Overig
alle pijlers
Toen en nu.
maandag 9 juni 2008 om 16:41
Ik zet dit topic maar onder overig omdat het net zo makkelijk onder relaties als onder psyche zou kunnen passen.
Vroeger, toen ik twintig tot dertig was, was ik in grote lijnen een heel ander mens dan ik nu ben. Introvert ben ik nog steeds maar als me nu iets overkom denk ik -hoop ik- bewuster te reageren en goed voor mezelf op te komen.
Als ik foto's van toen zie zie ik een zo onzekere vrouw dat ik me bijna opgelaten voel dat ik zo was, in een tijd dat ik toch al volwassen was.
Er zijn dingen gebeurd waarvan ik me afvraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik toen níet voor mezelf uitkwam, dingen overkwamen me en pas later kwam er woede of teleurstelling in mezelf.
Concreet: ik lag in het ziekenhuis te bevallen van mijn miskraam, en de verpleegsters vertelden me niet dat het al gaande was
-namen waarschijnlijk aan dat ik dat zelf al doorhad- en ik heb doordat ik het niet doorhad -en mijn man ook niet- mijn kindje niet nog vastgehouden op het moment dat'ie geboren werd, was helemaal alleen op dat moment, naderhand geen naam aan het kindje gegeven of mijn kindje zelf meegenomen en begraven -voor een officiele begrafenis was 'ie nog te jong-
Maar da's maar één voorbeeld van legio. Achteraf gezien leefde ik zo goed als niet. Vaak neigend naar depressief of jankerig of onzeker of alles bij elkaar.
Ik ben blij dat dat allemaal voorbij is, of redelijk onder controle.
Maar vraag me af of iedereen nu terugkijkt op die jaren met verbazing over wie ze toen was of dat dat alleen voorbehouden is aan mensen zoals mij.
Vroeger, toen ik twintig tot dertig was, was ik in grote lijnen een heel ander mens dan ik nu ben. Introvert ben ik nog steeds maar als me nu iets overkom denk ik -hoop ik- bewuster te reageren en goed voor mezelf op te komen.
Als ik foto's van toen zie zie ik een zo onzekere vrouw dat ik me bijna opgelaten voel dat ik zo was, in een tijd dat ik toch al volwassen was.
Er zijn dingen gebeurd waarvan ik me afvraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik toen níet voor mezelf uitkwam, dingen overkwamen me en pas later kwam er woede of teleurstelling in mezelf.
Concreet: ik lag in het ziekenhuis te bevallen van mijn miskraam, en de verpleegsters vertelden me niet dat het al gaande was
-namen waarschijnlijk aan dat ik dat zelf al doorhad- en ik heb doordat ik het niet doorhad -en mijn man ook niet- mijn kindje niet nog vastgehouden op het moment dat'ie geboren werd, was helemaal alleen op dat moment, naderhand geen naam aan het kindje gegeven of mijn kindje zelf meegenomen en begraven -voor een officiele begrafenis was 'ie nog te jong-
Maar da's maar één voorbeeld van legio. Achteraf gezien leefde ik zo goed als niet. Vaak neigend naar depressief of jankerig of onzeker of alles bij elkaar.
Ik ben blij dat dat allemaal voorbij is, of redelijk onder controle.
Maar vraag me af of iedereen nu terugkijkt op die jaren met verbazing over wie ze toen was of dat dat alleen voorbehouden is aan mensen zoals mij.
maandag 9 juni 2008 om 16:49
Niet zo heftig als bij jou, maar ik ben nu zoveel zekerder van mezelf. Ik heb jaren geleefd voor de waardering van anderen, en heb mezelf de ziektewet ingewerkt om dat ook maar te krijgen. En daar zat ik dan, zware rsi, ik kon mezelf niet eens aankleden, of mijn tanden poetsen, en nog steeds snakte ik naar de waardering van mijn bazen, collega's, etc.
Hoewel het een kutperiode was (7 maanden thuis zitten, nog een jaar parttime gewerkt, net geen wao-uitkering) heb ik er zoveel van geleerd. Dat niemand zo leuk is dat ik daar pijn voor over heb. Dat ikzelf de allerleukste ben, en dat mijn eigen waardering voor mezelf het belangrijkste is. En het leuke is, dat ik daardoor veel beter doorheb wanneer ik dingen fout doe en hoe het beter kan.
Vroeger was ik in mijn prestatiedrang onfeilbaar. Althans, dat dacht ik . Ik ben nu zoveel leuker. Voor mezelf, maar volgens mij ook voor anderen.
Hoewel het een kutperiode was (7 maanden thuis zitten, nog een jaar parttime gewerkt, net geen wao-uitkering) heb ik er zoveel van geleerd. Dat niemand zo leuk is dat ik daar pijn voor over heb. Dat ikzelf de allerleukste ben, en dat mijn eigen waardering voor mezelf het belangrijkste is. En het leuke is, dat ik daardoor veel beter doorheb wanneer ik dingen fout doe en hoe het beter kan.
Vroeger was ik in mijn prestatiedrang onfeilbaar. Althans, dat dacht ik . Ik ben nu zoveel leuker. Voor mezelf, maar volgens mij ook voor anderen.
maandag 9 juni 2008 om 17:03
maandag 9 juni 2008 om 17:11
vroeger (van mijn 18e tot 33) mijn was ik altijd dronken of high of liever nog allebei, en nu ben ik al weer 7 jaar nuchter, clean en ik rook zelfs al 3 jaar niet meer.
het waren zware (letterlijk, ik was 20 kilo aangekomen) jaren met angsten en dwang en somberheid en frustratie, maar nu wordt ik over 2 weken 40 en alles is eindelijk zoals ik altijd gewild heb. zelfs mijn figuur....
hoewel ik (bijna) niks had willen missen van die jaren, ben ik toch blij dat mijn "echte" leven inderdaad bij 40 begint, zoals yasmijn hierboven zegt
het waren zware (letterlijk, ik was 20 kilo aangekomen) jaren met angsten en dwang en somberheid en frustratie, maar nu wordt ik over 2 weken 40 en alles is eindelijk zoals ik altijd gewild heb. zelfs mijn figuur....
hoewel ik (bijna) niks had willen missen van die jaren, ben ik toch blij dat mijn "echte" leven inderdaad bij 40 begint, zoals yasmijn hierboven zegt
maandag 9 juni 2008 om 17:38
Ik ben nog een stuk jonger, maar toch herken ik je wel Mamz....
Vroeger wilde ik dat iedereen me altijd aardig vond. Ik was het meisje dat er nooit helemaal bij hoorde. Dat een beetje zweefde van vriendengroepje naar vriendengroepje omdat ze zich nergens thuis voelde, en zich overal afgewezen voelde.
Heel erg mijn best gedaan om erbij te horen.
Toen hopeloos naar de alternatieve kant omgeslagen, om aan mezelf aan te geven dat ik er echt niet bij hoefde te horen. En omdat bleek dat in dat alternatieve sfeertje meer outsiders zoals ik zaten, en op die manier hoor je er toch bij
Weet je, die kern zit er nog in bij mij, maar het is niet meer zo krampachtig. Het kan me nog raken als iemand me openlijk niet leuk vindt, maar ik zal er niet meer minder om slapen.
Ik hoop dat ik, naar mate ik ouder en wijzer word, nog meer mezelf ga vinden, en me minder druk ga maken om wat anderen van me vinden.
Vroeger wilde ik dat iedereen me altijd aardig vond. Ik was het meisje dat er nooit helemaal bij hoorde. Dat een beetje zweefde van vriendengroepje naar vriendengroepje omdat ze zich nergens thuis voelde, en zich overal afgewezen voelde.
Heel erg mijn best gedaan om erbij te horen.
Toen hopeloos naar de alternatieve kant omgeslagen, om aan mezelf aan te geven dat ik er echt niet bij hoefde te horen. En omdat bleek dat in dat alternatieve sfeertje meer outsiders zoals ik zaten, en op die manier hoor je er toch bij
Weet je, die kern zit er nog in bij mij, maar het is niet meer zo krampachtig. Het kan me nog raken als iemand me openlijk niet leuk vindt, maar ik zal er niet meer minder om slapen.
Ik hoop dat ik, naar mate ik ouder en wijzer word, nog meer mezelf ga vinden, en me minder druk ga maken om wat anderen van me vinden.
668, the neighbour of the Beast
maandag 9 juni 2008 om 17:51
Ik vind alles leuker dan vroeger maar dat hoort volgens mij bij ouder worden. Ik las altijd in de Libelle dat vrouwen van 40 zo blij waren met hun leven en dan dacht ik jaja, het zál wel! Want ik was zelf 20 en de 40 was nog ver weg.
Mijn leven was meestal niet zo leuk totdat ik een jaar of 32 was maar dat wist ik niet want ik weet nu pas wat een écht leuk leven is en toevallig was ik boven de 30 toen ik daar achter kwam.
Mijn leven gaat al een tijd niet meer om wie je kent maar om wie je bent, niet om of je haar wel goed zit maar of je wel gelachen hebt (en als je haar dan goed zit is dat meegenomen), ik heb geleerd dat ik er mag zijn en dat ik niet bang hoef te zijn dat er niet van me gehouden wordt met alles wat bij me hoort. Ik raak minder snel in paniek als ik een fout maak en ik kan er mee leven als iemand me niet mag.
Ik vind het verschil tussen vroeger en nu enorm maar ik denk dat het vooral nu zo leuk is omdat één (voor mij) belangrijke pijler klopt voor het eerst in mijn leven en dat is die van de liefde.
Mijn leven was meestal niet zo leuk totdat ik een jaar of 32 was maar dat wist ik niet want ik weet nu pas wat een écht leuk leven is en toevallig was ik boven de 30 toen ik daar achter kwam.
Mijn leven gaat al een tijd niet meer om wie je kent maar om wie je bent, niet om of je haar wel goed zit maar of je wel gelachen hebt (en als je haar dan goed zit is dat meegenomen), ik heb geleerd dat ik er mag zijn en dat ik niet bang hoef te zijn dat er niet van me gehouden wordt met alles wat bij me hoort. Ik raak minder snel in paniek als ik een fout maak en ik kan er mee leven als iemand me niet mag.
Ik vind het verschil tussen vroeger en nu enorm maar ik denk dat het vooral nu zo leuk is omdat één (voor mij) belangrijke pijler klopt voor het eerst in mijn leven en dat is die van de liefde.
maandag 9 juni 2008 om 18:13
OK, ik heb nu dus hoop gekregen dat het nog goed komt met mij
Ik ben 33, maar ik heb het gevoel alsof ik overal achteraan hobbel, alsof ik te oud ben voor het opnieuw opbouwen van mijn leven want iedereen van mijn leeftijd is al gesetteld.
Ik ben echt vreselijk onzeker en naar mijn idee hoort dat niet meer bij mijn leeftijd. Weet je, soms zeggen ze kind of meid tegen mij, maar daarna corrigeert de ander zich weer door te zeggen dat ik dat niet meer ben omdat ik 33 ben.
maar ik ben in therapie om ruimte voor mijzelf in te leren nemen, mijzelf zichtbaar te kunnen maken, te leren communiceren en mijzelf te uiten, mijn perfectionisme laten varen en nog veel meer..... Oef ik heb nog veel te doen voordat ik zover als jullie omschrijven.
Ik ben 33, maar ik heb het gevoel alsof ik overal achteraan hobbel, alsof ik te oud ben voor het opnieuw opbouwen van mijn leven want iedereen van mijn leeftijd is al gesetteld.
Ik ben echt vreselijk onzeker en naar mijn idee hoort dat niet meer bij mijn leeftijd. Weet je, soms zeggen ze kind of meid tegen mij, maar daarna corrigeert de ander zich weer door te zeggen dat ik dat niet meer ben omdat ik 33 ben.
maar ik ben in therapie om ruimte voor mijzelf in te leren nemen, mijzelf zichtbaar te kunnen maken, te leren communiceren en mijzelf te uiten, mijn perfectionisme laten varen en nog veel meer..... Oef ik heb nog veel te doen voordat ik zover als jullie omschrijven.
maandag 9 juni 2008 om 18:21
Ik ben een stuk jonger (22) dan de meesten in dit topic, maar ook ik merk verschil tussen nu en 6 jaar geleden
Zo durfde ik 6 jaar geleden niemand op te bellen of ergens een baantje te gaan zoeken en nu heb ik al een paar stages gehad die ik zelf heb gezocht.
Ook wilde ik er vroeger per se bijhoren, maar dat is nu veel minder. Als ik geen zin heb om bij mijn klasgenoten te gaan zitten, dan doe ik het niet
Maar goed, er zijn nog een heleboel dingen waar nog aan gewerkt moet worden, maar dat komt wel
Zo durfde ik 6 jaar geleden niemand op te bellen of ergens een baantje te gaan zoeken en nu heb ik al een paar stages gehad die ik zelf heb gezocht.
Ook wilde ik er vroeger per se bijhoren, maar dat is nu veel minder. Als ik geen zin heb om bij mijn klasgenoten te gaan zitten, dan doe ik het niet
Maar goed, er zijn nog een heleboel dingen waar nog aan gewerkt moet worden, maar dat komt wel
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
maandag 9 juni 2008 om 18:24
Ik heb echt al vanaf m'n twaalfde een idee in mijn hoofd voor wat voor vrouw ik wil worden. En als je twaalf bent, dan denk je dat je die vrouw zal zijn op je 18e of 20e. En als je 18 bent, dan verwacht en hoop je dat je het zal zijn rond je 23e. En dan ben je 23 en blijkt je precies dezelfde te zijn, en weinig van de vrouw die je zo graag wil zijn. En toch ben ik wel happy!
maandag 9 juni 2008 om 18:44
Moederschap
Als ik kijk hoe het met Tutje allemaal ging toen ze baby\dreumes was, en hoe ik het 6 jaar later met de Dreumes doe, zitten daar heel veel verschillen in. Ben makkelijker, maar ook moeilijker. Ik zeg sneller tegen andere mensen dat ze bijv. de Dreumes moeten laten zitten en niet oppakken ( daar houdt hij niet van ) dat had ik bij Tutje niet gedaan, dan had ik het laten gaan.
Inmiddels heb ik mijn eigen stijl\kledingsmaak ontwikkeld, en daar wijk ik nooit meer vanaf omdat iets wat ik niet zo mooi vind mode is. Dat deed ik als puber nog wel eens. ( niet zo vaak, ik was al eigenzinnig, maar liet me toch nog wel eens gaan )
Ik heb geleerd om nee te zeggen. Ik kan niet altijd heel de dag voor iedereen klaarstaan, en ik wil het ook niet meer. Er zijn mensen waaar ik voor vlieg, zonder twijfel, maar er zijn ook mensen waar ik gewoon nee tegen durf te zeggen.
Een hoop veranderingen de afgelopen jaren. Vooral tijdens en na mijn scheiding 4 jaar geleden heb ik ook hele hoop geleerd.
Als ik kijk hoe het met Tutje allemaal ging toen ze baby\dreumes was, en hoe ik het 6 jaar later met de Dreumes doe, zitten daar heel veel verschillen in. Ben makkelijker, maar ook moeilijker. Ik zeg sneller tegen andere mensen dat ze bijv. de Dreumes moeten laten zitten en niet oppakken ( daar houdt hij niet van ) dat had ik bij Tutje niet gedaan, dan had ik het laten gaan.
Inmiddels heb ik mijn eigen stijl\kledingsmaak ontwikkeld, en daar wijk ik nooit meer vanaf omdat iets wat ik niet zo mooi vind mode is. Dat deed ik als puber nog wel eens. ( niet zo vaak, ik was al eigenzinnig, maar liet me toch nog wel eens gaan )
Ik heb geleerd om nee te zeggen. Ik kan niet altijd heel de dag voor iedereen klaarstaan, en ik wil het ook niet meer. Er zijn mensen waaar ik voor vlieg, zonder twijfel, maar er zijn ook mensen waar ik gewoon nee tegen durf te zeggen.
Een hoop veranderingen de afgelopen jaren. Vooral tijdens en na mijn scheiding 4 jaar geleden heb ik ook hele hoop geleerd.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 9 juni 2008 om 18:52
Toen vol verwachtingen over wat het leven mij zou gaan bieden,
Ik zou gaan trouwen, kindje krijgen en bovenal héél héél gelukkig worden.
Was ook altijd iemand die niet echt ergens bij hoorde, die té veel haar best deed om vooral maar leuk, lief en aardig gevonden te worden en die iedere keer weer meer verwachtte dan ze ervoor terug kreeg.
Nu , een hoop ervaring rijker en vele illusies armer.
Twee gestrandde huwelijken, jarenlange mishandelingen, bijna dood geweest, en een zoon die niet meer thuis komt.
Door dit alles een zware burnout gehad .
Maar dit alles is waarschijnlijk nodig geweest om me te vormen tot de vrouw die ik nu ben:
Zelfverzekerder dan ooit te voren en lacht het leven me weer toe.
Ik hoéf niet zo nodig meer leuk, lief en aardig gevonden te worden.
Als iets me niet aan staat zeg ik het gewoon, net zoals ik nee zeg als ik ergens geen zin in heb.
Ik zet mezelf vaker op de eerste plaats, gewoon omdat ik vind dat ik daar hoor te staan.
Het is mijn leven, en zoals het nu is ben ik daar heel gelukkig mee.
Ik heb vele schepen achter me verbrand, net zoals ik heb geaccepteerd dat ik de dingen die gebeurd zijn niet kan veranderen.
Ik kijk vooruit, het heeft geen zin om achterom te kijken.
Wat geweest is is geweest en wat komt, dat komt!
Maar ik leef nú !
Ik zou gaan trouwen, kindje krijgen en bovenal héél héél gelukkig worden.
Was ook altijd iemand die niet echt ergens bij hoorde, die té veel haar best deed om vooral maar leuk, lief en aardig gevonden te worden en die iedere keer weer meer verwachtte dan ze ervoor terug kreeg.
Nu , een hoop ervaring rijker en vele illusies armer.
Twee gestrandde huwelijken, jarenlange mishandelingen, bijna dood geweest, en een zoon die niet meer thuis komt.
Door dit alles een zware burnout gehad .
Maar dit alles is waarschijnlijk nodig geweest om me te vormen tot de vrouw die ik nu ben:
Zelfverzekerder dan ooit te voren en lacht het leven me weer toe.
Ik hoéf niet zo nodig meer leuk, lief en aardig gevonden te worden.
Als iets me niet aan staat zeg ik het gewoon, net zoals ik nee zeg als ik ergens geen zin in heb.
Ik zet mezelf vaker op de eerste plaats, gewoon omdat ik vind dat ik daar hoor te staan.
Het is mijn leven, en zoals het nu is ben ik daar heel gelukkig mee.
Ik heb vele schepen achter me verbrand, net zoals ik heb geaccepteerd dat ik de dingen die gebeurd zijn niet kan veranderen.
Ik kijk vooruit, het heeft geen zin om achterom te kijken.
Wat geweest is is geweest en wat komt, dat komt!
Maar ik leef nú !
dinsdag 10 juni 2008 om 15:24
Nee hoor, ik vind het leven na pakweg m'n 30e ook véul leuker geworden. Ik wou wel eens dat ik het opnieuw kon doen allemaal, wetende wat ik nú weet, maar dat schijnt een vrij universele onmogelijke wens te zijn .
Vroegâh dacht ik ook altijd dat die ouwe sokken die het leven leuker vonden dan toen ze 20 waren, gewoon zielige types in denial waren, die zichzelf probeerden wijs te maken dat ze helemaal niet zielig waren. Moehahaha. Maar ja, toen kon ik me ook nog niet voorstellen dat er ooit een dag zou komen dat je een veertiger met wat grijze haren aantrekkelijker zou kunnen vinden dan een twintigjarige popster
Vroegâh dacht ik ook altijd dat die ouwe sokken die het leven leuker vonden dan toen ze 20 waren, gewoon zielige types in denial waren, die zichzelf probeerden wijs te maken dat ze helemaal niet zielig waren. Moehahaha. Maar ja, toen kon ik me ook nog niet voorstellen dat er ooit een dag zou komen dat je een veertiger met wat grijze haren aantrekkelijker zou kunnen vinden dan een twintigjarige popster
