Het Kasteel

Kant en klaar, idd. En dat eten we normaal nooit, dus dat was echt even wennen.



Q, lijkt me vroeg. Nou is het natuurlijk ook zo dat je organen nog nooit op die manier van hun plaats zijn gedwongen door groeiende baarmoeder, en dat je dat voelde.



Bloes, hoe is het met blauwe beurse buik?



Liek, nog dank voor mooie kaart! Kwam vorige week al binnen, en door eten enzo dacht ik er weer aan.



Suup, werkze! En eetze, vanavond!



Relaxed ochtendje. Jommetje slaapt nog (weer), dus ik heb alle tijd met MK en dat vindt ze heel fijn. Veder moet ik braaf administratie-achtige dingen doen voor Jommetje, anders raakt ie nooit verzekerd en krijgt ie ook geen kinderbijslag. Zou sneu zijn



**neemt een kop koffie en poogt aan de gang te gaan**

Kalende veertigers daarentegen... .



Gezelligheid hier!



Roque, eigenlijk logisch dat een maag geen slappe thee blieft, maar wel graag asperges. Goeie maag, met smaak! Ondanks enorm afvalsucces hoop ik toch dat je snel opknapt en weer wat meer vasthoudt :?. En succes met de witte bonen in tomatensaus ?. (Moet dat van Sonja? Of van maaggedoe?)



Q, ook beterschap! Arm quutje. Wel solidair dat QLief met je meedoet. Succes ook in Lilstad . Opdat en je oren en je vingers maar fraai getooid worden met mooi tevens bruikbaar spul.

~kruipt weg tussen kinderwagens en fluistert~:

voelde Zoon met week of 11, 12, was belachelijk vroeg voor 1e kind zei 'men', maar was hem echt. Dotje meldde zich met week of 17, 18 ook nog eens een keer...



Haha, stuiterende Suup, ik zie je gaan . Wel heel herkenbaar! Dotje is trouwens met GG hele zaterdagmiddag op stap geweest, allerlei podia af, ze vond het geweldig zei hij (en heeft daardoor van 11 tot 5 niet geslapen :o, maar kwam supervrolijk terug). Een muziekmeisje! Ook in dat opzicht daddy's girl...



Verder drukkerdedrukdruk met voorbereidingen Dochter's verjaardag, GG temmen (steeds maar ruzie en gedoe met ex, beïnvloedt hem erg, ben haast geneigd aan te dringen op onder begeleiding verbetering van verhouding want dit wordt echt onwerkbaar), praktische dingen regelen die hij volledig vergeet (taart!!).



Over taart gesproken: collega jarig en voor mij is hartige variant meegenomen . Joepie!



Gisteravond beetje per ongeluk 2 uur gesport, had nog tijd & energie toen mijn gebruikelijke uurtje afgelopen was. Voel ik nu wel, maar was lekker.



Bladiebladie. Niet veel zinnigs te melden, geloof ik...



Zal ik nog maar eens koffie zetten voor ons allen?

Ok, ok,  geen koffie; lunch dan misschien?

Lekker, lunch!

Oh, ik moet dus nu kiezen tussen pups (waar ik niet warm van word) of tussen kalende veertigers? Mag ik ook een pup kaal scheren of telt die dan niet meer?



Ben benieuws wat je dan voor richting in wil, Suup. Sta al met één been in de Kelder om te kijken of ik het daar kan vinden, maar helaas.



En Roque moest (als ik het goed begrepen heb) bonen eten van Sonja. En van Kei, want die is van Gelijke Monikken Gelijke Kappen. Was het lekker?



Hier een wel erg stil huis.  Buik gaat wel beter: doet niet meer zoveel pijn en is nu mooi paars. Vrijdagavond komen de Bloesjes weet thuis, ik verheug me er nu al op. En op de Onmisbare Buren, die mis ik ook. Nog een paar dagen volstouwen met bezigheden dus. Komt goed.



Q nu wel ringen gevonden? En weer een nieuwe HAL?

Neef is na je vertrek helemaal verfrommeld, vrees ik.  

Succes met je Suupje-lacht-gezicht. Lijkt me moeilijk als hij een terugslag heeft, net nu het weer zo lekker ging. Hoop dat de bui snel overwaait.*;



Boek is nog lang niet uit, het is Tirza van Grunberg. Flink boek en ik ben in het begin want ik val vaak in slaap als ik eenmaal in bed lig.  Maar ik vind het lekker lezen, komt helemaal goed dus!

De ringen zijn besteld!!!

Dat ging uiteindelijk nog héél snel! En -heel grappig en ontzettend nostalgisch verantwoord- bij een juwelier waar mijn grootouders al klant waren. Ze kenden mijn opa en oma zelfs nog!



En ook leuk: volgens mijn moeder (en mijn vader, hoe híj dat weet?! :D) voelt het eerste gevoel van een baby in je buik precies zoals hetgeen dat ik ook voelde. Alsof er belletjes kapot spatten in je buik.

Dus het was het wel, ik ben inderdaad gewoon vroeg! Net als mijn zus trouwens, die voelde het ook al heel vroeg. En net als mijn buiq, die groeide ook al vanaf heel vroeg. Mijn zus had al aan mijn buiq gezien dat ik zwanger was nog vóór ik een positieve test had.  (Ik had het zelf pas door ná de test hoor, qua buiq althans... toen ik zeg maar een dag voor de tweede test mijn spijkerbroek 's avonds niet meer dicht kreeg...)

Ik ben gewoon een enorme snellerd dus!



(Behalve dan met naar bed gaan. Daar ben ik een enorme laterd in. )



*duikt snel naast haar Lief die al lekker ligt te knorren*



Morgen meer.

Oh en waar mijn organen zitten: ik had eerder op de avond jeuk gehad bij mijn baarmoeder. Net als na de eileiderontsteking.  Die wist ik dus te vinden.

Goeiemorgen!



*zet koffie en thee op de keukentafel*



Suup, balen dat Suuplief een terugslag heeft. Maar aan de andere kant: het gaat met vallen en opstaan. Het is niet erg om te vallen (ja, je baalt wel als het gebeurt natuurlijk) als je jezelf maar stevig voorhoudt dat dat de eerste stap is in de cyclus naar opstaan. Vertel hem dat maar, misschien heeft hij er wat aan. Dat hij zich er wat minder door uit het veld laat slaan.

En anders helpt het jou misschien om er wat meer afstand van te nemen, door het te zien als een proces, waar híj doorheen moet. Jij niet. Jij mag gewoon doorgaan met de dingen waar je mee bezig was en daarvan genieten. *;



En sorry dat ik het zeg, maar als ik lees dat je een "Suupje lacht gezicht weer opzet", dan maak ik me juist een beetje zorgen om je. Geef je je verdriet en zorgen wel een beetje de ruimte die ze verdienen? En zorg je ervoor dat je je de zaken van Suuplief niet té persoonlijk aantrekt allemaal?

Qlief kon alleen z'n hoofd boven water houden door mij af en toe gewoon maar lekker in mijn sop gaar te laten koken. En dat was helemaal prima, want uiteindelijk moest ik mijn éigen pad bewandelen. Moest ík mijn eigen pad bewandelen. Niet hij.



Lil, beetje bijgekomen van je vermoeiende dag gister? En ik las je klaagzang in de kroeg, maar toen moest ik toch wel een beetje lachen hoor. Ik snap dat je gewoon moe was en chagrijnig en dat je alleen maar wilde zien Hoe Slecht GG de zaken geregeld had. Maar meid, de manier waarop hij je welkom thuis heette was goud waard. Hoe hij je samen met Dochter in de tuin opving, al lekker aan het eten, hoe jij gewoon aan kon schuiven, hoe hij speciaal voor jou Dotje nog niet naar bed gebracht had, zodat je nog even met haar kon knuffelen en aan haar kon snuffelen...

Ik werd er plaatsvervangend verliefd van. O+

(Wat natuurlijk niet wegneemt dat alles waar je over klaagde er óók was en mag zijn hoor. En ik Snap dat ook. Dat zijn van die kleine ergernissen die iedereen volgens mij wel heeft aan z'n partner en die gewoon reuze Storend kunnen zijn. Zéker als je moe thuis komt uit je werk. Dus ik wil het absoluut niet uitpoetsen, het mag er gewoon Zijn. Dat helemaal. Maar ik moest er toch een beetje om lachen. )



Roque, hoe'st met jou? Kon je de witte bonen in tomatensaus nog binnen houden?



En hoe'st met de andere ziek-zwak-en-misselijken? Met de ontstoken traanogen, de blauwe buiken en de keelpijn? Oh, dat laatste had ik alleen zeker? Kan ik meteen zelf antwoorden.  Keelpijn is namelijk al een stuk minder, ondanks gister de hele dag buiten en op sjouw. Totaal onlogisch, maar toch.



Hebben jullie verder nog leuke dingen op het programma staan voor Hemelvaart? Suup gaat naar broer (en weer een keer met het neefje spelen, leuk!), maar de anderen?



Lil, jij veel plezier (en succes) met het kinderfeestje! En alvast gefeliciteerd met Dochter natuurlijk. Want ze mag wel pas overmorgen jarig zijn, ze laat zich blijkbaar vandáág feliciteren!



*zet taart op tafel met een hartige variant voor Lil*

Hoe zie jij het dan?

Kortom: je laat de moed een beetje zakken? Snap ik. Het dúúrt ook lang en het is ook al heel lang een kwestie van aanmodderen. Dat raak je een keer zat natuurlijk.



Ik vind het moeilijk om je tips te geven, omdat jullie zo anders in elkaar zitten dan wij. Voor ons was het namelijk zo dat we gewoon van opleving naar opleving leefden en in de tijd ertussen zorgde ik gewoon dat Qlief zo min mogelijk last van me had. Dat deed ik door gewoon maar mijn tijd uit te zitten, zonder te klagen. En door het naar hem toe ook nadrukkelijk te benoemen als een proces, dat zo'n proces niet bestaat uit alleen maar ups en dat ik mijn downs dan wel uit zou zitten. Zoals ik eigenlijk nog steeds doe. Ik geniet van mijn ups en als er eens een down voorbij komt zeilen, dan zit ik 'm uit in afwachting van betere tijden.

Dat maakte het voor Qlief ook behapbaar, want tijdens mijn downs had hij ook niet zo veel last van me. Hij had alleen de last van de extra huishoudelijke taken die weer op zijn schouders terecht kwamen, maar meer niet. Ik redde mezelf wel. Of ik zat mijn tijd wel uit.



Ik heb het idee dat jullie allebei veel meer lijden onder de downs, zodat de ups voelen als een korte mogelijkheid om weer even adem te halen voor je weer koppie onder gaat. Waarbij het koppie onder zijn als basis is gaan gelden: dat is de standaard en daar leef je mee.

Als er dan een up is, dan blijft die in het teken staan van de downs die eromheen zitten. Omdat de downs zo'n impact hebben, dat je je niet meer zomaar onbekommerd in een up kunt storten. (Dat lees ik persoonlijk ook een beetje in het stuiteren: dat je zó hard wilt genieten van een up -vanwege de downs die er tegenover staan- dat je daar je grenzen een beetje in kwijt raakt. Waardoor een nieuwe down ook extra hard aan kan komen.)

Ik kan het mis hebben hoor. Maar ik merk wel dat het bij ons gemoedelijker ging. Wij accepteerden de downs als een vaststaand gegeven en wachtten vervolgens rustig een up af waarin we de draad van normaal weer opppakten. Doordat we een down gewoon maar uitzaten, hadden we niet het gevoel dat we dingen in moesten halen als ik me dan eens een keer wel goed voelde. Wij stuiterden dus ook niet, maar we deden gewoon ons ding. En dat zat soms maar in kleine dingen, als gewoon weer eens samen de stad in, na weken thuiszitten van mij. Of dat ik gewoon weer eens lekker kookte, nadat we wekenlang klaargemaakte prak van Qlief gegeten hadden.

En ik weet niet wat er nou voor zorgde dat het gemoedelijker ging, of dat was dat we ons niet zo uit het veld lieten slaan door de downs, of dat was dat we niet het gevoel hadden dat we de ups zo uitbundig moesten vieren of door een combinatie van die twee. Maar het heen en weer geslinger van up naar down zoals jij dat beschrijft, herken ik niet. En het lijkt me eerlijk gezegd ook ontzettend vermoeiend en vervelend als je in zo'n achtbaan zit. Dat je net gewend bent aan een uitbundige up en dat je dan overvallen wordt door een down die ook meteen tot op de bodem van de put down lijkt te zijn.



En ik maak me zorgen om je. Om wat de situatie van Suuplief met jou doet. Om hoe jij, jouw leven en jouw stemming door de zijne beïnvloed worden. Waarmee ik niet wil zeggen dat het verkeerd is hoor, als je zo stuitert van verliefdheid. Maar de keerzijde daarvan is wel dat je net zo hard mee de put in wordt getrokken als de balans eens de andere kant uitslaat.

En daarin maak ik me zorgen om jou. Omdat ik het zo zonde vind dat jouw voorpret voor je lange weekend Broerstad toch verpest wordt door hoe Suuplief zich voelt. Omdat ik denk dat je, als je daar bent, je toch bezig houdt met hoe hij zich voelt en daardoor zelf niet optimaal kunt genieten.

En omdat ik het idee krijg dat je schouders te diep doorbuigen onder de last die je draagt, of denkt te moeten dragen.



Heb je al eens overwogen om (opnieuw?) hulp en ondersteuning voor jóu te zoeken? Iemand die jou een schouder biedt, maar die je ook de tools aanreikt om de last die nu op jouw schouders rust te verlichten?



In ieder geval maar een dikke *; voor jou, want ik zie dat je het er moeilijk mee hebt. En da's gewoon niet leuk natuurlijk.

*;

voor Suup!



(Q, je bent een lekker ding, dat je zo duidelijk en goed weet te reageren!)



Hier alles goed (op hoofdpijn na, hoe ik daar nou weer aan kom) maar beetje druk. Kus voor jullie!

*reikt Tila een koud nat washandje aan tegen de hoofdpijn*



En hoe je dat krijgt... ehhhmmm... twee brullende kinderen?



Hopelijk trekt het snel weg. Bij mij bleek de hoofdpijn een voorbode van de verkoudheid, ik hoop dat het bij jou bij alleen hoofdpijn blijft!



Suup, ik loop wel even naar de kelder.



En ik voelde net het Qrummeltje weer. O+

2 kinderen, nachtvoedingen, het zou natuurlijk zomaar kunnen dat je daar koppijn van krijgt, da's waar.



Q met een stuiterqrummel. Vroeg hoor geniet ervan, het is zooo leuk!



MK heeft na 3 dagen van in d'r broek poepen net weer op het potje gepoept. Gaat goed dus. Pies is foolproof, dus ze gaat binnenkort naar school. Ik denk dat het broekpoepen ook te maken heeft met 'opa en oma weer weg, Lief weer thuis, even testen hoe het zit' ofzo.

Ik geniet er zeker ook van! Hoe licht het gevoel ook nog maar is (als ik niet stil zou zitten, zou ik het niet eens voelen), het ís er gewoon. Mijn allerliefste kleine Qrummeltje dat -zo stel ik me voor- lekker koppeltje aan het duiken is in mijn buiq. O+

En het gedrag van MK klinkt inderdaad als uittestgedrag. Beetje jammer natuurlijk, maar het trekt vast wel weer bij.



Hoofdpijn door blerende kids was een grapje eigenlijk. Ook als moeder van twee kinderen kun je natuurlijk nog "gewoon" hoofdpijn hebben.

Suup, hoewel niet handig op het werk vind ik het heel fijn voor je dat Q de kern weet te raken. Ook ik snap dat het heel zwaar is nu, en dat je daar moedeloos van kan worden...



Ben wel blij dat je de laatste tijd weer van dingen kan genieten, maar tegelijkertijd is het enorm moeilijk dat lief zo'n stempel drukt op jouw gevoelsleven. Vanuit hier dus maar even een knuffel! (En morgen lekker naar neef!)



Q, wat leuk dat je Qummel nu al voelt! IK voelde Thijs voor het eerst in Cuba. Dat was in februari. Toen was ik dus krap vier maanden zwanger... WEl iets verder dus (en ja, inderdaad: het voelt als uit elkaar spattende luchtbelletjes!)



Ik ben helemaal gelukkig met een aankoop gisteren. Ik ging een cadeautje halen. Omdat ik toevallig in Zutphen was, rende ik daar snel even een babywinkel binnen. En jee... wat hadden ze daar superspullen zeg! Heb er een quilt gekocht van het merk "room seven" (maakster is de dochter van oilily, maar of dit nou voor haar spreekt...?). Echt zo supermooi, het haalt echt thuis z'n kamer op! Ze hadden ook nog eens enorm eel bijpassende assecoires. Heb één bijpassende knuffel en één bijpassende kussenhoes gekocht. Heb minstens dertig keer tegen mijzelf moeten zeggen: ïk heb geen luiertas nodig". 



Nu wil ik eigenlijk ook bijpassende schilderijtjes, maar die hebben ze niet. Ga dus morgen aan mijn schoonmoeder vragen of zij die kan (en wil) maken.



Stom dat je met een aankoop zo blij kan zijn. Wat ben ik een materialistisch kreng .



Oja, Q, wat fijn dat je de ringen hebt gevonden ! (En ook nog op zo'n bijzondere plek ). Jammer alleen dat ik je nu niet zie morgen