Overig
alle pijlers
Weet je nog?
zondag 25 november 2007 om 00:40
Ontspannen leun ik achterover. Mijn stoel balanceert op twee poten terwijl ik de verschillende zenuwcellen bestudeer. Over twee dagen heb ik een tentamen en zoals altijd ben ik weer te laat begonnen. Voor me op de standaard witte bibliotheektafel ligt een vijftal boeken waarvan de afmeting je doen afschrikken. Al de hele dag zit ik met mijn neus in de boeken, maar ik heb nog weinig vorderingen gemaakt. De letters vormen woorden die duizelen voor m’n ogen, maar me toch bekend voorkomen. Op zich niet zo gek, want ik heb dit al een keer eerder moeten leren.
Het is geen moeilijk tentamen, maar de hoeveelheid stof zorgt ervoor dat ik te laat begin. Niet verstandig, maar welke student van 19 jaar oud schrikt niet van circa 1200 pagina’s. Mijn reactie is dan uitstellen, hoewel ik weet dat de executie toch wel plaats zal vinden.
Ik denk aan de jongen die ik zo langzamerhand als mijn kleine broertje beschouw. Hij zit midden in zijn eindexamens, maar het lijkt alsof het hem niet zoveel interesseert. Niet zo vreemd, het is een slimme knul en hij doet eigenlijk een niveau dat te laag voor hem is. Maar toch zal hij gemiddeld een zeven moeten halen om naar de HAVO te kunnen. Dan zal hij toch echt moeten leren voor de vakken waar hij moeite mee heeft. Dat heb ik hem nog niet zien doen.
Hij is het type jongen dat niet geschikt is voor het MBO, dat te praktisch is, maar ook niet voor de universiteit, die weer te theoretisch is. Als het aan mij ligt, gaat hij journalistiek studeren, zodat hij misschien zijn twee passies, reizen en schrijven, kan combineren. En gewoon ook omdat hij verhalen kan verzinnen waar ik jaloers op ben. De meest bizarre dingen schudt hij gewoon uit zijn mouw. Als we met wat vrienden op de bank of in de kroeg zitten, een biertje erbij, kan hij ons zo een uur lang animeren met een of ander verzinsel.
Ik hoop dat hij de juiste keuzes maakt in zijn leven.
Maar eerst dat eindexamen nog. Ik ben zenuwachtiger voor zijn examens dan voor mijn eigen tentamen. Zou dat nou typisch zijn als je een jonger broertje of zusje hebt? Want ook al delen we niet hetzelfde bloed, het is mijn broertje. Als hij problemen heeft kan hij altijd naar mij toekomen en ik zal hem helpen. Hij is 3,5 jaar jonger dan ik. Eigenlijk een heel toevallig feit, als je bedenkt dat mijn bloedeigen zus ook, op een paar dagen na, 3,5 jaar ouder was dan ik. Zou ze ook zenuwachtig zijn geweest als ik een proefwerk of iets dergelijks moest maken?
Ik was 11 en zat in groep 8 van de basisschool. Het was januari, winter, en het vroor. Elke ochtend stapte ik om kwart over acht op de fiets om naar school te gaan. Het ging allemaal goed en ik haalde hoge cijfers. Toch was ik niet meer het strebertje dat ik vroeger wel altijd was. Er waren langzamerhand andere dingen in mijn leven gekomen die interessanter waren. Ik kreeg borsten, die ik elke ochtend onder de douche zorgvuldig inspecteerde, omdat ik het eigenlijk best eng vond en ik niet wilde dat ze nog groter werden dan de cup AA die ik had.
Ik kwam erachter dat jongens niet alleen leuk waren om mee te voetballen en te ravotten, maar dat je bij sommigen ook een bepaald gevoel kreeg in je buik. Ik kon het nog niet echt definiëren, maar mijn vriendinnen zeiden dat het geiligheid was. Met een oudere zus en oudere neven wist ik gelukkig wel wat dat was.
Ik begon ook steeds meer ruzie met mijn moeder te maken, meestal alleen omdat ik dan een excuus had om al mijn frustratie er eens lekker uit te stampen en te schreeuwen.
Ik keek nog meer op naar mijn zus, net een paar maanden 15, dan ik vroeger al deed. Het leek namelijk alsof ze echt overal schijt aan had. Elke avond hing ze met wat vrienden op de hoek van de straat te ouwehoeren, zonder overigens overlast te veroorzaken.
Elke week kwam ze wel met een dikke onvoldoende thuis, maar ondertussen haalde ze wel net genoeg punten om over te gaan naar het volgende jaar van de HAVO.
Tot grote ergernis van mijn moeder natuurlijk.
Mijn moeder, een bijstandsmoeder met twee dochters in een niet al te beste buurt, kreeg die tijd veel te verduren. Twee puberende meiden die samen maar al te graag een front vormden tegen hun o zo sadistische moeder die natuurlijk alles deed om het leven van haar kroost zo efficiënt mogelijk te verpesten. Dat was wel het hoofdingrediënt van haar frustratie. Voeg daarnaast nog een pondje opa-met-wie-het-steeds-slechter-gaat, een onsje geldproblemen-en-dochters-die-om-dure-merkkleding-zeuren en een paar gram getikte-kennisen-die-altijd-bij-haar-aankloppen-als-ze-weer-flippen toe en je creëert iemand die binnen een paar weken in het psychiatrische circuit belandt. Mijn moeder niet. Ze hield zich groot en kon het toch allemaal in haar eentje aan. Ik wilde dat ik net zo’n groot incasseringsvermogen had als mijn moeder.
Gelukkig waren wij ook nog wel eens met iets anders bezig dan moedertje pesten. Ik, de jongste, kon een hele dag op de bank of in bed liggen om een mooi boek te verslinden. Of ik ging juist in bomen klimmen of voetballen op straat. De oudste had scouting en de daarbij behorende grote vriendenkring. Dus eigenlijk waren we regelmatig wel met iets anders bezig.
Lisa, de oudste, stak toch vooral veel tijd in volleybal, omdat ze het leuk vond en ook zelf inzag dat ze talent had. Twee keer in de week was ze met haar vriendinnen aan het trainen en in het weekend speelde ze een wedstrijd. Ze wonnen bijna altijd.
Een studiegenootje klopt op mijn schouder. Shabnam, een Pakistaanse jonge vrouw van uitermate kleine afmetingen vraagt of ik zin heb om een kopje koffie te drinken. Natuurlijk ga ik mee, in de wetenschap dat ik afleiding nodig heb omdat ik anders verdrink in mijn herinneringen. En dan komt er helemaal niks meer van studeren. We halen koffie en gaan lekker buiten zitten. Het is mei, lente, en lekker warm. Al gauw gaat het gesprek over medestudenten. Lekker vrouwelijk, premenstrueel geroddel. Na een korte periode neemt het gesprek een wending en praten we over school. Shabnam heeft een herkansing van een vak waar ik, wonder boven wonder, eens een keer geen problemen mee had. Zij wel. De vragen komen als een stortvloed van woorden uit haar mond. “Mirlo, hoe zat dat ook alweer met gonorroe?”
Als ware ik een ervaringsdeskundige leg ik haar alles uit. Van diagnostiek, behandeling en complicaties tot het maatschappelijk taboe rond deze SOA.
Na nog een tijdje buiten in het zonnetje te hebben gezeten, ga ik naar binnen om me weer te concentreren op de dingen die er volgens ouderen echt toe doen. Erg interessant, dat zenuwstelsel, maar niet als je het voor de tweede keer moet leren. Langzamerhand dwalen mijn ongehoorzame hersenen weer af naar vroeger.
Het gezin bestond dus uit een vrouw, een jongedame en een jongedame in wording. Die dames die, als ze geen ruzie hadden, dachten dat ze samen de wereld konden verbeteren. Mijn moeder probeerde door demonstraties, andere acties en vrijwilligerswerk de armoede in de wereld terug te dringen, zodat iedereen gelijke kansen kreeg om zijn of haar dromen waar te maken.
Mijn zus was vastbesloten om na de HAVO de pabo te gaan doen, omdat ze vond dat iedereen in ieder geval het recht had op basisonderwijs. Hiermee hadden ze dan weer meer kans op een beter leven met minder zorgen.
Ik had me in het hoofd gehaald om kinderarts in Afrika te worden, zodat ook de kleineren meer kansen kregen om te overleven en meer kans hadden op een menswaardig bestaan.
Maar voordat het zover was, hadden Lisa en ik eerst nog de plicht om van onze jeugd te genieten. Dit betekende eigenlijk dat het normale, saaie leventje gewoon doorging.
Op een maandagochtend, ik denk dat het begin februari 1997 was, ging ik naar beneden om te ontbijten. Lisa zat al beneden televisie te kijken en tegelijkertijd te leren. Ik kan me nog herinneren dat ik een foto van The Beatles zag, dus waarschijnlijk ging het over de geschiedenis van de popmuziek. Hoe ze dat trouwens deed, tv kijken en leren tegelijk, is voor mij nog steeds een raadsel.
Een kwartiertje later hoorden we boven wat gestommel. We wisten dat ma zo beneden zou komen. Altijd als we haar de trap af hoorden lopen, wierpen mijn zus en ik elkaar een blik van verstandhouding toe. Mijn moeder had namelijk ontzettend last van een ochtendhumeur en ’s ochtends kon je maar beter naar haar luisteren om te voorkomen dat ze ontploft.
Deze maandagmorgen keek mijn zus niet op van haar tekst. Dit betekende meestal niet veel goeds dus ik vertrok naar het kleinste kamertje om daar een Donald Duck te lezen en me van mijn darminhoud te ontdoen. Op de achtergrond hoorde ik wat er zich in de huiskamer afspeelde.
“Mam, ik heb ontzettend veel last van mijn rug, het doet onwijs veel pijn net boven mijn kont”
“Tuurlijk, schat. Het is maandagmorgen en jij hebt weer ergens last van. Volleybal en scouting kan allemaal, maar als je naar school moet, ben je ineens ziek. Denk maar niet dat ik daarin trap” schreeuwde mijn moeder.
“Mam, ik weet dat ik je vaak bedonder, maar ik heb nu echt last en ik denk dat zo’n boekentas het allemaal niet beter maakt”
“Lisa, je kan het vergeten, je gaat gewoon naar school. Als ik te horen krijg dat je niet op bent komen dagen, krijg je twee weken geen zakgeld”.
Normaal zou het hierna een gevloek en getier van beide kanten zijn geworden, maar tot mijn verbazing dit keer niet. Mijn zus liep naar boven om nog wat spullen te pakken en ik hoorde haar nog iets mompelen wat vast niet als een complimentje voor mijn moeder was bedoeld. Maar daarmee was het over. Mijn zus ging naar school, ik ging naar school en alles leek voorbij te zijn. Een ochtend als velen. Fout.
Het is geen moeilijk tentamen, maar de hoeveelheid stof zorgt ervoor dat ik te laat begin. Niet verstandig, maar welke student van 19 jaar oud schrikt niet van circa 1200 pagina’s. Mijn reactie is dan uitstellen, hoewel ik weet dat de executie toch wel plaats zal vinden.
Ik denk aan de jongen die ik zo langzamerhand als mijn kleine broertje beschouw. Hij zit midden in zijn eindexamens, maar het lijkt alsof het hem niet zoveel interesseert. Niet zo vreemd, het is een slimme knul en hij doet eigenlijk een niveau dat te laag voor hem is. Maar toch zal hij gemiddeld een zeven moeten halen om naar de HAVO te kunnen. Dan zal hij toch echt moeten leren voor de vakken waar hij moeite mee heeft. Dat heb ik hem nog niet zien doen.
Hij is het type jongen dat niet geschikt is voor het MBO, dat te praktisch is, maar ook niet voor de universiteit, die weer te theoretisch is. Als het aan mij ligt, gaat hij journalistiek studeren, zodat hij misschien zijn twee passies, reizen en schrijven, kan combineren. En gewoon ook omdat hij verhalen kan verzinnen waar ik jaloers op ben. De meest bizarre dingen schudt hij gewoon uit zijn mouw. Als we met wat vrienden op de bank of in de kroeg zitten, een biertje erbij, kan hij ons zo een uur lang animeren met een of ander verzinsel.
Ik hoop dat hij de juiste keuzes maakt in zijn leven.
Maar eerst dat eindexamen nog. Ik ben zenuwachtiger voor zijn examens dan voor mijn eigen tentamen. Zou dat nou typisch zijn als je een jonger broertje of zusje hebt? Want ook al delen we niet hetzelfde bloed, het is mijn broertje. Als hij problemen heeft kan hij altijd naar mij toekomen en ik zal hem helpen. Hij is 3,5 jaar jonger dan ik. Eigenlijk een heel toevallig feit, als je bedenkt dat mijn bloedeigen zus ook, op een paar dagen na, 3,5 jaar ouder was dan ik. Zou ze ook zenuwachtig zijn geweest als ik een proefwerk of iets dergelijks moest maken?
Ik was 11 en zat in groep 8 van de basisschool. Het was januari, winter, en het vroor. Elke ochtend stapte ik om kwart over acht op de fiets om naar school te gaan. Het ging allemaal goed en ik haalde hoge cijfers. Toch was ik niet meer het strebertje dat ik vroeger wel altijd was. Er waren langzamerhand andere dingen in mijn leven gekomen die interessanter waren. Ik kreeg borsten, die ik elke ochtend onder de douche zorgvuldig inspecteerde, omdat ik het eigenlijk best eng vond en ik niet wilde dat ze nog groter werden dan de cup AA die ik had.
Ik kwam erachter dat jongens niet alleen leuk waren om mee te voetballen en te ravotten, maar dat je bij sommigen ook een bepaald gevoel kreeg in je buik. Ik kon het nog niet echt definiëren, maar mijn vriendinnen zeiden dat het geiligheid was. Met een oudere zus en oudere neven wist ik gelukkig wel wat dat was.
Ik begon ook steeds meer ruzie met mijn moeder te maken, meestal alleen omdat ik dan een excuus had om al mijn frustratie er eens lekker uit te stampen en te schreeuwen.
Ik keek nog meer op naar mijn zus, net een paar maanden 15, dan ik vroeger al deed. Het leek namelijk alsof ze echt overal schijt aan had. Elke avond hing ze met wat vrienden op de hoek van de straat te ouwehoeren, zonder overigens overlast te veroorzaken.
Elke week kwam ze wel met een dikke onvoldoende thuis, maar ondertussen haalde ze wel net genoeg punten om over te gaan naar het volgende jaar van de HAVO.
Tot grote ergernis van mijn moeder natuurlijk.
Mijn moeder, een bijstandsmoeder met twee dochters in een niet al te beste buurt, kreeg die tijd veel te verduren. Twee puberende meiden die samen maar al te graag een front vormden tegen hun o zo sadistische moeder die natuurlijk alles deed om het leven van haar kroost zo efficiënt mogelijk te verpesten. Dat was wel het hoofdingrediënt van haar frustratie. Voeg daarnaast nog een pondje opa-met-wie-het-steeds-slechter-gaat, een onsje geldproblemen-en-dochters-die-om-dure-merkkleding-zeuren en een paar gram getikte-kennisen-die-altijd-bij-haar-aankloppen-als-ze-weer-flippen toe en je creëert iemand die binnen een paar weken in het psychiatrische circuit belandt. Mijn moeder niet. Ze hield zich groot en kon het toch allemaal in haar eentje aan. Ik wilde dat ik net zo’n groot incasseringsvermogen had als mijn moeder.
Gelukkig waren wij ook nog wel eens met iets anders bezig dan moedertje pesten. Ik, de jongste, kon een hele dag op de bank of in bed liggen om een mooi boek te verslinden. Of ik ging juist in bomen klimmen of voetballen op straat. De oudste had scouting en de daarbij behorende grote vriendenkring. Dus eigenlijk waren we regelmatig wel met iets anders bezig.
Lisa, de oudste, stak toch vooral veel tijd in volleybal, omdat ze het leuk vond en ook zelf inzag dat ze talent had. Twee keer in de week was ze met haar vriendinnen aan het trainen en in het weekend speelde ze een wedstrijd. Ze wonnen bijna altijd.
Een studiegenootje klopt op mijn schouder. Shabnam, een Pakistaanse jonge vrouw van uitermate kleine afmetingen vraagt of ik zin heb om een kopje koffie te drinken. Natuurlijk ga ik mee, in de wetenschap dat ik afleiding nodig heb omdat ik anders verdrink in mijn herinneringen. En dan komt er helemaal niks meer van studeren. We halen koffie en gaan lekker buiten zitten. Het is mei, lente, en lekker warm. Al gauw gaat het gesprek over medestudenten. Lekker vrouwelijk, premenstrueel geroddel. Na een korte periode neemt het gesprek een wending en praten we over school. Shabnam heeft een herkansing van een vak waar ik, wonder boven wonder, eens een keer geen problemen mee had. Zij wel. De vragen komen als een stortvloed van woorden uit haar mond. “Mirlo, hoe zat dat ook alweer met gonorroe?”
Als ware ik een ervaringsdeskundige leg ik haar alles uit. Van diagnostiek, behandeling en complicaties tot het maatschappelijk taboe rond deze SOA.
Na nog een tijdje buiten in het zonnetje te hebben gezeten, ga ik naar binnen om me weer te concentreren op de dingen die er volgens ouderen echt toe doen. Erg interessant, dat zenuwstelsel, maar niet als je het voor de tweede keer moet leren. Langzamerhand dwalen mijn ongehoorzame hersenen weer af naar vroeger.
Het gezin bestond dus uit een vrouw, een jongedame en een jongedame in wording. Die dames die, als ze geen ruzie hadden, dachten dat ze samen de wereld konden verbeteren. Mijn moeder probeerde door demonstraties, andere acties en vrijwilligerswerk de armoede in de wereld terug te dringen, zodat iedereen gelijke kansen kreeg om zijn of haar dromen waar te maken.
Mijn zus was vastbesloten om na de HAVO de pabo te gaan doen, omdat ze vond dat iedereen in ieder geval het recht had op basisonderwijs. Hiermee hadden ze dan weer meer kans op een beter leven met minder zorgen.
Ik had me in het hoofd gehaald om kinderarts in Afrika te worden, zodat ook de kleineren meer kansen kregen om te overleven en meer kans hadden op een menswaardig bestaan.
Maar voordat het zover was, hadden Lisa en ik eerst nog de plicht om van onze jeugd te genieten. Dit betekende eigenlijk dat het normale, saaie leventje gewoon doorging.
Op een maandagochtend, ik denk dat het begin februari 1997 was, ging ik naar beneden om te ontbijten. Lisa zat al beneden televisie te kijken en tegelijkertijd te leren. Ik kan me nog herinneren dat ik een foto van The Beatles zag, dus waarschijnlijk ging het over de geschiedenis van de popmuziek. Hoe ze dat trouwens deed, tv kijken en leren tegelijk, is voor mij nog steeds een raadsel.
Een kwartiertje later hoorden we boven wat gestommel. We wisten dat ma zo beneden zou komen. Altijd als we haar de trap af hoorden lopen, wierpen mijn zus en ik elkaar een blik van verstandhouding toe. Mijn moeder had namelijk ontzettend last van een ochtendhumeur en ’s ochtends kon je maar beter naar haar luisteren om te voorkomen dat ze ontploft.
Deze maandagmorgen keek mijn zus niet op van haar tekst. Dit betekende meestal niet veel goeds dus ik vertrok naar het kleinste kamertje om daar een Donald Duck te lezen en me van mijn darminhoud te ontdoen. Op de achtergrond hoorde ik wat er zich in de huiskamer afspeelde.
“Mam, ik heb ontzettend veel last van mijn rug, het doet onwijs veel pijn net boven mijn kont”
“Tuurlijk, schat. Het is maandagmorgen en jij hebt weer ergens last van. Volleybal en scouting kan allemaal, maar als je naar school moet, ben je ineens ziek. Denk maar niet dat ik daarin trap” schreeuwde mijn moeder.
“Mam, ik weet dat ik je vaak bedonder, maar ik heb nu echt last en ik denk dat zo’n boekentas het allemaal niet beter maakt”
“Lisa, je kan het vergeten, je gaat gewoon naar school. Als ik te horen krijg dat je niet op bent komen dagen, krijg je twee weken geen zakgeld”.
Normaal zou het hierna een gevloek en getier van beide kanten zijn geworden, maar tot mijn verbazing dit keer niet. Mijn zus liep naar boven om nog wat spullen te pakken en ik hoorde haar nog iets mompelen wat vast niet als een complimentje voor mijn moeder was bedoeld. Maar daarmee was het over. Mijn zus ging naar school, ik ging naar school en alles leek voorbij te zijn. Een ochtend als velen. Fout.
zondag 25 november 2007 om 00:41
Weet je dat, dappere grote zus, ik dit geschreven heb toen ik 19 was?
Weet je dat, dappere grote zus, ik toen niet verder kon schrijven omdat het te veel pijn deed?
Weet je dat, dappere grote zus, er sinds die tijd veel veranderd is?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we vroeger gingen schaatsen op de vijver hier?
Weet je nog, lieve grote zus, toen we de tuin gingen opknappen voor mama?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we op zaterdagavond eerst onder de douche werden gezet en dan “Geef nooit op” keken met z’n drietjes?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we tien jaar geleden je 16e verjaardag vierden, je laatste verjaardag?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we er toen van overtuigd waren dat er nog veel verjaardagen zouden volgen?
Weet je nog, lieve grote zus, dat je toen de hele dag glunderde?
Weet je dat, dappere grote zus, ik je verjaardag toch nog vier elke 25e november?
Weet je dat, dappere grote zus, ik blij ben dat ik je kleine zusje ben?
Weet je dat, dappere grote zus, ik je nog elke dag mis?
Weet je dat?
Oh, en wist je dat, ik nu het Viva-forum loop te spammen?
Weet je dat, dappere grote zus, ik toen niet verder kon schrijven omdat het te veel pijn deed?
Weet je dat, dappere grote zus, er sinds die tijd veel veranderd is?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we vroeger gingen schaatsen op de vijver hier?
Weet je nog, lieve grote zus, toen we de tuin gingen opknappen voor mama?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we op zaterdagavond eerst onder de douche werden gezet en dan “Geef nooit op” keken met z’n drietjes?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we tien jaar geleden je 16e verjaardag vierden, je laatste verjaardag?
Weet je nog, lieve grote zus, dat we er toen van overtuigd waren dat er nog veel verjaardagen zouden volgen?
Weet je nog, lieve grote zus, dat je toen de hele dag glunderde?
Weet je dat, dappere grote zus, ik je verjaardag toch nog vier elke 25e november?
Weet je dat, dappere grote zus, ik blij ben dat ik je kleine zusje ben?
Weet je dat, dappere grote zus, ik je nog elke dag mis?
Weet je dat?
Oh, en wist je dat, ik nu het Viva-forum loop te spammen?
zondag 25 november 2007 om 01:00
Er is niet zo heel veel gebeurd hoor. Maar mijn zus is 9,5 jaar geleden overleden. En vandaag 10 jaar geleden vierden we voor het laatst haar verjaardag. Toen zat ze met haar kale hoofd op de bank helemaal te glunderen van alle aandacht (en ik baalde omdat ik geen aandacht kreeg natuurlijk). En vandaag vier ik haar geboortedag gewoon weer, met een vriendin van haar. Puur en alleen omdat ik blij en trots ben dat ik toch bijna 13 jaar lang van mijn grote, stoere, dappere en krachtige (en af en toe zeer irritante) zus heb mogen genieten.
zondag 25 november 2007 om 01:10
Weet je trouwens wat ik als eerste deed toen ik je openingspost las. Ik ging op zoek naar Yas. Wilde haar laten weten dat je het moeilijk had en wilde haar naar je topic sturen. Zo zie je, jullie zijn echt met elkaar verbonden voor mij. Ik kon haar niet vinden, maar weet zeker, morgen is ze er voor je.
zondag 25 november 2007 om 01:23
Prada, je bent een schat! Dat je yasmijn gaat zoeken ook, zo lief!
Maar het valt nog wel mee hoor, zo moeilijk heb ik het niet. Ik sla me er ook morgen wel doorheen. Doe ik al een aantal jaren, en het gaat altijd goed. Het zijn gewoon de wintermaanden, erg veel emotionele data. Maar ik sla me er elk jaar weer doorheen, en als het zonnetje begint te schijnen, dan weet ik: "ook dit jaar is het goed gegaan".
En ik weet zeker dat mijn moeder en mijn zus elk op een schouder van me zitten, en me vooruit sturen. De herinneringen maken me vooral sterk, ik heb de wil om door te gaan. En soms dan denk ik terug, en dan denk ik meestal: "Shit, ondanks alle klotedingen, hebben we met z'n drietjes een hele mooie tijd gehad". En er is niemand, maar dan ook niemand, die me dat afneemt.
Maar het valt nog wel mee hoor, zo moeilijk heb ik het niet. Ik sla me er ook morgen wel doorheen. Doe ik al een aantal jaren, en het gaat altijd goed. Het zijn gewoon de wintermaanden, erg veel emotionele data. Maar ik sla me er elk jaar weer doorheen, en als het zonnetje begint te schijnen, dan weet ik: "ook dit jaar is het goed gegaan".
En ik weet zeker dat mijn moeder en mijn zus elk op een schouder van me zitten, en me vooruit sturen. De herinneringen maken me vooral sterk, ik heb de wil om door te gaan. En soms dan denk ik terug, en dan denk ik meestal: "Shit, ondanks alle klotedingen, hebben we met z'n drietjes een hele mooie tijd gehad". En er is niemand, maar dan ook niemand, die me dat afneemt.
zondag 25 november 2007 om 01:32
Ze komt morreguh. Rond een uur of 13.
Dus ik ga zo ook slapen, want ik moet het hele huis nog schoonmaken morgenochtend. En de fles apfelkorn (ik vind dat spul goor, maar het was het enige in huis) is ook leeg. Nog een goede reden om te gaan slapen!
Dank je, Zon, dat je het een mooi verhaal vindt. Vind ik wel een complimentje, en daar word ik altijd heeeel erg vrolijk van.
Pros, bedankt. En jij ook ontzettend veel sterkte, ik ben een echte meelezer op het forum dus ik heb nogal wat meegekregen.
Dus ik ga zo ook slapen, want ik moet het hele huis nog schoonmaken morgenochtend. En de fles apfelkorn (ik vind dat spul goor, maar het was het enige in huis) is ook leeg. Nog een goede reden om te gaan slapen!
Dank je, Zon, dat je het een mooi verhaal vindt. Vind ik wel een complimentje, en daar word ik altijd heeeel erg vrolijk van.
Pros, bedankt. En jij ook ontzettend veel sterkte, ik ben een echte meelezer op het forum dus ik heb nogal wat meegekregen.
zondag 25 november 2007 om 01:45
Na je lange "openingspost" begreep ik nog niet waar je heen wilde. Omdat je een soort open einde gebruikte. Je aanvulling is mooi en heel duidelijk. Je schrijft goed.
Valt mij sowieso op dat sommige forummers, o.a. Hartje, Eleonora, Pros, en nu Mirlo, (excuses wanneer ik iemand vergeet), erg goed kunnen schrijven. Kost mij geen enkele moeite om een relatief lang bericht van eerdergenoemden te lezen. Gaat als vanzelf. Knap van jullie!
Valt mij sowieso op dat sommige forummers, o.a. Hartje, Eleonora, Pros, en nu Mirlo, (excuses wanneer ik iemand vergeet), erg goed kunnen schrijven. Kost mij geen enkele moeite om een relatief lang bericht van eerdergenoemden te lezen. Gaat als vanzelf. Knap van jullie!
zondag 25 november 2007 om 11:04
zondag 25 november 2007 om 11:23
Mir, je zus verliezen is simpelweg kut, ik weet hoe het voelt en ik wilde dat ik kon zorgen dat niemand dat hoeft mee te maken.
De pijn slijt wel, maar steekt soms opeens zomaar weer zijn venijnige kop op. Ik ben bang dat dat nooit overgaat.
En zolang je leeft blijft dat bijna heilige weten dat je zus er niet meer is. Niet altijd zo bewust, er gaan dagen, weken voorbij zonder dat je echt aan haar denkt, maar ergens is altijd dat gevoel.
Tegelijkertijd blijven ook al je mooie herinneringen, alles wat je samen hebt gedaan. Dat de leukste zus op aarde toevallig wel jouw zus was en dat je daar blij mee bent.
Gefeliciteerd met je zus en net als FV denk ik dat je zus en je moeder nu naar jou kijken en beretrots zijn. En een traantje wegpinken omdat ze jou ook missen.
De pijn slijt wel, maar steekt soms opeens zomaar weer zijn venijnige kop op. Ik ben bang dat dat nooit overgaat.
En zolang je leeft blijft dat bijna heilige weten dat je zus er niet meer is. Niet altijd zo bewust, er gaan dagen, weken voorbij zonder dat je echt aan haar denkt, maar ergens is altijd dat gevoel.
Tegelijkertijd blijven ook al je mooie herinneringen, alles wat je samen hebt gedaan. Dat de leukste zus op aarde toevallig wel jouw zus was en dat je daar blij mee bent.
Gefeliciteerd met je zus en net als FV denk ik dat je zus en je moeder nu naar jou kijken en beretrots zijn. En een traantje wegpinken omdat ze jou ook missen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 25 november 2007 om 11:30
Ja, Zuss, het is inderdaad echt zwaar klote. Ik heb er, had ik nooit verwacht, ook veel meer moeite mee dan met het overlijden van mijn moeder. Dat is denk ik, ook al was het veel te vroeg, toch natuurlijker dan je zus die op jonge leeftijd overlijdt. Ik denk ook niet dat de pijn en woede ooit helemaal verdwijnt. Het is namelijk gewoon oneerlijk, niet alleen omdat het mijn zus is, maar ook omdat ze nog maar 16 was en we nog een hele toekomst voor ons hadden. Vol carrieres, en mannen, en eventueel kinderen, en eigen huizen, en films en concerten, en auto's en dat soort simpele dingen. Dat zij dat niet mee heeft mogen maken, dat maakt me echt nog zo vaak simpelweg woedend. Maar woede kan je gelukkig kanaliseren, en omzetten in positieve resultaten.
Ik hoop niet dat ze me missen eigenlijk. Ik hoop dat, misschien kan het wel, aan het spelen zijn met de kinderen die mijn zus graag wilde. En ik hoop dat ze een biertje drinken, of een wijntje. En ik hoop vooral, dat ze hartstikke gelukkig zijn.
Ik hoop niet dat ze me missen eigenlijk. Ik hoop dat, misschien kan het wel, aan het spelen zijn met de kinderen die mijn zus graag wilde. En ik hoop dat ze een biertje drinken, of een wijntje. En ik hoop vooral, dat ze hartstikke gelukkig zijn.
