Lijf & Lijn
alle pijlers
Eng om jezelf te zijn als je dik bent
donderdag 21 april 2016 om 12:29
Ik merk steeds vaker dat ik niet zo goed meer weet wie ik ben. Omdat ik dik ben (maat 46-48) pas ik me vaak aan. Ik heb mezelf zo vaak aangepast dat ik niet goed meer weet wie ik nou echt zelf ben, waar ik voor sta en wat ik belangrijk vind.
Ik denk dat er een relatie zit tussen het dik zijn en er bij willen horen. Ik heb me altijd aangepast om maar zo normaal mogelijk te zijn zodat ik er bij zou horen en niet te veel zou opvallen. De laatste tijd merk ik steeds meer dat ik juist wil opvallen door mezelf te zijn, maar dat ik dus niet goed weet wie ik zelf ben omdat ik me altijd maar heb aangepast aan anderen.
Zijn er meer dames die dit herkennen? En hoe voelt dat voor jullie?
Ik denk dat er een relatie zit tussen het dik zijn en er bij willen horen. Ik heb me altijd aangepast om maar zo normaal mogelijk te zijn zodat ik er bij zou horen en niet te veel zou opvallen. De laatste tijd merk ik steeds meer dat ik juist wil opvallen door mezelf te zijn, maar dat ik dus niet goed weet wie ik zelf ben omdat ik me altijd maar heb aangepast aan anderen.
Zijn er meer dames die dit herkennen? En hoe voelt dat voor jullie?
donderdag 21 april 2016 om 12:40
Ik herken het wel, alleen was/ben ik niet dik, maar werd ik erg gepest. Daardoor paste ik me altijd maar aan anderen aan in de hoop dat ik aardig werd gevonden. Uiteindelijk was ik mezelf helemaal kwijt, ik wist niet meer wat ik leuk vond en wat mijn mening was. Maar goed, daar heb je heel goede therapie voor.
donderdag 21 april 2016 om 12:41
Wat een vreemde gedachtegang. Het is niet alsof je maar met 1 ding op mag vallen toch?
Dik zijn, ik heb dezelfde maten maar noem mezelf alleen hier zo. Ik vind dik toch iets anders. Ik ben in mijn omgeving normaal.
Je maakt een onderdeel van je uiterlijk te belangrijk en ook dat het iets zou zeggen over je innerlijk.
Dat domme buitenstaanders dat misschien vinden wil niet zeggen dat dat zo is.
Dik zijn, ik heb dezelfde maten maar noem mezelf alleen hier zo. Ik vind dik toch iets anders. Ik ben in mijn omgeving normaal.
Je maakt een onderdeel van je uiterlijk te belangrijk en ook dat het iets zou zeggen over je innerlijk.
Dat domme buitenstaanders dat misschien vinden wil niet zeggen dat dat zo is.
donderdag 21 april 2016 om 13:27
Euhm nee dus. Dat is toch echt een karakter dingetje. Ik ben dik en alleen daardoor ben ik erg "mezelf" want ik ga zo natuurlijk tegen het geldende schoonheidsideaal in. Ik ben ook soms wel typisch in mijn mening en rij met een hele opvallende auto. Dus ik ben juist het tegenovergestelde: beetje "schijt aan de wereld" typetje. What you see is what you get. Take it or leave it.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 21 april 2016 om 13:29
Het heeft voor mij ook vooral met zelfvertrouwen te maken. Ik ben ook wel gepest vroeger (omdat ik dik was) en daarom gaan kijken hoe ik me het beste kon gedragen om meer bij de populaire kinderen te horen. Daardoor mezelf erg gaan aanpassen en mezelf kwijt geraakt. En nu ik er aan toe ben om mezelf meer te laten zien, merk ik dat het onwijs eng vindt.
@TVP: Welke therapie heb je gedaan om het pesten een plaats te geven?
@TVP: Welke therapie heb je gedaan om het pesten een plaats te geven?
donderdag 21 april 2016 om 13:30
Mooivol, heb je misschien juist overwicht omdat je jezelf niet durft te uiten, en je je wilt verschuilen door je aan te passen en je emoties weg te eten? Het vergt moed om jezelf te zijn. En met jezelf heb ik het niet alleen over maten (die zijn maar een deel van jou), maar over het totaal wat jou tot jou maakt.
donderdag 21 april 2016 om 14:04
Ik heb geen problemen met mijn lijf, maar ik herken wel het gevoel een buitenstaander te zijn en de onhandige zoektocht hoe toch een plekje te veroveren in de samenleving en daarbij je emoties onder controle te houden. Sociale angst zorgt voor copingsmechanismen die op de lange termijn niet even positief uitwerken. Bij jou is dat wellicht eten geweest, bij mij wegvluchten in andere verslavingen. Ze werken voor even, maar op de lange termijn blijkt dat ze niet je sociaal-emotionele problemen verhelpen, maar ze juist versterken.
(Nu ga ik ervan dat je een emotie-eter bent, mocht je echter dik zijn door een bepaalde fysieke of genetische aandoening, dan geldt dit uiteraard niet)
(Nu ga ik ervan dat je een emotie-eter bent, mocht je echter dik zijn door een bepaalde fysieke of genetische aandoening, dan geldt dit uiteraard niet)
donderdag 21 april 2016 om 14:22
Ik herken het precies!!! Nu ik afgevallen ben durf ik steeds meer voor mezelf op te komen, bv als er iemand voordringt in een winkel liet ik het altijd maar zo, nu zeg ik er iets van. Ik zal voor veel mensen in mijn omgeving er niet leuker op geworden zijn, maar ik kan eindelijk weer eens met mezelf door een deur.
donderdag 21 april 2016 om 15:49
quote:ivattje schreef op 21 april 2016 @ 14:22:
Ik herken het precies!!! Nu ik afgevallen ben durf ik steeds meer voor mezelf op te komen, bv als er iemand voordringt in een winkel liet ik het altijd maar zo, nu zeg ik er iets van. Ik zal voor veel mensen in mijn omgeving er niet leuker op geworden zijn, maar ik kan eindelijk weer eens met mezelf door een deur.
Bij mij precies andersom. Ik was altijd een heel tenger persoon en ik heb juist het idee dat deze stevige fase beter bij me past. Niemand nam me serieus leek toen ik slank was.
Het leidde een beetje af ofzo.
Ik herken het precies!!! Nu ik afgevallen ben durf ik steeds meer voor mezelf op te komen, bv als er iemand voordringt in een winkel liet ik het altijd maar zo, nu zeg ik er iets van. Ik zal voor veel mensen in mijn omgeving er niet leuker op geworden zijn, maar ik kan eindelijk weer eens met mezelf door een deur.
Bij mij precies andersom. Ik was altijd een heel tenger persoon en ik heb juist het idee dat deze stevige fase beter bij me past. Niemand nam me serieus leek toen ik slank was.
Het leidde een beetje af ofzo.
donderdag 21 april 2016 om 16:12
Ik begrijp het wel, ik heb dikke en dunne periodes. Jaar of 4 geleden had ik maat 42/44 en was afgevallen naar 38. Ik leek echt wel een andere persoon. Met de grote maat probeer ik altijd zo min mogelijk op te vallen. Sta een beetje achteraf op een feestje en ga pas dansen als de dansvloer heel vol staat. Toen ik slank was interesseerde me dat veel minder. Ging ik bij wijze van spreke als eerste de dansvloer op. Het is een beetje kip en het ei eigenlijk, mensen reageren anders op je, waardoor ik me anders ga gedragen. Maar het is ook juist andersom. Soms weet je niet wat er eerst was, je gedrag en de reactie of eerst de reactie en dan het gedrag. Als je op een festival of feest bent ofzo en je wilt wat drinken bestellen aan de bar, dan ben ik zo iemand die dat niet voor elkaar krijgt, ze zien me niet staan. Dat geldt dus in mijn dikke periodes, terwijl er dan in omvang toch een stuk meer van mij is. In mijn slanke periodes ben ik gelijk aan de beurt als ik aan kom lopen. In een kledingwinkel idem dito. Misschien ligt het aan wat ik uitstraal, zoiets van: "ze zien me toch niet staan", of misschien heeft zo iemand wel een hekel aan dikke mensen. Ik weet dat ik ooit een skibroek zocht en de verkoopster bleef beweren dat ze geen maat 42 hadden, ze keek me daarbij vol minachting aan, vreselijk. Ik heb dan ook een hekel aan die winkel, maar mijn maatje 34-vriendinnen vinden het een geweldige winkel, je wordt er zo goed geholpen.
Nu zit ik qua omvang een beetje tussen die 2 maten in, en de reacties van mensen op mijn aanwezigheid is ook wisselend evenals mijn gedrag. Ik denk dat mensen die mij in een dikke periode hebben leren kennen mij zullen omschrijven als introvert en mensen die mij in een slanke periode hebben leren kennen als extravert.
Nu zit ik qua omvang een beetje tussen die 2 maten in, en de reacties van mensen op mijn aanwezigheid is ook wisselend evenals mijn gedrag. Ik denk dat mensen die mij in een dikke periode hebben leren kennen mij zullen omschrijven als introvert en mensen die mij in een slanke periode hebben leren kennen als extravert.
vrijdag 22 april 2016 om 11:53
quote:tvp schreef op 21 april 2016 @ 17:45:
@Lattemachiato, eigenlijk zou je gedrag (en daarmee je gevoel over jezelf) niet moeten afhangen van hoe mensen op je reageren. Want dan ben je je ergens toch aan het aanpassen aan hoe (je denkt dat) anderen over je denken.
Ja, wat ik schreef was ook meer hardop denken. Het is een beetje kip en het ei, pas ik me aan aan hoe ik denk dat dat de mensen over me denken, waardoor ze ook zo over me gaan denken of is het andersom? Ik denk zelf een beetje van beide eigenlijk.
Vaak wordt er toch echt wel anders tegen dikke mensen aan gekeken hoor. Ik heb echt eens een ondernemer horen zeggen dat hij nooit dikke mensen aan neemt, omdat die in zijn ogen lui en ongedisciplineerd zijn.
@Lattemachiato, eigenlijk zou je gedrag (en daarmee je gevoel over jezelf) niet moeten afhangen van hoe mensen op je reageren. Want dan ben je je ergens toch aan het aanpassen aan hoe (je denkt dat) anderen over je denken.
Ja, wat ik schreef was ook meer hardop denken. Het is een beetje kip en het ei, pas ik me aan aan hoe ik denk dat dat de mensen over me denken, waardoor ze ook zo over me gaan denken of is het andersom? Ik denk zelf een beetje van beide eigenlijk.
Vaak wordt er toch echt wel anders tegen dikke mensen aan gekeken hoor. Ik heb echt eens een ondernemer horen zeggen dat hij nooit dikke mensen aan neemt, omdat die in zijn ogen lui en ongedisciplineerd zijn.
vrijdag 22 april 2016 om 12:17
@Lattemachiato, het is een vicieuze cirkel. Een nare opmerking of een blik in de spiegel waar je niet zo blij van wordt, en het kan de eerste stap zijn. Als je onzeker bent, heb je neiging om op zoek te gaan naar bewijzen van die onzekerheid. Als iemand een rotdag heeft en toevallig krijg jij dan een bitsige opmerking naar je hoofd, ga je dat als bewijs zien dat die persoon je niet mag, hoewel dat er niks mee te maken heeft. Maar als het jaar in jaar uit zo doorgaat, heb je een archiefkast vol 'bewijs' dat men jou niet aardig vindt (of dat men jou dik vindt, of lelijk, etc.). Het wordt dan heel moeilijk om je gedachtepatroon te veranderen.
Mijn punt eigenlijk is dat je nooit 100% zeker weet wat iemand van je vindt, dus om je gedrag en denkbeelden over jezelf van anderen te laten afhangen, is nutteloos. Je bereikt er niks mee. Bovendien betekent het dat je bij iedere persoon met wie je omgaat, dus volstrekt iemand anders bent. Dat is heel slecht voor je identiteitsgevoel.
Natuurlijk bestaan er vooroordelen en iedereen heeft ze. Die ondernemer is een gekkie, want er zijn zat mensen met overgewicht die niet lui en wel gedisciplineerd zijn. Tegenwoordig zijn er best veel initiatieven om het ideale lichaamsbeeld te veranderen. Die trend zal zeker doorzetten.
Mensen die afwijken van het gemiddelde hebben meer te maken met vooroordelen dan anderen. Maar wat is er nu interessant aan een gemiddelde persoon?
Mijn punt eigenlijk is dat je nooit 100% zeker weet wat iemand van je vindt, dus om je gedrag en denkbeelden over jezelf van anderen te laten afhangen, is nutteloos. Je bereikt er niks mee. Bovendien betekent het dat je bij iedere persoon met wie je omgaat, dus volstrekt iemand anders bent. Dat is heel slecht voor je identiteitsgevoel.
Natuurlijk bestaan er vooroordelen en iedereen heeft ze. Die ondernemer is een gekkie, want er zijn zat mensen met overgewicht die niet lui en wel gedisciplineerd zijn. Tegenwoordig zijn er best veel initiatieven om het ideale lichaamsbeeld te veranderen. Die trend zal zeker doorzetten.
Mensen die afwijken van het gemiddelde hebben meer te maken met vooroordelen dan anderen. Maar wat is er nu interessant aan een gemiddelde persoon?
