Overig
alle pijlers
De gevoelens die los komen bij een overlijden...
donderdag 14 februari 2008 om 21:08
Vorige maand is mijn opa overleden. Wat een verdriet. De goede man was de liefste opa van de heeeeeele wereld. Op zijn begrafenis zo veel mensen gezien, zo veel blijk van medeleven ontvangen, zoveel mensen die zeggen wat voor geweldige man het was. Dat is zo'n fijn gevoel ondanks je grote verdriet. Met een glimlach begon ik mijn verhaal, omdat ik als ik aan mijn opa denk warm van binnen wordt van de mooie herinneringen. Wat een man!
Gister lees ik Mimseys topic. De liefde voor haar Hero knalt van het scherm. Het raakte mij zo diep. Gehuild heb ik. Ook werd ik geraakt door de liefde van mensen die haar niet kennen, de mensen die haar hulp aanbieden en de mensen die haar wel kennen.
Vandaag had ik een afscheid van een man die wat verder van mij afstaat. Al de tijd dat hij ziek is geweest heeft hij een constante aanloop gehad van familie, vrienden, kennissen en collega’s. Hij had ook zelf een deel geschreven voor zijn afscheid. Hij zei dat het hem zo ontroerde dat mensen gevoelens bloot legden en hem toen ze wisten dat hij zou overlijden vertelden hoe geweldig ze hem vonden, hem complimenten gaven en zeiden hoe geweldig het was dat ze altijd op hem konden rekenen. En dat hij daar zo verlegen van werd, van al die complimentjes.
Drie heel verschillende verhalen. Maar de reacties van mensen raken mij diep, dat ik het er warm van krijg. Als nabestaande krijg je zoveel warmte en kracht als je nogmaals bevestigd krijgt dat die persoon met wie je was echt geweldig was. Al die mensen die wat laten horen in de tijd dat je het moeilijk hebt, die er voor je zijn bij het afscheid, die afscheid komen nemen van hem die zo dierbaar was. Dat is toch overweldigend, dat is toch geweldig ondanks je verdriet?! Zo’n klein gebaar kan zoveel betekenen.
Soms denk ik wel eens dat mensen vaker hun gevoelens moeten laten zien. Gewoon zeggen: Mam, ik ben trots op je. Broertje, ik vind het fijn dat ik weet dat ik altijd op je kan rekenen. Pap, wat hou ik van je! Ik doe het te weinig, jullie?
Gister lees ik Mimseys topic. De liefde voor haar Hero knalt van het scherm. Het raakte mij zo diep. Gehuild heb ik. Ook werd ik geraakt door de liefde van mensen die haar niet kennen, de mensen die haar hulp aanbieden en de mensen die haar wel kennen.
Vandaag had ik een afscheid van een man die wat verder van mij afstaat. Al de tijd dat hij ziek is geweest heeft hij een constante aanloop gehad van familie, vrienden, kennissen en collega’s. Hij had ook zelf een deel geschreven voor zijn afscheid. Hij zei dat het hem zo ontroerde dat mensen gevoelens bloot legden en hem toen ze wisten dat hij zou overlijden vertelden hoe geweldig ze hem vonden, hem complimenten gaven en zeiden hoe geweldig het was dat ze altijd op hem konden rekenen. En dat hij daar zo verlegen van werd, van al die complimentjes.
Drie heel verschillende verhalen. Maar de reacties van mensen raken mij diep, dat ik het er warm van krijg. Als nabestaande krijg je zoveel warmte en kracht als je nogmaals bevestigd krijgt dat die persoon met wie je was echt geweldig was. Al die mensen die wat laten horen in de tijd dat je het moeilijk hebt, die er voor je zijn bij het afscheid, die afscheid komen nemen van hem die zo dierbaar was. Dat is toch overweldigend, dat is toch geweldig ondanks je verdriet?! Zo’n klein gebaar kan zoveel betekenen.
Soms denk ik wel eens dat mensen vaker hun gevoelens moeten laten zien. Gewoon zeggen: Mam, ik ben trots op je. Broertje, ik vind het fijn dat ik weet dat ik altijd op je kan rekenen. Pap, wat hou ik van je! Ik doe het te weinig, jullie?
donderdag 14 februari 2008 om 21:16
Nee, ik denk niet dat ik dat te weinig doe. Maar ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik het ook pas doe sinds ik een heel dierbaar iemand verloren ben. Dan opeens weet je hoe belangrijk dat soort woorden zijn, lijkt het wel. Het is een wijze les en ik ben hem nooit meer vergeten. Mijn hele familie niet, trouwens...
donderdag 14 februari 2008 om 21:57
Heel herkenbaar! Zelf heb ik een paar jaar geleden mijn vader verloren, en de verhouding met moeder/broer/zus is heel anders geworden. Opener, eerlijker, en soms (dus) ook confronterender omdat we elkaar nu dingen zeggen. Bijv: ik ben trots op je, maar ook: ik erger me daar-en-daar aan.
Daarnaast ben ik nu veel meer van 'vandaag' aan het genieten omdat je beseft dat er wel eens geen 'morgen' meer kan zijn. Dus dat is (vind ik dan) heel positief! Ik geniet meer van het leven dan ik ooit had gedaan!
Daarnaast ben ik nu veel meer van 'vandaag' aan het genieten omdat je beseft dat er wel eens geen 'morgen' meer kan zijn. Dus dat is (vind ik dan) heel positief! Ik geniet meer van het leven dan ik ooit had gedaan!
donderdag 14 februari 2008 om 22:08
mijn vader is nog geen anderhalf jaar geleden overleden,
de dood van een alcoholist, een troosteloze uitvaart op een druilerige dag.
trieste detais, hoe de auto met de kist langs zijn vroegere cafeetje reed, en daar kinderen hun tong uitstaken en hun middelvinger opstaken. hoe ironisch
nog geen 30 man op de uitvaart, voornamelijk vrienden van mijn broertje die aanwezig waren.
ik ben nog de enige die over hem praat, niemand om mee te praten mn broers hebben het er liever niet over.
mijn vrienden deden het af met een opmonterende klap op de schouder
"zo ben je daar ook weer vanaf" werd er gezegd na zijn dood.
er zijn verdomd weinig mensen die begrijpen....
het contact was niet goed, het zou niet goed komen...
maar nu bleek het definitief, maar weinigen die het verdriet daarin zien.
een griezelige stilte omhult mijn vader alsof hij nooit geweest is, alsof alles wat gebeurt is er niet was ....
stilte ....
de dood van een alcoholist, een troosteloze uitvaart op een druilerige dag.
trieste detais, hoe de auto met de kist langs zijn vroegere cafeetje reed, en daar kinderen hun tong uitstaken en hun middelvinger opstaken. hoe ironisch
nog geen 30 man op de uitvaart, voornamelijk vrienden van mijn broertje die aanwezig waren.
ik ben nog de enige die over hem praat, niemand om mee te praten mn broers hebben het er liever niet over.
mijn vrienden deden het af met een opmonterende klap op de schouder
"zo ben je daar ook weer vanaf" werd er gezegd na zijn dood.
er zijn verdomd weinig mensen die begrijpen....
het contact was niet goed, het zou niet goed komen...
maar nu bleek het definitief, maar weinigen die het verdriet daarin zien.
een griezelige stilte omhult mijn vader alsof hij nooit geweest is, alsof alles wat gebeurt is er niet was ....
stilte ....
donderdag 14 februari 2008 om 22:27
het is zo een schril contrast,
als mensen het verlies hebben van een warm persoon
en dan ook echt íemand missen als die persoon wegvalt, warme reacties uit de omgeving kaarjes en lovende woorden over de overleden persoon...
hier was dat niet, ik miste nog steeds wat ik al jaren miste maar nu voor definitief, verder een oorverdovende stilte die al maaaanden duurt.
en dan toch hetzelfde verdriet
onlangs heb ik er met een forummer erg prettig over gemaild dat dan weer wel aan haar !
als mensen het verlies hebben van een warm persoon
en dan ook echt íemand missen als die persoon wegvalt, warme reacties uit de omgeving kaarjes en lovende woorden over de overleden persoon...
hier was dat niet, ik miste nog steeds wat ik al jaren miste maar nu voor definitief, verder een oorverdovende stilte die al maaaanden duurt.
en dan toch hetzelfde verdriet
onlangs heb ik er met een forummer erg prettig over gemaild dat dan weer wel aan haar !
donderdag 14 februari 2008 om 22:32
maar heel erg ontopic , ik ben heel erg op mezelf terug geworpen in die periode, en ben heel erg veranderd.
ik had al niet zoveel het gevoel dat het me interesseerde hoe anderen over mijn daden dachten, en nu helemaal niet meer.
dingen die ik doe vanuit medemenselijkheid , compassie, vanuit liefde .... t intresseerd me geen hol meer of sommige mensen vinden dat ik iemand met een "slechte reputatie" een helpende hand reik, een luisterend oor of wat dan ook.
zolang ik mezelf recht in de ogen aan kan kijken in de spiegel ...
ben heel erg terug geworpen op mijn "essentie" de stukken die ik schreef in de dagen dat eigenlijk niets meer belangrijk was, dan alleen alles wat puur was lees ik nog wekelijks omdat ik niet weg wil van het gevoel en de duidelijkheden die ik toen kreeg.
ik had al niet zoveel het gevoel dat het me interesseerde hoe anderen over mijn daden dachten, en nu helemaal niet meer.
dingen die ik doe vanuit medemenselijkheid , compassie, vanuit liefde .... t intresseerd me geen hol meer of sommige mensen vinden dat ik iemand met een "slechte reputatie" een helpende hand reik, een luisterend oor of wat dan ook.
zolang ik mezelf recht in de ogen aan kan kijken in de spiegel ...
ben heel erg terug geworpen op mijn "essentie" de stukken die ik schreef in de dagen dat eigenlijk niets meer belangrijk was, dan alleen alles wat puur was lees ik nog wekelijks omdat ik niet weg wil van het gevoel en de duidelijkheden die ik toen kreeg.
donderdag 14 februari 2008 om 22:35
quote:Yamuna schreef op 14 februari 2008 @ 22:27:
het is zo een schril contrast,
als mensen het verlies hebben van een warm persoon
en dan ook echt íemand missen als die persoon wegvalt, warme reacties uit de omgeving kaarjes en lovende woorden over de overleden persoon...
hier was dat niet, ik miste nog steeds wat ik al jaren miste maar nu voor definitief, verder een oorverdovende stilte die al maaaanden duurt.
en dan toch hetzelfde verdriet
onlangs heb ik er met een forummer erg prettig over gemaild dat dan weer wel aan haar !
Ik ken je verhaal nog van destijds. Voor jou nu een rouw in eenzaamheid, dat is dubbel zo hard.
het is zo een schril contrast,
als mensen het verlies hebben van een warm persoon
en dan ook echt íemand missen als die persoon wegvalt, warme reacties uit de omgeving kaarjes en lovende woorden over de overleden persoon...
hier was dat niet, ik miste nog steeds wat ik al jaren miste maar nu voor definitief, verder een oorverdovende stilte die al maaaanden duurt.
en dan toch hetzelfde verdriet
onlangs heb ik er met een forummer erg prettig over gemaild dat dan weer wel aan haar !
Ik ken je verhaal nog van destijds. Voor jou nu een rouw in eenzaamheid, dat is dubbel zo hard.
donderdag 14 februari 2008 om 22:41
Al die kleine gebaren maken een begrafenis tot een mooi afscheid en geven enorm veel steun aan nabestaanden. Toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was heeft zij heel veel belangstelling gehad, juist die belangstelling gaf toch wat glans aan die laatste fase. Voor haar en ook voor ons maakte dat toch dat alles goed draagbaar was. Verdriet is er niet minder om, maar je voelt je wel enorm gesteund.
donderdag 14 februari 2008 om 23:15
Dit forum is min of meer mijn redding geweest vorig jaar toen ik er helemaal doorheen zat na de dood van mijn vader. Avonden en nachtenlang heb ik hier van me af zitten schrijven. En nog steeds schrijf en lees ik mee op het topic 'vader met kanker'. Ook het topic van Mimsey kijk ik iedere dag even naar en laat soms een berichtje of alleen maar een achter.
Ik heb gemerkt dat de meeste mensen er niet bij stilstaan hoe groot de impact van de dood van een geliefde op je leven kan zijn. Hoe groot het verdriet na ruim een jaar nog steeds kan zijn. Het leven gaat door en ik denk dat ik vroeger zelf ook zo was. Ik probeer nu zelf attenter te zijn.
Je staat in ieder geval na zo'n ervaring anders in het leven. Ik ben er denk ik een beter en liever mens door geworden.
Ik heb gemerkt dat de meeste mensen er niet bij stilstaan hoe groot de impact van de dood van een geliefde op je leven kan zijn. Hoe groot het verdriet na ruim een jaar nog steeds kan zijn. Het leven gaat door en ik denk dat ik vroeger zelf ook zo was. Ik probeer nu zelf attenter te zijn.
Je staat in ieder geval na zo'n ervaring anders in het leven. Ik ben er denk ik een beter en liever mens door geworden.
donderdag 14 februari 2008 om 23:29
Vandaag was ik bij de crematie van mijn buurman, hij werd nog net geen 90 jaar!
Ik heb zoveel gehuild terwijl ik niet een heel innig contact met hem had. Bij het weggaan en gedag zeggen van mijn buurvrouw zei ze met gebroken stem: Nu ben ik helemaal alleen! Mijn hart brak
Ik ga er voor haar zijn in elk geval.
Ik heb zoveel gehuild terwijl ik niet een heel innig contact met hem had. Bij het weggaan en gedag zeggen van mijn buurvrouw zei ze met gebroken stem: Nu ben ik helemaal alleen! Mijn hart brak
Ik ga er voor haar zijn in elk geval.
vrijdag 15 februari 2008 om 07:26
Yamuna, dat moet ontzettend naar zijn.
Mijn man's vader is ook alcoholist, ik heb hem een klein jaartje als schoonvader gekend. Daarna ging het helemaal los met hem en ging hij zwerven. Door de aaneenschakeling van problemen in zijn jeugd vanwege de alcohol en het verdriet om een vader die toch elke keer belooft in behandeling te gaan en weer terugvalt, heeft mijn man besloten geen contact meer te hebben met zijn vader. Ik ga vaak aan het feit voorbij dat hij ondanks dat nog wel steeds zijn vader is. Ik heb ook geen herinneringen aan de beste man. Alleen maar elke keer de ziekenhuisbezoekjes omdat hij zich bijna dood had gezopen. De stress en het verdriet dat hij veroorzaakte bij mijn toen nog vriend. De beloftes die hij maakte om hulp te gaan zoeken, het gezicht dat mijn vriend kreeg toen hij zijn vader ophaalde uit het ziekenhuis en een uur later zijn vader al weer zag zitten in de kroeg. Het verdriet dat hij had toen hij hem ermee confronteerde en besloot dat hij geen contact meer wilde. Hij heeft inmiddels een jaar of zeven een stiefvader. Die ik als mijn schoonvader zie. Ik vergeet gewoon zijn eigen vader omdat ik hem daarvoor te kort heb gekend. Ik hoop zo dat ik straks zijn verdriet niet verkeerd inschat als hij uiteindelijk komt te overlijden. Ik wil je dan ook veel sterkte wensen met je verdriet. Gooi het er uit. Hier, bij vrienden. Waar dan ook. *knuffel!*
Mijn man's vader is ook alcoholist, ik heb hem een klein jaartje als schoonvader gekend. Daarna ging het helemaal los met hem en ging hij zwerven. Door de aaneenschakeling van problemen in zijn jeugd vanwege de alcohol en het verdriet om een vader die toch elke keer belooft in behandeling te gaan en weer terugvalt, heeft mijn man besloten geen contact meer te hebben met zijn vader. Ik ga vaak aan het feit voorbij dat hij ondanks dat nog wel steeds zijn vader is. Ik heb ook geen herinneringen aan de beste man. Alleen maar elke keer de ziekenhuisbezoekjes omdat hij zich bijna dood had gezopen. De stress en het verdriet dat hij veroorzaakte bij mijn toen nog vriend. De beloftes die hij maakte om hulp te gaan zoeken, het gezicht dat mijn vriend kreeg toen hij zijn vader ophaalde uit het ziekenhuis en een uur later zijn vader al weer zag zitten in de kroeg. Het verdriet dat hij had toen hij hem ermee confronteerde en besloot dat hij geen contact meer wilde. Hij heeft inmiddels een jaar of zeven een stiefvader. Die ik als mijn schoonvader zie. Ik vergeet gewoon zijn eigen vader omdat ik hem daarvoor te kort heb gekend. Ik hoop zo dat ik straks zijn verdriet niet verkeerd inschat als hij uiteindelijk komt te overlijden. Ik wil je dan ook veel sterkte wensen met je verdriet. Gooi het er uit. Hier, bij vrienden. Waar dan ook. *knuffel!*
vrijdag 15 februari 2008 om 08:23
Mijn schoonvader is 3 weken geleden plotseling overleden en ik en vooral mijn man hebben nog zoveel verdriet. Mijn man vindt het ook zo erg dat hij nooit heeft gezegd dat hij erg veel van zijn vader heeft gehouden. En nu kan het niet meer.
Ik heb hem gezegd dat zijn vader dat echt wel heeft geweten, maar voor mijn man is het toch moeilijk om te bedenken dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen en kunnen vertellen wat hij voor hem voelde. Of hem te bedanken voor alles.
Ik heb hem gezegd dat zijn vader dat echt wel heeft geweten, maar voor mijn man is het toch moeilijk om te bedenken dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen en kunnen vertellen wat hij voor hem voelde. Of hem te bedanken voor alles.
vrijdag 15 februari 2008 om 08:59
vrijdag 15 februari 2008 om 09:42
Tinus, dat gevoel had ik ook. Het was bij ons ook niet de gewoonte om dat soort dingen tegen elkaar te zeggen, dus dan doe je dat niet. Bij jouw schoonfamilie waarschijnlijk ook. En bij een onverwacht overlijden (mijn vader stierf plotseling aan een hersenbloeding) kan je daar dan spijt van krijgen. Ik ben later gaan beseffen dat mijn vader dat echt wel wist. En jouw schoonvader ook.
