Lijf & Lijn
alle pijlers
Realistisch zelfbeeld?
woensdag 13 januari 2010 om 22:15
De documentaire Vel over probleem staat momenteel volop in de belangstelling. Gisteren lieten ze bij Pauw & Witteman een fragment zien over een meisje die met behulp van een touw moet aangeven hoe breed haar taille is. Met een ander touw wordt daadwerkelijk gemeten hoe breed haar taille is. Het zal niemand verbazen dat dit meisje met anorexia niet een heel realistisch zelfbeeld heeft.
Uit nieuwsgierigheid heb ik net zelf gekeken hoe realistisch mijn zelfbeeld is. Nou niet dus! Ik zat er 21 cm naast… En dat terwijl ik dacht laat ik het niet overdrijven, maar het een beetje realistisch aanpakken.
Nu ben ik benieuwd of veel vrouwen niet de neiging hebben om zich veel dikker in te schatten dan ze daadwerkelijk zijn. Mijn vraag is dus hoe realistisch is het beeld wat je van je lichaam hebt?
Uit nieuwsgierigheid heb ik net zelf gekeken hoe realistisch mijn zelfbeeld is. Nou niet dus! Ik zat er 21 cm naast… En dat terwijl ik dacht laat ik het niet overdrijven, maar het een beetje realistisch aanpakken.
Nu ben ik benieuwd of veel vrouwen niet de neiging hebben om zich veel dikker in te schatten dan ze daadwerkelijk zijn. Mijn vraag is dus hoe realistisch is het beeld wat je van je lichaam hebt?
woensdag 13 januari 2010 om 22:18
Ik vind mijzelf ook altijd net een paar kilo's teveel, ookal ben ik een paar kilo kwijt. Ik ben nooit echt dik geweest, maar voor mijn gevoel dus ook niet echt slank. Het zit tussen mijn oren, maar houdt mij wel scherp genoeg om aan mijn lijf te blijven werken, sporten en gezond eten, dat is dan wel weer een pluspunt
woensdag 13 januari 2010 om 22:22
Bij mij is het wisselend: over het algemeen vind ik mezelf sowieso te dik, dat staat buiten discussie terwijl ik verstandelijk ook wel weet dat ik niet een heel monsterlijk figuur heb. Aan de andere kant pak ik in kledingwinkels wel eens hoopvol kleren waarvan ik stiekem toch al weet dat mijn figuur er niet mooier op wordt. Als ik dan in de spiegel kijk, schrik ik toch weer van hoe ik eruit zie.
woensdag 13 januari 2010 om 22:28
Ik heb helemaal geen realistisch beeld van mezelf.
Voor mijn zwangerschap had ik maat 34, nu 6 weken na de bevalling maat 38 en ik heb het gevoel dat ik reusachtig ben.
Mijn gewicht is nu 55 kilo en ik ben 1.65 m lang en dat valt echt wel mee dacht ik.
Maar dat zit dus in mijn hoofd.
Geef mij nu een touw en dan is mijn taille 2 meter.
Voor mijn zwangerschap had ik maat 34, nu 6 weken na de bevalling maat 38 en ik heb het gevoel dat ik reusachtig ben.
Mijn gewicht is nu 55 kilo en ik ben 1.65 m lang en dat valt echt wel mee dacht ik.
Maar dat zit dus in mijn hoofd.
Geef mij nu een touw en dan is mijn taille 2 meter.
woensdag 13 januari 2010 om 22:31
Ik heb een normaal zelfbeeld maar kan wel af en toe een baal
moment hebben.Komt ook mede door opmerkingen van vroeger
soms,mijn ex die me een complex aanpraate,een klasgenot
die zei dat mijn benen te dik waren voor een korte rok,mijn vader zei dat ik van die stevige stampers had etc...
Meestal ben ik tevreden met wat ik zie,heb een normale maat en een gespierd lijf door het vele sporten (ik heb er plezier in)maar als ik in een slecht belichte paskamer terechtkom of het is mijn dag niet en ik zie dan mijn bovenbenen dan schrik ik soms,doe ik mijn ogen dicht of wil ik een liposculpture.Maar gelukkig kan ik er dan over praten en ben ik dan mijn baalmoment snel vergeten.Wat me verder ook veel helpt is om kracht uit mezelf te halen.
Er is natuurlijk wel een groot verschil tussen een baalmoment
af en toe of een verknipt zelfbeeld.En ieder mens,zelf de mooiste
mens op aarde,heeft zijn onzekerheden,de een meer dan de ander.
moment hebben.Komt ook mede door opmerkingen van vroeger
soms,mijn ex die me een complex aanpraate,een klasgenot
die zei dat mijn benen te dik waren voor een korte rok,mijn vader zei dat ik van die stevige stampers had etc...
Meestal ben ik tevreden met wat ik zie,heb een normale maat en een gespierd lijf door het vele sporten (ik heb er plezier in)maar als ik in een slecht belichte paskamer terechtkom of het is mijn dag niet en ik zie dan mijn bovenbenen dan schrik ik soms,doe ik mijn ogen dicht of wil ik een liposculpture.Maar gelukkig kan ik er dan over praten en ben ik dan mijn baalmoment snel vergeten.Wat me verder ook veel helpt is om kracht uit mezelf te halen.
Er is natuurlijk wel een groot verschil tussen een baalmoment
af en toe of een verknipt zelfbeeld.En ieder mens,zelf de mooiste
mens op aarde,heeft zijn onzekerheden,de een meer dan de ander.
woensdag 13 januari 2010 om 22:52
Tja, ik vrees dat ik ook super onzeker ben over mijn lijf. Verstandelijk weet ik ook wel dat er niets mis is met maat 36/38. Toch voel ik mij het prettigst als ik net op de grens zit van wat voor mij een gezond gewicht is. Nu zit ik daar twee kilo boven en daar word ik behoorlijk onrustig van.
Ergens vind ik het ook wel jammer dat ik niet gewoon kan genieten van hoe ik er uit zie. Geraldine, ik had ook zo’n leuke moeder die het nodig vond om mij te vertellen dat ik echt te dik was. En vroeger was ik veel slanker dan ik nu ben…
Ergens vind ik het ook wel jammer dat ik niet gewoon kan genieten van hoe ik er uit zie. Geraldine, ik had ook zo’n leuke moeder die het nodig vond om mij te vertellen dat ik echt te dik was. En vroeger was ik veel slanker dan ik nu ben…
donderdag 14 januari 2010 om 10:45
Krimpvarkie,hoe komt het dat jij je zo voelt?Heb je dat altijd of
alleen in vlaggen?Opmerkingen over uiterlijk of figuur kunnen
kwetsend zijn.En vaders kunnen soms ongevoelig zijn.Mijn vader zei dat niet altijd maar af en toe was het nodig om iets
over mijn olifantenbenen te zeggen.Hij heeft me eens vergeleken met een klasgenot die op visite was.Hij zei,en ik heb er niet naar gevraagd,''in vergelijking met haar ben je wel dik''.Ik was toen 14 of 15,nog in de groei en woog misschien net
59 kilo.Nu zijn het er 72 bij 1.75 en heb ik maat 40/42.
Mijn benen krijg ik natuurlijk niet in maat 36.En meestal vind ik mezelf er prima eruitzien.Maar ik ben nu ook wat assertiever en zeg dan ook iets terug als het nodig is.
alleen in vlaggen?Opmerkingen over uiterlijk of figuur kunnen
kwetsend zijn.En vaders kunnen soms ongevoelig zijn.Mijn vader zei dat niet altijd maar af en toe was het nodig om iets
over mijn olifantenbenen te zeggen.Hij heeft me eens vergeleken met een klasgenot die op visite was.Hij zei,en ik heb er niet naar gevraagd,''in vergelijking met haar ben je wel dik''.Ik was toen 14 of 15,nog in de groei en woog misschien net
59 kilo.Nu zijn het er 72 bij 1.75 en heb ik maat 40/42.
Mijn benen krijg ik natuurlijk niet in maat 36.En meestal vind ik mezelf er prima eruitzien.Maar ik ben nu ook wat assertiever en zeg dan ook iets terug als het nodig is.
donderdag 14 januari 2010 om 10:46
quote:Liondevil76 schreef op 13 januari 2010 @ 22:22:
Bij mij is het wisselend: over het algemeen vind ik mezelf sowieso te dik, dat staat buiten discussie terwijl ik verstandelijk ook wel weet dat ik niet een heel monsterlijk figuur heb. Aan de andere kant pak ik in kledingwinkels wel eens hoopvol kleren waarvan ik stiekem toch al weet dat mijn figuur er niet mooier op wordt. Als ik dan in de spiegel kijk, schrik ik toch weer van hoe ik eruit zie.
Die zag ik net over het hoofd.Vind het rot om te lezen dat jij je zo
voelt.Hoe komt dat?Sterkte meid!
Bij mij is het wisselend: over het algemeen vind ik mezelf sowieso te dik, dat staat buiten discussie terwijl ik verstandelijk ook wel weet dat ik niet een heel monsterlijk figuur heb. Aan de andere kant pak ik in kledingwinkels wel eens hoopvol kleren waarvan ik stiekem toch al weet dat mijn figuur er niet mooier op wordt. Als ik dan in de spiegel kijk, schrik ik toch weer van hoe ik eruit zie.
Die zag ik net over het hoofd.Vind het rot om te lezen dat jij je zo
voelt.Hoe komt dat?Sterkte meid!
donderdag 14 januari 2010 om 10:47
donderdag 14 januari 2010 om 12:55
Ik zou met een touw niet kunnen inschatten wat mijn omvang is....
Te groot of te klein zou beide kunnen.
Ik ben wel zo 'zot' dat ik eens foto's van mijn eigen billen en benen heb gemaakt (naakt) om te zien hoe het er nu echt uit zag; en dat resultaat beviel erg slecht!
(de reden dat ik dat deed; tv programma gezien over vrouwen die een slecht zelf beeld hadden en dan hun eigen toch wel hele gewone kont moesten vinden tussen allerlei andere blote billen)
Het heeft mijn (toch wel redelijk lage zelfbeeld) niet veel goeds gedaan in ieder geval!
Maar of het realistisch is? geen idee dan zouden andere hun mening moeten geven (onbekende, mijn man gaat echt niet eerlijk toegeven hoe lelijk mijn lijf is)
Te groot of te klein zou beide kunnen.
Ik ben wel zo 'zot' dat ik eens foto's van mijn eigen billen en benen heb gemaakt (naakt) om te zien hoe het er nu echt uit zag; en dat resultaat beviel erg slecht!
(de reden dat ik dat deed; tv programma gezien over vrouwen die een slecht zelf beeld hadden en dan hun eigen toch wel hele gewone kont moesten vinden tussen allerlei andere blote billen)
Het heeft mijn (toch wel redelijk lage zelfbeeld) niet veel goeds gedaan in ieder geval!
Maar of het realistisch is? geen idee dan zouden andere hun mening moeten geven (onbekende, mijn man gaat echt niet eerlijk toegeven hoe lelijk mijn lijf is)
donderdag 14 januari 2010 om 13:26
Geraldine, helaas is dat gevoel bij mij altijd wel (sluimerend) aanwezig. Ik ben mij er nu wel veel meer van bewust waar het vandaan komt. Ik kreeg vroeger echt stelselmatig te horen dat ik te dik was (terwijl ik echt mager was). Nu moet dat denkpatroon uit mijn hersenen, maar dat gaat toch minder makkelijk dan ik dacht. Ergens had ik het idee dat ik wel op de goede weg zat. Vandaar dat ik gisteren ook wel schrok van hoe slecht ik kan inschatten hoe breed mijn taille is. De opmerking van je vader vind ik echt vreselijk onaardig! Waarom mensen de noodzaak voelen om een ander zo’n rotgevoel te bezorgen (bewust of onbewust) snap ik echt niet.
Zakdoekjeopviva, zou je man je lijf echt lelijk vinden? Volgens mij geeft hij het niet toe, omdat hij dat ook niet vindt. Dat lijkt mij een veel logischere verklaring. Maar ik snap wel dat het moeilijk is om positieve opmerkingen over je lichaam te accepteren.
Toch vind ik het ergens wel triest om te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die moeite hebben met hun lichaam te accepteren. Mischa04, maat 38 is toch perfect? Volgens mij zou menig moeder jaloers op je zijn! En Liondevil76, bijna niemand ziet er goed uit in het helse licht in zo’n pashokje. Waarom winkeliers daar nou niet wat meer aandacht aanbesteden! Ze willen toch hun kleding verkopen?
Maar goed, eigenlijk zou het er ook helemaal niet zo toe moeten doen. Alsof het aantal kilo’s iets zegt over hoe leuk je als mens bent. Tja, rationeel weet ik het allemaal wel…
Zakdoekjeopviva, zou je man je lijf echt lelijk vinden? Volgens mij geeft hij het niet toe, omdat hij dat ook niet vindt. Dat lijkt mij een veel logischere verklaring. Maar ik snap wel dat het moeilijk is om positieve opmerkingen over je lichaam te accepteren.
Toch vind ik het ergens wel triest om te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die moeite hebben met hun lichaam te accepteren. Mischa04, maat 38 is toch perfect? Volgens mij zou menig moeder jaloers op je zijn! En Liondevil76, bijna niemand ziet er goed uit in het helse licht in zo’n pashokje. Waarom winkeliers daar nou niet wat meer aandacht aanbesteden! Ze willen toch hun kleding verkopen?
Maar goed, eigenlijk zou het er ook helemaal niet zo toe moeten doen. Alsof het aantal kilo’s iets zegt over hoe leuk je als mens bent. Tja, rationeel weet ik het allemaal wel…
donderdag 14 januari 2010 om 13:46
Nee echt heel lelijk zal het niet zijn hoor! (al kan ik het zeker allemaal niet mooi noemen) Maar ik denk ook niet dat man uitgebreid aan zal geven dat het allemaal toch wel slap in elkaar zit (hangt ) en mijn billen toch wel veel weg hebben van een plat geslagen golfbal...
Het is niet alleen het formaat wat er toe doet, ook de verhoudingen met elkaar en de huid die er om heen zit.
Ik ben gezegend met een redelijk oke hoofd, dat schijnt de truuk te zijn om mijn man de rest wel goed te vinden
Het is niet alleen het formaat wat er toe doet, ook de verhoudingen met elkaar en de huid die er om heen zit.
Ik ben gezegend met een redelijk oke hoofd, dat schijnt de truuk te zijn om mijn man de rest wel goed te vinden
zaterdag 16 januari 2010 om 16:49
quote:Geraldine schreef op 14 januari 2010 @ 10:46:
[...]
Die zag ik net over het hoofd.Vind het rot om te lezen dat jij je zo
voelt.Hoe komt dat?Sterkte meid!
Dank je voor je hug. Hoe het komt? Ik denk door wat meer mensen hier schrijven. Als kind altijd mollig geweest en dat werd mij door mijn ouders ook wel duidelijk gemaakt. Destijds vast allemaal goed bedoeld maar het heeft wel z'n littekens achtergelaten.
Ik heb me er maar bij neer gelegd dat ik nooit echt tevreden zal zijn. Het is een tweestrijd tussen extreem sporten/weinig eten enerzijds en zo normaal mogelijk en gezond leven en sporten anderzijds. Het ene heb ik lange tijd gedaan maar ik werd er niet gelukkiger van. Omdat ik me dat maar al te goed realiseer, wil ik die fase ook niet meer in. Nu is het dus een kwestie van accepteren dat het allemaal wat langer duurt. En dat het daarmee ook verantwoorder is, weet ik wel maar het psychische aspect hobbelt er een beetje achteraan.
Voor degenen die hier gereageerd hebben, heb ik een vraag. In hoeverre beïnvloedt het jullie dagelijks leven? Kijk, een baalmomentje op z'n tijd heeft elke vrouw wel eens maar ik bedoel dus echt dat je gewoon continu bezig bent met eten (of juist niet) en dat soort dingen, daar ben ik wel benieuwd naar. Vooral om even bij mezelf te peilen of ik nou echt zo extreem ben of juist niet
[...]
Die zag ik net over het hoofd.Vind het rot om te lezen dat jij je zo
voelt.Hoe komt dat?Sterkte meid!
Dank je voor je hug. Hoe het komt? Ik denk door wat meer mensen hier schrijven. Als kind altijd mollig geweest en dat werd mij door mijn ouders ook wel duidelijk gemaakt. Destijds vast allemaal goed bedoeld maar het heeft wel z'n littekens achtergelaten.
Ik heb me er maar bij neer gelegd dat ik nooit echt tevreden zal zijn. Het is een tweestrijd tussen extreem sporten/weinig eten enerzijds en zo normaal mogelijk en gezond leven en sporten anderzijds. Het ene heb ik lange tijd gedaan maar ik werd er niet gelukkiger van. Omdat ik me dat maar al te goed realiseer, wil ik die fase ook niet meer in. Nu is het dus een kwestie van accepteren dat het allemaal wat langer duurt. En dat het daarmee ook verantwoorder is, weet ik wel maar het psychische aspect hobbelt er een beetje achteraan.
Voor degenen die hier gereageerd hebben, heb ik een vraag. In hoeverre beïnvloedt het jullie dagelijks leven? Kijk, een baalmomentje op z'n tijd heeft elke vrouw wel eens maar ik bedoel dus echt dat je gewoon continu bezig bent met eten (of juist niet) en dat soort dingen, daar ben ik wel benieuwd naar. Vooral om even bij mezelf te peilen of ik nou echt zo extreem ben of juist niet
zondag 17 januari 2010 om 18:41
zakdoekjeopviva,wel eens met je man erover gepraat hoe jij je
soms voelt i.v.m. je lichaamsbeeld?Lijkt me toch een goed idee
en praten helpt vaak omdat het ook oplucht,het gevoel dat iemand gewoon luistert is al goed.
Krimpvarkie,ik vind het goed dat je van je afschrijft en er zo open over bent.En het lijkt me ook moeilijk om dit denkpatroon
zo 1,2,3 van je af te zetten als dit al je hele leven aanwezig is.
Het zit natuurlijk zo in elkaar,ongeacht wat voor figuur je hebt
of haarkleur of kledingstijl zo zullen er altijd mensen zijn die er
zowel negatieve als ook positieve commentaar op hebben.Ik
haal soms gewoon mijn schouders op of zeg iets terug als het nodig is en als ik pech heb dan heb ik net een baalmoment.
Uiteraard is dat voor mij veel makkelijker als toen ik nog 15,16
was.Toen trok ik het me heel veel aan.Supermakkelijk is het
daarom niet altijd en ik kan me voorstellen dat als mensen echt
heel onzeker zijn dat het gewoon moeilijk is.Heb ook altijd
bewondering gehad voor mensen die gewoon gelijk maling
eraanhadden.Al heb ik soms zo een baalmoment zo ben ik aan
de andere kant ook trots erop dat ik zoveel heb bereikt.Dan denk ik namelijk ook ''kijk eens naar jezelf want jij bent lekker
perfekt.''En dat heb ik echt niet altijd kunnen zeggen.Ik heb ook
geen zin om het iedereen naar de zin te maken.Af en toe is het
lastig maar aan de andere kant zijn die mensen die misplaatste
opmerkingen maken zelf ook super onzeker.Dat vind ik eigenlijk
nog veel erger.En die opmerkingen die je kreeg over je figuur vind ik niet door de beugel kunnen.En mijn vader was gewoon af
en toe vreselijk hard.Zo kan je mensen inderdaad een complex
aanpraten.
En ik ben erg blij dat het niet mijn hele leven beheerst maar gewoon af en toe bij baalmomenten want ja,ik ga er niet om liegen.Ik heb mijn onzekerheden hoor en zou het
niet fijn vinden om aan te komen.Maar aan de andere kant hoef
ik er ook weer niet bang voor te zijn.Ik sport veel,eet gezond maar vergeet met name ook niet te genieten.Dat werkt goed.
Mijn vriend vind me prachtig zoals ik ben.
soms voelt i.v.m. je lichaamsbeeld?Lijkt me toch een goed idee
en praten helpt vaak omdat het ook oplucht,het gevoel dat iemand gewoon luistert is al goed.
Krimpvarkie,ik vind het goed dat je van je afschrijft en er zo open over bent.En het lijkt me ook moeilijk om dit denkpatroon
zo 1,2,3 van je af te zetten als dit al je hele leven aanwezig is.
Het zit natuurlijk zo in elkaar,ongeacht wat voor figuur je hebt
of haarkleur of kledingstijl zo zullen er altijd mensen zijn die er
zowel negatieve als ook positieve commentaar op hebben.Ik
haal soms gewoon mijn schouders op of zeg iets terug als het nodig is en als ik pech heb dan heb ik net een baalmoment.
Uiteraard is dat voor mij veel makkelijker als toen ik nog 15,16
was.Toen trok ik het me heel veel aan.Supermakkelijk is het
daarom niet altijd en ik kan me voorstellen dat als mensen echt
heel onzeker zijn dat het gewoon moeilijk is.Heb ook altijd
bewondering gehad voor mensen die gewoon gelijk maling
eraanhadden.Al heb ik soms zo een baalmoment zo ben ik aan
de andere kant ook trots erop dat ik zoveel heb bereikt.Dan denk ik namelijk ook ''kijk eens naar jezelf want jij bent lekker
perfekt.''En dat heb ik echt niet altijd kunnen zeggen.Ik heb ook
geen zin om het iedereen naar de zin te maken.Af en toe is het
lastig maar aan de andere kant zijn die mensen die misplaatste
opmerkingen maken zelf ook super onzeker.Dat vind ik eigenlijk
nog veel erger.En die opmerkingen die je kreeg over je figuur vind ik niet door de beugel kunnen.En mijn vader was gewoon af
en toe vreselijk hard.Zo kan je mensen inderdaad een complex
aanpraten.
En ik ben erg blij dat het niet mijn hele leven beheerst maar gewoon af en toe bij baalmomenten want ja,ik ga er niet om liegen.Ik heb mijn onzekerheden hoor en zou het
niet fijn vinden om aan te komen.Maar aan de andere kant hoef
ik er ook weer niet bang voor te zijn.Ik sport veel,eet gezond maar vergeet met name ook niet te genieten.Dat werkt goed.
Mijn vriend vind me prachtig zoals ik ben.
zondag 17 januari 2010 om 18:44
Liondevil,ik hoop dat het je helpt om hier van je af te schrijven.
En ik vind dat ouders de nadruk op slank niet te groot moeten
maken.Kan me voorstellen dat dit zijn sporen heeft achtergelaten.Hoop dat je ooit tevredener kunt zijn al begrijp ik
wel dat dit niet makkelijk is,met name het psychische aspect en hoe je naar jezelf kijkt speelt een grote rol.
En om je vraag te beantwoorden:Nee,het beinvloedt me niet zo.
Ik ga overal naartoe en stap overal of af.Ik leef gewoon normaal
en heb verder geen problemen.
En ik vind dat ouders de nadruk op slank niet te groot moeten
maken.Kan me voorstellen dat dit zijn sporen heeft achtergelaten.Hoop dat je ooit tevredener kunt zijn al begrijp ik
wel dat dit niet makkelijk is,met name het psychische aspect en hoe je naar jezelf kijkt speelt een grote rol.
En om je vraag te beantwoorden:Nee,het beinvloedt me niet zo.
Ik ga overal naartoe en stap overal of af.Ik leef gewoon normaal
en heb verder geen problemen.
