Kinderen
alle pijlers
Obsessief
maandag 21 oktober 2024 om 16:05
Dag allen,
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
maandag 21 oktober 2024 om 20:57
Dit omschrijf je echt heel goed, zo voel ik het inderdaad.Voornu schreef: ↑21-10-2024 20:50De voorbeelden die je noemt (met de andere jongens iets anders doen want niet naar verjaardag + app/playstation) zijn net de voorbeelden waarin jij hebt 'ingegrepen'. Het klinkt alsof je bang bent dat als je het loslaat en laat gebeuren, dat je zoon het dan ook laat gebeuren en het 'mis' gaat. Alsof je elk moment moet ingrijpen (wat je zelf ook wel schrijft).
Probeer bij die neiging op je handen te zitten en te kijken wat er gebeurt. Met hem maar ook met jou, dan kan je ook gaan ervaren welke gedachten/zorgen/angsten getriggerd worden.
Als ik het loslaat dan stort het allemaal in, want hij laat het ook los. Ik ben constant aan het bijsturen uit angst dat hij uit zicht raakt bij zijn vrienden omdat hij geen initiatief neemt.
maandag 21 oktober 2024 om 21:00
Dat laatste herken ik wel hoor. Mijn zoons zijn ook niet sterk in initiatief nemen.
Ik denk wel dat jongens groepjes vaak wat makkelijker zijn hierin. Dat iemand een keer niet meegaat of nooit zelf iets voorstelt is vaak niet zo erg. Volgens mij valt het vaak zelfs helemaal niet op
Ik denk wel dat jongens groepjes vaak wat makkelijker zijn hierin. Dat iemand een keer niet meegaat of nooit zelf iets voorstelt is vaak niet zo erg. Volgens mij valt het vaak zelfs helemaal niet op
Het is zoals het is
maandag 21 oktober 2024 om 21:02
En het zou zomaar kunnen dat jouw zoon wat kwetsbaarder is op dat gebied en dat je dat aanvoelt. Dan zou het voor jullie beiden m.i. beter zijn als hij leert om (jou of wie dan ook) om hulp te vragen als hij ergens mee zit, als iets niet loopt. Als je daarop kan vertrouwen hoef jij niet alles op alles te zetten om problemen te voorkomen.
Ik herken mezelf niet eens
maandag 21 oktober 2024 om 21:08
Dat merk ik inderdaad ook. Jongens zijn wat dat betreft makkelijk in de omgang met elkaar.Youk79 schreef: ↑21-10-2024 21:00Dat laatste herken ik wel hoor. Mijn zoons zijn ook niet sterk in initiatief nemen.
Ik denk wel dat jongens groepjes vaak wat makkelijker zijn hierin. Dat iemand een keer niet meegaat of nooit zelf iets voorstelt is vaak niet zo erg. Volgens mij valt het vaak zelfs helemaal niet op
Als iemand een keer liever met de andere groep mee gaat dan vinden ze daar niet zoveel van. De volgende keer gaat hij gewoon weer met hun groepje mee.
Ik zie/hoor bij dochter van vriendin wel anders, dan is het bijna hoogverraad wanneer iemand ze “ inruilt voor een ander groepje”.
maandag 21 oktober 2024 om 21:08
Zou je hem erbij kunnen betrekken? Even heel simpel, dat je aangeeft dat jij het los laat en je minder 'bemoeit' en dat hij het zelf moet aangeven als hij jouw hulp wil. Dan kunnen jullie beiden gaan ervaren wat er dan gebeurt. En dan over een x aantal weken kijken hoe dat loopt, hoe dat voor jullie is?
Ik herken mezelf niet eens
maandag 21 oktober 2024 om 21:13
Ja daar zeg je ook iets. Doordat hij destijds niet eerlijk aangaf dat er wat speelde heb ik het gevoel dat ik dat nu constant moet checken.Voornu schreef: ↑21-10-2024 21:02En het zou zomaar kunnen dat jouw zoon wat kwetsbaarder is op dat gebied en dat je dat aanvoelt. Dan zou het voor jullie beiden m.i. beter zijn als hij leert om (jou of wie dan ook) om hulp te vragen als hij ergens mee zit, als iets niet loopt. Als je daarop kan vertrouwen hoef jij niet alles op alles te zetten om problemen te voorkomen.
Maar daar hebben we het over gehad en hij snapt dat. Hij zegt daarover dat ze nu echt veel volwassener zijn en dat er geen gedoe is in hun groep.
maandag 21 oktober 2024 om 21:18
Ja dat is mogelijk, er is goed met hem te praten. Hij is een hele toegankelijke jongen waar je alles tegen kan zeggen. En andersom ook, dat geeft hij zelf ook wel aan.Voornu schreef: ↑21-10-2024 21:08Zou je hem erbij kunnen betrekken? Even heel simpel, dat je aangeeft dat jij het los laat en je minder 'bemoeit' en dat hij het zelf moet aangeven als hij jouw hulp wil. Dan kunnen jullie beiden gaan ervaren wat er dan gebeurt. En dan over een x aantal weken kijken hoe dat loopt, hoe dat voor jullie is?
maandag 21 oktober 2024 om 21:32
Dat is fijn, dan zou ik het echt een keer met hem bespreken. Ook zodat hij jou kan terugroepen als je het ('bemoeien') weer eens doet (hee, je doet het weer
).
Ik herken mezelf niet eens
maandag 21 oktober 2024 om 21:33
Je zegt obsessief, maar ik denk eerder dat je het beschermend kan noemen. Het is enigszins herkenbaar. Een van mijn kinderen is wel echt kwetsbaar, en ik kon het vaak ook niet loslaten en mijn bemoeizucht ging soms ook echt ietsje te ver. Maar ach, zolang je het zelf ziet. Het heeft ergens ook dingen opgeleverd. Maar ook onnodige stress gegeven voor mezelf.
Het veranderde toen kind een serieuze relatie kreeg. Toen moest ik echt loslaten.
Hoe dan ook, ik vind dat je kritisch naar jezelf kijkt, waardoor ik denk dat het uiteindelijk wel los zal lopen met je bemoeizucht/beschermdrang. Geef het de tijd.
Het veranderde toen kind een serieuze relatie kreeg. Toen moest ik echt loslaten.
Hoe dan ook, ik vind dat je kritisch naar jezelf kijkt, waardoor ik denk dat het uiteindelijk wel los zal lopen met je bemoeizucht/beschermdrang. Geef het de tijd.
♥
maandag 21 oktober 2024 om 21:34
. Ik ga dit zeker doen!
maandag 21 oktober 2024 om 21:38
Dank voor je reactie, jij herkent je er dus in.Jillian69 schreef: ↑21-10-2024 21:33Je zegt obsessief, maar ik denk eerder dat je het beschermend kan noemen. Het is enigszins herkenbaar. Een van mijn kinderen is wel echt kwetsbaar, en ik kon het vaak ook niet loslaten en mijn bemoeizucht ging soms ook echt ietsje te ver. Maar ach, zolang je het zelf ziet. Het heeft ergens ook dingen opgeleverd. Maar ook onnodige stress gegeven voor mezelf.
Het veranderde toen kind een serieuze relatie kreeg. Toen moest ik echt loslaten.
Hoe dan ook, ik vind dat je kritisch naar jezelf kijkt, waardoor ik denk dat het uiteindelijk wel los zal lopen met je bemoeizucht/beschermdrang. Geef het de tijd.
Heeft dat loslaten bij die serieuze relatie goed uitgepakt? Ging het je makkelijk af?
maandag 21 oktober 2024 om 21:49
Ja, gek genoeg wel. Maar dat begon met zelfinzicht, zoals jij nu hebt, weten dat het tijd is om los te laten. Dus voor die relatie was ik er al bewust mee bezig. En het was heus niet zo dat die relatie ineens geweldig was, maar het was wel een stap naar volwassenheid.
Jij komt er ook wel. Wees niet zo streng voor jezelf. Zoals ik lees heeft je zoon er niet eens bijzonder veel last van. Maar het kan geen kwaad om zelf in te zien dat het tijd is om een stapje (oké, een aantal stappen
) terug te doen.
♥
maandag 21 oktober 2024 om 22:10
Heel menselijk denk ik, vind het bijzonder dat je dit van jezelf ziet en onder woorden kan brengen.
maandag 21 oktober 2024 om 22:24
Hoi Rita1,
Heb net je verhaal gelezen en ik zie dat je al veel tips hebt gehad, fijn!
Ik heb niet zozeer tips, maar herken heel veel in wat je zegt.
Ik heb twee dochters, in basisschoolleeftijd, dus wel wat jonger dan jouw zoon.
Maar ik ben, vooral met mijn oudste, ook obsessief (zo noem ik het zelf en mijn man soms ook) bezig met haar vriendschappen. Ze had een goede vriendin, echt bijna alle dagen, doordeweeks en in het weekend, waren ze samen. Die vriendin heeft haar nu plots laten vallen en gaat met anderen om. Het deed mij gewoon fysiek pijn, sliep er slecht van en merkte dat ik er veel mee bezig was. Vroeg haar veel naar haar dagen op school, wat ze had gedaan, met wie ze had gespeeld in de pauzes enz. Zij zelf lijkt er niet eens zo mee te zitten en trekt met anderen op, maar het is niet zo als het jarenlang was met die ene vriendin.
Bij mij komt het denk ik door mijn eigen verleden. Ben flink gepest op de middelbare school en heb me heel eenzaam gevoeld. Mijn man heeft een heel andere jeugd gehad, hoorde er bij en had veel vrienden. Die kijkt er veel luchtiger naar en daar ben ik wel eens jaloers op.
Mijn jongste zit in de kleuterklas en die fladdert nog wat rond en daar zit ik (nog) niet mee in mijn maag. Maar ik weet dat dat gaat komen als ze wat ouder is en er groepjes gevormd gaan worden.
Ik denk er veel over na, want als ik er nu al zo mee bezig ben, hoe gaat dat zijn als ze naar de middelbare school gaat? Als ik er minder zicht op heb en minder weet over hoe het er op school aan toe gaat? Ik weet dat ik er ook iets mee moet gaan doen, want dit is niet gezond. Niet goed voor mij, maar ook niet voor mijn dochter(s). Ik maak er voor mijn oudste nu een veel te groot ding van denk ik, zij lijkt er niet eens zo mee te zitten.
Wilde je topic niet kapen trouwens, maar alleen mijn verhaal vertellen. Dat je weet dat je niet de enige bent.
Ik hoop dat het wat makkelijker voor je gaat worden!
Heb net je verhaal gelezen en ik zie dat je al veel tips hebt gehad, fijn!
Ik heb niet zozeer tips, maar herken heel veel in wat je zegt.
Ik heb twee dochters, in basisschoolleeftijd, dus wel wat jonger dan jouw zoon.
Maar ik ben, vooral met mijn oudste, ook obsessief (zo noem ik het zelf en mijn man soms ook) bezig met haar vriendschappen. Ze had een goede vriendin, echt bijna alle dagen, doordeweeks en in het weekend, waren ze samen. Die vriendin heeft haar nu plots laten vallen en gaat met anderen om. Het deed mij gewoon fysiek pijn, sliep er slecht van en merkte dat ik er veel mee bezig was. Vroeg haar veel naar haar dagen op school, wat ze had gedaan, met wie ze had gespeeld in de pauzes enz. Zij zelf lijkt er niet eens zo mee te zitten en trekt met anderen op, maar het is niet zo als het jarenlang was met die ene vriendin.
Bij mij komt het denk ik door mijn eigen verleden. Ben flink gepest op de middelbare school en heb me heel eenzaam gevoeld. Mijn man heeft een heel andere jeugd gehad, hoorde er bij en had veel vrienden. Die kijkt er veel luchtiger naar en daar ben ik wel eens jaloers op.
Mijn jongste zit in de kleuterklas en die fladdert nog wat rond en daar zit ik (nog) niet mee in mijn maag. Maar ik weet dat dat gaat komen als ze wat ouder is en er groepjes gevormd gaan worden.
Ik denk er veel over na, want als ik er nu al zo mee bezig ben, hoe gaat dat zijn als ze naar de middelbare school gaat? Als ik er minder zicht op heb en minder weet over hoe het er op school aan toe gaat? Ik weet dat ik er ook iets mee moet gaan doen, want dit is niet gezond. Niet goed voor mij, maar ook niet voor mijn dochter(s). Ik maak er voor mijn oudste nu een veel te groot ding van denk ik, zij lijkt er niet eens zo mee te zitten.
Wilde je topic niet kapen trouwens, maar alleen mijn verhaal vertellen. Dat je weet dat je niet de enige bent.
Ik hoop dat het wat makkelijker voor je gaat worden!
loetje77 wijzigde dit bericht op 21-10-2024 22:26
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.18% gewijzigd
maandag 21 oktober 2024 om 22:48
Ahh ik kan me helemaal voorstellen dat het je als moeder raakt wanneer je het gevoel hebt dat je dochter van de 1 op de andere dag in de steek gelaten wordt.Loetje77 schreef: ↑21-10-2024 22:24Hoi Rita1,
Heb net je verhaal gelezen en ik zie dat je al veel tips hebt gehad, fijn!
Ik heb niet zozeer tips, maar herken heel veel in wat je zegt.
Ik heb twee dochters, in basisschoolleeftijd, dus wel wat jonger dan jouw zoon.
Maar ik ben, vooral met mijn oudste, ook obsessief (zo noem ik het zelf en mijn man soms ook) bezig met haar vriendschappen. Ze had een goede vriendin, echt bijna alle dagen, doordeweeks en in het weekend, waren ze samen. Die vriendin heeft haar nu plots laten vallen en gaat met anderen om. Het deed mij gewoon fysiek pijn, sliep er slecht van en merkte dat ik er veel mee bezig was. Vroeg haar veel naar haar dagen op school, wat ze had gedaan, met wie ze had gespeeld in de pauzes enz. Zij zelf lijkt er niet eens zo mee te zitten en trekt met anderen op, maar het is niet zo als het jarenlang was met die ene vriendin.
Bij mij komt het denk ik door mijn eigen verleden. Ben flink gepest op de middelbare school en heb me heel eenzaam gevoeld. Mijn man heeft een heel andere jeugd gehad, hoorde er bij en had veel vrienden. Die kijkt er veel luchtiger naar en daar ben ik wel eens jaloers op.
Mijn jongste zit in de kleuterklas en die fladdert nog wat rond en daar zit ik (nog) niet mee in mijn maag. Maar ik weet dat dat gaat komen als ze wat ouder is en er groepjes gevormd gaan worden.
Ik denk er veel over na, want als ik er nu al zo mee bezig ben, hoe gaat dat zijn als ze naar de middelbare school gaat? Als ik er minder zicht op heb en minder weet over hoe het er op school aan toe gaat? Ik weet dat ik er ook iets mee moet gaan doen, want dit is niet gezond. Niet goed voor mij, maar ook niet voor mijn dochter(s). Ik maak er voor mijn oudste nu een veel te groot ding van denk ik, zij lijkt er niet eens zo mee te zitten.
Wilde je topic niet kapen trouwens, maar alleen mijn verhaal vertellen. Dat je weet dat je niet de enige bent.
Ik hoop dat het wat makkelijker voor je gaat worden!
Zit je dochter in de bovenbouw? Bij mijn dochter zag ik ook een verandering in vriendschappen zo rond groep 7.
Heb je vooral het gevoel dat je wil weten waarom ze geen vriendinnen meer zijn? Een oorzaak? Het willen begrijpen?
maandag 21 oktober 2024 om 23:07
Mijn dochter zit in groep 6, maar ik heb al vaker gehoord dat er in de bovenbouw dingen veranderen in vriendschappen.Rita1 schreef: ↑21-10-2024 22:48Ahh ik kan me helemaal voorstellen dat het je als moeder raakt wanneer je het gevoel hebt dat je dochter van de 1 op de andere dag in de steek gelaten wordt.
Zit je dochter in de bovenbouw? Bij mijn dochter zag ik ook een verandering in vriendschappen zo rond groep 7.
Heb je vooral het gevoel dat je wil weten waarom ze geen vriendinnen meer zijn? Een oorzaak? Het willen begrijpen?
Ik vraag me inderdaad af waarom het ineens zo is, ze waren echt heel close. Vanaf de kleuters waren ze twee handen op één buik. Mee op vakantie over en weer, logeerpartijtjes, bijna dagelijks samen. Ineens was het klaar. Geen ruzie voor zover ik weet (of haar ouders weten).
Toch gaat mijn dochter er luchtig mee om, althans zo lijkt het. Als ze erg verdrietig zou zijn zou ik kunnen verklaren waarom het me zo bezig houdt, maar ze is gewoon vrolijk en heeft nog andere vriendinnen. Daarom herkende ik zoveel in je verhaal: jouw zoon vermaakt zich ogenschijnlijk ook prima en zit lekker in zijn vel, maar jij maakt je druk om hem. De invullingen van zijn weekenden, of hij wordt uitgenodigd enz. Lastig is het om dat gevoel uit te schakelen, tenminste dat vind ik. Fijne tips worden wel gegeven hier!
dinsdag 22 oktober 2024 om 00:17
Ik herken dit voor de volle honderd procent. Bijna niet terug gelezen, maar wel gezien dat je blij bent met de tips die je hier krijgt.
Mijn zoon zit nu sinds twee maanden op de middelbare. Gek genoeg heb ik het nu minder dan op de basisschool. Hij ligt zijn hele leven al goed in groepen, had een heel fijne tijd op de basisschool: vaste groep van zeven jongens. 1 daarvan was en is zijn bestie ( nu zelfde school naar verschillende klassen) en met drie anderen was hij altijd een beetje de harde kern. Laatst zijn ze nog gaan surfen met zijn vieren.
Toch altijd op de basisschool, als er bijvoorbeeld even twee alleen wilden spelen en zoon mocht niet meedoen: ik helemaal in de stress! Zoon vond het niet erg, jong als hij was, en zei dan dat hij ook weleens geen derde erbij wilde...
Nu in begin eerste klas ook weer onderdeel van een groepje van vier... Zijn al met zijn vieren ' de stad in geweest' ( eten bij kfc)... Ook hoor ik al wat andere namen van buiten het groepje...
Op zich zou ik veel onzekerder moeten zijn ( basisschool gegarandeerd leuke klas en vrienden, nu veel minder zicht op maar de verhalen zijn leuk)
Ik heb het gevoel van steeds zijn zaakjes willen regelen weten te benoemen en tegen mezelf te zeggen wat ik tegen een vriendin met dit verhaal zou zeggen:
Wat is het ergste dat kan gebeuren? Gelukkig was hij zelf ook meestal relaxed en had altijd wel vertrouwen in zichzelf en zijn vrienden.
Voor nu dus weinig last van deze obsessie... Misschien komt het weer terug, ik weet het niet... En dat is ook goed.
Ik hoop dat jij snel eenzelfde soort rust vindt hierin en je zoon ( weer) op een prettige manier kan begeleiden
Mijn zoon zit nu sinds twee maanden op de middelbare. Gek genoeg heb ik het nu minder dan op de basisschool. Hij ligt zijn hele leven al goed in groepen, had een heel fijne tijd op de basisschool: vaste groep van zeven jongens. 1 daarvan was en is zijn bestie ( nu zelfde school naar verschillende klassen) en met drie anderen was hij altijd een beetje de harde kern. Laatst zijn ze nog gaan surfen met zijn vieren.
Toch altijd op de basisschool, als er bijvoorbeeld even twee alleen wilden spelen en zoon mocht niet meedoen: ik helemaal in de stress! Zoon vond het niet erg, jong als hij was, en zei dan dat hij ook weleens geen derde erbij wilde...
Nu in begin eerste klas ook weer onderdeel van een groepje van vier... Zijn al met zijn vieren ' de stad in geweest' ( eten bij kfc)... Ook hoor ik al wat andere namen van buiten het groepje...
Op zich zou ik veel onzekerder moeten zijn ( basisschool gegarandeerd leuke klas en vrienden, nu veel minder zicht op maar de verhalen zijn leuk)
Ik heb het gevoel van steeds zijn zaakjes willen regelen weten te benoemen en tegen mezelf te zeggen wat ik tegen een vriendin met dit verhaal zou zeggen:
Wat is het ergste dat kan gebeuren? Gelukkig was hij zelf ook meestal relaxed en had altijd wel vertrouwen in zichzelf en zijn vrienden.
Voor nu dus weinig last van deze obsessie... Misschien komt het weer terug, ik weet het niet... En dat is ook goed.
Ik hoop dat jij snel eenzelfde soort rust vindt hierin en je zoon ( weer) op een prettige manier kan begeleiden
dinsdag 22 oktober 2024 om 01:24
Je kan dat niet eeuwig blijven doen. Hij verdient het om zijn eigen leven te leiden en in te richten zodat hij in staat is om ooit zonder jouw bemoeienis door het leven te gaan. Je wil toch dat hij opgroeit en volwassen wordt? Of een gezinnetje sticht. Zijn vrouw wil echt niet dat jij je dan nog steeds alles voor hem regelt.
dinsdag 22 oktober 2024 om 03:35
Je bent je zo te lezen aan het identificeren met je zoon. Met je zoons rol binnen zijn vriendegroep.
En dat heeft alles te maken met jouw eigen sociale status.
Je bent iets onverwerkts vanjezelf aan het uitplaatsen in je zoons situatie.
Eigenlijk wil je voor hem de perfekte/ optimale positie binnen zijn groep vrienden. Maar eigenlijk wil je jezelf in een prettige positie temidden van je vrienden.
Het zal vast relateren aan een vroegere tijd in je leven. Misschien heb je een stuk vriendengroep gemist. Of mis je dat nu. Of heb je altijd angsten gehad temidden van vrienden en jouw positieverin,
Zodra je je hier meer van bewust wordt, waar het eigenlijk voor staat en dat het te maken heeft met jezelf, dan zal de obsessie een stuk minder worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
