Moe van het denken

Het dreigen met naar de hel te gaan als je dit of dat bevestigt mijn negatieve beeld dat ik heb van religie. Het had best mooi kunnen zijn maar de onvrijheid die vaak wordt opgelegd kan ik niets mee. Ik weet dat het voor wie ermee is opgegroeid heel moeilijk is om daarvan los te komen maar ik hoop toch dat je de kracht vindt.

Je bent tevreden met het nieuwe fundament wat je hebt opgebouwd.
Waarom laat je je fundament ondergraven door je familie?

Zij zijn overtuigd dat je naar de hel gaat. Maar ben jij daarvan overtuigd? Of ben je geïndoctrineerd en daarom angstig voor wat er na je dood met je gebeuren gaat?

Gecondoleerd met het verlies van je vader. Dat lijkt me, ondanks de worsteling met religie die je beschrijft, een pittig verlies.

Als je er niet de diepte over in wil gaan met je familie zouden zij dan wellicht genoegen nemen met de stelling dat jouw relatie met jouw God persoonlijk en privé is? Als buitenstaander en niet dogmatisch gelovige lijkt het me ook een kwestie van fatsoen dat je accepteert dat iemand anders, zéker in een emotioneel zo beladen periode, meer aan de binnenkant bezig is met zijn of haar geloof dan naar buiten toe.

Loop je de kans je familiebanden kwijt te raken als jouw levensvisie (teveel) afwijkt van die van de rest van je familie?

Je hebt net je vader verloren en bent nu dus enorm kwetsbaar. Is dit voor jou het goede moment om over dit soort zaken na te denken?

Och jeetje ik heb echt met je te doen. Je vader verliezen is al ernstig genoeg
Geloof moet toch een verrijking van je leven zijn en geen blok aan je been.
Als je familie zo streng is denk ik dat je moet doen alsof en anders je familie loslaten.
Zoals jij erover schrijft lijkt er geen middenweg te bestaan

Ik heb hetzelfde meegemaakt. En ben er nog niet zo gek lang geleden achter gekomen dat er een (Engelse) term voor is; deconstruction.
Vooral op instagram ben ik daarmee héél veel herkenbare posts en gelijkgestemden tegengekomen en dat deed me echt goed. Misschien heb jij er ook iets aan.

Ultimately, a person engages in deconstruction in order to see what of their faith is worth keeping and what needs rebuilding. If they determine that nothing was worth salvaging—that they can no longer believe—they will ultimately choose to walk away, or “deconvert.” However, if they determine that something is worth salvaging, they will then begin reconstructing from that foundation, rebuilding a faith that feels more authentic to how they perceive God. Because the faith journey is so personal, the choice of what to do after deconstruction is up to the person and no one else.

Arizona15 schreef: ↑

21-04-2022 12:14

In het geloof van mijn familie is niet bidden bijna een doodzonde en daarmee verval je in ongeloof. Bidden is de kern, ik heb vroeger wel vaak discussies gehad met familie en ik had het idee dat ze accepteerden dat ik het geloof iets anders beleefde dan zij. Maar ik merk dat zeker met dit soort gebeurtenissen ze er toch moeite mee hebben.

Zij weten niet dat ik mij heb afgekeerd van het geloof. Dat zal ook nooit gebeuren, want dan raak ik echt familie kwijt en ben ik de paria. Ik ben daar helaas niet sterk genoeg voor.

Je bent dus heel stiekem in de kast aan het zitten de paria al aan het uithangen.
Want je bent bij hen dus totaal niet jezelf.
Je speelt een act, de vrome dochter / zus / nicht / tante / kleinkind enzovoort. Maar in werkelijkheid ben je dat niet.
En dat kost je bakken met energie.

Afstand nemen van de familie is voor jou en je gezondheid al een heel stuk beter. Verhuizen naar 200 kilometer verderop kan ook helpen, letterlijk afstand nemen. Je zo langzaam losweken uit deze hersenspoeling. Want dat is het.

Bidden kan namelijk ook in je hoofd, terwijl je op de fiets zit of in de bus bent. Dat hoeft niet voor alles en iedereen te zien te zijn. En stel dat blijkt dat je bij Petrus komt na de dood. Heb je dan gewoon een goed leven geleid? Mensen niet moedwillig gekwetst? Bedrogen, leed aangedaan, heb je zinvol geleefd, volgens de 10 geboden? Is dat dan niet een veel beter leven dan hoe je familie het doet, door mensen moedwillig angstig te maken, bevreesd, onzeker en zeker niet de beste versie van zichzelf?

Arizona15 schreef: ↑

21-04-2022 12:33

Goede vraag. Absoluut. Ik ben inderdaad extra kwetsbaar, ik ben afgelopen dagen door zoveel mensen aangesproken die mij condoleren en zeggen dat mijn vader op een mooiere plek is en dat ik extra moet bidden voor hem. Ik lig dan in bed en vraag mij dan af, waar is mijn vader nu, zijn ziel? is hij in de hemel? of is hij gewoon helemaal weg? En aan de andere kant het schuldgevoel, het gevoel dat ik hem met mijn gebeden niet dichter bij God kan brengen. Het verscheurt mij en ik weet dat ik misschien over een paar dagen wat stabieler ben en meer helder na kan denken.

Als je elke keer dat je aan je vader denkt, zijn ziel aanbeveelt bij God, is dat dan niet al een veel krachtiger signaal dan op stipte momenten en in een heel rijtje van mensen waarvoor gebeden moet worden?

Mijn familie weet het trouwens wel. En ons contact is daardoor oppervlakkig, maar niet weg.
Je hoeft niet uit angst vast te houden, als zij je los zouden laten om jouw keuzes, wat is het contact dan überhaupt waard?

Maar goed, ook al is het logisch dat je er nu over nadenkt, je hoeft nu geen definitieve keuzes te maken. Geef jezelf tijd. Sterkte!

Och wat naar.
Ook ik ben opgevoed met hemel en hel. Zelf nog steeds gelovig maar op een andere manier dan vroeger. Ik merk bij mijzelf (en ook andere geloofsgenoten die soortelijk als mij zijn opgevoed) dat dit vaak zó diep van binnen zit, dat het heel veel moeite kost om dit volledig los te laten. Er is vroeger zó gehamerd op bepaalde dingen, ook al geloof je zelf dat het niet zo is, ergens twijfel je toch nog. Want stel dat zij toch gelijk hebben.
Helaas geen concrete tips. Wel denk ik dat je stevig in je schoenen moet staan om je hierover goed te kunnen uitdrukken / verwoorden. En dat lukt nu misschien niet omdat je onlangs je vader bent verloren.

Mijn familie weet dat ik anders geloof dan hen, en hoewel ik weet dat ze er niet 100% achterstaan en het jammer vinden dat ik hun geloof niet meer aanhang, hebben wij er gelukkig nooit discussies over.

Hai TO, ik kan je Inge Bosscha aanraden. Zoek haar maar eens op op FB, ze is ervaringsexpert als het gaat om kerkverlating en aanverwante zaken. Ik denk dat je bij haar veel herkenning zult vinden.
Zelf heb ik stapsgewijs alles van mijn christelijke geloof op de proef gesteld en losgelaten. Spiritueel gezien geloof ik nog steeds in de aanwezigheid van God, maar ik heb elke zekerheid en elk dogma losgelaten. In dit proces kwam ik erachter dat ik het potentiele leven na de dood een slechte reden vindt om te geloven. Ik weet het echt niet meer, wie of wat God is, of er iets is na de dood. En daar ben ik nu ontzettend senang mee, want volgens mij kúnnen we dat ook niet weten. We kunnen ons best doen in het heden, ons eventueel laten leiden door de normen en waarden die Jezus ons heeft voorgeleefd. Het gaat om het nu. Als alleen het leven na de dood zou tellen, wat doen we dan hier?

Dan nu concreet, ik zou in een publieke situatie mijn handen vouwen en mijn eigen gedachten de ruimte geven/mediteren. Hoe jij een stilte moment invult is aan jou. En als men iets vraagt, kun je wellicht zeggen dat het tussen jou en God is. Je bent niemand verantwoording schuldig. Een discussie aangaan heeft geen zin helaas. De mensen om je heen zijn er echt van overtuigd dat je naar de hel gaat en willen je hiervoor behoefte, daar kun je niets aan veranderen.

Ik herken de verwarde angsten en rouw.
Toen een familielid overleed, was ik ervoor al lang eigenlijk ongelovig. Thuis zijn ze wel allemaal gelovig, maar veel kennis werd niet overgedragen. Dat vond ik soms wel jammer, want zonder kennis is het heel moeilijk om je aan een geloof vast te kunnen houden.
Ik werd alleen niet verafschuwd als ik niet mee bad. Ik heb zelfs een keer uitgesproken dat ik niet geloofde totdat ik mijn eigen onderzoek had verricht. Ik weet nog dat mijn zus hierom kwaad werd en naar mijn ouders rende om te delen dat ik afvallige ben. Mijn vader moest er om lachen en vond het goed dat ik mezelf ging verdiepen. Ik wilde meer diepgang, alle geloven een kans geven en er volledig achterstaan. Uiteindelijk heb ik mijn zoektocht afgebroken doordat ik merkte dat je heel wat kanten op kan gaan. Hierdoor kan je meer verward van raken doordat het zo veel is om te ontdekken.

Naarmate de tijd verstreek voelde ik geen druk meer om mijn persoonlijke zoektocht te verdiepen en liet ik het jaren lang links liggen. Er werd wel eens herinnerd dat ze hoopte dat ik ook het pad zou volgen en dat ze voor mij baden dat ik geleid zou worden. Dat vond ik wel heel mooi. Uiteindelijk kreeg ik ook mensen op werk die me bepaalde vragen stelde wat me aan het denken zette. Ik vond het vrij bijzonder dat mensen op mij pad kwamen die helemaal niets van het geloof praktiseerde, maar mij wel aanmoedigde om er wat mee te doen. Ik had er interessante gesprekken mee en toen kwamen weer bepaalde kritische vragen die me dwars zaten waardoor ik het geloof niet wilde praktiseren.

Denk aan vragen zoals in je eerder post waarom worden mensen die een ander geloof praktiseren naar de hel gestuurd.
Waarom laat god veel mensen pijnigen als test voor een andere oneindige leven. Welk geloof is dan wel juist en waarom niet enz.

Tijdens de rouw en herinneringen aan het geloof werd ik weer bewust van het feit dat ik me leeg, onrustig, angstig en doelloos voelde.
Ik ben toen weer meer gaan lezen en gaan onderzoeken, wat wederom voor veel verwarring kan zorgen. Toen gaan loslaten en maar eens gaan bidden en dan niet alleen bidden zoals religie dat voorschrijft.
Maar ook praten waar je tegen aan loopt en vragen wat je wil of behoefte aan hebt. Dit zorgde voor mij voor voor veel rust.
Gaandeweg kwamen de antwoorden waar ik naar op zoek was vanzelf of zocht ik de juiste personen op die meer kennis had om op bepaalde vragen antwoord te krijgen.
Dit heeft mij persoonlijk op dat moment staande gehouden.

Mensen die je dingen opleggen en dreigen met de hel is niet hoe je mensen toetrekt. Dat is niet de manier om het aan te pakken.
Praktiseren in een geloof en bidden horen je meer rust te geven. De angst voor hel is bij mensen die sterker in hen geloof staan en dat is wellicht hen reden te vasthouden aan religie. Dat werkt niet voor iedereen en ieder mens zit op een andere fase in zijn leven en heeft een andere mentaliteit.

Kijk vooral naar waar jij behoefte aan hebt en waar jij mogelijk je kracht vandaan kunt halen.
Als dat is niet geloven; dan is dat prima. Knaagt het nog steeds aan je doordat je het gevoel heb dat er iets ontbreekt en meer wilt ontdekken. Dan ga je dat gevoel erna en verdiep je wat meer opdat je rust en kracht zal vinden in wat je ook mag vinden als antwoord.

Rouw zorgt vaak niet alleen voor een verlies, maar ook tijdens het verwerken ga je op zoek naar antwoorden of rust doordat je stil staat bij het leven en dood. Dat roept soms vraagtekens op waar je wellicht wel of niet bij wilt stilstaan en je dwingt na te denken over wie je bent, wat je gelooft en hoe je dat wilt invullen in je leven.

Er is volgens mij een enorm lange wachtlijst voor de hel. Daar kom je niet in als je alleen maar niet bidt. Zoek ongelovige vrienden en probeer van het leven te genieten. Verschrikkelijk dat je zo geïndoctrineerd bent. Je kunt ook zonder religie een goed mens zijn. Wees dat. Probeer afstand te nemen van je familie en deel zo min mogelijk met ze. Veel sterkte.

Och wat naar voor je. Gecondoleerd met het verlies van je vader.
Ik heb geen ervaring met hetgeen waar je mee worstelt, maar ik kan me wel voorstellen dat je in een situatie van rouw/stress heel erg ‘in je hoofd’ gaat zitten. Ik doe dat als ik mijn emoties uit de weg probeer te gaan.
Lukt het je om lief voor jezelf te zijn, in gedachten en in daden?

Arizona15 schreef: ↑

21-04-2022 12:09

Maar het beeld dat je naar de hel gaat als je het verkeerde gelooft rijmde niet met het beeld wat ik had van God.

Houwen zo.

Gecondoleerd.

Misschien helpt het als je voor jezelf benadrukt waarom die hel zo stellig wordt gepredikt. Bindmiddel, door mensen in het leven geroepen.

Dan kun je dat stukje proberen naast je neer te leggen, maar hoeven andere troostrijke gedachten niet op de schop.

Ach, dan is het deze periode helemaal even 'in your face' met de Ramadan denk ik zo. En dan snap ik het bidden discussie verhaal ook beter.

En toch mag je op zoek naar een vorm van religie die bij jou past en zal je familie dit moeten accepteren, dat jij een (zeer) gematigde moslima bent.

Hoezo noem je jezelf ‘helaas niet zo dapper’?
Ik vind het juist heel erg dapper dat jij je eigen proces durft door te maken. Je houdt daarmee rekening met je familie en wat jij zelf aankan. Wees lief voor jezelf, zeker in deze tijd.