Overig
alle pijlers
pfff..
maandag 2 februari 2009 om 14:55
maandag 2 februari 2009 om 15:00
Tuurlijk mag het wel!!! En schreeuw het maar lekker van de daken, kan jou het schelen. Jemig het is je vader, die mag je voor altijd missen. Nu, over een jaar, over 10 jaar en zelfs als je 80 bent. Steeds op een andere manier, maar het gemis blijft.
Heel veel sterkte meid! Praat erover hoor, ook als je denkt dat mensen er gek van worden. Dan zoek je weer andere mensen op. Als je het wegstopt wordt het alleen maar erger.
Heel veel sterkte meid! Praat erover hoor, ook als je denkt dat mensen er gek van worden. Dan zoek je weer andere mensen op. Als je het wegstopt wordt het alleen maar erger.
maandag 2 februari 2009 om 15:03
Heel veel sterkte.
Het is precies wat Amalia zegt, het gemis zal altijd blijven, en steeds op een andere manier.
Het scherpe verdriet slijt vanzelf, maar overgaan zal het nooit helemaal. Althans, bij mij niet.
Ik verloor mijn vader op mijn 18e, ben nu 24 en er zijn nog heel wat momenten dat ik m mis en aan m denk.
Maar een herinnering in liefde is beter dan geen herinnering.
Het is precies wat Amalia zegt, het gemis zal altijd blijven, en steeds op een andere manier.
Het scherpe verdriet slijt vanzelf, maar overgaan zal het nooit helemaal. Althans, bij mij niet.
Ik verloor mijn vader op mijn 18e, ben nu 24 en er zijn nog heel wat momenten dat ik m mis en aan m denk.
Maar een herinnering in liefde is beter dan geen herinnering.
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
maandag 2 februari 2009 om 15:13
Mijn vader is 4 maanden geleden overleden, ook op erg jonge leeftijd. Ik heb ook het idee dat het nu wel eens makkelijker zou moeten worden, maar het tegendeel is waar. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Er is geen uur dat ik niet aan hem denk. Ik ben nog steeds heel erg verdrietig en heb ook het idee dat mensen niet meer zo op mijn verhaal zitten te wachten. Fat zei ik laatst tegen een vriendinnetje en toen reageerde ze wel heel erg lief. Ze zei iets van: "andersom zou je toch hetzelfde doen? Dan zou je toch ook willen dat ik mijn verdriet niet voor me hield, maar er met je over zou praten?". Dat vond ik wel heel fijn.
Wat ik wil zeggen: probeer niet te veel voor anderen te denken. Als ze je verhaal echt niet willen horen, zullen ze dat wel zeggen. Misschien ook wel niet, maar dat is dan hun ding. Al denk ik zelf dat als het echt goede vriendinnen zijn, ze je graag willen helpen.
Wat ik wil zeggen: probeer niet te veel voor anderen te denken. Als ze je verhaal echt niet willen horen, zullen ze dat wel zeggen. Misschien ook wel niet, maar dat is dan hun ding. Al denk ik zelf dat als het echt goede vriendinnen zijn, ze je graag willen helpen.
maandag 2 februari 2009 om 15:29
Nou dat is ook wel vrij ondoordacht van je collega's vind ik.
Maar het feit is wel, mensen die verder van je af staan, er inderdaad niet bij elke opmerking stil staan.
Ik maakte laatst zelf ook een opmerking tegen een collega wiens vader pas is overleden waarvan ik later dacht, nou Paque, daar had je wel wat beter over na kunnen denken.
Dit soort dingen gebeuren, maar dat maakt het niet minder zuur...
Wat mooi dat je vader je nog heeft weg kunnen geven.
De mijne zal dat niet meer kunnen en hoewel ik helemaal geen waarde hecht aan tradities vind ik dat best heel erg!
Maar het feit is wel, mensen die verder van je af staan, er inderdaad niet bij elke opmerking stil staan.
Ik maakte laatst zelf ook een opmerking tegen een collega wiens vader pas is overleden waarvan ik later dacht, nou Paque, daar had je wel wat beter over na kunnen denken.
Dit soort dingen gebeuren, maar dat maakt het niet minder zuur...
Wat mooi dat je vader je nog heeft weg kunnen geven.
De mijne zal dat niet meer kunnen en hoewel ik helemaal geen waarde hecht aan tradities vind ik dat best heel erg!
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
maandag 2 februari 2009 om 15:37
Vlinnie ben je net zo oud als mij? zelfde bouwjaar denk ik?
Ja, ik was ook met recht een KUT puber, dus had dat soort dingen ook graag nog willen doen... Had zoveel dingen achteraf anders gedaan tijdens zijn ziekbed, maar ja ik was 17 en zo dwars als een... nou ja, puber van 17.
Ja, ik was ook met recht een KUT puber, dus had dat soort dingen ook graag nog willen doen... Had zoveel dingen achteraf anders gedaan tijdens zijn ziekbed, maar ja ik was 17 en zo dwars als een... nou ja, puber van 17.
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
maandag 2 februari 2009 om 15:46
Ik begrijp je gevoel van machteloosheid zo goed.
Ik kreeg het alleen pas na 5 jaar.
Ik ben een kei in dingen wegstoppen, en toen ik 2 jaar geleden een paar maanden gedwongen thuis zat kwam het dubbel zo hard over me heen, het besef dat mijn vader er nooit meer zal zijn en ik nog zo veel dingen van hem had willen weten en met hem zou willen bespreken en aan hem laten zien.
Het lijkt om sommige momenten zo onaanvaardbaar dat iemand uit je leven is weg gerukt die het daar nog helemaal niet aan toe had, mijn vader was 42.
Tja, weet verder niet zo goed hoe ik t moet zeggen.
In ieder geval, het verdriet wordt minder, het gemis blijft
Ik kreeg het alleen pas na 5 jaar.
Ik ben een kei in dingen wegstoppen, en toen ik 2 jaar geleden een paar maanden gedwongen thuis zat kwam het dubbel zo hard over me heen, het besef dat mijn vader er nooit meer zal zijn en ik nog zo veel dingen van hem had willen weten en met hem zou willen bespreken en aan hem laten zien.
Het lijkt om sommige momenten zo onaanvaardbaar dat iemand uit je leven is weg gerukt die het daar nog helemaal niet aan toe had, mijn vader was 42.
Tja, weet verder niet zo goed hoe ik t moet zeggen.
In ieder geval, het verdriet wordt minder, het gemis blijft
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
