Kinderen
alle pijlers
Wil zo graag en vind het zo moeilijk om mee om te gaan dat het nog niet lukt
vrijdag 27 juli 2007 om 14:24
Lieve medeforummers,
Zou heel graag advies willen.
Ben al lange tijd klaar voor een kindje, na een periode van toch weer hevig twijfelen (ivm werk en carriere) besloten er helemaal voor te gaan vanaf 1 maart dit jaar.
Weet dat ik (nog) niet heel lang bezig ben - 5 maanden - maar vind het steeds moeilijker om om te gaan met een grote wens en iedere keer een teleurstelling. Heb lange cycli, dus het is steeds lang wachten (5-6 weken). Begrijp ook wel dat ik hierdoor ook nog niet zoveel pogingen heb gehad, dus mag nog helemaal niet klagen.
Toch voel ik me steeds verdrietig en onzeker. Ben zo verschrikkelijk bang dat het helemaal niet lukt. Komt ook door mijn moeder die er 7 jaar over heeft gedaan om mij te krijgen en dat een groot deel van mijn moeders familie onvruchtbaar is. Tel daar bij op dat ik licht PCO heb (paar keer per jaar sla ik een cyclus over en veel eitjes op echo's), dat ik aan mijn bekken ben geopereerd en dat mijn baarmoeder naar achteren ligt en een schot erin heeft. Allemaal dingen waarmee je wel zwanger kan worden, maar het verminderd de kansen wel.
Ik merk dat ik in de loop van de maanden er steeds nerveuzer mee omga, ik ben er dag in dag uit mee bezig. Daarbij vind ik het moeilijk om van vrienden te horen dat ze zwanger zijn of ermee bezig zijn. Er komen meteen allemaal doemgedachtes op van: zij wel, ik waarschijnlijk nooit.
Vanochtend weer een grote huilbui na een negatieve test, en weer eens een uitblijvende menstruatie....
Heb momenteel enorm de behoefte om LOS TE LATEN. Maar hoe doe je dat? Hoe zet je al die doemgedachtes weg?
Mijn plan nu is: komende cyclus niet op babysites/zwanger-wordt sites surfen en proberen afleiding te zoeken. Daarbij heb ik besloten dat als het over twee cycli niet lukt dat ik naar de gyn ga (ben daar al onder behandeling voor mn andere problemen, dus kan het best voorleggen), al zie ik ook erg op tegen die stap....wil het helemaal niet medicaliseren. Wil gewoon vrolijk en onbezorgd zijn en het leuk vinden om kindjes te maken. met al het verdriet en spanneningen die ik nu heb is het een groot tranendal. En zo wil ik er helemaal niet op terugkijken als ik zwanger ben.
Mijn man heeft me al voorgesteld om naar een psycholoog te gaan zodat ik kan leren hoe ermee om te gaan...Ik weet het niet....
Wat vinden jullie?
Zou heel graag advies willen.
Ben al lange tijd klaar voor een kindje, na een periode van toch weer hevig twijfelen (ivm werk en carriere) besloten er helemaal voor te gaan vanaf 1 maart dit jaar.
Weet dat ik (nog) niet heel lang bezig ben - 5 maanden - maar vind het steeds moeilijker om om te gaan met een grote wens en iedere keer een teleurstelling. Heb lange cycli, dus het is steeds lang wachten (5-6 weken). Begrijp ook wel dat ik hierdoor ook nog niet zoveel pogingen heb gehad, dus mag nog helemaal niet klagen.
Toch voel ik me steeds verdrietig en onzeker. Ben zo verschrikkelijk bang dat het helemaal niet lukt. Komt ook door mijn moeder die er 7 jaar over heeft gedaan om mij te krijgen en dat een groot deel van mijn moeders familie onvruchtbaar is. Tel daar bij op dat ik licht PCO heb (paar keer per jaar sla ik een cyclus over en veel eitjes op echo's), dat ik aan mijn bekken ben geopereerd en dat mijn baarmoeder naar achteren ligt en een schot erin heeft. Allemaal dingen waarmee je wel zwanger kan worden, maar het verminderd de kansen wel.
Ik merk dat ik in de loop van de maanden er steeds nerveuzer mee omga, ik ben er dag in dag uit mee bezig. Daarbij vind ik het moeilijk om van vrienden te horen dat ze zwanger zijn of ermee bezig zijn. Er komen meteen allemaal doemgedachtes op van: zij wel, ik waarschijnlijk nooit.
Vanochtend weer een grote huilbui na een negatieve test, en weer eens een uitblijvende menstruatie....
Heb momenteel enorm de behoefte om LOS TE LATEN. Maar hoe doe je dat? Hoe zet je al die doemgedachtes weg?
Mijn plan nu is: komende cyclus niet op babysites/zwanger-wordt sites surfen en proberen afleiding te zoeken. Daarbij heb ik besloten dat als het over twee cycli niet lukt dat ik naar de gyn ga (ben daar al onder behandeling voor mn andere problemen, dus kan het best voorleggen), al zie ik ook erg op tegen die stap....wil het helemaal niet medicaliseren. Wil gewoon vrolijk en onbezorgd zijn en het leuk vinden om kindjes te maken. met al het verdriet en spanneningen die ik nu heb is het een groot tranendal. En zo wil ik er helemaal niet op terugkijken als ik zwanger ben.
Mijn man heeft me al voorgesteld om naar een psycholoog te gaan zodat ik kan leren hoe ermee om te gaan...Ik weet het niet....
Wat vinden jullie?
vrijdag 27 juli 2007 om 14:36
Bibi, natuurlijk is het makkelijk om te zeggen dat je je er niet op moet focussen, dat je het los moet laten. Maar omdat je al bij de gyn loopt, ik neem aan voor die PCO en dat tussenschot, lijkt het me helemaal niet gek om het met de gyn te bespreken. Je hebt 'aandoeningen' die het zwanger worden kunnen bemoeilijken, mss kan de gyn je geruststellen, of kan hij/zij nu al iets voor je doen om je kansen op een zwangerschap te vergroten.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 27 juli 2007 om 14:42
Bibi, ik vind het net als jij heel moeilijk om het los te laten en tot nu toe is dit dus ook niet gelukt. Ook ik ben sinds maart bezig en tot nu toe zonder resultaat.Iedere keer als ik ongesteld ben ben ik super teleurgesteld en laat dan vaak ook gewoon mijn tranen de vrije loop. Ik merk dat dit voor mij de enige manier is om het los te kunnen laten op dat moment.Maar als je denkt over een psychologe, dan zou ik dat gewoon doen. Baat het niet, dan schaat het niet. Misschien kan zij/hij goede tips geven om het los te laten. En anders inderdaad eerder langs je gyn dan de afgesproken 6 cyclussen.Sterkte en liefs, Barbabella
vrijdag 27 juli 2007 om 14:47
Ja, het zou idd een stuk makkelijker zijn als je kon denken "we zien wel". Dat advies krijg je ook altijd, maar zo simpel werkt het niet. Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen of je het op deze manier 6 cycli volhoudt. Anders zou je idd hulp kunnen gaan zoeken, als het te zwaar voor je is. Maar ja, als je zó graag wilt kan ik me ook wel voorstellen dat de teleurstelling elke keer erg groot is en zeker met jouw 'aandoeningen' kan ik me voorstellen dat je dan bang bent dat het mss nooit zal lukken.
Mss moet je je teleurstelling niet loslaten, maar kun je gewoon accepteren dat het voor jou nou eenmaal zo zwaar weegt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 27 juli 2007 om 15:37
Ik vond het ook zo moeilijk om om te gaan met zwanger worden. Ik heb ook zo'n 5/6 weken cyclus, dan moet je ook zo lang wachten iedere keer. Uiteindelijk was het na een jaar gelukt met hulp van de persona computer. Heb je al ovulatietesten of zo gebruikt? Dat gaf mij een hoop rust omdat ik dan wist waarneer ik ongesteld moest worden. Ik dacht ook steeds dat ik overtijd was en het was dan steeds weer zo'n telleurstelling.
vrijdag 27 juli 2007 om 16:23
Jeetje, wat een lieve reacties allemaal.
Heb het af en toe zo moeilijk ermee, probeer er wel zo veel mogelijk met mijn over te praten, maar hij is juist zo'n "we zien wel"-type en snapt niet dat ik me er zo door van stuk laat brengen. Of eigenlijk snapt hij het wel, maar hij vindt het op deze manier veels te zwaar voor mij en vindt dat het moet veranderen.
@ Solomio: Vind ik een hele goede tip, gewoon accepteren dat het voor mij zwaar is. Nu maak ik me druk over meerdere dingen en een daarvan is dat ik er op "de verkeerde" manier mee omga.
@Barbarella: Flink uithuilen helpt inderdaad :D. Voel me na een flinke huilbui vanochtend alweer een stukje beter. Ben nog een beetje aan het nadenken over een psycholoog, is in mijn hoofd een grote stap. Aan de andere kant snak ik naar wat handvatten om hiermee om te gaan.
Heb het af en toe zo moeilijk ermee, probeer er wel zo veel mogelijk met mijn over te praten, maar hij is juist zo'n "we zien wel"-type en snapt niet dat ik me er zo door van stuk laat brengen. Of eigenlijk snapt hij het wel, maar hij vindt het op deze manier veels te zwaar voor mij en vindt dat het moet veranderen.
@ Solomio: Vind ik een hele goede tip, gewoon accepteren dat het voor mij zwaar is. Nu maak ik me druk over meerdere dingen en een daarvan is dat ik er op "de verkeerde" manier mee omga.
@Barbarella: Flink uithuilen helpt inderdaad :D. Voel me na een flinke huilbui vanochtend alweer een stukje beter. Ben nog een beetje aan het nadenken over een psycholoog, is in mijn hoofd een grote stap. Aan de andere kant snak ik naar wat handvatten om hiermee om te gaan.
vrijdag 27 juli 2007 om 16:27
@ Sientje 2: Ovulatietesten gebruik ik idd, geeft rust, ook bij mij. Alleen dit keer gaan ze niet op...aanstaande zondag is het 3 weken geleden dat de test positief was, vervolgens drie dagen lang. Maar als er 14 dagen horen tussen te zitten had ik afgelopen dinsdag of woensdag al ongesteld moeten worden, maar nog niets....en vanochtend een negatieve zw.test. Kortom, toch weer een hoop onzekerheid.
Misschien is de Persona wel wat voor mij...dacht alleen dat het niet kon als je hele lange cycli had.
Wel super dat je zwanger bent! (En het geeft mij weer een beetje moed)
Misschien is de Persona wel wat voor mij...dacht alleen dat het niet kon als je hele lange cycli had.
Wel super dat je zwanger bent! (En het geeft mij weer een beetje moed)
vrijdag 27 juli 2007 om 22:09
Hallo Bibi,
jouw verhaal komt mij heel bekend voor. Ikzelf ben 2,5 jr bezig geweest om zwanger te worden.
Mijn moeder heeft er ook 7 jr over gedaan en ook ik dacht altijd al zwanger worden zal moeilijk zijn. Lang verhaal kort te maken na hormoonbehandelingen, IUI en heel veel andere onderzoeken ben ik na een periode van rust op natuurlijke wijze zwanger geworden, terwijl het zkh zei dat deze kans nihil was.
En zoals je zelf al zegt 5 mnd is echt niet lang, maar daarom niet minder zwaar. Blijf veel praten met je partner en mensen in je omgeving. Leg mensen ook uit waarom je niet supervrolijk reageert als iemand verteld dat ze zwanger is. En verwijt je zelf echt niets. Het is normaal dat je onmacht voelt als andere mensen "zomaar" zwanger worden.
En over dat er niet mee bezig zijn dat werkt niet. Ik ben er 2,5 jr mee bezig geweest ook al nam ik mezelf voor dit niet te doen.
Vriendin van mij zit nu in de medische molen en haar gyn zei zelfs het maakt niet uit hoe erg je er mee bezig bent. Er zijn mensen die er zo bewust mee bezig zijn en alles plannen en toch al na 1 mnd zwanger worden.
Ik hoop dat je snel zwanger wordt!!! En nooit de hoop opgeven...ik kan het weten want ik had echt nooit gedacht moeder te worden en nu ben ik het al 8 mnd...
jouw verhaal komt mij heel bekend voor. Ikzelf ben 2,5 jr bezig geweest om zwanger te worden.
Mijn moeder heeft er ook 7 jr over gedaan en ook ik dacht altijd al zwanger worden zal moeilijk zijn. Lang verhaal kort te maken na hormoonbehandelingen, IUI en heel veel andere onderzoeken ben ik na een periode van rust op natuurlijke wijze zwanger geworden, terwijl het zkh zei dat deze kans nihil was.
En zoals je zelf al zegt 5 mnd is echt niet lang, maar daarom niet minder zwaar. Blijf veel praten met je partner en mensen in je omgeving. Leg mensen ook uit waarom je niet supervrolijk reageert als iemand verteld dat ze zwanger is. En verwijt je zelf echt niets. Het is normaal dat je onmacht voelt als andere mensen "zomaar" zwanger worden.
En over dat er niet mee bezig zijn dat werkt niet. Ik ben er 2,5 jr mee bezig geweest ook al nam ik mezelf voor dit niet te doen.
Vriendin van mij zit nu in de medische molen en haar gyn zei zelfs het maakt niet uit hoe erg je er mee bezig bent. Er zijn mensen die er zo bewust mee bezig zijn en alles plannen en toch al na 1 mnd zwanger worden.
Ik hoop dat je snel zwanger wordt!!! En nooit de hoop opgeven...ik kan het weten want ik had echt nooit gedacht moeder te worden en nu ben ik het al 8 mnd...
