Overig
alle pijlers
Wonen in mijn eigen dorpje sociale controle
zaterdag 26 september 2020 om 20:28
Hoi mensen,
Ik wil het liefst zo snel mogelijk een eigen plekje momenteel woon ik nog bij mijn ouders in huis wij zijn woonachtig in een klein dorpje..
In eerste instantie wilde ik absoluut niet in dit dorp gaan wonen.
Maar de zoektocht naar een woning begint nu wel erg lang te duren.. in ons dorp staat een mooie woning te koop. Hier ben ik zeker geïnteresseerd in. Maar wat mij dus tegen houd is mijn privacy. ( ook wel een beetje saai hier maar daar kan ik me nog wel overheen zetten denk ik).
Ouders moeten elke dag langs dit huis rijden als ze op weg naar hun werk gaan maar waar ik dus bang voor ben is die “sociale controle.”
Als mijn ouders over mij gaan praten op de manier van:
“ ik zag vandaag de auto niet op de oprit staan bij Karin “
“ Karin is niet thuis vanochtend stond haar auto er niet”
Deze gedachtes houden me tegen.. onaangekondigd zou mijn moeder nooit op bezoek gaan maar ik vind haar wel ondanks dat soms erg nieuwsgierig en bemoederd. Sommige familie leden zouden soms misschien wel onaangekondigd komen. Zoverre ik weet heeft het huis geen garage dus de auto zie je gewoon staan.
Ik date nu al bewust een lange tijd niet omdat ik daten vanuit huis niet leuk vindt het idee dat ik moet zeggen waar ik verblijf etc heb ik dus geen zin in. ( haalt voor mij de hele spanning er vanaf ) Ik heb ook niks met de jongens uit mijn dorp dus daar hier ga ik sowieso niemand vinden. Alleen ik wil mijn date leven gescheiden houden van privé leven maar dit gaat niet als ik in de buurt ga wonen vrees ik. Omdat ouders dan dus precies alles in de gaten kunnen houden ..
Stel ik me aan of zijn er meer mensen die hier niet van houden ?
Ik wil het liefst zo snel mogelijk een eigen plekje momenteel woon ik nog bij mijn ouders in huis wij zijn woonachtig in een klein dorpje..
In eerste instantie wilde ik absoluut niet in dit dorp gaan wonen.
Maar de zoektocht naar een woning begint nu wel erg lang te duren.. in ons dorp staat een mooie woning te koop. Hier ben ik zeker geïnteresseerd in. Maar wat mij dus tegen houd is mijn privacy. ( ook wel een beetje saai hier maar daar kan ik me nog wel overheen zetten denk ik).
Ouders moeten elke dag langs dit huis rijden als ze op weg naar hun werk gaan maar waar ik dus bang voor ben is die “sociale controle.”
Als mijn ouders over mij gaan praten op de manier van:
“ ik zag vandaag de auto niet op de oprit staan bij Karin “
“ Karin is niet thuis vanochtend stond haar auto er niet”
Deze gedachtes houden me tegen.. onaangekondigd zou mijn moeder nooit op bezoek gaan maar ik vind haar wel ondanks dat soms erg nieuwsgierig en bemoederd. Sommige familie leden zouden soms misschien wel onaangekondigd komen. Zoverre ik weet heeft het huis geen garage dus de auto zie je gewoon staan.
Ik date nu al bewust een lange tijd niet omdat ik daten vanuit huis niet leuk vindt het idee dat ik moet zeggen waar ik verblijf etc heb ik dus geen zin in. ( haalt voor mij de hele spanning er vanaf ) Ik heb ook niks met de jongens uit mijn dorp dus daar hier ga ik sowieso niemand vinden. Alleen ik wil mijn date leven gescheiden houden van privé leven maar dit gaat niet als ik in de buurt ga wonen vrees ik. Omdat ouders dan dus precies alles in de gaten kunnen houden ..
Stel ik me aan of zijn er meer mensen die hier niet van houden ?
linnylow wijzigde dit bericht op 26-09-2020 20:31
4.60% gewijzigd
woensdag 30 september 2020 om 06:47
woensdag 30 september 2020 om 13:17
Dit gevoel wat ik heb is denk ik allemaal ontstaan bij mijn eerste vriendje. Ongeveer 8 jaar geleden. (Daarna nooit meer iemand meegenomen naar huis en stelde het liefst zo lang mogelijk uit).
Mijn moeder zag mijn ex op een geven moment als een een soort van “ zoontje”. Heeft ze zelf gezegd tegen hem toen ik de relatie verbrak.
Mijn moeder kon het erg goed vinden met mijn ex. Als ik wakker werd zaten zij vaak al aan de koffie. Kortom mijn ex was een kind aan huis...
Ik ging vaak mijn eigen gangetje ex kon dit niet hebben want hij was dominant en jaloers. Vervolgens ging hij privé dingen vertellen tegen mijn moeder ( die echt niet konden) om zo mij te krijgen. Moeder was wel zo naïef maar ook nieuwsgierig genoeg om daar voor open te staan en hem misschien ook wel uit te vragen. Ze was het uiteindelijk ook vaak met hem eens denk ik.
Ik denk dat ik door het bovenstaande op geven moment echt ging walgen van de situatie en mijn ex. Dus ik heb de relatie verbroken..Dit resulteerde erin dat mijn ex hard moest janken moeder hard moest janken... (Ik heb werkelijk 0 keer gejankt was was het echt meer dan zat).
Ik denk dat ik sindsdien walg van de geachte dat mijn moeder het (te) goed kan vinden met een van mijn nieuwe “vriendjes”.
Mijn moeder zag mijn ex op een geven moment als een een soort van “ zoontje”. Heeft ze zelf gezegd tegen hem toen ik de relatie verbrak.
Mijn moeder kon het erg goed vinden met mijn ex. Als ik wakker werd zaten zij vaak al aan de koffie. Kortom mijn ex was een kind aan huis...
Ik ging vaak mijn eigen gangetje ex kon dit niet hebben want hij was dominant en jaloers. Vervolgens ging hij privé dingen vertellen tegen mijn moeder ( die echt niet konden) om zo mij te krijgen. Moeder was wel zo naïef maar ook nieuwsgierig genoeg om daar voor open te staan en hem misschien ook wel uit te vragen. Ze was het uiteindelijk ook vaak met hem eens denk ik.
Ik denk dat ik door het bovenstaande op geven moment echt ging walgen van de situatie en mijn ex. Dus ik heb de relatie verbroken..Dit resulteerde erin dat mijn ex hard moest janken moeder hard moest janken... (Ik heb werkelijk 0 keer gejankt was was het echt meer dan zat).
Ik denk dat ik sindsdien walg van de geachte dat mijn moeder het (te) goed kan vinden met een van mijn nieuwe “vriendjes”.
woensdag 30 september 2020 om 14:19
Gelukkig heb je daar zelf alle invloed op. Een vriendje niet meenemen naar je ouders zodat ze minder ruimte en reden hebben om zich ermee te bemoeien. Of er in elk geval lang mee wachten en het dan beperken.linnylow schreef: ↑30-09-2020 13:17Dit gevoel wat ik heb is denk ik allemaal ontstaan bij mijn eerste vriendje. Ongeveer 8 jaar geleden. (Daarna nooit meer iemand meegenomen naar huis en stelde het liefst zo lang mogelijk uit).
Mijn moeder zag mijn ex op een geven moment als een een soort van “ zoontje”. Heeft ze zelf gezegd tegen hem toen ik de relatie verbrak.
Mijn moeder kon het erg goed vinden met mijn ex. Als ik wakker werd zaten zij vaak al aan de koffie. Kortom mijn ex was een kind aan huis...
Ik ging vaak mijn eigen gangetje ex kon dit niet hebben want hij was dominant en jaloers. Vervolgens ging hij privé dingen vertellen tegen mijn moeder ( die echt niet konden) om zo mij te krijgen. Moeder was wel zo naïef maar ook nieuwsgierig genoeg om daar voor open te staan en hem misschien ook wel uit te vragen. Ze was het uiteindelijk ook vaak met hem eens denk ik.
Ik denk dat ik door het bovenstaande op geven moment echt ging walgen van de situatie en mijn ex. Dus ik heb de relatie verbroken..Dit resulteerde erin dat mijn ex hard moest janken moeder hard moest janken... (Ik heb werkelijk 0 keer gejankt was was het echt meer dan zat).
Ik denk dat ik sindsdien walg van de geachte dat mijn moeder het (te) goed kan vinden met een van mijn nieuwe “vriendjes”.
En je was toen ook een stuk jonger (waarschijnlijk minderjarig?) dus dan is het ook wel logischer als ouders wat meer bij de verkering betrokken zijn.
woensdag 30 september 2020 om 15:09
20 /21 was ik toen. Ja alleen merk ik dat de gedachte dat ik gecontroleerd kan worden door mijn moeder me op sommige momenten nog heel erg ergert en tegen staat. Terwijl het misschien wel mee valt.vivautrecht85 schreef: ↑30-09-2020 14:19Gelukkig heb je daar zelf alle invloed op. Een vriendje niet meenemen naar je ouders zodat ze minder ruimte en reden hebben om zich ermee te bemoeien. Of er in elk geval lang mee wachten en het dan beperken.
En je was toen ook een stuk jonger (waarschijnlijk minderjarig?) dus dan is het ook wel logischer als ouders wat meer bij de verkering betrokken zijn.
Wil haar niet kwetsen maar soms het gevoel dat ze zich nogal afhankelijk op stelt naar mij.
Maar omdat mijn opa laats overleden is heb ik naast die ergernis ook soort van emotionele inzinking soms en dat is dat ik wel weet dat alles snel voorbij kan zijn en daarom heb ik dan een schuld gevoel als ik bijv op een half uurtje afstand ga wonen want dan ben je minder snel bij je ouders en ga je toch wat minder snel en makkelijk op bezoek.
Dus ik zit een beetje in een dubio. Mijn rationele kant wil gewoon vrijheid en privacy en mijn emotionele kant die wil juist dicht bij ouders ook door een mogelijk schuld gevoel.
Maar nu vooral door de dood van mijn opa ben ik weer wat emotioneler ingesteld. Maar als ik het leven altijd vanuit een emotionele kant moet bekijken met de gedachte iedereen om me heen dood gaat dan is het ook geen leuke manier van leven meer..
linnylow wijzigde dit bericht op 30-09-2020 15:19
1.65% gewijzigd
woensdag 30 september 2020 om 15:21
Ja, ik merk gewoon aan mijn moeders reactie ze het wel erg zou vinden als ik wat verder weg ga wonen. Maar misschien moet ik maar voor de middenweg gaan en dat is ongeveer 10 minuten van huis af.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑30-09-2020 15:19Dat is dus de pest als je al wél een eigen auto hebt maar nog niet op jezelf woont.
Toch beter om dat andersom te doen.
Je moet bedenken waar je zelf wilt wonen. Niet wat je ouders dan gaan doen en misschien wel niet denken.
Alleen moet er dan ook net een huis vrij zijn daar en dat is gewoon momenteel niet zo.
woensdag 30 september 2020 om 15:22
Oh je bent dus eind 20? Dat had ik niet verwacht. Heb niet zozeer een oordeel over nog thuiswonen op die leeftijd maar er is dus nog een situatie waarin ze alle controle kunnen uitoefenen. Je woont namelijk bij degenen die jou controleren terwijl je wel op een leeftijd bent waarop de meeste mensen echt hun eigen leven, sociale kring en natuurlijk liefdesleven hebben.linnylow schreef: ↑30-09-2020 15:0919/20 was ik toen. Ja alleen merk ik dat de gedachte dat ik gecontroleerd kan worden door mijn moeder me op sommige momenten nog heel erg ergert en tegen staat. Terwijl het misschien wel mee valt.
Wil haar niet kwetsen maar soms het gevoel dat ze zich nogal afhankelijk op stelt naar mij.
Maar omdat mijn opa laats overleden is heb ik naast die ergernis ook soort van emotionele inzinking soms en dat is dat ik wel weet dat alles snel voorbij kan zijn en daarom heb ik dan een schuld gevoel als ik bijv op een half uurtje afstand ga wonen want dan ben je minder snel bij je ouders en ga je toch wat minder snel en makkelijk op bezoek.
Dus ik zit een beetje in een dubio. Mijn rationele kant wil gewoon vrijheid en privacy en mijn emotionele kant die wil juist dicht bij ouders ook door een mogelijk schuld gevoel.
Maar nu vooral door de dood van mijn opa ben ik weer wat emotioneler ingesteld. Maar als ik het leven altijd vanuit een emotionele kant moet bekijken met de gedachte iedereen om me heen dood gaat dan is het ook geen leuke manier van leven meer..
Volgens mij ben je ergens ook gewoon zelf bang om die sterke binding te verliezen als je op jezelf woont. Kennelijk haal jij er nu nog genoeg uit, want de voordelen van thuiswonen wegen kennelijk voor jou nog op tegen de ergernissen. Of hebben dat heel lang gedaan .
woensdag 30 september 2020 om 15:24
linnylow schreef: ↑30-09-2020 15:21Ja, ik merk gewoon aan mijn moeders reactie ze het wel erg zou vinden als ik wat verder weg ga wonen. Maar misschien moet ik maar voor de middenweg gaan en dat is ongeveer 10 minuten van huis af.
Alleen moet er dan ook net een huis vrij zijn daar en dat is gewoon momenteel niet zo.
Nogmaals. Je moet bedenken waar jij zelf wilt wonen. Niet wat je ouders willen. Al wil je in Nieuw-Zeeland wonen....je ouders moeten daar gewoon mee dealen. Alleen als je náást ze zou willen gaan wonen, dan hebben ze er wat over te zeggen, lijkt me.
Week je los. Word volwassen. Doe je eigen ding.
woensdag 30 september 2020 om 15:28
Klopt ik ben eind 20..vivautrecht85 schreef: ↑30-09-2020 15:22Oh je bent dus eind 20? Dat had ik niet verwacht. Heb niet zozeer een oordeel over nog thuiswonen op die leeftijd maar er is dus nog een situatie waarin ze alle controle kunnen uitoefenen. Je woont namelijk bij degenen die jou controleren terwijl je wel op een leeftijd bent waarop de meeste mensen echt hun eigen leven, sociale kring en natuurlijk liefdesleven hebben.
Volgens mij ben je ergens ook gewoon zelf bang om die sterke binding te verliezen als je op jezelf woont. Kennelijk haal jij er nu nog genoeg uit, want de voordelen van thuiswonen wegen kennelijk voor jou nog op tegen de ergernissen. Of hebben dat heel lang gedaan .
De laatste jaren is de tijd aan me voorbij gevlogen alleen nu begint het wel heel erg te knagen dus heb eigenlijk geen geduld meer. Wil echt aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
Nee,ik zelf heb dat niet zo ik kan best goed alleen leven. Maar mijn opvoeding is wel altijd zo dat ik afhankelijk ben “ gemaakt “ dus moeder altijd de beschermende engel wilde zijn en alle zorgen van me af wil nemen.
Alleen merk ik dat haar gedrag er voor gezorgd heeft sommige dingen in het leven juist alleen maar moeilijker voor mij zijn daardoor. Misschien een beetje onveilig gehecht daardoor..
woensdag 30 september 2020 om 15:30
Ik kom ook uit een dorp en ken zeker de praatjes van 'wat was het licht nog laat aan' en 'wie zijn auto staat op de oprit' en 'ze haalt elke keer pizza in de winkel' en 'gaat het goed met haar want ze groette niet'.
Dat stuk van het probleem kun je oplossen door minimaal een paar km verderop te gaan wonen én bij andere winkels te gaan winkelen.
Het emotioneel loskomen van je ouders is een ander verhaal maar begint waarschijnlijk pas als je het huis uit bent.
Dat stuk van het probleem kun je oplossen door minimaal een paar km verderop te gaan wonen én bij andere winkels te gaan winkelen.
Het emotioneel loskomen van je ouders is een ander verhaal maar begint waarschijnlijk pas als je het huis uit bent.
Je kunt méér.
woensdag 30 september 2020 om 15:33
Je zegt dat je amper wat bijdraagt en bijvoorbeeld niet hoeft te koken. Dit en bepaalde andere reacties doen mij toch wel vermoeden dat je je die luxe wel laat welgevallen en dat de afhankelijkheid wederzijds is.linnylow schreef: ↑30-09-2020 15:28Klopt ik ben eind 20..
De laatste jaren is de tijd aan me voorbij gevlogen alleen nu begint het wel heel erg te knagen dus heb eigenlijk geen geduld meer. Wil echt aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
Nee,ik zelf heb dat niet zo ik kan best goed alleen leven. Maar mijn opvoeding is wel altijd zo dat ik afhankelijk ben “ gemaakt “ dus moeder altijd de beschermende engel wilde zijn en alle zorgen van me af wil nemen.
Alleen merk ik dat haar gedrag er voor gezorgd heeft sommige dingen in het leven juist alleen maar moeilijker voor mij zijn daardoor. Misschien een beetje onveilig gehecht daardoor..
woensdag 30 september 2020 om 15:38
Ja omdat ik thuis woon kook ik idd eigenlijk nooit maar heb daar misschien ook niet zo’n zin in.vivautrecht85 schreef: ↑30-09-2020 15:33Je zegt dat je amper wat bijdraagt en bijvoorbeeld niet hoeft te koken. Dit en bepaalde andere reacties doen mij toch wel vermoeden dat je je die luxe wel laat welgevallen en dat de afhankelijkheid wederzijds is.
Zou ik op mezelf ook niet altijd doen.
Op die manier kan het zo zijn maar voor de rest maakt het me niet uit of iemand wel of niet voor me kookt. Is voor mij niet bepalend om thuis te blijven wonen. Ondanks dat het wel fijn is.
woensdag 30 september 2020 om 15:40
Wat is voor jou dan wel bepalend in je keuze om nu nog thuis te wonen? Het lijkt me dat er wel grote voordelen voor je zijn, aangezien je de ergernis op de koop toeneemt.linnylow schreef: ↑30-09-2020 15:38Ja omdat ik thuis woon kook ik idd eigenlijk nooit maar heb daar misschien ook niet zo’n zin in.
Zou ik op mezelf ook niet altijd doen.
Op die manier kan het zo zijn maar voor de rest maakt het me niet uit of iemand wel of niet voor me kookt. Is voor mij niet bepalend om thuis te blijven wonen. Ondanks dat het wel fijn is.
woensdag 30 september 2020 om 15:47
Omdat ik voorheen altijd in relaties zat dus dan had ik een plek om naar toe te gaan was dan niet heeel vaak thuis. Maar nu dat ik al een langere tijd single ben en opnieuw moet beginnen met daten etc heb ik daar vanuit huis geen zin meer in en komt dat irritante afhankelijke gevoel weer opdraven.vivautrecht85 schreef: ↑30-09-2020 15:40Wat is voor jou dan wel bepalend in je keuze om nu nog thuis te wonen? Het lijkt me dat er wel grote voordelen voor je zijn, aangezien je de ergernis op de koop toeneemt.
Als ik dus opgedirkt de deur uit zou gaan moeder al nieuwsgierig aan zusje zou vragen wat ik ga doen en zo’n dingen allemaal. Voel dat ik daar de leeftijd niet meer voor heb.
Die gedachte ergert me dus daarom date ik thuis niet meer. Zie er de lol niet van in en begint al bij het opgedirkt vertrekken en de mogelijke ophef die ontstaat.
Maar nu ik dus deste meer het gevoel heb dat mijn leven stil staat en ik beperkt wordt in mijn vrijheid wil ik wel heel graag mijn eigen leven gaan leiden en liefst zo snel mogelijk .. Alleen ben ik er dus nog niet uit waar en of dat in de zelfde straat gaat. Of ik beter echt 10 min verder kan gaan wonen. Maar daar is momenteel geen woning die mij bevalt. Dus het perfecte plaatje niet bestaat.. of gaat misschien te lang duren .
woensdag 30 september 2020 om 16:25
de kans, dat alleen in het dorp van je ouders een woning is, is heel kleinlinnylow schreef: ↑30-09-2020 15:47Omdat ik voorheen altijd in relaties zat dus dan had ik een plek om naar toe te gaan was dan niet heeel vaak thuis. Maar nu dat ik al een langere tijd single ben en opnieuw moet beginnen met daten etc heb ik daar vanuit huis geen zin meer in en komt dat irritante afhankelijke gevoel weer opdraven.
Als ik dus opgedirkt de deur uit zou gaan moeder al nieuwsgierig aan zusje zou vragen wat ik ga doen en zo’n dingen allemaal. Voel dat ik daar de leeftijd niet meer voor heb.
Die gedachte ergert me dus daarom date ik thuis niet meer. Zie er de lol niet van in en begint al bij het opgedirkt vertrekken en de mogelijke ophef die ontstaat.
Maar nu ik dus deste meer het gevoel heb dat mijn leven stil staat en ik beperkt wordt in mijn vrijheid wil ik wel heel graag mijn eigen leven gaan leiden en liefst zo snel mogelijk .. Alleen ben ik er dus nog niet uit waar en of dat in de zelfde straat gaat. Of ik beter echt 10 min verder kan gaan wonen. Maar daar is momenteel geen woning die mij bevalt. Dus het perfecte plaatje niet bestaat.. of gaat misschien te lang duren .
de kans, dat je niet goed gezocht hebt is groter
Huppetee, zoeken jij!
woensdag 30 september 2020 om 16:34
Ik herken het zo: Mijn moeder kon zich ook niet loswringen van haar vader (moeder deed het niet) . Vergeet dat ik een jaar of 6 was, en opa reed weer op de fiets voorbij......parkeerde de fiets op de oprit, En wij verdwenen in de kelderkast, omdat we geen zin in die man hadden. Daarna was er dus ruzie, want min zusje vertelde aan opa dat als hij kwam, wij ons gingen verstoppen..... Me sinds die tijd altijd voorgenomen omdat nooit bij mijn eigen kinderen te doen.....
woensdag 30 september 2020 om 17:09
To volwassen worden betekent je losmaken van je ouders, op jezelf wonen, zelf beslissingen maken en je weinig aantrekken van hun mening en oordelen. Geven ze geen goedkeuring: jammer dan het is jouw leven, stellen ze vragen die de grens over gaan: geen antwoord geven en zeggen: geen idee of daar leg ik geen verantwoording over af. Je ouders veranderen pas, wanneer jij verandert.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 30 september 2020 om 17:36
Is er geen optie om eerst te gaan huren? Bijvoorbeeld in de dichtsbijzijnde stad of groter dorp? Dan kun je ervaren hoe dat is en een beetje losweken van je ouders. Dan kun tzt altijd nog kiezen waar je echt voor langere tijd wil blijven wonen. Als je een tijd weg bent geweest is het mss ook wel gemakkelijker om je minder van je ouders aan te trekken.
