Overig
alle pijlers
Katten gedrag, nature or nurture
vrijdag 7 december 2007 om 23:18
Waarmee ik bedoel, is het aangeleerd of gekomen door.....
Een lap tekst maar ik zou het fijn vinden als ik zowel positieve danwel negatieve dingen hoor, want van elk valt wat te leren toch?
Ik ben opgegroeid met katten en heb ze op een aantal jaren na, altijd om me heen gehad. Zo ook een kat op ‘aandringen’ van mijn vriendin. Niet omdat ik niet wilde, juist wel, maar ik had wat praktische bezwaren tegen een kleintje, gezien het feit dat ik 4 dagen niet thuis ben om zgz de opvoedkundige zaken te kunnen leren, lees, eten en plas/poepbehoeften……
Toch gedaan en wat vond ik het leuk, kwam erachter dat ik zo’n beestje in huis toch wel erg had gemist, de gezelligheid, de begroeting als ik thuis kwam, etc. Oke, door zijn zwartheid heb ik hem weleens een bloedbekkie gelopen ’s ochtends, maar verder erg leuk en gezellig. En we (zoonlief en ik) waren/zijn blij met hem.
Totdat……het kleintje (toen een half jaar, nu ruim 1 jaar) werd aangereden. Door wat of wie is nog steeds onbekend…maar het had een behoorlijke operatie tot gevolg, aangezien zijn middenrif gescheurd was en de hele boel van zijn buik was doorgeschoven naar zijn bovenlijf.
Operatie was goed gelukt, wij blij, maar…..zijn gedrag is sindsdien behoorlijk agressief geworden. Slaat zijn poten uit, vooral als we vanaf zijn nek naar zijn staart aaien. Ik zie het ook, vanaf zijn schouderbladen tot aan zijn staart zie ik zijn rug ineenkrimpen en rillen.
Wat daarbij komt is dat hij een heel hoog gehalte heeft van territorium verdedigen, zowel onze tuin als die van een aantal anderen, waar ook de daar dienstdoende kat rondloopt,…dit heeft tot gevolg gehad dat hij inmiddels door de eigenaren van die bewuste tuinen behoorlijk is aangevallen dmv aarde gooien tot stenen en fikse klappen, als ze hem te pakken kregen etc. Ook heb ik al een soort van bedreiging te horen gekregen in de zin van, als je er niets aan doet dan doe we die kat van jou wat aan, tot ruim hem op want hij is niet te vertrouwen. Dat vertaalt zich dus in agressief gedrag naar ons toe. Bij het minste of geringste gaan zijn oren naar achter, begint zijn staart te slaan en haalt hij uit.
Kortom, ik vind onze kat qua gedrag ook niet meer zo leuk, maar als ik dan kijk naar wat er gebeurd is, operatie, toch een vorm van mishandeling van mede-straatbewoners die ik niet kan staven want ik ben er niet bij nl. zie ik ook een andere kant van hem.
Ik probeer hem al te mis/verleiden, in de zin, dat ik 1 hand rond zijn kop laat gaan en de andere hand heel zachtjes richting zijn staart, zodat hij merkt dat hij van ons niets te vrezen heeft, hou hem vaker binnen. Helaas, hij blijft op zijn hoede en slaat zijn poten uit, alsof we prooi zijn. Dat hij mij krast kan ik nog hebben, alhoewel niet fijn maar ik moet er niet aan denken dat hij op een dag mijn zoon echt te lijf gaat, want zo sterk is die kat dus inmiddels wel. Heb zoonlief geleerd hoe hij de kat het beste kan benaderen en dat gaat goed gelukkig tot nu, want ook hij is echt gek op hem. Liggen saampjes gezellig bij elkaar, met de hand van zoonlief op het lijf van de kat.
Ik wil hem niet kwijt of wegdoen of alleen maar binnenhouden omdat de buurt er last van heeft……alsof hun kat heilig is. Hij komt nl. echt wel lief tegen mij aanliggen en zoekt, hoe raar het mag klinken, geborgenheid. Kroelen, in mijn nek kruipen, echt aandacht en genegenheid zoeken. Dus zo erg onbetrouwbaar is ie dus niet. Kan heerlijk op me komen liggen en kwijlt dan als ik hem aai. (ja het is een man, haha).
Een heel verhaal, maar dit is de achtergrond van zijn geworden gedrag. Herkenbaar voor iemand? Want ik wil het graag verbeteren, oplossen….
Een lap tekst maar ik zou het fijn vinden als ik zowel positieve danwel negatieve dingen hoor, want van elk valt wat te leren toch?
Ik ben opgegroeid met katten en heb ze op een aantal jaren na, altijd om me heen gehad. Zo ook een kat op ‘aandringen’ van mijn vriendin. Niet omdat ik niet wilde, juist wel, maar ik had wat praktische bezwaren tegen een kleintje, gezien het feit dat ik 4 dagen niet thuis ben om zgz de opvoedkundige zaken te kunnen leren, lees, eten en plas/poepbehoeften……
Toch gedaan en wat vond ik het leuk, kwam erachter dat ik zo’n beestje in huis toch wel erg had gemist, de gezelligheid, de begroeting als ik thuis kwam, etc. Oke, door zijn zwartheid heb ik hem weleens een bloedbekkie gelopen ’s ochtends, maar verder erg leuk en gezellig. En we (zoonlief en ik) waren/zijn blij met hem.
Totdat……het kleintje (toen een half jaar, nu ruim 1 jaar) werd aangereden. Door wat of wie is nog steeds onbekend…maar het had een behoorlijke operatie tot gevolg, aangezien zijn middenrif gescheurd was en de hele boel van zijn buik was doorgeschoven naar zijn bovenlijf.
Operatie was goed gelukt, wij blij, maar…..zijn gedrag is sindsdien behoorlijk agressief geworden. Slaat zijn poten uit, vooral als we vanaf zijn nek naar zijn staart aaien. Ik zie het ook, vanaf zijn schouderbladen tot aan zijn staart zie ik zijn rug ineenkrimpen en rillen.
Wat daarbij komt is dat hij een heel hoog gehalte heeft van territorium verdedigen, zowel onze tuin als die van een aantal anderen, waar ook de daar dienstdoende kat rondloopt,…dit heeft tot gevolg gehad dat hij inmiddels door de eigenaren van die bewuste tuinen behoorlijk is aangevallen dmv aarde gooien tot stenen en fikse klappen, als ze hem te pakken kregen etc. Ook heb ik al een soort van bedreiging te horen gekregen in de zin van, als je er niets aan doet dan doe we die kat van jou wat aan, tot ruim hem op want hij is niet te vertrouwen. Dat vertaalt zich dus in agressief gedrag naar ons toe. Bij het minste of geringste gaan zijn oren naar achter, begint zijn staart te slaan en haalt hij uit.
Kortom, ik vind onze kat qua gedrag ook niet meer zo leuk, maar als ik dan kijk naar wat er gebeurd is, operatie, toch een vorm van mishandeling van mede-straatbewoners die ik niet kan staven want ik ben er niet bij nl. zie ik ook een andere kant van hem.
Ik probeer hem al te mis/verleiden, in de zin, dat ik 1 hand rond zijn kop laat gaan en de andere hand heel zachtjes richting zijn staart, zodat hij merkt dat hij van ons niets te vrezen heeft, hou hem vaker binnen. Helaas, hij blijft op zijn hoede en slaat zijn poten uit, alsof we prooi zijn. Dat hij mij krast kan ik nog hebben, alhoewel niet fijn maar ik moet er niet aan denken dat hij op een dag mijn zoon echt te lijf gaat, want zo sterk is die kat dus inmiddels wel. Heb zoonlief geleerd hoe hij de kat het beste kan benaderen en dat gaat goed gelukkig tot nu, want ook hij is echt gek op hem. Liggen saampjes gezellig bij elkaar, met de hand van zoonlief op het lijf van de kat.
Ik wil hem niet kwijt of wegdoen of alleen maar binnenhouden omdat de buurt er last van heeft……alsof hun kat heilig is. Hij komt nl. echt wel lief tegen mij aanliggen en zoekt, hoe raar het mag klinken, geborgenheid. Kroelen, in mijn nek kruipen, echt aandacht en genegenheid zoeken. Dus zo erg onbetrouwbaar is ie dus niet. Kan heerlijk op me komen liggen en kwijlt dan als ik hem aai. (ja het is een man, haha).
Een heel verhaal, maar dit is de achtergrond van zijn geworden gedrag. Herkenbaar voor iemand? Want ik wil het graag verbeteren, oplossen….
vrijdag 7 december 2007 om 23:33
Hoi Dibbes
Vervelend! Maar mijn eerste gedachte als ik je verhaal is; stop met aaien!
je kat heeft na de operatie een trauma opgelopen en als ik lees dat hij in elkaar krimpt, rilt en zijn poten uitslaat als je van zijn nek naar zijn staart aait dan is het voor mij duidelijk dat je dat in ieder geval niet moet doen. Hem ook niet proberen te verleiden want dat heeft hij door. Hij komt wel genegenheid zoeken dus ik zou uitgaan van wat de kat aankan/wil. Niet dwingen.
Hij is niet onbetrouwbaar maar bang voor die aanrakingen. Logisch want hij associeert dat met pijn. Aai hem bv alleen op zijn kop. Aai hem alleen als hij zelf laat merken dat hij dat wil.
Wat betreft dat territoriumgedrag, het is logisch dat hij zijn eigen tuin verdedigd en probeert terrein te winnen. Logisch vanuit de kat maar mensen willen dat niet. Is het mogelijk om je kat in je eigen tuin te houden? Door een afzetting te maken. Dat zou voor de kat de meest veilige oplossing zijn.
Vervelend! Maar mijn eerste gedachte als ik je verhaal is; stop met aaien!
je kat heeft na de operatie een trauma opgelopen en als ik lees dat hij in elkaar krimpt, rilt en zijn poten uitslaat als je van zijn nek naar zijn staart aait dan is het voor mij duidelijk dat je dat in ieder geval niet moet doen. Hem ook niet proberen te verleiden want dat heeft hij door. Hij komt wel genegenheid zoeken dus ik zou uitgaan van wat de kat aankan/wil. Niet dwingen.
Hij is niet onbetrouwbaar maar bang voor die aanrakingen. Logisch want hij associeert dat met pijn. Aai hem bv alleen op zijn kop. Aai hem alleen als hij zelf laat merken dat hij dat wil.
Wat betreft dat territoriumgedrag, het is logisch dat hij zijn eigen tuin verdedigd en probeert terrein te winnen. Logisch vanuit de kat maar mensen willen dat niet. Is het mogelijk om je kat in je eigen tuin te houden? Door een afzetting te maken. Dat zou voor de kat de meest veilige oplossing zijn.
vrijdag 7 december 2007 om 23:36
Kat is angstig en heeft wellicht pijn, het is niet goed een angstige kat buiten te laten lopen door de angst wordt ie territoriaal en komt ie in een vicieuze cirkel terecht van agressie. Dus binnenhouden en haal feliway (kan je bij de dierenarts krijgen) dat is een feromonenverdamper, daar worden ze ook rustig van
vrijdag 7 december 2007 om 23:40
Dit is makkelijk reageren, ik sluit me bij annet aan, scheelt heel wat typen
Het arme diertje heeft nogal wat meegemaakt zeg in een half jaar tijd, geef het de tijd en niet forceren. Ga met de kat zijn tempo mee, hij heeft heel wat vertrouwen terug te winnen. En zorg dat ie niet meer bij de buren in de tuinen kan komen idd.
Het arme diertje heeft nogal wat meegemaakt zeg in een half jaar tijd, geef het de tijd en niet forceren. Ga met de kat zijn tempo mee, hij heeft heel wat vertrouwen terug te winnen. En zorg dat ie niet meer bij de buren in de tuinen kan komen idd.
vrijdag 7 december 2007 om 23:59
Sluit me grotendeels bij mn voorgangers aan. Laat hem zelf het contact zoeken, maar ga er niet teveel actief achteraan, of heel voorzichtig. Hij moet het idee houden dat hij er de controle over heeft ipv andersom. Creeer wel een veilig klimaat waarin hij jullie durft te benaderen. Dan wordt de angst (en agressie?) ook minder.
Wees daarnaast heel duidelijk dat agressief gedrag naar jullie toe niet mag! Dus als de oren naar achteren gaan staan of als hij uithaalt, hard nee zeggen bv. Dan leert hij te stoppen/weg te lopen bij agressie ipv aan te vallen.
En weet je zeker dat het uithalen tijdens het aaien van zijn kopje niet speels is? Doet mijn kat ook wel eens, dan is het vooral iets te enthousiast willen spelen. Dit kan je testen door bv een balletje te gooien of met een touwtje oid te gaan spelen.
Wees daarnaast heel duidelijk dat agressief gedrag naar jullie toe niet mag! Dus als de oren naar achteren gaan staan of als hij uithaalt, hard nee zeggen bv. Dan leert hij te stoppen/weg te lopen bij agressie ipv aan te vallen.
En weet je zeker dat het uithalen tijdens het aaien van zijn kopje niet speels is? Doet mijn kat ook wel eens, dan is het vooral iets te enthousiast willen spelen. Dit kan je testen door bv een balletje te gooien of met een touwtje oid te gaan spelen.
zaterdag 8 december 2007 om 00:20
Hoi Annet en Sjaan, mee eens hoor, en ik dwing hem zeker niet. Hij zoekt mij op maar ook al ligt hij lui bij mij, soms gaan toch die achterpoten in de aanval, alsmede zijn tanden etc Dat ik hem vanaf zijn schouders aai tot zijn staart is bedoeld zodat hij merkt dat ik geen kwaadheid bedoel, maar wss voelt hij dat anders, dat kan heel goed.
Ik hou het dan ook vnl bij zijn oren/nek, juist omdat ik merk dat verder naar zijn staart toe niet fijn is. Ik probeer het echter wel, ook om het gevoel te geven dat hij van ons uit niet bang hoeft te zijn. Dat wij het goed met hem voor hebben.
Ik denk ook dat hij bang is (geworden), door wat er is gebeurd en daarom ons ook niet geheel meer vertrouwd. Een voorbeeld, zeker nu de sint is geweest en zoonlief een stuk speelgoed heeft gekregen waarbij auto'tjes naar voren worden geschoten; als de kat dat niet ziet schrikt hij zich te barsten, ziet hij wat er gaat gebeuren, dan speelt ie mee.
Tnx meds, ik ga die feliway morgen eens kopen want ik zie de bui al hangen als er straks weer vuurwerk wordt afgestoken.
Ik zou onze tuin wel af kunnen schermen, maar dat is best een lap grond (van de gemeente, niet van mij, wel gebruiksrecht zeg maar), En katten kunnen hoog springen dus ook al zou ik dat doen, hij komt er toch wel over heen.
Probeer echt zijn vertrouwen in ons in ieder geval terug te winnen en ook te geven. Tenslotte heb ik hem toen 'achtergelaten' bij de dierenarts. Ik blijf consequent in reactie naar hem toe. Jeetje, lijkt wel kinderopvoeding zeg...haha.
Maar ik vind het echt niet leuk. Want eerlijk gezegd denk ik wel eens, shit, de fase van de kindertijd (je weet wel, blauwe plekken enzo) ben ik wel voorbij. Dus als mijn handen weer eens onder de krassen zitten.....tel ik tot 10 want eigenlijk is de kat nog een baby/peuter (ondanks de 9 levens) en zie ik veel als zijnde speelgedrag. Ik corrigeer/stuur wel, net als bij zoonlief....
Zomaar wegdoen omdat hij niet aan de gedragsnorm voldoet van de buurt valt niet eens over te praten, ik heb gekozen voor hem, daar blijf ik bij. Dat ik het bij de buurtsuper heb moeten horen dat er wat gaat gebeuren als er niets verandert....daar krijg ik ook pijn in mijn rug van.
En dat is het denk ik, er zit idd nog een stuk pijn, in zijn rug, en dat hij daarom nog zo agressief kan reageren, zowel naar andere dieren als naar ons toe.
Forceren doe ik idd niet, als hij wil mag hij altijd bij me komen liggen en ik heb inmiddels goed in de gaten waar ik wel en niet moet zijn qua aaien. Het lijkt alleen alsof hij zelf niet meer weet wat aanvallen of spelen is. En die grens probeer ik op te zoeken, maar mss ook niet goed.
Ik hou het dan ook vnl bij zijn oren/nek, juist omdat ik merk dat verder naar zijn staart toe niet fijn is. Ik probeer het echter wel, ook om het gevoel te geven dat hij van ons uit niet bang hoeft te zijn. Dat wij het goed met hem voor hebben.
Ik denk ook dat hij bang is (geworden), door wat er is gebeurd en daarom ons ook niet geheel meer vertrouwd. Een voorbeeld, zeker nu de sint is geweest en zoonlief een stuk speelgoed heeft gekregen waarbij auto'tjes naar voren worden geschoten; als de kat dat niet ziet schrikt hij zich te barsten, ziet hij wat er gaat gebeuren, dan speelt ie mee.
Tnx meds, ik ga die feliway morgen eens kopen want ik zie de bui al hangen als er straks weer vuurwerk wordt afgestoken.
Ik zou onze tuin wel af kunnen schermen, maar dat is best een lap grond (van de gemeente, niet van mij, wel gebruiksrecht zeg maar), En katten kunnen hoog springen dus ook al zou ik dat doen, hij komt er toch wel over heen.
Probeer echt zijn vertrouwen in ons in ieder geval terug te winnen en ook te geven. Tenslotte heb ik hem toen 'achtergelaten' bij de dierenarts. Ik blijf consequent in reactie naar hem toe. Jeetje, lijkt wel kinderopvoeding zeg...haha.
Maar ik vind het echt niet leuk. Want eerlijk gezegd denk ik wel eens, shit, de fase van de kindertijd (je weet wel, blauwe plekken enzo) ben ik wel voorbij. Dus als mijn handen weer eens onder de krassen zitten.....tel ik tot 10 want eigenlijk is de kat nog een baby/peuter (ondanks de 9 levens) en zie ik veel als zijnde speelgedrag. Ik corrigeer/stuur wel, net als bij zoonlief....
Zomaar wegdoen omdat hij niet aan de gedragsnorm voldoet van de buurt valt niet eens over te praten, ik heb gekozen voor hem, daar blijf ik bij. Dat ik het bij de buurtsuper heb moeten horen dat er wat gaat gebeuren als er niets verandert....daar krijg ik ook pijn in mijn rug van.
En dat is het denk ik, er zit idd nog een stuk pijn, in zijn rug, en dat hij daarom nog zo agressief kan reageren, zowel naar andere dieren als naar ons toe.
Forceren doe ik idd niet, als hij wil mag hij altijd bij me komen liggen en ik heb inmiddels goed in de gaten waar ik wel en niet moet zijn qua aaien. Het lijkt alleen alsof hij zelf niet meer weet wat aanvallen of spelen is. En die grens probeer ik op te zoeken, maar mss ook niet goed.
zaterdag 8 december 2007 om 00:32
Dibbes, ik zou nu even helemaal niet meer proberen om hem op zijn rug te aaien. Gas terug nemen. En het is inderdaad goed als de kat bang is voor het speelgoed dat hij dan vantevoren ziet wat er gaat gebeuren. Dus niet achter zijn rug ineens een auto afschieten.
Veel spelen met de kat kan helpen om hem rustiger te maken.
Als je aan het spelen bent of aaien en de kat haalt uit of grijpt je hand dan stop je meteen. Zegt rustig maar duidelijk Nee en negeert hem een poosje. Niet meteen je hand terug trekken want dat daagt hem verder uit! ( dus stop even en zodra hijloslaat haalt je voorzichtig je hand weg).
Als hij bij je ligt en zijn achterpoten gaan in de aanval en zijn tanden ook zoals je beschrijft, is dat uit het niets of gaat daar toch iets aan vooraf? Belangrijk om dat duidelijk te krijgen. Dat kan iets kleins zijn, een bepaald geluid of beweging van jou. Probeer dat eens te achterhalen.
Het is vervelend inderdaad zulk gedrag maar wel goed dat je probeert er iets aan te doen en de kat een kans geeft.
Weet je zeker dat de kat geen echte pijn meer heeft in zijn lichaam?
Veel spelen met de kat kan helpen om hem rustiger te maken.
Als je aan het spelen bent of aaien en de kat haalt uit of grijpt je hand dan stop je meteen. Zegt rustig maar duidelijk Nee en negeert hem een poosje. Niet meteen je hand terug trekken want dat daagt hem verder uit! ( dus stop even en zodra hijloslaat haalt je voorzichtig je hand weg).
Als hij bij je ligt en zijn achterpoten gaan in de aanval en zijn tanden ook zoals je beschrijft, is dat uit het niets of gaat daar toch iets aan vooraf? Belangrijk om dat duidelijk te krijgen. Dat kan iets kleins zijn, een bepaald geluid of beweging van jou. Probeer dat eens te achterhalen.
Het is vervelend inderdaad zulk gedrag maar wel goed dat je probeert er iets aan te doen en de kat een kans geeft.
Weet je zeker dat de kat geen echte pijn meer heeft in zijn lichaam?
zaterdag 8 december 2007 om 00:46
Hi Annet,
Mijn gaspedaal naar de kat is vrijwel 0. Dat wil niet zeggen dat ik hem geen aandacht geef uiteraard want dat krijgt ie genoeg.
Zijn achterpoten en tanden gaan uit het niets in de aanval over. Ik doe niets raars, onverwachts of wat dan ook. Ik benader hem juist heel rustig, geen onverwachte bewegingen. Als hij uithaalt laat ik mijn hand/arm liggen waar die ligt, zodat de kat merkt dat ik geen kwaad ermee bedoel.Soort van dode prooi zeg maar. Daar doen ze vaak ook niets meer mee. Ik daag hem zeker niet uit omdat ik weet welk effect dat heeft.
Tnx voor het meedenken!!!
Mijn gaspedaal naar de kat is vrijwel 0. Dat wil niet zeggen dat ik hem geen aandacht geef uiteraard want dat krijgt ie genoeg.
Zijn achterpoten en tanden gaan uit het niets in de aanval over. Ik doe niets raars, onverwachts of wat dan ook. Ik benader hem juist heel rustig, geen onverwachte bewegingen. Als hij uithaalt laat ik mijn hand/arm liggen waar die ligt, zodat de kat merkt dat ik geen kwaad ermee bedoel.Soort van dode prooi zeg maar. Daar doen ze vaak ook niets meer mee. Ik daag hem zeker niet uit omdat ik weet welk effect dat heeft.
Tnx voor het meedenken!!!
zaterdag 8 december 2007 om 00:59
Hoe ik het lees is je kat bang voor plotselinge bewegingen (misschien door het ongeluk) en kan hij nu niet meer 'normaal' reageren op prikkels van buiten. Ben natuurlijk ook geen deskundige maar kan je adviseren zelf geen contact met de kat te zoeken, hem helemaal met rust te laten en als hij zelf contact zoekt, dat wel te accepteren maar hem dan niet bv heel actief te gaan knuffelen. Gewoon tegen elkaar aanliggen bv of op schoot en dan niet aaien. Misschien geeft hem dat voldoende rust...een kat is natuurlijk geen mens hij zal wel zeer ernstig in de war zijn van alles wat het ongeluk met zich heeft meegebracht. Het gedrag van katten verandert maar zeer langzaam dus je zal veel geduld moeten hebben....Er bestaat een goed boek over probleemkatten, het is van Vicky Hals en het heet Wat uw kat van u vindt...daar staan goede adviezen in!
zaterdag 8 december 2007 om 11:03
Een lastig probleem Dibbes. Je bent dus wel goed bezig.
Mijn vorige kat, Djuuls ( een vrouwtje) had ook van die streken. Een lieve knuffel maar als ze geaaid werd kon ze ook op een gegeven moment uithalen of je hand grijpen. Dit gebeurd vaker bij katten, het is gedrag wat ze kunnen vertonen als ze te lang geaaid worden of als het te 'dichtbij' komt. Het wordt in kattenboeken beschreven. Bij Djuuls zag je echter wel tekenen ( die ik moest leren herkennen). Ze werd een beetje geagiteerd, zwiepte met haar staart. Dan moest ik dus stoppen met aaien. En ook niet aaien met mijn arm helemaal om haar heen of aan haar buik komen. Ik leerde dus herkennen welke manier haar prikkelde of wanneer het teveel werd.
Mijn vorige kat, Djuuls ( een vrouwtje) had ook van die streken. Een lieve knuffel maar als ze geaaid werd kon ze ook op een gegeven moment uithalen of je hand grijpen. Dit gebeurd vaker bij katten, het is gedrag wat ze kunnen vertonen als ze te lang geaaid worden of als het te 'dichtbij' komt. Het wordt in kattenboeken beschreven. Bij Djuuls zag je echter wel tekenen ( die ik moest leren herkennen). Ze werd een beetje geagiteerd, zwiepte met haar staart. Dan moest ik dus stoppen met aaien. En ook niet aaien met mijn arm helemaal om haar heen of aan haar buik komen. Ik leerde dus herkennen welke manier haar prikkelde of wanneer het teveel werd.
zondag 9 december 2007 om 15:20
Hi schorpioentje en annet,
Ik ben uiteraard ook geen deskundige maar heb wel wat 'katten' gedrag geleerd te zien aankomen. Zoals bijv. vanochtend: gaat ie als een gek door het huis rennen..en ik weet wel waarom, dan moet ie poepen en wil naar buiten.
En gisteravond ook, ik lag eens lekker onderuit op de bank tv te kijken, kat komt luid miauwend op me liggen, begint in mijn nek te kroelen, dus ik aai hem gezellig vanaf zijn wang naar achter zijn oren. Hij blijft daarvoor terugkomen want dat vind ie heerlijk, tot gekwijl aan toe. Zoekt ook mijn hand op zeg maar.
En ineens, begint die staart te kloppen dus ik dacht, ho, ff niets doen en ja hoor, een ferme beet in mijn hand, oren naar achter, ogen als schoteltjes, complete aanvals houding dus.
Toch vertrouwd hij me wel want hij gaat regelmatig met zijn rug naar me toe zitten of liggen. Dat is toch het teken dat een kat zich overgeeft.
Ah, ik heb nog wel wat leren met hem, maar dat geeft niet.
Maar wel fijn dat jullie meedenken, top!
Ik ben uiteraard ook geen deskundige maar heb wel wat 'katten' gedrag geleerd te zien aankomen. Zoals bijv. vanochtend: gaat ie als een gek door het huis rennen..en ik weet wel waarom, dan moet ie poepen en wil naar buiten.
En gisteravond ook, ik lag eens lekker onderuit op de bank tv te kijken, kat komt luid miauwend op me liggen, begint in mijn nek te kroelen, dus ik aai hem gezellig vanaf zijn wang naar achter zijn oren. Hij blijft daarvoor terugkomen want dat vind ie heerlijk, tot gekwijl aan toe. Zoekt ook mijn hand op zeg maar.
En ineens, begint die staart te kloppen dus ik dacht, ho, ff niets doen en ja hoor, een ferme beet in mijn hand, oren naar achter, ogen als schoteltjes, complete aanvals houding dus.
Toch vertrouwd hij me wel want hij gaat regelmatig met zijn rug naar me toe zitten of liggen. Dat is toch het teken dat een kat zich overgeeft.
Ah, ik heb nog wel wat leren met hem, maar dat geeft niet.
Maar wel fijn dat jullie meedenken, top!
zondag 9 december 2007 om 22:04
Onze kat heeft exact hetzelfde gehad. Ook aangereden en zijn middenrif gescheurd. Hij is ook met succes geopereerd maar nadien is zijn staart ook nog geamputeerd. De helft van zijn lichaampje is haarloos of is het wel teruggekomen, maar dan een andere kleur dan zijn eigen vacht.
Hij is qua karakter niets veranderd. Hij was destijds een half jaar en hij is nu 2,5 jaar. Hij is echt ontzettend lief.. hij laat zich aanhalen, hij haalt niet uit ook niet naar onze eenjarige dochter. Zij zijn echt maatjes. Ook heeft hij kattenvriendjes... deze mogen in onze tuin komen, maar andere katten moeten verdwijnen.
Lijkt inderdaad je kat getraumatiseerd is. Ook wel gevaarlijk natuurlijk je weet niet wat hij doet en ik kan me voorstellen dat je als buren zo'n kat niet echt ziet zitten. Ik zou het niet prettig vinden als een kat bijvoorbeeld uithaalt naar mijn dochter. Wat zegt de dierenarts ervan? Bij ons werd wel gezegd dat na zo'n zware operatie er wel een karakterwijziging kan plaatsvinden.
Hij is qua karakter niets veranderd. Hij was destijds een half jaar en hij is nu 2,5 jaar. Hij is echt ontzettend lief.. hij laat zich aanhalen, hij haalt niet uit ook niet naar onze eenjarige dochter. Zij zijn echt maatjes. Ook heeft hij kattenvriendjes... deze mogen in onze tuin komen, maar andere katten moeten verdwijnen.
Lijkt inderdaad je kat getraumatiseerd is. Ook wel gevaarlijk natuurlijk je weet niet wat hij doet en ik kan me voorstellen dat je als buren zo'n kat niet echt ziet zitten. Ik zou het niet prettig vinden als een kat bijvoorbeeld uithaalt naar mijn dochter. Wat zegt de dierenarts ervan? Bij ons werd wel gezegd dat na zo'n zware operatie er wel een karakterwijziging kan plaatsvinden.
maandag 10 december 2007 om 00:56
Ik zie dat de kat net een jaar is, het kan zijn dat hij in de puberteit zit, ik hoop en ga er eigenlijk van uit dat ie gecastreerd is? Dit gedrag kan ook veroorzaakt worden door te jong gescheiden te worden van moeder (onder de 12 weken). Hij vertrouwt je niet anders zou hij niet uithalen en bijten, dat is duidelijk een waarschuwing. Ik heb zelf ook een trauma kat en die doet exact hetzelfde, je ziet niet aankomen wanneer hij bijt (slaan doet ie niet) en als je het al ziet dan is het te laat. Mijn kat heeft geen sociaal gedrag geleerd (te vroeg uit nest) en weet niet dat ie eerst moet waarschuwen voordat ie bijt of slaat. Daarbij is hij mishandeld. Hij is nu heel oud, en vertrouwt mij wel (ik mag zelfs aan zijn buik komen) maar daar zijn jaren overheen gegaan en zijn leefwereld is heel beperkt (de huiskamer) maar daardoor voor hem overzichtelijk en veilig.
vrijdag 14 december 2007 om 13:57
ik denk dat je kat een trauma heeft opgelopen, dat kan bij dieren net zo goed.
er zijn ook katten-therapeuten. misschien dat je zo iemand er eens naar kan laten kijken.
een vriend van me had een kat die nooit op schoot wilde, bij niemand niet. behalve bij mij. ik geef reiki, en dat voelen dieren altijd aan, want sinds ik reiki geef komen alle dieren ineens naar me toe, waar ze dat voorheen niet deden.
ik heb deze kat in een paar weken tijd flink wat uurtjes reiki gegeven.
sindsdien was ze van haar schootangst af, en gaat ze voortaan wel bij iedereen op schoot.
misschien helpt reiki ook wel voor jouw kat. ik merk dat wanneer ik het aan dieren geef, ze veel rustiger worden, en je kan er ook trauma´s mee behandelen.
er zijn ook katten-therapeuten. misschien dat je zo iemand er eens naar kan laten kijken.
een vriend van me had een kat die nooit op schoot wilde, bij niemand niet. behalve bij mij. ik geef reiki, en dat voelen dieren altijd aan, want sinds ik reiki geef komen alle dieren ineens naar me toe, waar ze dat voorheen niet deden.
ik heb deze kat in een paar weken tijd flink wat uurtjes reiki gegeven.
sindsdien was ze van haar schootangst af, en gaat ze voortaan wel bij iedereen op schoot.
misschien helpt reiki ook wel voor jouw kat. ik merk dat wanneer ik het aan dieren geef, ze veel rustiger worden, en je kan er ook trauma´s mee behandelen.
