Kinderen
alle pijlers
verlatingsangst/eenkennigheid kindje 12 maanden
donderdag 17 april 2008 om 12:59
Mijn jongste zoon van net 1 wil het liefst de hele dag op de arm/op schoot. Dit is al zo vanaf zijn geboorte. In het begin dacht ik dat hij veel behoefte had aan mijn nabijheid, geen probleem.
Maar het verandere niet. Als ik hem op bed legde naast zijn broer om zijn broer een schone luier te geven bv. begon hij te huilen. Even hem naast me neerleggen op zolder om de was in de machine te doen, hij huilde. Ook dus als hij me zag en hoorde en heel dicht bij me in de buurt was.
Ik ben met hem naar een osteopaat geweest omdat ik dacht dat hij misschien het liggen niet prettig vond. Deze vond dat hij een hoop spanning op zijn hoofd had en heeft hem hiervoor behandeld maar het huilen werd niet minder. Bij de vijfde sessie heeft hij aangegeven dat als we geen verbetering zagen hij verder niets voor ons kon doen.
Met acht maanden heb ik het aangegeven bij het cb omdat ik het meer dan zat was. Ben toen bij de kinderarts geweest die hem helemaal onderzocht heeft. Ze konden niets vinden. Hij heeft toen medicijnen gekregen tegen reflux om te kijken of dat hielp. Dit hielp dus niet en we zijn daar in overleg met de kinderarts dus weer mee gestopt. Zij wist het toen ook niet meer.
Ik dacht toen dat het wel beter zou worden als hij kon zitten en mobieler zou worden omdat hij dan meer controle zou krijgen over waar hij wilde zijn. Inmiddels kan hij prima zitten en schuift hij op zijn billen overal heen waar hij wil. En dat is dus naar mij. Als ik hem neerzet op de grond probeert hij meteen naar me toe te komen en gaat aan mijn benen staan en gaat huilen/janken.
Ik doe dus heel veel dingen met een jankend kind om me heen en word daar zo langzamerhand knettergek van. Ik kom ook aan bijna niets toe. Ik heb nog twee jongens en even met hun wat doen terwijl de jongste zichzelf vermaakt is er niet bij. Mijn armen zijn 's avonds gewoon moe want hij wordt natuurlijk ook steeds zwaarder. Ik laat hem ook best gewoon janken hoor. Dan staat hij in de box te huilen alsof hem iets vreselijks wordt aangedaan. Grote tranen over zijn wangen. Of ik kook en zet hem elke keer weer neer als hij aan mijn benen hangt.
Herkent iemand dit of weet iemand nog iets wat we hieraan kunnen doen. Ik vraag me ook af hoe dit in de toekomst gaat.
Coosje
Maar het verandere niet. Als ik hem op bed legde naast zijn broer om zijn broer een schone luier te geven bv. begon hij te huilen. Even hem naast me neerleggen op zolder om de was in de machine te doen, hij huilde. Ook dus als hij me zag en hoorde en heel dicht bij me in de buurt was.
Ik ben met hem naar een osteopaat geweest omdat ik dacht dat hij misschien het liggen niet prettig vond. Deze vond dat hij een hoop spanning op zijn hoofd had en heeft hem hiervoor behandeld maar het huilen werd niet minder. Bij de vijfde sessie heeft hij aangegeven dat als we geen verbetering zagen hij verder niets voor ons kon doen.
Met acht maanden heb ik het aangegeven bij het cb omdat ik het meer dan zat was. Ben toen bij de kinderarts geweest die hem helemaal onderzocht heeft. Ze konden niets vinden. Hij heeft toen medicijnen gekregen tegen reflux om te kijken of dat hielp. Dit hielp dus niet en we zijn daar in overleg met de kinderarts dus weer mee gestopt. Zij wist het toen ook niet meer.
Ik dacht toen dat het wel beter zou worden als hij kon zitten en mobieler zou worden omdat hij dan meer controle zou krijgen over waar hij wilde zijn. Inmiddels kan hij prima zitten en schuift hij op zijn billen overal heen waar hij wil. En dat is dus naar mij. Als ik hem neerzet op de grond probeert hij meteen naar me toe te komen en gaat aan mijn benen staan en gaat huilen/janken.
Ik doe dus heel veel dingen met een jankend kind om me heen en word daar zo langzamerhand knettergek van. Ik kom ook aan bijna niets toe. Ik heb nog twee jongens en even met hun wat doen terwijl de jongste zichzelf vermaakt is er niet bij. Mijn armen zijn 's avonds gewoon moe want hij wordt natuurlijk ook steeds zwaarder. Ik laat hem ook best gewoon janken hoor. Dan staat hij in de box te huilen alsof hem iets vreselijks wordt aangedaan. Grote tranen over zijn wangen. Of ik kook en zet hem elke keer weer neer als hij aan mijn benen hangt.
Herkent iemand dit of weet iemand nog iets wat we hieraan kunnen doen. Ik vraag me ook af hoe dit in de toekomst gaat.
Coosje
donderdag 17 april 2008 om 13:20
Coos, wat vervelend. Ik heb eigenlijk niet echt tips voor je dus aan mij heb je misschien niets. Is alles in zijn leventje tot nu toe wel goed gegaan? Geen traumatiserende geboorte dus bijvoorbeeld? Groeit hij goed? Eet en drinkt hij goed?
Is het een idee om gedurende korte periode er juist helemaal voor hem te zijn; dus knuffelen tot je er bij neervalt bij wijze van spreken? Zodat hij daarna misschien wel zonder jou durft te spelen? Hebben ze op het consultatiebureau geen tips voor je?
Is het een idee om gedurende korte periode er juist helemaal voor hem te zijn; dus knuffelen tot je er bij neervalt bij wijze van spreken? Zodat hij daarna misschien wel zonder jou durft te spelen? Hebben ze op het consultatiebureau geen tips voor je?
donderdag 17 april 2008 om 13:27
Ja, traumatische geboorte weet ik niet zo goed. Ik ben met 42 weken ingeleid. Het persen ging wel moeizaam. Hij bleek vrij brede schouders te hebben. Dat is ook de reden dat ik met hem naar de osteopaat geweest ben. Ik dacht dat liggen hem misschien pijn deed en dat hij daarom huilde.
Verder groeit hij prima en eet en drinkt hij goed. Hij krijgt nog steeds 2x per dag borstvoeding en heb verder ook niets gemerkt van allergiën of iets dergelijks.
Knuffelen doen we ook veel met hem. Beetje spelen of kietelen. Ook zijn broers geven hem aandacht als hij bv. op de grond zit. Maar het is niet goed. Hij gaat toch janken.
Ik wil het de volgende keer weer bespreken of het cb maar dat duurt nog even. Het is meer dat ik de hele tijd tegen mezelfd gezegd heb, als hij nou een jaar is gaat het vast wel beter. En nu is hij een jaar en het gaat helemaal niet beter. En nu ben ik het gewoon spuug zat.
Verder groeit hij prima en eet en drinkt hij goed. Hij krijgt nog steeds 2x per dag borstvoeding en heb verder ook niets gemerkt van allergiën of iets dergelijks.
Knuffelen doen we ook veel met hem. Beetje spelen of kietelen. Ook zijn broers geven hem aandacht als hij bv. op de grond zit. Maar het is niet goed. Hij gaat toch janken.
Ik wil het de volgende keer weer bespreken of het cb maar dat duurt nog even. Het is meer dat ik de hele tijd tegen mezelfd gezegd heb, als hij nou een jaar is gaat het vast wel beter. En nu is hij een jaar en het gaat helemaal niet beter. En nu ben ik het gewoon spuug zat.
donderdag 17 april 2008 om 13:31
Hij is altijd thuis. Ik werk wel maar dan is mijn man thuis. Er is dus altijd een vertrouwd persoon bij hem in de buurt.
Laatst heeft de buurvrouw een poosje op hem gepast en volgens haar was er niets mee te beginnen. Hij was vreselijk aan het huilen met zijn hoofd naar benenden en ze kon hem niet goed troosten. Zijn oudste broer was ook bij hem en hij komt/ziet de buurvrouw wel vaker. Maar zag mij dus echt weggaan en daar kan hij dus niet tegen.
Ik moet wel zeggen dat mijn ouders pas ook een dagje opgepast hebben en dat is best goed gegaan. Hij huilde in het begin wel maar dat duurde niet heel lang. Maar ook dan heeft hij hetzelfde. Hij wil graag bij ze zijn.
Laatst heeft de buurvrouw een poosje op hem gepast en volgens haar was er niets mee te beginnen. Hij was vreselijk aan het huilen met zijn hoofd naar benenden en ze kon hem niet goed troosten. Zijn oudste broer was ook bij hem en hij komt/ziet de buurvrouw wel vaker. Maar zag mij dus echt weggaan en daar kan hij dus niet tegen.
Ik moet wel zeggen dat mijn ouders pas ook een dagje opgepast hebben en dat is best goed gegaan. Hij huilde in het begin wel maar dat duurde niet heel lang. Maar ook dan heeft hij hetzelfde. Hij wil graag bij ze zijn.
donderdag 17 april 2008 om 13:37
Coos, is het misschien een idee dat jij vaker iets leuks voor jezelf gaat doen? Als je het inderdaad zo spuugzat bent (wat ik me goed kan voorstellen hoor!) dat je hele dagen met een lief jankerdje zit, straal je dat misschien ook uit naar je ventje. En als hij gevoelig is, pakt hij dat vast op en voelt zich misschien minder veilig; gaat huilen om (meer) aandacht etc. Ik weet het ook niet hoor. Maar baby's (of dreumesjes) zijn gevoelig voor de sfeer in huis. Heeft hij het bij je man ook als die voor hem zorgt en jij er niet bent?
donderdag 17 april 2008 om 13:51
Hij doet het ook bij mijn man. Ook in het weekend als we samen zijn.
Wat jij schrijft heb ik ook aangedacht en probeer hem ook positief te benaderen. Ik hou ook heel veel van hem dus ik vind het ook wel fijn hoor om hem bij me te hebben. Maar niet de hele dag dat gejank. Ik weet ook eigenlijk niet goed hoe ik dat moet doorbreken.
Hij is nu net wakker geworden na een uurtje slapen. Ik ben dan niet blij als ik hem hoor want dat is tekort en vanmiddag zal hij denk ik niet meer willen. Hij wordt dan moe en gaat nog meer huilen. Maar als ik zijn kamertje in kom en ik zie hem geniet ik ook wel weer van hem. Ik geef hem dan lachend een schone luier, kietel z'n buikje e.d.
Wat voor mezelf doen klinkt heel fijn en als mijn man thuis is ga ik er ook wel eens opuit. Ook met de andere kinderen. Maar door de week is dat eigenlijk niet te realiseren.
Wat jij schrijft heb ik ook aangedacht en probeer hem ook positief te benaderen. Ik hou ook heel veel van hem dus ik vind het ook wel fijn hoor om hem bij me te hebben. Maar niet de hele dag dat gejank. Ik weet ook eigenlijk niet goed hoe ik dat moet doorbreken.
Hij is nu net wakker geworden na een uurtje slapen. Ik ben dan niet blij als ik hem hoor want dat is tekort en vanmiddag zal hij denk ik niet meer willen. Hij wordt dan moe en gaat nog meer huilen. Maar als ik zijn kamertje in kom en ik zie hem geniet ik ook wel weer van hem. Ik geef hem dan lachend een schone luier, kietel z'n buikje e.d.
Wat voor mezelf doen klinkt heel fijn en als mijn man thuis is ga ik er ook wel eens opuit. Ook met de andere kinderen. Maar door de week is dat eigenlijk niet te realiseren.
donderdag 17 april 2008 om 14:01
donderdag 17 april 2008 om 15:53
Vertel je hem heel duidelijk dat jij weer terugkomt; dat je nooit bij hem weggaat; dat je er altijd voor hem bent, ook straks na het slapen; na het plassen; na het douchen etc. Het is misschien gek om een 'volwassen' gesprek met je kindje aan te gaan, maar ik heb gezien dat dit erg kan helpen.
Als je denkt dat het verlatingsangst is, pak die angst dan aan. Maak het bespreekbaar zeg maar.
Als je denkt dat het verlatingsangst is, pak die angst dan aan. Maak het bespreekbaar zeg maar.
donderdag 17 april 2008 om 16:49
Ik bedoel natuurlijk niet bespreekbaar maken in de zin dat je een "echt" gesprek met hem aan gaat
Ik bedoel hiermee dat je wel tegen een 1-jarige kan vertellen en zeggen wat er gebeurd en het zo bespreekbaar maakt. Een 1-jarige heeft heel wat door, maar kan niet alles (logisch) plaatsen, dus wie weet helpt het om het te vertellen. Is toch niet heel raar?
donderdag 17 april 2008 om 17:26
Hoi Coos,
Ik herken je verhaal wel vanuit een vak in mijn studie. Daar leerden wij dat kinderen ook zonder (zichtbare) traumatische ervaringen last kunnen krijgen van verlatingsangst. Er is dan te weinig vertrouwen dat de ouders nog terugkomen. Wij hebben geleerd dat dit in ergere gevallen een hechtingsprobleem kan worden. Daar zijn gelukkig wel verschillende therapieën voor.
Wacht ik zoek een link, mss herken je er dingen van.
# Vormen van hechting:
Er zijn 4 manieren waarop kinderen zich aan hun opvoeders kunnen hechten.
# 1: Veilig gehecht
Als een kind alleen gelaten wordt in een vreemde omgeving, raakt het kind van streek Het kind reageert positief, zoekt bescherming en veiligheid bij de opvoeder als deze terugkeert. Bij een veilig gehecht kind is de balans tussen nabijheid zoeken en exploratie in evenwicht. Als het kind angstig is zal het de nabijheid van de moeder opzoeken, als het zich op zijn gemak voelt, verkent het de omgeving.
# 2: Vermijdend gehecht (onveilig gehecht)
Deze kinderen gaan hun omgeving verkennen op het moment dat de opvoeder het kind verlaat. Ze gaan onafhankelijk en intensief op onderzoek uit. Komt moeder terug dan vermijden ze haar. Het kind weert de opvoeder af en is emotioneel uit zijn evenwicht. Vaak gaan deze kinderen ten onrechte door voor vroeg zelfstandig.
# 3: Afwerend/ ambivalent gehecht (onveilig gehecht)
Deze kinderen zijn bijna ontroostbaar. Enerzijds klampen zij zich huilend aan de opvoeder vast wanneer deze hen wil verlaten. Anderzijds zijn ze boos en teleurgesteld en laten een afwerend gedrag zien wanneer de opvoeder weer terug komt.
# 4: Angstig-gedesorganiseerd gehecht
Bij deze kinderen zie je de drie boven genoemde vormen terug. Het is tamelijk onvoorspelbaar hoe het kind reageert. Bij vroegere mishandeling zie je zowel afwerend als vermijdend gedrag.
Als je met google zoekt op hechtingproblematiek of hechtingsstoornis kun je heel veel sites vinden en ook sites waar staat wat voor hulp er wordt geboden.
Ik zeg natuurlijk niet dat jouw kind hier last van heeft, maar misschien herken je er iets in?
Liefs, een meelevende studente!
Ik herken je verhaal wel vanuit een vak in mijn studie. Daar leerden wij dat kinderen ook zonder (zichtbare) traumatische ervaringen last kunnen krijgen van verlatingsangst. Er is dan te weinig vertrouwen dat de ouders nog terugkomen. Wij hebben geleerd dat dit in ergere gevallen een hechtingsprobleem kan worden. Daar zijn gelukkig wel verschillende therapieën voor.
Wacht ik zoek een link, mss herken je er dingen van.
# Vormen van hechting:
Er zijn 4 manieren waarop kinderen zich aan hun opvoeders kunnen hechten.
# 1: Veilig gehecht
Als een kind alleen gelaten wordt in een vreemde omgeving, raakt het kind van streek Het kind reageert positief, zoekt bescherming en veiligheid bij de opvoeder als deze terugkeert. Bij een veilig gehecht kind is de balans tussen nabijheid zoeken en exploratie in evenwicht. Als het kind angstig is zal het de nabijheid van de moeder opzoeken, als het zich op zijn gemak voelt, verkent het de omgeving.
# 2: Vermijdend gehecht (onveilig gehecht)
Deze kinderen gaan hun omgeving verkennen op het moment dat de opvoeder het kind verlaat. Ze gaan onafhankelijk en intensief op onderzoek uit. Komt moeder terug dan vermijden ze haar. Het kind weert de opvoeder af en is emotioneel uit zijn evenwicht. Vaak gaan deze kinderen ten onrechte door voor vroeg zelfstandig.
# 3: Afwerend/ ambivalent gehecht (onveilig gehecht)
Deze kinderen zijn bijna ontroostbaar. Enerzijds klampen zij zich huilend aan de opvoeder vast wanneer deze hen wil verlaten. Anderzijds zijn ze boos en teleurgesteld en laten een afwerend gedrag zien wanneer de opvoeder weer terug komt.
# 4: Angstig-gedesorganiseerd gehecht
Bij deze kinderen zie je de drie boven genoemde vormen terug. Het is tamelijk onvoorspelbaar hoe het kind reageert. Bij vroegere mishandeling zie je zowel afwerend als vermijdend gedrag.
Als je met google zoekt op hechtingproblematiek of hechtingsstoornis kun je heel veel sites vinden en ook sites waar staat wat voor hulp er wordt geboden.
Ik zeg natuurlijk niet dat jouw kind hier last van heeft, maar misschien herken je er iets in?
Liefs, een meelevende studente!
donderdag 17 april 2008 om 18:31
Mijn dochter nu bijna 16 maanden en heeft het ook heeeel lang gehad dat ze altijd op en tegen mij aan wilde liggen. Ik heb haar ontzettend veel in de draagdoek gehad. Nu zit ze alleen nog in de doek als we naar buiten gaan. Ze slaapt bij mij in bed omdat ik haar ook echt niet in haar eigen bedje kreeg.
Maar ze vind het absoluut niet erg als ik wegga. Als ik te lang blijf plakken bij de oppas dan gaat ze zwaaien. Blijkbaar echt tijd voor haar dat ik wegga.
Ik zou zeggen geef er eens een paar dagen zoveel mogelijk aan toe. Of hang hem in de doek. Blijkbaar heeft hij het nodig.
Of deel je tijd in in kortere blokjes.. Niet te lang achter elkaar iets anders gaan doen. Of probeer hem erbij te betrekken...
Misschien kun je hem ook meer proberen bezig te houden? Of een beetje stimuleren om dingen zelf te gaan doen?
Rozijntjes uit het doosje peuteren. Appel zelf af gaan happen...
Het is niet altijd makkelijk maar van een huilend kind aan mijn benen werd ik echt gek! Ik vond ook dat ik in een soort neerwaartse spiraal kwam. Want ook als je kind huilend aan je broek staat ben je met hem bezig. Dan is het prettiger als die tijd die je er aan kwijt bent dan maar positieve aandacht is.
Maar ze vind het absoluut niet erg als ik wegga. Als ik te lang blijf plakken bij de oppas dan gaat ze zwaaien. Blijkbaar echt tijd voor haar dat ik wegga.
Ik zou zeggen geef er eens een paar dagen zoveel mogelijk aan toe. Of hang hem in de doek. Blijkbaar heeft hij het nodig.
Of deel je tijd in in kortere blokjes.. Niet te lang achter elkaar iets anders gaan doen. Of probeer hem erbij te betrekken...
Misschien kun je hem ook meer proberen bezig te houden? Of een beetje stimuleren om dingen zelf te gaan doen?
Rozijntjes uit het doosje peuteren. Appel zelf af gaan happen...
Het is niet altijd makkelijk maar van een huilend kind aan mijn benen werd ik echt gek! Ik vond ook dat ik in een soort neerwaartse spiraal kwam. Want ook als je kind huilend aan je broek staat ben je met hem bezig. Dan is het prettiger als die tijd die je er aan kwijt bent dan maar positieve aandacht is.
donderdag 17 april 2008 om 20:07
Blondje, dat heb ik ook een poos tegen mezelf gezegd, het is een fase, misschien maakt hij een sprongetje, hij krijgt vast een tandje enz. Het is mijn derde dus dan weet je ook wel dat bepaalde dingen weer over gaan. Maar ja, dit duurt gewoon te lang. Ik weet eigenlijk niet of hij ook zo bij mijn man aan het been hangt. Ik heb wel het idee dat hij erg op mij gericht is. Laatst had hij zich pijn gedaan en mijn man was hem aan het troosten. Hij zag mij en boog zich helemaal naar voren om naar me toe te komen met zijn armpjes uitgestrekt. Ik heb toen wel even iets liefs tegen hem gezegd maar ben toen weggelopen. Mijn man is een prima vader en goed in staat zijn eigen kind te troosten. Vond het wel moeilijk hoor.
donderdag 17 april 2008 om 20:15
lichtlamju, ik zal inderdaad wat duidelijker zijn naar hem. Als ik weg ga zal ik hem vertellen waarom en dat ik ook weer terug kom.
SuzieQt, hij laat geen afwerend gedrag zien als ik weer terug kom. Hij is dus wel van streek als ik wegga. Maar het is ook als ik er wel gewoon ben maar hem niet vast kan houden. Bv. met eten koken, drinken maken voor zijn broers, de middelste helpen als hij naar de wc moet enz. Hij jankt dan aan mijn benen. Het kan natuurlijk hoor, dat hij niet goed gehecht is maar ik zou niet weten hoe dat dan zou moeten komen. Hij is altijd bij een van ons. We zijn allemaal heel blij met hem, ook zijn broers. Hij krijgt nog steeds borstvoeding. Hij heeft tot nu toe geen vervelende dingen meegemaakt in de zin van ziekenhuisopnames e.d.
SuzieQt, hij laat geen afwerend gedrag zien als ik weer terug kom. Hij is dus wel van streek als ik wegga. Maar het is ook als ik er wel gewoon ben maar hem niet vast kan houden. Bv. met eten koken, drinken maken voor zijn broers, de middelste helpen als hij naar de wc moet enz. Hij jankt dan aan mijn benen. Het kan natuurlijk hoor, dat hij niet goed gehecht is maar ik zou niet weten hoe dat dan zou moeten komen. Hij is altijd bij een van ons. We zijn allemaal heel blij met hem, ook zijn broers. Hij krijgt nog steeds borstvoeding. Hij heeft tot nu toe geen vervelende dingen meegemaakt in de zin van ziekenhuisopnames e.d.
donderdag 17 april 2008 om 20:21
Coos, ik heb het bij mijn oudste zoontje ook zo heftig mee gemaakt. Het vervelende daarbij was dat hij rond 12 maanden voor het eerst naat het kdv ging. Dit is niet goed gekomen. Na een half jaar kregen we het advies hem er af te halen omdat hij maar bleef huilen. Een vriendin van mij die huisarts is en hem vaak zag adviseerde mij om hem de troost en de veiligheid die hij vroeg gewoon te gaan geven (we bleven ook bij hem tot hij sliep). Het gaf hem maar ook mij heel veel rust om hem niet meer te pushen en hem zoveel mogelijk bij me te nemen (nou had ik het geluk dat hij mijn eerste was en ik dus alle tijd had)En opeens nadat hij ruim anderhalf jaar was was het over! Hij veranderde in een zelfbewust extravert jongetje. In nieuwe situaties gaat het nog wel eens mis (hij is zes jaar en huilt bijvoorbeeld bij afzwemmen). Maar dat is altijd kortdurend. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt! Sterkte want makkelijk is het zeker niet!
donderdag 17 april 2008 om 20:26
Yora, Ik heb me er ook heel lang in berust. Maar ook met het idee dat het wel beter zou worden als hij wat ouder werd. Dat is dus niet zo en dat is waarom ik er nu zo'n last van heb denk ik.
Hij slaapt wel in zijn eigen bed. Dat doen de andere twee ook. Voor mij is dat heel belangrijk. Ik kan niet goed slapen met een kind in mijn bed en dat gebeurt dus ook eigenlijk niet.
Ik vind het ook belangrijk dat ze hun eigen bed beschouwen als een veilige plaats. We hebben hem dan ook vanaf het begin in zijn eigen bed gelegd. In de kraamtijd sliep hij ook in de kinderwagenbak in onze slaapkamer maar op een gegeven moment merkte we dat hij beter sliep in zijn eigen bedje.
Helaas is hij sind gister uit dit bed omdat het te gevaarlijk werd. Hij kan zich sinds twee weken omrollen (ik weet, een beetje laat) en hij ging nu ook zitten en staan in zijn bed en daar is de rand niet hoog genoeg voor. We hebben nu het spijlenledikant opgezet maar hier voelt hij zich dus niet prettig in. In zijn wieg kon in hem meestal zo wegleggen hij ging dan niet huilen, raar he.
Achteraf denk ik dat het voor hem wel prettig was geweest om veel in een draagdoek te zijn maar ik heb er voor gekozen om hem zoveel mogelijk te laten slapen in zijn eigen bed. Ook voor de andere kinderen. Je hebt dan toch meer je handen vrij en de baby is ook echt even van de vloer waardoor zij ook het gevoel hebben dat je echt aandacht voor hun hebt.
Ik zal de komende dag proberen hem veel positieve aandacht te geven. Ook zal ik dit weekend eens opletten of hij het ook in deze mate bij mijn man doet.
Hij slaapt wel in zijn eigen bed. Dat doen de andere twee ook. Voor mij is dat heel belangrijk. Ik kan niet goed slapen met een kind in mijn bed en dat gebeurt dus ook eigenlijk niet.
Ik vind het ook belangrijk dat ze hun eigen bed beschouwen als een veilige plaats. We hebben hem dan ook vanaf het begin in zijn eigen bed gelegd. In de kraamtijd sliep hij ook in de kinderwagenbak in onze slaapkamer maar op een gegeven moment merkte we dat hij beter sliep in zijn eigen bedje.
Helaas is hij sind gister uit dit bed omdat het te gevaarlijk werd. Hij kan zich sinds twee weken omrollen (ik weet, een beetje laat) en hij ging nu ook zitten en staan in zijn bed en daar is de rand niet hoog genoeg voor. We hebben nu het spijlenledikant opgezet maar hier voelt hij zich dus niet prettig in. In zijn wieg kon in hem meestal zo wegleggen hij ging dan niet huilen, raar he.
Achteraf denk ik dat het voor hem wel prettig was geweest om veel in een draagdoek te zijn maar ik heb er voor gekozen om hem zoveel mogelijk te laten slapen in zijn eigen bed. Ook voor de andere kinderen. Je hebt dan toch meer je handen vrij en de baby is ook echt even van de vloer waardoor zij ook het gevoel hebben dat je echt aandacht voor hun hebt.
Ik zal de komende dag proberen hem veel positieve aandacht te geven. Ook zal ik dit weekend eens opletten of hij het ook in deze mate bij mijn man doet.
