Overig
alle pijlers
Voor Pippi
maandag 16 oktober 2006 om 10:57
woensdag 25 oktober 2006 om 21:56
Liefste wil ik het uitschreeuwen
Maar dat doe ik niet….
Je kind loslaten
Dat hoort toch niet….
Ooit zal het een plekje krijgen
Maar nu kan ik het nog niet….
Moederhart gebroken
Lijmen werkt niet….
Moet berusten in ons afscheid
Ook al wil ik het niet….
Je bent nu niet meer hier
Echt weg gegaan ben je niet….
Ik draag je diep van binnen
Vergeten doe ik je niet….
De tijd zal mijn hart wat laten helen
Draag het in stilte, intens moederverdriet….
Liefs Danique :R
Maar dat doe ik niet….
Je kind loslaten
Dat hoort toch niet….
Ooit zal het een plekje krijgen
Maar nu kan ik het nog niet….
Moederhart gebroken
Lijmen werkt niet….
Moet berusten in ons afscheid
Ook al wil ik het niet….
Je bent nu niet meer hier
Echt weg gegaan ben je niet….
Ik draag je diep van binnen
Vergeten doe ik je niet….
De tijd zal mijn hart wat laten helen
Draag het in stilte, intens moederverdriet….
Liefs Danique :R
zaterdag 28 oktober 2006 om 12:30
Danique bedankt voor je mooie gedicht. Het beschrijft inderdaad het gevoel van een moeder die haar kind heeft verloren.
En dat doet zo ontzettend zeer.
Eigenlijk de laatste week weer erger dan het poosje daarvoor.
De tranen zitten hoog. We willen zo graag dat ze de deur weer binnen komt lopen.
Het was zo'n gekke griet, sprekend haar moeder.
Pippi ik houd zo ontzettend veel van je, ik hoop dat je nu rust hebt en ik probeer om vol goede moed verder te gaan. Dat zou je willen.
Pluk de dag en niet in een hoekje gaan zitten piekeren.
Alleen het valt erg zwaar om gewoon door te gaan.
Heb net weer foto's gekregen van Wouter en als ik die allemaal zie dan denk ik het bestaat niet dat je er niet meer bent.
Ik vind het ontzettend fijn dat er nu nog steeds hier gereageerd wordt.
Wat zou Pip dat geweldig hebben gevonden.
Mensen dit voelt als een warme deken.
Voor allemaal een dikke knuffel
En dat doet zo ontzettend zeer.
Eigenlijk de laatste week weer erger dan het poosje daarvoor.
De tranen zitten hoog. We willen zo graag dat ze de deur weer binnen komt lopen.
Het was zo'n gekke griet, sprekend haar moeder.
Pippi ik houd zo ontzettend veel van je, ik hoop dat je nu rust hebt en ik probeer om vol goede moed verder te gaan. Dat zou je willen.
Pluk de dag en niet in een hoekje gaan zitten piekeren.
Alleen het valt erg zwaar om gewoon door te gaan.
Heb net weer foto's gekregen van Wouter en als ik die allemaal zie dan denk ik het bestaat niet dat je er niet meer bent.
Ik vind het ontzettend fijn dat er nu nog steeds hier gereageerd wordt.
Wat zou Pip dat geweldig hebben gevonden.
Mensen dit voelt als een warme deken.
Voor allemaal een dikke knuffel
zaterdag 28 oktober 2006 om 13:52
Lieve Mama van Tien,ik kan het heel goed begrijpen dat je het er steeds moeilijker mee hebt.
Ik ben best wel jong eerst mijn moeder en later mijn vader kwijt geraakt en weet dat je eerst in een roes leeft,het besef is er wel dat diegene er niet meer is en niet meer terug zal komen maar hoe langer het duurd het gemis word er niet minder om,eerste instantie leef je in een soort shocktoestand en dan komt het echte besef,ik heb wel eens tegen vriendinnen gezegd,het lijkt op een soort heimwee alleen veel en veel erger,het heeft nu lang genoeg geduurd en je wilt ze weer zien...
Terwijl je nu echt weet,je zal ze niet meer zien.
Ik heb gelukkig mijn beide kinderen nog maar de gedachte dat ik 1 van de 2 zou moeten missen en ik ze zou overleven geeft mij een naar en angstig gevoel,laat staan als het je werkelijk zal overkomen...iemand moeten missen waar je veel van houd is heel erg maar een kind moeten missen is het ergste wat je kan overkomen vind ik.
Het heeft lang geduurd voor ik het verlies van mijn ouders een plekje heb kunnen geven,is inmiddels al 24 jaar geleden van mijn mams maar nog heb ik op momenten dat ik ze graag nog bij mij had.
Je eigen leventje gaat verder en je maakt zoveel dingen mee,oa de geboorte van mijn kids en had dit zo graag met ze willen delen.....
Vandaar mijn gedicht voor jou,heb geprobeerd moedergevoelens te omschrijven.....
Hele dikke *; liefs Danique :R
Ik ben best wel jong eerst mijn moeder en later mijn vader kwijt geraakt en weet dat je eerst in een roes leeft,het besef is er wel dat diegene er niet meer is en niet meer terug zal komen maar hoe langer het duurd het gemis word er niet minder om,eerste instantie leef je in een soort shocktoestand en dan komt het echte besef,ik heb wel eens tegen vriendinnen gezegd,het lijkt op een soort heimwee alleen veel en veel erger,het heeft nu lang genoeg geduurd en je wilt ze weer zien...
Terwijl je nu echt weet,je zal ze niet meer zien.
Ik heb gelukkig mijn beide kinderen nog maar de gedachte dat ik 1 van de 2 zou moeten missen en ik ze zou overleven geeft mij een naar en angstig gevoel,laat staan als het je werkelijk zal overkomen...iemand moeten missen waar je veel van houd is heel erg maar een kind moeten missen is het ergste wat je kan overkomen vind ik.
Het heeft lang geduurd voor ik het verlies van mijn ouders een plekje heb kunnen geven,is inmiddels al 24 jaar geleden van mijn mams maar nog heb ik op momenten dat ik ze graag nog bij mij had.
Je eigen leventje gaat verder en je maakt zoveel dingen mee,oa de geboorte van mijn kids en had dit zo graag met ze willen delen.....
Vandaar mijn gedicht voor jou,heb geprobeerd moedergevoelens te omschrijven.....
Hele dikke *; liefs Danique :R
maandag 30 oktober 2006 om 19:10
Danique ik heb het gedicht op Tinekes weblog gezet.
Heb je het zelf gemaakt?????????????
Ja jong je ouders verliezen is ook heel erg, maar toch weer anders.
En je had zo graag nog veel dingen met hun willen delen.
Heb ik ook wel hoor dat ik denk ze hebben nooit de kleinkinderen gekend.
Het huis waar we nu wonen heeft mijn moeder niet gezien.
Wat zou ze trots zijn.
Aan de andere kant is ze ook veel narigheid bespaard gebleven, want het verlies van Tineke zouden ze denk ik niet kunnen verwerken.
Tineke was naar mijn moeder vernoemd.
En idd je moet er niet aan denken een van die kleine hummels te moeten missen. Zo hoort het niet, eerst de ouders en dan de kinderen. Helaas werkt het niet zo.
Geniet daarom van de kids en pluk de dag zolas Tinekes motto was.
Heb je het zelf gemaakt?????????????
Ja jong je ouders verliezen is ook heel erg, maar toch weer anders.
En je had zo graag nog veel dingen met hun willen delen.
Heb ik ook wel hoor dat ik denk ze hebben nooit de kleinkinderen gekend.
Het huis waar we nu wonen heeft mijn moeder niet gezien.
Wat zou ze trots zijn.
Aan de andere kant is ze ook veel narigheid bespaard gebleven, want het verlies van Tineke zouden ze denk ik niet kunnen verwerken.
Tineke was naar mijn moeder vernoemd.
En idd je moet er niet aan denken een van die kleine hummels te moeten missen. Zo hoort het niet, eerst de ouders en dan de kinderen. Helaas werkt het niet zo.
Geniet daarom van de kids en pluk de dag zolas Tinekes motto was.
maandag 30 oktober 2006 om 20:26
Ja heb hem zelf gemaakt en geprobeerd het verlies van Tineke en je machteloosheid er in te omschrijven.:$
Wat lief van je dat je hem op het weblog gezet hebt.
Het is ook niet te vergelijken,het verlies van je ouders of je kind dat geloof ik meteen.
Je kind verliezen is iets heel onnatuurlijks wat niet hoort te gebeuren.
Je raakt hierdoor ook een stukje van jezelf kwijt.
Pluk de dag...weet je.dat zeiden mijn ouders ook altijd,ze droomde altijd van een mooi vrijstaand huis en als ze dat zouden vinden wilde ze er een mooi bord opmaken met de tekst Carpe diem.
Deze tekst is voor mij dus ook heel dierbaar en koester het.
Probeer ook elke dag als een mooie dag te zien samen met mijn kinderen (al is dat soms niet even makkelijk )
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd..dat is altijd mijn uitspraak :D
Liefs en dikke *; van mij
Wat lief van je dat je hem op het weblog gezet hebt.
Het is ook niet te vergelijken,het verlies van je ouders of je kind dat geloof ik meteen.
Je kind verliezen is iets heel onnatuurlijks wat niet hoort te gebeuren.
Je raakt hierdoor ook een stukje van jezelf kwijt.
Pluk de dag...weet je.dat zeiden mijn ouders ook altijd,ze droomde altijd van een mooi vrijstaand huis en als ze dat zouden vinden wilde ze er een mooi bord opmaken met de tekst Carpe diem.
Deze tekst is voor mij dus ook heel dierbaar en koester het.
Probeer ook elke dag als een mooie dag te zien samen met mijn kinderen (al is dat soms niet even makkelijk )
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd..dat is altijd mijn uitspraak :D
Liefs en dikke *; van mij
woensdag 1 november 2006 om 22:51
Een vriendje uit de klas van mijn zoon is vorig jaar overleden, af en toe kom ik z'n moeder tegen (en dat vind ik al hartverscheurend voor haar, wat moet het moeilijk zijn om op die manier nog extra geconfronteerd te worden met haar verlies)
Zij zegt ook eerlijk, mijn leven lijkt wel door te gaan, maar eigenlijk komt het nooit meer goed;( Dat begrijp ik als moeder maar al te goed
Hele grote knuffel voor de mama van Tineke*;
Zij zegt ook eerlijk, mijn leven lijkt wel door te gaan, maar eigenlijk komt het nooit meer goed;( Dat begrijp ik als moeder maar al te goed
Hele grote knuffel voor de mama van Tineke*;
Denk dat je anders ziet.
