Kinderen
alle pijlers
Speelafspraakgekte
woensdag 3 januari 2024 om 10:26
Oudste kind is nog een kleuter maar heeft regelmatig speelafspraakjes. Meestal vind ik het heerlijk, een ander kind over de vloer. Lekker samen spelen, ik hoor ze de hele middag niet, behalve om even wat te drinken of eten, iedereen heeft plezier. Maar soms….
Wat zijn jullie gekste ervaringen met speelafspraakjes? TO begint in de reacties.
Wat zijn jullie gekste ervaringen met speelafspraakjes? TO begint in de reacties.
donderdag 11 januari 2024 om 13:28
Ja, dat ik er geen rekening mee gehouden had dat het kinderen zijn. Voor de goede orde, ik had alles waarvan ik dacht, dat zou aantrekkelijk kunnen zijn voor een kind en ik wil niet dat het stuk gaat, al buiten bereik gezet. Rotzooi opgeruimd en zo. Maar het was toch niet veilig genoeg... en ik had geen speelgoed geregeld... en ik hield de kinderen teveel in de gaten om te voorkomen dat ze overal maar aanzaten....Vlag schreef: ↑11-01-2024 12:35Maar zei ze dat als 'belediging'? Ik heb dat ook wel eens gezegd tegen een vriendin waar ik op bezoek ging met peuter, dat ik een tas met wat speelgoed had meegenomen en dat ik toch idd wat meer bovenop hem zat want inderdaad, haar huis is (logisch) niet kindproof. En andersom hebben vrienden van ons ook wel eens over ons huis gezegd 'het lijkt wel een museum!' of 'het lijkt wel de VTWonen!'. Maar... dat was voordat we kinderen kregen.Ik vind dat geen belediging hoor. Ik mis m'n museum wel eens. De kunstobjecten hier bestaan nu vooral uit Playmobil, blokken en poppen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 11 januari 2024 om 13:34
Grappig topic met soms schrijnende taferelen zeg!
Zelf ook een keer een meisje te spelen gehad, was nog maar 4, maar die plaste ook de (toen net nieuwe) vloer met speelgoed dat er lag geheel onder, liet gewoon de hele plas lopen zonder aanstalten om naar toilet te gaan. Stond wel even op puntje van mijn tong te bijten, maar natuurlijk houd je het dan voor zo'n meisje comfortabel, zonder boze toon en help je alles verschonen waarna je gaat dweilen en poetsen. Het merkwaardigst vond ik de reactie van moeder bij het ophalen, zonder enige gene of indicatie dat ze het voor mij wel vervelend vond: "och ja dat doet ze altijd".
Overigens had ik zelf een van de kinderen niet makkelijk zindelijk, dus die had altijd een extra set kleding/ondergoed mee in schooltas, maar daar waarschuwde ik dan wel de ouders of ze wilden herinneren om te plassen zodat dit niet gebeurde. En gelukkig heeft kind nooit een ongelukje bij een ander gehad (maar wel eens op school te laat bij wc).
Verder eigenlijk vooral leuke speelkindjes over de vloer. Soms wel eens iets stuks door te wild spelen maar dan echt in het spel en niet door idioot wild gedrag. Gelukkig maar!
Zelf ook een keer een meisje te spelen gehad, was nog maar 4, maar die plaste ook de (toen net nieuwe) vloer met speelgoed dat er lag geheel onder, liet gewoon de hele plas lopen zonder aanstalten om naar toilet te gaan. Stond wel even op puntje van mijn tong te bijten, maar natuurlijk houd je het dan voor zo'n meisje comfortabel, zonder boze toon en help je alles verschonen waarna je gaat dweilen en poetsen. Het merkwaardigst vond ik de reactie van moeder bij het ophalen, zonder enige gene of indicatie dat ze het voor mij wel vervelend vond: "och ja dat doet ze altijd".
Overigens had ik zelf een van de kinderen niet makkelijk zindelijk, dus die had altijd een extra set kleding/ondergoed mee in schooltas, maar daar waarschuwde ik dan wel de ouders of ze wilden herinneren om te plassen zodat dit niet gebeurde. En gelukkig heeft kind nooit een ongelukje bij een ander gehad (maar wel eens op school te laat bij wc).
Verder eigenlijk vooral leuke speelkindjes over de vloer. Soms wel eens iets stuks door te wild spelen maar dan echt in het spel en niet door idioot wild gedrag. Gelukkig maar!
donderdag 11 januari 2024 om 13:36
Ik ben het helemaal met je eens! 1 beeld wordt aan de kant gezet als mijn lieve nichtje komt, ze kan nogal enthousiast zijn en daardoor niet helemaal doorhebben wat er om haar heen gebeurt. Omdat dat beeld onvervangbaar is, en emotionele waarde heeft, loop ik er geen risico mee. Andere spullen zet ik niet aan de kant. Mijn kinderen weten dondersgoed hoe je met spullen om moet gaan. Dat kinderen dit niet zouden weten, vind ik vreemd. Want zou dan als ouders een stift pakken en op iets voor hun waardevols gaan 'tekenen'. Even kijken of ze echt niet doorhebben dat je niet met stiften hebt te klooien of dat het kind andermans spullen gewoon minder belangrijk vindt. Soms moet je een kind even spiegelen, dingen uitleggen, consequenties stellen aan keuzes (uiteraard allemaal passend bij de leeftijd). In mijn ogen is dat opvoeden. Maar helaas zijn er tal van ouders, dit topic maakt dat weer duidelijk, die vinden dat opvoeden onnodig is en het makkelijker is om te roepen dat 'een kind kind mag zijn', 'je huis niet kindvriendelijk is (waarom zou iemand anders' huis kindvriendelijk moeten zijn voor jouw kind?)', 'ongelukjes kunnen gebeuren (kan ook, maar een ongeluk is pas een ongeluk als je wel alert bent geweest maar het helaas toch fout liep, niet wanneer je je kind zijn gang laat gaan)'.london_calling schreef: ↑11-01-2024 13:19In mijn geval bedoelde schoonzus meer dat als je kinderen hebt dat je beter geen dure spullen kan hebben, want alles is binnen een mum van tijd gesloopt/beklad/kapot/afgeragd, etc.
Ik ben van mening dat je heus wel een kind kan leren ergens vanaf te blijven.
Maar goed, we liggen wat betreft opvoedstijl ook mijlenver uit elkaar.
donderdag 11 januari 2024 om 13:37
Vlag schreef: ↑11-01-2024 12:35Maar zei ze dat als 'belediging'? Ik heb dat ook wel eens gezegd tegen een vriendin waar ik op bezoek ging met peuter, dat ik een tas met wat speelgoed had meegenomen en dat ik toch idd wat meer bovenop hem zat want inderdaad, haar huis is (logisch) niet kindproof. En andersom hebben vrienden van ons ook wel eens over ons huis gezegd 'het lijkt wel een museum!' of 'het lijkt wel de VTWonen!'. Maar... dat was voordat we kinderen kregen.
heerlijk omschreven 
donderdag 11 januari 2024 om 13:38
Met de drie kinderen hier is er 1 keer een vaas stuk gevallen en er is een keer een flinke vlek op de muur gekomen van gevallen verf. Verder altijd een zoete inval van spelende kindjes geweest en gewoon alles heel gebleven gelukkig (behalve speelgoedjes die slijten, op of stuk of kwijt gaan maar dat is alleen maar prima, anders mocht sinterklaas niet meer komen)london_calling schreef: ↑11-01-2024 13:19In mijn geval bedoelde schoonzus meer dat als je kinderen hebt dat je beter geen dure spullen kan hebben, want alles is binnen een mum van tijd gesloopt/beklad/kapot/afgeragd, etc.
Ik ben van mening dat je heus wel een kind kan leren ergens vanaf te blijven.
Maar goed, we liggen wat betreft opvoedstijl ook mijlenver uit elkaar.
donderdag 11 januari 2024 om 13:48
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jou ging, maar wij hebben een stel in de omgeving zonder kinderen en daar gaan we met deze reden maar gewoon niet meer heen. Als we afspreken is het bij ons. Niet omdat onze kinderen echt dingen slopen, ze weten heel goed wat wel en niet mag en we nemen ook altijd speelgoed mee enzo maar dat stel gaat vervolgens echt bij elk geluidje opspringen om te checken of het goed gaat met hun spullen. Dan zitten wij ook totaal niet meer lekker. Je hoeft van mij echt je huis niet kindvriendelijk in te richten maar als je zó bang bent voor je spullen, kun je ze beter wegzetten voor je eigen gemoedsrust.dianaf schreef: ↑11-01-2024 13:28Ja, dat ik er geen rekening mee gehouden had dat het kinderen zijn. Voor de goede orde, ik had alles waarvan ik dacht, dat zou aantrekkelijk kunnen zijn voor een kind en ik wil niet dat het stuk gaat, al buiten bereik gezet. Rotzooi opgeruimd en zo. Maar het was toch niet veilig genoeg... en ik had geen speelgoed geregeld... en ik hield de kinderen teveel in de gaten om te voorkomen dat ze overal maar aanzaten....
De ellende is dat ik ook kinderen over de vloer heb gehad waarbij ik zo reageerde omdat de ouders dus niet opletten of opvoeden. Maar in ons geval is het echt super irritant.
donderdag 11 januari 2024 om 13:53
Even zelf met de billen bloot:
Ik heb een pleegdochter met een trauma. Afscheid nemen is lastig (ook begrijpelijk als je haar achtergrond kent). Dat uit zich soms op voorspelbare momenten, maar uiteraard ook in situaties die onhandig zijn. Zo soms ook bij het ophalen bij een vriend(innet)je. Dikke paniek. Ook al heb ik van tevoren alles doorgesproken met haar, neem ik op dat moment de tijd en rust: het haalt niet altijd de paniek bij haar weg. Ik word dan (in haar belang) een moeder die geduldig blijft, blijft uitleggen, en probeert waar mogelijk door te pakken. Maar het kost soms meer tijd dan gewenst. Waar ik in sommige situaties erg duidelijk kan zijn, is dat niet wenselijk bij zo'n panieksituatie. Als ik het dan overneem, valt ze steeds verder terug in gedrag. Het raakt aan haar trauma.
Een buitenstaander ziet echter: een kind dat niet wil opruimen, niet mee naar huis wil, gaat huilen, paniek (dramaqueen gedrag), op de grond liggen. Een moeder die blijft uitleggen, haar een knuffel geeft om rustig te worden. Ik begrijp dondersgoed dat dit eruit ziet alsof ik zo'n plakmoeder ben die dit consequent is, haar kind niet onder controle heeft en over zich heen laat lopen. En eerlijk gezegd, vind ik dat niet echt aantrekkelijk.
Maar mijn dilemma: ik wil voor haar privacy niet tegen Jan en Alleman vertellen waardoor ze dit gedrag vertoont (trauma), helemaal niet waar ze op dat moment bij is en ze al zo'n pijn in haar zijn heeft. Ik wil haar steunen. Met mijn handelen maar ook met mijn loyaliteit naar haar. Tegelijkertijd zorgt geen uitleg ervoor dat mensen waarschijnlijk een verkeerd (of in ieder geval geen volledig) beeld van haar hebben. Waardoor ze de leuke kanten van haar misschien minder (willen) zien.
Waar zouden jullie als ouders je het beste bij voelen bij zo'n kind: uitleg (vooraf, achteraf, ter plekke) of denk je meer 'haar kind, los het maar op, niet mijn probleem'.
Ik vind het lastig....
Ik heb een pleegdochter met een trauma. Afscheid nemen is lastig (ook begrijpelijk als je haar achtergrond kent). Dat uit zich soms op voorspelbare momenten, maar uiteraard ook in situaties die onhandig zijn. Zo soms ook bij het ophalen bij een vriend(innet)je. Dikke paniek. Ook al heb ik van tevoren alles doorgesproken met haar, neem ik op dat moment de tijd en rust: het haalt niet altijd de paniek bij haar weg. Ik word dan (in haar belang) een moeder die geduldig blijft, blijft uitleggen, en probeert waar mogelijk door te pakken. Maar het kost soms meer tijd dan gewenst. Waar ik in sommige situaties erg duidelijk kan zijn, is dat niet wenselijk bij zo'n panieksituatie. Als ik het dan overneem, valt ze steeds verder terug in gedrag. Het raakt aan haar trauma.
Een buitenstaander ziet echter: een kind dat niet wil opruimen, niet mee naar huis wil, gaat huilen, paniek (dramaqueen gedrag), op de grond liggen. Een moeder die blijft uitleggen, haar een knuffel geeft om rustig te worden. Ik begrijp dondersgoed dat dit eruit ziet alsof ik zo'n plakmoeder ben die dit consequent is, haar kind niet onder controle heeft en over zich heen laat lopen. En eerlijk gezegd, vind ik dat niet echt aantrekkelijk.
Maar mijn dilemma: ik wil voor haar privacy niet tegen Jan en Alleman vertellen waardoor ze dit gedrag vertoont (trauma), helemaal niet waar ze op dat moment bij is en ze al zo'n pijn in haar zijn heeft. Ik wil haar steunen. Met mijn handelen maar ook met mijn loyaliteit naar haar. Tegelijkertijd zorgt geen uitleg ervoor dat mensen waarschijnlijk een verkeerd (of in ieder geval geen volledig) beeld van haar hebben. Waardoor ze de leuke kanten van haar misschien minder (willen) zien.
Waar zouden jullie als ouders je het beste bij voelen bij zo'n kind: uitleg (vooraf, achteraf, ter plekke) of denk je meer 'haar kind, los het maar op, niet mijn probleem'.
Ik vind het lastig....
donderdag 11 januari 2024 om 13:58
apiejapie schreef: ↑11-01-2024 13:53
Maar mijn dilemma: ik wil voor haar privacy niet tegen Jan en Alleman vertellen waardoor ze dit gedrag vertoont (trauma), helemaal niet waar ze op dat moment bij is en ze al zo'n pijn in haar zijn heeft. Ik wil haar steunen. Met mijn handelen maar ook met mijn loyaliteit naar haar. Tegelijkertijd zorgt geen uitleg ervoor dat mensen waarschijnlijk een verkeerd (of in ieder geval geen volledig) beeld van haar hebben. Waardoor ze de leuke kanten van haar misschien minder (willen) zien.
Waar zouden jullie als ouders je het beste bij voelen bij zo'n kind: uitleg (vooraf, achteraf, ter plekke) of denk je meer 'haar kind, los het maar op, niet mijn probleem'.
Ik vind het lastig....
Ik vind het belang dat ze nog wel wordt uitgenodigd om te spelen, eigenlijk behoorlijk groot. Dus ik zou wel wat zeggen, niet waar ze bij is natuurlijk. Maar je kan toch iets zeggen als; ik wil er niet teveel over kwijt ivm haar privacy, maar ze heeft het door haar achtergrond heel moeilijk bij het weggaan en streng zijn en doorpakken werken averechts op haar door, vandaar dat ik bovengemiddeld geduldig bij haar ben. Ik snap dat dit lastig kan zijn, maar ik hoop dat je er begrip voor kunt opbrengen
Als een ouder zoiets tegen me zou zeggen, zou ik daar overigens alle begrip voor hebben. Iedereen snapt toch dat een kind niet zomaar in pleegzorg zit
poeszie wijzigde dit bericht op 11-01-2024 14:03
5.80% gewijzigd
donderdag 11 januari 2024 om 14:00
Exact dit. Zou dat van tevoren even zeggen en dan ook welk gedrag van de andere ouder helpend is want ik zou niet weten wat ik en mijn kind in die situatie het beste kunnen doen.Poeszie schreef: ↑11-01-2024 13:58Ik vind het belang dat ze nog wel wordt uitgenodigd om te spelen, eigenlijk behoorlijk groot. Dus ik zou wel wat zeggen, niet waar ze bij is natuurlijk. Maar je kan toch iets zeggen als; ik wil er niet teveel over kwijt ivm haar privacy, maar ze heeft het door haar achtergrond heel moeilijk bij het weggaan en streng zijn en doorpakken werkt averechts op haar door, vandaar dat ik bovengemiddeld geduldig bij haar ben. Ik snap dat dit lastig kan zijn, maar ik hoop dat je er begrip voor kunt opbrengen
Als een ouder zoiets tegen me zou zeggen, zou ik daar overigens alle begrip voor hebben. Iedereen snapt toch dat een kind niet zomaar in pleegzorg zit
donderdag 11 januari 2024 om 14:02
donderdag 11 januari 2024 om 14:14
Dankjewel voor jullie reacties! Het is echter zo dat niet alle ouders weten dat ik haar pleegmoeder ben. Sommigen zullen denken dat ik haar biologische moeder ben. Maar daar doet de reactie hierboven ook niet aan af natuurlijk, die kan sowieso gegeven worden. Ik vind die wel mooi omschreven. Dankjewel
donderdag 11 januari 2024 om 15:37
Mensen oordelen altijd, wat je ook doet. Daar worden hier hele topics over volgeschreven.apiejapie schreef: ↑11-01-2024 14:14Dankjewel voor jullie reacties! Het is echter zo dat niet alle ouders weten dat ik haar pleegmoeder ben. Sommigen zullen denken dat ik haar biologische moeder ben. Maar daar doet de reactie hierboven ook niet aan af natuurlijk, die kan sowieso gegeven worden. Ik vind die wel mooi omschreven. Dankjewel
Ik zou me concentreren op doen wat je denkt dat goed is, in het belang van je kind. En als mensen daar dan een oordeel over hebben dan is dat maar zo. Het is jammer dat je zelf ook last hebt van het 'beeld' wat je van jezelf neerzet, terwijl je ook zou kunnen focussen op: ik treed buiten mijn eigen comfortzone in het belang van mijn kind, en daar ben ik trots op.
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
donderdag 11 januari 2024 om 15:41
Ben het met je eens maar als je wilt voorkomen dat een andere ouder uit goede bedoelingen juist even wel doorpakt met jouw kind, is het handig om dingen even toe te lichten. Dat is ook in het belang van je kind.Zoccellia schreef: ↑11-01-2024 15:37Mensen oordelen altijd, wat je ook doet. Daar worden hier hele topics over volgeschreven.
Ik zou me concentreren op doen wat je denkt dat goed is, in het belang van je kind. En als mensen daar dan een oordeel over hebben dan is dat maar zo. Het is jammer dat je zelf ook last hebt van het 'beeld' wat je van jezelf neerzet, terwijl je ook zou kunnen focussen op: ik treed buiten mijn eigen comfortzone in het belang van mijn kind, en daar ben ik trots op.
donderdag 11 januari 2024 om 15:49
donderdag 11 januari 2024 om 16:04
Nee, ik zette alles uit voorzorg altijd gewoon weg. Omdat ik mij kon voorstellen dat die een enorme aantrekkingskracht hebben op kinderen. Denk aan een Disney-speeldoosje, een beeldje van een elfje, dat soort dingen.Minik schreef: ↑11-01-2024 13:48Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jou ging, maar wij hebben een stel in de omgeving zonder kinderen en daar gaan we met deze reden maar gewoon niet meer heen. Als we afspreken is het bij ons. Niet omdat onze kinderen echt dingen slopen, ze weten heel goed wat wel en niet mag en we nemen ook altijd speelgoed mee enzo maar dat stel gaat vervolgens echt bij elk geluidje opspringen om te checken of het goed gaat met hun spullen. Dan zitten wij ook totaal niet meer lekker. Je hoeft van mij echt je huis niet kindvriendelijk in te richten maar als je zó bang bent voor je spullen, kun je ze beter wegzetten voor je eigen gemoedsrust.
De ellende is dat ik ook kinderen over de vloer heb gehad waarbij ik zo reageerde omdat de ouders dus niet opletten of opvoeden. Maar in ons geval is het echt super irritant.
Maar ik heb bijvoorbeeld ook een grote rede zwaar spaarvarken staan, gewoon in de huiskamer. Nichtje ging kijken (geen probleem), nichtje wil dat ding gaan optillen, dus toen ik dat zag greep ik in. Ouders zaten erbij en keken ernaar. Ik had gewoon een simpel ikea lack-tafeltje als salontafel. Neefje gaat daar dat ding heen en weer schuiven/zwaaien en moeders zegt nog: ach het is maar een tafeltje van 5 euro. Ipv ingrijpen. Dus daar moest ik zelf iets van zeggen.
Ze waren daardoor gewoon niet zo welkom en ging liever dan daar heen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 11 januari 2024 om 16:36
dianaf schreef: ↑11-01-2024 16:04Nee, ik zette alles uit voorzorg altijd gewoon weg. Omdat ik mij kon voorstellen dat die een enorme aantrekkingskracht hebben op kinderen. Denk aan een Disney-speeldoosje, een beeldje van een elfje, dat soort dingen.
Maar ik heb bijvoorbeeld ook een grote rede zwaar spaarvarken staan, gewoon in de huiskamer. Nichtje ging kijken (geen probleem), nichtje wil dat ding gaan optillen, dus toen ik dat zag greep ik in. Ouders zaten erbij en keken ernaar. Ik had gewoon een simpel ikea lack-tafeltje als salontafel. Neefje gaat daar dat ding heen en weer schuiven/zwaaien en moeders zegt nog: ach het is maar een tafeltje van 5 euro. Ipv ingrijpen. Dus daar moest ik zelf iets van zeggen.
Ze waren daardoor gewoon niet zo welkom en ging liever dan daar heen.
Vreselijk is dat ja. Alsof iets voor jou geen waarde mag hebben. Alsof een ander dat voor je kan bepalen, zolang kind maar mag doen wat het wil. Ik had zoiets met ophalen van een vriendinnetje. De 2 jongere kinderen waren ook mee, en die liepen eerst door de tuin en dan niet over het pad, maar natuurlijk dwars door de modder. Toen wilden ze naar binnen gaan en stapten ze zo over de mat heen. Ik riep nog, nee, ik heb net gedweild, maar moeder lachte het weg; ach haha ja, kinderen he, je blijft bezig. Ja, als je ze niet leert om hun voeten te vegen wel ja. Als mijn kinderen zoiets zouden doen, dan zou ik ze tegen houden, en als dat niet lukte op zijn minst even om keukenrol oid vragen om het een beetje schoon achter te laten.
donderdag 11 januari 2024 om 20:03
Ik hoorde hier ook eens van een kennis een verhaal. Een gezin hier in de straat met 4 kinderen. Kennis gaf zo’n party voor producten bij haar thuis.
De vrouw van het gezin kwam ook naar de party, maar nam haar 4 kinderen mee (ongebruikelijk, dit is vaak alleen voor volwassenen).
Voordat kennis er iets van kon zeggen, waren ze al binnen en renden de kinderen met vieze schoenen aan over het kleed en de bank
gingen aan haar spullen zitten en waren onbeschoft.
Ze heeft die vrouw meteen verzocht om weg te gaan en die was nog beledigd ook.
De vrouw van het gezin kwam ook naar de party, maar nam haar 4 kinderen mee (ongebruikelijk, dit is vaak alleen voor volwassenen).
Voordat kennis er iets van kon zeggen, waren ze al binnen en renden de kinderen met vieze schoenen aan over het kleed en de bank
gingen aan haar spullen zitten en waren onbeschoft.Ze heeft die vrouw meteen verzocht om weg te gaan en die was nog beledigd ook.
donderdag 11 januari 2024 om 21:12
Dit is wel een heel politiek correct praatje, terwijl je nota bene verderop schrijft dat je zelf een pleegkind met gebruiksaanwijzing hebt. Daar zou de buitenstaander ook van kunnen denken dat de opvoeding mislukt is. Waarom dan ook niet wat meer begrip voor een ander? En zeker jonge kinderen zoeken de grenzen op, al weten ze best dat je niet met stift op de bank mag, ze proberen het soms toch. Als hier een vriendje iets stouts doet reken ik dat mezelf aan en niet de ouders, want ik had op moeten letten.apiejapie schreef: ↑11-01-2024 13:36Ik ben het helemaal met je eens! 1 beeld wordt aan de kant gezet als mijn lieve nichtje komt, ze kan nogal enthousiast zijn en daardoor niet helemaal doorhebben wat er om haar heen gebeurt. Omdat dat beeld onvervangbaar is, en emotionele waarde heeft, loop ik er geen risico mee. Andere spullen zet ik niet aan de kant. Mijn kinderen weten dondersgoed hoe je met spullen om moet gaan. Dat kinderen dit niet zouden weten, vind ik vreemd. Want zou dan als ouders een stift pakken en op iets voor hun waardevols gaan 'tekenen'. Even kijken of ze echt niet doorhebben dat je niet met stiften hebt te klooien of dat het kind andermans spullen gewoon minder belangrijk vindt. Soms moet je een kind even spiegelen, dingen uitleggen, consequenties stellen aan keuzes (uiteraard allemaal passend bij de leeftijd). In mijn ogen is dat opvoeden. Maar helaas zijn er tal van ouders, dit topic maakt dat weer duidelijk, die vinden dat opvoeden onnodig is en het makkelijker is om te roepen dat 'een kind kind mag zijn', 'je huis niet kindvriendelijk is (waarom zou iemand anders' huis kindvriendelijk moeten zijn voor jouw kind?)', 'ongelukjes kunnen gebeuren (kan ook, maar een ongeluk is pas een ongeluk als je wel alert bent geweest maar het helaas toch fout liep, niet wanneer je je kind zijn gang laat gaan)'.
Hier drie jongens met vrijwel uitsluitend vriendjes die ook jongens zijn. Als die speelafspraken hebben moet de meute met de botte bijl in het gareel gehouden worden. Het rennen, stoeien en houden van gevechten met wat er ook maar voorhanden is, is onweerstaanbaar. Daar valt niet veel aan te spiegelen, niet voor een termijn langer dan vijf minuten in ieder geval. Het zijn allemaal keurige kindertjes en ze weten hoe het hoort, maar daar schiet je in het heetst van de strijd niet veel mee op. Ik gooi ze naar buiten en/of treed van tijd tot tijd ferm op, maar het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan.
vrijdag 12 januari 2024 om 15:09
Bedoel juist dat je door jouw handelen wel opvoedt. Dat niks doen onder het mom van 'het zijn kinderen' stoort me. Dat er dingen fout gaan, kan gebeuren. Maar zo te lezen hou jij dus rekening met leeftijd en kunnen van het kind, en onderneem je actie waar nodig, dikke prima toch! Ik stoor me meer aan ouders die erbij staan en niks doen en nog erger: het bagatelliserenoneenietweer schreef: ↑11-01-2024 21:12Dit is wel een heel politiek correct praatje, terwijl je nota bene verderop schrijft dat je zelf een pleegkind met gebruiksaanwijzing hebt. Daar zou de buitenstaander ook van kunnen denken dat de opvoeding mislukt is. Waarom dan ook niet wat meer begrip voor een ander? En zeker jonge kinderen zoeken de grenzen op, al weten ze best dat je niet met stift op de bank mag, ze proberen het soms toch. Als hier een vriendje iets stouts doet reken ik dat mezelf aan en niet de ouders, want ik had op moeten letten.
Hier drie jongens met vrijwel uitsluitend vriendjes die ook jongens zijn. Als die speelafspraken hebben moet de meute met de botte bijl in het gareel gehouden worden. Het rennen, stoeien en houden van gevechten met wat er ook maar voorhanden is, is onweerstaanbaar. Daar valt niet veel aan te spiegelen, niet voor een termijn langer dan vijf minuten in ieder geval. Het zijn allemaal keurige kindertjes en ze weten hoe het hoort, maar daar schiet je in het heetst van de strijd niet veel mee op. Ik gooi ze naar buiten en/of treed van tijd tot tijd ferm op, maar het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan.
vrijdag 12 januari 2024 om 15:57
Mijn 5 jarige ging laatst spelen bij een kind en die mensen hadden een WIT (nee niet creme) tapijt liggen, en niet een kleintje ook. Mijn kind kan prima van spullen afblijven maar hij zei zelfs 'ik denk niet dat je hier iets met rode saus mag eten'.Vlag schreef: ↑11-01-2024 12:35Maar zei ze dat als 'belediging'? Ik heb dat ook wel eens gezegd tegen een vriendin waar ik op bezoek ging met peuter, dat ik een tas met wat speelgoed had meegenomen en dat ik toch idd wat meer bovenop hem zat want inderdaad, haar huis is (logisch) niet kindproof. En andersom hebben vrienden van ons ook wel eens over ons huis gezegd 'het lijkt wel een museum!' of 'het lijkt wel de VTWonen!'. Maar... dat was voordat we kinderen kregen.
donderdag 15 februari 2024 om 21:53
Nieuw dilemma… buurkind van 5 dat tijdens spelen twee keer naar het toilet gaat. Eerste keer heel het toilet onder de plas, op de bril, onder de bril, op de grond. Alle deuren open. We waren buiten en kind ging even binnen plassen dus ik ontdekte het pas een halfuur later, al die tijd had de buitendeur dus open gestaan, met de verwarming binnen aan… heel irritant. Ik dacht dat kind gewoon naar huis was gegaan om te plassen, maar ging blijkbaar bij ons… Vervolgens tweede keer was ik binnen, kinderen nog buiten. Kind komt binnen: ik moet poepen. Ik zeg: doe maar even thuis (vrijwel naaste buren). Maar kind moest heel nodig dus rende toilet in hier. Ik was aan het stofzuigen en wilde opletten dat het toilet wat ik inmiddels weer schoongemaakt had, wat netter achter zou blijven dan de eerste keer. Maar door het stofzuigen geluid niet goed gehoord, weer alle deuren open, niet doorgespoeld. Kind was alweer buiten. Heeft 100% zeker ook geen handen gewassen.
Ik vind het ranzig, maar wat nu? Eerstvolgende keer dat kind hier binnen komt kan ik kind er wel op aanspreken maar ik twijfel om nu de ouders op de hoogte te stellen. Wat zouden jullie doen? En als je ouders op de hoogte stelt, hoe?
Ik vind het ranzig, maar wat nu? Eerstvolgende keer dat kind hier binnen komt kan ik kind er wel op aanspreken maar ik twijfel om nu de ouders op de hoogte te stellen. Wat zouden jullie doen? En als je ouders op de hoogte stelt, hoe?
donderdag 15 februari 2024 om 21:58
Ik zou goed opletten als hij weer bij je naar de wc gaat en dan zeggen als hij de kamer weer in komt lopen: heb je de wc netjes achtergelaten? Ga je ook even je handen wassen? Doe je de deur achter je dicht? En even checken natuurlijk.
Kind weet misschien niet dat het bij jullie (kennelijk) anders gaat dan bij hem thuis.
Wat eten we vanavond?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
