Positief getest, bloedingen en geen idee van bevruchting...

Lieve allemaal,



Ik heb eergisteren een test gedaan en jawel, zwanger. Hoera!

Voor de zekerheid gisteren nog maar een gedaan, en nog steeds positief. Manlief en ik helemaal blij. Tot ik gisteren opeens begon te bloeden. En vandaag nog steeds. De huisartsenpost zei dat het een innestelingsbloeiding kon zijn, maar dat ik er maar rekening mee moest houden dat het mis kan gaan. Gevolg: onzekerheid.



Nu valt daar weinig aan te doen, ik zal morgen mijn eigen huisarts bellen, maar ik heb dus geen idee van wanneer ik zwanger ben geraakt.



Mijn laatste menstruatie was van 24-06 tot 03-07.

Net daarvoor nam ik mijn laatste pil.

Van 10-07 tot 25-07 heb ik elke dag sex gehad (huwelijksreis)...

Ik had volgens mijn berekening op rond 25-07 ongesteld moeten worden. Dat gebeurde niet, dus heb ik tussen 25-07 en 01-08 testen gedaan. Allemaal negatief.

De dokter (waar ik toch moest zijn) zei: dan zal het wel niet, wacht je menstruatie maar af, die kan wel even duren, en kijk het dan een paar menstruaties aan om te rekenen hoe lang je cyclus is na het stoppen met de pil.



Ik heb sinds ik terug kwam maar 2x seks gehad. De dag nadat we thuiskwamen (26-7) en vorige week zaterdag (11-8).

(Ik was even uit de running door een blaasontsteking, een schimmelinfectie EN aambeien, serieus, ik was me dagelijks... )



Goed, donderdag 16-8 kreeg ik pijnlijke borsten en vrijdag 17-8 testte ik dus positief.



Zou de baby (als die blijft bestaan, help het me hopen!) nu van de huwelijksreis zijn of van vorige week? Het scheelt 2 weken zwangerschap...

Ik ga uiteraard morgen de dokter bellen, maar ik vroeg me af of jullie er ideeen over hadden?



Groetjes en alvast bedankt.



Een onzekere en nerveuze B80

Lieve Anna en Nadine,

Lief dat jullie er nog aan gedacht hebben. Ik dacht dat ik woensdag nog geschreven had, maar blijkbaar niet. Sorry!

Goed, ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: het is niet goed afgelopen. Ik bleef bloeden en ik testte tot en met woensdag steeds positief. Donderdagochtend opeens negatief en hoewel het natuurlijk niet als een verrassing kwam, wel een klap in mijn gezicht. Dikke tranen natuurlijk, ook bij manlief.



Ik ben die dag toch naar mijn werk gegaan. Lichamelijk voelde ik me prima, zoals ook de dagen ervoor. Ik had geen makeup op gedaan want het zat me erg hoog allemaal, maar toch ben ik gegaan, hoewel wel een uur later... Voornamelijk voor de afleiding. Het hielp. Mijn collega met wie ik een kamer deel was er niet, en verder waren er maar 3 mensen op kantoor.

Het was heerlijk rustig. Er is niet veel uit mijn handen gekomen die dag, maar ik heb er tenminste niet continue-aan-een-stuk-door aan gedacht...



Het meest schrijnende was nog wel dat ik die avond op kraambezoek zu gaan met 2 collegaatjes bij een andere collega. Eerst even uit eten en daarna op bezoek. Ik kon er niet omheen, dus ook daar ben ik naar toe gegaan. Het was een hele lieve baby. Het contact met de baby was niet moeilijk, die kan er tenslotte ook allemaal niks aan doen, die lag alleen maar mooi en lief te wezen. In het algemeen was het bezoek echter niet zo makkelijk. Ik ben natuurlijk pas getrouwd en kreeg dus prompt de baby op schoot, zo van: "kun je vast oefenen voor als jij straks aan de beurt bent". En: "willen jullie nog lang wachten? Manlief is toch ook niet zo jong meer (40)". En: "lief he, gaat je klokje nou niet extra hard tikken"? ($^%&%$&^@%@%^$!!!)

Ja, schaapachtig lachen en een beetje meekletsen met mijn blik strak op de baby, dat ging wel, maar ik kon ze echt niet aankijken. Het is echt lief bedoeld allemaal hoor, ik zou zo'n opmerking ook hebben kunnen maken, maar het steekt natuurlijk ontzettend.



Wordt vervolgd...

Nou ja, goed, de echo. Vanmorgen voor de zekerheid toch maar weer getest. Je zal tenslotte net zien dat ik de 1-op-de-miljoen mislukte testen had, maar nee, ook deze negatief. De gyneacoloog was heel lief. Het was een meisje, waar ik tot nu toe allemaal oudere mannen heb gekend. Het begon er trouwens mee dat we in een wachtkamer echt VOL zwangere vrouwen ruim een half uur moesten wachten. Eerst bloeddruk opgemeten, gewogen, en toen mochten we ons verhaal doen. Ze dacht dat het van de laatste week van de huwelijksreis geweest moest zijn en dat ik nu tussen de 6 of 7 weken zwanger was geweest. Ze kon (zoals verwacht) geen oorzaak aanwijzen.



Ik moest nog wel op de tafel in de beugels en er werd een speculum en een staaf die voor de echo wordt gebruikt ingebracht. Niks meer te zien. Het bloeden was uiteraard ook spontaan vandaag opgehouden, dus alle bewijs was weg. Een voordeel: mijn baarmoedermond, baarmoeder en eierstokken zagen er goed uit en ik was zo goed als schoon van binnen dus hoefde niet gecuretteerd te worden.



Daarna met Manlief naar buiten, sigaret gerookt (waren na de huwelijksreis gestopt en ga niet weer beginnen, maar had het even nodig), en een ijsje gehaald want die zijn in het ZH van Dordt heel lekker, werd beweerd (en het is ook zo). Toen naar het strand gegaan om uit te waaien, broodje carpaccio gegeten en even Den Haag in gegaan. Twee paar nieuwe laarzen en wat deco-materiaal voor in huis gekocht. Ja, je moet het voor jezelf maar een beetje leuk maken.



Al met al was mijn dag wel beter dan gisteren, want toen was de echte klap en was al mijn hoop weggevaagd. Die dag heb ik maar half beleefd eigenlijk. Nog wel regelmatig erg emotioneel. Druk sms-contact gehad met zus die 36 weken zwanger is. Die leefde allemaal niet erg mee de afgelopen dagen en ik begrijp wel een beetje waarom, maar goed, nu uitgepraat, of uitge-smst eigenlijk. En mijn moeder belde van vakantie, ze zijn 4 weken weg, ze komen volgende week terug. Ik heb het ze nog niet verteld, maar ben dat wel van plan als ze terug zijn, maar toen ik ophing kwamen ze weer, de tranen.



Aan de ene kant stom, want hoe lang heb ik het nou geweten, maar toch.

Aan de andere kant, er heeft wel een hartje geklopt in mij, of misschien ook wel niet, maar dan had het wel gekund!



Wordt vervolgd...

De gyneacologe zei dat we beter een maand konden afwachten nu tot mijn volgende menstruatie omdat je dan weet hoe lang je cyclus is en je dan beter kunt rekenen. Aan de ene kant snap ik dat wel, aan de andere kant wil ik dat niet. Ik kan er niks aan doen, maar ik wil eigenlijk niet wachten, ook al is dit alles net gebeurd. Ik ga het misschien toch wel proberen, ze zal dat niet voor niets zeggen...



Tenslotte: ik misgun het serieus niemand. Ik wens alle zwangeren de beste en minst pijnlijke zwangerschap (en bevalling) toe. Ik hoop dat alles goed blijft gaan bij jullie. Ik probeer te blijven checken hoe het jullie vergaat. Bedankt in ieder geval voor het medeleven en het lezend oog / luisterend oor en de adviezen.



Dikke kus, B80.

Hoi meiden,



Bedankt voor jullie lieve berichten. Het gaat alweer een beetje beter. Ik heb alleen nog weinig energie en weinig zin... Vanavond 'moeten' we eten bij vrienden die we niet zo vaak zien.We zouden ook de stad nog even in gaan o.a. om een cadeautje te kopen maar ik zit al 2 uur achter de PC en als ik daar de hele dag niet achter vandaan kom, zou ik het ook niet erg vinden. Maar goed, het is lekker weerr, ik moet nog douchen, dus ik ga er zo maar eens achter vandaan. Het zal best gezellig worden vanavond, maar op dit moment heb ik zoiets van: bleeegh!!



Ik wil het topic hier maar sluiten en ik zal inderdaad eens kijken op het Gestopt-met-de-pil topic. Ik beloof niet dat ik er dagelijks ben, maar ik zal het in de gaten houden. En ik ben natuurlijk heel benieuwd naar jullie verhalen.



Nadine: heel veel sterkte tijdens de bevalling: ik zal voor je duimen!!

Anna: voor jou zal ik ook duimen dat alles goed blijft gaan en ik hoop woensdag of donderdag nog ergens van je te lezen over je doktersbezoek.

Djenjo: het is inderdaad fijn om te weten dat het kan en hoewel ik er nog niet helemaal uit ben, denk ik toch dat we het gewoon weer proberen deze maand. En als ik dan ongesteld word is het helemaal niet erg, als ik dan van tevoren maar niet zwanger ben geweest...



Ik ga later nog even zoeken hoe het met Mooncatcher is...



Voor alle anderen: heel erg bedankt allemaal voor jullie steun en lieve woorden. Ik hoop dat met jullie alles goed (blijft) gaan, zwanger of niet-zwanger. Ik laat mijn hoofd hier de komende tijd nog wel eens zien en als ik weer zwanger raak zijn jullie de eersten die het weten (na Manlief natuurlijk. ) Ik red me voorlopig wel alhoewel het verdriet nog wel een poosje zal blijven. Een dikke kus voor iedereen...