De Biechtstoel

Ik heb toen ik een jaar of zeventien was mijn zus op laten draaien voor een fout van mij.

Nou ja, fout. Ik deed spontaan de deur voor haar open en er stond geen zus maar een meteropnemer voor mijn neus. Streng verbod om te openen voor vreemden.

Zij zou, zo verzonnen we, de man hebben laten meelopen naar onze verdieping.

En dat was ook streng verboden, bleek. Maar ik had het lef niet om gewoon tegen mijn moeder te zeggen dat ik niet door het spionnetje had gekeken alvorens de deur te openen.

Wat had mijn zus het zwaar die avond. En wat was ik een verschrikkelijke trut dat ik haar liet lijden.

Misschien was je moeder meer een trut, om je zus zo te laten lijden.

Dat ook.

quote:Vivabiecht schreef op 21 augustus 2008 @ 11:32:

test test (ff zeker weten dat ik biecht onder Vivabiecht )



Oke, gelukt......



Ik biecht op dat ik een jaar of 20 geleden eens een portemonnee heb gevonden met 600 gulden er in. Er zat ook een foto in van een oudere mevrouw en zelfs een adres. Ik heb het geld zelf gehouden en de rest weggegooid, maar ik heb er nog steeds heel veel spijt van.



Zo dat was wel weer even genoeg. Het lucht wel op.



Ik wil toch nog even zeggen dat ik dit schandalig vind.Om ook nog de rest van de portemonnee bewust weg te gooien . Zelf heb ik ook een keer een portemonnee gevonden en hem naar het bureau gebracht, en daar heb ik nooit spijt van gehad.



Aan de andere kant begrijp ik dat je er nu niets meer aan kunt veranderen, en gelukkig heb je zelf ook het inzicht dat het fout was. Ik vind het jammer dat dit vaker gebeurt, maar ja, zonden zijn er om op te biechten.

Ik durf nu te bekennen dat ik loog. Toen mijn relatie uitging vorig jaar en de problemen en hier over schreef op het forum. Kreeg ik support en dat was zo fijn. Ik had dat zo nodig, terwijl ik op dat moment al ruim 1,5 jaar een verhouding had met iemand anders. Dat durfde ik niet toe te geven omdat ik wist dat ik dan in mootjes zou worden gehakt. Dan was mijn gevoel niet meer belangrijk alleen het feit dat ik een minnaar had zou mij een slecht persoon hebben gemaakt. Dat wilde ik niet. In mijn omgeving weten mijn ouders en goede vrienden nu wel van die verhouding (met lood in mijn schoenen verteld) Mijn ex heb ik het niet verteld. Die denkt dat ik gewoon pas een man ben tegen gekomen.



Die verhouding bleef niet bij smssen en neuken. Ik zag hem wekelijks. Liep hand in hand door de stad. Ging uit eten, naar het theater, de film, dansen, weekendjes weg. Ik deed meer met hem dan met ex die nooit ergens zin in had. Toen ik had gelogen dat ik voor mijn werk in het buitenland zat voor 3 dagen (wat officieel maar 1 dag was) ben ik ziek geworden van mijzelf. In het vliegtuig op weg naar huis heb ik me eindelijk gerealiseerd waar ik mee bezig was. Nog voelde ik me op dat moment niet schuldig t.o.v. ex. Wel t.o.v. ouders. Wat als mijn vliegtuig was neergestort, niemand wist dat ik er in zat. Na landen werd ik opgehaald door minnaar en heb me 2 dagen met hem op de veluwe teruggetrokken. Daar heb ik voor het eerst in anderhalf jaar gehuild. Gejankt. Gekotst van de stress.

Gekotst om de teringzooi in mijn leven. Gekotst om de weg die ik maar niet durfde in te slaan. Gejankt om de laffaard in mij en uiteindelijk berusting omdat ik toen pas realiseerde waar ik mee bezig was en toen pas voelde wat ik voelde. Toen ik thuis kwam na 3 dagen zei mijn ex. 'Hoi' en las de krant verder. Ik zei 'Hoi'. Nog een dag later waren we uit elkaar. 3 weken later was alles gepasseerd bij de notaris. Toen ging ik met mijn billen bloot bij mijn vader die zeer ouderwetsch is en bekende dat zijn 'nette dochter' een verhouding had gehad. Zijn woorden:

'Gelukkig dan ben je toch nog een beetje gelukkig geweest de afgelopen jaren'. Wat bleek. Vader heeft champagne gedronken de avond toen ik kwam vertellen dat ex en ik uit elkaar waren. Dat hij niet een hele goede klik had met hem, heb ik altijd gevoeld. Dat hij de vlag uit hing en god op zijn blote knietjes bedankte omdat het voorbij was, was een nog grotere schok voor mij dan mijn verhaal over de minnaar bij hem. We hebben elkaar verrast.



Viva Biecht32521.

Zo zie je maar weer.....

Ik werd vanmiddag op dit topic gewezen en ben nu bij blz 20, ik lig soms compleet in een deuk!

Ga zelf ook eens kijken of er nog wat te biechten valt voor mij.



Eerst maar eens onder mijn gewone nick...

Mijn vriend weet niet dat ik veel meer rook dan dat ik zeg dat ik doe.

Hij denkt eens in de 2 weken een sigaretje ofzo, maar in werkelijkheid rook ik er minstends 5 per week.

Nog niet veel, maar ik houd het wel achter voor mijn vriend.



Verder ontloop ik met enige regelmaat mijn schoonzus als ik haar toevallig zie in een winkel, ik schaam me echt voor haar zoals ze gekleed gaat en zoals ze praat...



Ik vind mijn scheten echt lekker ruiken, haha!



En nu ga ik naar bed en broeden op de anonieme biechten...

Ik biecht op dat ik eigenlijk alleen maar contact onderhoud met mijn oma en moeder omdat ze geld hebben en ik de enige erfgenaam ben. Ik ben als kind zo vaak vernederd, niet gezien en mishandeld, dat ik dat zie als een soort van laatste mogelijkheid om in ieder geval nog iets van genoegdoening te krijgen. En ik voel me erg schuldig dat ik me daar eigenlijk niet eens schuldig over voel.

En ik heb nog een biecht. In het dagelijks leven heb ik eigenlijk nooit bij een vriendengroepje gehoord. Ik heb best vriendinnen en ook mensen die echt dichtbij me staan. Maar ik ben altijd jaloers geweest op groepjes vriendinnen die elkaar als vanzelfsprekend heel regelmatig zagen, samen aten, samen uitgingen etc. Zo'n soort van Sex and the City of Friends of zoiets. En ik ben dus ook jaloers op de groepjes die hier op het forum bestaan, zoals de Nietjes en Cheers en zo. Ik lees daar heel vaak en dan zou ik daar best ook willen posten, maar ik ben altijd bang dat ik er toch nooit echt bij ga horen.

ik ben zo verdrietig vandaag. Ik ben bang dat mijn huwelijk het niet gaat halen. Mijn man zit niet lekker in zijn vel, heeft wilde plannen als boeken schrijven en daarom zijn werk opzeggen, maar kan in wergelijkheid nog geen half uur per dag zich concentreren op zijn typwerk. Ik denk dat hij vluchtgedrag vertoond, omdat hij zichzelf zo in de weg zit. Ondertussen komt het huishouden en het wekrn op mijn schouders neer. Ik wil al heel lang graag een kindje, maar ik begin mijn twijfels te krijgen. Hoe moet dat nou? straks heb ik een kindje, een voltijd baan, het hele huishouden en een depressieve man die doet of hij een boek schrijft. Als we er over praten slaat hij dicht. Soms word hij zo boos om niks... Ik probeer mezelf voor te houden dat het komt omdat hij even zichzelf niet is, hij moet ook geopereerd en is dus ook lichamelijk ziek.



Maar eigenlijk denk ik dat hij het getrouwde leven niet trekt,en diep in zijn hart liever weer vrijgezel zou zijn. en dat doet pijn.

Eerlijk zijn? Ik schrijf wel bij de Nietjes maar voel me nog steeds heel erg Remi.

Heb dus ook -nog steeds- de nodige steken bij vriendinnengroepjes.

Ik sluit nu dit Biechttopic. Het blijft gewoon bereikbaar en leesbaar voor iedereen.



Biechten kan alleen in het nieuwe Biechttopic, er zal zo een nieuw topic verschijnen dat heet dan ook: Het Biechttopic.

Heel veel succes met biechten, en... kletsen en je verwonderen kan in het topic 'discussie over de biechtstoel'