Kinderen
alle pijlers
Twijfels kinderwens
donderdag 1 december 2022 om 10:06
Ik heb een nieuw account aangemaakt vanwege herkenbaarheid. Ontvang graag tips of advies.
Korte versie:
Samengesteld gezin, 5 jaar samen en beide een kind en twijfels over nog samen een kind.
Lange versie:
Mijn vriend en ik zijn nu ongeveer 5 jaar samen, ik heb een kind van 6 en hij van 8. Ik ben zwanger geraakt van een fbw en besloten het te houden, kind gaat om de week naar zijn vader. Contact is goed en ook wij zijn goed bevriend.
Vriend heeft een kind uit een lange relatie die vlak na de geboorte is geklapt op haar initiatief. Inmiddels verloopt het contact heel erg goed.
Wij wonen nu twee jaar samen, kinderen waren toen een halfjaar en 2. Samen gaat heel erg goed, kinderen gaan heel erg goed samen.
Toch is het bij mij blijven kriebelen voor nog een kind, mijn vriend neigt naar nee en ik meer naar ja. Maar het welzijn van de kinderen staat voorop, ben ergens bang dat een derde de situatie voor de kinderen anders maakt. Een kind wat wel 24/7 bij ons is.
Ik kom zelf uit een groot gezin en heb dat zelf ook gewild. Ook was mijn zwangerschap vooral mentaal afzien en was het pittig alleen. Zou het graag ook op een andere manier willen meemaken.
Tegelijkertijd hebben we nu om een weekend om er samen op uit te gaan, gaan we elk jaar twee weken met z’n tweeën op vakantie. We genieten ook heel erg van de tijd zonder kinderen. Ik zie veel relaties met jonge kinderen in zwaar weer omdat ze geleefd worden en nauwelijks aan elkaar toe komen.
Ergens denk ik dan ook tel je zegeningen en kijk hoe goed we het hebben. Tegelijkertijd ben ik bang dat ik later spijt ga hebben van er niet voor zijn gegaan omdat ik het ook altijd in mijn hoofd had.
We hebben nu afgesproken om komend halfjaar hier definitief een knoop over door te hakken en nu eerste beide zelf op een rijtje hebben of en hoe we het voor ons zien. Maar ik kom er niet uit.
Korte versie:
Samengesteld gezin, 5 jaar samen en beide een kind en twijfels over nog samen een kind.
Lange versie:
Mijn vriend en ik zijn nu ongeveer 5 jaar samen, ik heb een kind van 6 en hij van 8. Ik ben zwanger geraakt van een fbw en besloten het te houden, kind gaat om de week naar zijn vader. Contact is goed en ook wij zijn goed bevriend.
Vriend heeft een kind uit een lange relatie die vlak na de geboorte is geklapt op haar initiatief. Inmiddels verloopt het contact heel erg goed.
Wij wonen nu twee jaar samen, kinderen waren toen een halfjaar en 2. Samen gaat heel erg goed, kinderen gaan heel erg goed samen.
Toch is het bij mij blijven kriebelen voor nog een kind, mijn vriend neigt naar nee en ik meer naar ja. Maar het welzijn van de kinderen staat voorop, ben ergens bang dat een derde de situatie voor de kinderen anders maakt. Een kind wat wel 24/7 bij ons is.
Ik kom zelf uit een groot gezin en heb dat zelf ook gewild. Ook was mijn zwangerschap vooral mentaal afzien en was het pittig alleen. Zou het graag ook op een andere manier willen meemaken.
Tegelijkertijd hebben we nu om een weekend om er samen op uit te gaan, gaan we elk jaar twee weken met z’n tweeën op vakantie. We genieten ook heel erg van de tijd zonder kinderen. Ik zie veel relaties met jonge kinderen in zwaar weer omdat ze geleefd worden en nauwelijks aan elkaar toe komen.
Ergens denk ik dan ook tel je zegeningen en kijk hoe goed we het hebben. Tegelijkertijd ben ik bang dat ik later spijt ga hebben van er niet voor zijn gegaan omdat ik het ook altijd in mijn hoofd had.
We hebben nu afgesproken om komend halfjaar hier definitief een knoop over door te hakken en nu eerste beide zelf op een rijtje hebben of en hoe we het voor ons zien. Maar ik kom er niet uit.
donderdag 1 december 2022 om 10:43
Dus jullie hebben allebei geen ervaring met een stabiele relatie nadat er een kind was gekomen.
Want jij was niet in een relatie op dat moment, want ongelukje.
En hij is bij de moeder van zijn kind vertrokken vlak na de geboorte en bijna direct bij jou ingesprongen.
Ik zou het niet doen. De kans dat jullie een soepele overgang maken als de baby er is, lijkt gezien jullie verleden niet erg hoog.
Want jij was niet in een relatie op dat moment, want ongelukje.
En hij is bij de moeder van zijn kind vertrokken vlak na de geboorte en bijna direct bij jou ingesprongen.
Ik zou het niet doen. De kans dat jullie een soepele overgang maken als de baby er is, lijkt gezien jullie verleden niet erg hoog.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 1 december 2022 om 10:47
Wat een moeilijk besluit. Rationeel neig ik naar nee en ik denk dat je dat zelf ook wel zo ziet (voors en tegens), maar dat gevoel kun je natuurlijk niet heel gemakkelijk uitsluiten.
Je omschrijft dat het 'kriebelt', dat is een heel zachte benaming. Dan is het gemakkelijk om daar 'nee' op te zeggen. Maar bagatelliseer je je eigen gevoel hiermee ook niet in je communicatie naar buiten en naar jezelf?
Misschien kun je eens met een coach een sessie inplannen om tot een besluit te komen? Ik heb dat zelf ooit gedaan, ze gebruikte de methode 'tetralemma' (is wel eea over te vinden) en ik vond dat heel fijn. Weet niet of het even goed in je eentje werkt, maar je zou het ook zelf wel kunnen verkennen.
Je omschrijft dat het 'kriebelt', dat is een heel zachte benaming. Dan is het gemakkelijk om daar 'nee' op te zeggen. Maar bagatelliseer je je eigen gevoel hiermee ook niet in je communicatie naar buiten en naar jezelf?
Misschien kun je eens met een coach een sessie inplannen om tot een besluit te komen? Ik heb dat zelf ooit gedaan, ze gebruikte de methode 'tetralemma' (is wel eea over te vinden) en ik vond dat heel fijn. Weet niet of het even goed in je eentje werkt, maar je zou het ook zelf wel kunnen verkennen.
donderdag 1 december 2022 om 11:01
Zijn de bestaande kinderen nou 6 en 8 of zijn ze 4 en 3,5? Het is me niet duidelijk uit je post.
Als ze 4 en 3,5 zijn dan zit je nog in de jonge kinderen dus dan zou ik het overwegen. Bij 6 en 8 zeker niet. Het leeftijdsverschil is dan zo groot dat de jongste grotendeels als enigskind gaat opgroeien en dan ook nog als enige fulltime bij jullie. Dat lijkt me heel lastig voor de oudsten.
Voor jullie relatie zou ik het zeker niet doen, die gaat er 100% zeker op achteruit als je een baby in deze mix brengt. Weg vakanties met z'n tweeën, weg weekenden met z'n tweeën.
Ik zou zeggen: geniet van wat je hebt, hou het voor jezelf en de kinderen zoals het is. Ik geloof absoluut niet dat je over 10 jaar nog zit te denken van 'had ik maar', zo werkt ons brein niet. De kans is veel groter dat je dan denkt: 'het was de goede keuze, wat hebben we het goed, fijn dat we het niet overhoop gehaald hebben".
Als ze 4 en 3,5 zijn dan zit je nog in de jonge kinderen dus dan zou ik het overwegen. Bij 6 en 8 zeker niet. Het leeftijdsverschil is dan zo groot dat de jongste grotendeels als enigskind gaat opgroeien en dan ook nog als enige fulltime bij jullie. Dat lijkt me heel lastig voor de oudsten.
Voor jullie relatie zou ik het zeker niet doen, die gaat er 100% zeker op achteruit als je een baby in deze mix brengt. Weg vakanties met z'n tweeën, weg weekenden met z'n tweeën.
Ik zou zeggen: geniet van wat je hebt, hou het voor jezelf en de kinderen zoals het is. Ik geloof absoluut niet dat je over 10 jaar nog zit te denken van 'had ik maar', zo werkt ons brein niet. De kans is veel groter dat je dan denkt: 'het was de goede keuze, wat hebben we het goed, fijn dat we het niet overhoop gehaald hebben".
donderdag 1 december 2022 om 11:01
donderdag 1 december 2022 om 11:02
Ik vind dit ook wel en puntje, ook gezien je zegt dat je nu om de week een heel weekend met z’n tweeen hebt en zelfs elke jaar twee hele weken met z’n tweeen op vakantie gaat. Dat gaat dan dus niet meer hè, dat kind is, afgezien van wat incidentele oppas, 24/7 bij jullie. Dat is echt andere koek.Doreia* schreef: ↑01-12-2022 10:43Dus jullie hebben allebei geen ervaring met een stabiele relatie nadat er een kind was gekomen.
Want jij was niet in een relatie op dat moment, want ongelukje.
En hij is bij de moeder van zijn kind vertrokken vlak na de geboorte en bijna direct bij jou ingesprongen.
Ik zou het niet doen. De kans dat jullie een soepele overgang maken als de baby er is, lijkt gezien jullie verleden niet erg hoog.
montblanc wijzigde dit bericht op 01-12-2022 11:04
0.58% gewijzigd
donderdag 1 december 2022 om 11:03
turquasi schreef: ↑01-12-2022 11:01Ok, ik ga even wat verder.
De kans dat je relatie beter wordt/gelijk blijft door de baby acht ik 10 procent.
De kans dat je relatie gaat stranden door de baby acht ik 90 procent.
Dat laatste kun je je kind dat je al hebt eigenlijk niet aandoen. Er is nu stabiliteit. Hou dat lekker zo.
Ja dit eigenlijk. Wat je al zei; tel je zegeningen.
I wanna live my life with the volume full!
donderdag 1 december 2022 om 11:11
montblanc schreef: ↑01-12-2022 11:02Ik vind dit ook wel en puntje, ook gezien je zegt dat je nu om de week een heel weekend met z’n tweeen hebt en zelfs elke jaar twee hele weken met z’n tweeen op vakantie gaat. Dat gaat dan dus niet meer hè, dat kind is, afgezien van wat incidentele oppas, 24/7 bij jullie. Dat is echt andere koek.
Dit. Niet doen dus.
Bovendien hoeft het voor je vriend helemaal niet!
donderdag 1 december 2022 om 11:21
Ik pik deze er even uit. Herkenbaar, want ik heb ook een tijd met de wens voor een derde gelopen. In mijn eerste zwangerschap bleek mijn moeder ongeneeslijk ziek en in mijn tweede zwangerschap is ze in mijn laatste trimester overleden. Mij leek een onbezorgde zwangerschap dus ook wel wat.Ook was mijn zwangerschap vooral mentaal afzien en was het pittig alleen. Zou het graag ook op een andere manier willen meemaken.
Maar weet je, wie zegt dat dit dan wel een onbezorgde zwangerschap wordt. Je weet nooit wat er kan gebeuren in die 9 maanden. Voor mij was het iets om die tijd mee goed te maken, en dat is geen goede basis voor een kind.
Ik heb het los moeten laten, om de situatie moeten rouwen zoals die gekomen is. Toen dat achter me lag was die kinderwens ook weg en kon ik weer oprecht genieten van mijn gezin.
Ik lees twijfel van jouw kant en je partner zegt al nee. Ik denk dat je aan het werk moet om het ongenoegen rondom je zwangerschap een plek te geven. Vanuit daar kun je weer verder.
donderdag 1 december 2022 om 11:23
ooh, dat was op school van mijn kinderen echt schrijnend. Kwam geregeld voor.Valkia-the-Bloody schreef: ↑01-12-2022 11:081 van jou, 1 van mij, 1 van ons. En die van ons mag zometeen wel mee op vakantie en mag thuis blijven in weekenden.
Méh... ik zou ook voor een nee gaan.
Pa die wel foto's van 'zijn' kind postte op zijn socials, maar niet de bonuskinderen
Het 'eigen' kind mocht mee op vakantie etcetc. die arme kinderen die maar half in het gezin meedraaiden
donderdag 1 december 2022 om 11:26
We zijn 32 en 36 en de kinderen zijn 6 en 8.
Voor mijn vriend hoeft het inderdaad niet. Ikzelf zou niet willen dat de ‘andere’ twee kinderen zich achtergesteld zouden voelen. We zouden dan niet alleen met die derde op vakantie gaan maar met zijn vijven. Maar inderdaad die weekenden blijven en kan me voorstellen dat dat pijn kan doen.
Iemand vroeg wat dat ‘kriebelen’ dan is. Ik weet het niet, ik vond de babytijd heel zwaar maar wel heel erg mooi ook. Kind was huilbaby en heb het eerste jaar niet langer dan 2,5u geslapen aan een stuk. Wij zagen elkaar de eerste twee jaar alleen in de weekenden zonder kinderen.
Vriend moest in die tijd ook nog het stuklopen van zijn huwelijk verwerken. 1,5 jaar na de scheiding kwamen wij elkaar tegen. Hij is ook in therapie geweest omdat hij zo het vertrouwen in zichzelf kwijt was na zo plotsklaps aan de kant te worden gezet. Daar zit ook een deel vd twijfel voor hem in dat hij eerder heeft gelooft in voor altijd.
Er werd ook een coach genoemd, daar ga ik eens naar kijken. Al eerder over gedacht maar weer weg gestopt omdat ik het ergens ook niet te groot wil maken.
Rationeel neig ikzelf ook naar nee, maar gevoelsmatig kan ik fantaseren over weer een baby in mn armen en dat weer mee maken.
En ergens is er tijd maar ik denk niet dat het verhaal daarmee duidelijker zal worden. Denk dat het rust geeft als we een beslissing nemen.
Zijn hier vrouwen die de wens voor een tweede/derde hebben gehad en die achter zich hebben gelaten om wat voor reden dan ook? En hoe voelde dat een aantal jaar later?
Want dat is het volgende waar wij over spraken, stel we nemen dat besluit samen maar is dat moeilijker voor mij. Hoe zorg je dat het niet aan je blijft kleven?
Voor mijn vriend hoeft het inderdaad niet. Ikzelf zou niet willen dat de ‘andere’ twee kinderen zich achtergesteld zouden voelen. We zouden dan niet alleen met die derde op vakantie gaan maar met zijn vijven. Maar inderdaad die weekenden blijven en kan me voorstellen dat dat pijn kan doen.
Iemand vroeg wat dat ‘kriebelen’ dan is. Ik weet het niet, ik vond de babytijd heel zwaar maar wel heel erg mooi ook. Kind was huilbaby en heb het eerste jaar niet langer dan 2,5u geslapen aan een stuk. Wij zagen elkaar de eerste twee jaar alleen in de weekenden zonder kinderen.
Vriend moest in die tijd ook nog het stuklopen van zijn huwelijk verwerken. 1,5 jaar na de scheiding kwamen wij elkaar tegen. Hij is ook in therapie geweest omdat hij zo het vertrouwen in zichzelf kwijt was na zo plotsklaps aan de kant te worden gezet. Daar zit ook een deel vd twijfel voor hem in dat hij eerder heeft gelooft in voor altijd.
Er werd ook een coach genoemd, daar ga ik eens naar kijken. Al eerder over gedacht maar weer weg gestopt omdat ik het ergens ook niet te groot wil maken.
Rationeel neig ikzelf ook naar nee, maar gevoelsmatig kan ik fantaseren over weer een baby in mn armen en dat weer mee maken.
En ergens is er tijd maar ik denk niet dat het verhaal daarmee duidelijker zal worden. Denk dat het rust geeft als we een beslissing nemen.
Zijn hier vrouwen die de wens voor een tweede/derde hebben gehad en die achter zich hebben gelaten om wat voor reden dan ook? En hoe voelde dat een aantal jaar later?
Want dat is het volgende waar wij over spraken, stel we nemen dat besluit samen maar is dat moeilijker voor mij. Hoe zorg je dat het niet aan je blijft kleven?
donderdag 1 december 2022 om 11:31
Dit herken ik wel. Ik heb niet zozeer ongenoegen over mijn eigen zwangerschap maar meer dat ik denk het was van mentale hobbel naar de volgende hobbel. Het kan zoveel anders. Met een partner het dragen ipv alles alleen.StevieNicks schreef: ↑01-12-2022 11:21Ik pik deze er even uit. Herkenbaar, want ik heb ook een tijd met de wens voor een derde gelopen. In mijn eerste zwangerschap bleek mijn moeder ongeneeslijk ziek en in mijn tweede zwangerschap is ze in mijn laatste trimester overleden. Mij leek een onbezorgde zwangerschap dus ook wel wat.
Maar weet je, wie zegt dat dit dan wel een onbezorgde zwangerschap wordt. Je weet nooit wat er kan gebeuren in die 9 maanden. Voor mij was het iets om die tijd mee goed te maken, en dat is geen goede basis voor een kind.
Ik heb het los moeten laten, om de situatie moeten rouwen zoals die gekomen is. Toen dat achter me lag was die kinderwens ook weg en kon ik weer oprecht genieten van mijn gezin.
Ik lees twijfel van jouw kant en je partner zegt al nee. Ik denk dat je aan het werk moet om het ongenoegen rondom je zwangerschap een plek te geven. Vanuit daar kun je weer verder.
Tegelijkertijd weet ik van genoeg zussen/vriendinnen dat het hels was met een leuke partner fysiek en/of mentaal.
Ook ben ik niet iemand die zich over kan geven aan een zwangerschap en je in dienst stellen van. Dus realiseer me ook ergens wel dat die gedachte niet klopt.
donderdag 1 december 2022 om 11:32
donderdag 1 december 2022 om 11:37
Plus dat het krijgen van een kind helemaal niet om de zwangerschap draait. Het willen meemaken van een prettige zwangerschap is een bijzonder vreemd argument om een kind op de wereld te zetten.Zomerkrab schreef: ↑01-12-2022 11:31Dit herken ik wel. Ik heb niet zozeer ongenoegen over mijn eigen zwangerschap maar meer dat ik denk het was van mentale hobbel naar de volgende hobbel. Het kan zoveel anders. Met een partner het dragen ipv alles alleen.
Tegelijkertijd weet ik van genoeg zussen/vriendinnen dat het hels was met een leuke partner fysiek en/of mentaal.
Ook ben ik niet iemand die zich over kan geven aan een zwangerschap en je in dienst stellen van. Dus realiseer me ook ergens wel dat die gedachte niet klopt.
donderdag 1 december 2022 om 11:39
Door te onthouden (desnoods door het op te schrijven) wat de redenen waren voor het besluit dat je hebt genomen en waarom die redenen toen het zwaarst wogen.Zomerkrab schreef: ↑01-12-2022 11:26We zijn 32 en 36 en de kinderen zijn 6 en 8.
Voor mijn vriend hoeft het inderdaad niet. Ikzelf zou niet willen dat de ‘andere’ twee kinderen zich achtergesteld zouden voelen. We zouden dan niet alleen met die derde op vakantie gaan maar met zijn vijven. Maar inderdaad die weekenden blijven en kan me voorstellen dat dat pijn kan doen.
Iemand vroeg wat dat ‘kriebelen’ dan is. Ik weet het niet, ik vond de babytijd heel zwaar maar wel heel erg mooi ook. Kind was huilbaby en heb het eerste jaar niet langer dan 2,5u geslapen aan een stuk. Wij zagen elkaar de eerste twee jaar alleen in de weekenden zonder kinderen.
Vriend moest in die tijd ook nog het stuklopen van zijn huwelijk verwerken. 1,5 jaar na de scheiding kwamen wij elkaar tegen. Hij is ook in therapie geweest omdat hij zo het vertrouwen in zichzelf kwijt was na zo plotsklaps aan de kant te worden gezet. Daar zit ook een deel vd twijfel voor hem in dat hij eerder heeft gelooft in voor altijd.
Er werd ook een coach genoemd, daar ga ik eens naar kijken. Al eerder over gedacht maar weer weg gestopt omdat ik het ergens ook niet te groot wil maken.
Rationeel neig ikzelf ook naar nee, maar gevoelsmatig kan ik fantaseren over weer een baby in mn armen en dat weer mee maken.
En ergens is er tijd maar ik denk niet dat het verhaal daarmee duidelijker zal worden. Denk dat het rust geeft als we een beslissing nemen.
Zijn hier vrouwen die de wens voor een tweede/derde hebben gehad en die achter zich hebben gelaten om wat voor reden dan ook? En hoe voelde dat een aantal jaar later?
Want dat is het volgende waar wij over spraken, stel we nemen dat besluit samen maar is dat moeilijker voor mij. Hoe zorg je dat het niet aan je blijft kleven?
donderdag 1 december 2022 om 11:39
StevieNicks schreef: ↑01-12-2022 11:21Ik pik deze er even uit. Herkenbaar, want ik heb ook een tijd met de wens voor een derde gelopen. In mijn eerste zwangerschap bleek mijn moeder ongeneeslijk ziek en in mijn tweede zwangerschap is ze in mijn laatste trimester overleden. Mij leek een onbezorgde zwangerschap dus ook wel wat.
Maar weet je, wie zegt dat dit dan wel een onbezorgde zwangerschap wordt. Je weet nooit wat er kan gebeuren in die 9 maanden. Voor mij was het iets om die tijd mee goed te maken, en dat is geen goede basis voor een kind.
Ik heb het los moeten laten, om de situatie moeten rouwen zoals die gekomen is. Toen dat achter me lag was die kinderwens ook weg en kon ik weer oprecht genieten van mijn gezin.
Ik lees twijfel van jouw kant en je partner zegt al nee. Ik denk dat je aan het werk moet om het ongenoegen rondom je zwangerschap een plek te geven. Vanuit daar kun je weer verder.
Dit is ook wel herkenbaar. Ik heb er 'maar' 1 en de zwangerschap was heerlijk maar na (of tijdens) de bevallig stortte alles ineen. Geen fijne herinneringen aan de kraamweek en het eerste half jaar.
Is echter nooit een reden geweest om het 'nog eens over te doen'. Ook omdat ik bewust maar 1 kind wilde. Want garanties dat het dan allemaal roze wolken zijn heb je natuurlijk niet.
I wanna live my life with the volume full!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
