Lijf & Lijn
alle pijlers
Eetbuien...
woensdag 27 mei 2009 om 18:16
Hallo allemaal!
Ik volg het forum al jáááren, maar heb pas vandaag een profiel aangemaakt, omdat ik over dit onderwerp niet echt iets kon vinden (als ik iets over het hoofd heb gezien, hoor ik dat graag ).
Dit is het probleem: ik heb (ook al jáááren) last van eetbuien. Ik noem het geen VReetbuien, want dat vind ik een naar woord, maar eigenlijk komt het daar wel op neer. Een paar keer per week eet ik werkelijk alles wat los en vast zit. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee, wíst ik het maar! Ik doe trouwens niet aan compensatiegedrag, zoals de dag erna extreem weinig eten of veel sporten. Op normale dagen eet ik gewoon goed en gezond en ik fitness drie keer per week. Ik ben dan ook niet te zwaar (zo rond de 68 kilo bij 1.67 m en - al zeg ik het zelf - goed in proportie).
Ik ben al begonnen met een eetdagboek, waarin ik - ook op normale dagen - bijhoud wat ik eet. Dat geeft wel enig inzicht; vaak krijg ik een 'aanval' als ik even psychisch 'uit balans' ben, maar ja, niemand is toch de hele dag psychisch/emotioneel perfect in balans? Waarom grijp ík dat dan aan voor zulk raar gedrag? Het is gewoon zonde en natuurlijk ook telkens weer een enorme aanslag op m'n lichaam.
Wie heeft hier ook last van? Hoe ga je ermee om? Of heb je er last van gehad en heb je dé tip om het onder controle te houden? Misschien dat dit topic mij en anderen kan helpen om het wat beter te begrijpen...
Groetjes, Ysje
(ijs is trouwens een van m'n grootste zwaktes, vooral Ben & Jerry's Cookie Dough, standaard onderdeel van m'n eetbui-pakket )
Ik volg het forum al jáááren, maar heb pas vandaag een profiel aangemaakt, omdat ik over dit onderwerp niet echt iets kon vinden (als ik iets over het hoofd heb gezien, hoor ik dat graag ).
Dit is het probleem: ik heb (ook al jáááren) last van eetbuien. Ik noem het geen VReetbuien, want dat vind ik een naar woord, maar eigenlijk komt het daar wel op neer. Een paar keer per week eet ik werkelijk alles wat los en vast zit. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee, wíst ik het maar! Ik doe trouwens niet aan compensatiegedrag, zoals de dag erna extreem weinig eten of veel sporten. Op normale dagen eet ik gewoon goed en gezond en ik fitness drie keer per week. Ik ben dan ook niet te zwaar (zo rond de 68 kilo bij 1.67 m en - al zeg ik het zelf - goed in proportie).
Ik ben al begonnen met een eetdagboek, waarin ik - ook op normale dagen - bijhoud wat ik eet. Dat geeft wel enig inzicht; vaak krijg ik een 'aanval' als ik even psychisch 'uit balans' ben, maar ja, niemand is toch de hele dag psychisch/emotioneel perfect in balans? Waarom grijp ík dat dan aan voor zulk raar gedrag? Het is gewoon zonde en natuurlijk ook telkens weer een enorme aanslag op m'n lichaam.
Wie heeft hier ook last van? Hoe ga je ermee om? Of heb je er last van gehad en heb je dé tip om het onder controle te houden? Misschien dat dit topic mij en anderen kan helpen om het wat beter te begrijpen...
Groetjes, Ysje
(ijs is trouwens een van m'n grootste zwaktes, vooral Ben & Jerry's Cookie Dough, standaard onderdeel van m'n eetbui-pakket )
woensdag 27 mei 2009 om 18:28
Binge Eating Disorder.
Een zeer goede vriendin van mij had dit, om niet te dik hiervan te worden wisselde zij dit af met perioden van extreem vasten en sporten. Jij doet dit niet, maar hebt dus wel zulke (vr)eetbuien. Het was een teken bij haar voor heftige psychische klachten, die ze min of meer op deze wijze onderdrukte. Misschien is het goed om professionele hulp te zoeken.
Een zeer goede vriendin van mij had dit, om niet te dik hiervan te worden wisselde zij dit af met perioden van extreem vasten en sporten. Jij doet dit niet, maar hebt dus wel zulke (vr)eetbuien. Het was een teken bij haar voor heftige psychische klachten, die ze min of meer op deze wijze onderdrukte. Misschien is het goed om professionele hulp te zoeken.
woensdag 27 mei 2009 om 18:34
Ik heb dus de diagnose binge eating disoder. We zijn hier achter gekomen toen ik in therapie was voor andere psychische dingen zoals depressies. Als onderdeel van mijn nazorg zal ik naar een eetpoli gaan waar we ook gaan onderzoeken hoe ik een normale omgang met eten kan gaan krijgen en hoe ik anders om kan gaan met de emoties die ik dus weg eet.
Verder zit ik ook bij de anonieme over eters. Hun werken met dezelfde stappen als dat de anonieme alcoholisten doen. Er zijn bijeenkomsten in diverse plekken van het land.
Uiteraard weet je niet zeker of dit deze eetstoornis ook voor jou geldt. Om hier zekerheid over te krijgen kun je naar je huisarts. Die zal je indien nodig verder doorverwijzen.
Verder zit ik ook bij de anonieme over eters. Hun werken met dezelfde stappen als dat de anonieme alcoholisten doen. Er zijn bijeenkomsten in diverse plekken van het land.
Uiteraard weet je niet zeker of dit deze eetstoornis ook voor jou geldt. Om hier zekerheid over te krijgen kun je naar je huisarts. Die zal je indien nodig verder doorverwijzen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 27 mei 2009 om 19:02
Grappig.. Lees dit forum ook al jaren maar heb nog nooit zelf wat gepost. Was toevallig vanavond op zoek naar dit onderwerp omdat ik zelf vandaag ook weer een ontzettende eetbui heb gehad, pff! Voel me nu helemaal suf en snap niet hoe het zover komt. Weet wel dat het bij mij iets beter gaat als ik wat meer sport, dan houd ik sowieso een wat gezonder eetpatroon aan.
Heb voor jou helaas ook niet echt een tip, maar hoop dat er wat reacties komen.
(leuk, zo'n eerste post op het forum, ben al 2 keer opnieuw begonnen na een foutmelding. Bericht weg, haha)
Heb voor jou helaas ook niet echt een tip, maar hoop dat er wat reacties komen.
(leuk, zo'n eerste post op het forum, ben al 2 keer opnieuw begonnen na een foutmelding. Bericht weg, haha)
woensdag 27 mei 2009 om 20:11
Ha, dank voor jullie reacties!
Ik heb op internet even gezocht naar BED en ja... het is allemaal wel erg herkenbaar.
Ben trouwens ook een tijdje in therapie (cognitieve gedragstherapie) geweest voor depressie, in combinatie met Prozac (dat slik ik nog steeds). Er is wel wat aandacht besteed aan m'n eetgedrag, maar (blijkbaar) niet genoeg.
@Rollergirl: jouw reactie zet me wel een beetje aan het denken: misschien zijn er nog wel wat psychische kwesties die niet helemaal opgelost zijn...
@Ikbenik...: wat goed dat je er echt iets aan laat doen! Ik heb ook wel eens op de site van de AO's gekeken, maar ik vond het wat zweverig en weinig concreet. Er werd ook iets over God gezegd en aangezien ik zéér overtuigd atheïst ben, schrok dat me wel af. Maar dat kan natuurlijk ook zijn omdat ik gewoon een beetje bang en niet snel zal toegeven dat er iets niet klopt aan mijn gedrag... Hoe ervaar jij die bijeenkomsten?
@RockChica: ha, een 'lotgenoot'! Ik ben inderdaad m'n topic begonnen, omdat ik vandaag ook weer een aanval had (sterker nog, m'n eerste post schreef ik met een beker B&J Cookie Dough naast me, hahaha. Soms kan ik gelukkig wel om mezelf lachen )...
Bottom line is eigenlijk: ik snáp het gewoon niet. Als ik het zou begrijpen, zou het probleem denk ik al voor de helft opgelost zijn. Ik zie het zo: als ik geen eetbuien zou hebben, zou ik zo'n 63 kilo wegen, supergezond zijn (want zoals ik zei: op mijn normale dagen eet ik heel goed en uitgebalanceerd), superstrak (want drie keer per week intensief fitness). En voor de rest klopt m'n leven ook gewoon: goede baan, leuk eigen huisje in de állercoolste stad van NL , leuke mensen om me heen etc. Zonder die eetbuien zou m'n leventje perfect zijn, dus waarom? Of is dit nu precies het probleem?
Het voelt in ieder geval goed om even lekker te kunnen spuien...
Ik heb op internet even gezocht naar BED en ja... het is allemaal wel erg herkenbaar.
Ben trouwens ook een tijdje in therapie (cognitieve gedragstherapie) geweest voor depressie, in combinatie met Prozac (dat slik ik nog steeds). Er is wel wat aandacht besteed aan m'n eetgedrag, maar (blijkbaar) niet genoeg.
@Rollergirl: jouw reactie zet me wel een beetje aan het denken: misschien zijn er nog wel wat psychische kwesties die niet helemaal opgelost zijn...
@Ikbenik...: wat goed dat je er echt iets aan laat doen! Ik heb ook wel eens op de site van de AO's gekeken, maar ik vond het wat zweverig en weinig concreet. Er werd ook iets over God gezegd en aangezien ik zéér overtuigd atheïst ben, schrok dat me wel af. Maar dat kan natuurlijk ook zijn omdat ik gewoon een beetje bang en niet snel zal toegeven dat er iets niet klopt aan mijn gedrag... Hoe ervaar jij die bijeenkomsten?
@RockChica: ha, een 'lotgenoot'! Ik ben inderdaad m'n topic begonnen, omdat ik vandaag ook weer een aanval had (sterker nog, m'n eerste post schreef ik met een beker B&J Cookie Dough naast me, hahaha. Soms kan ik gelukkig wel om mezelf lachen )...
Bottom line is eigenlijk: ik snáp het gewoon niet. Als ik het zou begrijpen, zou het probleem denk ik al voor de helft opgelost zijn. Ik zie het zo: als ik geen eetbuien zou hebben, zou ik zo'n 63 kilo wegen, supergezond zijn (want zoals ik zei: op mijn normale dagen eet ik heel goed en uitgebalanceerd), superstrak (want drie keer per week intensief fitness). En voor de rest klopt m'n leven ook gewoon: goede baan, leuk eigen huisje in de állercoolste stad van NL , leuke mensen om me heen etc. Zonder die eetbuien zou m'n leventje perfect zijn, dus waarom? Of is dit nu precies het probleem?
Het voelt in ieder geval goed om even lekker te kunnen spuien...
woensdag 27 mei 2009 om 22:22
Wel goed om te lezen dat je een idee hebt wat het zou kunnen zijn. Dan is er wellicht ook iets aan te doen toch..?
Ik herken me zelf niet echt in de "symptomen". Ja, nou ja, misschien een beetje, maar bij mij voelt het toch meer als een belachelijke vreetbui dan echt als iets psychisch (of zit ik nu in de ontkenningsfase..)
Nou ja, het blijft iets raars, die buien..!
Ik herken me zelf niet echt in de "symptomen". Ja, nou ja, misschien een beetje, maar bij mij voelt het toch meer als een belachelijke vreetbui dan echt als iets psychisch (of zit ik nu in de ontkenningsfase..)
Nou ja, het blijft iets raars, die buien..!
donderdag 28 mei 2009 om 08:25
@RockChica: inderdaad, het is iets héél raars! Mijn theorie is trouwens dat het wel iets psychisch móet zijn. Lichamelijk gezien heb je al dat eten niet nodig, dus moet het toch ergens anders vandaan komen... Maar ik snap jouw gedachtegang ook wel, hoor! Tijdens zo'n vreetbui vind ik alles wat ik naar binnen werk ook écht lekker, maar ja, dat gevoel daarna dan hè...
@Elninjoo: het is inderdaad een zegen dat ik (tot nu toe) netjes op gewicht blijf, ook al zou ik graag wel ietsje lichter willen zijn. Maar dat houdt het ook wel een beetje in stand (zo van: 'het maakt toch niet zoveel uit'). Het is gewoon raar gedrag en toch wel een aanslag op m'n lichaam, het kán gewoon niet gezond zijn. Bovendien heb ik die buien niet af en toe, maar om de paar dagen. Ik ervaar het in ieder geval wel als een probleem...
@Elninjoo: het is inderdaad een zegen dat ik (tot nu toe) netjes op gewicht blijf, ook al zou ik graag wel ietsje lichter willen zijn. Maar dat houdt het ook wel een beetje in stand (zo van: 'het maakt toch niet zoveel uit'). Het is gewoon raar gedrag en toch wel een aanslag op m'n lichaam, het kán gewoon niet gezond zijn. Bovendien heb ik die buien niet af en toe, maar om de paar dagen. Ik ervaar het in ieder geval wel als een probleem...
donderdag 28 mei 2009 om 08:45
Hey Ysje,
Wat naar voor je! Ik las je verhaal en dacht ook meteen aan BED. Natuurlijk mogen en kunnen wij hier geen diagnose stellen, maar goed, toch denk ik aan BED
.
Ik weet er wel het één en ander van: ik heb zelf een eetstoornis gehad en heb veel contact met mensen met BED. Je schrijft dat je een eetbui krijgt wanneer je psychisch wat minder in balans bent. Wat houdt dat voor jou in? Is dat wanneer je boos bent? Verdrietig? Gefrustreerd? En leiden alle emoties dan tot een eetbui?
Bij BED is het de uitdaging om met een andere manier dan met eten, met je emoties leren om te gaan. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat je gaat eten, zodat je andere emoties niet hoeft te voelen. Zodat je met wat anders bezig bent dan met die gevoelens. Ervaar jij dat ook zo?
En jeetje, het is zó eng om die emoties dan wel te moeten gaan voelen. Zéker als eten zo lang je manier van reageren is geweest. Wat mij erg heeft geholpen is een zelfhulpgroep. Daardoor ben ik van mijn eetstoornis afgekomen. Mensen die je begrijpen en je erdoor heen slepen . Ik weet niet waar je woont, maar mocht je het willen: er is vast wel een zelfhulpgroep bij jou in de buurt!
Wat naar voor je! Ik las je verhaal en dacht ook meteen aan BED. Natuurlijk mogen en kunnen wij hier geen diagnose stellen, maar goed, toch denk ik aan BED
.Ik weet er wel het één en ander van: ik heb zelf een eetstoornis gehad en heb veel contact met mensen met BED. Je schrijft dat je een eetbui krijgt wanneer je psychisch wat minder in balans bent. Wat houdt dat voor jou in? Is dat wanneer je boos bent? Verdrietig? Gefrustreerd? En leiden alle emoties dan tot een eetbui?
Bij BED is het de uitdaging om met een andere manier dan met eten, met je emoties leren om te gaan. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat je gaat eten, zodat je andere emoties niet hoeft te voelen. Zodat je met wat anders bezig bent dan met die gevoelens. Ervaar jij dat ook zo?
En jeetje, het is zó eng om die emoties dan wel te moeten gaan voelen. Zéker als eten zo lang je manier van reageren is geweest. Wat mij erg heeft geholpen is een zelfhulpgroep. Daardoor ben ik van mijn eetstoornis afgekomen. Mensen die je begrijpen en je erdoor heen slepen . Ik weet niet waar je woont, maar mocht je het willen: er is vast wel een zelfhulpgroep bij jou in de buurt!
donderdag 28 mei 2009 om 09:04
@Bladie: dank voor je reactie! Normaal gesproken ben ik heel gestructureerd qua denken en emotioneel aardig in balans. Maar er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik ga 'schommelen'. Voorbeeldje: laatst liep ik naar de supermarkt in mijn buurtje en ik loop ineens m'n ex/eeuwige scharrel tegen het lijf, die dus blijkbaar héél dicht bij mij in de buurt woont (dat wist ik niet). Nou, één keer raden wat ik vervolgens allemaal meesleepte uit de super... Ander voorbeeld: gister ging een bespreking op mijn werk niet helemaal lekker. Één keer raden wat ik vervolgens na mijn werk ging doen... Is het misschien perfectionisme?
Ik heb inderdaad ook wel eens gedacht aan een zelfhulpgroep (Anonieme Overeters bijv.), maar op dit moment is de drempel nog ietsje te hoog en hoop ik er (met tips en reacties van anderen) zelf wat meer inzicht in te krijgen...
Ik heb inderdaad ook wel eens gedacht aan een zelfhulpgroep (Anonieme Overeters bijv.), maar op dit moment is de drempel nog ietsje te hoog en hoop ik er (met tips en reacties van anderen) zelf wat meer inzicht in te krijgen...
donderdag 28 mei 2009 om 09:19
quote:Ysje schreef op 28 mei 2009 @ 09:04:
@Bladie: dank voor je reactie! Normaal gesproken ben ik heel gestructureerd qua denken en emotioneel aardig in balans. Maar er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik ga 'schommelen'. Voorbeeldje: laatst liep ik naar de supermarkt in mijn buurtje en ik loop ineens m'n ex/eeuwige scharrel tegen het lijf, die dus blijkbaar héél dicht bij mij in de buurt woont (dat wist ik niet). Nou, één keer raden wat ik vervolgens allemaal meesleepte uit de super... Ander voorbeeld: gister ging een bespreking op mijn werk niet helemaal lekker. Één keer raden wat ik vervolgens na mijn werk ging doen... Is het misschien perfectionisme?
Ik heb inderdaad ook wel eens gedacht aan een zelfhulpgroep (Anonieme Overeters bijv.), maar op dit moment is de drempel nog ietsje te hoog en hoop ik er (met tips en reacties van anderen) zelf wat meer inzicht in te krijgen...
@Ysje
Het is zo dat mensen met een eetstoornis vaak perfectionisten zijn. Alleen jij kunt voor jezelf beoordelen of jij er ook één bent. Maar het feit dat je het oppert, zegt misschien al genoeg.
Waarom is de drempel zo hoog? Omdat je dan voor jezelf moet toegeven dat er iets niet 'perfect' is, dat je misschien BED hebt? Of omdaat je bang bent voor wat er komen gaat? Deze vragen kunnen harder overkomen dan ik het bedoel. Het is gewoon zo dat mensen maar héél zelden zelf uit een dergelijke 'stoornis' kunnen komen. Daar is hulp voor nodig. Maar misschien ben je daar nog niet aan toe, dat is ook ok . Er is trouwens ook online hulp, mocht je dat meer aanspreken. En die situaties die jij beschrijft...ja dat zijn echte eetbui-triggers. Wat mij destijds heeft geholpen is mezelf bewust maken van wat ik aan het doen ben. Vóélen dat ik behoefte heb aan eten, en denken: hé ik wil nu gaan eten omdat ik me rot voel. En dan proberen om dat eten in de supermarkt te laten, naar huis te gaan, en ergens rustig te gaan zitten: wat voel ik? Hoe kan ik daar anders mee omgaan dan eten?
Maar goed, dat lijkt makkelijker dan het is . En misschien werkt het voor jou niet, dat is voor iedereen anders. Ik wil het je alleen meegeven als tip
@Bladie: dank voor je reactie! Normaal gesproken ben ik heel gestructureerd qua denken en emotioneel aardig in balans. Maar er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik ga 'schommelen'. Voorbeeldje: laatst liep ik naar de supermarkt in mijn buurtje en ik loop ineens m'n ex/eeuwige scharrel tegen het lijf, die dus blijkbaar héél dicht bij mij in de buurt woont (dat wist ik niet). Nou, één keer raden wat ik vervolgens allemaal meesleepte uit de super... Ander voorbeeld: gister ging een bespreking op mijn werk niet helemaal lekker. Één keer raden wat ik vervolgens na mijn werk ging doen... Is het misschien perfectionisme?
Ik heb inderdaad ook wel eens gedacht aan een zelfhulpgroep (Anonieme Overeters bijv.), maar op dit moment is de drempel nog ietsje te hoog en hoop ik er (met tips en reacties van anderen) zelf wat meer inzicht in te krijgen...
@Ysje
Het is zo dat mensen met een eetstoornis vaak perfectionisten zijn. Alleen jij kunt voor jezelf beoordelen of jij er ook één bent. Maar het feit dat je het oppert, zegt misschien al genoeg.
Waarom is de drempel zo hoog? Omdat je dan voor jezelf moet toegeven dat er iets niet 'perfect' is, dat je misschien BED hebt? Of omdaat je bang bent voor wat er komen gaat? Deze vragen kunnen harder overkomen dan ik het bedoel. Het is gewoon zo dat mensen maar héél zelden zelf uit een dergelijke 'stoornis' kunnen komen. Daar is hulp voor nodig. Maar misschien ben je daar nog niet aan toe, dat is ook ok . Er is trouwens ook online hulp, mocht je dat meer aanspreken. En die situaties die jij beschrijft...ja dat zijn echte eetbui-triggers. Wat mij destijds heeft geholpen is mezelf bewust maken van wat ik aan het doen ben. Vóélen dat ik behoefte heb aan eten, en denken: hé ik wil nu gaan eten omdat ik me rot voel. En dan proberen om dat eten in de supermarkt te laten, naar huis te gaan, en ergens rustig te gaan zitten: wat voel ik? Hoe kan ik daar anders mee omgaan dan eten?
Maar goed, dat lijkt makkelijker dan het is . En misschien werkt het voor jou niet, dat is voor iedereen anders. Ik wil het je alleen meegeven als tip
donderdag 28 mei 2009 om 16:16
Hi Bladie,
Je vragen komen helemaal niet hard over, hoor! Juist erg realistisch. Het is inderdaad erg eng om toe te geven dat er iets niet helemaal klopt en ja, ik ben ook bang voor wat er gebeurt áls ik het uitspreek. Misschien moet ik gewoon maar eens beginnen met het herkennen van de triggers en daar wat bewuster mee omgaan...
Heeft iemand trouwens ervaring met het boek 'Uit de ban van eetbuien' van Joanna Kortink?
Je vragen komen helemaal niet hard over, hoor! Juist erg realistisch. Het is inderdaad erg eng om toe te geven dat er iets niet helemaal klopt en ja, ik ben ook bang voor wat er gebeurt áls ik het uitspreek. Misschien moet ik gewoon maar eens beginnen met het herkennen van de triggers en daar wat bewuster mee omgaan...
Heeft iemand trouwens ervaring met het boek 'Uit de ban van eetbuien' van Joanna Kortink?
