Wel of geen vrijwilligerswerk gaan doen?

Hoi El,



Eerlijk gezegd zou ik me geen leven kunnen voorstellen waarin ik géén vrijwilligerswerk deed! Ok, ik heb (nog) geen kinderen, maar verder ook gewoon een baan, fulltime huishouden en een partner, en de tijd, die vind je altijd wel.



Bij je 'voors' zou ik om te beginnen absoluut zetten dat je het ook voor je eigen plezier doet. Als dat niet zo is namelijk, moet je er niet eens aan beginnen! Ik vraag me dus af, waarom je hebt besloten om iets met '1-op-1 contact' te doen? Lijkt je dat het leukst, past dat het best bij jou en, zoals je zelf al aangeeft, heb je daar de tijd voor?



Als je minder dan één avond in de week (waarom een avond? Zou het ook een ochtend of middag kunnen?) wil doen, kun je dan niet beter iets anders doen? Wie weet zoekt de plaatselijke kinderboerderij nog wel bestuursleden (ik noem maar even iets heel anders) en dan doe je iets waar je ook je kinderen nog (zijdelings) bij kunt betrekken, misschien past dat wel veel beter.



Ik zou nog veel en veel meer op kunnen schrijven (heb zelf ook bij een professionele organisatie voor vrijwilligers gewerkt, vandaar) maar wil even niet het risico lopen te belerend over te komen... )



Volgens mij geef ik je zo al heel veel om over na te denken, het enige wat ik er nog over wil zeggen is "vrijwilligerswerk is vrijwillig, maar niet vrijblijvend'. Daarom vind ik het hartstikke goed van je dat je er zorgvuldig over nadenkt en er niet zo maar inspringt, waardoor je misschien binnen twee maanden weer af moet haken.



(o, nog iets waar je over na moet denken: hoe lang wil je het doen? Begin aan iets wat je bijvoorbeeld eerst een jaar kunt doen, en dan kunt evalueren voor jezelf. )

quote:EL1978 schreef op 06 juni 2009 @ 22:38:

... en zag een oproep over een jonge alleenstaande moeder die een klankbord nodig heeft, iemand om mee te praten ....... Ik dacht meteen 'dat heb ik te bieden', ik werd er enthousiast van.

Aha, dan is het al een heel ander verhaal (voor mij dan), dat zou hartstikke leuk zijn. Overigens denk ik dat je het dan júist ook overdag zou kunnen doen (als je tenminste af en toe overdag thuis bent) en leuk met jou en haar kinderen naar de speeltuin kan ofzo. Waarschijnlijk is het voor zo iemand ook goed om een andere manier van moederschap te zien en niet alleen maar te praten



Daarom de 1op1, is eigenlijk alleen gebaseerd op die oproep. Maar inderdaad, bestuurswerk is ook een optie. Maar daar heb ik toch een ander gevoel bij, iets minder maatschappelijk betrokken vind ik dat.

Ik kan me dat gevoel heel goed voorstellen (ben zelf ook geen bestuursmens), maar ja, alle vrijwilligersorganisaties draaien MEDE dankzij besturen, dus nodig zijn ze zeker!!



Hoewel dat mss wel beter kan zijn om mee te beginnen. Ik zou het erg vinden als ik niet kan bieden wat iemand verlangt en dat gevoel heb ik bij bv. een kinderboerderij wat minder.



De reden om het voor m'n eigen plezier te doen vond ik zo vanzelfsprekend dat ik m niet heb genoemd. Daar komt wel het hele idee uit voort dus dat zit wel goed.

Gelukkig maar dan!



Ik zal eens verder kijken bij de verschillende oproepjes.



Wat heb jij zoal gedaan en waar gaat jouw voorkeur naar uit?

Hier kom ik later nog op terug, ga nou naar bed!

Hier een vrijwilligster. Ik heb 1 jong kind, ook (deeltijd) werk en een deeltijdstudie. Op woensdag ben ik vrij en dan ga ik 's ochtends huifrijden met een meisje dat mentaal en lichamelijk gehandicapt is. Met huifrijden wordt er een stuk stevig zeil tussen 2 paarden gespannen. De huifrijder wordt daar op gelegd, vastgemaakt op een speciale, veilige manier en zo een half uurtje ofzo rondgeleid.

"Mijn" meisje vindt dat helemaal te gek en voor haar is het echt een uitje zowel het huifrijden op zich, als de mensen die ze dan ziet/ontmoet. Na het huifrijden rijden we (rolstoel) een rondje langs de paarden die op stal staan, langs de wei waar ook altijd wat paarden staan en verder worden er stalpoezen, -honden en -konijnen geknuffeld en geaaid. We gaan dan ook nog een kwartiertje iets drinken en dan wordt ze weer opgehaald.

In totaal ben ik hier van ongeveer 9.15 uur tot 11.15 uur mee bezig. Ze wordt gebracht door een busje van het huis waar ze woont en ik rijd rechtstreeks naar de manege en daar ontmoeten we elkaar dan. Ik zie haar die ene keer in de week en op bijzondere gelegenheden zoals verjaardag, expositie van het een of het ander in het tehuis waar ze woont, jaarlijkse bbq o.i.d.

Ik las een keer een oproep in het plaatselijke krantje en heb toen info opgevraagd en gekregen. Omdat ik woensdagochtend eigenlijk nooit iets bijzonders deed dan op de markt rondlopen en het huishouden vond ik het eigenlijk een veel beter idee om die tijd nuttiger te besteden. Na een intake gesprek waarbij ik vertelde dat ik graag paardrij was mijn "match" snel gevonden in dit meisje.

We hebben het gezellig samen op woensdagochtend en het doet me goed om te zien dat het haar zo goed doet. Ik word er wel 'ns verdrietig van als ik haar zie zoals ze is en dan een paar uur later mijn eigen zondagskind dat door het leven fladdert. Ik kan het niet zo goed omschrijven maar soms is het emotioneel wel 'ns moeilijk. Daar moet je wel rekening meehouden als je zoiets gaat doen.

Mijn man is bijvoorbeeld een keertje meegeweest omdat meisje hem graag wilde ontmoeten. We hadden het al een paar keer gehad over trouwen, hoe dat is enzo, dus voor de beeldvorming m'n man een keer meegenomen (na overleg met haar begeleidster). Het ging prima die ochtend, maar voor de rest van de dag was mijn man behoorlijk van zijn stuk en zat zelfs een paar tranen weg te pinken in de auto op weg naar huis.

Misschien zit er bij jouw wel in de buurt een tehuis voor gehandicapten (mocht je een 'maatje' willen worden). Je kunt daar altijd vrijblijvend informatie krijgen. Ook staan er wel 'ns advertenties op sites van regionale zorginstellingen waarin er gevraagd wordt naar vrijwilligers of een maatje.

Al met al doe ik dit bijzonder graag en heb ik het gevoel dat ik in ieder geval 1 persoon een fijne ochtend kan geven. Ik word er zelf ook rijker van want alhoewel ze op een bepaalde leeftijd is blijven steken, heeft ze toch een bepaald opmerkingsvermogen dat een hoop zaken in een ander daglicht zet en daar leer ik ook weer van.

Ik denk dat die vrouw door wie je op het idee kwam, ook heel goed weet dat het wel moet klikken tussen jullie.

hier vroegen ze bij het verzorgingshuis mensen om te gaan wandelen met de bewoners. Daar werd al gelijk bij gezet dat je niet iedere keer met dezelfde persoon gaat wandelen, om te voorkomen dat die mensen er echt op rekenen dat er iedere week iemand is.(bovendien is er niet voor iedereen begeleiding, dus er moet toch "gedeeld"worden

Ik geef 2 keer in de week allochtone vrouwen hulp bij het leren van de nederlandse taal. Vind ik heel leuk, voor mij zou dat wandelen dus echt niks zijn

quote:nlies schreef op 06 juni 2009 @ 22:52:



Ik geef 2 keer in de week allochtone vrouwen hulp bij het leren van de nederlandse taal. Vind ik heel leuk, voor mij zou dat wandelen dus echt niks zijnHey Nlies, bij welke organisatie doe je dat? Het lijkt mij ook wel leuk

Ik heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan. In het jongerencentrum, bij de sportclub, bij de wijkvereniging, op school. Dat waren geen 1-op-1 contacten, maar ik heb het toch altijd als erg zinvol ervaren, al was het maar dat ik veel werkzaamheden van toen op mijn CV heb gezet. Het gaf mij de kans om dingen te leren die ik anders niet zou doen. (van bier tappen, koken voor 40 personen tot notuleren.



Op het moment doe ik alleen wat werk op de school van de kinderen (knutselen, uitjes helpen begeleiden etc).

Ik werk met mensen met een verstandelijke beperking en ontmoet daar ook veel vrijwilligers die met 'mijn' bewoners gaan wandelen, zwemmen of andere leuke dingen doen.

Ik heb ook wel eens oproepjes gelezen in de krant voor mensen die mensen van buitenlandse afkomst willen helpen met de taal. Het gaat dan niet om Nederlandse les, maar om iemand die met ze op stap gaat (naar de markt of zo) of koffie komt drinken en onderwijl kunnen ze samen praten zodat ze de taal kunnen oefenen.

Misschien kun je op deze site daar meer over vinden. http://gilde-samenspraak.nl/ Laat je niet afschrikken door het feit dat er over 50+ wordt gesproken; er is natuurlijk ook veel behoefte aan jongere mensen.

Wij wonen in een kerks dorpje, dus ik heb me aangesloten bij een groepje vrouwen dat 1x per 6 weken een groepje kinderen voorbereidt op de kerkdienst (ik help dan met knutselen).

Verder wordt op de school van mijn dochter nogal eens hulp gevraagd bij uitstapjes, toezichthouders bij excursies, schoolreisjes en andere zaken die ze organiseren. Rond kersttijd help ik mee met het instuderen van het kerstspel door de kinderen. En ik zing mee in het koor. Dat doe ik voornamelijk voor mezelf, maar het is in principe ook een vorm van vrijwilligerswerk, vooral omdat in ons dorp de verenigingen allemaal helpen als er een dorpsfeest is. Dus dan is het meehelpen met hal versieren, of bedienen, bier tappen, worstjes grillen of wc's poetsen.... (dat laatste ben ik niet zo van gediend, dat doe ik in mijn werk al vaak genoeg).



Je kunt ook bij het plaatselijke asiel langsgaan. De speeltuin zoekt meestal ook wel mensen, dan kun je je eigen kinderen meenemen, bijna elk verzorgingstehuis is blij met een extra paar handen, en heel dichtbij, de school van je kinderen, overblijfmoeder, leesmoeder, knutselmoeder... ze kunnen meer hulp gebruiken dan jij kunt aanbieden.



Bij een 1 op 1 contact heb je kans dat je de problemen van de ander mee naar huis gaat nemen. Je moet jezelf dan dus wel kunnen afsluiten. Als je dat niet kunt, kies je beter voor iets in een groep.



Ik heb in ieder geval nooit het idee dat ik iets moet doen waar ik geen zin in heb.

Voor als je in Amsterdam werkt:

www.amsterdamcares.nl

Je hoeft je dan niet te binden aan een activiteit, maar je kunt je dan elke keer ergens anders inschrijven.

Weet niet of er meer van dit soort websites bestaan.

quote:Pear schreef op 06 juni 2009 @ 23:09:

[...]





Hey Nlies, bij welke organisatie doe je dat? Het lijkt mij ook wel leuk



Is via SIW en daar kwam ik bij via het VIP= vrijwilligers informatie punt, waar alle vrijwilligersbaantjes bij elkaar staan.

Tegenwoordig zijn veel gemeentes bezig met een soort maatjesprojecten om allochtonen te helpen, dus misschien daar informeren, of bij de vrijwilligersbank in je gemeente als ze die hebben

handjehelpen is ook een site voor vrijwilligers dacht ik

quote:nlies schreef op 07 juni 2009 @ 00:40:

[...]





Is via SIW en daar kwam ik bij via het VIP= vrijwilligers informatie punt, waar alle vrijwilligersbaantjes bij elkaar staan.

Tegenwoordig zijn veel gemeentes bezig met een soort maatjesprojecten om allochtonen te helpen, dus misschien daar informeren, of bij de vrijwilligersbank in je gemeente als ze die hebbenThanks!

quote:Starshine schreef op 06 juni 2009 @ 23:49:

Ik heb ook wel eens oproepjes gelezen in de krant voor mensen die mensen van buitenlandse afkomst willen helpen met de taal. Het gaat dan niet om Nederlandse les, maar om iemand die met ze op stap gaat (naar de markt of zo) of koffie komt drinken en onderwijl kunnen ze samen praten zodat ze de taal kunnen oefenen.





Dat is inderdaad wat ik bedoel, lijkt me leuk! Krijg je ook meteen iets van een andere cultuur mee

Ik had ook ergens zoiets gelezen, maar weet niet maar waar. Ik ga de link eens bekijken en ook zoeken naar wat er in mijn gemeente te doen valt.

uvvnet.nl

unie van vrijwilligers

ook mogelijkheid

Ik zit precies met dezelfde vraag. Wel doen of niet doen. Ergens wil ik graag iets doen voor anderen en tegelijk dat stukje aanvullen wat ik mis in mijn gewone kantoorbaan. Maar ik ben bang dat ik me weer een verplichting ga aanmeten waar ik misschien later weer van afhaak. Daar schiet niemand wat mee op. Ik denk er momenteel dus nog over na.Ben namelijk al erg druk en kan elk uurtje wel gebruiken.

Pear, voor jouw wens zou je ook bij Vluchtelingenwerk kunnen kijken of ze daar een maatjesproject hebben lopen. In mijn gemeente wel.



El, om je vragen te beantwoorden, voor zover ik dat kan dan:



Je loopt zeker de kans dat het uitmondt in een vriendschap, of in een zelfgevoelde verplichting. Juist doordat het 1 op 1 contact is en in jouw geval ook nog eens een vrouw die kennelijk om vrienden verlegen zit.



De tijd: hangt af van wat je met elkaar afspreekt/de organisatie waarvoor je werkt. Ik werk op dit moment voor een organisatie waar ik volkomen vrij ben om de hoeveelheid contact in te vullen. Voor degene waarmee ik koffie drink, een verstandelijk gehandicapte vrouw, is om de twee weken toch wel het minimum. Wekelijks zou wenselijk zijn maar lukt me niet meer vanwege eigen stress.



Belangrijk om over na te denken in 1 op 1 is of je dit voor langere tijd, mogelijk voor altijd, wilt doen. Je bouwt een vertrouwensrelatie met iemand op en -ik ontvang zelf professionele hulpverlening- het voelt erg sneu als de ontvanger steeds weer een ander persoon moet leren kennen als maatje. Hou er rekening mee dat als je wordt opgeroepen dat de ontvanger die persoonlijke aandacht keihard nodig is.



Verder: ken je doelgroep. Ik vond het een schok om te werken met diepdementerenden, al waren het prima mensjes. Om simpele redenen dat je ze niet kon verstaan of zo, terwijl ze met een hartelijk verhaal aan kwamen. Dit was/is bij mijn verstandelijk gehandicapte ook zo, maar het is waar dat je in de loop van de tijd die persoon leert 'verstaan' -veel raden-.

Je zou mss kunnen beginnen met groepswerk in een bepaalde doelgroep, om te kunnen weten wat er zo al op je af kan komen.

Hai Hai,



Ik werk voor de voorleesexpres en dat kost 1 uur per week. Je wordt dan gekoppeld aan een allochtoon gezin waarbij de kinderen een taalachterstand hebben.

Er gaat niet heel veel tijd in zitten en een seizoen duurt 20 weken. Ik kan het je echt aanraden, het is zo leuk! De kinderen zijn altijd heel enthousiast en je ziet echt vooruitgang. Daarnaast word je goed begeleid.



Er zijn trouwens testen op internet om te kijken welk vrijwilligerswerk het best bij je past. Als je er niet teveel tijd aan kwijt wilt zijn is dat misschien wel handig om te doen.



Succes!

quote:splendidia schreef op 06 juni 2009 @ 22:48:

Hier een vrijwilligster. Ik heb 1 jong kind, ook (deeltijd) werk en een deeltijdstudie. Op woensdag ben ik vrij en dan ga ik 's ochtends huifrijden met een meisje dat mentaal en lichamelijk gehandicapt is. Met huifrijden wordt er een stuk stevig zeil tussen 2 paarden gespannen. De huifrijder wordt daar op gelegd, vastgemaakt op een speciale, veilige manier en zo een half uurtje ofzo rondgeleid.

"Mijn" meisje vindt dat helemaal te gek en voor haar is het echt een uitje zowel het huifrijden op zich, als de mensen die ze dan ziet/ontmoet. Na het huifrijden rijden we (rolstoel) een rondje langs de paarden die op stal staan, langs de wei waar ook altijd wat paarden staan en verder worden er stalpoezen, -honden en -konijnen geknuffeld en geaaid. We gaan dan ook nog een kwartiertje iets drinken en dan wordt ze weer opgehaald.

In totaal ben ik hier van ongeveer 9.15 uur tot 11.15 uur mee bezig. Ze wordt gebracht door een busje van het huis waar ze woont en ik rijd rechtstreeks naar de manege en daar ontmoeten we elkaar dan. Ik zie haar die ene keer in de week en op bijzondere gelegenheden zoals verjaardag, expositie van het een of het ander in het tehuis waar ze woont, jaarlijkse bbq o.i.d.

Ik las een keer een oproep in het plaatselijke krantje en heb toen info opgevraagd en gekregen. Omdat ik woensdagochtend eigenlijk nooit iets bijzonders deed dan op de markt rondlopen en het huishouden vond ik het eigenlijk een veel beter idee om die tijd nuttiger te besteden. Na een intake gesprek waarbij ik vertelde dat ik graag paardrij was mijn "match" snel gevonden in dit meisje.

We hebben het gezellig samen op woensdagochtend en het doet me goed om te zien dat het haar zo goed doet. Ik word er wel 'ns verdrietig van als ik haar zie zoals ze is en dan een paar uur later mijn eigen zondagskind dat door het leven fladdert. Ik kan het niet zo goed omschrijven maar soms is het emotioneel wel 'ns moeilijk. Daar moet je wel rekening meehouden als je zoiets gaat doen.

Mijn man is bijvoorbeeld een keertje meegeweest omdat meisje hem graag wilde ontmoeten. We hadden het al een paar keer gehad over trouwen, hoe dat is enzo, dus voor de beeldvorming m'n man een keer meegenomen (na overleg met haar begeleidster). Het ging prima die ochtend, maar voor de rest van de dag was mijn man behoorlijk van zijn stuk en zat zelfs een paar tranen weg te pinken in de auto op weg naar huis.

Misschien zit er bij jouw wel in de buurt een tehuis voor gehandicapten (mocht je een 'maatje' willen worden). Je kunt daar altijd vrijblijvend informatie krijgen. Ook staan er wel 'ns advertenties op sites van regionale zorginstellingen waarin er gevraagd wordt naar vrijwilligers of een maatje.

Al met al doe ik dit bijzonder graag en heb ik het gevoel dat ik in ieder geval 1 persoon een fijne ochtend kan geven. Ik word er zelf ook rijker van want alhoewel ze op een bepaalde leeftijd is blijven steken, heeft ze toch een bepaald opmerkingsvermogen dat een hoop zaken in een ander daglicht zet en daar leer ik ook weer van.

Respect hoor.. ook hoe je over het meisje schrijft, daar klinkt ook veel respect/waardering in door. Ik zou hetzelfde hebben als je man denk ik, ik vind zulke verhalen altijd heel moeilijk en zou het te lastig vinden om dit elke week te doen.



Mijn moeder werkt met vluchtelingen, ik ben zelf op zoek naar iets met kinderen. Dat voorleesproject klinkt erg leuk!

Aangezien ik mijn beste vrienden niet eens elke maand hoef te zien zou ik zeker niet mijn tijd in 'n onbekende willen investeren op wekelijkse basis. Dat vreet energie. Bovendien investeer ik dan nog liever in iets extra's doen voor mensen die veel voor mij betekenen.

@elninjoo, ieder zijn ding natuurlijk, maar ik snap niet waarom je deze mening in dit topic kwijt moet. TO heeft heel duidelijk gemaakt waarom zij wél vrijwilligerswerk wil doen en dan vind ik jouw reactie een beetje onzinnig. Daar komt bij dat ik blij ben dat niet iedereen er zo over denkt...

quote:Tammetuk schreef op 07 juni 2009 @ 09:54:

@elninjoo, ieder zijn ding natuurlijk, maar ik snap niet waarom je deze mening in dit topic kwijt moet. TO heeft heel duidelijk gemaakt waarom zij wél vrijwilligerswerk wil doen en dan vind ik jouw reactie een beetje onzinnig. Daar komt bij dat ik blij ben dat niet iedereen er zo over denkt...TO vraag om meningen waarom je het wel of niet doet. Ik vertel dus gewoon waarom ik het niet doe, geheel on topic.

Ik heb me laatst opgegeven als coach voor jongeren die dreigen zonder papiertje van school te gaan en/of die moeite hebben met hun schoolkeuze.



Denk dat ik volgend schooljaar ermee kan starten en ik heb er zin in



Als het iets is wat je belangrijk vindt en waar je achter staat dan kan het veel voldoening geven, en anderen hebben er ook nog eens wat aan, dat is het belangrijkste.

Waar ik net aan denk: als je wel iets wilt doen, maar je niet wilt vastleggen op een wekelijkse verplichting, kun je je in veel gemeentes ook opgeven bij een soort vrijwilligerscentrale. Je biedt dan een dienst aan of kan reageren op oproepjes van anderen.

Het kan van alles zijn, bv helpen bij de jaarlijkse Straatspeeldag, foto's maken voor de website van een buurthuis, een keertje collecteren voor een goed doel.

Je kunt dus oproepjes vinden voor regelmatige activiteiten, maar ook voor een eenmalig iets.

Je zult wel voor je eigen regio moeten googlen.