Overig
alle pijlers
Buurman
zaterdag 12 oktober 2019 om 19:27
Hallo iedereen, ik zit ergens mee en ik kan het aan weinig mensen kwijt omdat ze het niet lijken te begrijpen. Ik verwacht ook half dat ik nu ook slechte reacties ga krijgen door mijn verhaal, maar ik moet het even kwijt.
Ik ben 29, ik woon alleen. Twee huizen verder woont een man van 67 jaar. Toevallig zijn we aan de praat geraakt en gaan we iedere maand samen iets drinken en ook naar de winkel gaan we meestal samen. Ook omdat hij niemand anders heeft. Voor mij is het net of ik met mijn opa zou weggaan. In het begin was het nog wel leuk, maar nu echt niet meer.
Ongeveer een jaar geleden ging het toevallig over geld. We vergeleken hoeveel we iedere maand over houden omdat hij beweerde dat hij minder geld heeft als ik. Nu zul je denken: 'Waarom zeg je hoeveel je overhoudt per maand?' Ik maak er geen geheim van hoeveel ik heb. Waarom zou ik? Er zijn ook nooit geen problemen geweest. Dus wie gaat nu denken dat dat tegen mij zal gebruikt worden?
Dat is meer dan een jaar geleden, maar nog altijd weet hij precies tot op de cent hoeveel ik over heb. Hoe het kan weet ik niet, want de rest onthoud hij dan niet. Ik wil liefst één keer per maand maar iets gaan eten met hem, maar hij wil constant weg. Als ik dan zeg dat het niet uitkomt financieel, dan vraagt hij: 'Hoe, maar je had toch nog... over?' Dan sta ik daar met mijn mond vol tanden. Ooit heeft hij eens letterlijk tegen me gezegd, nadat ik zei dat ik geen zin had om met hem weg te gaan: 'Ja, maar als je met mij niks wil gaan drinken, moet je zélf ook niet weg gaan hé.' Ik was zo geschokt dat ik op dat moment niks gezegd heb. Als ik bijvoorbeeld gewoon eerlijk ben en zeg dat ik geen zin heb om met hem weg te gaan de volgende dag komt hij die avond ervoor dikwijls iedere vijf minuten op mijn bel drukken en probeert hij mij toch te overtuigen. Uiteindelijk moet ik dan wel ja zeggen. Vroeger trakteerde hij mij dikwijls tegen mijn zin, maar ik had er niets aan te zeggen. Hij moest en zou trakteren. Maar dan kon hij het natuurlijk nalaten om te zeggen wat een goede vriend hij wel is en dat het toch goed is dat hij trakteert. Gelukkig heb ik hem een tijdje geleden kunnen overtuigen om mij niet meer te trakteren.
Als ik zeg dat ik niet met hem wil weg gaan, dan heb ik het gevoel dat ik zelf ook niks mag gaan drinken. Ik heb dan echt het gevoel dat ik mijn huis moet uit sluipen. Hij ziet ook echt alles. Als er iemand aan mijn deur komt, heeft hij het bijna altijd gezien en komt hij nog geen vijf minuten bij mij bellen om te vragen wie er aan mijn deur was.
Dan is er nog het volgende probleem. Hij heeft veel pijn aan zijn knieën. Natuurlijk is hij niet meer van de jongste. Maar 130 kilo wegen zal er ook niet echt goed aan doen. Hij geeft zelf toe dat de dokter hem heeft verteld dat hij moet afvallen en dat zijn knieën dan beter zullen zijn. Maar als je dan vraagt waarom hij dan niet een paar kilo wil afvallen of op zijn minst wat gezonder wil proberen eten, wil hij dat niet. Want hij is oud en wil zich op zijn leeftijd niet meer pijnigen. Dat begrijp ik, maar dan zal de pijn in zijn knie wel niet zo erg zijn. Maar hij verwacht wel dat ik altijd medelijden heb met hem en doet altijd zielig. Of toch als we weg gaan of naar de winkel. Wanneer we afspreken om bv over twee weken te gaan eten, is hij dolenthousiast en herhaalt hij iedere dag wel honderden keren wat we gaan doen en dat het tof gaat zijn. Ik moet toegeven dat ik wél graag ga eten en dat ik dan ook wel enthousiast word. Maar dan had hij de verschrikkelijke gewoonte om de dag zelf inééns af te zeggen omdat hij zogenaamd pijn heeft. Daar zou ik iets van krijgen. Als ik dan kwaad word en zeg: 'Kun jij dat niet op voorhand zeggen?! Waarom altijd op de laatste moment?!', dan zegt hij heel dramatisch en met een pijnlijk gezicht dat hij de pijn wel zal verbijten. Om nadien te kunnen zeggen dat hij zich opoffert voor mij. Hij doet dit elke keer. Je gaat mij niet wijsmaken dat je net op die dag ineens pijn hebt en alle andere dagen niet.
Het is ook niet alleen zijn knie, maar hij heeft altijd wat. Zijn het zijn knieën niet, dan is het zijn rug, of zijn schouders, of hij heeft hoofdpijn, of hij is duizelig. Is er eens een keer dat hij niets mankeert, dan struikelt hij onderweg wel ergens over, of doet hij zich zogenaamd pijn wanneer hij van de bus of tram stapt. Hij verwacht natuurlijk dat ik dan weer medelijden heb met hem. Een tijd geleden gingen we weer weg en hij zei nog: 'Ik ga al stilletjes aan naar de bus he.' 'oke.' zei ik. Ik ga buiten, hij loopt daar in de verte, ik haal hem in en we beginnen zo wat te praten. Inééns begint hij héél dramatisch te zeggen dat hij toch zo duizelig is en gaat zich overal aan vast houden. Ik begon echt te koken van binnen, maar ik heb wel gevraagd of dat hij dan liever een andere keer wil weg gaan, maar dat het toch weer toevallig was dat hij dat nu juist weer krijgt. Als het eens een keer gebeurt, zou ik niks zeggen. Maar eerst weken niks aan de hand hebben en dan weg gaan en ineens van alles mankeren? Sorry, maar ik vind het moeilijk te geloven.
Hij vind ook altijd een ander kwaaltje uit. En wanneer ik eens ziek ben heeft hij het natuurlijk ook.
Maar hij zit wel constant te zeggen wat een fantastische vriend hij wel niet is. Om eerlijk te zijn vind ik hem een zagevent en een dikke comediant die alle aandacht op hém moet hebben. Dat heb ik nooit hardop gezegd, maar ik heb wel al eens geroepen tegen hem dat het nu eindelijk eens gedaan moet zijn met altijd dat geklaag en gezeur over zogenaamde ziektes en pijntjes. Ik ben thuis ook in tranen uitgebarsten omdat ik hier gewoon een zenuwinzinking van krijg. En ik heb dan nog borderline ook. Maar dan zegt hij constant dat ik mij niet kwaad mag maken op mijn beste vriend. Ja, maak mij dan niet kwaad. Ook veranderd hij constant van gedacht over wat we gaan doen. Ik word er gek van.
Het spijt me dat het zo'n verschrikkelijk lang verhaal geworden is. Ik hoop ook dat ik geen gemene reacties ga krijgen. Want meestal vinden mensen hem zielig omdat hij oud is. Maar ik begin stilaan te begrijpen waarom zijn dochters zo weinig bij hem op bezoek komen.
Ik ben 29, ik woon alleen. Twee huizen verder woont een man van 67 jaar. Toevallig zijn we aan de praat geraakt en gaan we iedere maand samen iets drinken en ook naar de winkel gaan we meestal samen. Ook omdat hij niemand anders heeft. Voor mij is het net of ik met mijn opa zou weggaan. In het begin was het nog wel leuk, maar nu echt niet meer.
Ongeveer een jaar geleden ging het toevallig over geld. We vergeleken hoeveel we iedere maand over houden omdat hij beweerde dat hij minder geld heeft als ik. Nu zul je denken: 'Waarom zeg je hoeveel je overhoudt per maand?' Ik maak er geen geheim van hoeveel ik heb. Waarom zou ik? Er zijn ook nooit geen problemen geweest. Dus wie gaat nu denken dat dat tegen mij zal gebruikt worden?
Dat is meer dan een jaar geleden, maar nog altijd weet hij precies tot op de cent hoeveel ik over heb. Hoe het kan weet ik niet, want de rest onthoud hij dan niet. Ik wil liefst één keer per maand maar iets gaan eten met hem, maar hij wil constant weg. Als ik dan zeg dat het niet uitkomt financieel, dan vraagt hij: 'Hoe, maar je had toch nog... over?' Dan sta ik daar met mijn mond vol tanden. Ooit heeft hij eens letterlijk tegen me gezegd, nadat ik zei dat ik geen zin had om met hem weg te gaan: 'Ja, maar als je met mij niks wil gaan drinken, moet je zélf ook niet weg gaan hé.' Ik was zo geschokt dat ik op dat moment niks gezegd heb. Als ik bijvoorbeeld gewoon eerlijk ben en zeg dat ik geen zin heb om met hem weg te gaan de volgende dag komt hij die avond ervoor dikwijls iedere vijf minuten op mijn bel drukken en probeert hij mij toch te overtuigen. Uiteindelijk moet ik dan wel ja zeggen. Vroeger trakteerde hij mij dikwijls tegen mijn zin, maar ik had er niets aan te zeggen. Hij moest en zou trakteren. Maar dan kon hij het natuurlijk nalaten om te zeggen wat een goede vriend hij wel is en dat het toch goed is dat hij trakteert. Gelukkig heb ik hem een tijdje geleden kunnen overtuigen om mij niet meer te trakteren.
Als ik zeg dat ik niet met hem wil weg gaan, dan heb ik het gevoel dat ik zelf ook niks mag gaan drinken. Ik heb dan echt het gevoel dat ik mijn huis moet uit sluipen. Hij ziet ook echt alles. Als er iemand aan mijn deur komt, heeft hij het bijna altijd gezien en komt hij nog geen vijf minuten bij mij bellen om te vragen wie er aan mijn deur was.
Dan is er nog het volgende probleem. Hij heeft veel pijn aan zijn knieën. Natuurlijk is hij niet meer van de jongste. Maar 130 kilo wegen zal er ook niet echt goed aan doen. Hij geeft zelf toe dat de dokter hem heeft verteld dat hij moet afvallen en dat zijn knieën dan beter zullen zijn. Maar als je dan vraagt waarom hij dan niet een paar kilo wil afvallen of op zijn minst wat gezonder wil proberen eten, wil hij dat niet. Want hij is oud en wil zich op zijn leeftijd niet meer pijnigen. Dat begrijp ik, maar dan zal de pijn in zijn knie wel niet zo erg zijn. Maar hij verwacht wel dat ik altijd medelijden heb met hem en doet altijd zielig. Of toch als we weg gaan of naar de winkel. Wanneer we afspreken om bv over twee weken te gaan eten, is hij dolenthousiast en herhaalt hij iedere dag wel honderden keren wat we gaan doen en dat het tof gaat zijn. Ik moet toegeven dat ik wél graag ga eten en dat ik dan ook wel enthousiast word. Maar dan had hij de verschrikkelijke gewoonte om de dag zelf inééns af te zeggen omdat hij zogenaamd pijn heeft. Daar zou ik iets van krijgen. Als ik dan kwaad word en zeg: 'Kun jij dat niet op voorhand zeggen?! Waarom altijd op de laatste moment?!', dan zegt hij heel dramatisch en met een pijnlijk gezicht dat hij de pijn wel zal verbijten. Om nadien te kunnen zeggen dat hij zich opoffert voor mij. Hij doet dit elke keer. Je gaat mij niet wijsmaken dat je net op die dag ineens pijn hebt en alle andere dagen niet.
Het is ook niet alleen zijn knie, maar hij heeft altijd wat. Zijn het zijn knieën niet, dan is het zijn rug, of zijn schouders, of hij heeft hoofdpijn, of hij is duizelig. Is er eens een keer dat hij niets mankeert, dan struikelt hij onderweg wel ergens over, of doet hij zich zogenaamd pijn wanneer hij van de bus of tram stapt. Hij verwacht natuurlijk dat ik dan weer medelijden heb met hem. Een tijd geleden gingen we weer weg en hij zei nog: 'Ik ga al stilletjes aan naar de bus he.' 'oke.' zei ik. Ik ga buiten, hij loopt daar in de verte, ik haal hem in en we beginnen zo wat te praten. Inééns begint hij héél dramatisch te zeggen dat hij toch zo duizelig is en gaat zich overal aan vast houden. Ik begon echt te koken van binnen, maar ik heb wel gevraagd of dat hij dan liever een andere keer wil weg gaan, maar dat het toch weer toevallig was dat hij dat nu juist weer krijgt. Als het eens een keer gebeurt, zou ik niks zeggen. Maar eerst weken niks aan de hand hebben en dan weg gaan en ineens van alles mankeren? Sorry, maar ik vind het moeilijk te geloven.
Hij vind ook altijd een ander kwaaltje uit. En wanneer ik eens ziek ben heeft hij het natuurlijk ook.
Maar hij zit wel constant te zeggen wat een fantastische vriend hij wel niet is. Om eerlijk te zijn vind ik hem een zagevent en een dikke comediant die alle aandacht op hém moet hebben. Dat heb ik nooit hardop gezegd, maar ik heb wel al eens geroepen tegen hem dat het nu eindelijk eens gedaan moet zijn met altijd dat geklaag en gezeur over zogenaamde ziektes en pijntjes. Ik ben thuis ook in tranen uitgebarsten omdat ik hier gewoon een zenuwinzinking van krijg. En ik heb dan nog borderline ook. Maar dan zegt hij constant dat ik mij niet kwaad mag maken op mijn beste vriend. Ja, maak mij dan niet kwaad. Ook veranderd hij constant van gedacht over wat we gaan doen. Ik word er gek van.
Het spijt me dat het zo'n verschrikkelijk lang verhaal geworden is. Ik hoop ook dat ik geen gemene reacties ga krijgen. Want meestal vinden mensen hem zielig omdat hij oud is. Maar ik begin stilaan te begrijpen waarom zijn dochters zo weinig bij hem op bezoek komen.
woensdag 16 oktober 2019 om 18:36
Wees blij dat ik überhaupt de stap ga zetten. Jij hebt makkelijk praten. Het is heel duidelijk dat jij niet in deze situatie zit. Wat moet ik gaan doen? Ineens er naar toe gaan en zonder enige reden zeggen: 'Oke de vriendschap is over?' Dan gaan ze helemaal denken dat ik gek ben. Ik moet daar wel nog kunnen wonen ook.
woensdag 16 oktober 2019 om 18:40
Ik lijk ze aan te te trekken. Ook al wil ik dat niet. En wat zou jij doen als ze dan tientallen keren herhalen dat ze je graag hebben en graag samen weggaan omdat ze niemand anders hebben. Dan moet je maar hun hart breken? Ik voelde mij telkens schuldig. Nu niet meer natuurlijk, maar ik wil niet zonder reden de vriendschap ineens gaan verbreken. Ik wacht liever op een aanleiding en geloof me: die komt er.
woensdag 16 oktober 2019 om 18:48
In jouw gedrag, in real life en ook hier op het forum zit een patroon, je bent confrontatie en conflictvermijdend. Hierdoor breng jij jezelf in voor jou onweneslijke situaties. De enige die dit kan doorbreken ben je zelf. Hier op het forum reageren en reflecteren we jouw gedrag. Omdat jij dat niet goed aandurft ga je in de verdediging. Hier durf je dat wel. Al blijf je vaag over echte gerichte oplossingen.Zippixie29 schreef: ↑16-10-2019 18:36Wees blij dat ik überhaupt de stap ga zetten. Jij hebt makkelijk praten. Het is heel duidelijk dat jij niet in deze situatie zit. Wat moet ik gaan doen? Ineens er naar toe gaan en zonder enige reden zeggen: 'Oke de vriendschap is over?' Dan gaan ze helemaal denken dat ik gek ben. Ik moet daar wel nog kunnen wonen ook.
Ga de confrontatie met hem aan, wees duidelijk en direct. Het zal bevrijdend voor je voelen.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
woensdag 16 oktober 2019 om 19:20
Ik probeer er echt aan te werken. Ik zeg het tegenwoordig ook als het mij niet zint. Dat durfde ik vroeger niet eens.SweetFirefly schreef: ↑16-10-2019 18:48In jouw gedrag, in real life en ook hier op het forum zit een patroon, je bent confrontatie en conflictvermijdend. Hierdoor breng jij jezelf in voor jou onweneslijke situaties. De enige die dit kan doorbreken ben je zelf. Hier op het forum reageren en reflecteren we jouw gedrag. Omdat jij dat niet goed aandurft ga je in de verdediging. Hier durf je dat wel. Al blijf je vaag over echte gerichte oplossingen.
Ga de confrontatie met hem aan, wees duidelijk en direct. Het zal bevrijdend voor je voelen.
woensdag 16 oktober 2019 om 19:40
Jeetje, hoef je me niet aan te vallen, hoor. Ik zit gelukkig niet in deze situatie, nee, maar je schuift het nu voor je uit. Van uitstel komt afstel.Zippixie29 schreef: ↑16-10-2019 18:36Wees blij dat ik überhaupt de stap ga zetten. Jij hebt makkelijk praten. Het is heel duidelijk dat jij niet in deze situatie zit. Wat moet ik gaan doen? Ineens er naar toe gaan en zonder enige reden zeggen: 'Oke de vriendschap is over?' Dan gaan ze helemaal denken dat ik gek ben. Ik moet daar wel nog kunnen wonen ook.
¡Apagando las luces!
woensdag 16 oktober 2019 om 21:53
Mag ik iedereen al bedanken voor de lieve reacties? Het doet mij wel beseffen dat ik iets moet doen. Assertief zijn vind ik wel echt moeilijk. Misschien komt het ook door mijn handicap, ik weet het niet. Ik weet ook dikwijls niet hoe ik met situaties om moet gaan. Ik denk dat ook een beetje sociaal onhandig ben. Van daar ook de reden dat ik weinig tot geen vrienden van mijn leeftijd heb. Vroeger ook heel veel gepest geweest en de laatste jaren heel veel bijgekomen. Tja en als je daar door dan ook nog constant minnachtende blikken krijgt of uitgescholden word.... Ik heb heel dikwijls het gevoel dat ik geen recht heb om voor mezelf op te komen. Hoewel met die buurman wel denk ik. Die is zelf dik. 
Sorry als ik aan het zeuren ben. 
Sorry als ik aan het zeuren ben. 
woensdag 16 oktober 2019 om 22:12
Situaties als deze overkomen je niet. Je hebt er een aandeel in en dat moet je gaan inzien zodat je er wat aan kan doen. Jij stelt geen grenzen en ziet jezelf als het slachtoffer. Ga opkomen voor jezelf! Dat is niet alleen fijn voor jou maar ook voor de mensen om je heen. Mensen hebben namelijk behoefte aan duidelijkheid, want anders krijg je conflicten. Zeg wat je wel of niet wil en handel ernaar.
