vrouwen gedoe

Als je te dik bent kun je ook gewoon wat gezonder gaan eten, en meer sporten.



Dan zul je een stuk gelukkiger worden.

Ik heb mezelf jarenlang voor de gek gehouden, want ik had ook van die wisselende gevoelens. Tot ik op de weegschaal ging staan. Toen ben ik er wel wat aan gaan doen, en dat doe ik nu al 1,5 jaar door vooral gezond te eten, en te bewegen waar ik mezelf kan motiveren. Nu ben ik redelijk tevreden met mezelf, maar ik vind het niet verkeerd om naar beter te streven, omdat dat nu alleen nog te bereiken is met sport.



Maar uiteindelijk moet jij doen waar je je goed bij voelt. Ik accepteer slecht hulp, dus je moet mijn bijdehante donder niet bij een therapeut neerzetten. Maar het zou voor jou wel kunnen werken, en als je gewoon gelukkig wil zijn met jezelf zoals je bent, go for it. Als je serieus je lifestyle wilt veranderen, dan is een andere aanpak misschien beter.

Herkenbaar..

Haha ik heb jaaaren overgewicht gehad, ben 30 kilo kwijt en heb nu een heeeeel licht overgewicht. Ik zie er beter uit, veel beter en ik voel me veeel beter. Soms denk ik, zo is het prima, ik zie er goed uit, mn vriend vind mij knap, sexy en lief en ik ben gelukkig..

Dan moet ik ongesteld worden en is het van.. GADVERDAMME..vet hier, vet daar en vet overal..en 3 dagen later kan t weer anders zijn..

Het is toch nooit goed

Ik heb het andersom. Ik ben niks te dun/mager, gewoon een normaal BMI en een goed gewicht passend bij mijn lengte, maar ik vind mijn armen en benen echt uitzien als spillenbenen en -armen. Zoals die van een twaalfjarige ongeveer.



Ben wel een tijdje in de sportschool geweest om iets te doen aan die armen en benen en qua spiermassa ga ik wel ietsje vooruit (ietsje!) maar het blijft er een beetje uitzien als spillenbenen en -armen...



Ach ja, het is soms ook gewoon een kwestie van accepteren van je lichaamsbouw toch?

Ik heb ook jaren zo zitten emmeren. Wel een beetje te dik, maar soms ook weer dagen dat ik dacht 'ach, ik stel me ook aan, ik hou van lekker eten, en heb bovendien vrouwelijke rondingen', maar als ik dan weer m'n slanke zusje zag toch weer mezelf te dik vinden en daarover zeuren. Heel vermoeiend.



Nu ben ik sinds een maand begonnen met hardlopen, met de podcast van Evy, en ik ben mijn eten gaan invullen op de Eetmeter, zodat ik ook mijn calorie-inname bijhou.

Weet nog niet of ik ben afgevallen (heb hier geen weegschaal, weeg me soms bij m'n ouders), maar ik vóel me in ieder geval wel slanker, omdat ik ermee bezig ben.



Weet niet of je iets kan met deze info, de bedoeling van je topic is me dan ook enigszins onduidelijk.

Ik heb verschrikkelijk veel last van stemmingswisselingen. de ene keer voel ik me veel slimmer dan mijn medemensen, om me daarna veel dommer te voelen. de ene keer voel ik me knap en dan weer lelijk. Ik ben gelukkig met mijn kinderen en vriend om vervolgens verschrikkelijk te balen van het feit dat mijn vriend nooit thuis is en mijn oudste dochter niet mijn echte kind is. En zo kan ik nog wel even door gaan. Dus ik denk dat het geen waar jij mee zit echt typisch vrouwelijk gedoe is ja.

Oja, als we dan toch over vrouwengedoe bezig zijn (want met gewicht ben ik eigenlijk niet echt veel bezig, reageerde vooral op de OP): Ik kan het niet hebben van mijzelf dat ik mijzelf en bepaalde gedragingen en gevoelens zo analyseer. Volgens mij doen mannen dat totaal niet en nemen die alles gewoon aan voor wat het is. En hiermee bedoel ik: de manier waarop ik op mijn moeder reageer, de manier waarop ik de relatie tussen mij en mijn ouders en zusje zie, of de relatie tussen mijn ouders en zusje, welk effect dat heeft op mijn eigen relatie etc, hoe ik daardoor tegen de opvoeding van mijn kind aan kijk etc.



Ik vind dat zo *braaaaaaak*. Zou gewoon rationeel willen kunnen zeggen: Ja, uuuh, het is zoals het is, en daarmee uit en ik ga daar verder niet diep over zitten doorgraven.



Maar zo denk ik niet. Ik denk heel psycho-analytisch over mijn eigen gevoel en gedrag en dat vind ik een niet zo leuke eigenschap, die ik als iets heel "vrouwelijks" zie (in negatieve zin).

quote:NYC schreef op 10 oktober 2013 @ 15:43:

Oja, als we dan toch over vrouwengedoe bezig zijn (want met gewicht ben ik eigenlijk niet echt veel bezig, reageerde vooral op de OP): Ik kan het niet hebben van mijzelf dat ik mijzelf en bepaalde gedragingen en gevoelens zo analyseer. Volgens mij doen mannen dat totaal niet en nemen die alles gewoon aan voor wat het is. En hiermee bedoel ik: de manier waarop ik op mijn moeder reageer, de manier waarop ik de relatie tussen mij en mijn ouders en zusje zie, of de relatie tussen mijn ouders en zusje, welk effect dat heeft op mijn eigen relatie etc, hoe ik daardoor tegen de opvoeding van mijn kind aan kijk etc.



Ik vind dat zo *braaaaaaak*. Zou gewoon rationeel willen kunnen zeggen: Ja, uuuh, het is zoals het is, en daarmee uit en ik ga daar verder niet diep over zitten doorgraven.



Maar zo denk ik niet. Ik denk heel psycho-analytisch over mijn eigen gevoel en gedrag en dat vind ik een niet zo leuke eigenschap, die ik als iets heel "vrouwelijks" zie (in negatieve zin).



Heel herkenbaar dit stukje tekst, nyc!

Konden we daar maar eens van af komen!!

quote:NYC schreef op 10 oktober 2013 @ 15:43:

Oja, als we dan toch over vrouwengedoe bezig zijn (want met gewicht ben ik eigenlijk niet echt veel bezig, reageerde vooral op de OP): Ik kan het niet hebben van mijzelf dat ik mijzelf en bepaalde gedragingen en gevoelens zo analyseer. Volgens mij doen mannen dat totaal niet en nemen die alles gewoon aan voor wat het is. En hiermee bedoel ik: de manier waarop ik op mijn moeder reageer, de manier waarop ik de relatie tussen mij en mijn ouders en zusje zie, of de relatie tussen mijn ouders en zusje, welk effect dat heeft op mijn eigen relatie etc, hoe ik daardoor tegen de opvoeding van mijn kind aan kijk etc.



Ik vind dat zo *braaaaaaak*. Zou gewoon rationeel willen kunnen zeggen: Ja, uuuh, het is zoals het is, en daarmee uit en ik ga daar verder niet diep over zitten doorgraven.



Maar zo denk ik niet. Ik denk heel psycho-analytisch over mijn eigen gevoel en gedrag en dat vind ik een niet zo leuke eigenschap, die ik als iets heel "vrouwelijks" zie (in negatieve zin).



Pff, zo herkenbaar! Alsof je het over mij hebt! Kan mezelf compleet doorzagen en alles vanuit 10 verschillende oogpunten bekijken. Ik denk dat het een goede eigenschap is omdat je kan leren van oprecht kritisch naar jezelf kijken maar..... Konden we het af en toe maar gewoon even uitzetten!



Lijkt me sowieso heerlijk om af en toe eventjes dom/gewetenloos/nietnadenkend/zonder inlevingsvermogen/etc. door het leven te gaan. Al is het maar een uurtje om even uit te rusten van jezelf!