Lijf & Lijn
alle pijlers
Mijn nicht krijgt anorexia, ik voel het gewoon.
zaterdag 5 juli 2008 om 12:48
Hallo iedereen.
Ik ben een meisje van 15 jaar (ik weet dat de meesten onder jullie waarschijnlijk ouder zijn)
Maar ik zit met een probleem en ik ken niemand van mijn leeftijd dat hier iets over weet dus ik dacht om het hier eens te proberen.
Mijn nicht, S., is 13 jaar oud en wordt 14 in december. Dit lijkt jong, weet ik, maar ze is al heel rijp voor haar leeftijd. Sinds ongeveer een jaar is ze erg veel verdikt, door haar puberteit. Maar ze vindt dit zelf niet zo leuk! Ze weegt nu ongeveer 60kg en woog een jaar geleden ongeveer 40kg. Ze is ook veel gegroeit en is nog altijd aan het groeien, wat heel normaal is.
S. is altijd al een dromer geweest, eerst wou ze actrice worden, dan zangeres, en nu model. En vorig jaar wàs ze ook model, en had ze een perfect maatje 34. Ze verdiende veel geld (voor zo jong te zijn) door dit jobje. En ze had er dus veel plezier aan. Maar nu ze verdikt is, krijgt ze geen jobaanbiedingen meer van het modellenbureau. En dat vindt ze heel erg jammer. ( ze zegt dat niet maar als ze erover praat merk je het wel )
Ze is ook heel erg populair op school, iedereen kent haar, en daardoor wordt de druk om mooi te zijn nóg groter.
Daarbij komt ook nog dat haar ouders binnenkort gaan scheiden.
Hierdoor gaan haar punten en ook haar zelfvertrouwen enorm naar beneden, dat merk je heel hard. En ik ben begin deze week 2 dagen bij haar blijven logeren, en je merkt echt wel dat er een rare sfeer hangt in dat huis. Iedereen leeft helemaal op zichzelf, en dat geeft S. veel kans om haar te concentreren op haar dieet, zonder dat iemand er iets van merkt. Ze zit ook heel erg vaak op sites over modellen en met 'perfecte' mensen. Ze wil overal de coolste zijn. Ze leeft op internet in een 'eigen wereld' om van de echte wereld te ontsnappen. Althans, zo zie ik het.
S. heeft weinig fut en ze probeert zoveel mogelijk haar calorieën te tellen. Nu kan ze nog niet zo goed weerstaan aan lekkere dingen, maar ik vrees dat dit misschien niet lang meer zal duren.
Ze heeft ook al een week geprobeert haar eten uit te kotsen, maar heeft het dan opgegeven. Er hangen allerlei posters aan haar muur met modellen (heel erg magere modellen) en schrijft daar dan 'anorexia' bij. Ze luistert ook naar liedjes over anorexia en zegt dat de zanger (van wie ze grote fan is) pro-anorexia is.
Soms begint ze zomaar opeens, zonder reden, over calorieën te praten en te tellen hoeveel calorieën ze eet wanneer ze bijvoorbeeld dat soort koekje eet. Ze is er dus echt heel veel mee bezig.
S. is altijd al een persoon geweest die zich erg laat beïnvloeden door wat anderen haar zeggen. En het probleem is: Ik weet niet WAT ik moet zeggen? Wat kan ik zeggen of doen om haar op andere gedachten te doen brengen, en haar te helpen haarzelf weer mooi te gaan vinden?
Ik hoop dat iemand me kan helpen, want ik ben erg bezorgd.
Groetjes, Ik
Ik ben een meisje van 15 jaar (ik weet dat de meesten onder jullie waarschijnlijk ouder zijn)
Maar ik zit met een probleem en ik ken niemand van mijn leeftijd dat hier iets over weet dus ik dacht om het hier eens te proberen.
Mijn nicht, S., is 13 jaar oud en wordt 14 in december. Dit lijkt jong, weet ik, maar ze is al heel rijp voor haar leeftijd. Sinds ongeveer een jaar is ze erg veel verdikt, door haar puberteit. Maar ze vindt dit zelf niet zo leuk! Ze weegt nu ongeveer 60kg en woog een jaar geleden ongeveer 40kg. Ze is ook veel gegroeit en is nog altijd aan het groeien, wat heel normaal is.
S. is altijd al een dromer geweest, eerst wou ze actrice worden, dan zangeres, en nu model. En vorig jaar wàs ze ook model, en had ze een perfect maatje 34. Ze verdiende veel geld (voor zo jong te zijn) door dit jobje. En ze had er dus veel plezier aan. Maar nu ze verdikt is, krijgt ze geen jobaanbiedingen meer van het modellenbureau. En dat vindt ze heel erg jammer. ( ze zegt dat niet maar als ze erover praat merk je het wel )
Ze is ook heel erg populair op school, iedereen kent haar, en daardoor wordt de druk om mooi te zijn nóg groter.
Daarbij komt ook nog dat haar ouders binnenkort gaan scheiden.
Hierdoor gaan haar punten en ook haar zelfvertrouwen enorm naar beneden, dat merk je heel hard. En ik ben begin deze week 2 dagen bij haar blijven logeren, en je merkt echt wel dat er een rare sfeer hangt in dat huis. Iedereen leeft helemaal op zichzelf, en dat geeft S. veel kans om haar te concentreren op haar dieet, zonder dat iemand er iets van merkt. Ze zit ook heel erg vaak op sites over modellen en met 'perfecte' mensen. Ze wil overal de coolste zijn. Ze leeft op internet in een 'eigen wereld' om van de echte wereld te ontsnappen. Althans, zo zie ik het.
S. heeft weinig fut en ze probeert zoveel mogelijk haar calorieën te tellen. Nu kan ze nog niet zo goed weerstaan aan lekkere dingen, maar ik vrees dat dit misschien niet lang meer zal duren.
Ze heeft ook al een week geprobeert haar eten uit te kotsen, maar heeft het dan opgegeven. Er hangen allerlei posters aan haar muur met modellen (heel erg magere modellen) en schrijft daar dan 'anorexia' bij. Ze luistert ook naar liedjes over anorexia en zegt dat de zanger (van wie ze grote fan is) pro-anorexia is.
Soms begint ze zomaar opeens, zonder reden, over calorieën te praten en te tellen hoeveel calorieën ze eet wanneer ze bijvoorbeeld dat soort koekje eet. Ze is er dus echt heel veel mee bezig.
S. is altijd al een persoon geweest die zich erg laat beïnvloeden door wat anderen haar zeggen. En het probleem is: Ik weet niet WAT ik moet zeggen? Wat kan ik zeggen of doen om haar op andere gedachten te doen brengen, en haar te helpen haarzelf weer mooi te gaan vinden?
Ik hoop dat iemand me kan helpen, want ik ben erg bezorgd.
Groetjes, Ik
zaterdag 5 juli 2008 om 12:56
Hoi inneman,wat lief dat je zo meedenkt met je vriendin en ik kan me goed voorstellen dat jij je zorgen maakt om haar.Zo te zien staat ze onder een enorme druk om perfect te zijn en dit ten koste voor haar gezondheid.Hmmm,ik zou haar vertellen dat ze mooi is zoals ze is en dat ze niet perfect hoeft te zijn.Praat met haar en ga leuke dingen met haar doen!Vraag haar waarom ze opeens zo onzeker over haar uiterlijk is.En als je gewoon een goede vriendin voor haar bent dan voelt ze dat ook.Verder is het van belang dat ze hulp gaat zoeken want er zit nog meer achter een eetprobleem zoals anorexia en boulimia.Er is altijd een oorzak waarom iemand een eetprobleem ontwikkelt.Want het heeft ook een emotionele kant.Misschien helpt het haar om met mensen te spreken die zo een ziekte hebben gehad en ervan genezen zijn?Die kunnen zich nog het beste inleven in je vriendin.Dat zou ik gewoon maar eens gaan voorstellen.Maar nogmals,erg lief van je dat je zo bezorgd bent om je vriendin.Sterkte!
zaterdag 5 juli 2008 om 13:44
Ik denk niet dat dat iets voor haar is. Ze verbergt het liefst haar gevoelens voor iedereen. Ze praat niet echt over haar problemen (bijvoorbeeld over de scheiding heeft ze nog nooit gepraat) Ze heeft wel al over anorexia gepraat, maar ze ziet dat dan ook niet als een probleem. Ze zei een keer: " ...anorexia voor twee weken en dan stop ik ermee."
Volgens mij heeft ze dus ook niet helemaal door wat anorexia is. En al helemaal niet dat ze er een beginnende vorm van heeft!
Bedankt voor je lieve reacties, Geraldine
Volgens mij heeft ze dus ook niet helemaal door wat anorexia is. En al helemaal niet dat ze er een beginnende vorm van heeft!
Bedankt voor je lieve reacties, Geraldine
zaterdag 5 juli 2008 om 13:56
@ extrahalo
Ik denk niet dat haar ouders hiervan weten, nee. Of misschien wel maar het eigenlijk niet wíllen zien omdat ze zelf al genoeg problemen hebben met de scheiding.
Mijn ouders heb ik hier terloops al wel eens iets van vertelt maar niet zo uitgebreid als in mijn forum.
En ik wil en kan dit helemaal niet helemaal alleen oplossen, vandaar deze forum, omdat ik weet dat hier vooral volwassenen op kijken.
En dit klinkt vast heel erg laf, maar... het is altijd makkelijker om een tekstje te schrijven op internet naar iemand die je niet kent dan het in de ogen van iemand die je dierbaar is te moeten zeggen en daar hulp aan te vragen, ookal weten zij waarschijnlijk beter hoe ze je moeten helpen. Snap je?
Daarom dat ik het eerst hier wil zeggen en dan als ik er klaar voor ben aan bijvoorbeeld mijn ouders. Als voorbereiding op het moeilijkste...
kus!
Ik denk niet dat haar ouders hiervan weten, nee. Of misschien wel maar het eigenlijk niet wíllen zien omdat ze zelf al genoeg problemen hebben met de scheiding.
Mijn ouders heb ik hier terloops al wel eens iets van vertelt maar niet zo uitgebreid als in mijn forum.
En ik wil en kan dit helemaal niet helemaal alleen oplossen, vandaar deze forum, omdat ik weet dat hier vooral volwassenen op kijken.
En dit klinkt vast heel erg laf, maar... het is altijd makkelijker om een tekstje te schrijven op internet naar iemand die je niet kent dan het in de ogen van iemand die je dierbaar is te moeten zeggen en daar hulp aan te vragen, ookal weten zij waarschijnlijk beter hoe ze je moeten helpen. Snap je?
Daarom dat ik het eerst hier wil zeggen en dan als ik er klaar voor ben aan bijvoorbeeld mijn ouders. Als voorbereiding op het moeilijkste...
kus!
zaterdag 5 juli 2008 om 13:57
Lieve Inneman,
Ik ben psycholoog en hoewel ik dat normaal niet aan de grote klok hang zeker niet op een forum vond ik toch dat ik even op je berichtje moest reageren. Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over je nichtje, als ik jouw verhaal zo hoor denk ik dat ze kans maakt een eetstoornis te ontwikkelen. Of dat anorexia is daar ben ik niet zo zeker van omdat steeds meer duidelijk wordt dat er daarvoor ook sprake moet zijn van bepaalde aangeboren eigenschappen en het is nog maar de vraag of je nicht die heeft. Maar er zijn natuurlijk ook (minder ernstige of minder gevaarlijke) eetstoornissen. Ze gaat op dit moment in elk geval niet gezond met haar eten om en, belangrijker nog, zit niet lekker in haar vel en in haar lijf. De stituatie rondom de scheiding verstekt dit natuurlijk nog eens. Het is vanuit hier natuurlijk moeilijk in te schatten wat je nichtje nodig heeft, het zou mooi zijn als ze een gezond eetpatroon zou kunnen vinden, met mischien wat minder lekkere dingen (vreetbuien?) en vooral goede voedingstoffen. Daar bij zou een dietist kunnen helpen en misschien zou ze dat zelf ook wel willen als je dat eens aan haar voorstelt. Anderzijds doet dat natuurlijk helemaal niets met haar geestelijke gesteldheid, daarvoor zou ze er misschien iets aan hebben om met een psycholoog te gaan praten. Heb je het er al met jouw of haar ouders over gehad. Als je ouders een goede band hebben met har ouders kunnen ze misschien hun zorgen eens naar haar ouders uitspreken.
Tenslotte wil ik je nog even een hart onder de riem steken maar je ook vertellen dat jij haar niet kunt "redden". Hooguit kun je haar eens advies geven als je merkt dat ze er(gens) mee zit. Het is dus ook belangrijk om de problemen rondom je nicht los te laten en vertrouwen te hebben op haar kracht (want die heeft ze ongetwijfeld ook). Wees een vriendin voor haar, steun haar, geef een luisterend oor als ze dat nodig heeft maar hou vooral ook je eigen grenzen in de gaten. Natuurlijk wil je niet dat je nicht hier alleen in blijft staan maar eigenlijk is het aan de volwassenen om voor haar te zorgen. Ik hoop alleen dat die niet te druk zijn met zichzelf.
Ik ben psycholoog en hoewel ik dat normaal niet aan de grote klok hang zeker niet op een forum vond ik toch dat ik even op je berichtje moest reageren. Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over je nichtje, als ik jouw verhaal zo hoor denk ik dat ze kans maakt een eetstoornis te ontwikkelen. Of dat anorexia is daar ben ik niet zo zeker van omdat steeds meer duidelijk wordt dat er daarvoor ook sprake moet zijn van bepaalde aangeboren eigenschappen en het is nog maar de vraag of je nicht die heeft. Maar er zijn natuurlijk ook (minder ernstige of minder gevaarlijke) eetstoornissen. Ze gaat op dit moment in elk geval niet gezond met haar eten om en, belangrijker nog, zit niet lekker in haar vel en in haar lijf. De stituatie rondom de scheiding verstekt dit natuurlijk nog eens. Het is vanuit hier natuurlijk moeilijk in te schatten wat je nichtje nodig heeft, het zou mooi zijn als ze een gezond eetpatroon zou kunnen vinden, met mischien wat minder lekkere dingen (vreetbuien?) en vooral goede voedingstoffen. Daar bij zou een dietist kunnen helpen en misschien zou ze dat zelf ook wel willen als je dat eens aan haar voorstelt. Anderzijds doet dat natuurlijk helemaal niets met haar geestelijke gesteldheid, daarvoor zou ze er misschien iets aan hebben om met een psycholoog te gaan praten. Heb je het er al met jouw of haar ouders over gehad. Als je ouders een goede band hebben met har ouders kunnen ze misschien hun zorgen eens naar haar ouders uitspreken.
Tenslotte wil ik je nog even een hart onder de riem steken maar je ook vertellen dat jij haar niet kunt "redden". Hooguit kun je haar eens advies geven als je merkt dat ze er(gens) mee zit. Het is dus ook belangrijk om de problemen rondom je nicht los te laten en vertrouwen te hebben op haar kracht (want die heeft ze ongetwijfeld ook). Wees een vriendin voor haar, steun haar, geef een luisterend oor als ze dat nodig heeft maar hou vooral ook je eigen grenzen in de gaten. Natuurlijk wil je niet dat je nicht hier alleen in blijft staan maar eigenlijk is het aan de volwassenen om voor haar te zorgen. Ik hoop alleen dat die niet te druk zijn met zichzelf.
zaterdag 5 juli 2008 om 14:04
Als mijn nicht dit zou lezen, zou haar dat dan helpen of haar juist minder zelfvertrouwen geven?
Want ik zou haar kunnen vertellen over deze site en het verhaal dat ik over haar heb verteld, maar zou ze dat zelf wel zo leuk vinden? Van de ene kant denk ik dat ze door dit te lezen misschien wel gaat inzien dat ze echt niet goed bezig is, maar misschien vindt ze het helemaal niet leuk dat ik me zo bemoei?
Wat denken jullie?
Want ik zou haar kunnen vertellen over deze site en het verhaal dat ik over haar heb verteld, maar zou ze dat zelf wel zo leuk vinden? Van de ene kant denk ik dat ze door dit te lezen misschien wel gaat inzien dat ze echt niet goed bezig is, maar misschien vindt ze het helemaal niet leuk dat ik me zo bemoei?
Wat denken jullie?
zaterdag 5 juli 2008 om 14:08
quote:Geraldine schreef op 05 juli 2008 @ 12:56:
Hmmm,ik zou haar vertellen dat ze mooi is zoals ze is en dat ze niet perfect hoeft te zijn.Praat met haar en ga leuke dingen met haar doen!Vraag haar waarom ze opeens zo onzeker over haar uiterlijk is.
Lijkt mij logisch dat je onzeker wordt over je lichaam als je in 1 jaar tijd ongeveer 20 kg aankomt. Lijkt mij vreemder als je dit dan niet zou worden. Bovendien denk ik niet dat je dan zit te wachten op mensen die zeggen dat je mooi bent zoals je bent.
Zou persoonlijk dan toch zoiets hebben van heb je geen ogen in je hoofd of zo. Vorig jaar was ik mooi nu niet.
Maar lijkt mij inderdaad belangrijk om je nicht te laten weten dat ze altijd bij je terecht kan als ze wil praten en om samen leuke dingen te gaan doen. Raad je nichtje aan dat ze aan haar ouders vraagt of ze eens naar een diëtiste mag. Dat is beter voor haar dan op eigen houtje een of ander raar dieet te gaan volgen.
Hmmm,ik zou haar vertellen dat ze mooi is zoals ze is en dat ze niet perfect hoeft te zijn.Praat met haar en ga leuke dingen met haar doen!Vraag haar waarom ze opeens zo onzeker over haar uiterlijk is.
Lijkt mij logisch dat je onzeker wordt over je lichaam als je in 1 jaar tijd ongeveer 20 kg aankomt. Lijkt mij vreemder als je dit dan niet zou worden. Bovendien denk ik niet dat je dan zit te wachten op mensen die zeggen dat je mooi bent zoals je bent.
Zou persoonlijk dan toch zoiets hebben van heb je geen ogen in je hoofd of zo. Vorig jaar was ik mooi nu niet.
Maar lijkt mij inderdaad belangrijk om je nicht te laten weten dat ze altijd bij je terecht kan als ze wil praten en om samen leuke dingen te gaan doen. Raad je nichtje aan dat ze aan haar ouders vraagt of ze eens naar een diëtiste mag. Dat is beter voor haar dan op eigen houtje een of ander raar dieet te gaan volgen.
zaterdag 5 juli 2008 om 14:48
Lieve Inneman, fantastisch dat je zo meedenkt en je nichtje wil helpen met een mogelijk probleem. Ik ben 26 en heb zelf een eetstoornis. Hoe het precies begonnen is weet ik nog goed. Ook ik was ongeveer 15/16 jaar en was sterk geinterreseerd in allerlei eetstoornissen. Ben toen een tijd gestopt met eten, las er veel over, voelde me ook sterk door pro-ana gedachten. Ik wílde anorexia krijgen. Was er gewoon op uit hoe vreemd dat ook klinkt.
Als het kon braakte ik. Rond mijn 18de was het zomaar ineens verdwenen. Ik dacht toen nog dat het gewoon een periode was waarin ik niet zo sterk in mijn schoenen stond en dacht zélfs dat ik het een beetje deed om aandacht te trekken. Ik was er van overtuigd eigenlijk dat ik het daarvoor deed en ik kan me voorstellen dat je nichtje, nu haar ouders in scheiding liggen, extra vatbaar en labiel is.
Enfin het was ineens "over".
Máár... Rond mijn 24ste. Was het er weer. En sterker dan ooit. Ik heb nu dus boulimia. Behoorlijk hardnekkig. En periodes van anorexia. Spijt als haren op mijn hoofd dat ik ooit toen ik zo jong was dacht dat het wel leuk zou zijn deze ziekte te hebben. Ik kan je vertellen, het is vreselijk. Ik voel me erdoor gevangen en het heeft me in mijn macht.
Helaas is het lastig voor buitenstaanders iets te doen, steunen, een knuffel geven, zeggen dat je prachtig bent. Waarschijnlijk realiseert ze zich (net als ik toen) niet hoe ernstig het is als je écht anorexia hebt. Ik hoop dat ze goed nadenkt en eventueel nu al hulp zoekt. Mischien heeft ze steun nodig door de scheiding van haar ouders. Ik denk dat het meespeelt namelijk. Heel veel liefs en dikke knuffel voor jullie allebei!
Als het kon braakte ik. Rond mijn 18de was het zomaar ineens verdwenen. Ik dacht toen nog dat het gewoon een periode was waarin ik niet zo sterk in mijn schoenen stond en dacht zélfs dat ik het een beetje deed om aandacht te trekken. Ik was er van overtuigd eigenlijk dat ik het daarvoor deed en ik kan me voorstellen dat je nichtje, nu haar ouders in scheiding liggen, extra vatbaar en labiel is.
Enfin het was ineens "over".
Máár... Rond mijn 24ste. Was het er weer. En sterker dan ooit. Ik heb nu dus boulimia. Behoorlijk hardnekkig. En periodes van anorexia. Spijt als haren op mijn hoofd dat ik ooit toen ik zo jong was dacht dat het wel leuk zou zijn deze ziekte te hebben. Ik kan je vertellen, het is vreselijk. Ik voel me erdoor gevangen en het heeft me in mijn macht.
Helaas is het lastig voor buitenstaanders iets te doen, steunen, een knuffel geven, zeggen dat je prachtig bent. Waarschijnlijk realiseert ze zich (net als ik toen) niet hoe ernstig het is als je écht anorexia hebt. Ik hoop dat ze goed nadenkt en eventueel nu al hulp zoekt. Mischien heeft ze steun nodig door de scheiding van haar ouders. Ik denk dat het meespeelt namelijk. Heel veel liefs en dikke knuffel voor jullie allebei!
zaterdag 5 juli 2008 om 15:44
Denk dat het heel moeilijk is om je nichtje te helpen!
Zelf zit ik beetje met hetzelfde. Een collega van mij zie je alleen maar dunner worden. Wat ze zelf heel erg vind zegt ze zelf maar het komt door de stress zegt ze. Waar wij inmiddels weinig meer van geloven omdat ze ook gewoon bijna niet eet..tussen de middag 1 klein bakje met komkommer en tomaat lijkt me toch niet echt veel.Ook heeft ze inmiddels een nieuwe vriend waar je ook veel verhalen over hoort. De een zegt dat hij cocaine gebruikt en een ander roept weer....o die is net zo dun als zijn vorige vriendin en daar scheen hij tegen te zeggen dat ze nog te veel at.
Ook ik weet niet meer wat ik hiermee moet.. Heb al geprobeerd met haar te praten maar ze blijft zeggen stress....en als ik dan zeg dat ze gewoon eens normaal moet gaan eten als ze het zo erg vind dat ze afvalt...krijg ik te horen...maar ik vind dat gewoon niet lekker!
Hoop dat jij je nichtje wel kan helpen, ik weet alleen ook niet hoe!!
Zelf zit ik beetje met hetzelfde. Een collega van mij zie je alleen maar dunner worden. Wat ze zelf heel erg vind zegt ze zelf maar het komt door de stress zegt ze. Waar wij inmiddels weinig meer van geloven omdat ze ook gewoon bijna niet eet..tussen de middag 1 klein bakje met komkommer en tomaat lijkt me toch niet echt veel.Ook heeft ze inmiddels een nieuwe vriend waar je ook veel verhalen over hoort. De een zegt dat hij cocaine gebruikt en een ander roept weer....o die is net zo dun als zijn vorige vriendin en daar scheen hij tegen te zeggen dat ze nog te veel at.
Ook ik weet niet meer wat ik hiermee moet.. Heb al geprobeerd met haar te praten maar ze blijft zeggen stress....en als ik dan zeg dat ze gewoon eens normaal moet gaan eten als ze het zo erg vind dat ze afvalt...krijg ik te horen...maar ik vind dat gewoon niet lekker!
Hoop dat jij je nichtje wel kan helpen, ik weet alleen ook niet hoe!!
zaterdag 5 juli 2008 om 15:53
quote:sugarmiss schreef op 05 juli 2008 @ 14:08:
[...]
Lijkt mij logisch dat je onzeker wordt over je lichaam als je in 1 jaar tijd ongeveer 20 kg aankomt. Lijkt mij vreemder als je dit dan niet zou worden. Bovendien denk ik niet dat je dan zit te wachten op mensen die zeggen dat je mooi bent zoals je bent.
Zou persoonlijk dan toch zoiets hebben van heb je geen ogen in je hoofd of zo. Vorig jaar was ik mooi nu niet.
Maar lijkt mij inderdaad belangrijk om je nicht te laten weten dat ze altijd bij je terecht kan als ze wil praten en om samen leuke dingen te gaan doen. Raad je nichtje aan dat ze aan haar ouders vraagt of ze eens naar een diëtiste mag. Dat is beter voor haar dan op eigen houtje een of ander raar dieet te gaan volgen.
Ik accepteer een mens zoals hij is en zo hoort het ook te zijn. Trouwens is het ook niet goed om te zeggen ''ja je hebt gelijk want je bent nu minder mooi''.Dan gaat de persoon namelijk denken ''zie je wel,ik had gelijk want ik ben lelijk.''De reden van mijn posting waarop je reageerde is ook dat ik niet iemand ben die mensen afkraakt vanwege hun uiterlijk.
En ik weet ook wel dat je onzeker kunt worden als je opeens aankomt,ja duh!Maar dan nog vind ik dat je een mens moet nemen zoals hij/zij is.En ik zou degene steunen waar ik maar kan en niet ignoreren.En ik zeg ook niet dat iemand zich daar maar lekker bij neer moet leggen als iemand aankomt.Ik snap het ECHT WEL.Ik heb namelijk ook inlevingsvermogen en zou me ook niet lekker voelen als ik aankwam.Ik dacht ik licht mijn posting nader toe en denk dat ik hiermee duidelijker ben.Ik bedoel het trouwens ook niet slecht.Ik heb tenslotte belangstelling voor mijn medemensen.Help ze maar los ook niet hun problemen op want dat moeten ze zelf doen.
[...]
Lijkt mij logisch dat je onzeker wordt over je lichaam als je in 1 jaar tijd ongeveer 20 kg aankomt. Lijkt mij vreemder als je dit dan niet zou worden. Bovendien denk ik niet dat je dan zit te wachten op mensen die zeggen dat je mooi bent zoals je bent.
Zou persoonlijk dan toch zoiets hebben van heb je geen ogen in je hoofd of zo. Vorig jaar was ik mooi nu niet.
Maar lijkt mij inderdaad belangrijk om je nicht te laten weten dat ze altijd bij je terecht kan als ze wil praten en om samen leuke dingen te gaan doen. Raad je nichtje aan dat ze aan haar ouders vraagt of ze eens naar een diëtiste mag. Dat is beter voor haar dan op eigen houtje een of ander raar dieet te gaan volgen.
Ik accepteer een mens zoals hij is en zo hoort het ook te zijn. Trouwens is het ook niet goed om te zeggen ''ja je hebt gelijk want je bent nu minder mooi''.Dan gaat de persoon namelijk denken ''zie je wel,ik had gelijk want ik ben lelijk.''De reden van mijn posting waarop je reageerde is ook dat ik niet iemand ben die mensen afkraakt vanwege hun uiterlijk.
En ik weet ook wel dat je onzeker kunt worden als je opeens aankomt,ja duh!Maar dan nog vind ik dat je een mens moet nemen zoals hij/zij is.En ik zou degene steunen waar ik maar kan en niet ignoreren.En ik zeg ook niet dat iemand zich daar maar lekker bij neer moet leggen als iemand aankomt.Ik snap het ECHT WEL.Ik heb namelijk ook inlevingsvermogen en zou me ook niet lekker voelen als ik aankwam.Ik dacht ik licht mijn posting nader toe en denk dat ik hiermee duidelijker ben.Ik bedoel het trouwens ook niet slecht.Ik heb tenslotte belangstelling voor mijn medemensen.Help ze maar los ook niet hun problemen op want dat moeten ze zelf doen.
zaterdag 5 juli 2008 om 15:53
Zolang iemand zelf niet inziet/wil inzien dat ze een probleem heeft, is het verdraaid moeilijk om er tot door te dringen. Ik snap je frustratie TO, je wilt haar helpen maar je zult dit heel voorzichtig moeten doen omdat je haar anders tegen je in het harnas jaagt. Moeilijk hoor. Maar je kan dit niet zelf of alleen doen, hier is professionele hulp voor nodig, van buitenaf. Ik weet niet hoe het in België geregeld is maar zijn daar hulpgroepen waar je info en tips kan krijgen? Alhoewel ik je eigenlijk erg jong vind hiervoor, jij bent zelf nog bijna een kind en je 'moet' je nu al met zulke problemen bezig houden. Veel sterkte en een dikke knuffel.
Ik ben mijn eigen bananenschil
zaterdag 5 juli 2008 om 16:01
En Olijfje,je hebt gelijk dat het moeilijk is om tot iemand door te dringen.Natuurlijk kan iemand in het begin denken ''nee,ze zegt alleen maar dat ze me mooi vind maar in werkelijkheid denkt ze anders.''In zo een geval moet ook eerst vertrouwen worden opgebouwd en dat is niet zo makkelijk.
Maar als iemand van mijn dierbaren een eetprobleem had dan zou ik er zeker voor ze zijn en mijn vrienden en familie neem ik gewoon zoals ze zijn.
En ik ben ook af en toe onzeker door mijn figuur i.v.m.erdere opmerkingen en een ex die vaak in mijn buik kneep en zei dat ik dik was geworden terwijl ik dat niet ben want ik heb een normale maat en ben lang.Maar dan nog heb ik af en toe mijn baalmomenten.Dat mensen me te dik zouden vinden.Maar meestal valt dit gelukkig mee.
Ik probeer trouwens ook niet om mensen te redden.Ze moeten namelijk zelf ook inzien dat ze hulp nodig hebben.Dat kan ik niet voor iemand doen.Ieder mens met een eetstoornis is anders.Hangt ook ervan af hoe lang je ermee worstelt,hoe ernstig het is en of je graag geholpen wilt worden.Ik snap de logica dus wel.En ik heb gewoon belangstelling voor mijn medemensen.Vind het altijd fijn als ik helpen kan (niet de problemen oplossen,maar advies geven of anders ook gewoon praten als degen dat wil want dat lucht ook op als je tenminste je ei kwijt kunt en er iemand is de naar je luistert.En iemand gewoon ignoren is het ergste wat je kunt doen want een eetprobleem is vaak ook een schreeuw naar hulp.Maar je moet degene vooral in het begin voorzichtig benaderen en eerst vertrouwen opbouwen.
Maar als iemand van mijn dierbaren een eetprobleem had dan zou ik er zeker voor ze zijn en mijn vrienden en familie neem ik gewoon zoals ze zijn.
En ik ben ook af en toe onzeker door mijn figuur i.v.m.erdere opmerkingen en een ex die vaak in mijn buik kneep en zei dat ik dik was geworden terwijl ik dat niet ben want ik heb een normale maat en ben lang.Maar dan nog heb ik af en toe mijn baalmomenten.Dat mensen me te dik zouden vinden.Maar meestal valt dit gelukkig mee.
Ik probeer trouwens ook niet om mensen te redden.Ze moeten namelijk zelf ook inzien dat ze hulp nodig hebben.Dat kan ik niet voor iemand doen.Ieder mens met een eetstoornis is anders.Hangt ook ervan af hoe lang je ermee worstelt,hoe ernstig het is en of je graag geholpen wilt worden.Ik snap de logica dus wel.En ik heb gewoon belangstelling voor mijn medemensen.Vind het altijd fijn als ik helpen kan (niet de problemen oplossen,maar advies geven of anders ook gewoon praten als degen dat wil want dat lucht ook op als je tenminste je ei kwijt kunt en er iemand is de naar je luistert.En iemand gewoon ignoren is het ergste wat je kunt doen want een eetprobleem is vaak ook een schreeuw naar hulp.Maar je moet degene vooral in het begin voorzichtig benaderen en eerst vertrouwen opbouwen.
zaterdag 5 juli 2008 om 16:01
Als iemand op die leeftijd in een jaar 20 kg aankomt is dat echt niet zo raar hoor.
Ze zal een stuk in de lengte gegroeid zijn en waarschijnlijk wat vrouwelijke vormen gekregen hebben.
Ze weegt nu 60 kg staat er... dat is toch niet zo veel?
Misschien kan ze inderdaad naar een dietiste gaan. Niet omdat ze te dik is, maar omdat ze hopelijk met hulp van de dietiste normaal kan leren eten.
Je tienerjaren zijn nou eenmaal niet altijd makkelijk en ik kan me goed voorstellen dat ze een manier zoekt om met de problemen thuis om te gaan. Extreem bezig zijn met uiterlijk en lijnen is daar wel een manier voor.
Maar het is zo belangrijk dat je in ieder geval tot je 18e normaal blijft eten! Als je voor je 18e je stofwisseling in de war brengt is dat nog maar moeilijk te herstellen. Ook psychisch is het lastig om weer normaal met eten om te gaan.
Maarja... dat hoef ik Inneman niet te vertellen, daarvoor moet ik bij haar nichtje zijn
Ik vind het in ieder geval heel lief dat je er voor haar wilt zijn! En bedenk inderdaad dat jij je eigen leven hebt en niet verantwoordelijk bent voor dat van haar. Het enige wat jij kunt doen is haar steunen en advies geven.
Succes!
Ze zal een stuk in de lengte gegroeid zijn en waarschijnlijk wat vrouwelijke vormen gekregen hebben.
Ze weegt nu 60 kg staat er... dat is toch niet zo veel?
Misschien kan ze inderdaad naar een dietiste gaan. Niet omdat ze te dik is, maar omdat ze hopelijk met hulp van de dietiste normaal kan leren eten.
Je tienerjaren zijn nou eenmaal niet altijd makkelijk en ik kan me goed voorstellen dat ze een manier zoekt om met de problemen thuis om te gaan. Extreem bezig zijn met uiterlijk en lijnen is daar wel een manier voor.
Maar het is zo belangrijk dat je in ieder geval tot je 18e normaal blijft eten! Als je voor je 18e je stofwisseling in de war brengt is dat nog maar moeilijk te herstellen. Ook psychisch is het lastig om weer normaal met eten om te gaan.
Maarja... dat hoef ik Inneman niet te vertellen, daarvoor moet ik bij haar nichtje zijn
Ik vind het in ieder geval heel lief dat je er voor haar wilt zijn! En bedenk inderdaad dat jij je eigen leven hebt en niet verantwoordelijk bent voor dat van haar. Het enige wat jij kunt doen is haar steunen en advies geven.
Succes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 6 juli 2008 om 00:47
quote:Moonlight82 schreef op 05 juli 2008 @ 16:01:
Als iemand op die leeftijd in een jaar 20 kg aankomt is dat echt niet zo raar hoor.
Ze zal een stuk in de lengte gegroeid zijn en waarschijnlijk wat vrouwelijke vormen gekregen hebben.
Ze weegt nu 60 kg staat er... dat is toch niet zo veel?
Misschien kan ze inderdaad naar een dietiste gaan. Niet omdat ze te dik is, maar omdat ze hopelijk met hulp van de dietiste normaal kan leren eten.
Je tienerjaren zijn nou eenmaal niet altijd makkelijk en ik kan me goed voorstellen dat ze een manier zoekt om met de problemen thuis om te gaan. Extreem bezig zijn met uiterlijk en lijnen is daar wel een manier voor.
Maar het is zo belangrijk dat je in ieder geval tot je 18e normaal blijft eten! Als je voor je 18e je stofwisseling in de war brengt is dat nog maar moeilijk te herstellen. Ook psychisch is het lastig om weer normaal met eten om te gaan.
Maarja... dat hoef ik Inneman niet te vertellen, daarvoor moet ik bij haar nichtje zijn
Ik vind het in ieder geval heel lief dat je er voor haar wilt zijn! En bedenk inderdaad dat jij je eigen leven hebt en niet verantwoordelijk bent voor dat van haar. Het enige wat jij kunt doen is haar steunen en advies geven.
Succes!60 kg is inderdaad niet zoveel! Het is ongeveer een maatje 36 geloof ik... Maar S. heeft al vaak gezegd dat ze het 'dikste' meisje van de klas is. Ik heb haar dan elke keer gezegd dat dat gewoon zo lijkt omdat ze vrij snel haar 'vullingsfase' (ik weet niet of dit een correct woord is maar ik bedoel er dus mee de fase waarin je je vrouwelijkere vormen krijgt) is gekomen. De andere meisjes van haar klas krijgen deze fase waarschijnlijk pas volgend jaar of een jaar erna of nog later.
Als iemand op die leeftijd in een jaar 20 kg aankomt is dat echt niet zo raar hoor.
Ze zal een stuk in de lengte gegroeid zijn en waarschijnlijk wat vrouwelijke vormen gekregen hebben.
Ze weegt nu 60 kg staat er... dat is toch niet zo veel?
Misschien kan ze inderdaad naar een dietiste gaan. Niet omdat ze te dik is, maar omdat ze hopelijk met hulp van de dietiste normaal kan leren eten.
Je tienerjaren zijn nou eenmaal niet altijd makkelijk en ik kan me goed voorstellen dat ze een manier zoekt om met de problemen thuis om te gaan. Extreem bezig zijn met uiterlijk en lijnen is daar wel een manier voor.
Maar het is zo belangrijk dat je in ieder geval tot je 18e normaal blijft eten! Als je voor je 18e je stofwisseling in de war brengt is dat nog maar moeilijk te herstellen. Ook psychisch is het lastig om weer normaal met eten om te gaan.
Maarja... dat hoef ik Inneman niet te vertellen, daarvoor moet ik bij haar nichtje zijn
Ik vind het in ieder geval heel lief dat je er voor haar wilt zijn! En bedenk inderdaad dat jij je eigen leven hebt en niet verantwoordelijk bent voor dat van haar. Het enige wat jij kunt doen is haar steunen en advies geven.
Succes!60 kg is inderdaad niet zoveel! Het is ongeveer een maatje 36 geloof ik... Maar S. heeft al vaak gezegd dat ze het 'dikste' meisje van de klas is. Ik heb haar dan elke keer gezegd dat dat gewoon zo lijkt omdat ze vrij snel haar 'vullingsfase' (ik weet niet of dit een correct woord is maar ik bedoel er dus mee de fase waarin je je vrouwelijkere vormen krijgt) is gekomen. De andere meisjes van haar klas krijgen deze fase waarschijnlijk pas volgend jaar of een jaar erna of nog later.
zondag 6 juli 2008 om 01:43
Hoi Inneman.
Ten eerste wil ik je zeggen dat je je bericht goed geschreven hebt.
Je komt bij mij over als een verstandig en sociaal meisje.
Ik ben geen psycholoog maar wel een vrouw die al 20 jaar anorexia/boulimia heeft.
Ervaringsdeskundige zeg maar.
Een eetstoornis neemt vaak een lange periode in beslag om te ontwikkelen bij een persoon.
Als ik je verhaal lees over je nichtje maak ik mij over een paar dingen zorgen.
Anderzijds vind ik het geruststellend dat ze er zo bewust mee bezig is.
Over het algemeen bevinden de eetstoornissen zich in het diepste geheim van de persoon.
Uit schaamte,uit angst om het kwijt te raken.
Je nichtje is er vrij open over dat ze er mee bezig is en dit is op zich een "goed "teken" dus.
Je nichtje benoemt het zelf en zoekt bewust de eetstoornis op.
Ze heeft het nog niet.
Het kan ook een vorm van aandacht vragen zijn.
Ik heb dit ook gezien bij vriendinnen van mijn dochter op die toendertijd op die leeftijd.
Ze vonden een eetstoornis spannend,speciaal, het gaf een vorm van aandacht.
Gezien de situatie van je nichtje kan ik eigenlijk heel goed begrijpen dat ze om aandacht vraagt.
Er vinden veel veranderingen plaats in haar leventje.
En ze is op een leeftijd waarbij je vaak toch al stoeit met je eigen ikje.
Misschien is het lastig voor haar om gezien en gehoord te worden op dit moment doordat haar ouders vooral druk zijn met hun eigen zorgen.
Het kan zijn dat ze haar vraag om aandacht in een andere vorm giet (anorexia), terwijl ze eigenlijk gewoon aandacht nodig heeft voor de situatie (scheiding ouders,onzekere situatie) waarin ze eigenlijk zit.
Het zijn aannames,ik kan natuurlijk niet in het hoofdje van je nichtje kijken.
Een aantal punten in je verhaal vind ik wel zorgelijk richting een eetstoornis ontwikkelen.
Hoewel er vaak meer aan de hand is bij het krijgen van een eetstoornis benoem ik toch even de gevoelige punten uit het verhaal.
* in korte tijd aanzienlijk aankomen in gewicht
* moeite hebben met een veranderend lichaam
* op jonge leeftijd al wat van het modellenwereldje meekrijgen.
* Obsessie voor dunne modellen
* bezoeken van pro-ana sites (ik pleit ook voor een verbod hierop!)
* het tellen van calorieen.
* poging tot braken.
* Zich bezig houden (bewust) met anorexia.
Dit alles is natuurlijk niet goed voor een gezonde gedachte rondom eten en lichaamsbeleving.
Je vraag hoe je hier het beste mee om kan gaan is een lastige vraag.
Ik denk dat het wel verstandig is om een volwassenen die je vertrouwd te betrekken bij de zorg die je hebt over je nichtje.
Dit omdat ik het een te zware belasting vind voor een meisje van jou leeftijd om de complexe situatie van je nichtje op je schouders te nemen.
Ik denk dat het goed is om de focus bij je nichtje niet op haar gedachte over eten en dun zijn te leggen.
Dit geeft haar immers aandacht voor haar anoreixia obsessie.
Misschien kan je eerder vragen waarom ze er zo mee bezig is en wat ze denkt daar mee te bereiken.
Probeer eens te peilen hoe ze zich voelt rondom de scheiding van haar ouders en leg daar de aandacht op.
Verder denk ik dat je het echt door een volwassenen moet laten overnemen.
Goede voorlichting over de ziekte zal je nichtje hopelijk ook een beetje tot inkeer brengen.
Ze ziet nu namelijk de "aantrekkelijke"kant van het hebben van Anorexia.
Namelijk het dun zijn,bijzonder zijn,aandacht, wellicht de spanning om het te kunnen hebben.
Maar Anorexia is vooral ziek zijn.
Eenzaam,dwang,controle,ongelukkig voelen een ziek lichaam hebben.
Anorexia maakt vooral je lichaam kapot.
Het zet je hele stofwisselingsysteem op zijn kop waardoor je op langere termijn steeds minder moet eten om niet dikker te worden.
Je buik uiteindelijk altijd dik wordt omdat je darmen opzetten.
Anorexia èn boulimia zijn ziektes die ernstige lichamelijke schade aanrichten.
Die kant van een eetstoornis zal ze waarschijnlijk niet zien (of niet weten).
Goede voorlichting over de ziekte dus,is het eerste wat bij mij opkomt in dit verhaal.
En de aandacht verleggen.
Weinig aandacht voor haar eetstoornis obsessie,meer aandacht voor haar gevoel (angst,spanning?) voor de veranderingen in haar gezin.
Een volwassenen die je vertrouwd benaderen om ieder geval de situatie in de gaten te houden.
Mocht je nichtje toch richting eetstoornis afglijden.
Dan is snel proffesionele hulp inschakelen erg belangrijk.
Ik hoop dat je hiet wat mee kan.
Wel wil ik je meegeven dat dit slechts een visie is van mij over de situatie en het lastig is voor mij om het geheel goed in te schatten.
Probeer het niet alleen met haar op te lossen.
Veel sterkte met alles en met je nichtje.
Ten eerste wil ik je zeggen dat je je bericht goed geschreven hebt.
Je komt bij mij over als een verstandig en sociaal meisje.
Ik ben geen psycholoog maar wel een vrouw die al 20 jaar anorexia/boulimia heeft.
Ervaringsdeskundige zeg maar.
Een eetstoornis neemt vaak een lange periode in beslag om te ontwikkelen bij een persoon.
Als ik je verhaal lees over je nichtje maak ik mij over een paar dingen zorgen.
Anderzijds vind ik het geruststellend dat ze er zo bewust mee bezig is.
Over het algemeen bevinden de eetstoornissen zich in het diepste geheim van de persoon.
Uit schaamte,uit angst om het kwijt te raken.
Je nichtje is er vrij open over dat ze er mee bezig is en dit is op zich een "goed "teken" dus.
Je nichtje benoemt het zelf en zoekt bewust de eetstoornis op.
Ze heeft het nog niet.
Het kan ook een vorm van aandacht vragen zijn.
Ik heb dit ook gezien bij vriendinnen van mijn dochter op die toendertijd op die leeftijd.
Ze vonden een eetstoornis spannend,speciaal, het gaf een vorm van aandacht.
Gezien de situatie van je nichtje kan ik eigenlijk heel goed begrijpen dat ze om aandacht vraagt.
Er vinden veel veranderingen plaats in haar leventje.
En ze is op een leeftijd waarbij je vaak toch al stoeit met je eigen ikje.
Misschien is het lastig voor haar om gezien en gehoord te worden op dit moment doordat haar ouders vooral druk zijn met hun eigen zorgen.
Het kan zijn dat ze haar vraag om aandacht in een andere vorm giet (anorexia), terwijl ze eigenlijk gewoon aandacht nodig heeft voor de situatie (scheiding ouders,onzekere situatie) waarin ze eigenlijk zit.
Het zijn aannames,ik kan natuurlijk niet in het hoofdje van je nichtje kijken.
Een aantal punten in je verhaal vind ik wel zorgelijk richting een eetstoornis ontwikkelen.
Hoewel er vaak meer aan de hand is bij het krijgen van een eetstoornis benoem ik toch even de gevoelige punten uit het verhaal.
* in korte tijd aanzienlijk aankomen in gewicht
* moeite hebben met een veranderend lichaam
* op jonge leeftijd al wat van het modellenwereldje meekrijgen.
* Obsessie voor dunne modellen
* bezoeken van pro-ana sites (ik pleit ook voor een verbod hierop!)
* het tellen van calorieen.
* poging tot braken.
* Zich bezig houden (bewust) met anorexia.
Dit alles is natuurlijk niet goed voor een gezonde gedachte rondom eten en lichaamsbeleving.
Je vraag hoe je hier het beste mee om kan gaan is een lastige vraag.
Ik denk dat het wel verstandig is om een volwassenen die je vertrouwd te betrekken bij de zorg die je hebt over je nichtje.
Dit omdat ik het een te zware belasting vind voor een meisje van jou leeftijd om de complexe situatie van je nichtje op je schouders te nemen.
Ik denk dat het goed is om de focus bij je nichtje niet op haar gedachte over eten en dun zijn te leggen.
Dit geeft haar immers aandacht voor haar anoreixia obsessie.
Misschien kan je eerder vragen waarom ze er zo mee bezig is en wat ze denkt daar mee te bereiken.
Probeer eens te peilen hoe ze zich voelt rondom de scheiding van haar ouders en leg daar de aandacht op.
Verder denk ik dat je het echt door een volwassenen moet laten overnemen.
Goede voorlichting over de ziekte zal je nichtje hopelijk ook een beetje tot inkeer brengen.
Ze ziet nu namelijk de "aantrekkelijke"kant van het hebben van Anorexia.
Namelijk het dun zijn,bijzonder zijn,aandacht, wellicht de spanning om het te kunnen hebben.
Maar Anorexia is vooral ziek zijn.
Eenzaam,dwang,controle,ongelukkig voelen een ziek lichaam hebben.
Anorexia maakt vooral je lichaam kapot.
Het zet je hele stofwisselingsysteem op zijn kop waardoor je op langere termijn steeds minder moet eten om niet dikker te worden.
Je buik uiteindelijk altijd dik wordt omdat je darmen opzetten.
Anorexia èn boulimia zijn ziektes die ernstige lichamelijke schade aanrichten.
Die kant van een eetstoornis zal ze waarschijnlijk niet zien (of niet weten).
Goede voorlichting over de ziekte dus,is het eerste wat bij mij opkomt in dit verhaal.
En de aandacht verleggen.
Weinig aandacht voor haar eetstoornis obsessie,meer aandacht voor haar gevoel (angst,spanning?) voor de veranderingen in haar gezin.
Een volwassenen die je vertrouwd benaderen om ieder geval de situatie in de gaten te houden.
Mocht je nichtje toch richting eetstoornis afglijden.
Dan is snel proffesionele hulp inschakelen erg belangrijk.
Ik hoop dat je hiet wat mee kan.
Wel wil ik je meegeven dat dit slechts een visie is van mij over de situatie en het lastig is voor mij om het geheel goed in te schatten.
Probeer het niet alleen met haar op te lossen.
Veel sterkte met alles en met je nichtje.
