afscheid nemen van huisdier

Oh Limba,een welgemeende *;



Wat afschuwelijk,ik voel met je mee,het doet zo zeer;(

Je verstand weet dat het het beste is maar je hart wil er niet aan.

Het is zo moeilijk om je diertje waar je zoveel van houdt te moeten laten gaan,het zal zo leeg zijn in huis straks,wat zul je haar missen.

En nu de laatste dagen aftellen,afgrijselijk.

Echt,ik voel met je mee.



Mijn katje wordt 1 juni 15 als alles goed gaat,ik heb haar al sinds ze een half jaar is maar ze is ziek,ernstig ziek.Nierproblemen en het gaat niet zo goed,heb haar vanavond moeten laten opnemen bij de dierenarts.

Ze kan hopelijk weer opkrabbelen maar het einde komt dichterbij zullen we maar zeggen.Ze is duidelijk met het laatste stukje leven bezig,het kan nog een paar dagen,weken of maanden duren,geen idee maar het afscheid komt heel dichtbij nu.En ik heb het er heel heel moeilijk mee,niet in woorden te vangen.Om na bijna 15 jaar afscheid te moeten nemen op wrs korte termijn,de hel op aarde voor mij.



Ik snap je tranen en je pijn,het is moelijk om zoiets moois te moeten loslaten,ik wens je heel veel sterkte.

Een dikke *;

quote:



mijn vriendinnetje



nog een nachtje mocht je bij  me blijven,

zachtjes spinnend lag je tegen me aan

ik wilde niet slapen in de hoop dat deze nacht niet voorbij zou gaan

maar de klok tikte genadeloos door...

en de ochtend kwam toch

na 14 jaar warme vriendschap heb ik op 14-04-2004 afschijd moeten nemen

van mijn vriendinnetje Rosita.



ik ging naar de dierenarts omdat ze griep had dacht ik. niertjes kapot :o. nog een nachtje mocht ze mee naar huis. Ze kreeg een prik dat ze zich niet meer ziek voelde.

ben er toendertijd echt dagen / weken ziek van geweest. en nu ruim drie jaar later mis ik haar nog elke dag *slik*



;(

Wat triest Limba, zo erg om afscheid te moeten nemen van je huisdier!



Een aantal jaar geleden heb ik 2 poezebeesten in moeten laten slapen, vlak na elkaar. Mijn mooie rode kater van nog maar 4 jaar en mijn vrouwtjespoes, mijn maatje, van 15. Vond het zo erg! Het huis was zo leeg zonder mijn trouwe vriendjes.



Heel veel sterkte komende vrijdag!



Tante Sjaan, gaat het toch nu al weer mis met je katje? Ik duim voor je dat ie weer een beetje opknapt!

Dan duimen we samen;)

gaat niet zo goed nee,zie kattentopic,ga liever niet off topic hier.

Lieve Limba,



Het is verschrikkelijk als je jouw lieve huisdier moet laten inslapen. Ik heb het helaas ook meegemaakt en ik weet hoeveel verdriet je hebt. Heel veel sterkte komende vrijdag.



If it should be



If it should be that I grow weak

And pain should keep me from my sleep,

Then you must do what must be done,

For this last battle cannot be won.



You will be sad, I understand.

Don't let your grief then stay your hand.

For this day, more than all the rest,

Your love for me must stand the test.



We've had so many happy years.

What is to come can hold no fears.

You'd not want me to suffer so;

The time has come -- please let me go.



Take me where my need they'll tend,

And please stay with me till the end.

Hold me firm and speak to me,

Until my eyes no longer see.



I know in time that you will see

The kindness that you did for me.

Although my tail its last has waved,

From pain and suffering I've been saved.



Please do not grieve -- it must be you

Who had this painful thing to do.

We've been so close, we two, these years;

Don't let your heart hold back its tears.

Limba, wat rot voor je... Ik heb eergisteren mijn kat moeten laten inslapen, dus ik weet er alles van, het verdriet is ook nog vers. Ze is ook gewoon thuis, op de bank waar ze altijd lag, ingeslapen, terwijl ik haar aaide. Dat geeft wel troost, dat je tot het laatste moment bij je dier kunt zijn, rustig afscheid kunt nemen en niet in zo'n kille behandelkamer bij de dierenarts zit terwijl de volgende mensen alweer in de wachkamer zitten. En wat mij de meeste troost gaf, was de vredige uitdrukking op haar snoetje toen het voorbij was, en te zien dat ze geen pijn meer had. Het is het mooiste wat je uiteindelijk voor je dier kunt doen, hem/haar rust geven en verder lijden te besparen.



Ik wens je héél veel sterkte komende vrijdag *;

Zoiets is echt vreselijk. Ik heb vorige week maandag onze hond moeten laten inslapen. Hij was nog kwiek en alert en gewoon net als anders..maar hij was plots incontinent. Onderzoeken, foto's lieten zien dat hij blaasstenen had. Enkele van die stenen zaten vast in zijn urinebuis en we hebben besloten hem te laten opereren. De hele urineweg omgelegd, en ook een andere plasuitgang. Het herstel kwam echter niet, hij was incontinent. Lekte de hele dag urine. Op zich geen puint, zou hem met liefde verzorgd hebben, maar hij lekte dus ook zichzelf helemaal vol. Zijn huid raakte geïrriteerd en later zat er ook weer bloed tussen. Hij was > 13 (we denken ouder, uit het asiel gehaald als zwerfhond 12 jaar geleden) dus die beslissing was erg moeilijk. Ik ben er nog kapot van en vrag me ernstig af of dat ooit nog goed komt. Ik mis hem verschrikkelijk..mijn schaduw, mijn allerbeste vriend..

Ik huil tranen met tuiten bij het lezen van al deze verhalen. Ook ik heb gisteren mijn kat totaal onverwachts moeten laten inslapen. Hij was donderdagavond opeens gek aan het ademen. Ging dan op de grond liggen en met zijn bekkie open een beetje hijgen. Zag er heel zielig uit. Na een tijdje hield hij daarmee op en deed hij weer gewoon. Vrijdag was ik vrij en heb ik hem in de gaten gehouden. Ging de hele dag goed, maar s'avonds laat deed hij het weer.



Ik ben gisteren direct naar de dierenarts gegaan, met het idee dat hij misschien een antibioticakuurtje zou krijgen ofzo, maar dat liep helaas heel anders. De da zei dat mijn kat heel erg ziek was. Hij was te mager, ademde heel moeizaam en zijn hart klopte te snel. Ze heeft foto's gemaakt en toen bleken zijn longen vol vocht te zitten. Zo erg dat de longen in elkaar gedrukt werden en dat hij bijna niet meer kon ademen. Ze kon zich voorstellen dat ik hem direct zou willen laten inslapen. Ik kon er ook voor kiezen om te proberen het vocht uit zijn longen te laten lopen door een injectie. En het dan nog een dagje aan te kijken. Daar heb ik voor gekozen. Ze zou de injectie toedienen en dan mocht ie mee naar huis, dan moest ik goed opletten of er verbetering zou optreden. Maar toen ze de injectie wilde toedienen, pakte ze zijn nekvel en dat bleef gewoon omhoog staan. Foute boel. Hij was uitgedroogd. Ik moest hem achterlaten, ze zou hem de injectie alsnog toedienen en hem tegelijk aan een infuus leggen om hem vocht toe te dienen. Aan het einde van de dag zou ik gebeld worden of er verbetering zou zijn.



Ze belde en het was niets verbeterd. Het was zelfs slechter geworden. Ze raadde me aan om hem in te laten slapen en vroeg of ik erbij wilde zijn. Dat wilde ik zeker. Hij ging eerst onder narcose. Kon wel 10 minuten duren voor hij in slaap viel zei ze, maar binnen een paar seconden na het toedienen viel hij al in slaap. Daarna kreeg hij de injectie en binnen een paar seconden blies hij zijn laatste adem uit. Volgens de da was dit enorm snel en gaf dit wel aan dat hij aan het einde van zijn latijn was.



S' ochtends bracht ik mijn kat dus weg met het idee hem gezond weer mee te nemen. En aan het einde van de dag was ie gewoon dood. Ik kan het gewoon niet bevatten. Ik heb niets aan hem gemerkt. Hij ging nog gewoon naar buiten, knorde van plezier, at snoepjes. Kortom deed alles wat ie altijd deed. En toch was hij heel ziek. Waarom heeft hij me niets laten merken? Dan was ik misschien nog op tijd geweest. Ik jank mijn ogen uit mijn kop. Het is ook zo onverwacht en hij was pas 13 jaar. Ik ga hem zo missen. Hij was mijn allerliefste knuffelkat. Zo'n verschrikkelijke goedzak. Zo eentje zal ik er nooit weer hebben. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik dat aankan. Wat heb ik onbeschrijflijk veel verdriet zeg. Echt niet normaal meer.

Limba,hoe gaat het?

*;



De verhalen raken me tot het bot,wat een verdriet.

Ik weet niet wat te schrijven.

*;

Haar warme ontspannen lijfje op mijn schoot, ze kijkt me chagrijnig aan op de manier waarop alleen zij dat kan.

Zachtjes neem ik haar kopje in mijn handen en streel haar tussen de oren, langs de hals tot op haar flank.

Haar vacht  voelt glad. Haar tekening, glanzend en zo mooi.

Langzaam verandert haar boze blik in aanhankelijk vol liefde kijken op de manier waarop alleen zij dat kan.

Ze spint zachtjes.Ik voel me tevreden en vol van liefde als ze zo bij mij op schoot ligt. Het contact tussen zij en ik, zo intens.

Met een glimlach op mijn gezicht ontwaak ik. Realiseer me spoedig dat ik gedroomd heb.Ik wil terug!

probeer weer te gaan slapen om terug te komen bij dat moment van volmaakte tevredenheid en geluk waar ik nog eerder van mocht proeven. Het lukt niet.

Ik ga zitten op de rand van mijn bed klaar om op te staan.

Knuffelen met mijn Rosita ruim 3 jaar na haar overlijden was een droom.

Ik mis haar nog steeds maar soms als ik slaap, besluit ze gelukkig nog even bij me langs te komen…….

Mooi geschreven,ik wens je nog veel mooie nachtelijke bezoekjes toe,even net als vroeger al is het maar in je dromen:)

quote:Ik mis haar nog steeds maar soms als ik slaap, besluit ze gelukkig nog even bij me langs te komen……. Dat doet mijn overleden hondje ook wel eens

Ik zal mijn overleden maatjes nooit vergeten, maar ik heb toch ook veel troost gevonden in de poezemaatjes die daarna mijn huis zijn gaan bevolken. Dat is niet wat je wil horen, als je katje net is overleden, dat wilde ik ook niet horen toen!



Toen mijn grote vriendin (15 jaar) was overleden, en vlak daarvoor mijn knuffelmaatje (4 jaar), wilde ik niet echt weer snel een kat. Ik was zo verdrietig om het verlies van deze 2 katten en ze waren onvervangbaar.



Tot ik bij iemand thuis kwam, die een nest katjes had. Ik viel in de liefde met een kittenmeisje, een pastelkleurig lapjespoesje. Ze mocht mee naar huis. Een dik jaar later kreeg ze een nest, en direct werd ik verliefd op 1 van de kittens, een roze kater. Hij mocht blijven.



Deze 2 geweldige katten hebben mijn grote vriendin en mijn mooie rooie niet kunnen vervangen, maar ze hebben wel de leegte in mijn huis gevuld en hun eigen plek in mijn hart gekregen. Ik mis de andere 2 wel, soms met een traan maar meestal met een glimlach. We hebben het mooi en leuk gehad. En gelukkig kan ik dat gevoel met andere katten ook weer hebben, maar dan anders.

Ik wil ook even informeren naar Limba? Hoe gaat het nu met je?



@Carpe Diem: wat een vreselijk plots afscheid:(. Ik kan me voorstellen dat je er helemaal kapot van bent. 13 jaar is niet niets! De liefde van een dier is onvoorwaardelijk. Het moet vreselijk voor je zijn. Net wat je zegt: je gaat ervan uit dat je jouw kat weer gewoon gezond terug krijgt en dan blijkt hij zo ziek te zijn. Dat is vaak zo met katten. Die zijn heel taai en "klagen"niet of nauwelijks als ze pijn hebben. Als het dan een keer echt mis is, is het helaas vaak al te laat. Dertien jaar is echter al een behoorlijke leeftijd. Omgerekend in mensenjaren was hij al aardig bejaard. Hij heeft vast een heel mooi leven bij je gehad. Anders was hij niet zo oud geworden. Ik wil je hoe dan ook laten weten dat ik met je meeleef. Ik weet wat het is om plots afscheid te moeten nemen van je geliefde dieren. Wij hebben een tijdje terug onze witte pers moeten laten inslapen;(). 

 

Voor iedereen die momenteel verdriet heeft om trouwe viervoetige maatje(s): *;*;*; Driedubbele hug!

Jenna, wat een ontzettend lief berichtje heb je geplaatst. Het doet me goed om te lezen dat er mensen zijn die me begrijpen. Ook vind ik het fijn dat je schrijft dat katten het vaak niet laten merken als ze ziek zijn. Ik voel me daar namelijk nogal schuldig over, dat ik het niet heb zien aankomen en dus niet eerder ingegrepen heb.  Dit is voor mij dus een bevestiging dat het niet mijn schuld is.



Gisteren had ik een oproep gemist, ze hadden naar mijn huis gebeld, maar ik was aan het werk. Bleek het crematorium te zijn. Ik denk dus dat hij inmiddels gecremeerd is. Hopelijk heeft hij naar zijn zin in de poezenhemel.



En voor jou ook heel verdrietig dat je je mooie witte pers moet missen. Zal best een tijdje duren voor het verdriet slijt....

Hi Carpe Diem. Ik weet hoe je jezelf kunt voelen als je afscheid moet nemen van een geliefd dier. Zoals al gezegd laten katten vaak niets merken als ze zich niet lekker voelen. Dat zijn taaie rakkers! Onze kater H. is onlangs van zijn mannelijkheid "verlost" door de dierenarts (;(), maar die sprong de volgende dag alweer pittig van de kast alsof er niets aan de hand was.



Je kunt jezelf dus niets kwalijk nemen dat je er niets van gemerkt hebt.



Dikke knuffel,

Jen.