Weekend weg - zus boos

In het najaar ga ik een paar dagen met mijn jongste zusje weg. Wij zijn van huis uit met z'n vijven.

Ik had in afgelopen twee jaar al een enkele keer een balletje opgegooid bij allen datik weleens een weekendje weg wilde met hen, of een van hen.

Sommige zeiden eerst toe, als het op boeken aankwam trokken ze zich toch terug. Vond ik niet heel erg, snap het wel, ze hadden er hun redenen voor. Prima.

Nu twee jaar later had ik een twee maanden terug weer eens dit balletje opgegooid. Zelfde verhaal.

Twee weken terug was mijn zusje op bezoek; zij wilde wel... dus yes!! Omdat het veelal bij praten bleef hebben we toen besloten eens echt door te pakken en ja, we hebben geboekt.

Gister hoorde een andere zus dit. Kreeg eerst een appje, ze was nogal verbolgen. Heb haar daarna gebeld, fijner dan appen in zo'n kwestie. Ze had gewild dat we haar hadden gevraagd ook, vond dat we dit (en dan in bijzonder dat ik het fout deed) stiekem hebben gedaan. Het gesprek dwaalde nogal af en ze was verdrietig en hing op.

In mijn beleving heb ik meerdere keren gevraagd in een tijdsbestek van twee jaar. Dit werd nooit iets. Ik had het er spontaan over met zusje, en zo... geboekt.

Het is nu een verhaal dat ik echt gemeen ben geweest, buitengesloten heb.

Heb ik hier nu echt zo verkeerd aan gedaan?

Mijn familie is best heel lastig...

Mijn gedacht is dus dat ik al veel vaker gevraagd heb. Ik ben volwassen en kan en mag toch zelf uitmaken met wie en of ik een weekend wegga?

Dit kon best eens uitmonden in een familieruzie; in het verleden word vaak vader er bij betrokken met het vervolg dat die woeden opbelt en je het hele walhalle van voren af aan krijgt... zucht.