Het is ook niet gauw goed

Het is waarschijnlijk weer een rare kronkel van mezelf maar ik ben toch benieuwd of er mensen zijn die deze kronkel herkennen. Ik ben begin dit jaar begonnen met afvallen en ondertussen ruim tien kilo kwijtgeraakt onder meer door flink te sporten.



Sinds eind mei kwakkel ik behoorlijk met mijn gezondheid waardoor sporten bijna niet meer mogelijk is. Erg vervelend, vooral omdat ik het sporten nodig heb om gedisciplineerd te eten. Er gaat behoorlijk wat 'verboden voedsel' door mijn mond op een dag. En dat brengt mij op mijn kronkel: hoeveel ik ook eet (regelmatig drop, gevulde speculaas, (te) zoet broodbeleg, etc...), ik kom vrijwel niet meer aan. Op zich val ik ook niet af maar nou vind ik het weer raar dat ik niet aankom.



Tegelijkertijd moet ik ook eerlijk bekennen dat ik behoorlijk pissig zou worden als ik wél kilo's aangekomen zou zijn, maar ik ben nu dus mezelf aan het testen met hoe ver ik kan gaan.



Moraal van dit verhaal: geen idee maar ik vraag me af of dit nou een typisch voorbeeld van een ingewikkeld vrouwenbrein is...

Rationeel weet ik ook wel dat jullie toelichtingen kloppen want ik merk ook wel degelijk dat m'n vel gaat hangen op verschillende plekken en dat ik dus spiermassa verloren heb waardoor ik weer lichter ben. Klinkt ook volstrekt logisch aangezien het afvallen niet heel snel ging omdat ik spiermassa ontwikkelde. Alleen heb ik soms in emotioneel opzicht een beetje moeite om een goeie balans te houden. Als ik lekker sport, haal ik het niet in m'n hoofd om verboden voedsel te nuttigen. Nu heb ik sowieso tijd over en dus veel meer gelegenheid om me te goed te doen aan allerlei lekkernijen.





@ Nogeensdan: ik loop zelfs al bij een specialist in het ziekenhuis omdat mijn gezondheid al een paar maanden niet echt lekker op dreef is. Dat zal ook zeker van invloed zijn op mijn gewicht maar soms 'vergeet' ik gewoon dat ik lichamelijk niet in orde ben en ga ik op zoek naar stomme kronkels, waaronder dus deze.



@ pode & eva-anne: mag ik jullie brein???

@ Bosaapje: ik heb geen flauw idee wanneer m'n huid weer eens gaan flubberen. De eerste twee maanden was ik te ziek om me daar bewust mee bezig te houden. Op de sportschool heb ik me wel laten vertellen (of misschien wel wijs laten maken) dat de spiermassa wel weer sneller terugkomt omdat ik al enigszins een trainingsverleden heb. Ik hoop het echt van harte want ik baal flink van m'n zwabberarmen en blubberbuik. En nee, ik vind het niet erg dat je die vragen hier hebt gesteld



Overigens is het leed nu inderdaad geleden. Ben nu 'eindelijk' twee kilo aangekomen en heb nu de pest in. Ik hoop echt dat ik vanaf morgen weer de knop kan omzetten en gewoon gezond kan eten. De afgelopen weken heb ik best wel veel nieuwe kleren gekocht maar als ik het nu aantrek, zie ik alleen maar die kwabben en rollen

Ik gebruik m'n eigen topic maar even om mijn verhaal kwijt te kunnen. Afgelopen donderdag ben ik weer bij de internist geweest voor de uitslag van de CT-scan die ik een week eerder heb laten maken. Daaruit is ook niets bijzonders naar voren gekomen. Nu heeft de internist besloten dat opname in het ziekenhuis de enige oplossing is. Op die manier hoopt hij een beeld te krijgen van mijn koorts- en pijnaanvallen en tegelijkertijd krijg ik allerlei onderzoeken (geen idee wat voor, wordt nog spannend dus).



Hij vermoedt sterk dat ik lijd aan een auto-immuunziekte. Behalve de definitie die ik op wikipedia heb gevonden (Auto-immuunziekten ontstaan doordat het immuunsysteem lichaamseigen cellen en stoffen als vreemd aanziet. Het lichaam gaat dan antistoffen tegen de eigen weefsels vormen) , heb ik geen idee wat het inhoudt en dat wil ik graag zo houden om eventuele rampscenario's in m'n hoofd te vermijden.



Aan de ene kant ben ik wel blij dat ik opgenomen word omdat het grootste deel van mijn klachten zich 's avonds en/of 's nachts afspeelt. Aan de andere kant vind ik het ook weer lastig omdat ik die pijnaanvallen over het algemeen heb als ik overdag teveel activiteiten heb ondernomen. Waar ik dus bang voor ben, is dat ik in het ziekenhuis geen pijnaanvallen krijg omdat ik daar natuurlijk weinig energie verspil. Ik zie het dus al voor me dat die internist na verloop van tijd besluit dat ik weer naar huis kan omdat de pijnaanvallen zijn verdwenen, maar gegarandeerd dat ik ze thuis wel weer krijg als ik dingen ga ondernemen. Aan de andere kant weet ik ook wel dat dit onzin is want er zit duidelijk een afwijking in mijn bloed en de internist had al gezegd dat hij dat als uitgangspunt voor verdere onderzoeken neemt.



Ondertussen spoken er allerlei gedachten door mijn hoofd waarvan ik rationeel dondersgoed weet dat dat van ondergeschikt belang is. Maar ooo wat ben ik bang dat ik me daar laat verleiden tot 'verveel-eten' en dat de kilo's erbij vliegen. Dat kleine beetje sporten wat ik deed, komt straks helemaal te vervallen dus daarmee kan ik het niet compenseren. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat als ik bang ben voor vreetbuien, ik juist in het tegenovergestelde doorsla en dus amper een hap durf te eten. Bah, wat baal ik er toch van dat mijn eetpatroon zo'n belangrijk deel in m'n hoofd inneemt.



De komende dagen ga ik in ieder geval meer sporten dan goed voor me is, puur als een soort van afscheidsritueel (om het maar even zwaar uit te drukken). Morgenochtend ga ik dus lekker bodypumpen en maandagavond gooi ik er ook nog een RPM-les tegenaan. Absoluut niet goed voor m'n lichaam en gezondheid maar dat boeit me even niet. Sorry, ik word altijd heel recalcitrant op het moment dat bepaalde dingen van me afgenomen gaan worden.



De grootste onzekerheid is nog dat ik niet weet hoe lang ik daar moet blijven, dat hangt allemaal af van hoe snel de diagnose wordt gesteld. Dit kan drie dagen maar ook drie weken duren. Lekker vooruitzicht dus. Natuurlijk ben ik ook wel positief over een aantal dingen en dan vooral het feit dat ik nu 24/7 onder medische controle sta en dat de oplossing steeds dichter bij komt. De gedachte alleen al dat ik na m'n ziekenhuisopname van alle ellende verlost ben, stemt mij echt wel heel vrolijk!



Nou, ik ga nog even wat boodschappen doen ter voorbereiding op mijn opsluiting (sorry, ik heb dramaqueengedrag nodig om te relativeren, haha). Gisteren ook al allemaal spulletjes gekocht en daar werd ik dan ook wel weer vrolijk van. Voelde me net jarig, alleen beetje jammer dat ik de cadeautjes zelf moest betalen. Nou ja, mijn emoties en humeur schommelen behoorlijk deze dagen en mijn nachtrust laat ook te wensen over. Het klinkt misschien raar maar ik zou blij zijn als het woensdag is en ik er daadwerkelijk ben, des te sneller is het ook weer afgelopen.