Overig
alle pijlers
Voor Pippi
dinsdag 11 juli 2006 om 22:31
woensdag 12 juli 2006 om 00:20
woensdag 19 juli 2006 om 13:50
Vanmiddag met z'n drietjes naar Utrecht geweest. Pap, zus en ik. De andere zus vond het toch wel erg confronterend.
Inderdaad was het raar om weer door de lange gangen van het ziekenhuis te lopen. Deze keer geen bezoek aan Tineke wat anders altijd de reden was om er heen te gaan.
We hebben een heel fijn warm gesprek gehad met de verpleegkundige die de laatste nachten bij Tineke was en de zaalarts die ook bij haar overlijden aanwezig was.
Al met al is het voor ons heel duidelijk dat onze Tineke een ontzettend sterke vrouw was.
Die overal zelf de regie in had. Tot op het laatst zelf wassen en naar het toilet, de arts en verpleegkundigen waren daar erg van onder de indruk.
Ook de manier waarop ze met haar ziekte omging, altijd ook nog vragen naar die ander.
De hoop die ze steeds nog had om haar kinderwens in vervulling te zien gaan.
De arts zei wel een paar keer dat dat heel bijzonder was.
Doordat dat zo bijzonder was had de arts ook moeite om afstand te nemen en werd ze er ook emotioneel bij betrokken.
Ze zei de warmte die ik voelde de dag van overlijden van de familie en de warmte die ik voelde tijdens haar ziekteperiode dat was uniek.
Ik begrijp nu waar Tineke haar kracht van had.
We hebben gevraagd waar Tineke nu uiteindelijk aan gestorven is en dat was inderdaad de graft versus host-ziekte van de darmen.
Het is al met al veel sneller gegaan dan iedereen dacht, de tijd had ons ingehaald. Ze hadden nog wat weg willen halen bij de darmen, maar helaas dat ging niet meer omdat Tineke heel hard achteruit ging.
De arts gaf ook aan dat ze er later nog aan dacht dat we tijdens het gesprek met de artsen de dag voor Tinekes overlijden hadden aan gegeven dat als ze niet beter zou worden ze naar huis zou gaan.
Op dat moment was dat nog niet aan de orde. Ze zei dat ze het zo jammer vond dat het zo snel ging dat ze dus niet meer naar huis kon om in haar vertrouwde omgeving te sterven.
Op onze vraag in hoeverre de leukemie te genezen is kregen we als antwoord tussen de 40 en 60 procent, dus fifty-fifty.
Ik heb gevraagd naar het medisch dossier, daar konden wel wel een kopie van krijgen als we dat wouden. Alleen het is een hele dikke pil en volgens de arts staat er veel hetzelfde in.
Wat zou dan de meerwaarde zijn. We hebben toen de brief laten kopieeren die naar de huisarts is gegaan. Dit is een beetje een medisch verhaal, maar wel belangrijk voor ons.
Toen we op de gang liepen zei Wilhelma (de zus) eigenlijk moesten we toch dat hele dossier hebben. Al staat er dan veel hetzelfde in dan kunnen we ook nog eens vergelijken wat Tineke op haar weblog schreef en wat de arts er die dag over opgeschreven had.
Misschien gaan we er alsnog achteraan.
Ook heb ik de arts gevraagd dat als er een boek komt of zij haar medewerking wil verlenen. Dat wil ze dus heel graag voor ons doen. Ik heb haar mailadres gekregen en als we er aan toe zijn dan kunnen we haar mailen. De uitgever wil graag ook dat de arts toelichting geeft en eventueel iemand die (rouw) begeleiding doet.
Maar het boek staat nog in de kinderschoenen dus dat zal nog wel even duren. Ze vonden het in ieder geval een heel goed idee om over Tineke een boek te maken.
De arts zei daar moet zeker de kracht van haar goed in naar voren komen.
Al met al zijn we met een heel goed gevoel uit Utrecht weggegaan.
We kregen bij het weggaan zelfs drie kussen van de arts en verpleegkundige.
We hebben aangegeven dat we ontzettend blij waren dat we bij hun een groot stuk menselijkheid zagen en dat we niet als een nummer behandeld zijn.
Voor ons geeft de gedachte dat we een unieke sterke dochter hadden ook weer de kracht om verder te gaan. Ze was voor ons al heel speciaal, maar voor de mensen in het ziekenhuis dus ook.
Dat doet ons als ouders ( en verdere familie) erg goed.
Al met al een dag met dubbele gevoelens, verdriet, trots, gemis, meeleven en niet te vergeten ook een lach.
Liefs mam
Lieve mam, hierbij het verslag van vorige week, voor degene die de weblog nog niet gelezen hebben.
Liefs Mariska *;
vrijdag 21 juli 2006 om 22:32
Lieve Maris erg bedankt voor het plaatsen van het berichtje.
Ik had het beloofd, maar ja a-technisch denk ik.
We missen Tien nog erg, het blijft gewoon onvoorstelbaar.
Voor de buitenwereld draait alles gewoon door en zo hoort dat natuurlijk ook.
Voor ons is het nog erg zwaar om onze vrolijke meid te moeten missen.
Ik had het beloofd, maar ja a-technisch denk ik.
We missen Tien nog erg, het blijft gewoon onvoorstelbaar.
Voor de buitenwereld draait alles gewoon door en zo hoort dat natuurlijk ook.
Voor ons is het nog erg zwaar om onze vrolijke meid te moeten missen.
