Nog iets vertellen over overleden persoon?

VallendeSterren schreef: ↑

19-10-2022 23:01

Ik snap niet zo goed hoe je iemand kunt herdenken op een manier waarvan je weet dat het niet bij die persoon past, en waarom je dat in vredesnaam zou willen.

Dat je niet alle wensen van de overledene inwilligt betekent toch niet direct dat het afscheid niet meer bij die persoon past? Ik heb het meermaals meegemaakt, op grotere en kleinere punten en op meer en minder respectvolle wijze. En waarom? Omdat relaties tussen mensen (júist met degene die het afscheid moeten organiseren) vaak gelaagd en complex zijn. En omdat de mensen die afscheid moeten nemen ook eigen behoeftes hebben die soms schuren met die van elkaar en met die van de overledene. Daar moet dan altijd een weg in gevonden worden waar in mijn omgeving de wil van de dode niet altijd de wet is. Net zoals niet alle rouwenden hun zin kunnen krijgen. En soms zijn het puur praktische overwegingen. Een suf voorbeeld: iemand die een uitgesproken afkeer tegen gele bloemen had overleed vlak voor Pasen en de uitvaart vond plaats in een kerk versierd met jawel... een zee van gele bloemen.

Ons werd het ook gewoon aangeraden door de uitvaartbegeleider, om niet al te star vast te houden aan de wensen die de stervende had uitgesproken maar ook ruimte voor onze eigen wensen en behoeftes te nemen. Dat kan best met respect. Ik vond dat logisch en prettig, maar dat verschilt duidelijk per persoon.

ollie-ollie schreef: ↑

19-10-2022 23:45

Ons werd het ook gewoon aangeraden door de uitvaartbegeleider, om niet al te star vast te houden aan de wensen die de stervende had uitgesproken maar ook ruimte voor onze eigen wensen en behoeftes te nemen. Dat kan best met respect. Ik vond dat logisch en prettig, maar dat verschilt duidelijk per persoon.

Ik zit echt anders in elkaar denk ik, waarom zou ik zelf wensen en behoeftes hebben voor de begrafenis van mijn vader bijvoorbeeld, hij was toch dood, dus het ging nou juist effe niet om mij.
En als het de laatste wens van de overledene is dat iedereen naakt op één been rond hupsend een liedje zingt ofzo dan kan ik mij er nog iets bij voorstellen, en sommige dingen zijn misschien niet te organiseren.
Maar gewone wensen over wie er wel en niet is uitgenodigd, en wel of geen bloemen en wat voor muziek, dat maakt voor mij toch niks uit?
Als ik al die dingen wil dan kan ik dat toch ook thuis doen, ik leef tenslotte nog.

En een begrafenis is nog één ding, maar maar een gesprek aangaan met iemand over die persoon, terwijl je weet dat de overledene die mensen niet eens op de hoogte wilde stellen vind ik heel erg raar.
Dan moet je wel heel erg veel aannames doen over iemand met wie je niks meer kunt bespreken, en echt voor die persoon gaan denken (het zal wel niet erg zijn, hij/zij zou vast niet boos zijn etc)
Ik ben geen medium, dus daar begin ik niet aan

Maleficent schreef: ↑

19-10-2022 21:24

Maar even een vraag: Is dit allemaal vanuit persoonlijke sfeer deze antwoorden dat je de informatie wel wil delen of spreken hier mensen vanuit hun werksituatie?

Mijn antwoorden vanuit persoonlijke sfeer.

Mijn vader overleed volkomen onverwachts. Hij had door recente ervaringen (enkele maanden ervoor verongelukte een oom) wel zaken op papier gezet rondom telefoonnummers en wie te bellen voor het afhandelen van zaken. Maar de uitvaart zelf… dat stukje had hij nog niet ingevuld. Wij wisten allemaal dat hij niets met geloof of kerk had. Hij riep zolang als ik mij kon herinneren dat er ‘sympathy for the devil’ van de Rolling Stones gedraaid moest worden op zijn uitvaart. En dat er een open bar moest zijn. En geen pastoor aan zijn kist. En een kist… gewoon een kartonnen doos want die lijkenpikkers gunde hij die centen niet voor een stuk hout dat de grond of het vuur in ging. En nog wat van die kreten. Allemaal gedaan in de veronderstelling zo oud te worden dat er alleen maar jongere familieleden aanwezig zouden zijn en een handjevol veteranen in een luier van zijn eigen generatie.
In de praktijk overleed hij relatief jong, zat ik met een moeder die compleet onder de pillen zat om nog te kunnen functioneren laat staan communiceren, een zus die haar ogen niet meer open kreeg van het huilen (ontstoken), een broer die compleet de weg kwijt was want de laatste keer dat hij pa had gezien hadden ze woorden gehad, een zeer hoogbejaarde gelovige man die zijn derde kind moest gaan begraven… Ik was zo opgelucht dat een tante gelijk op een vliegtuig sprong om mij te komen helpen met al die randzaken zoals wat te serveren op de koffietafel, bloemstukken, kist, enz.

Er kwam geen kerkelijke uitvaart maar wel een avondwake in de kerk (vanwege opa). Hele mooie bloemstukken (zag ik later op een foto terug) maar mijn zus zei gelijk: ‘Oh papa had een bloedhekel aan lelies’. Goed gevuld buffet met broodjes, soepen, vlaaien en vloeibare zaken (vond moeder belangrijk) maar zelf kreeg ik niets af. Er waren zoveel mensen dat ik niet meer weet wie ik allemaal een hand heb gegeven. En ik heb met een Disney prinses mp3-spelertje van nichtje bij die crematie-lift of hoe het ook heet in mijn eentje gestaan toen de kist richting het crematoriumgedeelte zelf ging met dat liedje van de Stones.

Ik denk oprecht niet dat mijn vader had gewild dat zijn hoogbejaarde vader wakker zou moeten liggen van een ‘heidense uitvaart’ en hel en verdoemenis voor zijn oudste zoon met een liedje als ‘sympathy for the devil’ om het af te toppen. Of dat mijn moeder gedrogeerd met tranquillizers vier uur in een soort Woodstockfeestje had moeten zitten aan die open bar. Of met mijn zus die niet kon stoppen met huilen bij een bloemist te staan en tig fotoboeken met voorbeelden doorbladeren voor een of andere hippie guirlande die hij ‘wel mooi zou vinden’. Dat ik stad en land af zou gaan op zoek naar een kartonnen doodskist of 100% milieuvriendelijke lijkwade. Ik had genoeg aan de levenden op dat moment, en aan mijzelf. Ik denk oprecht dat hij ons welzijn een stuk belangrijker zou vinden dan die klote bloemen, een stuk muziek a of b, wel of geen open bar, enz.

In mijn Dela boekje heb ik gewoon geschreven: ‘Het maakt mij allemaal niets uit, doe wat voor jullie goed voelt’. Een uitvaart is er in mijn ogen voor de levenden, die moeten verder na een afscheid. Ik merk er dan toch niets meer van. Voor mijn part doneren ze mij aan de wetenschap.

lemoos2 schreef: ↑

20-10-2022 01:52

In mijn Dela boekje heb ik gewoon geschreven: ‘Het maakt mij allemaal niets uit, doe wat voor jullie goed voelt’. Een uitvaart is er in mijn ogen voor de levenden, die moeten verder na een afscheid. Ik merk er dan toch niets meer van. Voor mijn part doneren ze mij aan de wetenschap.

Amen.

In mijn optiek moeten de levenden verder.

Er zijn zoveel gekwetste en verdrietige mensen op de wereld met gecompliceerde familie situaties. En die mensen kiezen bij leven bijvoorbeeld allemaal voor geen contact. Maar die mensen denken 100% vanuit zichzelf. Wat logisch is, want hun pijn en wat ook 100% mag, want hun leven.

Maar heel vaak kent een familie situatie 2 gezichtspunten. Waarbij met een beetje inleven beide kanten prima begrijpelijk zijn. Dat iemand dat bij leven niet kon of wilde is soms een noodlottige keuze. Maar als ik intens verdrietige mensen tegenover me heb met net die andere kant van de medaille die net zo goed een onderdeel is van het gehele verhaal en ik zou ook maar een piepklein beetje lucht kunnen brengen, waar de overledene het niet kon en zo ondersteunend zijn in het verwerken, dan laat ik mij geen dode voorschrijven dat niet te doen vanwege de pijn die hij of zij bij leven had. En zo maak ik mijn eigen keuzes. Want at the end gaat het erom 'kan ik leven met mijzelf'. En soms zal dat kwartje dan vallen richting overledene en soms naar nabestaanden. Wat dat betreft ben ik weinig principieel. De overledene krijgt wel het voordeel van de twijfel als ik het niet weet. Mijn trouw ligt eerst daar, maar kán alsnog verschuiven, afhankelijk van omstandigheden.

lemoos2 schreef: ↑

20-10-2022 01:52

Mijn antwoorden vanuit persoonlijke sfeer.

Mijn vader overleed volkomen onverwachts. Hij had door recente ervaringen (enkele maanden ervoor verongelukte een oom) wel zaken op papier gezet rondom telefoonnummers en wie te bellen voor het afhandelen van zaken. Maar de uitvaart zelf… dat stukje had hij nog niet ingevuld. Wij wisten allemaal dat hij niets met geloof of kerk had. Hij riep zolang als ik mij kon herinneren dat er ‘sympathy for the devil’ van de Rolling Stones gedraaid moest worden op zijn uitvaart. En dat er een open bar moest zijn. En geen pastoor aan zijn kist. En een kist… gewoon een kartonnen doos want die lijkenpikkers gunde hij die centen niet voor een stuk hout dat de grond of het vuur in ging. En nog wat van die kreten. Allemaal gedaan in de veronderstelling zo oud te worden dat er alleen maar jongere familieleden aanwezig zouden zijn en een handjevol veteranen in een luier van zijn eigen generatie.
In de praktijk overleed hij relatief jong, zat ik met een moeder die compleet onder de pillen zat om nog te kunnen functioneren laat staan communiceren, een zus die haar ogen niet meer open kreeg van het huilen (ontstoken), een broer die compleet de weg kwijt was want de laatste keer dat hij pa had gezien hadden ze woorden gehad, een zeer hoogbejaarde gelovige man die zijn derde kind moest gaan begraven… Ik was zo opgelucht dat een tante gelijk op een vliegtuig sprong om mij te komen helpen met al die randzaken zoals wat te serveren op de koffietafel, bloemstukken, kist, enz.

Er kwam geen kerkelijke uitvaart maar wel een avondwake in de kerk (vanwege opa). Hele mooie bloemstukken (zag ik later op een foto terug) maar mijn zus zei gelijk: ‘Oh papa had een bloedhekel aan lelies’. Goed gevuld buffet met broodjes, soepen, vlaaien en vloeibare zaken (vond moeder belangrijk) maar zelf kreeg ik niets af. Er waren zoveel mensen dat ik niet meer weet wie ik allemaal een hand heb gegeven. En ik heb met een Disney prinses mp3-spelertje van nichtje bij die crematie-lift of hoe het ook heet in mijn eentje gestaan toen de kist richting het crematoriumgedeelte zelf ging met dat liedje van de Stones.

Ik denk oprecht niet dat mijn vader had gewild dat zijn hoogbejaarde vader wakker zou moeten liggen van een ‘heidense uitvaart’ en hel en verdoemenis voor zijn oudste zoon met een liedje als ‘sympathy for the devil’ om het af te toppen. Of dat mijn moeder gedrogeerd met tranquillizers vier uur in een soort Woodstockfeestje had moeten zitten aan die open bar. Of met mijn zus die niet kon stoppen met huilen bij een bloemist te staan en tig fotoboeken met voorbeelden doorbladeren voor een of andere hippie guirlande die hij ‘wel mooi zou vinden’. Dat ik stad en land af zou gaan op zoek naar een kartonnen doodskist of 100% milieuvriendelijke lijkwade. Ik had genoeg aan de levenden op dat moment, en aan mijzelf. Ik denk oprecht dat hij ons welzijn een stuk belangrijker zou vinden dan die klote bloemen, een stuk muziek a of b, wel of geen open bar, enz.

In mijn Dela boekje heb ik gewoon geschreven: ‘Het maakt mij allemaal niets uit, doe wat voor jullie goed voelt’. Een uitvaart is er in mijn ogen voor de levenden, die moeten verder na een afscheid. Ik merk er dan toch niets meer van. Voor mijn part doneren ze mij aan de wetenschap.

Mooi verhaal toch eigenlijk wat jij hier neerzet. Toch wel alles gedaan wat je vader wilde maar dan met zijn gevoel en liefde voor de nabestaanden in gedachten
Ik heb alleen muziekwensen voor mijn crematie de rest mag mijn man/ kinderen invullen. Niet omdat ik er niet over na wil denken maar omdat het hun afscheid zou zijn.
Zelfs mijn zus met wie ik vrijwel geen contact heb is welkom, zij moet namelijk rouwen ( of niet) het ligt aan man/ kinderen wat zij aankunnen en dat zal ook heel erg liggen aan de leeftijd en manier waarop je gaat denk ik.

Aan TO, doe waar jij mee kan leven maar een summiere uitleg aan de nabestaanden die je ook de overledene geen kwaad mee.

Singlejingle schreef: ↑

20-10-2022 02:57

Amen.

In mijn optiek moeten de levenden verder.

Er zijn zoveel gekwetste en verdrietige mensen op de wereld met gecompliceerde familie situaties. En die mensen kiezen bij leven bijvoorbeeld allemaal voor geen contact. Maar die mensen denken 100% vanuit zichzelf. Wat logisch is, want hun pijn en wat ook 100% mag, want hun leven.

Maar heel vaak kent een familie situatie 2 gezichtspunten. Waarbij met een beetje inleven beide kanten prima begrijpelijk zijn. Dat iemand dat bij leven niet kon of wilde is soms een noodlottige keuze. Maar als ik intens verdrietige mensen tegenover me heb met net die andere kant van de medaille die net zo goed een onderdeel is van het gehele verhaal en ik zou ook maar een piepklein beetje lucht kunnen brengen, waar de overledene het niet kon en zo ondersteunend zijn in het verwerken, dan laat ik mij geen dode voorschrijven dat niet te doen vanwege de pijn die hij of zij bij leven had. En zo maak ik mijn eigen keuzes. Want at the end gaat het erom 'kan ik leven met mijzelf'. En soms zal dat kwartje dan vallen richting overledene en soms naar nabestaanden. Wat dat betreft ben ik weinig principieel. De overledene krijgt wel het voordeel van de twijfel als ik het niet weet. Mijn trouw ligt eerst daar, maar kán alsnog verschuiven, afhankelijk van omstandigheden.

Dit gaat over totaal iets anders dan hetgeen Lemoos beschrijft in mijn optiek. In Lemoos situatie was er geen sprake van geen contact, boosheid of ruzie.
En juist in die situaties ben ik van mening dien je de wens van een overledene wel te respecteren. Die maakt niet voor niets dergelijke keuzes.
Ik schrik ervan hoeveel mensen hier meeschrijven die de wensen van de overledene tav zaken die er echt toe doen niet willen respecteren.

Je kan tegen iedereen vertellen wat hij deed; dat hij bij de ABN werkte, elke dag blijmoedig met de tram naar zijn werk ging, 's avonds Rummicub speelde en elke vrijdagavond uitging, maar niet dat hij bij een psychiater liep, bang was van muizen en woedend werd als hij het woord "vader" hoorde.

Je moet je enigszins inleven in het "waarom" van zijn verzoek.

Vraagt men naar iets wat je niet vertellen wil, dan zeg je dat je het je niet herinnert.

ririanneke schreef: ↑

20-10-2022 08:42

De andere persoon was alleen via werk betrokken bij de overledene en zou het volgens de wet al helemaal niet mogen doen. Maar die keuze moet degene zelf maar maken.

Ik vind dit heel heftig. Maar dat komt omdat wij te maken hebben met zwaar verstoorde familierelaties. Ik moet er niet aan denken dat als er iets met ons gebeurd, en deze familieleden willen dan toch meer details, dat iemand vanuit haar werk dat toch gaat delen, ondanks dat er duidelijk een grens is aangegeven.

Wie ben jij om te bepalen dat die nabestaanden daar recht op hebben als afsluiting, omdat zij verder moeten? Je kan onmogelijk weten waarom mensen zulke keuzes maken. Je kan niet weten of iemand onterecht rancuneus was.

Ttroeteltje schreef: ↑

20-10-2022 07:39

Dit gaat over totaal iets anders dan hetgeen Lemoos beschrijft in mijn optiek. In Lemoos situatie was er geen sprake van geen contact, boosheid of ruzie.
En juist in die situaties ben ik van mening dien je de wens van een overledene wel te respecteren. Die maakt niet voor niets dergelijke keuzes.
Ik schrik ervan hoeveel mensen hier meeschrijven die de wensen van de overledene tav zaken die er echt toe doen niet willen respecteren.

Mijn loyaliteit naar de overledene zou groter zijn dan die aan de nabestaanden die ik niet ken. Voel me er ook niet toe geroepen info te delen.

Het is ook niet aan een ander om te bepalen dat jouw prive info gedeeld mag worden.

ririanneke schreef: ↑

20-10-2022 08:42

Wat veel reacties en meningen. Ik ga het gesprek niet aan. Ook omdat niet alles wat ik weet over die persoon privé tot mij is gekomen maar ook deels omdat ik er via mijn werk bij betrokken was. Die informatie mag dus sowieso niet gedeeld worden en ik ben bang dat tijdens een gezellig gesprek toch ook dat soort gegevens op tafel komen, je zegt denk ik snel iets waarvan je later denkt: was beter geweest van niet. De andere persoon was alleen via werk betrokken bij de overledene en zou het volgens de wet al helemaal niet mogen doen. Maar die keuze moet degene zelf maar maken.

Gelijk heb je hoor, als het niet goed voelt niet doen!

Noia schreef: ↑

20-10-2022 09:17

Mijn loyaliteit naar de overledene zou groter zijn dan die aan de nabestaanden die ik niet ken. Voel me er ook niet toe geroepen info te delen.

Het is ook niet aan een ander om te bepalen dat jouw prive info gedeeld mag worden.

Inderdaad.

ririanneke schreef: ↑

20-10-2022 08:42

Wat veel reacties en meningen. Ik ga het gesprek niet aan. Ook omdat niet alles wat ik weet over die persoon privé tot mij is gekomen maar ook deels omdat ik er via mijn werk bij betrokken was. Die informatie mag dus sowieso niet gedeeld worden en ik ben bang dat tijdens een gezellig gesprek toch ook dat soort gegevens op tafel komen, je zegt denk ik snel iets waarvan je later denkt: was beter geweest van niet. De andere persoon was alleen via werk betrokken bij de overledene en zou het volgens de wet al helemaal niet mogen doen. Maar die keuze moet degene zelf maar maken.

Goed doordachte keus.
Ik twijfel of je die collega nog een keer op haar professionele plicht kan wijzen.

Hangt van de situatie af. Wat is iemands rechtvaardiging om zichzelf daar een rol in toe te bedelen?
Misschien valt het allemaal mee wat zij wil bespreken. Maar vaak doen mensen zoiets feitelijk niet "voor een ander", maar omdat ze zichzelf zo belangrijk vinden, en als redder of bemiddelaar willen optreden.
Soort van shinen met zelfbedachte goede daden.

Terwijl ze in de praktijk postuum niet heel veel aan een situatie kunnen veranderen. De overledene zal er niets aan hebben, en als buitenstaander is het lastig te zeggen of de nabestaanden zuivere motieven hebben en ook echt iets hebben aan een nabespreking. Of dat het voor hun een soort nieuwsgierigheid is, of gelijk willen krijgen oid. Ze hadden bij leven moeite kunnen doen.

Tijd is gepasseerd.

Maleficent schreef: ↑

20-10-2022 09:05

Je kan niet weten of iemand onterecht rancuneus was.

En als het onterecht is, mag het dan wel?