Kinderen
alle pijlers
Mom/dad guilt
donderdag 8 december 2022 om 17:03
Stomme term, stomme titel, ik weet het, maar het beschrijft wel precies waar ik last van heb. Ik heb drie kinderen onder de 7. Ik werk drie dagen in een hele drukke baan met hele lange dagen (dus erg moe na de werkdag) en ben daarnaast 2 dagen thuis en in het weekend zijn we met het hele gezin thuis (man, ik en de kinderen). Op de dagen dat ik werk gaan de kinderen naar de opvang en naar school. We zijn van huis van 745-1815 uur die dagen. De dagen die ik thuis ben, besteed ik met de twee jongsten en de oudste vanaf na-schooltijd.
Op die thuisdagen lees ik hier en daar een boekje voor, bouw ik een treinbaan, sus ik ruzies en ga ik een wandeling maken en na schooltijd doet oudste huiswerk en gaat ook spelen enzo, maar ik verwacht ook dat de twee kleintjes zelf zoveel mogelijk spelen overdag (binnen het reële, ze zijn nog klein, ik verwacht geen uren zoet spelen zelfstandig van die peuters).
Maar daar komt mijn schuldgevoel dus om de hoek, echt enorm. Ik voel me lui en moe en kortaangebonden als ik zelf moet gaan duplo-bouwen of kleien en ik kijk liever en doe mijn klusjes of pleeg een belletje/doe administratie/kook/vul maar in dan dat ik meespeel. Maar tegelijkertijd: is dat dan wel quality time? Ze kunnen uiteraard altijd naar me toekomen en ze krijgen knuffels, eten, drinken en dus hier en daar een boekje/samen aan tafel terwijl ze kleuren en ik klets met ze terwijl ik dingen doe, maar is dat genoeg??
Ik twijfel over mijn eigen inzet en tegelijkertijd ben ik oververmoeid en afgeleid (door andere dingen in het leven, niet teveel details vanwege herkenbaarheid) dus ik weet niet of ik het 'beter' kan doen dan dit. Dus ik haat dit schuldgevoel want tja, het is nu eenmaal zo, maar tegelijk kan ik het niet loslaten en lag ik er (serieus, hoe stom ook) van wakker afgelopen nacht.
Hoe doen andere moeders dat? Hoe zorg je dat niet tekortschiet? Of in elk geval niet het gevoel hebt dat je tekortschiet? En hoe doen vaders dat?
Veel dank alvast
Op die thuisdagen lees ik hier en daar een boekje voor, bouw ik een treinbaan, sus ik ruzies en ga ik een wandeling maken en na schooltijd doet oudste huiswerk en gaat ook spelen enzo, maar ik verwacht ook dat de twee kleintjes zelf zoveel mogelijk spelen overdag (binnen het reële, ze zijn nog klein, ik verwacht geen uren zoet spelen zelfstandig van die peuters).
Maar daar komt mijn schuldgevoel dus om de hoek, echt enorm. Ik voel me lui en moe en kortaangebonden als ik zelf moet gaan duplo-bouwen of kleien en ik kijk liever en doe mijn klusjes of pleeg een belletje/doe administratie/kook/vul maar in dan dat ik meespeel. Maar tegelijkertijd: is dat dan wel quality time? Ze kunnen uiteraard altijd naar me toekomen en ze krijgen knuffels, eten, drinken en dus hier en daar een boekje/samen aan tafel terwijl ze kleuren en ik klets met ze terwijl ik dingen doe, maar is dat genoeg??
Ik twijfel over mijn eigen inzet en tegelijkertijd ben ik oververmoeid en afgeleid (door andere dingen in het leven, niet teveel details vanwege herkenbaarheid) dus ik weet niet of ik het 'beter' kan doen dan dit. Dus ik haat dit schuldgevoel want tja, het is nu eenmaal zo, maar tegelijk kan ik het niet loslaten en lag ik er (serieus, hoe stom ook) van wakker afgelopen nacht.
Hoe doen andere moeders dat? Hoe zorg je dat niet tekortschiet? Of in elk geval niet het gevoel hebt dat je tekortschiet? En hoe doen vaders dat?
Veel dank alvast
vrijdag 9 december 2022 om 22:59
Ja, ik ben voor dat laatste ook wel een tikkeltje bang, want het zit van beide kanten zeker in de familie. Puntje van aandacht voor ons beiden, niks overdragen wat je niet wilt overdragenPinguin15 schreef: ↑09-12-2022 14:31Ik vind heel veel wat gezegd is herkenbaar en daar sluit ik me bij aan. Zelf 2 kinderen (3 en 1,5) en hoor steeds vaker om me heen dat anderen het OOK pittig vinden / vonden en dat het ‘beter wordt’ als ze allemaal op school zitten. Dat opent m’n ogen best wel (dit topic ook
Ik ben zelf ook perfectionistisch en aan het leren hoe ik dat minder kan zijn. Op dit moment bijv bezig met een coach (eigenlijk ook gewoon therapie).
Wat nog niet gezegd is volgens mij; er is een risico dat je kinderen zien/merken dat ‘het’ nooit goed genoeg is en op die manier dit patroon ook weer gaan herhalen. Hier heb ik zelf blijkbaar wat van meegekregen van vroeger uit.
Dochter is ook al behoorlijk perfectionistisch van aard...Om mij heen hoor ik ook veel uitgeputte ouders, hoor, dat klopt zeker. Maaar ik vind dan eigenlijk dat, omdat ik zelf voor het moederschap gekozen heb, ik er niet over mag 'zeuren'. Maar ja, dat helpt ook niet, dus ik moet zeker praten erover, want dat lucht in elk geval op. En in het beste geval houd je er, zoals dit topic, nog wat informatieve bronnen en interessante meningen en goede adviezen aan over!
vrijdag 9 december 2022 om 23:02
Ja, dit precies. En ik mag dat dus meer accepteren, dat dit er nu eenmaal bij hoort.alouette schreef: ↑09-12-2022 10:00Ik denk trouwens ook dat dit een beetje bij de fase van kleine kinderen kan horen, omdat dat vaak keihard werken is. Ik weet nog wel dat ik toen wel eens dacht: ik heb nog nooit zo hard gewerkt en nog nooit zo vaak het gevoel gehad dat ik aan alle kanten tekort schoot. Maar wat mij wel hielp was weten dat ik echt m’n best deed en dat er op dat moment gewoon niet meer in zat dan wat ik deed/gaf. Naarmate de kinderen ouder werden werd dat gevoel ook echt minder: langzaam zijn ze minder op ons als ouder gericht en ik hou meer energie over. Het kan dus ook gewoon even bij deze fase horen.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik dit weekend mijn telefoon in elk geval een flink aantal uren wegleg en dan kijk of dat verschil maakt naar de kinderen toe qua spelen, of het ook 'afgeleid zijn', is. En daarnaast kan ik morgenochtend uitslapen en daarna heb ik even een afspraak voor mezelf, even loskomen van de thuissleur.
zaterdag 10 december 2022 om 09:52
PaterPen schreef: ↑09-12-2022 22:59Ja, ik ben voor dat laatste ook wel een tikkeltje bang, want het zit van beide kanten zeker in de familie. Puntje van aandacht voor ons beiden, niks overdragen wat je niet wilt overdragen
Om mij heen hoor ik ook veel uitgeputte ouders, hoor, dat klopt zeker. Maaar ik vind dan eigenlijk dat, omdat ik zelf voor het moederschap gekozen heb, ik er niet over mag 'zeuren'. Maar ja, dat helpt ook niet, dus ik moet zeker praten erover, want dat lucht in elk geval op. En in het beste geval houd je er, zoals dit topic, nog wat informatieve bronnen en interessante meningen en goede adviezen aan over!
En hoor je dat het hele jaar door of specifiek nu in deze periode?
Einde van het jaar is gewoon druk voor bijna iedereen. Op het werk vaak dat dingen afgerond moeten zijn voor het einde van het jaar. Voor kinderen op school is het druk en onrustig met Sint en Kerst en alles dat 'afgerond' moet zijn voor de vakantie. Snottebellen en andere virussen vieren hoogtij in deze tijd van het jaar.
Een mens zou van minder al vermoeid raken.
zaterdag 10 december 2022 om 12:48
Ik herken het gevoel en ik vermoed dat veel mannen daar gewoon minder last van hebben en dus beter uitrusten en meer dingen voor zichzelf voor elkaar krijgen.
Ik was ook nooit zo goed in dat spelen.
Ik werk ook 40 uur in 4 dagen en zie mijn kind soms nog geen uur wakker op werkdagen. Ik heb het losgelaten nadat ik mezelf had gezegd:
- dat iedereen het anders doet
- dat ik aan alles merk dat mijn kind veilig gehecht is aan mij dus dan doe ik het goed
- op de dagen thuis speel ik altijd bewust een paar spelletjes met mijn zoon, dat is goed genoeg. De rest van de dag doe ik m’n eigen ding. Vaak huishouden, kruipt hij achter me aan, vindt hij ook leuk.
En ik ging me prettiger voelen omdat voor mijn gevoel toen de druk van het moeten spelen eraf was
Ik was ook nooit zo goed in dat spelen.
Ik werk ook 40 uur in 4 dagen en zie mijn kind soms nog geen uur wakker op werkdagen. Ik heb het losgelaten nadat ik mezelf had gezegd:
- dat iedereen het anders doet
- dat ik aan alles merk dat mijn kind veilig gehecht is aan mij dus dan doe ik het goed
- op de dagen thuis speel ik altijd bewust een paar spelletjes met mijn zoon, dat is goed genoeg. De rest van de dag doe ik m’n eigen ding. Vaak huishouden, kruipt hij achter me aan, vindt hij ook leuk.
En ik ging me prettiger voelen omdat voor mijn gevoel toen de druk van het moeten spelen eraf was
zaterdag 10 december 2022 om 12:52
Ik kan het ook niet hoor, na een halve minuut met de playmobil stort ik al moemoemoe in elkaar. En broertjes en zusjes hebben elkaar toch om samen te kleuren, treinbanen te bouwen en te spelen?PaterPen schreef: ↑08-12-2022 17:25Ik denk dat het te lang voor me is eigenlijk (erg he). En twee keer een kwartier haal ik wel hoor, vandaag heb ik een treinbaan gebouwd, duurde zo'n tien minuten, en ook nog een keer zitten kleuren, dat duurde zeker een minuut of 20. Dat deed ik met aandacht. En ook als ik met ze grote zus ga ophalen dan klets ik met ze, en tijdens fruit eten. Ik voel me alleen zo futloos, zo niet in staat tot enthousiasme.
zondag 11 december 2022 om 09:16
Hier ook 2 kinderen.
Merk dat als ik gewoon aan de eettafel ga zitten waar zij hun ding doen, een kop koffie drink en toe kijk/beschikbaar ben, ze het al fijn vinden.
En ja, soms moet ik meedoen met lego maar na 15 minuten kan ik ook weer verder.
Wat ik wel merk, is dat sinds ik de huishoudlat heel erg laag heb gelegd, ik met een rustiger gevoel mee kan doen. Dan moet ik minder van mezelf en maakt me meer ontspannen.
Ik heb juist altijd schuldgevoelens omtrent de feestdagen. We zitten hier niet echt met hele families aan tafel in ons kerstgoed en met oud en nieuw duik ik het liefst voor 12 uur mijn bed in
Dat is niet het beeld dat de oudste heeft (mede dankzij stomme reclames) , die zwaar teleurgesteld is dat ze het dit jaar bij mij 'vieren'.
Ik grap altijd dat met de oudste mijn eeuwige schuldgevoel ook geboren is. Helemaal niet leuk eigenlijk!
Merk dat als ik gewoon aan de eettafel ga zitten waar zij hun ding doen, een kop koffie drink en toe kijk/beschikbaar ben, ze het al fijn vinden.
En ja, soms moet ik meedoen met lego maar na 15 minuten kan ik ook weer verder.
Wat ik wel merk, is dat sinds ik de huishoudlat heel erg laag heb gelegd, ik met een rustiger gevoel mee kan doen. Dan moet ik minder van mezelf en maakt me meer ontspannen.
Ik heb juist altijd schuldgevoelens omtrent de feestdagen. We zitten hier niet echt met hele families aan tafel in ons kerstgoed en met oud en nieuw duik ik het liefst voor 12 uur mijn bed in
Dat is niet het beeld dat de oudste heeft (mede dankzij stomme reclames) , die zwaar teleurgesteld is dat ze het dit jaar bij mij 'vieren'.
Ik grap altijd dat met de oudste mijn eeuwige schuldgevoel ook geboren is. Helemaal niet leuk eigenlijk!
This is not kosher!
zondag 11 december 2022 om 19:37
Ik heb 2 kleine kinderen en speel bijna nooit mee, of heel kort. Ik klets met ze, zorg voor ze, doe leuke uitjes met ze. Ze spelen zelf en als dat niet lukt doe ik even mee, geef iets aan of leg uit/doe voor. Bij een puzzel, lego oid. Ik speel nooit een lange tijd met hen want dat vind ik oersaai… wel als we samen bijv knutselen of iets bouwen of bakken. Ik wil het zelf ook wel een beetje leuk vinden.
Ik heb niet het idee dat ze iets te kort komen. Ik weet twee voorbeelden in mijn omgeving van mensen die wel altijd met hun kinderen spelen. Gevolg: kinderen die ouders opeisen, niet alleen willen en kunnen spelen. En ouders die gestresst zijn omdat ze geleefd worden en geen tijd meer hebben voor andere dingen.
Ik heb niet het idee dat ze iets te kort komen. Ik weet twee voorbeelden in mijn omgeving van mensen die wel altijd met hun kinderen spelen. Gevolg: kinderen die ouders opeisen, niet alleen willen en kunnen spelen. En ouders die gestresst zijn omdat ze geleefd worden en geen tijd meer hebben voor andere dingen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
