Zwanger na 3 miskramen. Spannend....!!!!(vervolg)

He meiden, wat leuk om van jullie te horen.



Nikky, neem lekker je tijd meid. Wanneer je tijd en zin hebt dan zien we je wel weer verschijnen. Ga eerst maar eens genieten van je verlof en je welverdiende rust.



Paddy wat fijn om ook weer wat van jou te horen. Tjeetje, maandag uitgerekend. Wat gaat de tijd toch snel zeg. Ik vind het ontzettend leuk om te lezen dat je er al zo mee bezig bent. Misschien dit weekend bevallen, ik ga voor je duimen of heb je toch liever na de 22ste. Leuk hoor!!! Wat een gedoe is het op het laatst he. Je heel groot voelen, je niet meer kunnen bewegen, van alles uit de kast halen om nog een beetje fatsoenlijk te kunnen slapen. Gelukkig is het te doen zeker als je de baby voelt bewegen. Dat is iets wat ik wel zal gaan missen. Ik weet dat ik na de geboorte van Roos uit een soort van automatische mijn hand op mijn buik legde. Raar om te voelen dat deze leeg was. Geniet van de laatste dagen met zijn tweeen enne..... je laat het ons wel weten he, wanneer de kleine er is.



Heel veel sterkte en succes met de bevalling (ik weet nooit goed wat ik iemand moet wensen). Positief denken enne... je kunt het.



Amalia, lekker zeg, ook al verlof. He he, even een beetje bijkomen. Nog maar 7 kilo aangekomen. Knap hoor. Ik ben nog steeds vier kilo te zwaar. Op zich was ik voor de zwangerschap van Roos vrij slank. Dus het misstaat met niet. Maar ik wil zo graag weer al mijn kleren aan kunnen en niet alleen maar een gedeelte van mijn gaderobe. Maar goed, nog maar vijf weekjes. Ga je nog wel wat leuks doen Amalia. IK kan het niet vaak genoeg zeggen maar ik kijk soms met heimwee terug naar de tijd dat we uit eten konden wanneer we maar wilden of dat ik kon gaan en staan waar ik wilde. Dat is veranderd. Prima hoor, maar dat neemt niet weg dat ik er soms aan moet denken. Dusse.... genieten van de tijd die je nu nog met zijn twee hebt.



Hier gaat alles goed. Roos is echt fantastisch. Wat een vorlijk en rustig meisje is het toch. Ik kan je niet vertellen hoe ze huilt want ze huilt bijna nooit. Mijn zoontje was altijd al makkelijk maar zij is nog makkelijker. Prachtig.



Nou meiden, ik hoop snel weer wat van jullie te horen.



Enne... Paddy zet hem op!!



Liefs Mare

Paddy,



Jee meid, dat je maandag al aan je uitgerekende datum zit! Toch wel spannend lijkt me nu..... Ik ben benieuwd of het ook inderdaad een jongen wordt, want meiden kunnen denk ik toch ook wel beweeglijk zijn, of is daar weer zo'n 'bakerpraatje' over, dat jongens beweeglijker zijn? Binnen 2 weken zullen we weten of je gelijk hebt!

Ondertussen wens ik je ook vast veel succes met de bevalling. Wil je thuis bevallen of in het ziekenhuis (heb je misschien wel al eerder verteld maar dat weet ik natuurlijk niet meer.....)?



Amalia,

Fijn dat je verlof hebt. Ik mag nog 5 weken werken. In die weken ga ik mijn vervangster inleren en al die werkjes doen die al maaaaaanden zijn blijven liggen. Ook hoop ik hier en daar alvast een extra dagje vrij te nemen. Daar heb ik wel heel veel zin in moet ik zeggen!



Mare,

Wat fijn dat Roos zo'n geweldige meid is en dat ze weinig huilt! Hoe oud is ze inmiddels? Zo te lezen gaat het met jouzelf ook goed. Ik ben tijdens deze zwangerschap tot nu toe nog maar 8 kilo aangekomen, dus als het zo door blijft gaan ben ik na de bevalling ook vrij snel weer terug op gewicht. Ik hoop borstvoeding te kunnen geven en dat schijnt ook nog wel eens te helpen .....



Afgelopen woensdag heb ik weer controle gehad. Meteen zo'n rhesusprik gehad in de bil.

Ik had al het idee dat de kleine uk regelmatig rechtsboven zit met het hoofdje, en de vk voelde dat ie nu weer zo lag. Dat betekent dat ie de komende weken toch nog een keer moet gaan draaien..... Heeft iemand ervaringen hiermee? Ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet denken. Hij ligt zo vaak met het koppie boven, en ik betwijfel of ie de laatste tijd uberhaupt andersom heeft gelegen....



Ik hoop weer tot snel!

Nikky

30w5d

Hallo meiden,



Nog vijf weken Nikky en dan verlof. Ga je vier of zes weken van te voren met het verlof? Spannend hoor, je voorbereiden op de bevalling. Weet jij al wat jij wilt, thuis of in het ziekenhuis? lekker extra dagen vrij nemen hoor. Die laatste weken zijn best pittig, goed voor jezelf zorgen!!!!

En nog maar acht kilo aangekomen. Goed hoor!! Met mijn zoontje wasik in totaal 12 weken aangekomen en met Roos 15 kilo. Ik geef nog steeds volledige borstvoeding. Ik eet enorm veel, heb ik ook echt nodig merk ik. Maar dat betekent wel dat ik vier kilo te zwaar ben. Gelukkig ben ik vrij slank dus je ziet het niet, maar ik merk het zelf wel. Ik kan de helft van mijn kleren aan. De andere helft ligt te wachten op betere dagen zullen we maar zeggen. Nog twee maanden borstvoeding geven en dan ga ik afbouwen. Na het afbouwen ga ik wat meer op het eten letten.

Wat het draaien betreft. Dat kan echt nog wel. Volgens mij hoef je je pas "zorgen" te maken als je kindje met 34 of met 36 weken nog niet "goed" ligt. En dan nog hebben ze verschillene manieren om het eventueel te laten draaien. Lukt niet altijd, maar ik zou me er nog geen zorgen over maken.



He Amalia, ik kom je overal tegen op  het forum. Leuk hoor dat je zo actief bent!

Ik heb twee lieve kindjes. Lijken op hun  moeder . Nee, het zijn echt twee lieverds. Roos is ook zo ontzettend lief. Vanochtend was ik haar het voeden, ondertussen was ik zelf wat aan het soezen. Ik voelde dat ze niet meer dronk dus ik kijk op. Zit ze met een enorme grijns aan te kijken. Smelten!!!!



He meiden, ik vind het leuk om te horen hoe goed het met jullie gaat. Volhouden!!!



Liefs Mare

Roos is vandaag precies 17 weken.

Hallo meiden,



Zijn jullier er nog?



Mare

Hoi meiden,



Mare, wat gaat de tijd weer snel, Roos alweer 17 weken. Ben je trouwens al weer begonnen met werken?



Laatste tijd erg hormoniaal geweest, lees mijn berichtje maar in het topic "In de medische molen, deel 5". Was echt niet leuk meer.



Het goede nieuws is dat de babykamer af is, ben erg trots op het resultaat. Het is kleurig geworden.



Liefs, Kaatje

(bijna 33 weekjes)

Hallooooo meiden.....



nadat ik een schop onder mijn kont heb gekregen van Amalia, hier maar even een snelle update :D



Ik ben morgen alweer 36 weken zwanger en alles gaat z'n gangetje. De laatste paar weken wel mijn bloeddruk aan de hoge kant (onderdruk 90), maar nog geen verschijnselen van een eventuele zwangerschapsvergiftiging oid.

Ik moet wel rustig aan doen en moet zeggen dat de baby van mij nu wel mag komen, ben zo nieuwsgierig en heb het ook wel een beetje gehad!



Alles goed met jullie???



Liefs

Sorry meiden dat ik een tijdje niks van me heb laten horen hier. Had geen puf om op meerdere topics te reageren. Het gaat goed maar het wordt wat zwaarder. Mijn buik is ook weer behoorlijk gegroeid en dat telt natuurlijk ook mee. Ik heb meer 'pijn' in mijn liezen (schaambotjes???) vooral in bed met omdraaien van rug naar zij en andersom. En met opstaan wordt het allemaal wat moeizamer; moet dan echt mijn houding bewust corrigeren. Maar goed, verder gaat het prima hoor! Aankomende dinsdag 36 weken.



Afgelopen week naar de verloskundige geweest, prima alleen onderdruk wat hoog (82). Tot nu toe 9 kilo aangekomen. Ik ben nu strontverkouden, dus misschien heeft het daar wel mee te maken. A.s. donderdag naar de gynaecoloog. Dat is een voordeel van een medische indicatie: ik krijg weer echo's!

Het is nog niet duidelijk of het een (poli)klinische bevalling wordt, de gyn zei vorige keer dat ik de verloskundige mocht meenemen naar het ziekenhuis maar de verloskundige had van hen een brief gehad waarin stond vermeld dat het een klinische bevalling (dus onder gehele begeleiding van de gyn) zou worden. Donderdag dus even navragen.

Ik kan in ieder geval zeggen: aankomende maand zijn we papa en mama!



@Mare, wat leuk dat Roos zo'n lekker vrolijk meisje is! Wij willen niet weten of het een meisje/jongetje is. De gyn maakt de echo's dan ook boven de heupjes :D.

@Nikky, als je behoefte hebt aan rust, moet je dat vooral doen. Luister naar je lichaam. Hebben jullie nu een geboortekaartje uitgekozen?

Dus jullie kindje ligt ook met zijn koppie bovenin? In de januari topic zijn twee meiden die hetzelfde hebben, dit wordt officieel een onvolkomen stuitligging genoemd. Vraag je VK of er nog een draaipoging wordt gedaan of dat ze ervan uit gaan dat hij/zij nog kan draaien. Een draaipoging is niet prettig heb ik begrepen en soms wordt het niet gedaan omdat het gewoon geen zin meer heeft. Vraag daar naar en wat dan de gevolgen zijn voor jouw bevalling.

@Kaatje, ik heb de MM nog niet gelezen, maar ik hoop dat je hormonen weer wat tot rust zijn gekomen.



Weet iemand of Paddy bevallen is?

Het wordt nu wel heel spannend. Paddy..... waar ben je enne..... heb je al een prachtig kindje in je armen of duurt het nog twee weken.....



Kaatje, ik heb de mm ook niet gelezen en weet dus niet precies wat er aan de hand is geweest. Kan me echter wel voorstellen dat je hormonen flink in de weg hebben gezeten. Hopelijk gaat het nu wat beter. Leuk dat de babykamer af is. Geeft vast rust. Nog zeven weekjes, leuk hoor!!!



Amalia, nu nog anderhalve week. Spannend. Marijn is twee weken te vroeg geboren en zoals jullie weten Roos een kleine drie weken. Gek idee is dat. Maar goed, bij jou zit de baby nog lekker warm in je buik. Hou je het een beetje vol of begin je het ook zat te worden. Slaap je nog wel? Ik sliep op het laatst gewoon niet meer. Ik heb op aanraden van de dokter toen homeopatische druppels gehaald om toch iets van slaap te kunnen krijgen. Bereiden jullie je voor op een thuisbevalling. Lijkt me bijzonder om mee te maken, ik hoop dan ook dat het bij jullie lukt. Hoe staat het ledikantje enne... tevreden over de gordijnen?



Stardust, ook nog maar drie en een halve week te gaan. Ik kan me nog zo goed herinneren dat je in de eerste paar weken van je zwangerschap zat en nu al weer zo ver. Mooi hoor.

Rustig aan blijven doen hoor. Goed om jezelf denken.



Kokos, ook nog maar vier weekjes te gaan. 9 kilo is niet veel. Is voor straks wel weer prettig, dan verdwijnen de kilo's vanzelf. Ik las dat net als bij Stardust je onderdruk ook te hoog was. Goed op jezelf letten hoor.

Inderdaad, het leuke van al die kinische bezoeken zijn de echo's. Dat deed me ook elke keer goed. Ik hoop dat je snel duidelijk krijgt wie nou de bevalling gaat doen en waar.



Hier gaat alles goed. Roos groeit goed. Ze kan goed dingen pakken met haar handen en ze is bezig met omrollen. Met wat hulp van mij lukt het haar. Ze is ontzettend vrolijk, we genieten volop van haar.



Meiden, ik denk aan jullie. Geniet van het verlof, ga lekker uiteten, doe alle dingen die je nu nog kunt doen. Enne.... jullie kunnen het!



Liefs Mare

Mare, het lijkt me geweldig om die ontwikkeling van je kindje mee te maken. Ik mail met twee forummama's en vind het al helemaal leuk om het alleen maar te lezen dat ze kunnen omrollen, hun eerste tand hebben etc.

Lekker dat Roos zo'n vrolijk meisje is!

Ja, die onderdruk was wat aan de hoge kant, maar daar maak ik me niet zo druk om. Het is namelijk zeer wisselend en ik ben heel erg verkouden geweest, misschien had dat invloed? Donderdag gyn, dus dan weet ik meer over de bevalling, tenminste: ik wil donderdag gewoon weten waar ik toe ben.

Grappig dat je uit eten noemt, mijn man vind dat we vrijdagavond uit eten moeten gaan, da's nou vervelend :P.

Hij heeft het trouwens helemaal te pakken: zegt regelmatig met glimmende ogen dat 'ie binnenkort papa is en kwam vorige week thuis met een mutsje en sjaaltje (was in de pauze een Hema binnen gelopen en kwam 'per ongeluk' de baby-afdeling tegen ;)) en gisteren had 'ie vier (!) pakken beschuit gekocht. Ik moest zooo lachen, vind het zo lief!

Mare, het lijkt me geweldig om die ontwikkeling van je kindje mee te maken. Ik mail met twee forummama's en vind het al helemaal leuk om het alleen maar te lezen dat ze kunnen omrollen, hun eerste tand hebben etc.

Lekker dat Roos zo'n vrolijk meisje is!

Ja, die onderdruk was wat aan de hoge kant, maar daar maak ik me niet zo druk om. Het is namelijk zeer wisselend en ik ben heel erg verkouden geweest, misschien had dat invloed? Donderdag gyn, dus dan weet ik meer over de bevalling, tenminste: ik wil donderdag gewoon weten waar ik toe ben.

Grappig dat je uit eten noemt, mijn man vind dat we vrijdagavond uit eten moeten gaan, da's nou vervelend :P.

Hij heeft het trouwens helemaal te pakken: zegt regelmatig met glimmende ogen dat 'ie binnenkort papa is en kwam vorige week thuis met een mutsje en sjaaltje (was in de pauze een Hema binnen gelopen en kwam 'per ongeluk' de baby-afdeling tegen ;)) en gisteren had 'ie vier (!) pakken beschuit gekocht. Ik moest zooo lachen, vind het zo lief!

[fgcolor=#333399]



Hallo meiden,

Eindelijk weer een berichtje van mij. Het is de laatste tijd zo druk geweest dat ik helaas te weinig tijd had om ook hier te komen schrijven. Ik was nl. naast alle normale drukte ook nog eens druk bezig om wat dingen te regelen voor afgelopen vrijdag, 16 december. Toen zijn we namelijk .........



GETROUWD  !!!![/fgcolor]



Jaaaa, vriend en ik is voortaan ‘man en ik’ !!

Heeeeel lang heb ik gewacht op een romantisch aanzoek. Hij weet dat ik wil dat hij mij vraagt en hij weet ook dat ik het liefst getrouwd ben voordat de kleine wordt geboren. Helaas is hij niet zo romantisch ingesteld en heb ik uiteindelijk zelf maar even gevraagd wat hij nu wilde. Gelukkig wilde hij ook wel trouwen (dat wist ik eigenlijk ook wel) dus hebben we in een week of 5 alles geregeld. We hebben het klein gevierd, alleen ouders, broers en zussen (maar dan zit je ook al aan 20 personen: ik heb nog 3 broers/zussen en Man heeft nog 4 broers/zussen). Alleen voor de wet en daarna bij mijn ouders thuis (hun huis is wat meer geschikt dan dat van ons…..) taart gegeten en ‘s avonds een heerlijk diner (we hadden een kok en bediening geregeld). Zelfs vrienden waren niet op de hoogte (oke, behalve dan een paar hele goede vriendinnen, ik moest m’n blijdschap toch ook kwijt!!). Al met al hebben we een hele fijne dag gehad.

Met de zwangerschap gaat het ook goed. De kleine is regelmatig aan het duwen hier en daar.

Vrijdagavond ben ik nog wel heel erg geschrokken. Ik viel nl. voorover, gelukkig kwam ik op m’n zij terecht en niet op m’n buik. Na wat dikke tranen van de schrik voelde ik de kleine wel weer bewegen, dus dat was weer een geruststelling.

Nog 3,5 week werken en dan begint mijn verlof. Dan ben ik 36 weken.

Amalia,

Ik heb bloed A-neg en vriend (oeps: man, haha!!) B-neg, dus ik verwachtte geen foute uitslag. Ze zouden ook niet bellen als het gewoon goed was. Van de prik zelf heb ik helemaal geen last meer gehad. Misschien heb ik wel een blauwe bil gehad, maar dat heb ik zelf niet gezien, haha!!

Ik maak me ook (nog) niet echt druk om de bevalling. Ik kan me druk maken, maar kan er zelf toch niks aan veranderen, toch? Ik hoop alleen wel op een ‘normale’ bevalling en geen keizersnede … ik heb echter wel het idee dat de kleine uk nog steeds als voorkeur heeft om met het hoofdje naar boven te liggen…

Paddy,

Ook ik ben erg benieuwd … je bent OF al bevallen OF al ruim een week over tijd ……

Ik hoop dat je snel met goed nieuws komt. Kus.

Mare,

Wat goed dat je nog borstvoeding geeft. Heeft je zoontje ook ongeveer zolang borstvoeding gehad?

Wat leuk om te lezen dat je zo geniet van Roos, ga zo door!! Dat ze alweer ruim 4 maanden is, de tijd gaat toch snel zeg!

Kaatje,

Fijn dat de babykamer klaar is! De hormonen verder weer een beetje op orde (sorry, ik heb ook niet gelezen op je andere topic….)?

Star,

Jij bent ook alweer over de 36 weken! Ik kan me voorstellen dat je steeds nieuwsgieriger wordt. Nou maar hopen dat het goed blijft gaan met de bloeddruk.

Kokos,

Vandaag 36 weken!! Succes bij de gyn donderdag met de echo’s. Laat je nog even weten of je poliklinisch mag bevallen? Jullie kunnen donderdag inderdaad mooi weer zien hoe de kleine ligt. Wij weten ook nog niet wat het wordt, een jongen of een meisje. Goed dat je me even herinnert aan de geboortekaartjes … die moeten we nog uitzoeken! Ik ga nog deze week aan de slag! En bedankt voor je tips inzake de stuitligging. Wat geweldig dat je man met een mutsje en beschuit thuis komt!

Heeft iedereen eigenlijk definitief de namen uitgekozen?



Meiden, tot snel weer!



Hele dikke knuffel,

Nikky

32w1d

hallo, even een inbreker hier! (sorry, )





Ik heb nl ook net mijn derde mk achter de rug en nu wil ik eigenlijk wat vraagjes stellen;





* Hebben jullie na 3 mk-en onderzoeken laten doen?



   zo ja welke en hoe gingen die in zijn werk en wat waren de



   uitslagen?





* Hebben jullie na de meerdere mk-en een poos lichamelijk



   en geestelijk een rustpauze ingelast of gewoon     



   doorgegaan?





*  Hoe lang hebben er tussen jullie mk-en gezeten?





*  Hoe gingen jullie om met het verdriet en hadden jullie ook 



    twijfels of je het nog wel moest proberen?



    En was het voor jullie emotioneel ook zo erg zwaar?





Voor degenen die willen antwoorden alvast heel erg bedankt en mensen die het te gevoelig vinden ; sorry voor de vraag!





parel

Nikky! Wat leuk!











G E F E L I C I T E E R D!!!

En wat gaat het toch hard: nog ruim drie weken en dan ben je ook 36 weken zwanger. Was wel effe schrikken dat je viel, gelukkig voel je de baby weer.

Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte, was alleen de laatste tijd even zat om constant op allerlei topics te posten.



@Parel, nu kom ik je hier weer tegen. :) De meiden hebben vast wel een antwoord op je vragen.

Hoi,



Had ik een heel stuk tekst getypt, alles weg!!!!



Hormonen zijn voorbij getrokken, gelukkig.



Nikky, gefeliciteerd met je huwelijk. 2005 is echt voor jouw een topjaartje geworden,  zwanger, trouwen. Dit hadden we nooit kunnen bedenken in het begin van 2005.



Mare, wat geweldig dat alles zo goed gaat met  Roos, het lijkt me een vreselijk lief, leuk meisje, geniet ervan.



Paddy, misschien heb je al je zoon of dochter in je armen, ik hoop het voor je.



Kokosje, jouw volg ik trouw op de andere topics, ik zal zo reageren op jouw berichtje in de MM.



Amalia en Stardusty, voor jullie de laatste loodjes, succes!!!



Parel, ik had een heel bericht voor je geschreven, helaas was alles weer weg.  Ik ga nog later op je vragen reageren.



Liefs, Kaatje,

(bijna 34 weekjes)

:D

 Ik ben weer heeeelemaaaal in de wolken (en Kokosman en a.s. oma ook). Vanochtend naar de gyn geweest, weer een uitgebreide echo gehad: geweldig! Ons kindje ligt met zijn/haar koppie naar beneden, maar dat was al duidelijk, of het was ingedaald daar had de gyn het niet over. Verder uitleg bij alles wat we zagen, mijn moeder zag voor de eerste keer een echo, dus ze vond het helemaal geweldig.

En.... ik mag nu bevallen onder begeleiding van de verloskundige, daar ben ik wel blij mee. Dit wordt 'medium risk' genoemd, je begint thuis, dan ga je met de VK naar het ziekenhuis en beval je in principe onder haar begeleiding. Mocht er iets gebeuren (in mijn geval een epileptische aanval) dan haalt ze de gyn erbij. Ik ben helemaal blij, zag het niet zo zitten om bij de eerste weeën al naar het ziekenhuis te gaan want hoe lang lig/sta/zit/hang je daar dan? Nee, dan ben ik liever eerst thuis, dan neem ik de weeën wel voor lief in de auto. Ik hoef nu ook niet meer naar de gyn, ze zei:"We zien je alleen als we je komen feliciteren!"

Oja, ze tekende weer een soort grafiek in en merkte op dat het hoofdje wat kleiner is, maar dat de rest van het lijfje gemiddeld is. Ik buiten: da's mooi, dat het hoofdje kleiner is, scheelt weer met persen :P. Mams moest hard lachen, die weet wel beter natuurlijk!!

Hoi Parel,



Even een berichtje voor jou. Ik zag dat je dinsdag al had gepost. Ik hoop dat je hier nog even komt lezen.



Allereerst wil ik je laten weten dat ik het ontzettend naar voor jou en Parelman vind. Verschrikkelijk om dit allemaal mee te moeten maken.

Ik had je verhaal zijdelings al gevolgd. Net als het verhaal van Donky. Op de een of andere manier blijf ik toch ook nog met miskramen bezig. Je stelt een aantal vragen. Ik hoop dat je iets kunt met mijn ervaringen en belevingen.



Ik heb drie miskramen gehad en een partiele mola. De partiele mola werd ontdekt nadat ik was gecuretteerd. Ik heb vervolgens acht weken lang elke week bloed moeten prikken. Naast een babytje is namelijk mijn placenta gaan woekeren. Deze cellen moeten uit je lichaam. Over het algemeen kan je lichaam dit zelf. Als dat niet lukt dan kan het zich gaan uitzaaien, om het verder woekeren tegen te gaan krijg je chemokuren. Na acht weken bleek dat mijn lichaam deze cellen zelf weg aan het werken was. Ik ben vervolgens nog elke maand getest en mocht officieel een half jaar niet zwanger worden.



Over het algemeen genomen ben ik snel zwanger geraakt. Bij mijn zoontje heeft het acht maanden geduurd. Waarschijnlijk twee vroege miskramen gehad maar dat weet ik niet zeker omdat ik niet getest heb. De gynaecoloog denkt echter dat dit ook twee miskramen zijn geweest. Ik tel ze overigens niet mee. Na mijn zoontje snel zwanger maar het bleef niet zitten.  Volgens mij heeft er een keer twee maanden tussen gezeten, een keer vier maanden, precies weet ik het niet meer. We hebben geen 'pauzes' genomen.



Na de derde miskraam ben ik ook onderzocht. Er is een chromosomenonderzoek geweest en daar kwam (gelukkig) niets uit. Ook mijn suiker, schildklier etc was goed. Na elke miskraam werd er inwendig gekeken om te zien of alles weg was. Er wordt dan standaard ook naar je baarmoeder etc.. gekeken, ik heb dat overigens niet als pijnlijk ervaren. Uit deze onderzoeken kwam niets.  Er werd tegen ons gezegd dat het "pech" was. Een woord waar ik nu nog boos over kan worden. Als je de bus mist dan heb je pech. Ik snap best dat het in medische termen zo wordt gezien maar het haalde al mijn verdriet zo onderuit. In eerste instantie wilde ik niet dat het onderzocht werd. Maar door gesprekken met mijn vriend, ouders en vriendinnen hebben we het uiteindelijk wel gedaan. Nu terugkijkend vond ik het wel prettig om te weten dat er lichamelijk niets aan de hand was. Mocht er wel wat gevonden worden dan kunnen ze kijken of er wat aan gedaan kan worden. Duidelijkheid gaf voor mij in ieder geval rust en zekerheid.



Wij hebben zowel lichamelijk als geestelijk geen rustperiode ingelast. Eerlijk gezegd werd ik lichtelijk geobsedeerd door zwangerschappen. Ik werd ontzettend verdrietig als ik een zwangere vrouw zag en mijn twee vriendinnen die op dat moment zwanger waren heb ik een periode niet gezien, wel telefonisch gesproken. Mijn vriend heeft het wel eens over een pauze gehad. Ik wilde dat niet, ik had het idee dat elke maand dat we er niet voor gingen een verloren maand was.  Nu achteraf gezien is het absurd geweest hoe ik over mijn eigen grenzen ging. Maar op dat moment vond ik het goed zo, wilde ik ook niet anders.



Vorig jaar december werd ik zwanger van Roos. Eerste kerstdag zat ik in het ziekenhuis omdat men niet zeker wist of ik nou zwanger was of dat de cellen toch waren gaan woekeren. Ik werd vervolgens naar huis gestuurd met de mededeling dat het waarschijnlijk weer een miskraam zou worden. Maar wonderen zijn de wereld nog niet uit, ze bleef zitten. Ondanks alle bloedingen bleef ze zitten en zagen we elke keer een kloppend hartje. Maar.... ik kon er niet van genieten, ik had er geen vertrouwen in. In eerste instantie dacht ik, als ik maar 13 weken zwanger ben. Maar ook dat gaf geen vertrouwen. Ik heb vervolgens hulp gezocht bij een psycho-motorisch haptotherapeut. Ik zit zelf in de hulpverlening, kan uitstekend analyseren, maar wilde wat anders dan alleen maar praten. Dit is een vorm van therapie waar je stil staat bij je gevoel en wat het met je doet. Het was voor mij een gouden greep. Ik heb een lastige zwangerschap gehad met de nodige complicaties (bloedingen, loslatende placenta, een niet goed groeiende baby) maar door haar hulp kan ik zeggen dat ik het samen met mijn vriend goed heb gedaan. Ik heb het wel nodig gehad dat iemand van buitenaf mij aanhoorde en mij steunde. Volgens mij heb ik de eerste vier gesprekken alleen maar bij haar zitten huilen, een uur lang. Pas na vier keer zijn we met oefeningen aan de slag gegaan.



Parel, ik vond het een heftig proces. Ik weet nog dat ik na mijn eerste miskraam vrij laconiek reageerde. Ik ben een dag verdrietig geweest en daarna ging het wel weer. Maar na de tweede miskraam verdween dat laconieke helemaal. Ik begon me zorgen te maken en ik had enorm veel verdriet. Elke keer stelde ik mij in op een prachtig kindje, ik rekende uit wanneer het kwam, keek op internet en in boekjes hoe groot het nu was en wat er allemaal gebeurde in je buikje, maar elke keer moest ik dit ook weer noodgedwongen loslaten. Het vertrouwen in mijn lichaam verdween. Ik rook niet, dronk niet tijdens de zwangerschappen, at gezond, verschoonde geen kattenbak etc etc.. Maar het mocht niet baten. Ik merk door de hulp die ik heb gehad, dat ik het steeds beter kon loslaten. Mijn jaloezie ten opzichte van andere zwangere vrouwen verdween, ik kreeg weer vertrouwen in mijn lichaam, vertrouwen in mijn baby. Ook hier mijn verdriet en angsten delen deed mij goed. Het is een proces wat mij niet ongeroerd heeft gelaten. En nog is het een gevoelig punt. Dat is ook de reden waarom ik jou verhaal al zijdelings heb gevolgd. Ik weet hoe moeilijk en verdrietig het is en wil dan graag weten hoe iemand anders er mee omgaat.



Parel, mocht je nog iets willen weten of vragen, laat het maar horen.



Ik ben benieuwd hoe het met jou gaat in de toekomst. Neem er in ieder geval de tijd voor. Als laatste wil ik nog noemen dat het bij ons ook erg belangrijk was om er met elkaar over te praten en daarin van elkaar accepteren dat het voor ieder anders lag. Het heeft op mijn vriend veel minder impact gehad. Die is ook verdrietig geweest en hij snapte er ook niets van maar hij kon daarna wel weer het gewone leven oppakken. Ik vond dat wat moeilijker en ik heb daar ook hulp bij nodig gehad. Maar het blijft een feit dat je elkaar nodig hebt en dat het belangrijk is om dit met elkaar te delen, ook al vertel je je verhaal voor de honderste keer.



heel veel sterkte!! Enne... laat je weten heo het verder met je gaat.



Groet Mare

Nikky, in het 'geheim' getrouwd!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Van harte gefeliciteerd. Hier drie dikke klapzoenen voor jou en NikkyMAN!!!!!! Leuk hoor! Bijzonder dat jullie getrouwd zijn in aanwezigheid van jullie kindje. Mooi!

Hoe is het nu met je. Ben je de schrik van het vallen een beetje te boven? Kan me voorstellen dat je flink geschrokken bent. Gelukkig maar dat je jullie baby meteen voelde bewegen.



Marijn heb ik 7 maanden borstvoeding gegeven. Op zich had ik 6 maanden als streefperiode. Daarna wilde ik nog wel verder maar Marijn wilde zelf niet meer. Hij begon te bijten op mijn tepels. Dat wilde ik natuurlijk niet (doet ontzettend zeer......) maar daar was hij het niet mee eens. Uiteindelijk heb ik in twee weken de borstvoeding helemaal afgebouwd. Met Roos hoop ik die zes maanden ook weer te halen. Ben al weer een eind op weg.



Kokos, wat ontzettend lief van kokosman. Glimmende oogjes, mutsje en een sjaal, rollen beschuiten. Wat een scheetje is die Kokosman zeg. Leuk dat hij zich er zo op verheugt.  En wat een goed nieuws over de bevalling. Kan me voorstellen dat het prettig is om met de verloskundige die je al kent en vertrouwd de bevalling te doen. Met Marijn ben ik ook thuis begonnen, het was de bedoeling dat ik thuis zou bevallen. Na een marathonweeenslag van een dag had ik volledige ontsluiting maar geen persdrang. Je raadt het al, de auto in (met weeen), de auto uit, in een rolstoel (met weeen), naar de verloskamer waar een team al stond te wachten en het overnam van de verloskundige. Eerlijk gezegd was ik zo in trance en zo geconcentreerd dat ik er niet veel van mee heb gekregen. Ik weet dat ik een paar traantjes heb geplengd nadat bleek dat ik naar het ziekenhuis moest, maar eenmaal in de auto was het prima. Ik hoop dat het goed zal gaan. Spannend hoor!!!!! Enne.... hopen dat dat hoofje zo klein blijft:P!



Kaatje, gelukkig maar dat het met die hormonen weer wat beter gaat!!! Hoe is het verder met je?



Amalia, balen he, dat het slapen niet goed gaat. Misschien een idee om inderdaad eens te overleggen met de huisarts. Hoe gaat het verder. Nog eventjes.....



Meiden, denk aan jullie. Geniet van jullie dikke buiken enne.... tot schrijfs maar weer.



Liefs Mare

Parel,Allereerst: hoe gaat het met je? Het is niet mis hoor, 3 miskramen. Wij herkennen het hier inderdaad allemaal. Voor de meeste forummers hier is dit topic uiteindelijk het gelukstopic geworden. Sinds we hier zijn gaan schrijven is bijna iedereen (behalve voor zover ik weet Caafje) weer binnen een paar maanden zwanger geworden en gebleven. Een aantal meiden zijn inmiddels zelfs al bevallen. Mag ik vragen hoe ver je zwangerschappen gevorderd waren? Ben je al onder behandeling of controle bij de gyn? In het kort mijn verhaaltje even om antwoord te geven op jouw vragen.Omdat ik de hormoonstoornis PCO heb (waardoor ik zeer zelden tot nooit een eisprong heb) liep ik al enige tijd bij de gynaecoloog. Ik zal je de verhalen van operaties en hormonen besparen, maar het komt er op neer dat ik in één jaar tijd zeker 3 keer zwanger ben geweest en al die keren is het mis gegaan. De eerste keer (mei 2003) had ik een paar dagen na de positieve test een slecht voorgevoel en met 6,5 week ging ik vloeien. De tweede keer (oktober 2003, met behulp van hormonen) had ik weer een slecht voorgevoel en ging ik na 5 of 6 weken vloeien. Hierna hebben ze allerlei onderzoeken gedaan (chromosoomonderzoek van mij + partner, stollings-iets, eiwit-iets en ik geloof nog wat). Ik denk dat we hiervoor alleen bloed af hebben moeten geven. Een week of 3 later waren de eerste uitslagen binnen en die van het chromosoomonderzoek een week of 5 later. Alles bleek goed te zijn, geen afwijkingen. De derde keer (maart 2004, weer met hormonen) kreeg ik een echo met ongeveer 7 weken en toen bleek dat het een leeg vruchtzakje was. Hierna ben ik gecuretteerd. De gyn noemde het ‘pech’.Daarna (mei 2004) ben ik met natuurgeneeskundige dingen aan de gang gegaan en wonder boven wonder kreeg ik een regelmatige cyclus. Helaas bleef een zwangerschap uit. Een jaar later (februari 2005) besloten we het toch weer met hormonen te proberen maar die sloegen niet helemaal goed aan en door bepaalde hormonen werd ik zelfs helemaal down. We hebben toen besloten de hormonen voorlopig toch aan de kant te zetten en de hulp van een psycholoog in te schakelen. Inmiddels had m’n relatie ook een hele deuk opgelopen. De psycholoog heeft me geholpen om de kinderwens even een beetje naar de achtergrond te verschuiven en me eerst eens te richten op m’n relatie. Dat gaf al rust in mijn hoofd. Toen gingen we ook nog een lang weekend naar Rome (half mei 2005) en het weekend daarna hebben we uiteindelijk ‘raak’ geschoten. Eigenlijk waren we er dus juist wat minder mee bezig en bleek ik 2 weken later dus (spontaan!) zwanger te zijn! Ik ben toen meteen naar de psycholoog gegaan want ik stond stijf van de spanning. Hij heeft me rustig weten te maken en zo ben ik de eerste 2 weken tot de eerste echo doorgekomen. Ik kreeg vanaf 5,5 week elke week een echo. In het begin was het natuurlijk heel spannend, maar vanaf het moment dat we het hartje hadden zien kloppen durfden we het zoetjes aan te geloven. Gedurende de tijd dat we ‘bezig’ zijn geweest hebben we 2 hondjes gekocht en ik moet zeggen dat die wel veel vrolijkheid in huis hebben gebracht. Ik weet niet of ik het zo lang had volgehouden als die er niet geweest waren. Verder heeft het toch een flinke druk gegeven op onze relatie. Ook sociaal ging het steeds slechter met me. In de vriendengroep werden steeds meer vriendinnen zwanger dus ging ik steeds vaker niet naar feestjes en zo om het maar te ontwijken. Waardoor ik dus steeds meer thuis zat wat ook niet bevorderlijk was voor m’n humeur. Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Gelukkig kan ik zeggen dat het uiteindelijk dus wel goed is gekomen. Ik hoop dat het jou ook weer de hoop en kracht geeft. Vergeet echter niet om op tijd op de rem te trappen. Hoe moeilijk het kan zijn, het kan een opluchting zijn om de kinderwens even een paar maanden naast je neer te leggen. Maar je zal zelf moeten bepalen of je denkt dat het nodig is, samen met je partner natuurlijk.Parel, veel sterkte te komende tijd en als je nog meer wil weten, dan horen we het graag. Nikky