Lijf & Lijn
alle pijlers
Afvaldrang na anorexia
zaterdag 27 juni 2020 om 19:00
Hoi allemaal,
Ik heb jarenlang anorexia gehad, en hiervoor veel opnames en behandelingen gehad. Het is nooit uit mijn hoofd geweest, maar het was wel rustiger. Afgelopen twee jaar heb ik ook een gezond gewicht gehad, zelfs aan de hoge kant, maar sinds enkele maanden zit ik weer op ondergewicht.
De gedachten aan eten, afvallen en bewegen zijn weer heel sterk en het kost veel moeite om daar weerstand tegen te bieden.
Op het moment zit ik in een intakeproces voor behandeling voor trauma. Naast dat er dus geen ruimte is voor een behandeling voor het eetgedeelte, heb ik er na al die jaren ook geen zin meer in. Maar ik zou het wel zo graag wat rustiger in mijn hoofd willen. Vooral nu het zo warm is heb ik er veel last van, ik voel me dik, zie overal vet, geen enkel eten voelt goed, enz. Ik word er gek van en het maakt me ook verdrietig dat het weer zo sterk is.
Is er iemand die dit herkend of adviezen heeft om hier mee om te gaan?
Ik heb jarenlang anorexia gehad, en hiervoor veel opnames en behandelingen gehad. Het is nooit uit mijn hoofd geweest, maar het was wel rustiger. Afgelopen twee jaar heb ik ook een gezond gewicht gehad, zelfs aan de hoge kant, maar sinds enkele maanden zit ik weer op ondergewicht.
De gedachten aan eten, afvallen en bewegen zijn weer heel sterk en het kost veel moeite om daar weerstand tegen te bieden.
Op het moment zit ik in een intakeproces voor behandeling voor trauma. Naast dat er dus geen ruimte is voor een behandeling voor het eetgedeelte, heb ik er na al die jaren ook geen zin meer in. Maar ik zou het wel zo graag wat rustiger in mijn hoofd willen. Vooral nu het zo warm is heb ik er veel last van, ik voel me dik, zie overal vet, geen enkel eten voelt goed, enz. Ik word er gek van en het maakt me ook verdrietig dat het weer zo sterk is.
Is er iemand die dit herkend of adviezen heeft om hier mee om te gaan?
dinsdag 30 juni 2020 om 22:54
Hé wat rot Juul. Je hebt een terugval. Van afvallen wordt het niet rustiger in je hoofd (althans, niet op de lange termijn, misschien wel op de korte termijn). Wat heeft je eerder geholpen in herstel? Tijd om die dingen weer in te zetten. Wie in je omgeving kan je hiervan op de hoogte stellen? Zij kunnen je helpen en steunen om weer goed te gaan eten.
Het lijkt me niet gek dat de eetstoornis weer trekt als je bezig bent met een trauma traject. Dat is spannend. Je wil je weer veilig voelen en dan is de eetstoornis zo weer op de voorgrond. Hoe moeilijk ook, de keuze is aan jou, geef je de eetstoornis de ruimte of ga je het aan om te zien en voelen wat écht in jou leeft waar je de eetstoornis voor nodig hebt? Je kan ook beter profiteren van inhoudelijke behandeling als je de eetstoornis op de achtergond houdt. Maar dat kan wel moeilijk, pijnlijk en confronterend zijn en het is fijn als je daar steun bij hebt van naasten.
Het kan echt rustiger worden, maar de eetstoornis heeft niet het beste met jou voor. Het lijkt zo, maar het is echt niet waar. Je lichaamsbeeld wordt beïnvloed door de eetstoornis waardoor je jezelf heel anders ziet dan de werkelijkheid, hoe echt het ook voelt. Deel dit met mensen om je heen, de eetstoornis kan je geen echte veiligheid geven, het is niet waar wat de eetstoornis je wijs maakt, het houdt je op de lange termijn zelfs meer tegen, in je therapie, maar ook in je leven
Het lijkt me niet gek dat de eetstoornis weer trekt als je bezig bent met een trauma traject. Dat is spannend. Je wil je weer veilig voelen en dan is de eetstoornis zo weer op de voorgrond. Hoe moeilijk ook, de keuze is aan jou, geef je de eetstoornis de ruimte of ga je het aan om te zien en voelen wat écht in jou leeft waar je de eetstoornis voor nodig hebt? Je kan ook beter profiteren van inhoudelijke behandeling als je de eetstoornis op de achtergond houdt. Maar dat kan wel moeilijk, pijnlijk en confronterend zijn en het is fijn als je daar steun bij hebt van naasten.
Het kan echt rustiger worden, maar de eetstoornis heeft niet het beste met jou voor. Het lijkt zo, maar het is echt niet waar. Je lichaamsbeeld wordt beïnvloed door de eetstoornis waardoor je jezelf heel anders ziet dan de werkelijkheid, hoe echt het ook voelt. Deel dit met mensen om je heen, de eetstoornis kan je geen echte veiligheid geven, het is niet waar wat de eetstoornis je wijs maakt, het houdt je op de lange termijn zelfs meer tegen, in je therapie, maar ook in je leven
woensdag 1 juli 2020 om 11:27
Wat rot Juul. Ik heb hier zeker ervaring mee en herken alles wat je schrijft. De eetstoornis slaat weer toe omdat je bezig bent met de intake voor trauma behandeling, dat is duidelijk. Op de korte termijn geeft het veiligheid en afleiding van de problemen die eigenlijk onder je eetstoornis zitten, maar op de langere termijn ga je er waarschijnlijk alleen maar een extra probleem mee creëren.
Ik heb precies hetzelfde gehad, of eigenlijk nog steeds. Een verleden met ernstige anorexia, veel opnames en behandelingen gehad. Daarna een aantal betere jaren waarin de anorexia heel erg op de achtergrond stond, ik had een gezond gewicht en weinig gedachten over eten en afvallen. Door omstandigheden kreeg ik ernstige slaapproblemen, uiteindelijk gestart met schematherapie en dit haalde zoveel overwerkte trauma's naar boven dat ik een grote terugval kreeg ik mijn eetstoornis. Uiteindelijk moest ik hiervoor weer in deeltijdbehandeling maar bij het aankomen in gewicht werden de traumaklachten ook weer heviger. Na de deeltijd voor de anorexia heb ik 6 maanden EMDR gehad ivm cptss en nu ben ik bezig met het laatste stuk van mijn eetstoornis herstel.
Mijn tip is om direct aan te geven bij je behandelaar dat je worstelt met een terugval en hier eerlijk over te zijn. Het is logisch, dit is jouw manier om om te gaan met pijn en verdriet. Je zegt dat er geen ruimte is voor een behandeling van het eetgedeelte maar is dat zo? Ik heb uiteindelijk mijn traumaverwerking gecombineerd met werken aan gewichtsherstel en dat is onwijs zwaar, maar naar mijn idee wel het enige wat werkt want die 2 gaan gewoon hand in hand. Mijn geluk was wel dat mijn therapeut gespecialiseerd in eetstoornissen ook emdr kon geven dus er was en is nog steeds ruimte voor allebei. En als het op de afdeling waar je nu bent niet mogelijk is, zou het dan mogelijk zijn om er iemand naast te zoeken bv een diëtiste gespecialiseerd in eetstoornissen of inderdaad een zelfhulp organisatie of een inloophuis?
Trek nu aan de bel en laat de anorexia niet doorsudderen want het is zo moeilijk om daar weer uit te komen. Ik ben inmiddels 5 jaar verder en ben er nog steeds niet, maar omdat ik al zolang bezig ben stopt mijn behandeling wel binnenkort verplicht. Het dik voelen en de angst voor eten staat ergens voor en het is doodeng om daarmee aan de slag te gaan, maar het is echt belangrijk om het allebei aan te pakken anders ruil je het ene probleem in voor het andere en geloof me, dat wil je echt niet.
Heel veel sterkte en dikke knuffel!
Ik heb precies hetzelfde gehad, of eigenlijk nog steeds. Een verleden met ernstige anorexia, veel opnames en behandelingen gehad. Daarna een aantal betere jaren waarin de anorexia heel erg op de achtergrond stond, ik had een gezond gewicht en weinig gedachten over eten en afvallen. Door omstandigheden kreeg ik ernstige slaapproblemen, uiteindelijk gestart met schematherapie en dit haalde zoveel overwerkte trauma's naar boven dat ik een grote terugval kreeg ik mijn eetstoornis. Uiteindelijk moest ik hiervoor weer in deeltijdbehandeling maar bij het aankomen in gewicht werden de traumaklachten ook weer heviger. Na de deeltijd voor de anorexia heb ik 6 maanden EMDR gehad ivm cptss en nu ben ik bezig met het laatste stuk van mijn eetstoornis herstel.
Mijn tip is om direct aan te geven bij je behandelaar dat je worstelt met een terugval en hier eerlijk over te zijn. Het is logisch, dit is jouw manier om om te gaan met pijn en verdriet. Je zegt dat er geen ruimte is voor een behandeling van het eetgedeelte maar is dat zo? Ik heb uiteindelijk mijn traumaverwerking gecombineerd met werken aan gewichtsherstel en dat is onwijs zwaar, maar naar mijn idee wel het enige wat werkt want die 2 gaan gewoon hand in hand. Mijn geluk was wel dat mijn therapeut gespecialiseerd in eetstoornissen ook emdr kon geven dus er was en is nog steeds ruimte voor allebei. En als het op de afdeling waar je nu bent niet mogelijk is, zou het dan mogelijk zijn om er iemand naast te zoeken bv een diëtiste gespecialiseerd in eetstoornissen of inderdaad een zelfhulp organisatie of een inloophuis?
Trek nu aan de bel en laat de anorexia niet doorsudderen want het is zo moeilijk om daar weer uit te komen. Ik ben inmiddels 5 jaar verder en ben er nog steeds niet, maar omdat ik al zolang bezig ben stopt mijn behandeling wel binnenkort verplicht. Het dik voelen en de angst voor eten staat ergens voor en het is doodeng om daarmee aan de slag te gaan, maar het is echt belangrijk om het allebei aan te pakken anders ruil je het ene probleem in voor het andere en geloof me, dat wil je echt niet.
Heel veel sterkte en dikke knuffel!
woensdag 1 juli 2020 om 15:09
Heel herkenbaar en een met wat er al is gezegd.
Ik ben inmiddels 45 en tig jaar verder, maar het blijft in mijn geval in ieder geval altijd ergens latent aanwezig.
Ik sportte er indertijd ook heel veel bij ( 15 uur per week, ik begon de dag met 250 sit upps )
Het " voordeel " is dat ik tenger ben en ik ondanks mijn leeftijd en 4 kinderen een strakke buik heb.
Maar die buik is mijn Achilleshiel, nu ik ouder wordt en minder strak merk ik dat ik ook vaak weer in die modus van toen schiet, ik geef er niet aan toe hoe moeilijk het ook is, en hoe vaak ik zelfs nu nog zeg " niet eten is mijn vriend "
Ik weet dat het de kop op steekt als ik erg veel stress heb, ik heb nu een burn out en moet mezelf dwingen toch te eten en niet terug te vallen, want ik wil echt nooit meer zo geleefd worden door die klote ziekte.
Tevens ook de reden dat ik niet meer sport, ik zou niet " maar 2 a 3x per week kunnen ik vrees dat ik dan terugval in het extreem sporten.
Heel veel sterkte, je staat er niet alleen voor, als is dit wel een heel erg eenzaam proces
Ik ben inmiddels 45 en tig jaar verder, maar het blijft in mijn geval in ieder geval altijd ergens latent aanwezig.
Ik sportte er indertijd ook heel veel bij ( 15 uur per week, ik begon de dag met 250 sit upps )
Het " voordeel " is dat ik tenger ben en ik ondanks mijn leeftijd en 4 kinderen een strakke buik heb.
Maar die buik is mijn Achilleshiel, nu ik ouder wordt en minder strak merk ik dat ik ook vaak weer in die modus van toen schiet, ik geef er niet aan toe hoe moeilijk het ook is, en hoe vaak ik zelfs nu nog zeg " niet eten is mijn vriend "
Ik weet dat het de kop op steekt als ik erg veel stress heb, ik heb nu een burn out en moet mezelf dwingen toch te eten en niet terug te vallen, want ik wil echt nooit meer zo geleefd worden door die klote ziekte.
Tevens ook de reden dat ik niet meer sport, ik zou niet " maar 2 a 3x per week kunnen ik vrees dat ik dan terugval in het extreem sporten.
Heel veel sterkte, je staat er niet alleen voor, als is dit wel een heel erg eenzaam proces
