Lijf & Lijn
alle pijlers
Evenwicht
donderdag 21 oktober 2010 om 23:41
Hallo,
mijn bericht is iets persoonlijks.
Ik wil het graag mededelen, want ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan en hoe ik het kan oplossen. Ik zit er al lang mee en niemand weet hoe ernstig ik me er mee voel.
Vanaf mijn 11e ben ik al bezig met mijn gewicht.
Als ik achteraf foto's terug zie, was ik mooi slank en ben ik nooit dik geweest. Eigenlijk best gestoord dat ik er toen al zo erg mee bezig was. Het werd steeds erger en volgde al wel is diëten.
Rond mijn 12e was ik erg onzeker en verlegen. Ik ben nu 16 en ben nooit meer verlegen. Meestal zit ik wel goed in mijn vel.
Met mijn familie ben ik heel hecht, waarschijnlijk heel hecht, omdat we hele slechte banden hebben met de families van mijn moeders en vaders kant. Er is erg veel ruzie en gezeur geweest, vooral de afgelopen jaren. Gelukkig is de thuissituatie erg goed.
Bij hun sta ik bekend als een vrolijk persoon die erg van eten houdt. Wat mijn probleem nu eigenlijk is, is ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik word helemaal gek van mijn eetgedrag.
Ik denk dat het iets psychisch is. Zelf snap ik er niks meer van.
Óf ik eet serieus bijna niks, wat sinds mijn 12e enkele tijden per jaar voorkomt. Dan leef ik op een cracker en avondeten. Het liefst zo weinig mogelijk. Maar zodra ik iets voorgeschoten krijg van iemand, al is het maar één stukje snoep of chocolade, dan hou ik mezelf niet meer en begin ik te eten en kan ik niet meer stoppen. Dan ga ik door en zeg ik tegen mijzelf: oke maandag beginnen we weer. En dan probeer ik lang door te gaan met het dieet. Voor de zomervakantie was ik in ongeveer 2 maanden 8 kilo afgevallen. En alles zit er weer binnen korte tijd aan. Als ik dan weer wil afvallen, duurt het lang voordat er een paar kilo afgaat, omdat het zo vast zit. Dan denk ik, het heeft geen zin, ik kan net zo goed veel eten. Dan heeft mijn dieet geen zin meer. Ik heb veel aanleg om aan te komen. Ik heb heel veel moeite, omdat ik graag een evenwicht wil. Ik wil een gewicht dat kan verschillen tot 1/2kilo. Ik wil niet op de weegschaal staan en veel wegen, op dieet gaan en een week later 2 kilo minder wegen. Ik lijdt veel honger op die momenten, en op andere momenten eet ik zoveel als ik kan. Wat ik merk als ik zo streng dieet, is dat ik geniet van alles wat ik eet. Dat heb ik niet als ik niet dieet. Ik wil een gewicht, een gezond gewicht. Ik wil gezond eten, niet te veel, niet te weinig en af en toe genieten wat ik ka. Daarvoor moet ik wel diëten, maar ik kan dat niet gezond. Als ik dit thuis vertel, gelooft niemand me en snappen ze niet hoe serieus ik dit bedoel, omdat ik bekend sta als een vreetmonster dat af en toe gewoon op haar gewicht moet letten. Vorig jaar was ik heel erg aangekomen en zag mijn moeder dat. Ik werkte amper op school, deed niet veel, lag lui op de bank en at alles wat los en vast zat. Mijn moeder was dat zat en zij ziet alleen die kanten. Maar een paar maanden later deed ik zo'n zwaar dieet dat alles er af was binnen 2 maanden. Het is toch niet goed om rond de winter ernstig aan te komen en dat binnen no-time eraf te werken? Het is alsof ik een strijd aanga met met zelf, ik wil slank zijn en een streefgewicht hebben. Dat lukt niet, dus elke keer verlies ik de strijd. Dit gaat al jaren zo en soms gaat het goed, en op dit moment weer niet. Als ik foto's zie van vorig jaar, denk ik inderdaad dat ik dik was. Maar als ik foto's zie van 2 jaar geleden, snap ik niet waar ik me druk om maakte. In 2 jaar ben ik denk ik wel 10 kilo aangekomen. Het gedrag van veel eten overtreft elke keer het gedrag van weinig eten. Ik kan de balans niet vinden.
Zelfs mijn vrienden zeiden pas geleden: of je eet serieus niks, of je eet veel te veel. Het is echt niet goed.
Een vriendin had ook een dagboek gevonden van 2 jaar geleden, waarin stond dat ik als straf de dag erna niks mocht eten.
En dat ik wel is voor de wc stond. Ik schaamde me rot en ik denk dat zij er ook over na heeft gedacht. Zou ik met haar moeten praten serieus? Vragen om haar hulp?
Het klinkt allemaal overdreven, maar het is iets wat mij erg dwars zit en al jaren. Wat moet ik doen? Kan iemand mij helpen?
Ik zou heel graag reacties willen, wat mensen mij aanraden.
Is het te overdreven? Is hulp te overdreven?
Ik hoor het snel!
Liefs,
mijn bericht is iets persoonlijks.
Ik wil het graag mededelen, want ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan en hoe ik het kan oplossen. Ik zit er al lang mee en niemand weet hoe ernstig ik me er mee voel.
Vanaf mijn 11e ben ik al bezig met mijn gewicht.
Als ik achteraf foto's terug zie, was ik mooi slank en ben ik nooit dik geweest. Eigenlijk best gestoord dat ik er toen al zo erg mee bezig was. Het werd steeds erger en volgde al wel is diëten.
Rond mijn 12e was ik erg onzeker en verlegen. Ik ben nu 16 en ben nooit meer verlegen. Meestal zit ik wel goed in mijn vel.
Met mijn familie ben ik heel hecht, waarschijnlijk heel hecht, omdat we hele slechte banden hebben met de families van mijn moeders en vaders kant. Er is erg veel ruzie en gezeur geweest, vooral de afgelopen jaren. Gelukkig is de thuissituatie erg goed.
Bij hun sta ik bekend als een vrolijk persoon die erg van eten houdt. Wat mijn probleem nu eigenlijk is, is ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik word helemaal gek van mijn eetgedrag.
Ik denk dat het iets psychisch is. Zelf snap ik er niks meer van.
Óf ik eet serieus bijna niks, wat sinds mijn 12e enkele tijden per jaar voorkomt. Dan leef ik op een cracker en avondeten. Het liefst zo weinig mogelijk. Maar zodra ik iets voorgeschoten krijg van iemand, al is het maar één stukje snoep of chocolade, dan hou ik mezelf niet meer en begin ik te eten en kan ik niet meer stoppen. Dan ga ik door en zeg ik tegen mijzelf: oke maandag beginnen we weer. En dan probeer ik lang door te gaan met het dieet. Voor de zomervakantie was ik in ongeveer 2 maanden 8 kilo afgevallen. En alles zit er weer binnen korte tijd aan. Als ik dan weer wil afvallen, duurt het lang voordat er een paar kilo afgaat, omdat het zo vast zit. Dan denk ik, het heeft geen zin, ik kan net zo goed veel eten. Dan heeft mijn dieet geen zin meer. Ik heb veel aanleg om aan te komen. Ik heb heel veel moeite, omdat ik graag een evenwicht wil. Ik wil een gewicht dat kan verschillen tot 1/2kilo. Ik wil niet op de weegschaal staan en veel wegen, op dieet gaan en een week later 2 kilo minder wegen. Ik lijdt veel honger op die momenten, en op andere momenten eet ik zoveel als ik kan. Wat ik merk als ik zo streng dieet, is dat ik geniet van alles wat ik eet. Dat heb ik niet als ik niet dieet. Ik wil een gewicht, een gezond gewicht. Ik wil gezond eten, niet te veel, niet te weinig en af en toe genieten wat ik ka. Daarvoor moet ik wel diëten, maar ik kan dat niet gezond. Als ik dit thuis vertel, gelooft niemand me en snappen ze niet hoe serieus ik dit bedoel, omdat ik bekend sta als een vreetmonster dat af en toe gewoon op haar gewicht moet letten. Vorig jaar was ik heel erg aangekomen en zag mijn moeder dat. Ik werkte amper op school, deed niet veel, lag lui op de bank en at alles wat los en vast zat. Mijn moeder was dat zat en zij ziet alleen die kanten. Maar een paar maanden later deed ik zo'n zwaar dieet dat alles er af was binnen 2 maanden. Het is toch niet goed om rond de winter ernstig aan te komen en dat binnen no-time eraf te werken? Het is alsof ik een strijd aanga met met zelf, ik wil slank zijn en een streefgewicht hebben. Dat lukt niet, dus elke keer verlies ik de strijd. Dit gaat al jaren zo en soms gaat het goed, en op dit moment weer niet. Als ik foto's zie van vorig jaar, denk ik inderdaad dat ik dik was. Maar als ik foto's zie van 2 jaar geleden, snap ik niet waar ik me druk om maakte. In 2 jaar ben ik denk ik wel 10 kilo aangekomen. Het gedrag van veel eten overtreft elke keer het gedrag van weinig eten. Ik kan de balans niet vinden.
Zelfs mijn vrienden zeiden pas geleden: of je eet serieus niks, of je eet veel te veel. Het is echt niet goed.
Een vriendin had ook een dagboek gevonden van 2 jaar geleden, waarin stond dat ik als straf de dag erna niks mocht eten.
En dat ik wel is voor de wc stond. Ik schaamde me rot en ik denk dat zij er ook over na heeft gedacht. Zou ik met haar moeten praten serieus? Vragen om haar hulp?
Het klinkt allemaal overdreven, maar het is iets wat mij erg dwars zit en al jaren. Wat moet ik doen? Kan iemand mij helpen?
Ik zou heel graag reacties willen, wat mensen mij aanraden.
Is het te overdreven? Is hulp te overdreven?
Ik hoor het snel!
Liefs,
vrijdag 22 oktober 2010 om 00:06
Ik zou toch echt naar de huisarts gaan hoor.
Zo met eten omgaan is echt niet goed.
Een tijd niet eten zorgt er voor dat je dikker wordt, het klinkt gek, maar je "motortje" moet brandstof hebben om te kunnen verbranden.
Op het moment dat je niet of te weinig eet krijgt je licchaam een signaal dat er niet genoeg "brandstof" is en gaat al het volgende voedsel opslaan.
Een diëtist(e) zou voor jou waarschijnlijk wel een uitkomst zijn, mits er bij jou thuis rekening mee wordt gehouden.
Zo met eten omgaan is echt niet goed.
Een tijd niet eten zorgt er voor dat je dikker wordt, het klinkt gek, maar je "motortje" moet brandstof hebben om te kunnen verbranden.
Op het moment dat je niet of te weinig eet krijgt je licchaam een signaal dat er niet genoeg "brandstof" is en gaat al het volgende voedsel opslaan.
Een diëtist(e) zou voor jou waarschijnlijk wel een uitkomst zijn, mits er bij jou thuis rekening mee wordt gehouden.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 22 oktober 2010 om 00:12
O meisje, ik herken het zó van toen ik jouw leeftijd had! Ik heb nooit hulp gezocht, en nu zit ik nog steeds in de penarie.
Heb je een fijne huisarts? Of heb je een fijn vertrouwenspersoon op school? Praat daarmee alsjeblieft. En ga niet gelijk naar een dietiste. Zoals je zelf al aangeeft: het zou inderdaad best iets psychisch kunnen zijn. Dat de manier waarop jij met eten omgaat een manier is waarop jij je uit, dat het je uitlaatklep is. Je moet loslaten dat je moet afvallen, als je naar een gezond en regelmatig eetpatroon toegaat val je vanzelf af.
Laat je niet teveel weerhouden door wat je omgeving zegt. Ik vind het superknap dat je inziet dat je gedrag niet helemaal normaal is. Zeker als het op eten aankomt -dat doet iedereen- heeft iedereen er een mening over. Blijf dicht bij jezelf!
Heb je een fijne huisarts? Of heb je een fijn vertrouwenspersoon op school? Praat daarmee alsjeblieft. En ga niet gelijk naar een dietiste. Zoals je zelf al aangeeft: het zou inderdaad best iets psychisch kunnen zijn. Dat de manier waarop jij met eten omgaat een manier is waarop jij je uit, dat het je uitlaatklep is. Je moet loslaten dat je moet afvallen, als je naar een gezond en regelmatig eetpatroon toegaat val je vanzelf af.
Laat je niet teveel weerhouden door wat je omgeving zegt. Ik vind het superknap dat je inziet dat je gedrag niet helemaal normaal is. Zeker als het op eten aankomt -dat doet iedereen- heeft iedereen er een mening over. Blijf dicht bij jezelf!
vrijdag 22 oktober 2010 om 00:15
vrijdag 22 oktober 2010 om 08:47
Lieve, lieve Amandah,
Nee, je doet niet overdreven. Ik herken je verhaal heel goed. De periodes van niet eten en van te veel eten. Ik begon rond mijn 12e, nu ben ik 24. En ik kan je vertellen, je moet hier voor uit komen. Door er over te praten, met je omgeving en het liefst met een ervaringsdeskundige, leer je er langzaam mee om te gaan.
Ik heb jaren, JAREN, gedacht dat hulp overdreven was. Omdat ik een goed gewicht had. Soms miss iets te zwaar, soms te licht. Maar ik was niet moddervet en niet heel dun. Dus hulp? Ik? Nee, ik was vast een aansteller. Nu pas weet ik dat dit niet zo is.
Ik wou dat ik eerder was gaan praten. Dan had ik niet zo'n hekel aan mezelf hoeven hebben. Dan had ik geleerd dat mijn eetstoornis wel degelijk heel serieus was en dat er wel degelijk een manier is om hier mee om te gaan.
Door te praten, kunnen ze je thuis ook helpen in het dagelijks leven met eten om te gaan. En een ervaringsdeskundige kan je handvaten geven om rustig te blijven, goed te eten. Dat evenwicht te vinden dat je zo zoekt.
Nee, je doet niet overdreven. Ik herken je verhaal heel goed. De periodes van niet eten en van te veel eten. Ik begon rond mijn 12e, nu ben ik 24. En ik kan je vertellen, je moet hier voor uit komen. Door er over te praten, met je omgeving en het liefst met een ervaringsdeskundige, leer je er langzaam mee om te gaan.
Ik heb jaren, JAREN, gedacht dat hulp overdreven was. Omdat ik een goed gewicht had. Soms miss iets te zwaar, soms te licht. Maar ik was niet moddervet en niet heel dun. Dus hulp? Ik? Nee, ik was vast een aansteller. Nu pas weet ik dat dit niet zo is.
Ik wou dat ik eerder was gaan praten. Dan had ik niet zo'n hekel aan mezelf hoeven hebben. Dan had ik geleerd dat mijn eetstoornis wel degelijk heel serieus was en dat er wel degelijk een manier is om hier mee om te gaan.
Door te praten, kunnen ze je thuis ook helpen in het dagelijks leven met eten om te gaan. En een ervaringsdeskundige kan je handvaten geven om rustig te blijven, goed te eten. Dat evenwicht te vinden dat je zo zoekt.
vrijdag 22 oktober 2010 om 23:42
Heel erg bedankt voor de reacties.
toen ik zag dat ik reacties had op mijn verhaal, was ik benieuwd hoe jullie zouden reageren.
Was benieuwd of het inderdaad overdreven was of niet.
Iedereen die reageert op mijn bericht, zegt dat het niet overdreven is. Dat zegt dus al genoeg.
Maandag heb ik afgesproken om een gezond dieet te volgen en zodra het niet lukt en weer erg weinig of erg veel ga eten, dan is het denk ik het beste om te gaan praten met een vertrouwenspersoon op school. Sommige reageren ook dat ze spijt hebben nooit hulp hebben gevraagd en nu nog in de penarie zitten. Alleen hoe kan een vertrouwenspersoon mij helpen? Het blijft wel iets wat ik zelf moet doen, maar dat lukt niet. Ik heb geen grenzen.
SjakieAfhakie, had jij hetzelfde? Hoe zat het bij jou en hoe is het nu?
LJean, je zegt dat je inderdaad een eetstoornis hebt.
Als je op sites kijkt met anorexia en andere, staat er nergens een stoornis met een naam voor wat jij hebt. En waar ik ook erg last van heb. Hoe ga je er nu mee om?
liefs
toen ik zag dat ik reacties had op mijn verhaal, was ik benieuwd hoe jullie zouden reageren.
Was benieuwd of het inderdaad overdreven was of niet.
Iedereen die reageert op mijn bericht, zegt dat het niet overdreven is. Dat zegt dus al genoeg.
Maandag heb ik afgesproken om een gezond dieet te volgen en zodra het niet lukt en weer erg weinig of erg veel ga eten, dan is het denk ik het beste om te gaan praten met een vertrouwenspersoon op school. Sommige reageren ook dat ze spijt hebben nooit hulp hebben gevraagd en nu nog in de penarie zitten. Alleen hoe kan een vertrouwenspersoon mij helpen? Het blijft wel iets wat ik zelf moet doen, maar dat lukt niet. Ik heb geen grenzen.
SjakieAfhakie, had jij hetzelfde? Hoe zat het bij jou en hoe is het nu?
LJean, je zegt dat je inderdaad een eetstoornis hebt.
Als je op sites kijkt met anorexia en andere, staat er nergens een stoornis met een naam voor wat jij hebt. En waar ik ook erg last van heb. Hoe ga je er nu mee om?
liefs
zaterdag 23 oktober 2010 om 10:31
Ik denk niet dat je zo in hokjes moet denken als dat je een label eraan wilt verbinden aan je verstoorde manier van eten.
Neem mij. Ik pas niet in een makkelijk straatje, omdat ik dus wel degelijk periodes had die je zou kunnen omschrijven als anorexia trekken, als je dus in begrippen wilt denken. Niet eten, angstig om aan te komen, liegen dat je wel iets hebt gegeten, spugen als je niet onder eten uit kan komen, sporten, sporten, sporten, dunner willen worden. Tijden dat ik alles at wat los en vast zat zonder te spugen en dus mega veel aankwam. En tijden dat ik standaard spuugde als ik iets had gegeten dat 'niet kon' of iets te veel naar mijn gevoel. Ze kunnen het bijvoorbeeld binge eating noemen, boulimia. You name it. Al met al, en dit is waar het omgaat: eten beheerst(e) mijn leven.
Mijn advies is sowieso houd op met diëten en ga praten. Je komt (geloof ik tenminste) er op die manier niet. Je moet in je hoofd eerst goed met eten om kunnen gaan voor je kan besluiten dat je iets wilt afvallen of aankomen. Je zegt dat je thuis goed met elkaar omgaat. Praat met je moeder, ga langs de huisarts. Zorg dat je hulp krijgt. Ik meen het. Ik had het zelf jaren eerder moeten doen. Ik heb zo lang gedacht dat ik niets waard was JUIST omdat ik niet normaal kon doen met eten. Mijn redenering was namelijk dat ik zoveel mee had. Lieve vrienden, fantastische ouders, geweldige familie, een studie die ik geweldig vind en meer. Ik verdiende niets van dat alles want ik verpestte het zelf door me altijd ongelukkig te voelen door mijn lijf en eten.
Pas toen ik ging praten. Pas toen ik handvaten kreeg om er mee om te gaan.. Toen kon ik beginnen met opnieuw kijken naar mezelf en naar eten. Ja, dat is een proces. Het duurt wellicht jaren. Of je hele leven. Ik denk niet dat ik ooit honderd procent normaal met eten om kan gaan, maar ik kan het nu zoveel beter dan eerst. Ik heb nog steeds momenten dat het mis gaat. Maar ik mag dan praten. Met vriendinnen, mijn ouders. Dat helpt zo om alles weer op een rijtje te zetten, ik verzak er zo niet weer helemaal in. Dat is nu mijn manier om er mee om te gaan. Ik heb geaccepteerd dat ik waarschijnlijk nooit echt goed met eten zal om kunnen gaan. Maar ik verdom het om nog meer energie en kostbare tijd te stoppen in het mezelf lastig maken.
En natuurlijk Amandah, moet je het zelf doen. Maar je hoeft het niet ALLEEN te doen. Ik wil je echt aanraden te gaan praten. Ik denk dat velen van ons meiden, maar ook mannen, pas hulp zochten op een dieptepunt. En geloof me, daar wil je niet komen.
Met wie heb je nu afgesproken dat je een gezond dieet gaat volgen? Heb je het aan iemand verteld dat je moeite hebt normaal om te gaan met eten? Of spreek je het met jezelf af?
Neem mij. Ik pas niet in een makkelijk straatje, omdat ik dus wel degelijk periodes had die je zou kunnen omschrijven als anorexia trekken, als je dus in begrippen wilt denken. Niet eten, angstig om aan te komen, liegen dat je wel iets hebt gegeten, spugen als je niet onder eten uit kan komen, sporten, sporten, sporten, dunner willen worden. Tijden dat ik alles at wat los en vast zat zonder te spugen en dus mega veel aankwam. En tijden dat ik standaard spuugde als ik iets had gegeten dat 'niet kon' of iets te veel naar mijn gevoel. Ze kunnen het bijvoorbeeld binge eating noemen, boulimia. You name it. Al met al, en dit is waar het omgaat: eten beheerst(e) mijn leven.
Mijn advies is sowieso houd op met diëten en ga praten. Je komt (geloof ik tenminste) er op die manier niet. Je moet in je hoofd eerst goed met eten om kunnen gaan voor je kan besluiten dat je iets wilt afvallen of aankomen. Je zegt dat je thuis goed met elkaar omgaat. Praat met je moeder, ga langs de huisarts. Zorg dat je hulp krijgt. Ik meen het. Ik had het zelf jaren eerder moeten doen. Ik heb zo lang gedacht dat ik niets waard was JUIST omdat ik niet normaal kon doen met eten. Mijn redenering was namelijk dat ik zoveel mee had. Lieve vrienden, fantastische ouders, geweldige familie, een studie die ik geweldig vind en meer. Ik verdiende niets van dat alles want ik verpestte het zelf door me altijd ongelukkig te voelen door mijn lijf en eten.
Pas toen ik ging praten. Pas toen ik handvaten kreeg om er mee om te gaan.. Toen kon ik beginnen met opnieuw kijken naar mezelf en naar eten. Ja, dat is een proces. Het duurt wellicht jaren. Of je hele leven. Ik denk niet dat ik ooit honderd procent normaal met eten om kan gaan, maar ik kan het nu zoveel beter dan eerst. Ik heb nog steeds momenten dat het mis gaat. Maar ik mag dan praten. Met vriendinnen, mijn ouders. Dat helpt zo om alles weer op een rijtje te zetten, ik verzak er zo niet weer helemaal in. Dat is nu mijn manier om er mee om te gaan. Ik heb geaccepteerd dat ik waarschijnlijk nooit echt goed met eten zal om kunnen gaan. Maar ik verdom het om nog meer energie en kostbare tijd te stoppen in het mezelf lastig maken.
En natuurlijk Amandah, moet je het zelf doen. Maar je hoeft het niet ALLEEN te doen. Ik wil je echt aanraden te gaan praten. Ik denk dat velen van ons meiden, maar ook mannen, pas hulp zochten op een dieptepunt. En geloof me, daar wil je niet komen.
Met wie heb je nu afgesproken dat je een gezond dieet gaat volgen? Heb je het aan iemand verteld dat je moeite hebt normaal om te gaan met eten? Of spreek je het met jezelf af?
