Moeite met stap naar speciaal onderwijs

Er loopt een speciaal onderwijs topic hier op het forum. Ik denk dat je daar goed terecht kan.

Edit: kinderen/je-kind-op-het-speciaal-onderw ... ges/463797

Ik ben geen ouder, maar heb die worsteling om te accepteren dat je kind naar het speciaal onderwijs moet wel bij mijn schoonzus gezien.

Voor het kind was het veel beter, ze is doorgestroomd naar regulier middelbaar onderwijs en gaat dit jaar haar vmbo diploma halen binnen de normale termijn. Achteraf heeft mijn zwager weleens gezegd dat ze haar eerder naar het s.o. hadden moeten laten gaan. Haar jongere zusje ging een stuk eerder naar het speciaal onderwijs, toen was schoonzus aan het idee gewend en wist ze ook wat s.o. inhoudt.

Het kind van mijn broer zit op speciaal basisonderwijs, dat is nog weer anders dan speciaal onderwijs. Ook die zie je opbloeien. Van - op de gewone school - de “dombo” in de klas die niet mee kon komen (haha, laat maar X snapt dat toch niet, kinderen onder elkaar kunnen heel gemeen zijn) tot een kind dat weliswaar nog steeds niet met heel veel plezier naar school gaat maar het daar op zich wel naar haar zin heeft. Daardoor gaat het thuis ook veel beter en rustiger.

Dat andere topic is ook fijn om te schrijven idd.

Mijn zoon is in groep 7 van regulier naar cluster 4 gegaan. Ik was toen alleen maar dolblij dat hij eindelijk wegkon van die rotschool waar ze echt helemaal niks van hem begrepen en waar hij zo ongelukkig was. Tot groep 6 ging alles eigenlijk wel oké (wel dankzij een geweldige school, supergoede RT’er die veel tijd in zoon stak en goede leerkrachten). In groep 6 ging het, na een verhuizing en dus een nieuwe school, mis en in groep 7 dus de overstap gemaakt.

Het heeft mijn kind zoveel goed gedaan. Hij was ineens niet meer de enige ‘andere’ in de klas, de leerkrachten begrepen zijn gedrag en de andere kinderen vonden hem niet raar.

Hij zit inmiddels op het VWO, regulier onderwijs, wel heel kleinschalig. En dat gaat heel goed! Dus mijn ervaring is heel positief, mijn kind heeft er zoveel geleerd en is er dus echt opgebloeid. Veel succes, want de weg er naartoe is niet makkelijk.

Wat ik trouwens het engste vond van de overstap was ‘wat als het daar ook niet goed gaat’, ik had heel erg het gevoel dat dit de laatste optie was. En natuurlijk vond ik het ook best spannend hoe het in de taxi zou gaan. En ook wat andere mensen zouden zeggen. Maar ik heb nooit negatieve reacties gehad en in de taxi ging het ook prima.

Een van onze kinderen heeft de reguliere basisschool doorlopen, maar veel concentratie en planproblematiek. Intentie van leerkrachten was goed maar die hadden te weinig tijd voor hem. Hij ging daarna naar bijzonder voortgezet onderwijs. Kleine klassen. Heeft het daar fantastisch naar zijn zin gehad. Begeleiding op maat. Zo blij dat we dat gedaan hebben. Nee geen schaamte. Integendeel zelfs. Ons kind was gelukkig en daar ging het ons om. En de resultaten, in alle opzichten, waren er ook naar.
Waarom kan jij het niet accepteren? Waarom doet het pijn? Is dat jouw ego? Ben je teleurgesteld? Zie je beren op de weg? Vergelijk je je kind met andere kinderen?

Hoe voelt je kind zich erbij en hoe oud is hij?
Hier wilde mijn dochter er zelf niks van weten en met veel pijn en moeite tot de brugklassen op regulier onderwijs geweest, omdat ze zo graag niet anders wilde zijn en bij een of twee vriendinnen op school wilde blijven. Daarna toch over gestapt naar een school met speciale begeleiding en veel kleinere klassen, een verademing!! ze werd begrepen, ook door de docenten, geholpen en was niet meer de enige met een probleem, gaf veel meer rust en ook wat meer zelfvertrouwen, achteraf zegt ze nu zelf dat we haar hadden moeten "dwingen" eerder naar speciaal onderwijs te gaan.

Wij zijn net begonnen op so. Maar mijn zoontje is pas 4. Dus hij heeft nooit op regulier onderwijs gezeten.

Wel herken ik je gevoel. Toen onze zoon 1,5 was hebben wij de basisscholen in de buurt bezocht, een school uitgekozen en hem ingeschreven.
Uiteindelijk heb ik hem een knoop in mijn maag en veel tranen afgemeld op die school.
Het is niet wat ik voor ogen had.
Zoon zou gewoon naar de basisschool om de hoek gaan. Ontwikkelen zoals zijn leeftijdsgenootjes.

Maar nu hij naar deze school gaat, gaat het alleen maar beter.
Met de taxibus is voor hem een feestje. De juffen zijn fantastisch en daar heb ik heel goed contact mee.
Hij mag daar zichzelf zijn. Er is geen druk, hij leert op zijn eigen manier en tempo. Hij ontzettend happy daar.
En dat is het belangrijkste.

Ik snap het sentiment wel. Uiteindelijk wil je als ouder graag dat jouw kind zo “normaal” mogelijk opgroeit. En speciaal onderwijs is niet voor niets speciaal.

Tegelijkertijd is speciaal onderwijs niet voor niets speciaal. Heel veel kinderen bloeien op door meer gerichte aandacht.

Het meest speciale wat mij is bijgebleven is de dochter van mijn moeders vriendin. Van mijn leeftijd (bijna 40 nu). Begonnen op een normale basisschool, liep daar heel erg vast, en vanaf groep 4 naar de (toen nog) LOM. Met het liedje van Kinderen voor Kinderen wat regelmatig door leeftijdsgenootjes werd gezongen… Dat meisje van toen is nu directeur van 4 basisscholen. Door op die leeftijd extra aandacht te krijgen, heeft zij zich opgewerkt tot waar ze nu is.

En dat zegt natuurlijk niets over jouw kind, of andere kinderen. Maar het zegt wel iets over het beeld wat niet altijd even terecht is over het speciaal onderwijs.

En het heeft natuurlijk ook invloed op het sociale leven, want andere klasgenootjes. Maar dat hoeft geen slecht iets te zijn.

Succes met de keuze maken.

Hier ook een kind dat SO moest. Van cluster 2 onderwijs naar cluster 4. Daarna naar het VO met een speciaal programma voor kinderen met autisme (de eerste 2 jaar, daarna 2 jaar gewoon VO om hem te laten wennen aan regulier VO).
Nu op een MBO 4 opleiding met 2 vingers in de neus.
Wat ik wel erg lastig vondt is dat hij met een taxi naar en van school moest, lange ritten. Maar ook geen klasgenootjes in de buurt om mee af te spreken.
Wel altijd zeer goed contact met leerkrachten van school.

Mijn zoon is vanaf groep 4 naar het SO (cluster 4) gegaan en dat is zo ontzettend goed bevallen. Gelukkig was er net een dependance van een school in een andere stad vlak bij ons geopend, waardoor hij naar een school op enkele fietsminuten afstand kon. De reguliere basisschool was recht tegenover ons huis en stond goed bekend, de leerkrachten waren ook echt heel lief, maar zo halverwege groep 2 begonnen de problemen. Mijn zoon was een beetje anders en hoorde er niet bij. Ik zag aankomen dat dat ook niet zou veranderen, want de school was klein en hij zou bij dezelfde kinderen in de klas blijven. We hebben afgewacht hoe het zou gaan in groep 3, wat toch een andere fase is waarin het leren meer op de voorgrond komt. De twee juffen waren dol op mijn zoon (heel lief, slim en praatgraag), maar wisten niet hoe ze hem moesten onderwijzen en motiveren. Ook merkte ik dat ze veel niet zagen. Hoe de andere kinderen 's morgens bij het gaan zitten in de kring niet naast mijn zoon wilden zitten, bijvoorbeeld. Ze dachten dat hij nog niet goed kon lezen, waren stomverbaasd dat hij bij een bosexcursie de instructie voor de begeleiders feilloos voorlas. Ze bedoelden het echt goed en waren met hem begaan, maar ze schoten - voor wat mijn zoon nodig had - tekort.
Op het speciaal onderwijs heb je natuurlijk ook goede en minder goede leerkrachten, maar weet je in elk geval zeker dat de mensen voor de klas bewust voor de doelgroep gekozen hebben. Op het regulier onderwijs is het elk jaar maar weer afwachten of je iemand treft die met 'anderskinderen' uit de voeten kan.
Voor mij was de grootste factor om te kiezen voor speciaal onderwijs echter het sociale aspect. Alle kinderen hebben er 'iets', buiten de boot vallen en gepest worden zou geen enkel kind moeten hoeven verduren. Op het SO zal ook heus wel pestgedrag voorkomen, maar de klassen zijn veel kleiner, de docenten en begeleiders zitten er veel meer bovenop, zoals ik al zei heeft iedereen 'iets' en is het veel minder raar om anders te zijn. Mijn zoon vond het destijds moeilijk om naar een andere school te moeten, hij begon nog maar net zelf te zien dat hij er niet echt bij hoorde en was bang voor de verandering, maar hij heeft op het SO daarna een fijne, prachtige basisschooltijd gehad. Hij is daarna naar het VSO gegaan (voortgezet speciaal onderwijs) en moest vanaf toen wel met de taxi. Dat heeft soms gedoe gegeven, veel wisselingen van chauffeurs en zo, maar mijn zoon was daar gelukkig niet zo gevoelig voor. Ook op het VSO heeft hij een heerlijke tijd gehad, met een paar heel goede mentoren, vooral de laatste drie jaar een ZO ONTZETTEND geweldig topmens. Mede dankzij haar is hij geslaagd met supercijfers. Inmiddels studeert hij en dat gaat vooralsnog heel goed.
Sorry voor het lange verhaal, maar echt TO, kijk naar je kind en wat het nodig heeft. Ik ken best wat mensen die het speciaal onderwijs te lang buiten de deur gehouden hebben. Hun kinderen zijn psychisch beschadigd door te lang aanmodderen op het regulier onderwijs: eerst een of twee keer van basisschool wisselen, het zou wel aan de school liggen, uiteindelijk dan toch na escalaties kiezen voor SO, toegeven dat het veel eerder had gemoeten.
Mijn buurjongen me TOS zat op het SO, kon toen met aanpassingen naar de school om de hoek, is helaas helemaal misgegaan en toch weer terug naar het SO. Ik zal zeker niet zeggen dat het nooit goed kan op het regulier onderwijs, zeker niet, daar zijn ook mooie voorbeelden van. Maar wees eerlijk, zet eventuele schaamte opzij, ga kijken bij scholen voor SO want je hebt daar gewoon zelf keuze in. Laat je niets wijsmaken over dat de reguliere school of het samenwerkingsverband bepaalt waar jouw kind naartoe gaat; dat klopt niet, je kunt zelf kiezen. En er is heel veel verschil tussen de scholen onderling, je moet erheen om sfeer te proeven en aan den lijve te voelen welke school (en vooral ook welke leerlingen, maakt op een of andere manier echt veel uit per school!) bij jouw kind passen.

Hai Pluizebolleke, ik begrijp uit eigen ervaring heel goed dat het moeilijk is om de nieuwe situatie te accepteren.

Het was voor ons ook echt schakelen.
Op de crèche , bij de kleuters was er niet veel schokkends aan de hand.
Maar binnen een half jaar in groep 3 was zoon veranderd in een extreem “probleemgeval”.
Inmiddels zijn we heel erg blij dat zoon op speciaal onderwijs terecht is gekomen.
Hij is daar echt op zijn plek, wordt gezien voor wie hij is. Wordt niet meer afgekeurd om zijn afwijkende gedrag. Krijgt de lesstof op maat aangeleverd.
Ze geven daar met recht passend onderwijs.

Het hier eerder genoemde topic heeft mij erg geholpen toen bij ons duidelijk werd dat zoon niet meer op zijn plek was in het regulier onderwijs.

Hier ook kind in groep 7 naar speciaal onderwijs cluster 4. Wat een verschil. Hij zit nu in groep 8...ik had dit eerder moeten doen. Regulier basisschool heeft ontzettend haar best gedaan, maar was niet genoeg, werd op een gegeven moment wekelijk gebeld over incidenten, ophalen, schorsing etc...en ik heb nu in bijna 1.5 jaar 2 appjes van juf ontvangen over een klein incident en hij gaat havo/vwo doen..ook op speciaal voortgezet onderwijs. Kind heeft op regulier basisschool echt een enorme deuk gekregen in zijn zelfvertrouwen. Want het lag aan hem, maar het lag aan onbegrip, structuur enz....nogmaals zijn vorige school heeft echt alles uit de kast gehaald, van hulp, begeleiding enz...maar dat was niet voldoende.

Hier had ik als ouder ook best een grote emotionele hobbel te nemen omdat kind naar so ging. Toen hij daar eenmaal zat ging hij van een 0-jarig niveau qua spraak binnen 9 maanden naar een 4-jarig niveau.
Dat krijgen ze op regulier onderwijs nooit voor elkaar. We dachten dat hij even een zetje nodig had en dat het toen op regulier wel ging lukken.
Toen ik die emotionele hobbel al een keer had genomen en hij op regulier zat, en ik als enigste zag dat het niet goed ging, toen heb ik me enorm ingezet om hem weer op so te krijgen en dat was gelukt. Na daar 3 jaar te hebben gezeten op so werd hij te goed, nu het derde jaar regulier en hij loopt weer vast.
Het hele onderwijs systeem is niet ingericht op kinderen die nét te goed zijn voor so maar op regulier kunnen ze er ook niks mee.
Nu heb ik hem weer laten testen, uitslag laat ik alleen naar mij sturen. Als dit niet goed is dan start ik weer hulp op waar een wachtlijst is van 2 jaar

Mijn ervaring met so is enorm positief.