Ziekenhuisopname bij een kindje van 3

Vergeet vooral favoriete knuffels/ boekjes / cd'tjes niet .......

Heb je je kindje al verteld wat er gaat gebeuren morgen?



Oh sorry zie dat je het nijntje verhaal al gedaan hebt!



Is het een dagopname of moet ze een paar dagen blijven?

Veel kindjes reageren toch wel paniekerig en dat uit zich idd vaak in boosheid of juist veel huilen.

Ook al is je dochter boos op je straks, laat haar merken dat je het helemaal niet leuk voor haar vindt en zorg vooral voor veel afleiding.





Je mag meelopen tot aan de ok met je kindje, wel moet je een groene jas aan en slofjes over je schoenen en een mondkapje voor.

Probeer dit thuis eens als een grapje aan haar te laten zien zodat ze het zich herinnert.

En ook dat ze met een slaperig kapje op haar mond even een heerlijk dutje gaat doen en dat het helemaal niet eng is.

Speel dit ook eens na met bv een verfkapje of met je handen over haar mondje.

Vaak mag je zodra ze uit de ok komt bij haar op de verkoeverkamer blijven totdat ze wakker wordt zodat ze niet schrikt dat je er niet bent.



Succes want het is toch vooral voor de ouders het meest vervelend!

Bij de opname van mijn zoontje (met 10 maanden toen) mocht een van ons mee de ruimte in tot de OK, en we mochten er dus bijblijven tot ie sliep. Toen ie uit de OK kwam, mocht 1 van ons er meteen bij, zodat hij ons zou zien als hij ( gedesorienteerd) wakker werd. Hij moet in november weer, en ik ben van plan hem het nu duidelijk te maken zoals hiervoor al beschreven is, boek van nijntje doe ik ook, hoewel hij inmiddels het ziekenhuis goed kent, ook van toen ik erin lag, maar het kapje is erg belangrijk te oefenen met een verfkapje oid. Het kapje is ingrijpend voor een kindje(ik zelf weet nog hoe ik in paniek raakte van dat vieze kapje, en misselijk werd van de geur), dus oefenen daarmee is erg belangrijk denk ik. Ik weet overigens van mijn moeder dat ik haar drie weken niet heb aangekeken omdat zij de gene was geweest die mij weg had gebracht naar de ok, en het schijnt dat meer kindjes daar last van hebben. Dat ligt dus niet aan jou als dat gebeurt



Ik denk dat ik zoonlief van tevoren een grote knuffel en ballon beloof, dat hij die krijgt als hij bijkomt.(weet niet of dat helpt maar hij heeft een olifantengeheugen dus misschien dat dat er een positieve draai aangeeft en m afleidt)



Succes morgen!

hey jellybean, eerst ook heel veel succes en sterkte voor jou hoor! Is niet niks hoor, als je kindje het ziekenhuis in moet...

Mijn zoontje heeft op zn derde ook een operatie in het ziekenhuis gehad, maar niet zo ingrijpend als bij jou dochtertje. Kan je dus wel vertellen hoe het bij ons ging, hopelijk helpt het je een beetje..

Wij gingen eerst gewoon naar de kinderafdeling, waar zoon vast in 'zijn' bed kon gaan liggen en spelen, en wij moesten hem alvast omkleden, dus zo'n soort/jurk schort aandoen voor de operatie, en op een gegeven moment werden we opgehaald, er mocht 1 ouder mee en we moesten nog even wachten op de operatie afdeling en toen werden we opgehaald en naar de operatiezaal gereden. Daar mocht ik heel even bij hem blijven tot 'ie onder narcose was, wat heel snel is, ze zetten zo'n kapje op en binnen een paar seconden was 'ie weg, en toen begon het wachten. Er zou naar de kinderafdeling worden doorgebeld als de operatie voorbij was, dus we hebben daar gewacht.

Eenmaal uit de operatiekamer, werd zoon nog even op de operatieafdeling gehouden totdat ze gecheckt hadden of ie wel weer goed bijkwam, en toen mocht ie voor de rest bijkomen op de kinderafdeling.

Ik moet je wel zeggen dat zoon aan het einde van de dag alweer naar huis mocht, dus ik weet niet hoe het zit met zelf mogen blijven slapen, kinderen met infuus, enzovoort. Maar voel je niet stom of dom, op de kinderafdeling moet je het gewoon allemaal vragen, en als je het gevoel hebt dat je bent afgescheept met een half antwoord, vraag het gerust nog drie keer.

Enneh.. wat ik wel fijn vond, maar ik weet niet hoe je dat zelf vind, aan het einde van de dag kwamen opa en oma even langs met een cadeautje, het was voor zoon een hele fijne afleiding en voor ons ook, omdat je toch de hele tijd zo in spanning zit en het was heel fijn dat er gewoon echt ook even mensen ' voor ons' waren, zodat je even een beetje je verhaal kwijt kunt. Want ja, de verpleegsters mogen dan wel elke dag zieke kinderen zien, JOUW kindje ligt niet elke dag in het ziekenhuis... hopelijk heb je er wat aan, in ieder geval heel veel succes en sterkte! Charmant

Hoi Hoi,



Mijn zoontje is dan weliswaar nog geen 3, maar helaas heeft hij al wel het nodige aan ziekenhuis ervaring. En wij als ouders dus ook! Alleen, hoe alles gaat is wel heel erg afhankelijk van het ziekenhuis waar je bent. Wordt je dochter geopereerd in een kinderziekenhuis? Zo ja, dan zal je daar veel voordeel van hebben. Misschien raar, maar aan het antwoord wat je kreeg aan de telefoon, denk ik dat je naar een gewoon ziekenhuis gaat. Dat is wel jammer, maar het is niet anders.



Als het goed is mag je idd gewoon mee naar de ok. Ik hoefde geen mondkapje voor hoor, dus mijn zoontje kon gewoon mijn hele gezicht zien. Geef aan dat je je dochter graag op schoot wil houden tijdens het onder narcose brengen. Probeer niet teveel aan haar uit te leggen op dat moment zelf, vaak accepteren kinderen meer als andere mensen het doen. Wees jij er maar gewoon om haar te troosten (als dat al nodig is) en om rust uit te stralen (hoe moeilijk dat waarschijnlijk ook is).



Heb je nog andere kinderen? Zo ja, dan zal het best lastig zijn om thuis met het ziekenhuis te combineren, maar misschien heb je daar al wel wat ervaring mee. Zo niet, dan kun je in ieder geval constant in het ziekenhuis zijn en dat is wel fijn. Heeft ze al eerder in het ziekenhuis gelegen op een verpleegafdeling? Helaas zijn er op de meeste afdelingen niet heel veel verpleegsters. Maak het de verpleegkundigen zo makkelijk mogelijk (ik weet niet hoe lang ze na de ok moet blijven..) door een stukje over je dochter te schrijven dat je aan haar bed hangt. Over hoe oud ze is, wat ze leuk vindt en bijvoorbeeld hoe haar broertjes/zusjes/huisdieren heten. Zo kunnen de verpleegkundigen makkelijk een praatje met haar maken als jij bijv even eten/plassen oid bent.



Verder is een eigen kussen, knuffels, maar ook bijv een dekentje of nachtlampje van thuis erg fijn. Favoriete boekje, speelgoed ed heb je vast al aan gedacht. Voor jezelf heb je een pyama nodig (denk eraan dat de verpleegkundigen ook 's nachts gewoon binnen lopen, dus waarschijnlijk wil je er niet te bloot bijliggen..) en voor 's ochtends toiletspullen. Denk voor jezelf aan iets van sloffen, je dochter zal waarschijnlijk haar bedje niet uitgaan dus voor haar zal je ze niet echt nodig hebben. Je zal beroerd slapen, maar misschien kun je het om en om doen met je man? Voor jezelf is een boek oid trouwens ook geen overbodige luxe, je zal echt wel wat uurtjes hebben, 's avonds in ieder geval al, dat je dochter slaapt.



De eerste dag van een opname bestaat vaak uit het inschrijven, wat gesprekjes, wat handen schudden, meestal bloed afnemen en je installeren. Heeft ze misschien zo'n kinderlaptop? Mijn dochter is ook 3 en die heeft er 1 van Dora en die zou ik ook absoluut meenemen.



Over dat boos zijn, dat wordt ze geheid een keertje, en misschien nog wel vaker ook. Dat hoort erbij. Als ze thuis is zal het ook echt wel weer even wennen zijn, maar door die periode kom je ook wel weer heen. Door duidelijkheid en een goed ritme hebben kinderen houvast en redden jullie het echt wel!



Sorry voor het lange verhaal, ik kan nogal lang van stof zijn (hmm smiley werkt hier niet).



Succes met alles!

Zou contact opnemen met de kinderafdeling van het ziekenhuis waar je dochtertje zal worden opgenomen. Werk zelf in het ziekenhuis als verpleegkundige, en een vriendin van mij werkt op de kinderafdeling, en zij vertelde mij dat ouders en kindjes vaak enkele dagen vóórdat ze geopereerd worden al uitleg krijgen over de opname. Vaak gebeurt dit door een pedagogisch medewerker.

Verder weet ik van haar dat in ons ziekenhuis 1 van de ouders meemag totdat het kindje onder narcose is gebracht, en ook dat de ouders aanwezig zijn als het kindje wakker wordt. Weet echter niet of dit in alle ziekenhuizen zo gaat!



Maar ik zou dus niet twijfelen en gewoon het ziekenhuis bellen en je laten doorverbinden met de kinderafdeling! Enige voorbereiding bij een (jong) kindje lijkt mij niet verkeerd, zowel wat betreft kindje als wat betreft de ouders! Veel succes alvast! Pien

Pffff, als ik dit lees heb ik al een brok in mijn keel.



Dochterlief (nu 14 maanden) zal rond haar 4e jaar aan haar hartje geopereerd moeten worden, en ik zie er nu al tegenop!



Jellybean, veel succes/sterkte morgen!!

Hoi Jellybean,



Mijn oudste zoon is 3 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, en ik heb die keren bij hem geslapen. Hij was toen 1, 5 en 6 jaar.



Mijn tips zijn de volgende: waarschijnlijk mag je bij je dochter blijven tot ze onder narcose gaat, het is dan goed zelf zo rustig mogelijk te blijven en je dochter ook rustig onder narcose te laten gaan. Als je een huilbui niet kunt onderdrukken, wacht dan even tot zij slaapt als je kunt, want dan gaat het weer een beetje tegen de tijd dat zij je weer nodig heeft.... Met mijn zoon heb ik ervaren dat hij ook in paniek wakker werd als hij in paniek onder narcose ging. En andersom; rustig in slaap vallen is rustig wakker worden. Ik weet niet of dit bij alle kinderen zo is, maar ik heb het wel vaker gehoord. Verder, als je ziet dat je kind onder narcose gaat kan dat er een beetje naar uitzien (vond ik tenminste) - zo'n kind wordt dan wel heel erg slap... maar dat is dus normaal en niets om van te schrikken.



Als je die rooming-in kan afwisselen met je man, is dat een goed idee. Als dat niet kan, spreek dan met iemand af om op het bezoekuur een tijd bij je kind te blijven, zodat jij even naar buiten kan, rustig douchen, een boodschap doen, of wat dan ook. Verder, vraag vooral hulp, je omgeving wil je vast graag helpen met allerlei practische dingen waar jij even niet aan toekomt.



Bij mijn zoon werd wel een paar dagen vooraf een afspraak gemaakt met een pedagogisch medewerker (zoals een andere forumster ook al beschreef). Ik denk dat morgen wel de tijd genomen zal worden om alles eerst rustig uit te leggen, uiteindelijk is iedereen er bij gebaat dat alles zo ontspannen mogelijk verloopt en enige voorbereiding is daarbij toch onmisbaar.



Mijn zoon is trouwens nooit boos op mij geweest - wel vond hij de dokter stom, zijn assistent en eigenlijk het hele ziekenhuis! Ikzelf vond dat de verzorging en aandacht echt optimaal waren, ondanks dat het een algemeen ziekenhuis betrof. Maar ja, het blijft verre van leuk natuurlijk.... Sterkte morgen!

Hier ook een kind dat al meerdere keren opgenomen is geweest. De eerste keer was een periode van 10 weken direct na zijn geboorte waarin er 3 operaties zijn geweest, de 2e keer was met 13 maanden (3 dagen) en de laatste keer was met 1,5 jaar, en die opname duurde een week.



Van de eerste opname valt er weinig te vertellen. Ons leven speelde zich af in het ziekenhuis, en we waren thuis om te slapen. Rooming-in hebben we toen niet gedaan, ook omdat zoon in eerste instantie op de ic lag en er daar geen mogelijkheid tot rooming-in is. Bij de narcose voor de verschillende operaties mochten we niet aanwezig zijn, het kinderziekenhuis waar zoon onder behandeling is heeft als regel dat dat niet mogelijk is wanneer het kind nog geen 6 maanden is.



2e keer moesten we de dag ervoor al komen, bloed laten prikken, en werden er standaard onderzoekjes verricht. Zoon was iets snotterig, wat een reden tot afblazen van de operatie zou kunnen zijn. Kinderarts van de afdeling twijfelde (ook omdat zoon net érg aanstellerig kuchte toen hij vroeg of hij ook hoestte, en ik dit ontkende ), chirurg vond hem nog gezond genoeg en liet alles doorgaan. Narcose was een drama, omdat zoon een refluxpatient is geven ze niet direct een kapje, maar moest hij geprikt worden. Dat is geprobeerd in beide handjes en voetjes, maar dat lukte dus niet en kreeg hij uiteindelijk alsnog een kapje. Nuchter blijven was ook niet leuk, vooral niet toen wij wél een kopje koffie gingen drinken waar hij bij was... daar hadden we niet echt rekening mee gehouden. Wakker worden ging zonder problemen, zodra hij in de gaten had dat er weer iemand aan z´n bed zat, was zoon weer vrolijk als altijd. Dat duurde overigens 5 minuten, want toen had hij HONGER! Rooming-in kon toen wel, ik mocht gelukkig ook nog een nachtje blijven op z´n oude plek toen zoon onverwacht naar de high care werd overgeplaatst. Dat was uiteindelijk maar een nacht, de dag erna werd hij al ontslagen.



De laatste opname was wat pittiger. De ochtend zelf nuchter komen, thuis al verdovende zalf plakken op z´n handen (da´s geen succes bij een kind van 1,5 jaar). Half 8 melden, en om kwart over 8 naar boven. De week ervoor hebben we al een pre-operatief spreekuur gehad met video over de narcose, waarbij het bloed al geprikt was, en de standaard onderzoekjes al gedaan waren. Met dat spreekuur ook al gemeld dat zoon moeilijk te prikken was. Dat prikken ging nu in 1 keer goed, zodat zoon binnen 5 minuten redelijk rustig vertrokken was. Nu wel wat duffer met wakker worden, maar dat kwam ook omdat hij nu meer pijn had, en ook morfine kreeg.

Twee dagen na de operatie kreeg hij koorts, uiteindelijk ook antibiotica, en daardoor een schimmelinfectie. En omdat hij aan zijn piemeltje geopereerd was, deed verschonen erg pijn, en dat gebeurde nogal eens. 4 dagen na de operatie moesten we hem met 3 personen verschonen, twee om hem vast te houden, 1 om de luiers te verwisselen. Ook was hij boos op iedereen die met een witte jas aan binnenkwam, want dat betekende 9 van de 10 gevallen weinig goeds. Uiteindelijk kon hij een dag voordat hij naar huis ging weer zelf zitten, en was hij toen ook al wel weer wat vrolijker.



Na die laatste opname is het wel wennen geweest voor hem. Het was thuis ineens weer wat kouder op z´n slaapkamer, hij wilde ´s nachts weer een fles pap (die ging ook schoon op), verschonen ging nog wisselend, medicijnen geven was een drama. Dat heeft zo´n beetje een week geduurd, en toen was het weer wat normaler.



Ik neem aan dat je duidelijkheid hebt over de ingreep die er gedaan gaat worden. Zorg ervoor dat je al je vragen stelt. Vaak is er een bepaalde verpleegkundige die voor je kind zorgt gedurende de dienst, als je vragen hebt, gewoon oppiepen. Zelf zorgen we voor een boel dingen zelf (verschonen, wassen, aankleden, eten geven, etc.), en proberen we een aantal dingen zoveel mogelijk hetzelfde als thuis te doen. Ondanks dat je op sommige momenten ook wel veel makkelijker bent; zoon heeft bijvoorbeeld úren tv gekeken, omdat hij niet veel meer kon dan liggen.



Waar wij wel steeds meer op zijn gaan letten zijn de rusttijden. In het ziekenhuis van zoon zijn er rusttijden van 12 tot 2 ´s middags, en in die tijd worden er in principe geen onderzoeken gedaan. Behalve dus kennelijk bij zoon, ook al kwam het eigenlijk niet echt uit (net tijdens het verschonen, eten, slapen). Dus op een gegeven moment zijn we er wel wat van zeggen, en hebben we ook gevraagd of de prikzuster later terug kon komen op het moment dat hij net lag te slapen, ook als het nog geen rustuur was. Zoon had al genoeg gehannes aan z´n lijf gehad, en kon z´n rust ook goed gebruiken.



Verder vonden (en vinden) we de opnames niet altijd even vervelend, alhoewel het voor zoon wel steeds lastiger wordt omdat hij steeds meer gaat begrijpen. In zijn geval is het gewoon niet anders, en moeten er soms dingen gebeuren die niet leuk zijn.

Hallo Jellybean,



Mijn middelste zoon is vorige maand 3 geworden en heeft nu 6 keer in het ziekenhuis gelegen. Hij is drie keer geopereed in een academisch ziekenhuis, een keer met 8 maanden de tweede keer was hij 1 jaar en 4 maanden en de derde keer bijna 2 1/2..



Als ik het goed begrepen heb wordt je dochter een dag van te voren opgenomen. Je hebt dan ook nog alle tijd om dingen te vragen die je niet begrijpt. De verpleging nam daar bij ons ook de tijd voor. Ook kwam de pedagogisch medew. langs met een kapje en een teddybeer zodat we konden oefenen voor de verdoving. Ook had ze een haarmutsje bij zich wat je als ouder op moet als je je kind wegbrengt naar de ok. Je kind kan daar dan een beetje aan wennen. Mochten ze dat niet doen, vraag daar dan naar.



Ik denk dat dat de beste tip is die ik je kan geven. Vraag wat je niet begrijpt, wil je dat de dokter je nog een keer iets uitlegt, gewoon zeggen. Er wordt gestimuleerd dat je veel zelf doet aan de verzorging van je kind. Dit is ook prima, maar druk op het belletje als je ergens mee zit! Mijn ervaring is ook dat je moet opkomen voor je kind en jezelf. Zoals een van de dames hierboven ook al schreef, wil je niet dat je kind geprikt wordt als het net slaapt, gewoon zeggen.



Je schrijft dat het voor je man moeilijk is om vrij te plannen omdat hij een eigen zaak heeft maar ik adviseer je toch om het te proberen om en om te doen. Je doet niets zo'n dag in het ziekenhuis maar je bent er kapot van. Wij wel tenminste. Rooming in hebben we de laatste 3x gedaan. Echt veel slapen doe je niet. We hebben twee keer gehad dat zoonlief met 4 kindjes op een kamer lag waar dan allemaal iemand bij bleef slapen op een opklapbed wat overdag in de badkamer stond. Er komt ook nog verpleging binnen dus het is gewoon heel onrustig. Misschien kan je man dan 's avonds komen en blijven slapen en kun jij naar huis. Dan kun je een nacht goed slapen en de volgende dag vroeg hem weer aflossen.



Mijn zoon heeft in het Radboud gelegen en daar hebben ze ook babyfoons. Als onze zoon sliep namen we de babyfoon mee naar de ouderkamer en gingen daar een beetje ontspannen. Ook hebben we onze wandelwagen meegenomen. Op de afdeling hadden ze er trouwens ook een. Toen onze zoon geen infuus meer had mocht we ook gaan lopen met hem. Liepen we gewoon door het ziekenhuis. Of we namen hem mee als we in het personeelsrestaurant gingen eten. Ook heb ik met hem op het ziekenhuisterrein buiten gewandeld.



Wat ik je ook nog mee wil geven, zorg goed voor jezelf. Het is gewoon niet leuk als je kind geopereerd wordt. Maar blijf eten. Zorg dat je genoeg drinkt. Neem wat lekkers mee naar het ziekenhuis. In de ouderkamers van het Radboud staat een koelkast waar je dingen van jezelf in mag leggen. In beide ziekenhuizen waar mijn zoon gelegen heeft mochten we eten in het personeelsrestaurant. Ik heb ook wel eens met een vol bord met warm eten gezeten en dat ik er helemaal geen zin in had maar toch gedaan. Je hebt het gewoon nodig.



Mijn oudste zoon is nu bijna 6. Hij is ook op bezoek geweest bij zijn broertje. Het was voor hem belangrijk om te zien waar hij nu was en waar wij waren. Het stelde hem gerust toen hij alles gezien had en hij had verder een prima tijd bij opa en oma. Hij heeft er verder geen last van gehad.



Zo dit is alles wel. Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende dagen. Ik hoop voor je dat het allemaal een beetje meevalt.



Groetjes, Coosje