Kinderen
alle pijlers
Spijt 2e kind /opgesloten gevoel
zondag 2 april 2023 om 07:58
Vanwege het taboe op dit onderwerp ben ik bang voor herkenning en dus een nieuwe account.
Ik heb 2 geweldige kinderen (3,5 en 1,5), maar ik heb nog steeds zo'n spijt van mijn jongste. En dat ligt niet aan haar want het is echt een leuk en gemakkelijke meisje. Maar ik wist niet dat de overgang van 1 naar 2 kinderen mij zou zwaar zou vallen. Veel mensen zeiden die 2e doe je er gewoon bij.
Toen we alleen de oudste hadden ging ik fluitend door het leven: alles was zo makkelijk te combineren: fulltime baan, sporten, afspreken met vriendinnen en tijd met partner (toen hadden we nog een sexleven)
Maar sinds ik weer werk na 8 maanden verlof heb ik het gevoel dat ik contstant aan het rennen ben en niet aan mezelf toe kom. Wat eigenlijk onzin is want met een breed sociaal netwerk en hulp die we inkopen heb ik (veel) meer eigen tijd dan veel vriendinnen.
Tsja waar zit het dan in: met 1 kind ga ik overal aan en wisselen partner en ik af. Dan had je een dagdeel voor jezelf, maar nu met 2 kinderen: alleen op stap met 2 vind ik geen ontspanning maar overleven. Dat gevoel heb ik ook als ik mijn eentje een avond moet doen.
Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben?
Ik heb 2 geweldige kinderen (3,5 en 1,5), maar ik heb nog steeds zo'n spijt van mijn jongste. En dat ligt niet aan haar want het is echt een leuk en gemakkelijke meisje. Maar ik wist niet dat de overgang van 1 naar 2 kinderen mij zou zwaar zou vallen. Veel mensen zeiden die 2e doe je er gewoon bij.
Toen we alleen de oudste hadden ging ik fluitend door het leven: alles was zo makkelijk te combineren: fulltime baan, sporten, afspreken met vriendinnen en tijd met partner (toen hadden we nog een sexleven)
Maar sinds ik weer werk na 8 maanden verlof heb ik het gevoel dat ik contstant aan het rennen ben en niet aan mezelf toe kom. Wat eigenlijk onzin is want met een breed sociaal netwerk en hulp die we inkopen heb ik (veel) meer eigen tijd dan veel vriendinnen.
Tsja waar zit het dan in: met 1 kind ga ik overal aan en wisselen partner en ik af. Dan had je een dagdeel voor jezelf, maar nu met 2 kinderen: alleen op stap met 2 vind ik geen ontspanning maar overleven. Dat gevoel heb ik ook als ik mijn eentje een avond moet doen.
Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben?
zondag 2 april 2023 om 09:41
zondag 2 april 2023 om 09:46
Allereerst dapper dat je hier je verhaal komt doen 
.
(Mijn kinderen zijn allang groot en ik heb dat nooit zo ervaren gelukkig.)
Het klinkt mij ook een beetje als "tropenjaren" in de oren. Wat ik hier mis is jouw partner. Hoe staat hij erin en kunnen jullie daarover praten?
.(Mijn kinderen zijn allang groot en ik heb dat nooit zo ervaren gelukkig.)
Het klinkt mij ook een beetje als "tropenjaren" in de oren. Wat ik hier mis is jouw partner. Hoe staat hij erin en kunnen jullie daarover praten?
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
zondag 2 april 2023 om 09:52
Misschien de komende tijd wat vaker los van elkaar met 1 kind op pad gaan? Als dat minder overwhelming voelt? Lastig hoor, ik twijfel om deze reden erg over een tweede. Je weet nooit exact hoe het gaat zijn. Kan de met je partner er over praten? Dit zijn natuurlijk ook de tropenjaren, zeker met twee zulke jonge kids. Als de oudste naar school gaat veranderen er ook al weer wat zaken!
zondag 2 april 2023 om 09:52
zondag 2 april 2023 om 09:52
Heb je spijt van je tweede kind of van de manier waarop je alles ingedeeld hebt?
Hoe vond je het met twee kinderen toen je nog verlof had?
Je zit middenin de drukste eerste jaren. Die vond ik ook pittig! Maar deze fase gaat voorbij. Als de oudste naar school gaat wordt het makkelijker… en voor je het weet zitten ze allebei op school.
Hoe vond je het met twee kinderen toen je nog verlof had?
Je zit middenin de drukste eerste jaren. Die vond ik ook pittig! Maar deze fase gaat voorbij. Als de oudste naar school gaat wordt het makkelijker… en voor je het weet zitten ze allebei op school.
zondag 2 april 2023 om 09:56
Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar hoor dit wel meer om mij heen en lees het ook op andere fora. Wat ik daar ook lees is dat zodra de kinderen wat ouder zijn het een stuk gemakkelijker word. Je zit inderdaad midden in de tropenjaren, en ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je geleefd word. Wellicht helpt het om meer hulp aan je omgeving te helpen en je priortiteiten te heroverwegen. Misschien helpt het als je een dag per week ouderschapsverlof opneemt (moet wel kunnen natuurlijk), of als je een vaste dag per week afspreek met je partner om iets leuks voor jezelf te gaan doen. Het klinkt ook alsof je hoge eisen aan jezelf stelt, dat je sociale leven op een wat lager pitje staat met twee jonge kinderen lijkt me niet meer dan normaal.
zondag 2 april 2023 om 09:56
Je moet er nog wat meer ingroeien. Je jongste is nog zo klein en dus 'bewerkelijk' qua verzorging. Als zij ouder wordt en meer zelf kan en ook zichzelf wat meer kan vermaken wordt het echt makkelijker. Dan vind je nieuwe routines.
Of je nou (bijvoorbeeld) met 1 of met 2 kinderen zit te knutselen of aan het bakken bent, maakt dan niet zoveel meer uit. Ze kunnen dan ook eens met elkaar spelen, elkaar helpen in de speeltuin en elkaar bezig houden in de zandbak of de speelhoek.
Bij de avondroutine wisselden we vaak af: Op maandag bracht mijn partner X naar bed en ik Y, de volgende dag bracht partner Y naar bed en ik X.
Natuurlijk was één van ons wel eens een avond weg, dus dan kan (als de kinderen nog zo jong zijn) de avondroutine soms wat chaotisch verlopen. Als je jongste ouder wordt kun je dat veel makkelijker combineren. Als het ene kind zelf zijn/haar tanden poetst, kun jij in die tijd de tanden van de ander poetsen, daarna mag de ander nog even zelf poetsen en kun jij de één napoetsen, etc.. Voorlezen kun je ook combineren: allebei één verhaaltje/boekje kiezen. Of de oudste mag (wanneer hij/zij kan lezen) eerst zelf even lezen terwijl je de jongste voorleest en die kom je dan nog even voorlezen als de jongste er in ligt.
Of je nou (bijvoorbeeld) met 1 of met 2 kinderen zit te knutselen of aan het bakken bent, maakt dan niet zoveel meer uit. Ze kunnen dan ook eens met elkaar spelen, elkaar helpen in de speeltuin en elkaar bezig houden in de zandbak of de speelhoek.
Bij de avondroutine wisselden we vaak af: Op maandag bracht mijn partner X naar bed en ik Y, de volgende dag bracht partner Y naar bed en ik X.
Natuurlijk was één van ons wel eens een avond weg, dus dan kan (als de kinderen nog zo jong zijn) de avondroutine soms wat chaotisch verlopen. Als je jongste ouder wordt kun je dat veel makkelijker combineren. Als het ene kind zelf zijn/haar tanden poetst, kun jij in die tijd de tanden van de ander poetsen, daarna mag de ander nog even zelf poetsen en kun jij de één napoetsen, etc.. Voorlezen kun je ook combineren: allebei één verhaaltje/boekje kiezen. Of de oudste mag (wanneer hij/zij kan lezen) eerst zelf even lezen terwijl je de jongste voorleest en die kom je dan nog even voorlezen als de jongste er in ligt.
originalheleen wijzigde dit bericht op 17-06-2024 20:06
16.89% gewijzigd
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
zondag 2 april 2023 om 10:03
Wat naar dat je je zo voelt, en wat goed dat er een topic over begint. Veel moeders voelen zich zo, maar durven dat niet te uiten. Misschien een geruststelling van een oudere moeder, deze tijd met jongere kinderen zijn gewoon tropenjaren. Straks gaat je oudste naar school, en is de balans al weer heel anders. Mijn tip is eigenlijk om eens met je partner om tafel te gaan zitten (of in bed, in bad, in de tuin, een hotelkamer 
) en duidelijk te bespreken wat je voelt. We zijn zo gewend om ons eigen ding te doen, zonder af te vragen wat de ander daarbij voelt. Je geeft aan dat je tijd voor jezelf mist, maar misschien heeft je partner datzelfde gevoel en laten jullie elkaar teveel drijven nu. Werken jullie beide full time? Is daar wat in te wijzigen? Want sinds hier een van de 2 (veel) minder is gaan werken, verloopt het gezinsleven een stuk rustiger. Natuurlijk lever je dan financieel in, maar de tijd en rust die we daarvoor terug krijgen is het in onze ogen meer dan waard.
) en duidelijk te bespreken wat je voelt. We zijn zo gewend om ons eigen ding te doen, zonder af te vragen wat de ander daarbij voelt. Je geeft aan dat je tijd voor jezelf mist, maar misschien heeft je partner datzelfde gevoel en laten jullie elkaar teveel drijven nu. Werken jullie beide full time? Is daar wat in te wijzigen? Want sinds hier een van de 2 (veel) minder is gaan werken, verloopt het gezinsleven een stuk rustiger. Natuurlijk lever je dan financieel in, maar de tijd en rust die we daarvoor terug krijgen is het in onze ogen meer dan waard.
zondag 2 april 2023 om 10:05
Ik herken het heel goed.
Mijn oplossingen waren zorgen dat mn partner zn fair share deed, vooral ook qua 'emotional labour' (de praktische dingen waren altijd al goed verdeeld); zelf proberen meer ruimte en afstand te nemen; en het uitzitten, weten dat elke dag een dag dichterbij een makkelijkere periode is.
De mijnen zitten nu op het VO en het is zo veel makkelijker, en écht leuk. Dat begon al veel eerder, hoor, vanaf een jaar of 4-5 was, begon ik het minder moeilijk te vinden.
Begreep er niets van als ik dan een ouder in de Ikea zag met twee kinderen onder de 4. Hoe dóe je dat zonder gek te worden? Blijkbaar zijn er echt grote verschillen in beleving en hoe mensen ermee omgaan. En dat is prima.
Mijn oplossingen waren zorgen dat mn partner zn fair share deed, vooral ook qua 'emotional labour' (de praktische dingen waren altijd al goed verdeeld); zelf proberen meer ruimte en afstand te nemen; en het uitzitten, weten dat elke dag een dag dichterbij een makkelijkere periode is.
De mijnen zitten nu op het VO en het is zo veel makkelijker, en écht leuk. Dat begon al veel eerder, hoor, vanaf een jaar of 4-5 was, begon ik het minder moeilijk te vinden.
Begreep er niets van als ik dan een ouder in de Ikea zag met twee kinderen onder de 4. Hoe dóe je dat zonder gek te worden? Blijkbaar zijn er echt grote verschillen in beleving en hoe mensen ermee omgaan. En dat is prima.
lente-s wijzigde dit bericht op 04-10-2023 19:47
4.37% gewijzigd
zondag 2 april 2023 om 10:06
Herkenbaar. En dan heb ik maar één kind. Inmiddels 9 jaar oud en ik had hem nooit meer niet willen hebben
Het opgesloten gevoel wat een baby of klein kind soms oproept, het constante zorgen, het gevoel van geen tijd voor jezelf etc. Met het risico dat het forum me afmaakt voor het volgende: dit kan allemaal horen bij postnatale depressie of postnatale klachten.
Ik zou je willen aanraden om hier met iemand over te praten, professioneel of niet. Deze problemen zijn groot en hier ' moet' je wat mee.
Ook de vergelijking met vriendinnen loopt mank: het gaat om jou en als voor jou drie uur eigen tijd als te weinig voelt, dan doet het niet terzake dat je vriendin het prima doet op een half uurtje per dag. Dit gaat om jou, jouw leven, jouw situatie...
Het opgesloten gevoel wat een baby of klein kind soms oproept, het constante zorgen, het gevoel van geen tijd voor jezelf etc. Met het risico dat het forum me afmaakt voor het volgende: dit kan allemaal horen bij postnatale depressie of postnatale klachten.
Ik zou je willen aanraden om hier met iemand over te praten, professioneel of niet. Deze problemen zijn groot en hier ' moet' je wat mee.
Ook de vergelijking met vriendinnen loopt mank: het gaat om jou en als voor jou drie uur eigen tijd als te weinig voelt, dan doet het niet terzake dat je vriendin het prima doet op een half uurtje per dag. Dit gaat om jou, jouw leven, jouw situatie...
zondag 2 april 2023 om 10:09
Jullie zitten midden in de tropenjaren. Ik heb nooit spijt gehad van de kinderen, maar vond deze leeftijden ook heel pittig. Ik denk dat meer ouders dit zullen herkennen. Je bent continu aan het zorgen en kunt ze nog geen moment uit het oog verliezen. Samen spelen is ook nog lastig.
Hier merkten we dat het duidelijk makkelijker werd toen ze naar school gingen. Nu is het een groot voordeel dat ze een broertje/zusje hebben om mee te spelen.
Hier merkten we dat het duidelijk makkelijker werd toen ze naar school gingen. Nu is het een groot voordeel dat ze een broertje/zusje hebben om mee te spelen.
zondag 2 april 2023 om 10:10
Ceester schreef: ↑02-04-2023 10:06Herkenbaar. En dan heb ik maar één kind. Inmiddels 9 jaar oud en ik had hem nooit meer niet willen hebben
Het opgesloten gevoel wat een baby of klein kind soms oproept, het constante zorgen, het gevoel van geen tijd voor jezelf etc. Met het risico dat het forum me afmaakt voor het volgende: dit kan allemaal horen bij postnatale depressie of postnatale klachten.
Ik zou je willen aanraden om hier met iemand over te praten, professioneel of niet. Deze problemen zijn groot en hier ' moet' je wat mee.
Ook de vergelijking met vriendinnen loopt mank: het gaat om jou en als voor jou drie uur eigen tijd als te weinig voelt, dan doet het niet terzake dat je vriendin het prima doet op een half uurtje per dag. Dit gaat om jou, jouw leven, jouw situatie...
Helemaal met jou eens!
Zorg dat je hier hulp bij zoekt TO. Psychologisch gezien zal het je wellicht lucht geven om er over te praten en je gevoel te verlichten. Pas goed op jezelf
zondag 2 april 2023 om 10:19
Ja dit herken ik enorm, maar ik realiseer me dat dit de tropenjaren zijn en dat het makkelijker wordt naarmate ze ouder worden (nu 1 en 3,5). Spijt dan ook zeker niet, zou ze voor geen goud willen missen maar ik vind het wel zwaar icm fulltime baan, en ook nog een sociaal leven en een sprankelende relatie willen houden. Vind het van 1 naar 2 inderdaad veel zwaarder.
zondag 2 april 2023 om 10:32
Ik herken het helemaal. Ik vond de overhang van 1 naar 2 ook enorm. Ik ging wel altijd met 2 kids op stap maar het voelde niet als ontspanning en wat jij zegt ook wel een beetje als overleven. Maar op een gegeven moment ging het allemaal vanzelf. Toen de jongste door de peuterpubertijd was werd het weer wat relaxter. Uiteindelijk hebben we 4 kinderen gekregen. Bij mij zat het hem in het verdelen van de aandachg tussen 2 kinderen wat ik lastig vond. Verschil naar 3 en daarna 4 merkte ik niet eens echt omdat je al ingesteld was op continue aanstaan. Nu ze ouder en zelfstandiger zijn is alles weer heel makkelijk.
Het wordt beter, echt waar!
Het wordt beter, echt waar!
zondag 2 april 2023 om 10:55
Bedankt voor het meedenken! Qua werk: beiden werken fulltime, minder is niet echt een optie voor allebei. Hebben allebei een leidinggevende baan met veel verantwoordelijkheden die niet in minder dan 34-36 uur per week kan.madamecannibale schreef: ↑02-04-2023 09:56Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar hoor dit wel meer om mij heen en lees het ook op andere fora. Wat ik daar ook lees is dat zodra de kinderen wat ouder zijn het een stuk gemakkelijker word. Je zit inderdaad midden in de tropenjaren, en ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je geleefd word. Wellicht helpt het om meer hulp aan je omgeving te helpen en je priortiteiten te heroverwegen. Misschien helpt het als je een dag per week ouderschapsverlof opneemt (moet wel kunnen natuurlijk), of als je een vaste dag per week afspreek met je partner om iets leuks voor jezelf te gaan doen. Het klinkt ook alsof je hoge eisen aan jezelf stelt, dat je sociale leven op een wat lager pitje staat met twee jonge kinderen lijkt me niet meer dan normaal.
Hebben een schoonmaakster, gezamenlijke parttime
dag (ik werd gillend gek in mijn eentje omdat je met al
die slaapjes de deur niet uitkomt) en ouders die 1 dag in de week oppassen bij ons en dan ook koken. Boodschappen worden bezorgd.
zondag 2 april 2023 om 10:56
Partner ervaart het niet en we kunnen er redelijk over praten. Hij hamert voor op een psycholoog, maar daar zie ik weinig nut in. Dat gaat het niet minder zwaar maken.pokkewijf schreef: ↑02-04-2023 09:46Allereerst dapper dat je hier je verhaal komt doen
(Mijn kinderen zijn allang groot en ik heb dat nooit zo ervaren gelukkig.)
Het klinkt mij ook een beetje als "tropenjaren" in de oren. Wat ik hier mis is jouw partner. Hoe staat hij erin en kunnen jullie daarover praten?
zondag 2 april 2023 om 10:58
Ik hoor het vaker, maar school lijkt mij straks verschrikkelijk! Vaste tijden, clubjes, brood smeren en vroeg moeten koken (ze eten nu warm op het kdv). Hoop dat je gelijk hebt.Caramelfudge schreef: ↑02-04-2023 09:49Ik heb geen spijt, maar herken je gevoel wel een beetje. Nu heb ik er drie, en vond ik de overgang van 2 naar 3 heel heftig. Over een jaar wordt het echt makkelijker; je oudste naar school en wat makkelijker communiceren met je jongste.
zondag 2 april 2023 om 11:00
Qua financiëel zou dat prima kunnen, maar dan kun je mij over een jaar of 2 opvegen. Ik ben een vakidioot en zou van een simpelere functie doodongelukkig worden.PennyLane schreef: ↑02-04-2023 10:03Wat naar dat je je zo voelt, en wat goed dat er een topic over begint. Veel moeders voelen zich zo, maar durven dat niet te uiten. Misschien een geruststelling van een oudere moeder, deze tijd met jongere kinderen zijn gewoon tropenjaren. Straks gaat je oudste naar school, en is de balans al weer heel anders. Mijn tip is eigenlijk om eens met je partner om tafel te gaan zitten (of in bed, in bad, in de tuin, een hotelkamer
zondag 2 april 2023 om 11:05
Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook enorm. Wel in de zin 'die doe je er gewoon bij' dat je al in het ritme zit dat ik niet had voor ik kinderen had. Maar de oudste was net een beetje in de fase dat ze zindelijk was, ik er niet meer s' nachts uit hoefde, was sowieso een baby dat overal mee naar toe kon en overal sliep etc.
En de 2e sliep alleen maar in zijn eigen bedje. Ik voelde mij aan huis gekluisterd, als ik iets leuks wilde doen met de oudste moest 2e ook mee. Wat niet overal handig is, met zwemmen met oudste moest ik bijv. stoppen, maar ook naar een grote speeltuin of kinderboerderij etc ( baby kan dan wel mee, maar dan moet je zelf bij de baby blijven). Of dat de 2e een middagslaapje aan het doen was waardoor we thuis moesten blijven etc. Maar vanaf dat de jongste 2 jaar werd en ook naar de peuterspeelzaal ging had ik weer wat meer mijn handen vrij en hoe ouder ze worden hoe meer je weer kan.
Wel een reden om niet voor een 3e te gaan, omdat je dan wéér opnieuw begint.
En de 2e sliep alleen maar in zijn eigen bedje. Ik voelde mij aan huis gekluisterd, als ik iets leuks wilde doen met de oudste moest 2e ook mee. Wat niet overal handig is, met zwemmen met oudste moest ik bijv. stoppen, maar ook naar een grote speeltuin of kinderboerderij etc ( baby kan dan wel mee, maar dan moet je zelf bij de baby blijven). Of dat de 2e een middagslaapje aan het doen was waardoor we thuis moesten blijven etc. Maar vanaf dat de jongste 2 jaar werd en ook naar de peuterspeelzaal ging had ik weer wat meer mijn handen vrij en hoe ouder ze worden hoe meer je weer kan.
Wel een reden om niet voor een 3e te gaan, omdat je dan wéér opnieuw begint.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
zondag 2 april 2023 om 11:08
Misschien een stapje terug doen qua werk een optie? Dan maar een minder heftige baan en minder uren.
Ik vind de tijd dat ze naar school gingen fijn omdat je dan meer tijd had voor mezelf, het huishouden enz op je vrije dag. Maar als je fulltime werkt zal je daar weinig van profiteren.
Dan blijven idd alleen de negatieve kanten over, strakke tijden, vriendjes die willen spelen, sportclubs enz over. Dat alles naast je fulltime baan en je drukke sociale leven.
Het klinkt misschien heel rot maar bedoel het niet zo slecht. Vraag me een beetje af waarom jullie kinderen hebben gekregen zonder dat jullie een stapje terug doen.
Ik vind de tijd dat ze naar school gingen fijn omdat je dan meer tijd had voor mezelf, het huishouden enz op je vrije dag. Maar als je fulltime werkt zal je daar weinig van profiteren.
Dan blijven idd alleen de negatieve kanten over, strakke tijden, vriendjes die willen spelen, sportclubs enz over. Dat alles naast je fulltime baan en je drukke sociale leven.
Het klinkt misschien heel rot maar bedoel het niet zo slecht. Vraag me een beetje af waarom jullie kinderen hebben gekregen zonder dat jullie een stapje terug doen.
noekie-noek wijzigde dit bericht op 02-04-2023 11:09
0.24% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
