De kat van mijn dochter is overleden en ik ben er kapot van.

Ik ben zelf niet opgegroeid met (huis)dieren en ik heb er ook nooit wat mee gehad. Als er een kat in de tuin was joeg ik die met veel plezier weg. Totdat mijn dochter op zichzelf ging wonen en een kat uit het asiel haalde. Een dikke pikzwarte kat met een chronische snotneus en nies die door zijn vorige eigenaar mishandeld was. In het begin kroop hij alleen onder de bank of bed om daar bibberend en blazend te zitten. Met veel liefde en geduld heb ik hem laten wennen om op schoot te zitten en naar buiten de tuin in te durven (dochter woont op een flat).

En zo veranderde hij in een lieve rustige kat met een heel eigen ritme. Als ik in een bepaalde stoel zat kwam hij op schoot zitten. Zat ik op de bank kwam hij tegen me aan zitten. En op een gegeven moment ging hij zelfs op zijn rug liggen zodat ik zijn buikje kon aaien. Zaten we buiten kwam hij er altijd bij zitten. Hij hield ervan om in het donker naar buiten te gaan en dan liep ik met hem mee. Hij luisterde ook altijd als ik zei dat hij terug moest komen. Zo murw was hij wel gemaakt door zijn vorige eigenaar Hij logeerde regelmatig bij ons omdat wij maar met z'n tweetjes zijn en mijn dochter een erg druk huishouden heeft met een jongere kat en dat trok deze kat niet altijd meer. Hij kwam bij ons op vakantie zeg maar. En deze kat heeft mij als mens veranderd. Ik ben me veel meer bezig gaan houden met de natuur en van dieren gaan houden. Ik ben goede doelen gaan steunen op gebied van natuur en dieren.

Afgelopen weekend begon hij opeens bij mijn dochter vreemd gedrag te vertonen. Ging constant in de kattenbak liggen en at en dronk niet veel meer. En vooral dat in de kattenbak liggen is natuurlijk ontzettend vreemd voor een kat. We hebben daarop besloten dat hij bij ons moest komen logeren om rustig te herstellen. Ik heb zelfs 1 nacht bij hem op de bank geslapen. Gelukkig werd ik 's ochtends wakker omdat ik hem hoorde eten. Dus toen leek het beter te gaan. Afgelopen dinsdagavond werd hij zo ziek. Buiten ontzettend overgegeven, liep constant naar de kattenbak en weer eruit en ging op plekjes liggen waar hij nooit lag. De dierenarts gaf aan dat hij met spoed moest komen.

Hij bleek een tumor te hebben van 4 bij 6 cm bij zijn lever. De dierenarts adviseerde om hem in te laten slapen. Dit sloeg in als een bom. Gister om 13:00 uur hebben mijn dochter en ik hem in laten slapen. Het ging er heel vredig aan toe maar was 1 van de afschuwelijkste ervaringen van mijn leven. Ik ben er helemaal kapot van. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb zo'n verdriet. Ik had deze enorme impact nooit verwacht. Het is nu zo stil in huis dat ik er misselijk van wordt. Ik weet dat het moet slijten maar ik zit nu helemaal vast. Ik zou dolgraag zelf een kat willen maar mijn man wil het niet. Kortom, ik ben radeloos en krijg niets uit mijn handen.

Dolfine schreef: ↑

25-11-2022 19:46

Dat is zo herkenbaar en zo verdrietig!
Ik vond het verschrikkelijk om in een leeg huis thuis te komen zonder kat die enthousiast naar de deur kwam vliegen, omdat ik thuis kwam.

Ja, ik begrijp het helemaal. En dan was het bij jou nog je kat die 24 uur per dag bij je woonde. Dat is helemaal verschrikkelijk. Hoe gezellig je huis ook is, geen 100 kaarsen kan dat vervangen.

Iemand wees mij op dit gedicht. Ik ben zelf nuchter en zeker niet spiritueel maar ik vind dit toch een mooie gedachte.

De regenboogbrug

Er is een plek die Regenboog brug heet.
Als een dier waar je veel van houdt doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboog brug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm, fijn en geliefd.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding:
Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar,
maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke likjes overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop en je kijkt weer in die trouwe ogen,
die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...

Ja, prachtig hè. Ik vind het zo ontroerend.

Ach gossie, waarom neem je dan een kat. Ik zou ‘m dolgraag willen helpen. Is het dierentehuis in Almere misschien een idee?

calvijn1 schreef: ↑

05-12-2022 13:28

Heel sneu


Woonde die kat nu bij jull8e of bij je dochter? Beetje onduidelijk

We hadden een soort co-ouderschap. De kat was van mijn dochter maar logeerde om de week bij ons.