Huilen bij een uitvaart

30-10-2022 10:27 99 berichten
Door een reactie in een ander topic over een begrafenis sloeg ik aan het denken.

Al van jongs af aan ben ik een emotioneel mens, en dan vooral qua huilen. Ik heb het inmiddels allemaal wel redelijk onder controle, ik ben in het dagelijks leven geen jankerd, maar bij zielige films en uitvaarten lijkt het soms wel oncontroleerbaar.

Opzich logisch en niet erg zou je zeggen, ware het niet dat ik het bij uitvaarten wat irritant begin te vinden. Of ik de overledene nou ken of niet, en of die nou 30 of 95 is geworden: ik huil van begin tot eind tranen met tuiten.

Ten eerste vind ik dit in sommige gevallen best ongepast, als bijv je 95jarige buurvrouw overlijdt met wie je af en toe contact had, of de vader van een vriendin die je al jaren niet hebt gesproken, of zelfs een onbekende (omdat je meegaat met je partner uit steun ofzo) dan vind ik het dus niet netjes om daar emotioneel helemaal over los te gaan. En ik zit er niet met gierende uithalen, maar de tranen blijven maar stromen. En voor mezelf is het ook heel vervelend, want het eindigt steevast in een zware migraineaanval.

Als ik enigszins kan, skip ik uitvaarten dan ook, maar dat vind ik soms ook wel jammer.

Lang verhaal kort: weet iemand of hier iets aan te doen is? Wat ik zelf heb geprobeerd is tijdens de uitvaart een beetje ‘uit te checken’, expres niet echt luisteren en aan andere dingen denken, maar dat lukt niet echt. Heeft iemand goede tips, desnoods een bepaalde therapie of techniek ofzo? Ik hoor het graag.
Mevrouw75 schreef:
30-10-2022 16:11
Waarom zou je ook, als de overledene naar de hemel gaat. Dat is nou niet heel verdrietig nieuws. Het is dus niet ‘zachter’ nu, het perspectief is anders.
Nou, mensen hebben vroeger net zoveel verdriet ervaren, ook al geloofden ze in een hemel of wat dan ook. Maar er mocht niet over gepraat worden, en je moet door, etc. Eventueel nog Gods wil erbij en klaar. Maar ik ken veel verhalen van een generatie mensen die een zware jeugd hebben gehad, omdat er een ouder feitelijk volledig depressief werd na het overlijden van de partner, of erger, een kind, maar niemand sprak erover en je moest sterk zijn.
navyblue schreef:
30-10-2022 17:05
Nou, mensen hebben vroeger net zoveel verdriet ervaren, ook al geloofden ze in een hemel of wat dan ook. Maar er mocht niet over gepraat worden, en je moet door, etc. Eventueel nog Gods wil erbij en klaar. Maar ik ken veel verhalen van een generatie mensen die een zware jeugd hebben gehad, omdat er een ouder feitelijk volledig depressief werd na het overlijden van de partner, of erger, een kind, maar niemand sprak erover en je moest sterk zijn.
Dat geloof ik ook. Bij heel veel dingen vroeger speelde natuurlijk dat je een strak gezicht hield naar de buitenwereld, je moest vooral vroom en netjes zijn en graag niet teveel emotie. Zeker in de religieuze kringen.
Alle reacties Link kopieren Quote
nerdopviva schreef:
30-10-2022 16:04
Tijdens de uitvaart van mijn moeder heb ik amper gehuild, ik zat in een soort overlevingsstand, het had in ieder geval weinig te maken met groot houden ;-D Eerlijk gezegd heb ik er totaal niet op gelet wie rooie ogen had, wie heeft gehuild, wie niet, etc. Had me ook niet uitgemaakt, iedereen ervaart verdriet anders.
Hier hetzelfde.
Alle reacties Link kopieren Quote
Bij de uitvaart van mijn moeder en die van mijn man heb ik niet gehuild. Ik had daar een taak te volbrengen en daar ging al mijn aandacht naartoe. Bij anderen huil ik soms wel, omdat dat oude verdriet me dan alsnog overvalt. Dat weet ik ook van mezelf, dus ga ik vaak ergens zitten waar de naasten van de overledenen me niet zien.

Ik denk dat veel mensen die huilen op een uitvaart hun eigen verliezen voelen op dat moment. Zo lang het niet al te zeer de aandacht trekt, lijkt het me dan ook geen probleem.
Alle reacties Link kopieren Quote
Krijtje schreef:
30-10-2022 14:46
Ik vind dit heel lastig iets.
Tijdens de uitvaart van mijn ouder was er een vriendin die van het begin tot het einde ontroostbaar was en huilde. Ik had hier echt wel problemen mee omdat zij de aandacht vroeg en ook getroost moest worden. Dit leidde behoorlijk af.

Hetzelfde meegemaakt met een familievriend op de begrafenis van mijn pa. Iedereen heeft recht op zijn of haar verdriet, maar zodra dat je daarmee de sfeer gaat bepalen en de aandacht naar je toe trekt dan moet er ergens een lampje gaan branden.. Desnoods excuseer je jezelf even.

Ik ervoer dat zelfs als pijnlijk. Rationeel gezien begrijp ik zijn reacties. Maar gevoelsmatig werd mij een belangrijk moment ontnomen.
Op een uitvaart huilt volgens mij de helft van de mensen niet om de overledene maar om hun eigen verlies.
Alle reacties Link kopieren Quote
kindrebel schreef:
30-10-2022 18:20
Op een uitvaart huilt volgens mij de helft van de mensen niet om de overledene maar om hun eigen verlies.
Of om de hele sfeer. Ik was ooit op een begrafenis van iemand die ik niet kende. Een schoolvriend zijn moeder had zelfmoord gepleegd en hij had ons als groepje gevraagd. Maar de gekozen muziek, het verdriet van mijn vriend en zijn zus, het was allemaal zo heftig, dat ik daar ook zat te snotteren.
Stressed is just desserts spelled backwards
Maleficent schreef:
30-10-2022 18:28
Of om de hele sfeer. Ik was ooit op een begrafenis van iemand die ik niet kende. Een schoolvriend zijn moeder had zelfmoord gepleegd en hij had ons als groepje gevraagd. Maar de gekozen muziek, het verdriet van mijn vriend en zijn zus, het was allemaal zo heftig, dat ik daar ook zat te snotteren.
Ja, dat kan inderdaad ook heel veel invloed hebben.
Alle reacties Link kopieren Quote
Als ik vind dat ik te ver af sta van overledene en diens aanverwanten (een buur of zo) dan zorg ik dat ik ergens ver weg achterin ga zitten. Dan valt het niet op dat ik daar een pak Kleenex tissues erdoor jaag.
Nee heb je, ja kun je krijgen
puntillita schreef:
30-10-2022 13:57
Pardon? Wat is dit voor ^#*%%= reactie op een vraag? Dacht dat je op een meer exotische cultuur (jouwe dus) doelde.

Ik herken de emotie bij uitvaarten niet en vind het persoonlijk best ongepast om je eigen oude verdriet te verwerken tijdens andermans uitvaart (dat is het imo vaak). Toen ik tijdens een zware periode naar een uitvaart ging heb ik dus mijn best gedaan om mijn emoties buiten de deur te houden en de familie daarmee niet lastig te vallen.
Ik vind jouw reactie wel net zo bijzonder. Dat je even invult waar andermans emotie vandaan komt.

Ik heb in korte tijd vier mensen verloren, waarvan drie zelfdodingen en als laatste mijn vriendin, en dat terwijl ik zelf behoorlijke stemmingsproblematiek heb. Op een uitvaart van de één word ik ook weer herinnerd aan de ander. In mijn ogen is dat verwerking. Ik zou mijn God niet weten hoe ik dat moet scheiden. En dan zal er zo'n type als jou zitten die mijn verdriet als ongepast bestempelt?
Alle reacties Link kopieren Quote
Mevrouw75 schreef:
30-10-2022 16:11
Waarom zou je ook, als de overledene naar de hemel gaat. Dat is nou niet heel verdrietig nieuws. Het is dus niet ‘zachter’ nu, het perspectief is anders.
Nah, ik denk dat je je verkijkt op hoe zo'n kerkdienst ging hoor.
Ik heb nog wel een aantal zwaar kerkelijke uitvaarten meegemaakt. Was weinig vrolijks aan.
Stressed is just desserts spelled backwards
Maleficent schreef:
30-10-2022 19:04
Nah, ik denk dat je je verkijkt op hoe zo'n kerkdienst ging hoor.
Ik heb nog wel een aantal zwaar kerkelijke uitvaarten meegemaakt. Was weinig vrolijks aan.
Dit is wel heel herkenbaar. De religieuze uitvaarten die ik doorgaans meemaakte waren wel oké, want was vrij liberale hervormde kerk. Maar ben ook wel eens bij een vrij zwaar kerkelijke uitvaarten geweest, waar heel zwaar werd gezongen en gepreekt, het kwam erop neer dat de mens zondig was en dat je maar moest hopen dat de overledene een plekje in de hemel had verdiend. Vreselijk deprimerend.
Desayuno schreef:
30-10-2022 19:10
Dit is wel heel herkenbaar. De religieuze uitvaarten die ik doorgaans meemaakte waren wel oké, want was vrij liberale hervormde kerk. Maar ben ook wel eens bij een vrij zwaar kerkelijke uitvaarten geweest, waar heel zwaar werd gezongen en gepreekt, het kwam erop neer dat de mens zondig was en dat je maar moest hopen dat de overledene een plekje in de hemel had verdiend. Vreselijk deprimerend.
Ik ben in de meer recente geschiedenis ook naar menig kerkelijk begrafenis (hoofdzakelijk katholiek, want ik ben eigenlijk katholiek) geweest, nou echt geen woord over die heerlijke hemel hoor. Toch een hoop zware toestanden en veel stukken uit de bijbel die op het blote oog geen bal met de overledene te maken hebben, maar ingewijden snappen de link wellicht.

Hoewel sommige kerkmuziek best aangrijpend kan zijn.
navyblue schreef:
30-10-2022 19:18
Ik ben in de meer recente geschiedenis ook naar menig kerkelijk begrafenis (hoofdzakelijk katholiek, want ik ben eigenlijk katholiek) geweest, nou echt geen woord over die heerlijke hemel hoor. Toch een hoop zware toestanden en veel stukken uit de bijbel die op het blote oog geen bal met de overledene te maken hebben, maar ingewijden snappen de link wellicht.

Hoewel sommige kerkmuziek best aangrijpend kan zijn.
Ik word vanwege mijn gedwongen kerkbezoeken van vroeger, nu nog zenuwachtig van het geluid van die orgel. Onze gematigde hervormde kerk was overigens nog wel positief over een vaart naar de hemel van de overledene, maar ik blijf me er slecht op m’n gemak voelen haha
Alle reacties Link kopieren Quote
Zo'n uitvaart ziet de dominee of pastoor als de uitgelezen kans om de 'afgedwaalde schaapjes' eens goed toe te spreken, want hij ziet ook wel dat er mensen bij zitten die niet in die kerk komen. Dus dat is veel ellende en preken over de hel die op je wacht, want dan voel je je meteen lekker welkom. Dus. :P

Er is in ieder geval weinig persoonlijks aan, er wordt eigenlijk niks gezegd over degene die overleden is. Behalve inderdaad dat we maar moeten hopen dat de hemelpoort wel open gaat.

Dan huil ik ook niet hoor, want zo'n uitvaart zou gewoon een random persoon kunnen zijn. Ik ga er alleen heen voor de familie.
Stressed is just desserts spelled backwards
Nou ik heb niets dan lof voor de kerkelijke uitvaart van mijn schoonouder. Betrokken dominee die hielp er een heel persoonlijke dienst van te maken. Vriendelijke mensen van de kerk. Niks mis mee.
Alle reacties Link kopieren Quote
xynix schreef:
30-10-2022 20:21
Nou ik heb niets dan lof voor de kerkelijke uitvaart van mijn schoonouder. Betrokken dominee die hielp er een heel persoonlijke dienst van te maken. Vriendelijke mensen van de kerk. Niks mis mee.
Het ligt wel heel erg aan het type kerk, en ik benoemde vooral dat het vroeger heel anders ging ;)
Stressed is just desserts spelled backwards
Maleficent schreef:
30-10-2022 20:23
Het ligt wel heel erg aan het type kerk, en ik benoemde vooral dat het vroeger heel anders ging ;)
Ja tuurlijk. Ik ben zelf een afgedwaald schaap, en ik was aangenaam verrast hoe het allemaal ging.

De buren hadden gezamenlijk besloten allemaal naar de dienst te komen. Er was één buurvrouw die bijna ging hyperventileren van het idee weer naar een kerk te moeten. De ander buren hebben haar weten te overtuigen dat het niet meer zo erg was als vroeger. Wel mooi dat ze toch durfde.
Alle reacties Link kopieren Quote
Maleficent schreef:
30-10-2022 19:04
Nah, ik denk dat je je verkijkt op hoe zo'n kerkdienst ging hoor.
Ik heb nog wel een aantal zwaar kerkelijke uitvaarten meegemaakt. Was weinig vrolijks aan.
Je bedoelt dat ik nooit in een kerk gezeten heb?
Alle reacties Link kopieren Quote
Mevrouw75 schreef:
31-10-2022 07:49
Je bedoelt dat ik nooit in een kerk gezeten heb?
Nee dat bedoel ik niet.

Jij zei dat de reden dat mensen vroeger niet huilden in de kerk kwam vanuit een ander perspectief: degene ging naar de hemel en dat was een reden om blij te zijn.

Ik geef aan dat het geloof vroeger veel zwaarmoediger was dan nu. En als je naar de strengere kerken gaat, dan weet je wel ongeveer hoe zo’n uitvaart er vroeger uit zag.
Stressed is just desserts spelled backwards
Alle reacties Link kopieren Quote
Maleficent schreef:
31-10-2022 07:57
Nee dat bedoel ik niet.

Jij zei dat de reden dat mensen vroeger niet huilden in de kerk kwam vanuit een ander perspectief: degene ging naar de hemel en dat was een reden om blij te zijn.

Ik geef aan dat het geloof vroeger veel zwaarmoediger was dan nu. En als je naar de strengere kerken gaat, dan weet je wel ongeveer hoe zo’n uitvaart er vroeger uit zag.
Hoe een kerkdienst eruit ziet heeft niet zo heel veel met het perspectief te maken.

Je schrijft het nu op alsof ik bedoel dat de dienst dus hossana was, en dát bedoel ik dan weer net niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Mevrouw75 schreef:
31-10-2022 08:03
Hoe een kerkdienst eruit ziet heeft niet zo heel veel met het perspectief te maken.

Je schrijft het nu op alsof ik bedoel dat de dienst dus hossana was, en dát bedoel ik dan weer net niet.

Dan heb ik je verkeerd begrepen.
Stressed is just desserts spelled backwards
Alle reacties Link kopieren Quote
Maleficent schreef:
31-10-2022 07:57
Nee dat bedoel ik niet.

Jij zei dat de reden dat mensen vroeger niet huilden in de kerk kwam vanuit een ander perspectief: degene ging naar de hemel en dat was een reden om blij te zijn.

Ik geef aan dat het geloof vroeger veel zwaarmoediger was dan nu. En als je naar de strengere kerken gaat, dan weet je wel ongeveer hoe zo’n uitvaart er vroeger uit zag.
zoals ik het ken, werd er niet gehuild, omdat je geen verdriet mocht hebben. Want god had een plan
Er was echt wel verdriet, maar dat werd verdrongen
Alle reacties Link kopieren Quote
Lila-Linda schreef:
31-10-2022 08:11
zoals ik het ken, werd er niet gehuild, omdat je geen verdriet mocht hebben. Want god had een plan
Er was echt wel verdriet, maar dat werd verdrongen
Ja dat bedoelde ik ook. En zo is onze cultuur lang geweest want de kerk an sich drukte een zware stempel op de maatschappij.

'Niet klagen maar dragen'

Nu is er veel meer ruimte voor rouw, verdriet en verwerking van verlies.
Stressed is just desserts spelled backwards

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven