Kinderen
alle pijlers
Overbezorgd.....
dinsdag 5 februari 2008 om 10:28
Wie heeft hier ook last van? Ik ben (niet constant, maar wel vaak) zo bang dat er iets met die kleine frup gebeurt. Toen ik nog geen kinderen had vond ik al die bezorgde ouders zo suf (mijn moeder kon er vroeger ook wat van en zo wilde ik echt niet worden). Voorbeelden: hij is nogal vaak verkouden en ik denk gelijk dat ie cf heeft. kindje van m'n zus heeft witte ontlasting. O help, vast hepatitis, wanneer heeft ze met die van mij gepeeld. Oppas? Als ze maar niet met hem van de trap valt.Als ik dan de verhalen van Zoyla lees, schaam ik me rot want die heeft pas reden om bezorgd te zijn....
Ik wil heel graag meerdere kindjes, maar volgens mij heb ik dan een dagtaak aan mezelf druk maken! Herkent iemand dit of moet ik maar eens naar de psychiater?
Ik wil heel graag meerdere kindjes, maar volgens mij heb ik dan een dagtaak aan mezelf druk maken! Herkent iemand dit of moet ik maar eens naar de psychiater?
dinsdag 5 februari 2008 om 10:39
dinsdag 5 februari 2008 om 11:15
Hoi,
Een beetje herken ik het wel, want ik ben ook best bezorgd hoor. Als mijn zoon van 11 bijvoorbeeld alleen op de fiets weg is, ben ik pas weer echt gerust als hij weer thuis is. Of als mijn zoon van 6 bij een vriendje gaat spelen dat bij een grote vijver woont, waarschuw ik hem vooraf nog wel 3x dat hij bij dat water uit de buurt blijft. En als mijn dochtertje een wel heel lange middagslaap doet, ga ik tussentijds even kijken of het nog wel goed gaat met haar. Dat soort dingen.
Soms niet zo leuk om bezorgd te zijn, maar het hoort bij het moederschap. Maar als je er echt last van hebt, daardoor niet kunt genieten van alle leuke dingen die je meemaakt met je kind, of bang bent dat je kind last kan krijgen van je (over-)bezorgdheid, dan lijkt het me zeker goed eens te gaan praten met de huisarts en je eventueel door te laten verwijzen.
Een beetje herken ik het wel, want ik ben ook best bezorgd hoor. Als mijn zoon van 11 bijvoorbeeld alleen op de fiets weg is, ben ik pas weer echt gerust als hij weer thuis is. Of als mijn zoon van 6 bij een vriendje gaat spelen dat bij een grote vijver woont, waarschuw ik hem vooraf nog wel 3x dat hij bij dat water uit de buurt blijft. En als mijn dochtertje een wel heel lange middagslaap doet, ga ik tussentijds even kijken of het nog wel goed gaat met haar. Dat soort dingen.
Soms niet zo leuk om bezorgd te zijn, maar het hoort bij het moederschap. Maar als je er echt last van hebt, daardoor niet kunt genieten van alle leuke dingen die je meemaakt met je kind, of bang bent dat je kind last kan krijgen van je (over-)bezorgdheid, dan lijkt het me zeker goed eens te gaan praten met de huisarts en je eventueel door te laten verwijzen.
dinsdag 5 februari 2008 om 11:17
Lijkt me lang niet zo ernstig als een moeder die het allemaal niets kan schelen toch?
Als het heel erg is en je zit er echt mee dan kan je inderdaad het beste met iemand gaan praten. Bij de huisarts beginnen lijkt me dan een goede eerste stap.
Maar het is ook iets wat gewoon bij het ouderschap hoort. En het blijft!
M'n dochter is 6 en gaat met de bus naar school. Elke ochtend als ik de bus zie wegrijden denk ik aan wat er allemaal kan gebeuren.
Sterker nog, schoonpapa is 80 en die zat laatst in de zenuwen omdat m'n man verdwaald was in het bos. Dus schoonpappa liep van alles te bedenken...slangebeet, wild zwijn, verdwaalde kogel van een dronken jager, gevallen en gebroken botten...
Manlief was gewoon de verkeerde kant op gegaan om het meer heen en dan duurt het wel even voor je weer thuis bent.
Schoonpappa is sterker dan ik dus hij hield z'n zorgen voor zich en toen manlief weer veilig thuis was werd het een grapje.
Het hoort er gewoon bij maar je moet natuurlijk wel zorgen dat jouw angsten niet de baas worden in je leven! Je kinderen hebben ook hun vrijheid nodig om af en toe te vallen en weer overeind te krabbelen.
Als het heel erg is en je zit er echt mee dan kan je inderdaad het beste met iemand gaan praten. Bij de huisarts beginnen lijkt me dan een goede eerste stap.
Maar het is ook iets wat gewoon bij het ouderschap hoort. En het blijft!
M'n dochter is 6 en gaat met de bus naar school. Elke ochtend als ik de bus zie wegrijden denk ik aan wat er allemaal kan gebeuren.
Sterker nog, schoonpapa is 80 en die zat laatst in de zenuwen omdat m'n man verdwaald was in het bos. Dus schoonpappa liep van alles te bedenken...slangebeet, wild zwijn, verdwaalde kogel van een dronken jager, gevallen en gebroken botten...
Manlief was gewoon de verkeerde kant op gegaan om het meer heen en dan duurt het wel even voor je weer thuis bent.
Schoonpappa is sterker dan ik dus hij hield z'n zorgen voor zich en toen manlief weer veilig thuis was werd het een grapje.
Het hoort er gewoon bij maar je moet natuurlijk wel zorgen dat jouw angsten niet de baas worden in je leven! Je kinderen hebben ook hun vrijheid nodig om af en toe te vallen en weer overeind te krabbelen.
dinsdag 5 februari 2008 om 11:42
Ik herken het eigenlijk niet. Tuurlijk ben ik best weleens bezorgd, maar ik ben vrijwel nooit echt bang. Direct denken aan ziektes als CF en hepatites vind ik eigenlijk wel vrij ver gaan. Ik zou wel oppassen dat je je kinderen er niet mee opzadelt.
Mijn nichtje van nu 8 heeft een nogal overbezorgde moeder, was bang om naar buiten te gaan omdat daar beestjes waren, bij elk kuchje zat haar moeder op de huisartsenpost en het arme kind durft écht helemaal niets meer. Haar moeder roept voordurend 'pas op, kijk uit, heeft iemand *** gezien?, goed kauwen, verslik je niet, niet doen, dat is gevaarlijk' Als ze iets aan het eten is en ze moet even kuchen roept ze eerst 'mam, ik moet hoesten hoor' omdat ze anders een geschrokken moeder naast zich heeft staan die bang is dat haar kind stikt.
En nu is ze aan het piepen dat ze zo'n bang kind heeft en dat ze nooit eens iets durft. Niet dat het bij jou zo gaat, maar pas er wel voor op.
Bezorgdheid is niet erg, maar overbezorgdheid gaat ten koste van jou en je kind. En je kind gáát ziek worden, vallen, zich stoten, dat hoort er allemaal bij en de meeste mensen worden toch gezond groot.
Mijn nichtje van nu 8 heeft een nogal overbezorgde moeder, was bang om naar buiten te gaan omdat daar beestjes waren, bij elk kuchje zat haar moeder op de huisartsenpost en het arme kind durft écht helemaal niets meer. Haar moeder roept voordurend 'pas op, kijk uit, heeft iemand *** gezien?, goed kauwen, verslik je niet, niet doen, dat is gevaarlijk' Als ze iets aan het eten is en ze moet even kuchen roept ze eerst 'mam, ik moet hoesten hoor' omdat ze anders een geschrokken moeder naast zich heeft staan die bang is dat haar kind stikt.
En nu is ze aan het piepen dat ze zo'n bang kind heeft en dat ze nooit eens iets durft. Niet dat het bij jou zo gaat, maar pas er wel voor op.
Bezorgdheid is niet erg, maar overbezorgdheid gaat ten koste van jou en je kind. En je kind gáát ziek worden, vallen, zich stoten, dat hoort er allemaal bij en de meeste mensen worden toch gezond groot.
woensdag 6 februari 2008 om 10:12
Mijn moeder was heel extreem. Ik mocht bijvoorbeeld niet buiten spelen omdat ik ontvoerd zou kunne worden. De eerste keer dat ik naar een schoolreis ging, was ik 16; ik mocht niet gaan, ik had ervoor gespaard en zomaar weggegaan, zonder toestemming (wel aangekondigd). Naar schoolfeesten heb ik nooit mogen gaan. Ik mocht niet alleen op straat (ik moest liegen dat ik met een vriending ging winkelen of naar de bios om alleen te kunnen gaan)... Toen ik begon er tegen te vechten, vertelde akkelige verhalen om me bang te maken. De eerste keer dat ik naar een feest ging, vertelde ze dat meisjes worden in feesten gedrogeerd en verkracht, dat elke maandag ochtend vindt politie meisjes op straat liggen die verkracht zijn. Dat vertel je toch niet een tiener?
woensdag 6 februari 2008 om 11:23
Hier totaal geen last van, maar ik baal wel van de mensen om me heen
die het doen bij mijn zoontje.
Ik wordt vaak nonchalant genoemd of laks betreft mijn kind grrrr
(hij is nu net 1)
Voorbeeld: mannetje staat tegen de tafel aan geleund, en oooooooh
pas op pas op pas op! straks glijdt ie uit. *zucht* so what?
Kusje erop en weer over hihi
Máár.... ik weet zeker dat dat gaat komen zodra ie wat ouder is en daar kan ik me nu wel druk om maken.
Vind de wereld gewoon niet veilig voor een kind denk ik soms.....
Hopelijk zal het allemaal wel meevallen.
die het doen bij mijn zoontje.
Ik wordt vaak nonchalant genoemd of laks betreft mijn kind grrrr
(hij is nu net 1)
Voorbeeld: mannetje staat tegen de tafel aan geleund, en oooooooh
pas op pas op pas op! straks glijdt ie uit. *zucht* so what?
Kusje erop en weer over hihi
Máár.... ik weet zeker dat dat gaat komen zodra ie wat ouder is en daar kan ik me nu wel druk om maken.
Vind de wereld gewoon niet veilig voor een kind denk ik soms.....
Hopelijk zal het allemaal wel meevallen.
woensdag 6 februari 2008 om 11:28
Ja, dat heb ik dus hetzelfde Parel. Mensen die mijn dochter dan vasthouden, zeggen dat ze iets niet mag omdat ze misschien wel gaat vallen of zich misschien wel stoot. Tja, ik ga echt niet voorkomen dat ze af en toe valt, want dan heb ik zelf geen leven meer, dat is namelijk onmogelijk. Ik neem de meest noodzakelijke veiligheidsmaatregelen, en verder zien we wel.
woensdag 6 februari 2008 om 11:28
Wel herkenbaar hoor.. Mijn zoontje is 7 maanden, het gaat super en hij is geweldig, lief enz. Ik geniet met volle teugen! Maar soms bekruipt me een naar gevoel over wat er allemaal wel niet met hem zou kunnen gebeuren. Dat varieert van pesten op school, tot aanrijdingen, grote jongens/mannen die aan hem zitten, knokpartijen enz. (meestal als ik een naar nieuwsbericht heb gehoord/gelezen)
Klinkt heel bizar, maar ik kan het gelukkig nog wel naast me neerleggen. Ik denk wel dat het normaal is dat je erover nadenkt, maar het moet natuurlijk niet je leven gaan beheersen, dat je bijvoorbeeld niet meer de deur uit durft en je kindje dit ook verbiedt. Ik zou niet willen worden als de moeder van MEFS, ik vind het knap van je dat je er zo mee om kunt gaan en er zelf zo anders in staat!
Klinkt heel bizar, maar ik kan het gelukkig nog wel naast me neerleggen. Ik denk wel dat het normaal is dat je erover nadenkt, maar het moet natuurlijk niet je leven gaan beheersen, dat je bijvoorbeeld niet meer de deur uit durft en je kindje dit ook verbiedt. Ik zou niet willen worden als de moeder van MEFS, ik vind het knap van je dat je er zo mee om kunt gaan en er zelf zo anders in staat!
woensdag 6 februari 2008 om 11:48
eowynn, toch nemen mensen dat me niet vaak in dank af hoor.
Zo hoorde ik via een vriendin dat er op een verjaardag over me is gezegd dat ik niks om mn zoontje geef aangezien ik 'geen sjoege' zou geven aan zgn gevaarlijke situaties.
Oorzaak: mn zoontje was op een feestje aan het keten op de bank en vloog ervan af, ik m weer erop gezet en volgende ogenblik ging ie weer.
Resultaat: meneertje klimt nu als een handig aapje van de bank af!
Oke ik geef toe....ik ben met veel dingen behoorlijk makkelijk maar kom op zeg, ik wil gewoon geen kleinzerig kereltje dat straks overal gevaar in ziet.
En nee hoor, tot nu toe geen hysterische kreet als ie met zn kin op de tafel hangt of als ie omvalt met zn loopwagen.
Ik krijg er gewoon de zenuwen van dat mensen als vliegen om m heen hangen zodat ie maar geen 'acrobatische' val maakt!
Trouwens dat vind ie zelf ook niks want hij laat duidelijk merken dat ie het zelf wel kan! hahaha
Mijn angst zit idd in de veel grotere dingen;
Pesten, verkeer, foute mensen, foute situaties en noem het maar op
Zo hoorde ik via een vriendin dat er op een verjaardag over me is gezegd dat ik niks om mn zoontje geef aangezien ik 'geen sjoege' zou geven aan zgn gevaarlijke situaties.
Oorzaak: mn zoontje was op een feestje aan het keten op de bank en vloog ervan af, ik m weer erop gezet en volgende ogenblik ging ie weer.
Resultaat: meneertje klimt nu als een handig aapje van de bank af!
Oke ik geef toe....ik ben met veel dingen behoorlijk makkelijk maar kom op zeg, ik wil gewoon geen kleinzerig kereltje dat straks overal gevaar in ziet.
En nee hoor, tot nu toe geen hysterische kreet als ie met zn kin op de tafel hangt of als ie omvalt met zn loopwagen.
Ik krijg er gewoon de zenuwen van dat mensen als vliegen om m heen hangen zodat ie maar geen 'acrobatische' val maakt!
Trouwens dat vind ie zelf ook niks want hij laat duidelijk merken dat ie het zelf wel kan! hahaha
Mijn angst zit idd in de veel grotere dingen;
Pesten, verkeer, foute mensen, foute situaties en noem het maar op
woensdag 6 februari 2008 om 11:53
dinsdag 12 februari 2008 om 08:47
Ik heb een vraag aan jullie. Ik weet niet of mijn vriend overbezorgd is of gewoon bezorgd. Hij wil ons meisje van een half jaar nu niet en nooit niet alleen naar mijn ouders laten gaan. Mijn vader kan wel eens behoorlijk opvliegend zijn en hij heeft ons ook wel eens een tik gegeven. Ik zou nooit willen dat mijn dochter door iemand uitgeschreeuwd of geslagen wordt. Ik denk ook niet dat mijn vader dat bij haar zou doen. Het is ook iemand die veel liefde geeft. Maar omdat mijn vader het vroeger bij ons deed wil mijn vriend haar niet bij hem alleen laten. Dit doet mij erg pijn, want ik wil dat mijn ouders ook van mijn kindje kunnen genieten en dat zij een band met hen kan opbouwen. Hoe denken jullie hierover?
