Lezen
alle pijlers
Raggerandus
dinsdag 2 februari 2016 om 07:34
Raggerandus
(Waarschuwing: lange tekst. Echt. Niet aan beginnen.)
Raggen is, volgens een online definitie, heen en weer schuiven. Hard rijden, ook. En paringsgedrag. Neuken, in gewoon Nederlands. Raggen is, volgens mijn eigen definitie, hard gaan. Het beest uithangen. Feestvieren. Mijn woning, dat lieflijke zolderappartementje waarin ik nu alweer enige tijd verblijven mag, is volgens die definiëring dus een raghok. Een mancave kent men, naar ik aanneem. Dat is waar puberale mannetjes zich terugtrekken tussen flipperkasten en grote tv's en veel bier en daar gaan zitten doen alsof dat allemaal verrekte cool is. Een raghok is anders. Dat mag al blijken uit de benamingen voor beide ruimtes, ik wilde het verschil hier toch nog eens onvergist te berde brengen. Er is al zo veel onduidelijkheid in de wereld (voor sommige mensen tenminste) en men slaat elkaar toch al zo snel de hersens in. Meestal om niks ook nog. Dat moet maar eens afgelopen zijn.
Een raghok, de naam verraadt het natuurlijk al een beetje, is meestal een hok waar behoorlijk geragd wordt. Het raghok vindt men vooral als bedstee van de langdurig vrijgezel. Het hardraggend leven laat zich niet eenvoudig delen met obstakels als relaties, kinderen, een carrière en ander gejengel. Het zijn vaak kleine, praktische en overzichtelijke ruimtes. Minder poetswerk, begrijpt u. Huurwoningen ook, in het leeuwendeel van de door ons onderzochte gevallen. Mocht het zo zijn dat het ragwerk van de bewoner de spuigaten in waarlijk monsterlijke hoeveelheden verlaten heeft, dan zegt hij de huur op en verkast naar een nieuw raghok. Dat is, als je mazzel hebt. Zijt gij van de minder fortuinlijken, dan vertrekt uw commensaal in het gezelschap van enkele noorderzonnen in de richting van de schimmige horizont om daar in een stofwolkje op te lossen, en dan kunt u fluiten naar uw centen. Het muzikaal instigeren van mens financiën mag dan voor de ontwikkelde mens een nogal zinloze bezigheid lijken, dat is het ook. Laten wij deze samenloop van verzwarende omstandigheden even aan ons voorbij waaien en ons richten op de klassieke inrichting van het raghok. Het woord 'klassieke' moet hier evenwel met een gezonde snuif zout genomen worden. Niet alleen doet dat de huig eens lekker smeren, het wijst ook op het naakte feit dat men, die vrij wazige groep van mensheidjes, nogal eens de neiging heeft aan zulk een simpele taak een heel eigen draai te geven. Een persoonlijke toets, als het ware. Begrijpelijk als dit misschien mag zijn, het is ook fout. Eenvoudig verkeerd. Men is daarin abuis. Incorrect. Dames en zeker heren, let nu even op. Trekt uw toch al wat hanger wordend smoelwerk even twee seconden weg van dat scherm met al zijn volstrekt onbelangrijke crap, en lees dit. Een raghok dient voorzien te zijn van zeker deze items: ter aanvang een verzameling tweedehands meubels. Daarbij is het niet zo erg als de bekleding van het bankje dat als uw primaire zitplaats gaat dienen beklad zal worden met een creatief pallet van synthetische en biologische narcotica, een welriekende variatie aan lichaamssappen en een plethora aan kruimels, vezels, haartjes en andere nogal kleine restanten van alle etenswaren die u in uw roes-uren daar verorberen gaat. Een bankje, inderdaad. Geen fauteuil. Men heeft plaats nodig, ruimte om zijn doorgesnoven en moe-gerookte ledematen even te strekken en neer te leggen, mocht het universum u daartoe verzoeken. Tegenover het bankje plaatst men, op niet meer dan èèn en een kwart armlengte, geteld vanaf de leuning van de bank, een stevige, liefst houten salontafel. Dat kwartje is er enkel om er voor te zorgen dat u makkelijk overal bij kunt, maar de afstand tussen uw lomp zwaaiende armen enerzijds, en de drugs en laptops en glazen drank en andere zaken die het met elkaar in contact komen ten zeerste verfoeien anderzijds, enigszins te beperken. Hij die ooit zijn glas Schotse single malt over een tafel vol drugs en microchips heeft doen kwakken weet vast wel wat ik bedoel. En weet hij dat niet, dan heeft hij pech. Die betreffende avond zal geen leuke zijn.
Achter de voornoemde salontafel plaatst men nog een ander meubel. Van welk soort of type is geheel onnozel, daar zijn enige functie het dragen van het grote scherm is. Het zou een kartonnen doos kunnen zijn. Raggers zijn, zeker als ze thuis vertoeven, veelal een solitaire diersoort, dus wat bomt het. Het grote scherm dient als canvas voor al uw films, porno, tv-kijkende bezigheden en in het geval van uw olijke verteller, ook als verlengstukscherm van de laptop. Die irritante kleine kutfriemelschermpjes, daar moet uw dappere doordenker niets van hebben. Hoegenaamd niets en niemendal. Dit scherm, dit grote scherm dient, net als de rest van uw verzameling elektronisch speelgoed, van een zekere kwaliteit te zijn. Topmateriaal zou natuurlijk fijn zijn, maar als ragger leert men al snel dat het geld, voor zover überhaupt aanwezig, de neiging heeft razendsnel op te gaan aan het raggen in kwestie. Dit is, uiteraard, ook de bedoeling. Een zeker niveau van deugdelijkheid van de door u aangeschafte of anderszins bijeen gesprokkelde vermaak-apparatie is dus gewenst. Het moet niet zo zijn dat midden op een avondje lekker raggen, zo tegen half vier in de ochtend ergens, opeens uw surroundsysteem met een vermoeid zuchtje en oorschelpbrekend feedbackgejank de geest geeft. Dat is, om in ragtermen te spreken, serieus kut.
Verder dient in uw raghok aanwezig te zijn: een douche, een aanrecht en een koelkast, en een balkon. De rest van de inrichting van het hok is van nul en generlei belang. Hang de muren vol met een collage van bijeengeschraapte aangereden beesten die u langs de kant van de naburige snelweg gevonden heeft, als u daar zin in heeft. Het zal me een biet wezen. Kwak er maar wat neer. Uw primaire focus bevindt zich voor het merendeel van de hier doorgebrachte tijd op de eerstgenoemde zaken. En met wat geluk op een of ander geil en vooral sporadisch mokkel. Is dit alles eens gerealiseerd, rest u enkel nog het over gaan tot het in bezit nemen van de door u gewenste afvalstoffen, en het feest kan beginnen.
Geniet ervan. Maak plezier, gebruik veel drugs en schrijf af en toe iets vreemds. Ragt u lekker verder, daar in uw hokje, en beziet de wereld en zijn strapatsen met een ietwat lodderig oog. Dat is beter. Voor beiden.
Dra men spreekt van òngewenste afvalstoffen, en het lijkt er ten stelligste op dat wij dit punt zojuist gepasseerd zijn, is er èèn middel dat met kop en schouders boven alle andere uitsteekt. Dit fabelachtige goedje wil ik dan ook graag even op deze plek aan mijn nietsvermoedende lezers voorstellen. Het heet Oscillococcinum. Geen feestmiddel in de gebruikelijke zin van het woord, of in welke andere zin dan ook. Deze raadselachtige substantie wordt onder andere aan de man gebracht door tv-reclame. Aan de vrouw ook wel, naar ik meen zelfs via dezelfde kanalen. Laten wij daar geen twistpunt van maken. Als men het tot hersenverminkingen leidende korte filmpje met goed gevolg tot het einde toe heeft weten uit te zitten, dan weet men nog steeds helemaal niks. Neen, dat is overdreven. Men weet dan dat het een goedje betreft dat men eens per week tot zich moet nemen, maar alleen als de 'r' in de maand is. Deze cryptische omschrijving doet vermoeden dat wij hier te maken hebben met wat in de volksmond ook wel 'bezeikerij' wordt genoemd. Laten wij echter, voordat wij over gaan tot het ons uitdrukken in al te krachtige termen, dit fascinerend stofje eens aan een nadere analyse onderwerpen. Kunnen we daarna altijd nog overgaan tot het volstrekt belachelijk maken ervan.
Het begint, uiteraard, met de naam. Men strandt al voordat men goed en wel vertrokken is. Probeert u maar eens, in een poging op het wereldwijde web iets naders te ontdekken over dit materiaal, die naam juist te spellen. Goeie truuk natuurlijk. Heeft men de Goegelmachine eindelijk geleerd hoe dit monsterachtige etiket juist te omschrijven, ontdekt men alras dat het hier inderdaad draait om volksverlakkerij. Grote dampende hopen ervan. Wat is namelijk Oscillococcinum? Ik heb, na toch redelijk wat zoek- en denkwerk, nog steeds geen flauw idee. Dat is ook een goeie truuk. Volgens Het Grote Wikiboek is het vooral suiker en bindmiddel, en èèn actief deeltje in het gezelschap van èèn keer tien tot de vierhonderdste macht aan andere niet- of minder actieve deeltjes. Voor diegenen die, als ikzelf, een hekel hebben aan wiskundig gewauwel: dat is tien keer tien keer tien en dat vierhonderd keer. Maar een actief deeltje van wàt dan, zal de meer alerte lezer zich ongetwijfeld afvragen. Een terechte vraag. Het antwoord ligt voor de hand: muskus-eend. Of, beter gezegd, delen van het hart en de lever van dit lieftallige dier. Een extract daarvan, als het ware. Een verdunning. Nee? Ik ook niet. Wat doet nu precies dit middel? Ook dat weet niemand, omdat door allerlei rechtszaken de fabrikant van deze onzin in zijn reclamefilmpje alleen nog maar gebruik mag maken van wazige nietszeggende termen. Voor zover ik het begrepen heb doet het iets nuttigs met je weerstand. Men poogt mij te overtuigen van het feit dat na inname hiervan het snel lente wordt. Zelf heb ik voor dat soort effecten heel andere middeltjes tot mijn beschikking, maar dat is wellicht weer een ander verhaal. Ik heb eindeloos veel betere dingen te doen, maar ik neem aan dat als men werkelijk zeeën van tijd en een welhaast onaards geduld zou bezitten, men vast wel zou kunnen ontdekken welke fabelachtige kwaliteiten de lever en het hart van een muskuseend in zich dragen. Waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Maar die er wel voor gaan zorgen dat ik het ene seizoen voor het andere ga aanzien en ik dus feitelijk psychotisch ben geworden. Voor de bescheiden prijs van tweeëntwintig knalharde euro's krijgt u dertig globulen, met daarin korrels (globulen zijn kleine buisjes, maar dan duurder). Slikt u maar. Ad fundum en santé.
En wat de fucking hel is eigenlijk een muskuseend?
Raggerandus. J'amuse extraordinair.
(Waarschuwing: lange tekst. Echt. Niet aan beginnen.)
Raggen is, volgens een online definitie, heen en weer schuiven. Hard rijden, ook. En paringsgedrag. Neuken, in gewoon Nederlands. Raggen is, volgens mijn eigen definitie, hard gaan. Het beest uithangen. Feestvieren. Mijn woning, dat lieflijke zolderappartementje waarin ik nu alweer enige tijd verblijven mag, is volgens die definiëring dus een raghok. Een mancave kent men, naar ik aanneem. Dat is waar puberale mannetjes zich terugtrekken tussen flipperkasten en grote tv's en veel bier en daar gaan zitten doen alsof dat allemaal verrekte cool is. Een raghok is anders. Dat mag al blijken uit de benamingen voor beide ruimtes, ik wilde het verschil hier toch nog eens onvergist te berde brengen. Er is al zo veel onduidelijkheid in de wereld (voor sommige mensen tenminste) en men slaat elkaar toch al zo snel de hersens in. Meestal om niks ook nog. Dat moet maar eens afgelopen zijn.
Een raghok, de naam verraadt het natuurlijk al een beetje, is meestal een hok waar behoorlijk geragd wordt. Het raghok vindt men vooral als bedstee van de langdurig vrijgezel. Het hardraggend leven laat zich niet eenvoudig delen met obstakels als relaties, kinderen, een carrière en ander gejengel. Het zijn vaak kleine, praktische en overzichtelijke ruimtes. Minder poetswerk, begrijpt u. Huurwoningen ook, in het leeuwendeel van de door ons onderzochte gevallen. Mocht het zo zijn dat het ragwerk van de bewoner de spuigaten in waarlijk monsterlijke hoeveelheden verlaten heeft, dan zegt hij de huur op en verkast naar een nieuw raghok. Dat is, als je mazzel hebt. Zijt gij van de minder fortuinlijken, dan vertrekt uw commensaal in het gezelschap van enkele noorderzonnen in de richting van de schimmige horizont om daar in een stofwolkje op te lossen, en dan kunt u fluiten naar uw centen. Het muzikaal instigeren van mens financiën mag dan voor de ontwikkelde mens een nogal zinloze bezigheid lijken, dat is het ook. Laten wij deze samenloop van verzwarende omstandigheden even aan ons voorbij waaien en ons richten op de klassieke inrichting van het raghok. Het woord 'klassieke' moet hier evenwel met een gezonde snuif zout genomen worden. Niet alleen doet dat de huig eens lekker smeren, het wijst ook op het naakte feit dat men, die vrij wazige groep van mensheidjes, nogal eens de neiging heeft aan zulk een simpele taak een heel eigen draai te geven. Een persoonlijke toets, als het ware. Begrijpelijk als dit misschien mag zijn, het is ook fout. Eenvoudig verkeerd. Men is daarin abuis. Incorrect. Dames en zeker heren, let nu even op. Trekt uw toch al wat hanger wordend smoelwerk even twee seconden weg van dat scherm met al zijn volstrekt onbelangrijke crap, en lees dit. Een raghok dient voorzien te zijn van zeker deze items: ter aanvang een verzameling tweedehands meubels. Daarbij is het niet zo erg als de bekleding van het bankje dat als uw primaire zitplaats gaat dienen beklad zal worden met een creatief pallet van synthetische en biologische narcotica, een welriekende variatie aan lichaamssappen en een plethora aan kruimels, vezels, haartjes en andere nogal kleine restanten van alle etenswaren die u in uw roes-uren daar verorberen gaat. Een bankje, inderdaad. Geen fauteuil. Men heeft plaats nodig, ruimte om zijn doorgesnoven en moe-gerookte ledematen even te strekken en neer te leggen, mocht het universum u daartoe verzoeken. Tegenover het bankje plaatst men, op niet meer dan èèn en een kwart armlengte, geteld vanaf de leuning van de bank, een stevige, liefst houten salontafel. Dat kwartje is er enkel om er voor te zorgen dat u makkelijk overal bij kunt, maar de afstand tussen uw lomp zwaaiende armen enerzijds, en de drugs en laptops en glazen drank en andere zaken die het met elkaar in contact komen ten zeerste verfoeien anderzijds, enigszins te beperken. Hij die ooit zijn glas Schotse single malt over een tafel vol drugs en microchips heeft doen kwakken weet vast wel wat ik bedoel. En weet hij dat niet, dan heeft hij pech. Die betreffende avond zal geen leuke zijn.
Achter de voornoemde salontafel plaatst men nog een ander meubel. Van welk soort of type is geheel onnozel, daar zijn enige functie het dragen van het grote scherm is. Het zou een kartonnen doos kunnen zijn. Raggers zijn, zeker als ze thuis vertoeven, veelal een solitaire diersoort, dus wat bomt het. Het grote scherm dient als canvas voor al uw films, porno, tv-kijkende bezigheden en in het geval van uw olijke verteller, ook als verlengstukscherm van de laptop. Die irritante kleine kutfriemelschermpjes, daar moet uw dappere doordenker niets van hebben. Hoegenaamd niets en niemendal. Dit scherm, dit grote scherm dient, net als de rest van uw verzameling elektronisch speelgoed, van een zekere kwaliteit te zijn. Topmateriaal zou natuurlijk fijn zijn, maar als ragger leert men al snel dat het geld, voor zover überhaupt aanwezig, de neiging heeft razendsnel op te gaan aan het raggen in kwestie. Dit is, uiteraard, ook de bedoeling. Een zeker niveau van deugdelijkheid van de door u aangeschafte of anderszins bijeen gesprokkelde vermaak-apparatie is dus gewenst. Het moet niet zo zijn dat midden op een avondje lekker raggen, zo tegen half vier in de ochtend ergens, opeens uw surroundsysteem met een vermoeid zuchtje en oorschelpbrekend feedbackgejank de geest geeft. Dat is, om in ragtermen te spreken, serieus kut.
Verder dient in uw raghok aanwezig te zijn: een douche, een aanrecht en een koelkast, en een balkon. De rest van de inrichting van het hok is van nul en generlei belang. Hang de muren vol met een collage van bijeengeschraapte aangereden beesten die u langs de kant van de naburige snelweg gevonden heeft, als u daar zin in heeft. Het zal me een biet wezen. Kwak er maar wat neer. Uw primaire focus bevindt zich voor het merendeel van de hier doorgebrachte tijd op de eerstgenoemde zaken. En met wat geluk op een of ander geil en vooral sporadisch mokkel. Is dit alles eens gerealiseerd, rest u enkel nog het over gaan tot het in bezit nemen van de door u gewenste afvalstoffen, en het feest kan beginnen.
Geniet ervan. Maak plezier, gebruik veel drugs en schrijf af en toe iets vreemds. Ragt u lekker verder, daar in uw hokje, en beziet de wereld en zijn strapatsen met een ietwat lodderig oog. Dat is beter. Voor beiden.
Dra men spreekt van òngewenste afvalstoffen, en het lijkt er ten stelligste op dat wij dit punt zojuist gepasseerd zijn, is er èèn middel dat met kop en schouders boven alle andere uitsteekt. Dit fabelachtige goedje wil ik dan ook graag even op deze plek aan mijn nietsvermoedende lezers voorstellen. Het heet Oscillococcinum. Geen feestmiddel in de gebruikelijke zin van het woord, of in welke andere zin dan ook. Deze raadselachtige substantie wordt onder andere aan de man gebracht door tv-reclame. Aan de vrouw ook wel, naar ik meen zelfs via dezelfde kanalen. Laten wij daar geen twistpunt van maken. Als men het tot hersenverminkingen leidende korte filmpje met goed gevolg tot het einde toe heeft weten uit te zitten, dan weet men nog steeds helemaal niks. Neen, dat is overdreven. Men weet dan dat het een goedje betreft dat men eens per week tot zich moet nemen, maar alleen als de 'r' in de maand is. Deze cryptische omschrijving doet vermoeden dat wij hier te maken hebben met wat in de volksmond ook wel 'bezeikerij' wordt genoemd. Laten wij echter, voordat wij over gaan tot het ons uitdrukken in al te krachtige termen, dit fascinerend stofje eens aan een nadere analyse onderwerpen. Kunnen we daarna altijd nog overgaan tot het volstrekt belachelijk maken ervan.
Het begint, uiteraard, met de naam. Men strandt al voordat men goed en wel vertrokken is. Probeert u maar eens, in een poging op het wereldwijde web iets naders te ontdekken over dit materiaal, die naam juist te spellen. Goeie truuk natuurlijk. Heeft men de Goegelmachine eindelijk geleerd hoe dit monsterachtige etiket juist te omschrijven, ontdekt men alras dat het hier inderdaad draait om volksverlakkerij. Grote dampende hopen ervan. Wat is namelijk Oscillococcinum? Ik heb, na toch redelijk wat zoek- en denkwerk, nog steeds geen flauw idee. Dat is ook een goeie truuk. Volgens Het Grote Wikiboek is het vooral suiker en bindmiddel, en èèn actief deeltje in het gezelschap van èèn keer tien tot de vierhonderdste macht aan andere niet- of minder actieve deeltjes. Voor diegenen die, als ikzelf, een hekel hebben aan wiskundig gewauwel: dat is tien keer tien keer tien en dat vierhonderd keer. Maar een actief deeltje van wàt dan, zal de meer alerte lezer zich ongetwijfeld afvragen. Een terechte vraag. Het antwoord ligt voor de hand: muskus-eend. Of, beter gezegd, delen van het hart en de lever van dit lieftallige dier. Een extract daarvan, als het ware. Een verdunning. Nee? Ik ook niet. Wat doet nu precies dit middel? Ook dat weet niemand, omdat door allerlei rechtszaken de fabrikant van deze onzin in zijn reclamefilmpje alleen nog maar gebruik mag maken van wazige nietszeggende termen. Voor zover ik het begrepen heb doet het iets nuttigs met je weerstand. Men poogt mij te overtuigen van het feit dat na inname hiervan het snel lente wordt. Zelf heb ik voor dat soort effecten heel andere middeltjes tot mijn beschikking, maar dat is wellicht weer een ander verhaal. Ik heb eindeloos veel betere dingen te doen, maar ik neem aan dat als men werkelijk zeeën van tijd en een welhaast onaards geduld zou bezitten, men vast wel zou kunnen ontdekken welke fabelachtige kwaliteiten de lever en het hart van een muskuseend in zich dragen. Waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Maar die er wel voor gaan zorgen dat ik het ene seizoen voor het andere ga aanzien en ik dus feitelijk psychotisch ben geworden. Voor de bescheiden prijs van tweeëntwintig knalharde euro's krijgt u dertig globulen, met daarin korrels (globulen zijn kleine buisjes, maar dan duurder). Slikt u maar. Ad fundum en santé.
En wat de fucking hel is eigenlijk een muskuseend?
Raggerandus. J'amuse extraordinair.
dinsdag 2 februari 2016 om 09:44
quote:Demion schreef op 02 februari 2016 @ 09:11:
Wordt je in elk geval een stuk minder chagrijnig van.
Dus omdat we je stukkie niet leuk genoeg vinden vind je ons chagrijnig? O ja, natuurlijk. Roepen dat we chagrijnige zure visgleuven zijn is altijd makkelijker dan kritiek accepteren.
Het is trouwens 'word je', zonder t.
Wordt je in elk geval een stuk minder chagrijnig van.
Dus omdat we je stukkie niet leuk genoeg vinden vind je ons chagrijnig? O ja, natuurlijk. Roepen dat we chagrijnige zure visgleuven zijn is altijd makkelijker dan kritiek accepteren.
Het is trouwens 'word je', zonder t.
dinsdag 2 februari 2016 om 09:48
dinsdag 2 februari 2016 om 14:11
Je vorige blog was ook niet leuk, grappig of interessant.
Demion, als je wilt bloggen, open dan een eigen pagina.
Of ga naar het fok-forum.
Het VIVA-forum is bestemd voor wezenlijke vragen, zoals 'Hoe krijg ik mandarijnenvlekken uit witte kokskleding' of 'hoe help ik mijn vriend/buurman van zijn qat-verslaving af'.
Post je blogs alsjeblieft niet meer op dit forum. Please, please, please. Laat ons met rust.
Demion, als je wilt bloggen, open dan een eigen pagina.
Of ga naar het fok-forum.
Het VIVA-forum is bestemd voor wezenlijke vragen, zoals 'Hoe krijg ik mandarijnenvlekken uit witte kokskleding' of 'hoe help ik mijn vriend/buurman van zijn qat-verslaving af'.
Post je blogs alsjeblieft niet meer op dit forum. Please, please, please. Laat ons met rust.
dinsdag 2 februari 2016 om 15:06
dinsdag 2 februari 2016 om 18:18
TO wil het niet echt horen volgens mij, maar ik ga toch goedbedoeld advies en feedback geven.. Het is niet goed geschreven; de zinnen kloppen grammaticaal gezien maar half en een echte verhaallijn zit er ook al niet in. Je hebt een uitgebreide woordenschat, maar dat is dan ook echt het enige. Goed schrijven is is een kunst. Dat wil zeggen, daar komt wat meer bij kijken dan alleen maar kromme zinnen met zoveel mogelijk archaïsche woorden erin op een forum plempen. Je moet je lezers zien te grijpen bij de eerste alinea. Als je de reacties zo leest, lukt dat je nog niet echt. Blijf vooral oefenen en ga lekker een schrijfcursus doen!
