Kinderen
alle pijlers
t wordt tiijd dat dochter t huis uitgaat
zondag 30 september 2007 om 00:20
hallo allemaal, misschien zit ik niet goed op het topic kinderen omdat mijn topic over mijn volwassen dochter gaat en niet over een klein kind.
Wie herkent de vanzelfsprekende nonchalance en het spoor van rotzooi in huis bij zijn volwassen kind en heeft net als wij het gevoel dat het hoog tijd wordt dat zij of hij het huis uitgaat??
Begrijp me goed, ik hou heel veel van haar maar ik kan er stapelgek van worden!!!
Volgens haar zeur ik teveel dat ze op moet ruimen, ook aan ons moet denken etc.
Hoe lossen jullie dit op, want ze is nog wel zeker een jaar of langer thuis en dit zou ik graag zo leuk mogelijk houden.
Afspraken maken wil ze best en vergeet ze ook onmiddelijk weer dus dat is al hopeloos.....
Wie herkent de vanzelfsprekende nonchalance en het spoor van rotzooi in huis bij zijn volwassen kind en heeft net als wij het gevoel dat het hoog tijd wordt dat zij of hij het huis uitgaat??
Begrijp me goed, ik hou heel veel van haar maar ik kan er stapelgek van worden!!!
Volgens haar zeur ik teveel dat ze op moet ruimen, ook aan ons moet denken etc.
Hoe lossen jullie dit op, want ze is nog wel zeker een jaar of langer thuis en dit zou ik graag zo leuk mogelijk houden.
Afspraken maken wil ze best en vergeet ze ook onmiddelijk weer dus dat is al hopeloos.....
zondag 30 september 2007 om 00:34
je zegt dat ze volwassen is. dus misschien idd tijd om het huis uit te gaan.
wat ik merkte bij mezelf is, dat toen ik nog thuis woonde, ik in mijn kind-rol (lees: egoistische puber-rol) bleef zitten, en me dus puberaal bleef gedragen. (zeiken op mijn ouders, niet opruimen, hun huis als hotel gebruiken)
toen ik op mezelf ging wonen, is het me gelukt, na een hoop strijd, uit mijn kind-rol te komen, en mijn ouders uit hun ouder-rol, en dat is het beste wat ons ooit had kunnen gebeuren
wat ik merkte bij mezelf is, dat toen ik nog thuis woonde, ik in mijn kind-rol (lees: egoistische puber-rol) bleef zitten, en me dus puberaal bleef gedragen. (zeiken op mijn ouders, niet opruimen, hun huis als hotel gebruiken)
toen ik op mezelf ging wonen, is het me gelukt, na een hoop strijd, uit mijn kind-rol te komen, en mijn ouders uit hun ouder-rol, en dat is het beste wat ons ooit had kunnen gebeuren
zondag 30 september 2007 om 01:16
Heel herkenbaar!
Hoewel mijn dochter voorlopig nog wel hier zit omdat ze nog gaat studeren. ze is overigens 18. Maar ik maak mij ook ernstig zorgen hoe we dit kunnen doorbreken en wanneer ze het licht gaat zien. Nu is ze nog maar jong volwassen,maar ze moet toch een keer snappen dat ze onderhand kind af is en meer verantwoordelijkhied kan nemen.
Bij ond ook grootste irritatie punt.
Niet haar spullen opruimen.
Niet eens mee helpen met huishoudelijke klussen (als ik het vraag vergeet ze het of ze doet het maar half)
Gemakzuchtige houding.
overal hulp bij vragen,tot de stomste dingen,bijv. of ik dat ene truitje nog op zaterdag 12.oo uur wil strijken want dat wil ze aan.Als ik zeg datz e het zelf moet doen,zegt ze ,ja dat kan ik niet.
Ik leg de fout ook wel bij mijzelf,heb haar te lang betutteld denk ik,maar ik merk dat het mij steeds meer irriteert dat ze niet "kan"en ook niet probeert.
Voel mij vaak haar huishoudster ofzo.
Wil daar ook graag vanaf,want we hebben constant dezelfde woordenwissellingen,heel vermoeiend.
Vaak verweerd ze zich met het feit dat de anderen het ook niet allemaal zelf hoeven te doen (pff,die zijn nota ben 2 en 11!)en dat ze het zo druk heeft met school (in de praktijk heeft ze wel tijd genoeg voor haar eigen dingen)
De hele middag voor de tv hangen bijv. maar na het eten ineens geen tijd hebben om af te ruimen want tsja,veel huiswerk.
Als ik het zo schrijf zijn het maar kleine dingen ,maar het is wel iets wat dagelijks speelt en ik baal daar verschikkelijk van. De ene keer denk ik,laat maar ik doe het wel weer ,geen zin in discussie. Maar aan de ander kant ben ik dan vreselijk boos omdat ze geen initiatief toont om meer voor zichzelf te zorgen en wat in het huishouden te doen.
Ik ben van plan om met een takenschema te gaan werken,heb dat altijd zo'n onzin gevonden,want ik wilde niet een soort opzichter zijn in huis.Maar ik weet het ook niet meer,er valt met haar ook geen afspraken te maken,werkelijk niets.
Nog geen tips dus,maar wel herkenning.
Groetjes,Iry
P.s ook op financieel vlak vind ik het lastig.Hoever moet ik haar nog kleed en zakgeld betalen? of moet ze nu echt voor zichzelf zorgen?
Hoewel mijn dochter voorlopig nog wel hier zit omdat ze nog gaat studeren. ze is overigens 18. Maar ik maak mij ook ernstig zorgen hoe we dit kunnen doorbreken en wanneer ze het licht gaat zien. Nu is ze nog maar jong volwassen,maar ze moet toch een keer snappen dat ze onderhand kind af is en meer verantwoordelijkhied kan nemen.
Bij ond ook grootste irritatie punt.
Niet haar spullen opruimen.
Niet eens mee helpen met huishoudelijke klussen (als ik het vraag vergeet ze het of ze doet het maar half)
Gemakzuchtige houding.
overal hulp bij vragen,tot de stomste dingen,bijv. of ik dat ene truitje nog op zaterdag 12.oo uur wil strijken want dat wil ze aan.Als ik zeg datz e het zelf moet doen,zegt ze ,ja dat kan ik niet.
Ik leg de fout ook wel bij mijzelf,heb haar te lang betutteld denk ik,maar ik merk dat het mij steeds meer irriteert dat ze niet "kan"en ook niet probeert.
Voel mij vaak haar huishoudster ofzo.
Wil daar ook graag vanaf,want we hebben constant dezelfde woordenwissellingen,heel vermoeiend.
Vaak verweerd ze zich met het feit dat de anderen het ook niet allemaal zelf hoeven te doen (pff,die zijn nota ben 2 en 11!)en dat ze het zo druk heeft met school (in de praktijk heeft ze wel tijd genoeg voor haar eigen dingen)
De hele middag voor de tv hangen bijv. maar na het eten ineens geen tijd hebben om af te ruimen want tsja,veel huiswerk.
Als ik het zo schrijf zijn het maar kleine dingen ,maar het is wel iets wat dagelijks speelt en ik baal daar verschikkelijk van. De ene keer denk ik,laat maar ik doe het wel weer ,geen zin in discussie. Maar aan de ander kant ben ik dan vreselijk boos omdat ze geen initiatief toont om meer voor zichzelf te zorgen en wat in het huishouden te doen.
Ik ben van plan om met een takenschema te gaan werken,heb dat altijd zo'n onzin gevonden,want ik wilde niet een soort opzichter zijn in huis.Maar ik weet het ook niet meer,er valt met haar ook geen afspraken te maken,werkelijk niets.
Nog geen tips dus,maar wel herkenning.
Groetjes,Iry
P.s ook op financieel vlak vind ik het lastig.Hoever moet ik haar nog kleed en zakgeld betalen? of moet ze nu echt voor zichzelf zorgen?
zondag 30 september 2007 om 07:23
en als je probeert om tijdelijk haar dingen niet te doen zodat ze merkt hoe irritant dat is? Bijvoorbeeld bij het wassen haar kleren apart laten liggen en niet wassen, de dingen die zij lekker vindt een week niet in huis halen, enz. Dan merkt ze wat er voor haar gedaan wordt.
Qua financien; heeft ze een bijbaan? Ik woonde al op mezelf toen ik 18 was. Kreeg van mijn ouders wel zo af en toe een klein beetje geld toegestopt, maar ik werkte naast mijn studie 12 uur ook.
Qua financien; heeft ze een bijbaan? Ik woonde al op mezelf toen ik 18 was. Kreeg van mijn ouders wel zo af en toe een klein beetje geld toegestopt, maar ik werkte naast mijn studie 12 uur ook.
zondag 30 september 2007 om 10:12
Ik vind dat je haar zéker geen zak- of kleedgeld meer hoeft te betalen. Hallo, ze is volwassen schrijf je, krijgt dus waarschijnlijk een studiebeurs, of als ze niet werkt een soort van uitkering. Ze is volwassen, me dunkt, dan mag je toch wel (deels)zelf voor je inkomen zorgen.
Praat er met haar over, hoe jij erover denkt, hoe zij erover denkt, wees eerlijk, daar bereik je het meest mee. Misschien voelt zij zich ook helemaal niet gelukkig in deze situatie.
Ik vind dat als kinderen lang thuis blijven wonen, dus tot boven hun twintigste, vijfentwintigste zeg maar, dat dat niet bevorderlijk is voor de zelfstandigheid van een kind.
Nu kan ze al haar eigen kleding strijken, stofzuigen, afwassen of een keer de wekelijkse boodschappen doen. Wordt ze alleen maar zelfstandig van en ze leert met geld omgaan. Alles gaat nou eenmaal niet vanzelf. Helaas. Daar zal ze ook achter moeten komen.
Praat er met haar over, hoe jij erover denkt, hoe zij erover denkt, wees eerlijk, daar bereik je het meest mee. Misschien voelt zij zich ook helemaal niet gelukkig in deze situatie.
Ik vind dat als kinderen lang thuis blijven wonen, dus tot boven hun twintigste, vijfentwintigste zeg maar, dat dat niet bevorderlijk is voor de zelfstandigheid van een kind.
Nu kan ze al haar eigen kleding strijken, stofzuigen, afwassen of een keer de wekelijkse boodschappen doen. Wordt ze alleen maar zelfstandig van en ze leert met geld omgaan. Alles gaat nou eenmaal niet vanzelf. Helaas. Daar zal ze ook achter moeten komen.
zondag 30 september 2007 om 10:14
Hallo
Ik heb net dit topic gelezen en ben eerlijk gezegd een beetje verbaasd. Ik heb heeel lang thuis gewoond, tot eind 20. Mijn moeder heeft zich zeker aan mij geirriteerd (en ik aan haar). Maar ze heeft nooit (echt nooit!!!) mijn spullen gestreken omdat ik ze graag aan wilde: als ik het eerder nodig had dan zij ging strijken dan moest ik het zelf maar doen. Zelfde met de was. Zakgeld? Geloof tot mijn 16, net als kleedgeld. Want toen ging ik op zaterdag werken. Mijn ouders hebben wel altijd een studietoelage betaald, maar ik betaalde zelf mijn college-geld. Kost en inwoning heb ik nooit betaald. Vonden mijn ouders onzin. Maar ik hielp zeker wel mee in huis. Dat was bij ons niet meer dan normaal. Zo zijn we opgevoed!!!! En nog steeds. Als ik bij mijn ouders ben en ik ga iets strijken (heb nog steeds geen strijbout), dan doe ik hun spullen ook. Hoe lullig het misschien ook klinkt, ik denk dat doordat kinderen weinig hoeven te doen, weinig aangesproken worden op hun verantwoordelijkheid, er een moment komt dat het tegen je werkt....En misschien zit ik er naast hoor, en ik wil niemand voor zijn schenen schoppen!!!!!!
Ik snap dat dit geen oplossing voor je is, maar misschien kan je haar gewoon haar eigen probleem (strijkwerk) op laten lossen. Niemand is te oud om te leren! (o, en mijn moeder heeft niets meer in mijn kamer gedaan (behalve toen ik heel ziek was) vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ging. Was een zooi, maar mijn zooi! Dus deed ze gewoon de deur dicht)
Liefs, Lexa
Ik heb net dit topic gelezen en ben eerlijk gezegd een beetje verbaasd. Ik heb heeel lang thuis gewoond, tot eind 20. Mijn moeder heeft zich zeker aan mij geirriteerd (en ik aan haar). Maar ze heeft nooit (echt nooit!!!) mijn spullen gestreken omdat ik ze graag aan wilde: als ik het eerder nodig had dan zij ging strijken dan moest ik het zelf maar doen. Zelfde met de was. Zakgeld? Geloof tot mijn 16, net als kleedgeld. Want toen ging ik op zaterdag werken. Mijn ouders hebben wel altijd een studietoelage betaald, maar ik betaalde zelf mijn college-geld. Kost en inwoning heb ik nooit betaald. Vonden mijn ouders onzin. Maar ik hielp zeker wel mee in huis. Dat was bij ons niet meer dan normaal. Zo zijn we opgevoed!!!! En nog steeds. Als ik bij mijn ouders ben en ik ga iets strijken (heb nog steeds geen strijbout), dan doe ik hun spullen ook. Hoe lullig het misschien ook klinkt, ik denk dat doordat kinderen weinig hoeven te doen, weinig aangesproken worden op hun verantwoordelijkheid, er een moment komt dat het tegen je werkt....En misschien zit ik er naast hoor, en ik wil niemand voor zijn schenen schoppen!!!!!!
Ik snap dat dit geen oplossing voor je is, maar misschien kan je haar gewoon haar eigen probleem (strijkwerk) op laten lossen. Niemand is te oud om te leren! (o, en mijn moeder heeft niets meer in mijn kamer gedaan (behalve toen ik heel ziek was) vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ging. Was een zooi, maar mijn zooi! Dus deed ze gewoon de deur dicht)
Liefs, Lexa
zondag 30 september 2007 om 10:17
Ik vind de tip van krokusje een hele goede!
Was gewoon eens tijdelijk haar kleding niet, dan merkt ze dat het niet vanzelf gaat.Dus, wil ze in schone, gestreken kleren lopen, zal ze er toch echt wat voor moeten doen. Dit kun je natuurlijk ook met meerdere dingen doen. Ruim niet meer haar spullen achter haar kont op. Als ze dan eens een keer haar ov-jaarkaart/ pinpas/tas/schoenen wat dan ook kwijt is, merkt ze hoe irritant dat is en zal ze in het vervolg wat beter op haar spullen letten. Misschien werkt dit niet in één keer, maar als je consequent volhoudt werkt het ongetwijfeld.
Goede tip Krokusje!
Was gewoon eens tijdelijk haar kleding niet, dan merkt ze dat het niet vanzelf gaat.Dus, wil ze in schone, gestreken kleren lopen, zal ze er toch echt wat voor moeten doen. Dit kun je natuurlijk ook met meerdere dingen doen. Ruim niet meer haar spullen achter haar kont op. Als ze dan eens een keer haar ov-jaarkaart/ pinpas/tas/schoenen wat dan ook kwijt is, merkt ze hoe irritant dat is en zal ze in het vervolg wat beter op haar spullen letten. Misschien werkt dit niet in één keer, maar als je consequent volhoudt werkt het ongetwijfeld.
Goede tip Krokusje!
zondag 30 september 2007 om 10:22
Ik vind het allemaal nogal lapmiddelen eerlijk gezegd. Ik zou gewoon zeggen : Lieve dochter, je vader (als die er is) en ik hebben het erover gehad, en we vinden dat het tijd wordt dat je op kamers gaat. Want hoe het hier thuis nu gaat, is voor niemand leuk. Je bent volwassen, je trekt je overduidelijk niets meer aan van de regels hier in huis, dus ik stel voor dat je binnen nu en -datum- zorgt dat je een kamer gevonden hebt.
Lijkt me voor alle partijen de enige echte concrete oplossing. Wil je dochter dat niet, dan kan je aangeven dat er dan iets in haar gedrag zal moeten veranderen omdat het nog altijd jouw huis, jouw regels zijn. En die kostgeldoptie vind ik dan ook niet meer dan normaal.
Lijkt me voor alle partijen de enige echte concrete oplossing. Wil je dochter dat niet, dan kan je aangeven dat er dan iets in haar gedrag zal moeten veranderen omdat het nog altijd jouw huis, jouw regels zijn. En die kostgeldoptie vind ik dan ook niet meer dan normaal.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 september 2007 om 10:39
Tja, misschien wel ontzettend duidelijk Fashionvictim, maar ik kan me voorstellen dat dat nogal moeilijk is om te zeggen. Niet omdat ze dat niet durft, maar omdat het haar kind is, die ze niet wil kwetsen, ze zielsveel van haar kind houdt.
Je hoeft het niet gelijk zo drastisch aan te pakken, eerst eens met elkaar praten lijkt mij een betere optie. Gaat het dan nog steeds niet beter, dan kun je maatregelen gaan treffen. Je kunt natuurlijk zeggen '' Luister eens, je kunt óf oprotten, óf je aanpassen in ONS huis''. Maar dat komt ontzetten autoritair over en volgens mij verslechtert de relatie daardoor alleen maar.
( oke ik zeg het nu wat bot, maar is wel duidelijk denk ik).
Je hoeft het niet gelijk zo drastisch aan te pakken, eerst eens met elkaar praten lijkt mij een betere optie. Gaat het dan nog steeds niet beter, dan kun je maatregelen gaan treffen. Je kunt natuurlijk zeggen '' Luister eens, je kunt óf oprotten, óf je aanpassen in ONS huis''. Maar dat komt ontzetten autoritair over en volgens mij verslechtert de relatie daardoor alleen maar.
( oke ik zeg het nu wat bot, maar is wel duidelijk denk ik).
zondag 30 september 2007 om 10:44
Nou, ik nam ook aan dat dat onderdeel van een langer gesprek zou zijn, hoor. Maar het lijkt mij essentieel om in dat gesprek wel expliciet aan te geven dat het doel wat vader en moeder betreft is dat ze het huis uitgaat. Als je dat nooit zegt, weet ze het ook niet natuurlijk.
En tja, misschien komt er ruzie van. Die trekken meestal door het op zichzelf wonen wel weer bij, niets zo'n goede realitycheck om te waarderen wat je ouders eigenlijk allemaal voor je doen/gedaan hebben als onder hun vleugels vandaan te zijn.
En tja, misschien komt er ruzie van. Die trekken meestal door het op zichzelf wonen wel weer bij, niets zo'n goede realitycheck om te waarderen wat je ouders eigenlijk allemaal voor je doen/gedaan hebben als onder hun vleugels vandaan te zijn.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 september 2007 om 10:46
't Zou ook een beetje raar zijn als je aangeeft dat dochter binnen nu en - datum - weg moet zijn als haar gedrag het gevolog is van hoe je haar jaren hebt behandeld. Erg oneerlijk eigenlijk, als je het haar jaren makkelijk hebt gemaakt door te strijken/wassen/koken, het schijnbaar toe te staan dat ze zelf niks doet en vervolgens ineens aangeeft dat je het niet leuk vindt zoals het gaat en een soort ultimatoum stellen. Dan hadden daar al veel eerder duidelijke afspraken over gemaakt moeten/kunnen worden.
(Dit eigenlijk naar aanleiding van de reactie van FV)
(Dit eigenlijk naar aanleiding van de reactie van FV)
zondag 30 september 2007 om 10:49
Het klinkt wel heel ideaal en volwassen hoe FV het verwoordt. Ik denk niet dat alle mensen zo welsprekend zijn en op zo'n manier met elkaar praten en omgaan.
Je hebt het over het spoor van zooi en de nonchalance met alles maar zo aannemen. Als kind neem je toch alles als vanzelfsprekend aan? Helemaal als het je in de loop van 18 jaar zo geleerd is. Dan kun je niet verwachten dat met een grote-mensen-gesprek het opgelost is. Met 18 jaar mag je dan wel stemmen, maar hoef je nog lang niet altijd een volwassen instelling te hebben. Dat heeft de dochter van TO overduidelijk niet.
Je hebt het over het spoor van zooi en de nonchalance met alles maar zo aannemen. Als kind neem je toch alles als vanzelfsprekend aan? Helemaal als het je in de loop van 18 jaar zo geleerd is. Dan kun je niet verwachten dat met een grote-mensen-gesprek het opgelost is. Met 18 jaar mag je dan wel stemmen, maar hoef je nog lang niet altijd een volwassen instelling te hebben. Dat heeft de dochter van TO overduidelijk niet.
zondag 30 september 2007 om 10:50
Misschien kan het ook zo worden omgedraaid dat dochter wel thuis blijft wonen, maar dat ze zich gaat aanpassen. Volgens mij wil TO niet eens zozeer dat dochter het huis uit gaat, maar dat ze vooral haar gedrag verandert, ze wat meer rekening houdt met de rest van het gezin en wat zelfstandiger wordt. Dat lees ik tenminste zo tussen de regels door. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat TO wil dat dochter zo snel mogelijk het huis uit gaat, zelfs als ze zich aanpast en haar gedrag verandert.
Het lijkt mij in ieder geval geen gezonde situatie dat kinderen tot hun vijfentwintigste of ouder thuis blijven wonen. Is ook een artikel over bij vivablog.
Het lijkt mij in ieder geval geen gezonde situatie dat kinderen tot hun vijfentwintigste of ouder thuis blijven wonen. Is ook een artikel over bij vivablog.
zondag 30 september 2007 om 10:51
Benik niet met je eens, Celeone. Ik zie niet wat er oneerlijk aan is dat je wil dat je kind op een gegeven moment uit huis gaat, alle kinderen moeten toch het huis uit?
Ik verwacht nu al dat mijn zoon met een jaar of 18 a 19 toch wel het huis uitgaat hoor, dat lijkt me niet meer dan gezond. En als ie dat niet wil, dan moet ie in ieder geval kostgeld gaan betalen. Hoe kan hij anders ooit volwassen worden?
Ik verwacht nu al dat mijn zoon met een jaar of 18 a 19 toch wel het huis uitgaat hoor, dat lijkt me niet meer dan gezond. En als ie dat niet wil, dan moet ie in ieder geval kostgeld gaan betalen. Hoe kan hij anders ooit volwassen worden?
Am Yisrael Chai!
zondag 30 september 2007 om 10:57
Krokusje,
Volgens mij hebben mijn eigen ouders het op ongeveer zo'n manier tegen mij gezegd, nu ik erover nadenk. Strekking van het gesprek was dat als ik zo graag wilde doen waar ik zelf zin in had, dat ik dan ook maar eigen woonruimte moest gaan zoeken. Had ik daar geen zin in, dan had ik me te gedragen volgens de regels van de rest van het gezin. Heb er geen trauma aan overgehouden verder, ik vond het weliswaar niet zo heel leuk, maar het zaadje was toen wel geplant. Uiteindelijk heb ik een paar maanden daarna uit mezelf aangegeven dat ik er nog eens over had nagedacht en inderdaad besloten had dat op kamers gaan me toch wel heel leuk leek. En toen erachteraan gezegd dat ik ook al een kamer had en het weekend erop ging verhuizen
Volgens mij vonden mijn ouders dat moeilijker dan ikzelf.
Volgens mij hebben mijn eigen ouders het op ongeveer zo'n manier tegen mij gezegd, nu ik erover nadenk. Strekking van het gesprek was dat als ik zo graag wilde doen waar ik zelf zin in had, dat ik dan ook maar eigen woonruimte moest gaan zoeken. Had ik daar geen zin in, dan had ik me te gedragen volgens de regels van de rest van het gezin. Heb er geen trauma aan overgehouden verder, ik vond het weliswaar niet zo heel leuk, maar het zaadje was toen wel geplant. Uiteindelijk heb ik een paar maanden daarna uit mezelf aangegeven dat ik er nog eens over had nagedacht en inderdaad besloten had dat op kamers gaan me toch wel heel leuk leek. En toen erachteraan gezegd dat ik ook al een kamer had en het weekend erop ging verhuizen
Volgens mij vonden mijn ouders dat moeilijker dan ikzelf.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 september 2007 om 10:58
Ja, tuurlijk wil iedereen dat z'n kind op een bepaald moment het huis uitgaat. Maar daar heb ik het helemaal niet over.... Ik zei dat ik het raar vind dat als je je dochter blijkbaar altijd hebt verwend en zij daardoor bepaald gedrag heeft ontwikkeld en je vervolgens zegt dat je haar gedrag irritant vindt en dat ze maar het huis uit moet. Als ik het zo nalees (en TO heeft het ook min of meer bevestigd) dan wordt het de dochter wel erg makkelijk gemaakt. Want ze krijgt op haar 18e nog gewoon zak - en kleedgeld, doet weinig in het huishouden en wordt daarin blijkbaar amper gecorrigeerd. En ze is zelfs in staat te vragen of haar moeder nog even een shirtje strijkt voor een bepaald tijdstip. Zo'n vraag stel je echt niet als je weet dat je moeder je in je gezicht zal uitlachen en zal zeggen dat je het zelf mag doen. Zo'n vraag stel je wél als je in andere, soortgelijke situaties ook het gewenste resultaat behaalde.
Dus kortgezegd; ik vind het wel erg makkelijk als de dochter nu het huis uit moet omdat zij (verveldn) gedrag vertoont dat in feite het gevolg is van hoe zij jaren is behandeld. Als TO zou zeggen dat ze vindt dat dochterlief nu oud en wijs genoeg is om op zichzelf te gaan wonen, dan kan ik dat prima begrijpen. Maar op deze manier vind ik het een beetje wrang.
Dus kortgezegd; ik vind het wel erg makkelijk als de dochter nu het huis uit moet omdat zij (verveldn) gedrag vertoont dat in feite het gevolg is van hoe zij jaren is behandeld. Als TO zou zeggen dat ze vindt dat dochterlief nu oud en wijs genoeg is om op zichzelf te gaan wonen, dan kan ik dat prima begrijpen. Maar op deze manier vind ik het een beetje wrang.
zondag 30 september 2007 om 10:59
Ik wind me zo min mogelijk op over het 'hotelgedrag', al beleven we hier ook af en toe een uitschieter :-)
Mijn dochters krijgen geen zakgeld meer sinds zij zelf werken naast hun opleiding.
Rommel in hun kamer ruim ik niet op: de deur gaat dicht en ze zoeken het maar uit.
Hun was laat ik liggen wanneer zij die niet geven op het moment dat ik heb aangegeven. Strijken doe ik voor niemand anders dan voor mijzelf. Was opvouwen idem: ze krijgen de was schoon in handen, opvouwen mogen ze zelf doen.
Niet op tijd aangekondigd dat je mee wilt eten? Dan kan het zijn dat er dus geen warme maaltijd staat. (Ik heb een hekel aan koken.)
Lekkers voor hen in huis halen doe ik niet meer, sinds ik merkte dat ze van hun eigen geld al lekkers genoeg halen.
Ze betalen geen kost en inwoning, maar wel de helft van hun studiekosten.
Op kamers gaan is geen optie want daar is hun bijverdienste niet riant genoeg voor. Dat hoeft voor mij ook niet. De regel is: 'Je mág met 18 jaar het huis uit, maar met 21 jaar móet je de deur uit.' (Of ik daar tegen die tijd zo strikt in zal zijn, waag ik te betwijfelen. Maar het gaat erom dat ze zich realiseren dat het niet altijd zo zal blijven.)
Wel bemoei ik me 1x in de twee maanden met hun budget: klopt hun planning, hebben ze rekening gehouden met kosten die eraan komen en hebben ze voldoende geld om noodzakelijke dingen te betalen? Dat gaat over het algemeen heel goed.
Ik ben ervan overtuigd dat zij, wanneer zij op zichzelf wonen, zich prima zullen redden. En dat vind ik het belangrijkste.
Mijn dochters krijgen geen zakgeld meer sinds zij zelf werken naast hun opleiding.
Rommel in hun kamer ruim ik niet op: de deur gaat dicht en ze zoeken het maar uit.
Hun was laat ik liggen wanneer zij die niet geven op het moment dat ik heb aangegeven. Strijken doe ik voor niemand anders dan voor mijzelf. Was opvouwen idem: ze krijgen de was schoon in handen, opvouwen mogen ze zelf doen.
Niet op tijd aangekondigd dat je mee wilt eten? Dan kan het zijn dat er dus geen warme maaltijd staat. (Ik heb een hekel aan koken.)
Lekkers voor hen in huis halen doe ik niet meer, sinds ik merkte dat ze van hun eigen geld al lekkers genoeg halen.
Ze betalen geen kost en inwoning, maar wel de helft van hun studiekosten.
Op kamers gaan is geen optie want daar is hun bijverdienste niet riant genoeg voor. Dat hoeft voor mij ook niet. De regel is: 'Je mág met 18 jaar het huis uit, maar met 21 jaar móet je de deur uit.' (Of ik daar tegen die tijd zo strikt in zal zijn, waag ik te betwijfelen. Maar het gaat erom dat ze zich realiseren dat het niet altijd zo zal blijven.)
Wel bemoei ik me 1x in de twee maanden met hun budget: klopt hun planning, hebben ze rekening gehouden met kosten die eraan komen en hebben ze voldoende geld om noodzakelijke dingen te betalen? Dat gaat over het algemeen heel goed.
Ik ben ervan overtuigd dat zij, wanneer zij op zichzelf wonen, zich prima zullen redden. En dat vind ik het belangrijkste.
zondag 30 september 2007 om 11:03
Hoi Anna,
Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar ze gedraagd zich iig als een puber! Tijd om daar eens een gesprekje over te voeren, samen met je man. Maak duidelijke afspraken en stel er een tijdslimiet aan: Bijvoorbeeld:
Zolang jij in ons huis woont gelden er een aantal regels en 1 daarvan is dat je je rotzooi achter je rug opruimt en je kamer netjes en schoon houdt. Op dit moment doe je dit niet en wij ergeren ons daaraan en voelen ons misbruikt door jou. Je hebt 2 maanden de tijd om je gedrag in deze te wijzigen. Doe je dit niet dan zijn dit je laatste 2 maanden in ons huis.
Klinkt hard, maar je dochter is volwassen en dient zich als zodanig te gedragen, als ze op zichzelf woont dan mag ze haar eigen huis zoveel bevuilen als ze maar wil.....en hoeft ze met niemand rekeing te houden....
Laat haar een behoorlijk kostgeld betalen. Uitbuiten hoeft ook weer niet, maar op haar leeftijd (ik denk dat ze ruim 20 is?) moet ze wel weten/leren dat wonen, electriciteit en eten en drinken niet gratis zijn. Op de site van het nibud kun je vinden wat een redelijk kostgeld is. Een richtlijn is ongeveer 10 euro per dag. (en daar zit dan nog geen huur bij maar puur de kosten voor eten, drinken douchen en kleding wassen!)
Tot slot: Laat haar weten dat het tijd wordt om op eigen benen te gaan staan en stel een deadline. Bijvoorbeeld: Als we de komende tijd leuk met elkaar in dit huis kunnen wonen dan wordt het toch tijd dat je eens op jezelf gaat. Wij denken aan nog een maximale periode van: 1 jaar? anderhalf jaar?
En dwing haar in die tijd ook om stappen te ondernemen om woonruimte te vinden, sleep haar desnoods mee naar de gemeente/woningbouw/makelaars!
Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar ze gedraagd zich iig als een puber! Tijd om daar eens een gesprekje over te voeren, samen met je man. Maak duidelijke afspraken en stel er een tijdslimiet aan: Bijvoorbeeld:
Zolang jij in ons huis woont gelden er een aantal regels en 1 daarvan is dat je je rotzooi achter je rug opruimt en je kamer netjes en schoon houdt. Op dit moment doe je dit niet en wij ergeren ons daaraan en voelen ons misbruikt door jou. Je hebt 2 maanden de tijd om je gedrag in deze te wijzigen. Doe je dit niet dan zijn dit je laatste 2 maanden in ons huis.
Klinkt hard, maar je dochter is volwassen en dient zich als zodanig te gedragen, als ze op zichzelf woont dan mag ze haar eigen huis zoveel bevuilen als ze maar wil.....en hoeft ze met niemand rekeing te houden....
Laat haar een behoorlijk kostgeld betalen. Uitbuiten hoeft ook weer niet, maar op haar leeftijd (ik denk dat ze ruim 20 is?) moet ze wel weten/leren dat wonen, electriciteit en eten en drinken niet gratis zijn. Op de site van het nibud kun je vinden wat een redelijk kostgeld is. Een richtlijn is ongeveer 10 euro per dag. (en daar zit dan nog geen huur bij maar puur de kosten voor eten, drinken douchen en kleding wassen!)
Tot slot: Laat haar weten dat het tijd wordt om op eigen benen te gaan staan en stel een deadline. Bijvoorbeeld: Als we de komende tijd leuk met elkaar in dit huis kunnen wonen dan wordt het toch tijd dat je eens op jezelf gaat. Wij denken aan nog een maximale periode van: 1 jaar? anderhalf jaar?
En dwing haar in die tijd ook om stappen te ondernemen om woonruimte te vinden, sleep haar desnoods mee naar de gemeente/woningbouw/makelaars!
zondag 30 september 2007 om 11:04
In plaats van dat je zegt: '' Voor 1 januari heb je andere woonruimte gevondenen wil ik dat je weg bent'', kun je ook sámen naar andere woonruimte zoekne. Op jezelf wonen als je nog jong bent, zo'n 18/19 jaar hoeft natuurlijk nog niet te betekenen dat je álles alleen moet uitzoeken of oplossen. Je kunt haar in het begin helpen met dingen plannen, administratie, plannen van huishouden of wat dan ook. Uit huis gaan betekent niet dat ze opeens alles moet kunnen. Van fouten leer je alleen maar.
Maak het leuk, zoek samen naar iets, leuke ( tweedehandse) meubeltjes, enz.
Maak het leuk, zoek samen naar iets, leuke ( tweedehandse) meubeltjes, enz.
zondag 30 september 2007 om 11:04
Precies, als ze thuis wil blijven wonen heeft ze zich aan jullie of jouw regels te houden. En als ze dat niet wil dan moet ze op zichzelf gaan wonen.
Dat ze volgens anderen zo geworden is door jouw opvoeding en daardoor geen "schuld" heeft, gaat er bij mij niet in. Ze mag blij zijn dat jij al die jaren zoveel voor haar gedaan hebt, maar nu ze volwassen is, zal ze het zelf moeten doen.
Dat ze volgens anderen zo geworden is door jouw opvoeding en daardoor geen "schuld" heeft, gaat er bij mij niet in. Ze mag blij zijn dat jij al die jaren zoveel voor haar gedaan hebt, maar nu ze volwassen is, zal ze het zelf moeten doen.
Cum non tum age
