Gastroscopie

Op YouTube staat een filmpje ervan van het Elisabeth - TweeSteden Ziekenhuis met heel rustige uitleg erover: https://www.youtube.com/watch?v=VZgAcNroULs

Ik kreeg een spray-tje in mijn keel om te verdoven. Het inbrengen vond ik wel wat vervelend. Ademen door de neus en meekijken op het scherm. Ik had toch een smintje gegeten voor de frissigheid en die was wel zichtbaar op het scherm

Ik heb het onderzoek ook gehad, zonder roesje, maar met verdovende keelspray. Slikken kan niet, maar door die spray was dat niet zo erg. Het is geen leuk onderzoek en ik heb me echt gefocust op kalm blijven en mijn ademhaling. Zo kon ik rustig blijven. Als je er zo enorm tegenop ziet (wat ik begrijp), waarom heb je dan niet om een roesje gevraagd? Bedenk dat het niet zo lang duurt en blijf rustig ademen. Veel van wat ik bij zwangerschapsyoga heb geleerd heb ik gebruikt tijdens het onderzoek.

Ik zag er ook tegenop en het is inderdaad geen prettig onderzoek, maar het viel me mee. Bij mij hielp rustig blijven ademen en in gedachten versjes opzeggen (zodat ik iets had om m'n gedachten op te richten). Bedenk: het duurt maar even.

Verder was er bij mij een heel lieve verpleegkundige die me constant gerust stelde en in wiens hand ik mocht knijpen.

Ik had het onderzoek met 28 weken zwangerschap zonder roesje of spray want gevaarlijk voor baby.

Laten we zeggen, ik doe liever andere dingen.

Blijf kalm en weet dat het binnen een half uur voorbij is.

Sterkte en vraag wel om de spray en het roesje.

quote:sneeuwitje7 schreef op 07 juli 2015 @ 15:23:

Over die spray heb ik idd gelezen in de folder. Dan mocht je een uur na tijd niet eten en drinken ivm verslikking? Normaal gebruiken ze een verdovende gelei. Ben dus nog aan het denken over de spray. Kon ook wel voor een roesje kiezen. Zie het meest tegen op als ze de slang inbrengen en het kokhalzen.



Het filmpje ga ik ff bekijken. DankjeIk lag te kokhalzen en boeren tegelijk. Mijn man kon me op de gang horen. Niet erg opbeurend, sorry.

Tijdens het hele onderzoek ja. Gewoon laten komen dat is het makkelijkst.

Ik heb geen spray of roesje gehad. Het is kokhalzen een paar minuten. Je kunt niet slikken maar dat hoeft ook niet. Alleen een reflex kun je niet onderdrukken dus gewoon kokken. De verpeegkundige praatte me er doorheen. Vraag gewoon of ze tegen je willen blijven praten, ik vond dat goed helpen. Ik heb een paniekstoornis maar toch ging het goed. Ik ben niet zo'n held. Je moet jezelf even beheersen want je lichaam roept: ruk dat ding uit mijn keel! Dat is het enige wat je verkeerd zou kunnen doen, de slang eruit trekken. Ik heb niet meegeken naar het scherm, volgens mij, dat maakt ook niks uit. Goed stil blijven liggen, het duurt niet zo lang. Sterkte!

Niets van het hele onderzoek gemerkt dankzij een roesje!

Als het nog kan, zou ik je dit zeker aanraden!

Ik kreeg ook een spray in mijn keel en de assistent was erg aardig. Ik moest wel hard mijn best doen om rustig te blijven en had 3x een slikreflex daarna niet meer. Het duur niet lang, maar 2 minuten en dan is het al voorbij. Ik moest wel even in de frisse lucht lopen en een beetje bijkomen verder was het wel te doen.

Ik heb het onderzoek met een roesje gedaan.

Ik kan mij er geen bal meer van herinneren, niets van meegekregen.

Dus als een roesje nog kan, zal ik dat zeker doen als je er zo tegenop ziet.

Ik zie geen enkele reden jezelf onnodig te kwellen als het een stuk prettiger kan.

Ik heb vanmorgen een gastroscopie met roesje gehad en ik kan het je echt aanraden.

Op de manier waarop het nu ging vond ik het appeltje-eitje.

Ik zei eerlijk dat ik het erg spannend vond en de assistenten en arts waren erg lief voor me.

Er werd goed uitgelegd wat er ging gebeuren.

Op de uitslaapkamer waar ik me eerst moest melden hadden ze het infuusje al geprikt, dus dat hoefde niet meer.

Eerst kreeg ik een drankje zodat ze geen last hebben van je maagsappen.

Toen mocht ik gaan liggen en kreeg ik de verdovende spray in mijn keel.

Ik moest goed slikken en diep zuchten.

Daarna kreeg ik het bitje in dat ervoor zorgt dat je niet op de scoop bijt en toen werd het roesje ingespoten.

Ze zeiden dat ik lekker moest gaan slapen en dat ik aan de slaap toe moest geven.

Ik weet nog dat ik naar iets met lampjes keek en het grappig vond dat die ineens begonnen te dansen en het volgende dat ik weet is dat ik wakker werd op de uitslaapkamer.

Heel erg vaag kan ik me nog iets herinneren over erg moeten boeren, maar dat is alles.

Het stelde dus helemaal niks voor.

Als het nog kan regel dan een roesje als je het ook eng vind want je merkt er echt niks meer van.

Heel veel succes morgen!

Ik had na het onderzoek erge krampen in mijn maag (was ook ontstoken) dus ik zou er ook aan denken om niet alleen te gaan. Onderzoek is vervelend door kokhalsneigingen, maar gelukkig snel voorbij. Sterkte vandaag!

Ik heb nu 3 keer een gastro gehad met spray. Inderdaad dat boeren en kokhalzen hoort erbij. Gewoon meeslikken als ze dat zeggen dan gaat het makkelijker. Laat het over je heen komen, het doet geen pijn, het is alleen even vervelend. Gewoon denken dat het zo klaar is. Veel sterkte, kan me voorstellen dat als je nog nooit zo'n onderzoek hebt gehad je er nogal tegenop kunt zien.

Na het onderzoek ging mijn hele lijf op slot, helemaal verkrampt. Wat ik na het onderzoek gegeten heb spuugde ik uit en ik heb 3 dagen maagkramp, darmkramp en rugkramp gehad. Ik kreeg iets voor mijn maag en iets van ontspanners. Dat hielp iets, na drie dagen was het van de een op het andere moment weg, helemaal ontspannen.

quote:sneeuwitje7 schreef op 08 juli 2015 @ 13:25:

Hoe voelde jullie je na die tijd? Ik heb nu last van buikpijn.Beetje misselijk.

Ik had nergens last van na het onderzoek, ik had honger omdat je niks mocht eten voor het onderzoek. Er werden bij mij geen afwijkingen gevonden aan de monding van mijn maag. Misschien dat je wel last hebt als je daar een afwijking hebt. Of als je al een maagzweer/ontstoken slijmvlies had bv. Bij mij was mijn maag rustig toen ik het onderzoek kreeg iig, ik denk dat dat een reden kan zijn waarom ik geen last had.



Ik maak veel teveel maagzuur aan maar de reden is onbekend. Syndroom van huppeldepup, zit in mijn familie. Dus ik slik maagzuurremmers en heb heel soms een maagzweer, het is wel chronisch. En ik moest mijn eetpatroon aanpassen. Ik denk dat het gerelateerd is aan mijn neurotische aard, mijn broer en oom heeft/had dat ook, dat neurotische. Maar ik had en heb nooit buikpijn. Een maagzweer doet bij mij alleen pijn als ik slik of een boer laat. Ik denk dat het per patient verschilt dus hoe je reageert op het onderzoek omdat de oorzaak verschillend kan zijn. En de klachten ook.



Ze vertelden mij meteen dat ik geen afwijkingen had, ik neem aan jij ook niet als het er goed uit zag? Het biopt is dacht ik voor de heliobacter pylori bacterie. Ik hoop dat je die niet hebt, die behandeling is niet zo prettig, lange tijd antibiotica. Sterkte met wachten op de uitslag iig.

Bij mij namen ze biopten om coeliakie vast te stellen en ik dacht dat dit bij TO ook het geval is.

Ik heb gisteren ook zo'n gastroscopie ondergaan. Ik had de hele week al beroerd geslapen bij het idee dat ik dit onderzoek moest ondergaan , dus ik maakte me er ook behoorlijk druk om. Ik moest bij de huisarts al kiezen of ik wel of niet een roesje wilde. Aangezien ik zo'n hekel aan ziekenhuizen heb, dat ik bij iemand op bezoek gaan al vreselijk vind, koos ik voor geen roesje, zodat ik gelijk weer weg zou kunnen na afloop en geen troep ingespoten zou krijgen, waar je misschien een nasleep van zou hebben. Bovendien ben ik nogal een control freak en had ik het idee, dat ik zonder roesje meer controle over de situatie zou kunnen uitoefenen. In het ergste geval kon ik die slang er dan eigenhandig uittrekken, als ik het gevoel zou hebben, dat ik stikte.



Voor het onderzoek begint, kreeg ik eerst een klein drankje tegen het schuim in je maag (simeticon). Daarna sprayden ze twee keer een verdovende spray in mijn keel. Het smaakte heel bitter en ik moest er even van hoesten, maar het werkte wel meteen. Je krijgt het gevoel dat je keel opzet, waardoor het lijkt alsof je niet zo goed meer kan ademen. Het gevoel went snel en ik zou ook iedereen willen adviseren - ondanks de afschuwelijke, chemische bananensmaak - erom te vragen als ze het niet uit zichzelf aanbieden. Het voorkomt kokhalzen en een pijnlijke keel achteraf. Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat dit in sommige ziekenhuizen geen standaardprocedure is.



Vervolgens moet je gaan liggen op je linkerzij en krijg je een soort bitje in, dat ze met een bandje vastbinden aan je hoofd. In dit bitje zit een gat, waar ze de slang door naar binnen schuiven. Ze vertellen je dat je je kwijl gewoon op het matje kan laten lopen, dat onder je hoofd ligt en dat ze je er wel doorheen zullen praten. Ik word altijd vrij recalcitrant, als ik angst heb en iets moet doen, waar ik tegenop zie en ben dan ook echt niet de aardigste persoon, die er op de aardbol rondloopt. Niet de beste houding, als ze dit soort onderzoeken met je moeten gaan, doen, dat geef ik toe. Een van de twee verpleegsters wilde mijn hoofd met beide handen vastpakken, maar ik heb toen vrij bot gezegd, dat ik dat niet prettig vond en toen liet ze me los. Achteraf voelde ik me daar wel een beetje schuldig over, want het was best een aardige meid.



Toen kwam het moment dat ik die slang moest gaan slikken. De arts liet hem eerst even zien en zei: "Kijk, we hebben een mooi fijn slangetje voor je uitgezocht." Ha ha, alsof hij bij elke patiënt, die voor hetzelfde komt, een andere slang gebruikt, dacht ik nog. Zo dun vond ik dat ding trouwens ook niet. Ik schat ongeveer 1,5 cm doorsnede, ongeveer zo dik als een ringvinger, misschien iets dunner. Ze hebben dat ding wijselijk zwart gemaakt, zodat de maat niet goed in te schatten is. Omdat ik mijn keel niet meer voelde, vond ik het slikken van die slang echter tegen alle verwachting in een makkie. Met twee keer slikken op commando van de arts, zat het ding er al in. Ik voelde er echt niet veel van. Hij had van tevoren gezegd, dat hij even zou stoppen, alvorens mijn maag in te gaan, om me te laten wennen aan het gevoel en dat deed hij ook. Het ademhalen ging heel makkelijk, dus dat viel 100% mee. Ik begon al bijna te denken, dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, maar het ergste moest echter nog komen. Toen hij mijn maag inging en vervolgens de bocht richting mijn twaalfvingerige darm ging maken, vond ik dit nou niet bepaald een prettig gevoel. Niet echt pijnlijk, maar gewoon vervelend dat ze met een vreemd voorwerp in je maag zitten te porren. Misschien kwam het ook door de lucht die hij in mijn maag blies, al heb ik geen moment in de gaten gehad dat mijn maag 'opgepompt' werd. Het werd echter nog erger, toen hij de slang mijn twaalfvingerige darm in probeerde te manouvreren en de locatie van mijn maagportier helaas lastig gepositioneerd bleek te zijn. Deze ging bovendien niet meteen open. Ik vond het 'gepor' op die plek (of waren het luchtstootjes, die hij er tegenaan spoot?) ronduit pijnlijk. Toenhij uiteindelijk doorschoot en een biopt uit mijn twaalfvingerige darm nam, kon ik bijna niet stil blijven liggen en als ik dat bitje niet in mijn mond had gehad en die slang in mijn keel, had ik het waarschijnlijk uitgeschreeuwd van de pijn. Nu kon ik niet veel doen dan kreunen en iets dat ik nog het beste kan omschrijven, als 'briesen'. "Je voelt een trekkend gevoel', zei de arts, voordat hij die hap nam. Nou, ik voelde veel meer dan dat. Afgezien van het feit dat het leek, alsof hij mijn darm door mijn maag naar buiten probeerde te trekken, voelde ik echt een scherpe rot pijn. Nadat hij klaar was in mijn twaalfvingerige darm nam hij nog wat biopten uit mijn maag en die voelde ik niet. Het is dat de arts het vermeldde, anders had ik het niet geweten. Ook het terugtrekken van de slang was geen probleem. Ik heb het ook geen moment het gevoel gehad, dat ik niet kon ademhalen, ook niet toen ik pijn had. Ik was ook in staat om mijn bovenlijf rustig te houden, alleen mijn benen heb ik een beetje bewogen, toen het pijn deed. De hele tijd spraken de verpleegsters me bemoedigend toe. Hoe goed ik het wel niet deed en zo. Ik dacht nog: ja, ja volgens mij zeggen jullie dat tegen iedereen, die niet een poging doet de slang eruit te trekken.



Juist omdat ik op alle ziekenhuiswebsites had gelezen dat het pijnloos zou zijn, was ik er niet op voorbereid dat het toch behoorlijk pijn zou gaan doen en voelde ik me achteraf toch wel enigszins bedrogen. Ik snap dat ze mensen niet nog nerveuzer willen maken, dan ze vaak al zijn, maar ik vind wel dat ze gewoon een eerlijke voorstelling van zaken moeten geven, om paniekreacties te voorkomen. Het kan dus wel pijn doen en niet zo'n beetje ook. Het komt misschien niet vaak voor, maar het kan wel. Mijn eerste reactie toen die slang uit mijn keel was, was dan ook: "Dit is een keer en nooit weer," Daarna heb ik ongenegeerd als een bootwerker alle lucht uit mijn maag zitten boeren. Normaal doe ik dat nooit in het bijzijn van vreemden, maar het kon me echt niet meer schelen op dat moment. Zij hadden die lucht in mijn maag geblazen en nu zouden ze het weten ook, dacht ik nog. Het verbaasde me hoe makkelijk het me afging en hoeveel lucht eruit kwam. Die ene verpleegster keek me op een gegeven moment zelfs aan met een blik, die ergens het midden hield tussen bezorgheid en afgrijzen, alsof ze dit nog nooit had meegemaakt, en zei: "Je moet niet zoveel kracht zetten, hoor". Ik weet niet waarom ze dat zei, want ik vond zelf juist dat ik erg goed bezig was om zoveel mogelijk lucht langs deze weg weer kwijt te raken. Misschien vreesde ze dat ik er een maagbloeding of zo aan over zou houden of vond ze dat ik overdreef. Ik zei tegen haar tussen het boeren door, dat ik niet wilde dat de lucht mijn darmen in zou gaan en er aan de andere kant uit zou komen. Ik had al vaak genoeg last van opgeblazen gevoel. Ik voegde er nog aan toe: "Ik dacht dat jullie wel wat gewend waren." Ze hielden wijselijk hun mond.



Ik heb uit de meeste ervaringen van andere mensen begrepen, dat zij geen pijn hebben tijdens het onderzoek en dat ik dus een uitzondering ben geweest. Het is ook niet zo, dat het bij mij zwaar ontstoken of zo was en dat het daaraan lag, want de arts zei na afloop, dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en dat het er goed uitzag. Hier en daar een beetje licht onstoken. Hij liet na afloop ook nog foto's zien. Dat vond ik wel interessant. Ik heb dus een maagklepje wat niet goed sluit. die arts voegde eraan toe: "Daarom kan je ook zo makkelijk boeren."



's Avonds heb ik best nog wel wat maagpijn gehad, meer dan normaal, waarschijnlijk door die biopten, maar de volgende dag was het weer zoals vanouds. Als ik die pijn tijdens het onderzoek niet had gehad, zou ik zeggen, dat ik het nuchter blijven de hele dag (ik moest pas om 15:30) als vervelender heb ervaren dan dat onderzoek. Overigens mocht ik van dit ziekenhuis om acht uur 's ochtends nog een beschuitje en wat drinken, daarna niet meer. Omdat ik op internet had gelezen, dat je bij andere ziekenhuizen nog tot drie uur voor het onderzoek heldere dranken mocht drinken, heb ik hun voorschrift wel enigzins aan mijn laars gelapt. Ik heb het wel eerlijk gezegd, toen een van die verpleegsters vroeg of ik nuchter was, maar het was geen probleem. Ik dacht nog: als het geen probleem is, waarom laten jullie mensen dan onnodig lijden en passen jullie die voorschriften niet gewoon aan? Ik had de dag ervoor er nog over gebeld en toen deden ze ook al zo moeilijk erover.



Ik zou het de volgende keer ook weer zonder roesje doen, ondanks de pijn, die ik heb gevoeld, al hoop ik natuurlijk dat het bij deze ene keer blijft.