Tips voor afscheid stilgeboren kind(eren)

Nou, het voelt een beetje onwerkelijk om dit topic te openen. Maar daar gaan we dan.
Het ziet er naar uit dat ik binnen 2 weken ga bevallen van onze stilgeboren tweeling. Te bizar om dit te typen terwijl ik ze gisteren nog vrolijk zwemmend en bewegend op een echo heb gezien, maar het is onze werkelijkheid momenteel helaas.

Er komt momenteel even heel veel op ons af, en we hebben hier -godzijdank- nul ervaring mee. Ik ben onder de 24 weken zwanger, dus we hebben eigen keuze.
We weten dat we ze in besloten kring willen cremeren. Uitvaartverzekering via mijn man. Ik heb ook gelezen over de watermethode tot aan de crematie. Dat soort tips zoek ik eigenlijk. Zwaar onderwerp, maar wat heeft jullie geholpen in een vergelijkbare situatie, en zou je ons aanraden?
Waar cremeren we ze in. Ze zijn nog maar zo klein. Tips voor kleine mandjes? Ik zoek iets liefs.
Ik merk dat ik er niet klaar voor ben om de bevalling op te wekken totdat ik hier meer controle op heb.

We hebben ook nog een peuter en dreumes rondwandelen. Ik weet dat er ook zoiets als Google bestaat maar ik kan en wil (ook vanwege de 2 andere kinderen) hier niet heel de dag door opgeslokt worden. Klinkt misschien onaardig. Maar is ook even een zelfbeschermingsreactie, geloof ik.

Over een uur is de uitvaart. Dan moet ik de meisjes echt los gaan laten. We hebben ze nu thuis opgebaard met de watermethode. Ik vind het heel moeilijk. Nu kan ik ze nog met regelmaat vasthouden, en tegen ze kletsen, naar ze kijken. Naar de kleinste vingertjes en teentjes die ik ooit in heel mijn leven heb gezien.
De peuter heeft er ook moeite mee vandaag. Heel dwars en ze vindt vandaag echt een 'hele stoute dag'. Denk dat ze stom bedoeld. Ze vindt het moeilijk dat ze straks niet meer naar haar zusjes kan kijken en ermee via het water kan spelen.
We hebben een heel mooi, klein, rieten mandje met dekseltje. Erin ligt een wolletje en een heel mooi dekentje. Gelukkig mogen ze samen gecremeerd, dus ze gaan samen in een mandje. We hebben gisteren alle vier een bloem uitgekozen voor op het mandje. Een heel rouwstuk stond belachelijk naast zo'n mini mandje. Dochter koos een oranje gerbera (haar favoriete kleur en bloem), man een lichtroze roos, ik een lichtblauwe delpinium en voor zoon heb ik een zachtroze/oranje leeuwenbek gekozen. Hele lieve zachte pastelkleurtjes.
Voor in het crematorium hebben we gekozen voor feestelijke cupcakes, dezelfde als wat we hadden bij de geboorte van dochter en zoon. Ik heb niet gezegd dat het om een afscheid ging, want ik wil gewone feest taartjes. We hebben tegen dochter gezegd dat we vandaag gaan vieren dat haar zusjes geboren zijn en ook afscheid gaan nemen. De cupcake maakt weer een hoop goed bij haar.
We hebben al best veel kaartjes ontvangen, zeker als je bedenkt dat we het pas de meest intieme kring verteld hebben dat ik al bevallen ben. Dit omdat we willen voorkomen dat mensen vragen of ze mogen komen naar de crematie. Dat willen we echt niet.
Gelukkig hebben we geen rouwkaartjes ontvangen, maar vooral veel mooie geboortekaartjes. Het voelt zo veel fijner om gefeliciteerd te worden met hun geboorte. Van de week kwam ook de verloskundige langs. Om te kletsen - ik ken ze inmiddels na 3 zwangerschappen best goed - en wat checks te doen. 'Want voor ons ben je ook gewoon kraamvrouw'. Dat voelde zo ontzettend fijn. Dat ik ook gewoon bij het groepje hoor dat bevallen is, dat onze babies bestaan.

Het is nu bijna een week geleden dat ik bevallen ben. Tot aan de bevalling voelde alles zo onwerkelijk. Nu daalt steeds meer in dat we ze kwijt zijn. Onze toekomst die nooit zal zijn.

Een week sinds de crematie. Ik hoop dat het de moeilijkste dag van mijn leven was, want het enige wat ik me kan bedenken wat nog erger was dan dit is te erg om neer te schrijven.
Waar eerst de dagen kropen gaan ze nu weer 'gewoon' voorbij. Als we savonds in bed stappen zeggen we elke dag tegen elkaar: weer een dag overleefd.
Het voelt alsof we leven volgens een afstreepkalender, aftellend tot een bepaald moment, alleen is er geen moment waar we naar toe leven. Het is op dit moment meer overleven dan leven, als ik heel eerlijk ben.

Ik werk nu even niet, en heb dus 3 dagen zonder kinderen, en 4 dagen met kinderen. We merken dat met name de peuter ontzettend in de knoop zit, dus ik doe echt mijn best om de dagen met de kinderen zo normaal mogelijk te laten verlopen. Ik onderneem zoveel mogelijk, zodat ze afleiding hebben en niet zo op mij gefocust zijn. De 3 dagen dat ik ze niet heb, of als ik savonds ga wandelen als ze op bed liggen, komt het verdriet eruit en moet ik weer kracht bijeenrapen voor de volgende dag met kinderen.

Zaterdag was de verjaardag van mijn schoonmoeder. We hebben ons erheen gesleept, voor de kinderen om lekker met neefjes/nichtjes te spelen. We dachten, we zijn daar toch alleen met directe familie die weet hoe het gaat. Had ze ons effe niet vermeld dat half NL was uitgenodigd. Zat ik daar tussen de oudtante van man en de buurvrouw van schoonmoeder. Wat een kutzooi.
Vervolgens krijg ik savonds van schoonzus een appje, dat ik zo sterk ben en dat als het haar was overkomen, ze echt niet zo kalm op een verjaardag had kunnen zitten en dat ze het heel goed begrepen had als ik gehuild had. Ik weet dat het stommiteit is en dat ze het niet zo bedoeld, maar dat soort opmerkingen voelen echt als een messteek. Alsof ik niet genoeg van de meisjes hou en om de meisjes rouw, ofzo. Terwijl ik mijn hoofd amper boven water hou.