Kinderen
alle pijlers
moeder worden? kan ik dat?
maandag 13 augustus 2007 om 19:58
Beste dames,
Ik ben een jonge vrouw van 30 jr. Heb een goede relatie. We zijn erg aan het twijfelen of we wel / geen kinderen willen.
We willen graag kinderen, maar ik merk dat ik erg onzeker ben wanneer dit onderwerp ter sprake komt.
Onzekerheid op het vlak van: ben ik wel lief genoeg als moeder, hoe reageer ik op maanden slapeloze nachten, ga ik na weken/ maanden moeder zijn niet denken "waar ben ik ooit aan begonnen", met name wanneer zaken niet lopen zoals gewenst.
Daarbij speelt ook me dat ik lichamelijke klachten heb , waardoor zwangerschap, gebroken nachten, veel tillen etc zwaarder zullen / kunnen vallen dan bij een "gemiddeld" persoon. Veel lopen / rennen / spelen is ook vaak een probleem Mede ook daardoor vraag ik me af of ik een kind genoeg te bieden heb.
KOrtom, ik vraag me gewoon af: kan ik dat wel, moeder zijn?
Wie herkent dit? Of ben ik de enige die zo onzeker over moederschap is.
(ik heb gelukkig wel een vriend die bovenstaande geheel begrijpt én veel steun / hulp wil geven bij zwangerschap / moederschap)
Ik ben een jonge vrouw van 30 jr. Heb een goede relatie. We zijn erg aan het twijfelen of we wel / geen kinderen willen.
We willen graag kinderen, maar ik merk dat ik erg onzeker ben wanneer dit onderwerp ter sprake komt.
Onzekerheid op het vlak van: ben ik wel lief genoeg als moeder, hoe reageer ik op maanden slapeloze nachten, ga ik na weken/ maanden moeder zijn niet denken "waar ben ik ooit aan begonnen", met name wanneer zaken niet lopen zoals gewenst.
Daarbij speelt ook me dat ik lichamelijke klachten heb , waardoor zwangerschap, gebroken nachten, veel tillen etc zwaarder zullen / kunnen vallen dan bij een "gemiddeld" persoon. Veel lopen / rennen / spelen is ook vaak een probleem Mede ook daardoor vraag ik me af of ik een kind genoeg te bieden heb.
KOrtom, ik vraag me gewoon af: kan ik dat wel, moeder zijn?
Wie herkent dit? Of ben ik de enige die zo onzeker over moederschap is.
(ik heb gelukkig wel een vriend die bovenstaande geheel begrijpt én veel steun / hulp wil geven bij zwangerschap / moederschap)
maandag 13 augustus 2007 om 20:13
Tja, moeilijk hoor....
Je bent toch echt de enige die het kan beslissen. ( samen met je vriend uiteraard) Tuurlijk is het afentoe zwaar en lastig, maar voor mij weegt dat niet op tegen de mooie momenten. Ik ben wel gezond dus die problemen spelen hier niet. Ik denk toch echt dat jullie veel met elkaar moeten praten en daarmee tot een oplossing moeten komen. Die kan niemand anders voor je brengen.
Succes!
Je bent toch echt de enige die het kan beslissen. ( samen met je vriend uiteraard) Tuurlijk is het afentoe zwaar en lastig, maar voor mij weegt dat niet op tegen de mooie momenten. Ik ben wel gezond dus die problemen spelen hier niet. Ik denk toch echt dat jullie veel met elkaar moeten praten en daarmee tot een oplossing moeten komen. Die kan niemand anders voor je brengen.
Succes!
maandag 13 augustus 2007 om 20:16
Ik herken het helemaal, ik had dat ook heel erg.
Maar ik had op een gegeven moment wel echt een kinderwens en dacht ook bij mezelf: als die en die het kan, dan kan ik het ook.
En ja hoor...ik kan het ook.
Het gaat eigenlijk als vanzelf, zeker de babytijd.
Geen moment ben ik onzeker geweest, heel gek, want ik ben een erg onzeker persoon, maar wat mijn kind betref ben ik altijd erg zeker van mijn zaak.
Eigenlijk doe ik het veel beter dan ik had verwacht, ik verbaas me regelmatig over de enorme hoeveelheid gedult dat ik heb.
En ja, ik ben van nature een erg ongeduldig persoon.
Wat de lichamelijke klachten betreft weet ik het niet.
Ik heb alleen een zwakke rug die tijdens de zwangerschap problemen (lees: pijn) opleverde.
Tijdens de babytijd geen pijn of problemen met de rug, maar nu hij dreumes is word hij behoorlijk zwaar en vind ik het wel een een moeilijke opgave om hem naar bed te brengen.
Maar hij kan inmiddels zelf de trap ook wel op klimmen, dus dat scheelt een hoop sjouw werk.
Veel suc6 met je beslissing, en echt, je hoeft niet onzeker te zijn over het wel of niet kunnen, dat kun je best!!
Ik vind het makkelijker dan gedacht.
Maar ik had op een gegeven moment wel echt een kinderwens en dacht ook bij mezelf: als die en die het kan, dan kan ik het ook.
En ja hoor...ik kan het ook.
Het gaat eigenlijk als vanzelf, zeker de babytijd.
Geen moment ben ik onzeker geweest, heel gek, want ik ben een erg onzeker persoon, maar wat mijn kind betref ben ik altijd erg zeker van mijn zaak.
Eigenlijk doe ik het veel beter dan ik had verwacht, ik verbaas me regelmatig over de enorme hoeveelheid gedult dat ik heb.
En ja, ik ben van nature een erg ongeduldig persoon.
Wat de lichamelijke klachten betreft weet ik het niet.
Ik heb alleen een zwakke rug die tijdens de zwangerschap problemen (lees: pijn) opleverde.
Tijdens de babytijd geen pijn of problemen met de rug, maar nu hij dreumes is word hij behoorlijk zwaar en vind ik het wel een een moeilijke opgave om hem naar bed te brengen.
Maar hij kan inmiddels zelf de trap ook wel op klimmen, dus dat scheelt een hoop sjouw werk.
Veel suc6 met je beslissing, en echt, je hoeft niet onzeker te zijn over het wel of niet kunnen, dat kun je best!!
Ik vind het makkelijker dan gedacht.
maandag 13 augustus 2007 om 20:22
maandag 13 augustus 2007 om 21:14
maandag 13 augustus 2007 om 21:19
Hoi,
Ik sta er ook weleens verbaad over hoeveel ik van mijn kids kan hebben want ook ik ben iemand die heel ongeduldig is en snel geìrriteerd kan zijn , maar toch heb ik er bij mijn kinderen (heb er 3) niet zoveel last van, en als het wel zo is en ik val uit, tja moeders zijn ook maar mensen hoor. Meestal ben ik dan moe en kan dan niet zoveel meer hebben. Ik heb ook wat lichamelijke klachten, ook de rug en ook psychische klachten waarvoor ik AD gebruik maar toch merken mijn kinderen hier weinig van. Ik heb zelf niet zo´n leuke jeugd gehad, daardoor mijn kinderwens voor me uitgeschoven omdat ik er bang voor was en ook erg onzeker was over mijn kunnen en toen het eenmaal zover was omdat mijn vriend toch wel erg graag kinderen wilde ben ik tot de ontdekking gekomen dat moederschap gewoon ontzettend mooi is en dat ook ik het kan ... vandaar dat er uiteraard nog een 2e kwam en dus zelfs nog een derde vorig jaar.
Succes met jullie beslissing maar laat het niet afhangen van of je het wel of niet kunt want daar kom je toch pas achter als je eenmaal kinderen hebt!
Risotje
Ik sta er ook weleens verbaad over hoeveel ik van mijn kids kan hebben want ook ik ben iemand die heel ongeduldig is en snel geìrriteerd kan zijn , maar toch heb ik er bij mijn kinderen (heb er 3) niet zoveel last van, en als het wel zo is en ik val uit, tja moeders zijn ook maar mensen hoor. Meestal ben ik dan moe en kan dan niet zoveel meer hebben. Ik heb ook wat lichamelijke klachten, ook de rug en ook psychische klachten waarvoor ik AD gebruik maar toch merken mijn kinderen hier weinig van. Ik heb zelf niet zo´n leuke jeugd gehad, daardoor mijn kinderwens voor me uitgeschoven omdat ik er bang voor was en ook erg onzeker was over mijn kunnen en toen het eenmaal zover was omdat mijn vriend toch wel erg graag kinderen wilde ben ik tot de ontdekking gekomen dat moederschap gewoon ontzettend mooi is en dat ook ik het kan ... vandaar dat er uiteraard nog een 2e kwam en dus zelfs nog een derde vorig jaar.
Succes met jullie beslissing maar laat het niet afhangen van of je het wel of niet kunt want daar kom je toch pas achter als je eenmaal kinderen hebt!
Risotje
maandag 13 augustus 2007 om 21:21
Ja, je eigen kind is echt anders. Niet omdat het dan opeens schattig is ( ok, soms dan....) Maar ook omdat je dat soort dingen zelf kunt veranderen. Zo mocht het kind van een vriendin mijn hele huis slopen, nou echt niet he! Mijn kind weet heel goed waar het wel en niet aan mag zitten en als we bij een ander zijn hoef ik ook alleen maar nee te zeggen. Is maar een voorbeeld hoor. Maar met je eigen kind kun je net zo doen als dat je denkt dat goed is. En inderdaad, je wordt opeens geduldiger en creatiever. Maar soms ben je het ook even zat. Is niet erg hoor, ben m´n werk, vriend, moeder ook weleens zat maar zou ze voor geen goud willen missen!!
( waar zitten in godsnaam die smileys??)
Dit is dus een reactie op de posting van Maresol...... ff voor de duidelijkheid
( waar zitten in godsnaam die smileys??)
Dit is dus een reactie op de posting van Maresol...... ff voor de duidelijkheid
maandag 13 augustus 2007 om 23:04
Ik ben het helemaal met je eens Randy.
Je (probeert) je kind op te voeden naar wat jij belangrijk vind.
Als jij zelf consequent bent en meteen je kind bepaalde dingen afleert, dan heb je zelf minder ergernissen.
(Maar dan moeten ze wel luisteren
)
En ik ben mijn kind ook echt wel eens zat, maar ach op de een of andere manier vergeet je dat soort dingen snel zodra ze weer happy zijn en naar je lachen.
Zelfs de slapeloze nachten kan ik me niet meer herinnere, maar ik heb dan ook een gemakkelijke slaper hoor.
Je (probeert) je kind op te voeden naar wat jij belangrijk vind.
Als jij zelf consequent bent en meteen je kind bepaalde dingen afleert, dan heb je zelf minder ergernissen.
(Maar dan moeten ze wel luisteren
)En ik ben mijn kind ook echt wel eens zat, maar ach op de een of andere manier vergeet je dat soort dingen snel zodra ze weer happy zijn en naar je lachen.
Zelfs de slapeloze nachten kan ik me niet meer herinnere, maar ik heb dan ook een gemakkelijke slaper hoor.
dinsdag 14 augustus 2007 om 08:42
Dan ben ik misschien de enige die vind dat je wellicht even moet wachten met je toekomstige kinderwens en goed voor jezelf op een rijtje moet krijgen wát het precies is waarbij je twijfelt aan jezelf. Als je zo onzeker bent over je eigen capaciteiten en je daar hier op een forum over wil praten, denk ik dat die onzekerheid wel heel groot is en dat het belangrijk is om dat eerst zo goed mogelijk op te lossen of in te perken.
Een kind legt een enorm beslag op je leven en dat doe je met liefde maar ik vind het niet juist dat de reacties die tot nu toe zijn gepost zo enorm roze wolkerig en flierefluiterig zijn. Zeker als je al kampt met enorme onzekerheid, kan een kind in je leven heel heftig zijn. Het is niet alleen maar makkelijk, namelijk. En terug kun je niet meer.
Een kind legt een enorm beslag op je leven en dat doe je met liefde maar ik vind het niet juist dat de reacties die tot nu toe zijn gepost zo enorm roze wolkerig en flierefluiterig zijn. Zeker als je al kampt met enorme onzekerheid, kan een kind in je leven heel heftig zijn. Het is niet alleen maar makkelijk, namelijk. En terug kun je niet meer.
dinsdag 14 augustus 2007 om 08:51
Hoi!
Ik zelf ken die gevoelens eigenlijk niet zo voor mij was het bijna gewoon iets vanzelfsprekends om kinderen te willen en ik ben ook erg blij met mijn twee kinderen. Toch denk ik ook weleens: mijn hemel waar ben ik aan begonnen?? Gelukkig duren die momenten nooit lang en zijn ze nooit overheersend.
Een vriendin van mij heeft wel precies hetzelfde als jij. Sterker nog: ik dacht even dat jij haar was totdat je schreef dat je je wel eens ergert aan kinderen van vriendinnen dat doet zij noooooit want ik heb zulke geweldige, net opgevoede, brave kindertjes hahaha nee hoor! Ik kan me best voorstellen dat anderen zich wel eens ergeren aan mijn kinderen. Ik erger me ook wel een s aan ze.
Als ik het er met haar erover heb komen we altijd een beetje tot de conclusie dat het voor haar eigenlijk jammer is dat ze de keuze heeft. Ik denk dat het goed is om er van te voren over na te denken en ook dat er heeeel veel kinderen zijn geboren waarover niet goed is nagedacht. (vb mijn buurvrouw is 25 zwanger van de vierde, ze wordt regelmatig door haar vriend in elkaar gebeukt en tijdens twee van haar bevallingen zat hij ook in de gevangenis wegens huiselijk geweld. dan denk ik WAAROM 4 kinderen??)
Maar goed andere vrouwen, zoals zij, kunnen er weer veel te veel over nadenken. Een keer was ze ruim een week overtijd en eigenlijk was ze heel blij met het idee dat ze zwanger zou kunnen zijn. Toen ze uiteindelijk toch ongesteld werd was ze ook best teleurgesteld maar ze redeneerde dat meteen weer weg met: het is ook niet handig om nu een kind te krijgen en ik ben eigenlijk nog niet toe aan kinderen enz.
Feit is dat nu haar biologische klok aan het tikken is en haar vriend eigenlijk toch wel heel erg graag kinderen wilt.Ze is nu niet meer zo bezig met de vraag wel of geen kinderen maar met: hoe is het om een kind te hebben en de negatieve gedachtes daarover met logische antwoorden om te buigen.
Dat er kinderen komen bij haar is nu wel zeker (als het allemaal lukt natuurlijk) maar wel rustig aan en weloverwogen.
En ja misschien valt het straks wel tegen maar volgens mij zijn er maar heel weinig moeders die er echt spijt van hebben dat ze een kind hebben.
Ik zelf ken die gevoelens eigenlijk niet zo voor mij was het bijna gewoon iets vanzelfsprekends om kinderen te willen en ik ben ook erg blij met mijn twee kinderen. Toch denk ik ook weleens: mijn hemel waar ben ik aan begonnen?? Gelukkig duren die momenten nooit lang en zijn ze nooit overheersend.
Een vriendin van mij heeft wel precies hetzelfde als jij. Sterker nog: ik dacht even dat jij haar was totdat je schreef dat je je wel eens ergert aan kinderen van vriendinnen dat doet zij noooooit want ik heb zulke geweldige, net opgevoede, brave kindertjes hahaha nee hoor! Ik kan me best voorstellen dat anderen zich wel eens ergeren aan mijn kinderen. Ik erger me ook wel een s aan ze.
Als ik het er met haar erover heb komen we altijd een beetje tot de conclusie dat het voor haar eigenlijk jammer is dat ze de keuze heeft. Ik denk dat het goed is om er van te voren over na te denken en ook dat er heeeel veel kinderen zijn geboren waarover niet goed is nagedacht. (vb mijn buurvrouw is 25 zwanger van de vierde, ze wordt regelmatig door haar vriend in elkaar gebeukt en tijdens twee van haar bevallingen zat hij ook in de gevangenis wegens huiselijk geweld. dan denk ik WAAROM 4 kinderen??)
Maar goed andere vrouwen, zoals zij, kunnen er weer veel te veel over nadenken. Een keer was ze ruim een week overtijd en eigenlijk was ze heel blij met het idee dat ze zwanger zou kunnen zijn. Toen ze uiteindelijk toch ongesteld werd was ze ook best teleurgesteld maar ze redeneerde dat meteen weer weg met: het is ook niet handig om nu een kind te krijgen en ik ben eigenlijk nog niet toe aan kinderen enz.
Feit is dat nu haar biologische klok aan het tikken is en haar vriend eigenlijk toch wel heel erg graag kinderen wilt.Ze is nu niet meer zo bezig met de vraag wel of geen kinderen maar met: hoe is het om een kind te hebben en de negatieve gedachtes daarover met logische antwoorden om te buigen.
Dat er kinderen komen bij haar is nu wel zeker (als het allemaal lukt natuurlijk) maar wel rustig aan en weloverwogen.
En ja misschien valt het straks wel tegen maar volgens mij zijn er maar heel weinig moeders die er echt spijt van hebben dat ze een kind hebben.
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:04
Ik vind dat je helemaal gelijk hebt hoor Bambi. Het was niet (juist niet) de bedoeling om het als een roze wolk te laten overkomen. Want ook ik ben m'n kind afentoe helemaal zat. Maar net als m'n werk, vriend enz...
Ook ik vind dat TO de tijd moet nemen voor een beslissing en zeker niet aan een roze wolk moet denken want dan valt het zeker tegen.
Ook ik vind dat TO de tijd moet nemen voor een beslissing en zeker niet aan een roze wolk moet denken want dan valt het zeker tegen.
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:17
Met als enorm groot verschil dat je met je werk of je relatie nog kunt kappen, als je tegen het plafond vliegt van frustratie, je je eigen gebreken dagelijkse uitvergroot ziet en die dingen je geen goed doen. Dan kan een andere baan of einde relatie inderdaad uitkomst bieden als dat de oorzaken zijn.
Met je kind kún je niet kappen.
Dus wees er dan heel zeker van dat je eigen tekortkomingen je straks niet in de weg zitten. Tekortkomingen hebben we allemaal, maar onzekerheid.. als er iets wordt aangewakkerd of aangesterkt in het moederschap dan is het wel onzekerheid.
Al heb je een arrogantie van hier tot Tokyo: Krijg een kind en binnen een mum van tijd verander je bij tijd en wijle in een heel klein muisje die het allemaal even niet meer weet.
Met je kind kún je niet kappen.
Dus wees er dan heel zeker van dat je eigen tekortkomingen je straks niet in de weg zitten. Tekortkomingen hebben we allemaal, maar onzekerheid.. als er iets wordt aangewakkerd of aangesterkt in het moederschap dan is het wel onzekerheid.
Al heb je een arrogantie van hier tot Tokyo: Krijg een kind en binnen een mum van tijd verander je bij tijd en wijle in een heel klein muisje die het allemaal even niet meer weet.
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:29
Het kan voor en tegen je pleiten dat je zo twijfelt.
Aangezien je het ouderschap niet licht neemt, zul je ook niet snel teleurgesteld worden en kan het misschien wel reuze meevallen en genieten zijn.
Aan de andere kant moet er wel echt de wens zijn om kinderen te krijgen, want als deze er niet voldoende is, heb je kans dat je je kinderen later bepaalde zaken kwalijk neemt en dat is voor niemand goed.
Succes met de afweging
Aangezien je het ouderschap niet licht neemt, zul je ook niet snel teleurgesteld worden en kan het misschien wel reuze meevallen en genieten zijn.
Aan de andere kant moet er wel echt de wens zijn om kinderen te krijgen, want als deze er niet voldoende is, heb je kans dat je je kinderen later bepaalde zaken kwalijk neemt en dat is voor niemand goed.
Succes met de afweging
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:33
Ja, inderdaad, met een relatie of een baan kan je stoppen. Een kind is onomkeerbaar.
Ik ben onverwachts zwanger geworden en had het plan om kinderloos door het leven te gaan. Vooral omdat ik iemand ben die niet goed dingen los kan laten en overal bovenop wil zitten. Leek me heel lastig met een kind. Ik ben nl ook zo opgevoed. Mijn moeder was heel conrolerend en overbezorgd.
Toen ik dus zwanger bleek te zijn heb ik goed nagedacht wat ik wilde en heb besloten om er voor te gaan. Tot op de dag van vandaag heb ik me nog nooit zo zeker gevoeld als over m'n kind. Ik kan hem heel goed los laten en hem z'n eigen dingen laten ondervinden. Iets wat ik nooit heb kunnen doen en waarom ik dus zo onzeker ben over van alles en niks.
We zijn nog maar 2 jaar op weg dus moet maar even blijken of het in de puberteit ook zo blijft, haha.
Het blijft iets heel ingewikkelds wat alleen jij zelf kunt beslissen. Soms denk ik ook weleens dat mensen teveel vinden dat een kind er nou eenmaal bijhoort.
dinsdag 14 augustus 2007 om 21:21
Ik neem het ouderschap inderdaad niet licht op. Misschien is dat ook wel het lastige, ik zie problemen die er volgens vriendinnen helemaal niet zijn / zich vanzelf oplossen.
Maar zoals vandaag, wanneer ik bij een vriendin ben geweest, die een baby van 6 mnd heeft, dan denk ik alleen maar "IK WIL OOK!!".
donderdag 16 augustus 2007 om 14:35
Hoi,
Je bent niet de enige die twijfelt hoor, ik heb eigenlijk precies hetzelfde gevoel.
Al mijn vriendinnen zijn zwanger of hebben al 1 of twee kleintjes, iedere keer probeer ik bevestiging te zoeken in het wel of geen kinderen, maar ik vind het zooooooooooooo een moeilijke beslissing. Ik weet dat ik me vaak kan ergeren aan kinderen, de kinderen van vriendinnen vind ik voor een paar uurtjes wel leuk, ik ben daarom ook bang dat ik spijt zal krijgen of denk al weer aan allerlei toestanden met school enzo daarnaast denk ik ook wel eens in wat voor toekomst moet mijn kind groot worden (weet dat het onzin is om zo ver te denken....).
Maar het feit dat ik er zo mee bezig ben zegt ook wel iest natuurlijk, blijf het heel erg moeilijk vinden. Mijn vriend heeft dat trouwens ook, hij zou het liefts nog 10 jaar wachten, maar ja de biologische klok tikt behoorlijk door.
gr Edelweis
Je bent niet de enige die twijfelt hoor, ik heb eigenlijk precies hetzelfde gevoel.
Al mijn vriendinnen zijn zwanger of hebben al 1 of twee kleintjes, iedere keer probeer ik bevestiging te zoeken in het wel of geen kinderen, maar ik vind het zooooooooooooo een moeilijke beslissing. Ik weet dat ik me vaak kan ergeren aan kinderen, de kinderen van vriendinnen vind ik voor een paar uurtjes wel leuk, ik ben daarom ook bang dat ik spijt zal krijgen of denk al weer aan allerlei toestanden met school enzo daarnaast denk ik ook wel eens in wat voor toekomst moet mijn kind groot worden (weet dat het onzin is om zo ver te denken....).
Maar het feit dat ik er zo mee bezig ben zegt ook wel iest natuurlijk, blijf het heel erg moeilijk vinden. Mijn vriend heeft dat trouwens ook, hij zou het liefts nog 10 jaar wachten, maar ja de biologische klok tikt behoorlijk door.
gr Edelweis
