Kinderen
alle pijlers
Uit mijn vel gesprongen
woensdag 29 maart 2023 om 10:19
Vanochtend ben ik uit mijn vel gesprongen richting dochter en ik voel me er zo rot onder.
Eea verliep gemoedelijk totdat kleine zusje een spelletje begon met een theeserviesje en iedereen drinken aanbood. Dochter wilde meedoen, maar pakte eigenlijk alleen maar af. Daarna is het niet meer goed gekomen, ze blééf kleine zus maar klieren door alles af te pakken, na te praten etc.
Ze wilde ook niet naar school en elke stap daartoe werd gesaboteerd: tanden poetsen, kleren aan, het was allemaal ruzie.
Op een gegeven moment waren we haren aan het borstelen en maakte ondertussen ruzie met zusje. Ze griste op een gegeven moment de haarborstel uit mijn handen en smeet deze door de kamer met de boodschap “ik zei toch dat ik geen haren wilde borstelen”.
Ik zat al aan mijn tax en ben zó boos op haar geworden, haar vastgepakt en geschreeuwd waarom ze nou zo moest doen, heb haar stevig bij haar arm gepakt en hardhandig naar de trap gebracht (dat is onze “strafplek”. Terwijl ik wegliep gooide ik de deur achter me dicht, maar door openstaande schuifpui en ramen boven kreeg deze een extra vaart en is er een ruitje gebroken. Uiteindelijk mijn excuses aangeboden over mijn boosheid en elkaar gekust en geknuffeld. Ze was erg van slag en het afscheid op school verliep met veel gehuil.
Ik voel me er zo rot over. Zeker door dat ruitje voel ik me als een huiselijk geweld pleger (het was echt de wind hoor, maar kind schrok er gewoon heel erg van). Het zit helemaal in mijn lijf en ik kan het moeilijk loslaten. Ik heb ook nog mijn jongste thuis en merk dat ik me ook moeilijk kan concentreren in mijn spel met haar.
Kan iemand me helpen relativeren? Rationeel kan ik bedenken dat zo’n uitbarsting heel gewoon is (als het heel incidenteel gebeurt), dat ze écht het bloed vanonder mijn nagels haalde, dat het ook goed is om emotie te laten zien (het doet ook iets met mama) en ik heb mijn excuses aangeboden. Ik blijf mens. Ik probeer ook te denken hoe ik het anders had kunnen aanpakken, maar het was zoveel emotie dat het dan moeilijk is om te sturen op zo’n moment.
Maar pffff.. ik heb het er pittig mee. Kan iemand me helpen met relativeren en of tips?
Slechte moeder berichten… tsja. Ik hoop er natuurlijk niet op maar misschien wat mildheid
?
Eea verliep gemoedelijk totdat kleine zusje een spelletje begon met een theeserviesje en iedereen drinken aanbood. Dochter wilde meedoen, maar pakte eigenlijk alleen maar af. Daarna is het niet meer goed gekomen, ze blééf kleine zus maar klieren door alles af te pakken, na te praten etc.
Ze wilde ook niet naar school en elke stap daartoe werd gesaboteerd: tanden poetsen, kleren aan, het was allemaal ruzie.
Op een gegeven moment waren we haren aan het borstelen en maakte ondertussen ruzie met zusje. Ze griste op een gegeven moment de haarborstel uit mijn handen en smeet deze door de kamer met de boodschap “ik zei toch dat ik geen haren wilde borstelen”.
Ik zat al aan mijn tax en ben zó boos op haar geworden, haar vastgepakt en geschreeuwd waarom ze nou zo moest doen, heb haar stevig bij haar arm gepakt en hardhandig naar de trap gebracht (dat is onze “strafplek”. Terwijl ik wegliep gooide ik de deur achter me dicht, maar door openstaande schuifpui en ramen boven kreeg deze een extra vaart en is er een ruitje gebroken. Uiteindelijk mijn excuses aangeboden over mijn boosheid en elkaar gekust en geknuffeld. Ze was erg van slag en het afscheid op school verliep met veel gehuil.
Ik voel me er zo rot over. Zeker door dat ruitje voel ik me als een huiselijk geweld pleger (het was echt de wind hoor, maar kind schrok er gewoon heel erg van). Het zit helemaal in mijn lijf en ik kan het moeilijk loslaten. Ik heb ook nog mijn jongste thuis en merk dat ik me ook moeilijk kan concentreren in mijn spel met haar.
Kan iemand me helpen relativeren? Rationeel kan ik bedenken dat zo’n uitbarsting heel gewoon is (als het heel incidenteel gebeurt), dat ze écht het bloed vanonder mijn nagels haalde, dat het ook goed is om emotie te laten zien (het doet ook iets met mama) en ik heb mijn excuses aangeboden. Ik blijf mens. Ik probeer ook te denken hoe ik het anders had kunnen aanpakken, maar het was zoveel emotie dat het dan moeilijk is om te sturen op zo’n moment.
Maar pffff.. ik heb het er pittig mee. Kan iemand me helpen met relativeren en of tips?
Slechte moeder berichten… tsja. Ik hoop er natuurlijk niet op maar misschien wat mildheid
?
woensdag 29 maart 2023 om 10:24
woensdag 29 maart 2023 om 10:26
Oh ja, dat herken ik wel. Zo'n knoop in je buik en zo'n rommelend programma in je hoofd dat constant niet te beroerd is om je toe te sissen hoe slecht je wel niet bent.
Laat het er maar gewoon even zijn, het wordt vanzelf minder.
En soms doen kinderen gewoon even écht stom en soms is je incasseringsvermogen nét even wat minder. Rottig maar niet trauma-waardig.
Laat het er maar gewoon even zijn, het wordt vanzelf minder.
En soms doen kinderen gewoon even écht stom en soms is je incasseringsvermogen nét even wat minder. Rottig maar niet trauma-waardig.
...
woensdag 29 maart 2023 om 10:27
Je schrijft
Dat het één keer gebeurt en je er zelf door overvallen wordt, kan wel, maar ik zou toch echt hard gaan nadenken hoe je voorkomt dat het nog eens gebeurt, als je kind weer eens een mindere dag heeft. Was er een punt voor je je zelfbeheersing verloor waarop je nog had kunnen bijsturen, achteraf bezien? Herken je dat een volgende keer?
maar daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Schreeuwen en je kind hardhandig naar een strafplek slepen is niet ‘heel gewoon’, ook niet als het heel incidenteel gebeurt.Kan iemand me helpen relativeren? Rationeel kan ik bedenken dat zo’n uitbarsting heel gewoon is (als het heel incidenteel gebeurt),
Dat het één keer gebeurt en je er zelf door overvallen wordt, kan wel, maar ik zou toch echt hard gaan nadenken hoe je voorkomt dat het nog eens gebeurt, als je kind weer eens een mindere dag heeft. Was er een punt voor je je zelfbeheersing verloor waarop je nog had kunnen bijsturen, achteraf bezien? Herken je dat een volgende keer?
woensdag 29 maart 2023 om 10:30
Oh, en qua mildheid: als je echt zo'n slechte moeder was als het doembeeld dat je nu in je hoofd hebt dan was je nu extra boos geweest op je dochter omdat je door haar gedoe ook nog eens een heel nieuw ruitje moet gaan regelen en betalen. En in plaats daarvan ben je bang dat wij, mensen die ook allemaal wel eens een deur hebben dichtgegooid terwijl er ergens een raam openstond, niet geloven dat er tocht was in je huis.
woensdag 29 maart 2023 om 10:31
Nou dat vraag ik me dus inderdaad af. Maar als ik jouw opmerking lees, dit is echt een incident. En vandaar dat ik er ook zo ondersteboven van ben denk ik, zoals iemand noemde.agene schreef: ↑29-03-2023 10:27Je schrijft
maar daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Schreeuwen en je kind hardhandig naar een strafplek slepen is niet ‘heel gewoon’, ook niet als het heel incidenteel gebeurt.
Dat het één keer gebeurt en je er zelf door overvallen wordt, kan wel, maar ik zou toch echt hard gaan nadenken hoe je voorkomt dat het nog eens gebeurt, als je kind weer eens een mindere dag heeft. Was er een punt voor je je zelfbeheersing verloor waarop je nog had kunnen bijsturen, achteraf bezien? Herken je dat een volgende keer?
woensdag 29 maart 2023 om 10:34
Nee, het is niet heel gewoon maar het is ook niet zwaar uitzonderlijk. Elke ouder die ik ken is echt wel eens één keer zijn of haar geduld verloren. En de meesten weten dit nog als de dag van gisteren, zo indrukwekkend vonden we dat. Was het wekelijkse kost dan waren we het allemaal gewoon vergeten.
...
woensdag 29 maart 2023 om 10:35
Je kunt nooit totaal van tevoren bedenken hoe je gaat reageren. Denk dat gewoon niet.
Volgens mij doe jij het heel goed als rustige stabiele moeder. Maar deze ochtendspits, vlak na de zomertijd en met pesterijen en wilnieten, lukte het even niet.
En karma doet zijn werk, want je hebt veel werk van je uitbarsting (nieuwe ruit erin laten zetten), dus lik op stuk werkt best.
Maar denk niet dat het nooit meer voor komt, je bent een mens. En wat iemand hier ook je wil voorspiegelen: de allermeeste keren reageer je pedagogisch verantwoord. En een enkele keer niet.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 29 maart 2023 om 10:35
agene schreef: ↑29-03-2023 10:27Je schrijft
maar daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Schreeuwen en je kind hardhandig naar een strafplek slepen is niet ‘heel gewoon’, ook niet als het heel incidenteel gebeurt.
Dat het één keer gebeurt en je er zelf door overvallen wordt, kan wel, maar ik zou toch echt hard gaan nadenken hoe je voorkomt dat het nog eens gebeurt, als je kind weer eens een mindere dag heeft. Was er een punt voor je je zelfbeheersing verloor waarop je nog had kunnen bijsturen, achteraf bezien? Herken je dat een volgende keer?
Kom nou toch op zeg.
Het gáát toch ook om één keer.
En TO geeft toch ook duidelijk blijk van het feit dat ze dit zelf ook niet als de kroon op haar werk ziet.
woensdag 29 maart 2023 om 10:38
woensdag 29 maart 2023 om 10:42
Sorry, maar daar moest ik hartelijk om lachen. Gaat het lukken of moeten we een crowdfunding starten zodat er over honderd jaar nog wat te erven valt voor je dochter?
woensdag 29 maart 2023 om 10:46
Voor nu: als je jongste even zelf aan het spelen is (of zet haar even voor de tv, als zo’n moment niet komt): eerst je zenuwstelsel kalmeren en je lichaam weer voelen, om uit dat paniekgevoel en het redeneren in cirkeltjes te komen.
Zet je voeten stevig op de vloer
Adem diep in en uit. 6 diepe bewuste ademhalingen is al een reset voor je nervous system!
Als er gevoelens opkomen waaraan je nu niet kunt toegeven door aanwezigheid van jongste: erken ze even en zeg tegen jezelf dat je er later bij terugkomt
Kou kalmeert ook je zenuwstelsel: bv een icepack in je nek, of een glas koud water rustig en met kleine slokjes leegdrinken
Ga je lichaam weer voelen, bv
- Masseer jezelf, bijvoorbeeld je handen (met je duimen rondjes draaien in je handpalmen vind ikzelf fijn), om even weer je lichaam te gaan voelen.
- ga even een flink stuk lopen met jongste in buggy of op een loopfiets
Dat ze nu naar school moest, voor jullie het echt goed hebben kunnen maken, maakt het extra rot denk ik. Maar straks na school zie je haar weer en kunnen jullie samen weer een fijne middag hebben: knuffelen, iets doen wat jullie beiden leuk vinden, boekjes lezen. Dat brengt hopelijk weer wat balans in jullie gevoelens.
Zet je voeten stevig op de vloer
Adem diep in en uit. 6 diepe bewuste ademhalingen is al een reset voor je nervous system!
Als er gevoelens opkomen waaraan je nu niet kunt toegeven door aanwezigheid van jongste: erken ze even en zeg tegen jezelf dat je er later bij terugkomt
Kou kalmeert ook je zenuwstelsel: bv een icepack in je nek, of een glas koud water rustig en met kleine slokjes leegdrinken
Ga je lichaam weer voelen, bv
- Masseer jezelf, bijvoorbeeld je handen (met je duimen rondjes draaien in je handpalmen vind ikzelf fijn), om even weer je lichaam te gaan voelen.
- ga even een flink stuk lopen met jongste in buggy of op een loopfiets
Dat ze nu naar school moest, voor jullie het echt goed hebben kunnen maken, maakt het extra rot denk ik. Maar straks na school zie je haar weer en kunnen jullie samen weer een fijne middag hebben: knuffelen, iets doen wat jullie beiden leuk vinden, boekjes lezen. Dat brengt hopelijk weer wat balans in jullie gevoelens.
woensdag 29 maart 2023 om 10:48
woensdag 29 maart 2023 om 10:50
Ik zou er ook heel erg van schrikken hoor, als ik had geschreeuwd tegen mijn kleine kinderen.
Juist heel goed dat je dat benoemt en voelt, dat zal een volgende keer vast voorkomen,want dit wil je niet weer.
Voor nu kun je er niks meer aan veranderen.
Zou wel bij mezelf nagaan waarom een beetje irritant kindergedrag je zó woedend maakt.
Wat is dat dan, dat je het niet meer kan relativeren?!
Heb je veel stress op je werk ofzo, of zat je met iets écht vervelends in je hoofd, waar je je eigenlijk op afreageerde?
Dat zou wel wat verklaren voor jezelf, misschien helpt dat.
Juist heel goed dat je dat benoemt en voelt, dat zal een volgende keer vast voorkomen,want dit wil je niet weer.
Voor nu kun je er niks meer aan veranderen.
Zou wel bij mezelf nagaan waarom een beetje irritant kindergedrag je zó woedend maakt.
Wat is dat dan, dat je het niet meer kan relativeren?!
Heb je veel stress op je werk ofzo, of zat je met iets écht vervelends in je hoofd, waar je je eigenlijk op afreageerde?
Dat zou wel wat verklaren voor jezelf, misschien helpt dat.
woensdag 29 maart 2023 om 10:52
Ik heb ooit één keer één kind een klap gegeven. Dat was in 2007 of in 2008. En als ik er nu aan denk dan krimpt mijn maag nòg ineen. Dat is gewoon de levenslange straf die je jezelf cadeau doet. En het ergste is dat ik tot op de dag van vandaag voor die specifieke situatie geen andere route kan bedenken in mijn hoofd dan die klap. Terwijl ik echt een vreselijk softe moederkloek was, ben en altijd zal blijven waarschijnlijk. Mijn zoon heeft (inmiddels een keer of twintig) mijn excuses aanvaard en hij is niet op zijn 18e het huis uitgevlucht (lang leve de woningcrisis 
)
)
woensdag 29 maart 2023 om 10:54
Ja maar juist bij eerste keer, is het toch best normaal om even te denken, waarom doe ik dit?sprankelend schreef: ↑29-03-2023 10:35Kom nou toch op zeg.
Het gáát toch ook om één keer.
En TO geeft toch ook duidelijk blijk van het feit dat ze dit zelf ook niet als de kroon op haar werk ziet.
Want het is wél heel naar, voor haarzelf (lees de openingspost maar) en ook voor kind.
Iedereen doet hier alsof het er beetje bijhoort, woedend naar je kind schreeuwen. Maar dat is het niet, volgens mij.
woensdag 29 maart 2023 om 10:54
Oh dat diep ademen hielp goed!Azalea747 schreef: ↑29-03-2023 10:46Voor nu: als je jongste even zelf aan het spelen is (of zet haar even voor de tv, als zo’n moment niet komt): eerst je zenuwstelsel kalmeren en je lichaam weer voelen, om uit dat paniekgevoel en het redeneren in cirkeltjes te komen.
Zet je voeten stevig op de vloer
Adem diep in en uit. 6 diepe bewuste ademhalingen is al een reset voor je nervous system!
Als er gevoelens opkomen waaraan je nu niet kunt toegeven door aanwezigheid van jongste: erken ze even en zeg tegen jezelf dat je er later bij terugkomt
Kou kalmeert ook je zenuwstelsel: bv een icepack in je nek, of een glas koud water rustig en met kleine slokjes leegdrinken
Ga je lichaam weer voelen, bv
- Masseer jezelf, bijvoorbeeld je handen (met je duimen rondjes draaien in je handpalmen vind ikzelf fijn), om even weer je lichaam te gaan voelen.
- ga even een flink stuk lopen met jongste in buggy of op een loopfiets
Dat ze nu naar school moest, voor jullie het echt goed hebben kunnen maken, maakt het extra rot denk ik. Maar straks na school zie je haar weer en kunnen jullie samen weer een fijne middag hebben: knuffelen, iets doen wat jullie beiden leuk vinden, boekjes lezen. Dat brengt hopelijk weer wat balans in jullie gevoelens.
We gaan nu samen pannenkoeken bakken voor de lunch, daarna oudste halen.
Bedankt iedereen, ben er enorm mee geholpen. Ik voel me een stuk lichter
woensdag 29 maart 2023 om 10:56
Oh nog even snel, dit herken ik, want als ik de situatie probeer te evalueren kom ik op precies dezelfde uitkomst.sprankelend schreef: ↑29-03-2023 10:52Ik heb ooit één keer één kind een klap gegeven. Dat was in 2007 of in 2008. En als ik er nu aan denk dan krimpt mijn maag nòg ineen. Dat is gewoon de levenslange straf die je jezelf cadeau doet. En het ergste is dat ik tot op de dag van vandaag voor die specifieke situatie geen andere route kan bedenken in mijn hoofd dan die klap. Terwijl ik echt een vreselijk softe moederkloek was, ben en altijd zal blijven waarschijnlijk. Mijn zoon heeft (inmiddels een keer of twintig) mijn excuses aanvaard en hij is niet op zijn 18e het huis uitgevlucht (lang leve de woningcrisis
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
