Lijf & Lijn
alle pijlers
Helpt therapie echt bij een eetpobleem?
vrijdag 28 mei 2010 om 13:44
Als je er niet voor open staat gaat het sowieso niet werken. Het is een kwestie van (heel simpel gezegd) een knop omzetten. Beseffen dat het zonde is om zoveel jaren van je leven kwijt te zijn aan je rot te voelen, dat er veel leukere dingen zijn om je energie in te steken. De een gebruikt daar therapie voor, de ander doet het op z'n eigen manier.
Het kan aan mij liggen, maar ik haal niet uit je post dat je er echt klaar mee bent en er actief iets aan wilt gaan doen. Volgens mij vindt jij het allemaal wel goed zo. Of zie ik dat verkeerd?
Het kan aan mij liggen, maar ik haal niet uit je post dat je er echt klaar mee bent en er actief iets aan wilt gaan doen. Volgens mij vindt jij het allemaal wel goed zo. Of zie ik dat verkeerd?
vrijdag 28 mei 2010 om 13:56
Wat je misschien zou kunnen proberen is om naar een zelfhulpgroep te gaan. Dit is gewoon in de avonduren, en dus makkelijk te combineren met werk/gezin. De mensen die daar (vrijwillig) werken hebben allemaal een eetstoornis gehad. Ze spreken dus uit ervaring en niet alleen, zoals een therapeut, uit de boeken.
Er zijn verschillende groepen voor zowel Anorexia, Boulimia en Binge eating disorder. Zou dit iets kunnen zijn? Misschien dat je vanuit daar kan gaan kijken of je er iets aan hebt, of dat je intensievere hulp/begeleiding nodig hebt.
Er zijn verschillende groepen voor zowel Anorexia, Boulimia en Binge eating disorder. Zou dit iets kunnen zijn? Misschien dat je vanuit daar kan gaan kijken of je er iets aan hebt, of dat je intensievere hulp/begeleiding nodig hebt.
vrijdag 28 mei 2010 om 14:11
Misschien ben ik er toch niet zo klaar voor. Want als ik er aan denk dat ik naar een zelfhulpgroep moet, dan krijg ik echt de zenuwen.
Ik heb ook even op dat andere topic gekeken. Ik heb niet alle 1100 post gelezen, hihi, maar las wel iets wat ik zal onthouden. Dat het je eigen keuze is, wel of niet eten. Je kan best besluiten om geen zak chips te eten, je wil het alleen niet. Het is misschien wel te makkelijk om te roepen dat ik niet kan stoppen met eten. Ik kan het wel. Misschien wil ik het inderdaad niet????
Pffff, ik vind het zo kortzichtig van mezelf!!!!
Ik heb ook even op dat andere topic gekeken. Ik heb niet alle 1100 post gelezen, hihi, maar las wel iets wat ik zal onthouden. Dat het je eigen keuze is, wel of niet eten. Je kan best besluiten om geen zak chips te eten, je wil het alleen niet. Het is misschien wel te makkelijk om te roepen dat ik niet kan stoppen met eten. Ik kan het wel. Misschien wil ik het inderdaad niet????
Pffff, ik vind het zo kortzichtig van mezelf!!!!
vrijdag 28 mei 2010 om 14:55
Ik bedoel trouwens niet dat je het met opzet doet, en dat je er niet van wilt genezen hoor.
Maar soms ben je er nog niet helemaal klaar mee en 'wil' je het onbewust vasthouden. Bijvoorbeeld als controle of als troost ergens voor. Misschien beter om het achterliggende probleem aan te pakken, waardoor je eten niet als troost/controle meer nodig hebt.......
Maar soms ben je er nog niet helemaal klaar mee en 'wil' je het onbewust vasthouden. Bijvoorbeeld als controle of als troost ergens voor. Misschien beter om het achterliggende probleem aan te pakken, waardoor je eten niet als troost/controle meer nodig hebt.......
vrijdag 28 mei 2010 om 15:03
Bugzy, ik denk dat therapie je wel kan helpen. Alleen zijn er heel veel verschillende soorten therapieën. Therapie zal je waarschijnlijk niet helpen afvallen, want dat moet je uiteindelijk zelf doen. Wel kan het je helpen om uit te zoeken waarom het je nu niet lukt en waarom je dan teveel eet en zo kom je uiteindelijk bij het punt waarin je voor jezelf kan beslissen om af te vallen of niet.
Ik heb zelf ook in therapie gezeten. Gewoon bij een psycholoog. Dit ging niet zozeer over het eten of afvallen. Maar zo ben ik er wel achter gekomen dat ik het puur voor mezelf moet doen en dat het me voor die tijd niet lukt. Nu ben ik geloof ik zover en lukt het me om langzaam af te vallen.
Succes met uitzoeken wat je wilt!
Ik heb zelf ook in therapie gezeten. Gewoon bij een psycholoog. Dit ging niet zozeer over het eten of afvallen. Maar zo ben ik er wel achter gekomen dat ik het puur voor mezelf moet doen en dat het me voor die tijd niet lukt. Nu ben ik geloof ik zover en lukt het me om langzaam af te vallen.
Succes met uitzoeken wat je wilt!
vrijdag 28 mei 2010 om 15:43
Als je alleen maar eet omdat je het lekker vindt, dan heb je twee opties.
a: lekker eten en je neerleggen bij het feit dat je daardoor steeds dikker wordt.
b: jezelf lekkere dingen onthouden en slanker worden.
Maar beide lukt je zelf kennelijk niet en je vindt het zelf een probleem. Of hebben anderen er vooral een probleem mee?
Je hoeft niet een zwaar trauma te hebben om meer inzicht in je gedrag te krijgen. Dus misschien is het wel nuttig om hulp te zoeken.
a: lekker eten en je neerleggen bij het feit dat je daardoor steeds dikker wordt.
b: jezelf lekkere dingen onthouden en slanker worden.
Maar beide lukt je zelf kennelijk niet en je vindt het zelf een probleem. Of hebben anderen er vooral een probleem mee?
Je hoeft niet een zwaar trauma te hebben om meer inzicht in je gedrag te krijgen. Dus misschien is het wel nuttig om hulp te zoeken.
vrijdag 28 mei 2010 om 16:06
Ik heb zelf anorexia gehad. Dat is misschien niet echt vergelijkbaar met gewoon van lekker eten houden en wat te zwaar zijn, maar ik heb wel de nodige therapieën gevolgd dus kan misschien wel wat nuttigs bijdragen.
De meeste therapieën en opnames in ziekenhuizen hielpen geen moer. Maandenlang volgepropt worden in een ziekenhuis, psychologen waar je eindeloos zinloze gesprekken had, regressie therapie nog zinlozer, groepstherapie het aller zinloost. Zat je dan twee uur lang met zijn allen op de grond en niemand deed een bek open, tot iemand gedwongen werd wat te zeggen. Dan kwamen er twee zinnen en was het weer stil. Maar uiteindelijk heb ik aan een therapie heel veel gehad. Ik denk dat ik maar een keer of tien geweest ben en daarna is het langzaamaan steeds beter gegaan en ik kan ik nu zeggen dat ik genezen ben. Er zijn geen grote trauma's naar voren gekomen, behalve misschien perfectionisme, onzekerheid en geen grip op je leven hebben.
Maar wat voor de een werkt, is voor de ander misschien een verschrikking, dus als je zo ver bent, zoek dan iets waar jij je lekker bij voelt en stop er mee op als je er niks mee kan.
De meeste therapieën en opnames in ziekenhuizen hielpen geen moer. Maandenlang volgepropt worden in een ziekenhuis, psychologen waar je eindeloos zinloze gesprekken had, regressie therapie nog zinlozer, groepstherapie het aller zinloost. Zat je dan twee uur lang met zijn allen op de grond en niemand deed een bek open, tot iemand gedwongen werd wat te zeggen. Dan kwamen er twee zinnen en was het weer stil. Maar uiteindelijk heb ik aan een therapie heel veel gehad. Ik denk dat ik maar een keer of tien geweest ben en daarna is het langzaamaan steeds beter gegaan en ik kan ik nu zeggen dat ik genezen ben. Er zijn geen grote trauma's naar voren gekomen, behalve misschien perfectionisme, onzekerheid en geen grip op je leven hebben.
Maar wat voor de een werkt, is voor de ander misschien een verschrikking, dus als je zo ver bent, zoek dan iets waar jij je lekker bij voelt en stop er mee op als je er niks mee kan.
vrijdag 28 mei 2010 om 16:40
quote:Bugzy schreef op 28 mei 2010 @ 15:32:
Essie, ik had je berichtje gemist. Bedankt daarvoor.
Maar zou het niet gewoon kunnen zijn dat ik eet omdat ik eten lekker vind??? Moet er echt iets dieps onder zitten???quote:Bugzy schreef op 28 mei 2010 @ 13:50:
Maar feit is dat ik alle feestjes ontloop, niet durf af te spreken met vrienden van vroeger en me echt constant echt heel erg rot vol.
En ik ben ook wel bang dat ik dan moet stoppen met dieten en dan weet ik zeker dat ik nooit meer slank word.... Dus misschien ben ik er inderdaad nog niet klaar voor.
Ik denk dat het wel degelijk een probleem voor je is. Waarschijnlijk houd je idd wel van lekker eten, maar het feit dat je eetbuien hebt en je je constant rot voelt geeft wel aan dat er iets mis is. Dat er meer aan de hand is dan gewoon bourgondisch ingesteld zijn.
Je moet sowieso stoppen met diëten, want daar is nog nooit iemand blijvend slank van geworden. Van diëten word je uiteindelijk alleen maar dikker, het bekende jojo-effect.
Therapie zou jou kunnen helpen beter in je vel te zitten en een gezond eetpatroon aan te meten. Als je normaal gaat eten, zal je geleidelijk afvallen en uiteindelijk op een stabiel gewicht blijven.
Ik krijg ook een beetje het idee dat je er nog niet aan toe bent, maar dat is ook heel moeilijk. Dit voelt op een bepaalde manier veilig en daar wil je je aan vasthouden.
Essie, ik had je berichtje gemist. Bedankt daarvoor.
Maar zou het niet gewoon kunnen zijn dat ik eet omdat ik eten lekker vind??? Moet er echt iets dieps onder zitten???quote:Bugzy schreef op 28 mei 2010 @ 13:50:
Maar feit is dat ik alle feestjes ontloop, niet durf af te spreken met vrienden van vroeger en me echt constant echt heel erg rot vol.
En ik ben ook wel bang dat ik dan moet stoppen met dieten en dan weet ik zeker dat ik nooit meer slank word.... Dus misschien ben ik er inderdaad nog niet klaar voor.
Ik denk dat het wel degelijk een probleem voor je is. Waarschijnlijk houd je idd wel van lekker eten, maar het feit dat je eetbuien hebt en je je constant rot voelt geeft wel aan dat er iets mis is. Dat er meer aan de hand is dan gewoon bourgondisch ingesteld zijn.
Je moet sowieso stoppen met diëten, want daar is nog nooit iemand blijvend slank van geworden. Van diëten word je uiteindelijk alleen maar dikker, het bekende jojo-effect.
Therapie zou jou kunnen helpen beter in je vel te zitten en een gezond eetpatroon aan te meten. Als je normaal gaat eten, zal je geleidelijk afvallen en uiteindelijk op een stabiel gewicht blijven.
Ik krijg ook een beetje het idee dat je er nog niet aan toe bent, maar dat is ook heel moeilijk. Dit voelt op een bepaalde manier veilig en daar wil je je aan vasthouden.
Zoek mij niet, ik wil niet gevonden worden.
vrijdag 28 mei 2010 om 20:31
quote:Bugzy schreef op 28 mei 2010 @ 13:50:
Vicodin, ik ben er denk ik wel behoorlijk klaar mee. Alleen kan ik het voor mezelf aardig relativeren. Er zijn nog ergere dingen. Ik ben nog geen 100 kilo, etc. Maar feit is dat ik alle feestjes ontloop, niet durf af te spreken met vrienden van vroeger en me echt constant echt heel erg rot vol. Ik heb alles wat ik wil: een fijn gezin, leuk werk, fijn huis, enz. Alleen deze wolk blijft maar boven mijn hoofd hangen en maakt dat ik nooit gelukkig ben.
En als ik zou geloven dat er iets is wat echt werkt, dan zou ik het doen. Ook als het veel tijd kost. Maar jaren therapie en niets wijzer worden zie ik niet zitten. Want ja, dan moet ik opvang regelen voor de kids en dus vertellen waar ik mee bezig ben. En ik ben ook wel bang dat ik dan moet stoppen met dieten en dan weet ik zeker dat ik nooit meer slank word.... Dus misschien ben ik er inderdaad nog niet klaar voor.
Boertje, herkenbaar, ik ging ook van 38 naar 40 naar 42 en nu soms 44. En 44 is niet extreem groot, maar ik ben wel extreem klein en dan is 44 toch echt wel een hele grote maat.
Nouja, als je zo doorgaat ben je misschien wel ooit 100kg en als je er dan wat aan moet doen is het een nog grotere opgave dan nu, wat misschien lastig is wat betreft motivatie. Dan denk je weer, nu moet ik zoooo veel afvallen, dat lukt nooit/duurt te lang, dus kan ik net zo goed door eten.
Heb je er verder helemaal geen last van? Oh, wel lees ik nu, je voelt je rot, je ontloopt feestjes enz. Ik denk dat dat "er zijn nog ergere dingen" een beetje kop-in-het-zand mentaliteit is. Je durft misschien de confrontatie (met jezelf?) niet aan, je bent misschien bang dat het niet lukt om te stoppen met eetbuien of dat het te zwaar wordt waardoor je het goed gaat praten voor jezelf, of althans, minder erg maken, terwijl je er wel degelijk last van hebt.
Wat betreft therapieen kan ik je geen advies geven, geen ervaring mee. Wellicht heeft het iets te maken met jezelf respecteren en jezelf de moeite waard vinden om goed voor jezelf te zorgen (en dus iets te doen aan dat rotgevoel). Zou jij je kinderen op deze manier behandelen en ze telkens volstoppen met troep zodat ze zich rot voelden heel de tijd?
Vicodin, ik ben er denk ik wel behoorlijk klaar mee. Alleen kan ik het voor mezelf aardig relativeren. Er zijn nog ergere dingen. Ik ben nog geen 100 kilo, etc. Maar feit is dat ik alle feestjes ontloop, niet durf af te spreken met vrienden van vroeger en me echt constant echt heel erg rot vol. Ik heb alles wat ik wil: een fijn gezin, leuk werk, fijn huis, enz. Alleen deze wolk blijft maar boven mijn hoofd hangen en maakt dat ik nooit gelukkig ben.
En als ik zou geloven dat er iets is wat echt werkt, dan zou ik het doen. Ook als het veel tijd kost. Maar jaren therapie en niets wijzer worden zie ik niet zitten. Want ja, dan moet ik opvang regelen voor de kids en dus vertellen waar ik mee bezig ben. En ik ben ook wel bang dat ik dan moet stoppen met dieten en dan weet ik zeker dat ik nooit meer slank word.... Dus misschien ben ik er inderdaad nog niet klaar voor.
Boertje, herkenbaar, ik ging ook van 38 naar 40 naar 42 en nu soms 44. En 44 is niet extreem groot, maar ik ben wel extreem klein en dan is 44 toch echt wel een hele grote maat.
Nouja, als je zo doorgaat ben je misschien wel ooit 100kg en als je er dan wat aan moet doen is het een nog grotere opgave dan nu, wat misschien lastig is wat betreft motivatie. Dan denk je weer, nu moet ik zoooo veel afvallen, dat lukt nooit/duurt te lang, dus kan ik net zo goed door eten.
Heb je er verder helemaal geen last van? Oh, wel lees ik nu, je voelt je rot, je ontloopt feestjes enz. Ik denk dat dat "er zijn nog ergere dingen" een beetje kop-in-het-zand mentaliteit is. Je durft misschien de confrontatie (met jezelf?) niet aan, je bent misschien bang dat het niet lukt om te stoppen met eetbuien of dat het te zwaar wordt waardoor je het goed gaat praten voor jezelf, of althans, minder erg maken, terwijl je er wel degelijk last van hebt.
Wat betreft therapieen kan ik je geen advies geven, geen ervaring mee. Wellicht heeft het iets te maken met jezelf respecteren en jezelf de moeite waard vinden om goed voor jezelf te zorgen (en dus iets te doen aan dat rotgevoel). Zou jij je kinderen op deze manier behandelen en ze telkens volstoppen met troep zodat ze zich rot voelden heel de tijd?
zaterdag 29 mei 2010 om 15:40
Runner, omdat ik niet weet hoe de therapie heet ga ik proberen uit te leggen wat er tijdens zo'n sessie gebeurde. Ik weet wel dat mijn therapeute o.a. NLP en NEI therapie gaf, maar dat bij mij niet toepaste (dus daar kan ik ook niets zinnigs over zeggen).
Het was ook best zweverig, maar tegelijk was het super concreet, terwijl gesprekken met therapeuten altijd om de kern heen draaiden.
Waar het op neer kwam is dat ik de confrontatie aanging met datgene waar ik zo bang voor was (aankomen, controle verlies, iets dat sterker was dan ik en waar ik geen grip op had). Ik moest als het ware die angst worden. Dan moest ik een plek in de kamer uitzoeken waar die angst zich bevond en daar gaan zitten en dan ging de therapeute allerlei vragen aan "het monster" stellen.
Omdat ik op dat moment "dat monster" was, kon ik er niet voor weg lopen. Al snel kwam ik er achter dat "het monster" helemaal niet zo groot en beangstigend was. Het was iets dat ik negeerde en daardoor werd het steeds groter, als een soort zwarte uitdijende ballon.
Eigenlijk bleek dat het monster vooral aandacht en begrip nodig had. Op het moment dat ik erkende dat het bij mij hoorde en iets was om te accepteren en niet weg te drukken, was het alsof de ballon doorgeprikt werd en steeds kleiner werd. Ik hoop dat je het nog kan volgen.
Het klinkt echt heel weird maar sindsdien had ik er steeds minder last van. Het ging niet van de een op de andere dag, maar langzaam aan verdween de drang om af te vallen en ging het steeds beter.
Het was ook best zweverig, maar tegelijk was het super concreet, terwijl gesprekken met therapeuten altijd om de kern heen draaiden.
Waar het op neer kwam is dat ik de confrontatie aanging met datgene waar ik zo bang voor was (aankomen, controle verlies, iets dat sterker was dan ik en waar ik geen grip op had). Ik moest als het ware die angst worden. Dan moest ik een plek in de kamer uitzoeken waar die angst zich bevond en daar gaan zitten en dan ging de therapeute allerlei vragen aan "het monster" stellen.
Omdat ik op dat moment "dat monster" was, kon ik er niet voor weg lopen. Al snel kwam ik er achter dat "het monster" helemaal niet zo groot en beangstigend was. Het was iets dat ik negeerde en daardoor werd het steeds groter, als een soort zwarte uitdijende ballon.
Eigenlijk bleek dat het monster vooral aandacht en begrip nodig had. Op het moment dat ik erkende dat het bij mij hoorde en iets was om te accepteren en niet weg te drukken, was het alsof de ballon doorgeprikt werd en steeds kleiner werd. Ik hoop dat je het nog kan volgen.
Het klinkt echt heel weird maar sindsdien had ik er steeds minder last van. Het ging niet van de een op de andere dag, maar langzaam aan verdween de drang om af te vallen en ging het steeds beter.
zaterdag 29 mei 2010 om 16:39
zaterdag 29 mei 2010 om 19:38
Goeie vraag Runner, of het voor 100% is opgelost. Het schijnt dat je nooit echt 100% geneest. Ik zag het ook altijd als iets dat steeds beter gaat, steeds een stapje vooruit. Maar nu je zo direct vraagt, ja ik ben er gelukkig van af.
Het moeilijke van een eetprobleem dat lang heeft doorgesudderd (bij mij zeker 15 jaar) is dat je hele leven zich vormt rond dat eetprobleem. Je sociale leven veranderd, je gaat minder afspreken met anderen, vermijdt feestjes, gaat niet uit eten, relaties zijn te ingewikkeld en je hebt bovendien al een relatie hebt met je eetprobleem. Wat dat aangaat heeft Bugzy ook een al probleem, want haar sociale leven lijdt er onder. Dus lieve Bugzy, doe er wat aan nu het nog kan, voor je jaren verder bent en steeds verder in je schulpje bent gekropen en steeds meer dingen bent gaan vermijden.
Als dan na lange tijd het eetprobleem is opgelost, blijkt dat je al die andere dingen weer moet oppakken die in de koelkast hebben gestaan (en dan bedoel ik niet alleen voedsel ).
Dat vond ik best moeilijk, omdat veel dingen na al die jaren nare associaties hebben gekregen. Daar moet je echt aan werken en aan een nieuwe invulling aan je leven geven nu het belangrijkste waar alles om draaide, is weggevallen.
Heb gelukkig al weer jaren een relatie en een sociaal leven, ik ga uit eten en naar feestjes, ik doe eigenlijk alles weer wat ieder ander ook doet. Al kan ik er nog steeds niet goed tegen om te veel sociale dingen achter elkaar hebben.
Het moeilijke van een eetprobleem dat lang heeft doorgesudderd (bij mij zeker 15 jaar) is dat je hele leven zich vormt rond dat eetprobleem. Je sociale leven veranderd, je gaat minder afspreken met anderen, vermijdt feestjes, gaat niet uit eten, relaties zijn te ingewikkeld en je hebt bovendien al een relatie hebt met je eetprobleem. Wat dat aangaat heeft Bugzy ook een al probleem, want haar sociale leven lijdt er onder. Dus lieve Bugzy, doe er wat aan nu het nog kan, voor je jaren verder bent en steeds verder in je schulpje bent gekropen en steeds meer dingen bent gaan vermijden.
Als dan na lange tijd het eetprobleem is opgelost, blijkt dat je al die andere dingen weer moet oppakken die in de koelkast hebben gestaan (en dan bedoel ik niet alleen voedsel ).
Dat vond ik best moeilijk, omdat veel dingen na al die jaren nare associaties hebben gekregen. Daar moet je echt aan werken en aan een nieuwe invulling aan je leven geven nu het belangrijkste waar alles om draaide, is weggevallen.
Heb gelukkig al weer jaren een relatie en een sociaal leven, ik ga uit eten en naar feestjes, ik doe eigenlijk alles weer wat ieder ander ook doet. Al kan ik er nog steeds niet goed tegen om te veel sociale dingen achter elkaar hebben.
