Overig
alle pijlers
Kater overleden :-(
donderdag 24 juli 2008 om 18:11
Hoi allemaal,
Maandag is onze kater plotseling overleden...Ik vind het zo verschrikkelijk .
Hij heeft een hartstilstand gehad (schijnt vaker voor te komen bij katers: HCM). Hij was 13 jaar oud, dus niet heel jong meer, maar we hadden absoluut niet verwacht dat hij nu al heen zou gaan. Dinsdag is hij gecremeerd en vandaag heb ik zijn as opgehaald.
Afgelopen dagen besefte ik totaal niet dat hij er nooit meer zou zijn..Dacht ik steeds weer dat ik voor hem moesten zorgen enzo, dat zal wel de ontkenningsfase zijn geweest of de fase van hoop.
Vandaag mis ik hem verschrikkelijk..Hij was mijn maatje en hij was zo lief! Hij kwam altijd naar me toe en dan konden we fijn samen knuffelen...
Ik wil hem helemaal niet kwijt zijn, maar ik bén hem wel voor altijd kwijt
..Ik zou zo ongelooflijk graag willen dat hij nog bij me was...
Om eerlijk te zijn weet ik niet precies waarom ik dit schrijf, ik denk om het kwijt te kunnen en of mss iemand hetzelfde heeft meegemaakt? Is het wel normaal dat ik hem zo erg mis?
bedankt voor het lezen in ieder geval.
Liefs
Maandag is onze kater plotseling overleden...Ik vind het zo verschrikkelijk .
Hij heeft een hartstilstand gehad (schijnt vaker voor te komen bij katers: HCM). Hij was 13 jaar oud, dus niet heel jong meer, maar we hadden absoluut niet verwacht dat hij nu al heen zou gaan. Dinsdag is hij gecremeerd en vandaag heb ik zijn as opgehaald.
Afgelopen dagen besefte ik totaal niet dat hij er nooit meer zou zijn..Dacht ik steeds weer dat ik voor hem moesten zorgen enzo, dat zal wel de ontkenningsfase zijn geweest of de fase van hoop.
Vandaag mis ik hem verschrikkelijk..Hij was mijn maatje en hij was zo lief! Hij kwam altijd naar me toe en dan konden we fijn samen knuffelen...
Ik wil hem helemaal niet kwijt zijn, maar ik bén hem wel voor altijd kwijt
..Ik zou zo ongelooflijk graag willen dat hij nog bij me was...Om eerlijk te zijn weet ik niet precies waarom ik dit schrijf, ik denk om het kwijt te kunnen en of mss iemand hetzelfde heeft meegemaakt? Is het wel normaal dat ik hem zo erg mis?
bedankt voor het lezen in ieder geval.
Liefs
donderdag 24 juli 2008 om 18:19
Och wat vreselijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je maatje vreselijk mist. Ik vind het niet meer dan logisch dat je je knuffel zo mist. Hij is jaren onderdeel geweest van je leven.
Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt. Wel bijna... onze kat heeft een ernstig ongeluk gehad en na twee operaties,een staartamputatie en haaruitval leeft hij gelukkig nog. Toen was hij nog maar een half jaar oud. Ik heb echt zitten huilen toen.. helemaal overstuur. Het is nu zo'n schat.. .ik wil hem voor geen goud missen.
Heel veel sterkte en een dikke
Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt. Wel bijna... onze kat heeft een ernstig ongeluk gehad en na twee operaties,een staartamputatie en haaruitval leeft hij gelukkig nog. Toen was hij nog maar een half jaar oud. Ik heb echt zitten huilen toen.. helemaal overstuur. Het is nu zo'n schat.. .ik wil hem voor geen goud missen.
Heel veel sterkte en een dikke
donderdag 24 juli 2008 om 18:20
Ja, ik denk dat het heel normaal is dat je je kat zo mist. Tot dusverre heb ik nu drie keer meegemaakt dat een kat van mij stierf en alle drie de keren vond ik het verschrikkelijk. Ik was steeds echt een aantal dagen flink van de kaart.
Wij hebben geen kinderen, wel drie katten en zij zijn voor ons een soort kindjes. Ik zou het wederom verschrikkelijk vinden als 1 van deze drie dood zou gaan en ik hoop dat dat nog heel lang duurt.
Ik wens jou in elk geval heeeel veel sterkte toe!
Groetjes Chrisje71
Wij hebben geen kinderen, wel drie katten en zij zijn voor ons een soort kindjes. Ik zou het wederom verschrikkelijk vinden als 1 van deze drie dood zou gaan en ik hoop dat dat nog heel lang duurt.
Ik wens jou in elk geval heeeel veel sterkte toe!
Groetjes Chrisje71
donderdag 24 juli 2008 om 18:27
Heel veel sterkte . Tuurlijk is het normaal dat je er veel verdriet van hebt. Het is toch 13 jaar je maatje geweest. Dat zal heel langzaam moeten slijten het verdriet en het een plekje geven.
Mijn kat is afgelopen 28 juni verdronken. We weten niet of het een ongelukje was of opzet. Ik ben er ook heel erg verdrietig om. Hij was 10 jaar. Zo'n zielige dood en zolang had ik hem nog bij me kunnen hebben.
Wat mij erg heeft geholpen is er veel over te praten. Je krijgt je kat er niet mee terug maar het is fijn om het met andere je verdriet te delen.
(f)
Mijn kat is afgelopen 28 juni verdronken. We weten niet of het een ongelukje was of opzet. Ik ben er ook heel erg verdrietig om. Hij was 10 jaar. Zo'n zielige dood en zolang had ik hem nog bij me kunnen hebben.
Wat mij erg heeft geholpen is er veel over te praten. Je krijgt je kat er niet mee terug maar het is fijn om het met andere je verdriet te delen.
(f)
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 24 juli 2008 om 18:56
Hoi Eyris,
Ja, dat doet enorm pijn. Ik weet er alles van. Drie weken geleden is mij ongeveer hetzelfde overkomen. Ben van beroep stewardess dus moest een paar dagen weg. Heb mijn schatje zoals altijd gedag gezegd niet wetende dat ik hem nooit meer zou zien. Tijdens mijn verblijf in het buitenland werd ik gebeld door de verzorgers van mijn mop dat hij heel erg ziek was geworden en bij de dierenarts onder narcose lag. Hij had zonder dat ik het ooit door had gehad een hele grote tumor in zijn long. Daar zal ik dan op mijn hotelkamer: ik moest de beslissing maken 'in laten slapen' of 'nog even oppeppen voor 2 dagen en hem dan in laten slapen'. Ik heb toen besloten om hem in te laten slapen. Ik heb gehuild als een kind...
Wij waren 6 pootjes op 1 buik....
Dus ik begrijp je... het doet zeer. Maar denk er maar aan dat hij nu in de kattenhemel is (waarschijnlijk zijn ballen weer heeft ;o)) ) en achter de muisjes aanzit..
Liefs
Ja, dat doet enorm pijn. Ik weet er alles van. Drie weken geleden is mij ongeveer hetzelfde overkomen. Ben van beroep stewardess dus moest een paar dagen weg. Heb mijn schatje zoals altijd gedag gezegd niet wetende dat ik hem nooit meer zou zien. Tijdens mijn verblijf in het buitenland werd ik gebeld door de verzorgers van mijn mop dat hij heel erg ziek was geworden en bij de dierenarts onder narcose lag. Hij had zonder dat ik het ooit door had gehad een hele grote tumor in zijn long. Daar zal ik dan op mijn hotelkamer: ik moest de beslissing maken 'in laten slapen' of 'nog even oppeppen voor 2 dagen en hem dan in laten slapen'. Ik heb toen besloten om hem in te laten slapen. Ik heb gehuild als een kind...
Wij waren 6 pootjes op 1 buik....
Dus ik begrijp je... het doet zeer. Maar denk er maar aan dat hij nu in de kattenhemel is (waarschijnlijk zijn ballen weer heeft ;o)) ) en achter de muisjes aanzit..
Liefs
donderdag 24 juli 2008 om 19:28
Vreselijk Eyris, wat verdrietig voor je....ik leef echt met je mee, weet hoe je je voelt. Mijn kater was 18 toen hij opeens dood op de tuintafel lag. Ook een hartaanval. Ben weken van slag geweest en de kinderen ook. Heel normaal als je je erg verdrietig voelt. Sommige mensen zeggen, ach het was toch maar een kat. Die snappen het gewoon niet, als je zo'n lieverd al zo lang bij je hebt, hoeveel pijn het doet als 'ie er opeens niet meer is. Dat is ook niet zo 1, 2, 3 'op te lossen' met een andere kat zoals men weleens denkt. Heel veel sterkte !
donderdag 24 juli 2008 om 20:00
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je kat mist!
Ik mis mijn kat die in november 2006 is overleden, ook nog regelmatig. Ik ben met hem opgegroeid en het was echt mijn vriend. We hebben nu nog steeds 3 katten, maar zij kunnen hem niet vervangen.
Ik heb nog wel afscheid kunnen nemen. Hij had een schildklierafwijking, kreeg daardoor flauwtes en uiteindelijk een kleine tia en een verlamming in zijn poten. Toen hebben we hem maar in laten slapen, omdat het gewoon echt niet meer ging.
Ik mis mijn kat die in november 2006 is overleden, ook nog regelmatig. Ik ben met hem opgegroeid en het was echt mijn vriend. We hebben nu nog steeds 3 katten, maar zij kunnen hem niet vervangen.
Ik heb nog wel afscheid kunnen nemen. Hij had een schildklierafwijking, kreeg daardoor flauwtes en uiteindelijk een kleine tia en een verlamming in zijn poten. Toen hebben we hem maar in laten slapen, omdat het gewoon echt niet meer ging.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
donderdag 24 juli 2008 om 20:12
Echt verschrikkelijk eyris, in 2007 is mijn lieve kater Simba ook overleden,hij mocht maar 8 jaar oud worden,hij had een tumor in zijn buik,ik heb op de dag dat hij stierf zijn doodstrijd meegemaakt,het arme beestje liet alles lopen,het kwam er die dag aan alle kanten uit,s avonds is hij bij de dierenarts overleden,terwijl ik dit schrijf rollen de tranen alweer over mijn wangen,ik mis hem verschrikkelijk en kijk nog regelmatig naar zijn foto,ik heb nog 4 katten,en ik moet er niet aan denken om er weer 1 te verliezen,gelukkig zijn ze nog allemaal jong op 1 oude opa na {14 jaar } en 1 is een siameesje,een hele lieve aanhankelijke schat. Ik wens je heel veel sterkte toe,meid!!
donderdag 24 juli 2008 om 22:07
Jeetje wat schrikken, zeker omdat het onverwacht kwam. Mijn katertje had ooit blaasgruis, verstopt piemeltje. Hij werd sloom en suf en toevallig was ik die dag thuis. Ik naar de dierenarts. Ze zeiden ook, als ik misschien bijv. gewerkt had, laat thuis gekomen was, was hij wellicht overleden. Punt is nl. dat ik twee katten heb en ze allebei op de bak gaan, en deze ook niet miauwde als het niet lukte, wat de meeste katten wel doen. Deze ging op de bak, krabkrabkrab en ging er weer uit. Toen schrok ik ook heel erg dat ik er zo dichtbij was, dus ik kan me levendig indenken hoe je je voelt.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
donderdag 24 juli 2008 om 23:07
ow eyris,
ik begin bijna te huilen als ik je berichtje lees. Het lijkt me zo vreselijk als je kat overlijdt! Je hebt zo'n beestje zo lang bij je gehad en dan ineens is ie er niet meer.
Misschien kun je het leed verzachten door je te bedenken dat hij een goed leven heeft gehad en dat hij niet veel pijn heeft gehad? Moeilijk hoor meid, ik leef echt met je mee.
Overigens, voor mij zou het voor de verwerking een stuk schelen als ik het lijkje van de kat in mijn tuin zou begraven. Heb me nu ook al voorgenomen dat ik dat ga doen, ook al mag het niet. Kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn kat bij de dierenarts achter te laten hoor. Hij is van mij!
ik begin bijna te huilen als ik je berichtje lees. Het lijkt me zo vreselijk als je kat overlijdt! Je hebt zo'n beestje zo lang bij je gehad en dan ineens is ie er niet meer.
Misschien kun je het leed verzachten door je te bedenken dat hij een goed leven heeft gehad en dat hij niet veel pijn heeft gehad? Moeilijk hoor meid, ik leef echt met je mee.
Overigens, voor mij zou het voor de verwerking een stuk schelen als ik het lijkje van de kat in mijn tuin zou begraven. Heb me nu ook al voorgenomen dat ik dat ga doen, ook al mag het niet. Kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn kat bij de dierenarts achter te laten hoor. Hij is van mij!
donderdag 24 juli 2008 om 23:16
Mijn kat is begin dit jaar aangereden en ten gevolge hiervan overleden. Ze was 16 jaar en ik denk dat de ze de auto (kan ook een ander voortuig zijn geweest) gewoon niet goed gezien en/of gehoord heeft. Ik was niet thuis en ben gebeld door de buurman. Poes is nog naar de voortuin gekropen om daar te sterven. Ik mis haar nog erg vaak. Was ook echt de kat van mijn moeder en is na het overlijden van mijn moeder ook echt van slag geweest.Soms denk ik haar mauw nog te horen, maar is dan toch echt 1 van mijn andere katten.
Heel veel sterke en verdrietig zijn is echt heel normaal. Zo lang een deel van je leven geweest, zo'n beesssie
Heel veel sterke en verdrietig zijn is echt heel normaal. Zo lang een deel van je leven geweest, zo'n beesssie
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 24 juli 2008 om 23:23
Hier nog iemand met kattenleed. Ik heb mijn Coco 5 jaar geleden in moeten laten slapen. Zij had een hele agressieve tumor in haar keel. Kon niet meer eten en dat deed ze nu net zo graag. Coco is bijna 18 jaar geworden. Ze was al 7 toen ze bij mij kwam, een asielkat. Maar ze was echt heel speciaal en bijzonder. Ze voelde mijn buien helemaal aan en zij had ook zo haar eigenaardigheden. Omdat het huis zo leeg was zonder haar heb ik Bommel in huis gehaald. Maar toch mis ik Coco nog steeds, terwijl Bommel toch echt een hele lieve, felle poes is. Gek he dat je je zo aan een kat kunt hechten?
vrijdag 25 juli 2008 om 00:01
Het is niet meer dan logisch dat je verschrikkelijk verdrietig bent en hem heel erg mist! Je kater is toch ook een gezinslid!
Ik heb vorige week mijn oudste poes moeten laten inslapen, ze is 17 jaar geworden, waarvan ze 13 jaar bij ons heeft gewoond. Ik weet hoe je je voelt en wens je dan ook heel veel sterkte!
Ik heb vorige week mijn oudste poes moeten laten inslapen, ze is 17 jaar geworden, waarvan ze 13 jaar bij ons heeft gewoond. Ik weet hoe je je voelt en wens je dan ook heel veel sterkte!
vrijdag 25 juli 2008 om 00:08
Een jaar geleden is ons Pluisje overleden,
wij hadden het druk omdat we naar een lunch moesten en daar moesten wij optijd zijn. Ze deed wel wat raar, een beetje ziekig, ging demonstratief in de deuropening liggen. Ze voelde ook anders aan dan normaal, maar ja door de drukte hebben we niet de tijd genomen om echt op haar te letten. We zouden wel als we thuis kwamen langs de dierenarts.
Dat we thuis kwamen was ze overleden, ze lag in haar eigen bloed verstijfd in de woonkamer. Zo, wat hebben wij gehuild.
Jij heel veel sterkte, wij hebben een foto op de koelkast van ons Pluisje hangen, zij blijft toch je kind he.
vrijdag 25 juli 2008 om 18:27
Ben ik weer..
Heel erg bedankt voor alle superlieve reacties! Doet me echt goed! .
Ik vind het ook fijn om verhalen van anderen te lezen, een beetje herkenning weer..
Ik vind het zelf ook niet raar om me hier zo verdrietig om te voelen, maar van sommige mensen krijg je al snel het idee dat ze denken 'het is maar een kat'. Ik begrijp dat niet...
Vandaag gaat het beter...Volgens mij nu weer de fase van het gevoel dat het niet gebeurd is ofzo..Heel vreemd dat het soms zo anders voelt.
Hij zal in ieder geval altijd in mijn hart blijven en ik zal hem nooit vergeten. Ik denk ook niet dat een andere kat of een ander dier hem ooit zou kunnen vervangen. Op de één of andere manier paste hij zo goed bij mij .
Het is alleen gewoon zo verrot, want ik zou hem zo graag weer terugwillen..Maar goed, das altijd als iemand is overleden.
Nogmaals bedankt voor de reacties!
Liefs
Heel erg bedankt voor alle superlieve reacties! Doet me echt goed! .
Ik vind het ook fijn om verhalen van anderen te lezen, een beetje herkenning weer..
Ik vind het zelf ook niet raar om me hier zo verdrietig om te voelen, maar van sommige mensen krijg je al snel het idee dat ze denken 'het is maar een kat'. Ik begrijp dat niet...
Vandaag gaat het beter...Volgens mij nu weer de fase van het gevoel dat het niet gebeurd is ofzo..Heel vreemd dat het soms zo anders voelt.
Hij zal in ieder geval altijd in mijn hart blijven en ik zal hem nooit vergeten. Ik denk ook niet dat een andere kat of een ander dier hem ooit zou kunnen vervangen. Op de één of andere manier paste hij zo goed bij mij .
Het is alleen gewoon zo verrot, want ik zou hem zo graag weer terugwillen..Maar goed, das altijd als iemand is overleden.
Nogmaals bedankt voor de reacties!
Liefs
vrijdag 25 juli 2008 om 18:46
Wij hebben hier een ouwe Felix-kater rondhobbelen. weten niet precies hoe oud hij is, maar hij doet 'oud' aan...we weten dus ook niet hoe lang hij nog bij ons zal zijn.
Hij hoort echt bij het gezin, nog meer dan onze hond, eigenlijk. We moeten er echt niet aan denken dat hij er op een dag niet meer zal zijn. Die dag kwam heel erg dichtbij toen hij anderhalf jaar geleden een poging tot vergiftiging op het nippertje heeft overleefd. Paniek alom hier in de tent! Kinderen in tranen, ik in tranen, wat een toestand...
Ik kan me zo goed voorstellen dat het enorm moeilijk moet zijn om je maatje te moeten missen.
Sterkte meid!
Hij hoort echt bij het gezin, nog meer dan onze hond, eigenlijk. We moeten er echt niet aan denken dat hij er op een dag niet meer zal zijn. Die dag kwam heel erg dichtbij toen hij anderhalf jaar geleden een poging tot vergiftiging op het nippertje heeft overleefd. Paniek alom hier in de tent! Kinderen in tranen, ik in tranen, wat een toestand...
Ik kan me zo goed voorstellen dat het enorm moeilijk moet zijn om je maatje te moeten missen.
Sterkte meid!
vrijdag 25 juli 2008 om 20:21
Hey Eyris, wat rot voor je! Tuurlijk is het logisch dat je verdrietig bent.
Hier staan sowieso veel verhalen waar ik zowat de tranen van in mijn ogen krijg.
Toen ik 18 was is onze kat overleden, hij kwam bij ons in huis toen ik een jaar of 5 was. Ik heb vreselijk gehuild, en mijn ouders ook! Dat is normaal hoor, mensen die zeggen 'ach het is toch maar een kat' hebben 9 van de 10 keer zelf geen huisdier.
Hier staan sowieso veel verhalen waar ik zowat de tranen van in mijn ogen krijg.
Toen ik 18 was is onze kat overleden, hij kwam bij ons in huis toen ik een jaar of 5 was. Ik heb vreselijk gehuild, en mijn ouders ook! Dat is normaal hoor, mensen die zeggen 'ach het is toch maar een kat' hebben 9 van de 10 keer zelf geen huisdier.
