Overig
alle pijlers
Je dagboeken
vrijdag 22 juli 2022 om 20:22
Heb je ze nog van vroeger ? Of schrijf je nog steeds ?
Mogen je kinderen ze na je dood lezen ?
Schrijf je in gedachten houdend dat anderen het - later - lezen ? Hoop je dat eigenlijk ook ?
Ik heb de mijne weggedaan. Pubergedoe. Wat moeten mijn - hopelijk - bejaarde zoons later met “ zoveel september 19zoveel ,
Lief dagboek,
Vandaag ontmaagd.
Kristemeziele wat een pijn “
Mogen je kinderen ze na je dood lezen ?
Schrijf je in gedachten houdend dat anderen het - later - lezen ? Hoop je dat eigenlijk ook ?
Ik heb de mijne weggedaan. Pubergedoe. Wat moeten mijn - hopelijk - bejaarde zoons later met “ zoveel september 19zoveel ,
Lief dagboek,
Vandaag ontmaagd.
Kristemeziele wat een pijn “
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 juli 2022 om 10:23
Lief, dank je. Ja, ik probeer nieuwe stappen te zetten. Ze vloeien door de afsluitingen heen, zijn met elkaar verweven maar toch ook weer apart van elkaar. Het lijkt alsof ik uit meerdere personen besta. De Sherlock van ooit verdwijnt naar achteren, of naar binnen. Ben er verdrietig om.
Man, wat maakt dit topic veel los. Door een op het oog zo leuke vraag in de OP.
anoniem_407803 wijzigde dit bericht op 23-07-2022 10:36
0.37% gewijzigd
zaterdag 23 juli 2022 om 10:36
Ach, Sherlock toch... Sterkte met je proces 
De emoties die je beschrijft horen voor mij ook typisch bij het teruglezen van oude dagboeken, terugzien van oude foto's, herbeleven van oude herinneringen. Dat kan mooi zijn of juist pijnlijk, maar hoe dan ook zet het je even stil bij de vergankelijkheid van het leven.
De emoties die je beschrijft horen voor mij ook typisch bij het teruglezen van oude dagboeken, terugzien van oude foto's, herbeleven van oude herinneringen. Dat kan mooi zijn of juist pijnlijk, maar hoe dan ook zet het je even stil bij de vergankelijkheid van het leven.
zaterdag 23 juli 2022 om 10:41
TheLoveboat schreef: ↑23-07-2022 10:36Ach, Sherlock toch... Sterkte met je proces
De emoties die je beschrijft horen voor mij ook typisch bij het teruglezen van oude dagboeken, terugzien van oude foto's, herbeleven van oude herinneringen. Dat kan mooi zijn of juist pijnlijk, maar hoe dan ook zet het je even stil bij de vergankelijkheid van het leven.
Dankjewel.
En goed verwoord inderdaad. Door de omstandigheden hier privé ben ik er eigenlijk doorlopend mee bezig door herinneringen en het figuurlijk lezen van een brief of dagboek. Allemaal in mijn hoofd, elke dag wel iets wat de boel in werking zet.
zaterdag 23 juli 2022 om 10:45
Ik heb sinds mijn twaalfde dagboeken bijgehouden en tegenwoordig schrijf ik nog heel af en toe iets. Ongetwijfeld gooi ik ze op een dag allemaal weg, of bijna allemaal (ik schreef veel over mijn kinderen toen ze klein waren en die dagboeken mogen zij gerust lezen). Maar het overgrote deel is navelstaarderij, dat is in mijn ogen ook het idee: een dagboek is een goedkope en zwijgende psycholoog 
Ik heb er altijd veel aan gehad en heb geleerd om mijn eigen problemen op te lossen en mijn hoofd leeg te maken door alles van me af te schrijven, letterlijk (soms 8 pagina’s geneuzel en gezeik over niks, maar ik viel er in elk geval niemand mee lastig).
Toen mijn moeder rond haar zestigste een periode van diepe woede en verbittering doormaakte na de scheiding van mijn vader heb ik haar een dagboek cadeau gedaan (ook omdat ik haar litanieën over mijn vader niet meer kon aanhoren, eerlijk gezegd). Toen ze vrij kort daarna overleed, heeft ze mij op haar sterfbed haar 3 dagboeken beloofd: “Die zijn voor jou.” (Ze was er uiteindelijk heel blij mee en kon haar hart op papier luchten, zei ze). Ik ben nooit van plan geweest om ze te lezen, te intiem en vooral te verdrietig, maar ze liggen inmiddels al jaren in een la van het antieke bureau dat mijn broer van haar heeft geërfd.
Laatst hadden we het er weer over en toen bleek dat mijn broer de verleiding niet had kunnen weerstaan om erin te lezen, een paar bladzijden maar, en hij was er helemaal ontdaan van. Ik denk dat mijn moeder die dagboeken aan mij heeft nagelaten omdat ze wist (al vond ze dat helemaal niet leuk) dat ik het meest neutraal over de scheiding van mijn ouders dacht: ik trok geen partij voor haar maar beschouwde het als een gedeeld fiasco waar ze allebei verantwoordelijk voor waren. Mijn broer heeft de schuld altijd bij mijn vader gelegd.
Enfin, ik zei tegen mijn broer dat hij die dagboeken maar aan mij moest geven, ik had ze tenslotte gekregen (en ik denk dat mijn moeder het vreselijk had gevonden dat uitgerekend hij erin las en er zo kapot van zou zijn). Toen zei mijn broer: “Daar moet ik even goed over nadenken.” Ik legde uit (voor de zoveelste keer, want die dagboeken komen geregeld ter sprake) dat dat niet aan hem was - ze behoren mij toe! Maar ik denk niet dat ik ze ooit in handen ga krijgen. (Volgens mij denkt mijn broer dat ik ermee naar een uitgever ga, ik werk in de literaire wereld, maar dat is wel het allerláátste wat bij me zou opkomen!) Dus nu hebben we een patstelling.
Moraal van het verhaal: dagboeken kun je beter verbranden. De inhoud is vaak te intiem en te confronterend voor nabestaanden en uiteindelijk is het dagboek-schrijven vooral van therapeutische waarde voor de schrijver zelf.
Ik heb er altijd veel aan gehad en heb geleerd om mijn eigen problemen op te lossen en mijn hoofd leeg te maken door alles van me af te schrijven, letterlijk (soms 8 pagina’s geneuzel en gezeik over niks, maar ik viel er in elk geval niemand mee lastig).
Toen mijn moeder rond haar zestigste een periode van diepe woede en verbittering doormaakte na de scheiding van mijn vader heb ik haar een dagboek cadeau gedaan (ook omdat ik haar litanieën over mijn vader niet meer kon aanhoren, eerlijk gezegd). Toen ze vrij kort daarna overleed, heeft ze mij op haar sterfbed haar 3 dagboeken beloofd: “Die zijn voor jou.” (Ze was er uiteindelijk heel blij mee en kon haar hart op papier luchten, zei ze). Ik ben nooit van plan geweest om ze te lezen, te intiem en vooral te verdrietig, maar ze liggen inmiddels al jaren in een la van het antieke bureau dat mijn broer van haar heeft geërfd.
Laatst hadden we het er weer over en toen bleek dat mijn broer de verleiding niet had kunnen weerstaan om erin te lezen, een paar bladzijden maar, en hij was er helemaal ontdaan van. Ik denk dat mijn moeder die dagboeken aan mij heeft nagelaten omdat ze wist (al vond ze dat helemaal niet leuk) dat ik het meest neutraal over de scheiding van mijn ouders dacht: ik trok geen partij voor haar maar beschouwde het als een gedeeld fiasco waar ze allebei verantwoordelijk voor waren. Mijn broer heeft de schuld altijd bij mijn vader gelegd.
Enfin, ik zei tegen mijn broer dat hij die dagboeken maar aan mij moest geven, ik had ze tenslotte gekregen (en ik denk dat mijn moeder het vreselijk had gevonden dat uitgerekend hij erin las en er zo kapot van zou zijn). Toen zei mijn broer: “Daar moet ik even goed over nadenken.” Ik legde uit (voor de zoveelste keer, want die dagboeken komen geregeld ter sprake) dat dat niet aan hem was - ze behoren mij toe! Maar ik denk niet dat ik ze ooit in handen ga krijgen. (Volgens mij denkt mijn broer dat ik ermee naar een uitgever ga, ik werk in de literaire wereld, maar dat is wel het allerláátste wat bij me zou opkomen!) Dus nu hebben we een patstelling.
Moraal van het verhaal: dagboeken kun je beter verbranden. De inhoud is vaak te intiem en te confronterend voor nabestaanden en uiteindelijk is het dagboek-schrijven vooral van therapeutische waarde voor de schrijver zelf.
zaterdag 23 juli 2022 om 11:05
Ik hou sinds mijn 10e jaar dagboeken bij en ik heb ze ook nog allemaal. Een paar dagboeken bevatten hier en daar wel wat gezeur en vooral heel veel geneuzel over goede voornemens en war ik allemaal van plan ben, maar rond mijn 20e begon ik het dagboek meer te gebruiken als een herinneringenboek en ik schrijf ook echt met het idee dat iemand het ooit gaat lezen. Ik vind het vooral leuk om zelf terug te lezen, want soms lees ik dingen terug die ik was vergeten en vooral momenten in mijn leven waarin ik heel enthousiast was over iets of heel erg verliefd oid vind ik heerlijk om terug te lezen. Of soms praat ik met familie en vrienden over vroeger, en als ik dat dan later opzoek in mijn dagboek dan merk ik soms dat onze herinneringen toch heel anders zijn dan hoe het was gebeurd.
Ik heb ook een apart schrift waarin ik soms gewoon wat van me afschrijf, maar die bewaar ik niet.
Ik heb ook een apart schrift waarin ik soms gewoon wat van me afschrijf, maar die bewaar ik niet.
zaterdag 23 juli 2022 om 11:47
Ik heb nooit een dagboek bijgehouden, maar ik heb wel spijt dat ik dat bij het ziek- en sterfbed van mijn vader niet heb gedaan. Er gebeurde toen zoveel, en regelmatig praten we met elkaar en weten we niet meer hoe iets nou zat, was ‘ie toen weer opgenomen, of juist weer thuis? De hele chronologie is soms zoek.
Een vriendin van me heeft dat in een vergelijkbare periode met haar moeder we bijgehouden, en die heeft dan echt nog dingen genoteerd die haar moeder nog gezegd had, dat leest ze dan soms nog terug. Dat had ik ook fijn gevonden.
Wat betreft een eigen dagboek, niet alles dat ik doe of heb gedaan zijn dingen waarvan ik wil dat anderen die hoeven te weten, dus dat speelt bij mij ook mee. En dat zouden júist de belevenissen zijn die ik zou opschrijven. Ik ben echt iemand die selectief is in wat ik mensen vertel, vooral bij familie. En het is juist familie die vaak je dagboek in handen krijgen.
Een vriendin van me heeft dat in een vergelijkbare periode met haar moeder we bijgehouden, en die heeft dan echt nog dingen genoteerd die haar moeder nog gezegd had, dat leest ze dan soms nog terug. Dat had ik ook fijn gevonden.
Wat betreft een eigen dagboek, niet alles dat ik doe of heb gedaan zijn dingen waarvan ik wil dat anderen die hoeven te weten, dus dat speelt bij mij ook mee. En dat zouden júist de belevenissen zijn die ik zou opschrijven. Ik ben echt iemand die selectief is in wat ik mensen vertel, vooral bij familie. En het is juist familie die vaak je dagboek in handen krijgen.
zaterdag 23 juli 2022 om 12:19
samarinde schreef: ↑23-07-2022 10:45Ik heb sinds mijn twaalfde dagboeken bijgehouden en tegenwoordig schrijf ik nog heel af en toe iets. Ongetwijfeld gooi ik ze op een dag allemaal weg, of bijna allemaal (ik schreef veel over mijn kinderen toen ze klein waren en die dagboeken mogen zij gerust lezen). Maar het overgrote deel is navelstaarderij, dat is in mijn ogen ook het idee: een dagboek is een goedkope en zwijgende psycholoog
Ik heb er altijd veel aan gehad en heb geleerd om mijn eigen problemen op te lossen en mijn hoofd leeg te maken door alles van me af te schrijven, letterlijk (soms 8 pagina’s geneuzel en gezeik over niks, maar ik viel er in elk geval niemand mee lastig).
Toen mijn moeder rond haar zestigste een periode van diepe woede en verbittering doormaakte na de scheiding van mijn vader heb ik haar een dagboek cadeau gedaan (ook omdat ik haar litanieën over mijn vader niet meer kon aanhoren, eerlijk gezegd). Toen ze vrij kort daarna overleed, heeft ze mij op haar sterfbed haar 3 dagboeken beloofd: “Die zijn voor jou.” (Ze was er uiteindelijk heel blij mee en kon haar hart op papier luchten, zei ze). Ik ben nooit van plan geweest om ze te lezen, te intiem en vooral te verdrietig, maar ze liggen inmiddels al jaren in een la van het antieke bureau dat mijn broer van haar heeft geërfd.
Laatst hadden we het er weer over en toen bleek dat mijn broer de verleiding niet had kunnen weerstaan om erin te lezen, een paar bladzijden maar, en hij was er helemaal ontdaan van. Ik denk dat mijn moeder die dagboeken aan mij heeft nagelaten omdat ze wist (al vond ze dat helemaal niet leuk) dat ik het meest neutraal over de scheiding van mijn ouders dacht: ik trok geen partij voor haar maar beschouwde het als een gedeeld fiasco waar ze allebei verantwoordelijk voor waren. Mijn broer heeft de schuld altijd bij mijn vader gelegd.
Enfin, ik zei tegen mijn broer dat hij die dagboeken maar aan mij moest geven, ik had ze tenslotte gekregen (en ik denk dat mijn moeder het vreselijk had gevonden dat uitgerekend hij erin las en er zo kapot van zou zijn). Toen zei mijn broer: “Daar moet ik even goed over nadenken.” Ik legde uit (voor de zoveelste keer, want die dagboeken komen geregeld ter sprake) dat dat niet aan hem was - ze behoren mij toe! Maar ik denk niet dat ik ze ooit in handen ga krijgen. (Volgens mij denkt mijn broer dat ik ermee naar een uitgever ga, ik werk in de literaire wereld, maar dat is wel het allerláátste wat bij me zou opkomen!) Dus nu hebben we een patstelling.
Moraal van het verhaal: dagboeken kun je beter verbranden. De inhoud is vaak te intiem en te confronterend voor nabestaanden en uiteindelijk is het dagboek-schrijven vooral van therapeutische waarde voor de schrijver zelf.
Wat een mooi begin, ontroerend, met een verdrietig einde.
Hoop toch dat je broer ooit snapt dat de dagboeken jouw erfstukken zijn. Niet de zijne.
zaterdag 23 juli 2022 om 12:19
Wat een goed idee. Ik denk dat ik 1 album koop en daarin schrijf en plak wat ik wil bewaren. Elke week een uurtje of wat. Dank je.kasiana schreef: ↑23-07-2022 08:08Ik herken dit wel. […]. Elke week ga ik een paar uurtjes zitten en lees ik en gooi ik weg waarvan ik niet wil dat mijn kinderen het lezen of waar ik geen bijzondere herinnering aan heb. Ik maak daarnaast per jaar een overzicht op een A4tje wat er dat jaar gebeurde, welke klas ik zat, waar ik naar toe ging op vakantie enz enz. Het werkt voor mij als een rouwproces, ik doe het dus ook in hele kleine stapjes. Het voelt heel goed om het op deze manier te doen.
zaterdag 23 juli 2022 om 12:30
Dit!Andrea28 schreef: ↑22-07-2022 22:20Ohhh ik heb ze nog allemaal van vroegeren dat zijn er veel want ik schreef alles op! Alle verliefdheden, pesterijen, ruzies, gedachten, echt alles....
Maar ik kijk ze af en toe terug met veel plezier, eerste zoen, eerste keer seks, gevoel, verkering, kan alles dan weer terug halen... Ik sla trouwens sommige dagboeken wel echt over, bepaalde dingen hoef ik niet meer zonodig te lezen.
Maar ben blij dat ik ze nog heb.
Heb ook nog een enorme doos vol met briefjes die ik in de klas van de mavo schreef met mijn vriendin die n paar tafels verderop zat, van die doorgeefbriefjes. Zij fietste vak in dezelfde groep als mijn crush en ik wilde dan alles weten, dus bij elk vaak vlogen de briefjes heen en weer
M'n oude volgekladde schoolagenda's zitten daar trouwens ook nog in.
Wat een tijd... Zonder mobieltjes, we schreven wat af
en dat zijn er veel want ik schreef alles op! Alle verliefdheden, pesterijen, ruzies, gedachten, echt alles....
Eens in de zoveel tijd lees ik ze met veel plezier nog eens terug.
Ik luister ook graag naar de podcast ‘Echt Gebeurt’ waar soms ook mensen uit hun puberdagboek voorlezen. Heel herkenbaar !
Loop met je gezicht in de zon, dan valt de schaduw achter je.
zaterdag 23 juli 2022 om 12:32
Ik heb ook geen dagboek bijgehouden, was veel te bang dat iemand het zou lezen. Achteraf gezien vind ik dat wel heel jammer; ik heb namelijk nagenoeg geen herinneringen uit mijn jeugd.
Een vriendin van mij heeft wel de dagboeken van haar (jong) overleden moeder. Het heeft haar geholpen met de verwerking van het verlies en vooral ook met de verwerking van sommige gebeurtenissen uit het verleden.
Een vriendin van mij heeft wel de dagboeken van haar (jong) overleden moeder. Het heeft haar geholpen met de verwerking van het verlies en vooral ook met de verwerking van sommige gebeurtenissen uit het verleden.
zaterdag 23 juli 2022 om 12:50
Van, dat is het forum voor mij. Niet de voorkant, die iedereen kan lezen. Maar in mijn inbox zit al jaren een heel dierbaar dagboek dat wél terugpraat:)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 23 juli 2022 om 16:56
Inderdaad!Andrea28 schreef: ↑22-07-2022 22:20Heb ook nog een enorme doos vol met briefjes die ik in de klas van de mavo schreef met mijn vriendin die n paar tafels verderop zat, van die doorgeefbriefjes. Zij fietste vak in dezelfde groep als mijn crush en ik wilde dan alles weten, dus bij elk vaak vlogen de briefjes heen en weer
M'n oude volgekladde schoolagenda's zitten daar trouwens ook nog in.
Wat een tijd... Zonder mobieltjes, we schreven wat af
Mijn beste vriendin en ik wisselden ook altijd briefjes uit.
zaterdag 23 juli 2022 om 20:19
zaterdag 23 juli 2022 om 20:21
Ik schreef ook heel veel met mijn toenmalige beste vriendin, echt vaak brieven van meerdere kantjes. Die schreven we dan thuis of tijdens de les - we zaten bij elkaar op school, maar niet in dezelfde klas. Ik heb nog wel een aantal van die brieven, niet meer alles, helaas.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 23 juli 2022 om 20:34
Ik heb ook nog dagboeken uit verschillende perioden. Voor de nietsvermoedende lezer zou er nog wel een scoopje in staan.
Maar ik heb geen kinderen en vind het te privé voor neefjes en nichtjes.
Dus ik zal ze binnenkort eens weg moeten doen. Wel jammer want er staan naast het gebruikelijke gemiep, ook geniale passages in.
Vind ik zelf, dus dat zegt ook niks
.
Maar ik heb geen kinderen en vind het te privé voor neefjes en nichtjes.
Dus ik zal ze binnenkort eens weg moeten doen. Wel jammer want er staan naast het gebruikelijke gemiep, ook geniale passages in.
Vind ik zelf, dus dat zegt ook niks
.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zaterdag 23 juli 2022 om 21:00
Mijn kinderdagboek ligt nog ergens, prima als iemand dat zou lezen, inhoud is lief en best wel saai.
Dagboeken van zware periodes gooi ik gelijk erna weg, zoals hierboven al werd geschreven, goedkope therapeut en val er niemand mee lastig.
Ik had graag een dagboek van het opgroeien van mijn kind bijgehouden, maar dat lukte me niet, ik heb wat losse papiertjes met eerste woordjes en leuke uitspraken. Ik hoop dat zoon dat ooit leuk vindt om te lezen.
Dagboeken van zware periodes gooi ik gelijk erna weg, zoals hierboven al werd geschreven, goedkope therapeut en val er niemand mee lastig.
Ik had graag een dagboek van het opgroeien van mijn kind bijgehouden, maar dat lukte me niet, ik heb wat losse papiertjes met eerste woordjes en leuke uitspraken. Ik hoop dat zoon dat ooit leuk vindt om te lezen.
zondag 24 juli 2022 om 11:24
zondag 24 juli 2022 om 11:29
Doe je iets met die verzamelde dagboeken? Publiceren op een blog oid? Ik ben ook gek op dagboeken van anderen en volg ook graag dagboekblogs dus ik zou zoiets echt heel leuk vinden om te lezenValentijn101 schreef: ↑22-07-2022 22:31Ik heb de mijne nog, schrijf ook regelmatig en ik verzamel dagboeken/ journals. Dus wie er van af wil…. Ik wil ze graag hebben.
zondag 24 juli 2022 om 12:14
Haha met mijn vriendinnetje zochten we ook altijd naar het dagboek van haar oudere zus.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 24 juli 2022 om 13:00
Mijn kinderdagboeken bewaar ik wel (tot mijn 13e), geen idee of zoon daar later wat mee wil. Ik vind het wel schattig als ik terugkijk hoeveel ik erin plakte (tickets, het wikkeltje van de kauwgum die ik kreeg van die ene leuke jongen, een doorgeefbriefje, dat werk). Soort tijdcapsules.
Die van 14 tot 22 heb ik vernietigd, dat zou geen mens moeten lezen over zijn/haar moeder
Met zoon heb ik vanaf dat hij kon praten samen een weekjournaal gemaakt. Schreef ik zijn verhaaltjes letterlijk op, een tekening erbij, een gedroogde bloem. Denk dat dit na de zomervakantie stopt want zoon vindt het nu ‘achterlijk’. Dan ga ik alleen verder met al zijn puberperikelen. Misschien vindt een toekomstige schoonzoon/dochter dat later wel leuk. Of een kleinkind. Misschien helpt het mij bij het zwelgen in zelfmedelijden als ik last krijg van empty nest syndroom of zo
Van mijn oma heb ik drie dagboeken die mij heel dierbaar zijn (van ongeveer 17 jaar tot getrouwde vrouw). Als ik dood ga moeten die echt naar een heemkundevereniging. Oma kon goed tekenen en met name haar dagboek uit de tweede Wereldoorlog is een fantastisch tijdsdocument vol krantenknipsels en tekeningen. Verder heel veel (streek)recepten en patronen voor zelf te maken kleding en hoedjes.
Die van 14 tot 22 heb ik vernietigd, dat zou geen mens moeten lezen over zijn/haar moeder
Met zoon heb ik vanaf dat hij kon praten samen een weekjournaal gemaakt. Schreef ik zijn verhaaltjes letterlijk op, een tekening erbij, een gedroogde bloem. Denk dat dit na de zomervakantie stopt want zoon vindt het nu ‘achterlijk’. Dan ga ik alleen verder met al zijn puberperikelen. Misschien vindt een toekomstige schoonzoon/dochter dat later wel leuk. Of een kleinkind. Misschien helpt het mij bij het zwelgen in zelfmedelijden als ik last krijg van empty nest syndroom of zo
Van mijn oma heb ik drie dagboeken die mij heel dierbaar zijn (van ongeveer 17 jaar tot getrouwde vrouw). Als ik dood ga moeten die echt naar een heemkundevereniging. Oma kon goed tekenen en met name haar dagboek uit de tweede Wereldoorlog is een fantastisch tijdsdocument vol krantenknipsels en tekeningen. Verder heel veel (streek)recepten en patronen voor zelf te maken kleding en hoedjes.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zondag 24 juli 2022 om 14:02
Dit topic doet me er ook weer aan denken dat wij altijd een soort van verplicht een vakantieboek moesten bijhouden. Aan het eind van de dag, of toch in elk geval na een uitstapje, werd er altijd “gestimuleerd” om je belevenissen op te schrijven. Natuurlijk met toegangskaartjes en leuke plaatjes of ansichtkaarten. Daar hadden we zelden zin in, maar dan werd er later weer op terug gekomen, dat we achter liepen. Geen idee waarom mijn ouders daar zo op aandrongen. Misschien een soort rustmoment ofzo. Na theater-, of bioscoopbezoek werd dat schrift ook weer van stal gehaald. Maar goed, uiteindelijk had je altijd wel een schrift vol, zij het niet van alles. Wel natuurlijk van toen papa was uitgegleden in de modder. Daar hadden we allemaal uitgebreid verslag van gedaan, heel grappig hoe we dat ieder beschrijven. Geen idee waar die dingen nu trouwens zijn.
zondag 24 juli 2022 om 14:10
Mijn zus is ouder. Ze was toen 21 jaar ofzo!blijfgewoonbianca schreef: ↑24-07-2022 12:14Haha met mijn vriendinnetje zochten we ook altijd naar het dagboek van haar oudere zus.
Ik in de pubertijd. En ze vond zichzelf toch altijd zo volwassen!
De bitch!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
