Psyche
alle pijlers
2 jaar gleden overleden
vrijdag 5 juni 2009 om 23:25
Iedereen hier heeft het over het overlijden of dood...En ik denk,ik moet dit wel schrijven.Ik ben niet zo n prater.Wil mezelf groot houden,maar voor wat?
Mijn vader is 2 jaar geleden overleden.Plotseling.En hij was niet ziek.Er was werkenlijk niets aan de hand.Tot die ene dag in juni 2 jaar geleden.Zijn dossier is kwijt gekomen en ik weet nu nog steeds niet waaraan hij is overleden.En ik ben te bang om het nu nog na te gaan..Ik weet niet of het wel zin heeft.
Ik woonde op kamers toen.Ik wilde op bezoek gaan naar mijn vader.Had nog inkopen gedaan.Bedacht onderweg watik tegen hem wilde zeggen enzo,
Ik maakte de deur open en vond mijn vader dood in huis liggen.Ik belde meteen 112.En ik ging bidden en vroeg God om hulp.Niet dat die er iets aan kon doen.
Toen ik mijn vader zo zag liggen wist ik meteen dat hij dood was.Raar is dat.
Omdat ik enigskind ben moest ik de begrafenis en alles zelf regelen.Naatuurlijk was er familie .Van die mensen die je bijna nooit ontmoet,er wel voor je willen zijn maar toch zo ver van je af staan.
Ik voelde verdriet,schaate maar vooral schuld.Ik wilde zo graag nog zoveel zeggen.En de relatie met hem verbeteren.Ik wilde zoveel.Ik wilde zeggen dat ik van hem hield.
Ik was toen net klaar met mijn examen en had de uitslag nog niet.Ik had zo mijn best gedaan dat hij trots op mij zou kunnen zijn.Maar dat zat er niet meer in.
Ik was 20 Ik voelde me veel te jong om mijn vader te verliezen.
Nu ben ik 22 jaar.En sinds de dood van mijn vader is er zoveel veranderd in mijn leven.Financieel gezie is het voor mij moeilijk.Ik moet nu alles zelf bekostigen.Ik woon eindelijk op mezelf sinds kort.En dit voelt echt als een nieuwe start.Het huis waar mijn vader woonde was mijn thuis eerst.maar omdat dit niet zijn eigendom was moesten we het 3 maanden na zijn dood aan de woningbouwvereniging terug geven.Ja,en toen voelde echt alsof alles van hem en van vroeger verloren ging.
Nu weet ik dat ik herinneringen nooit krijt raak.Maar ik blijf achter met een soort van schuldgevoel waarom de relatie niet beter kon zijn.En waarom ik nieteen dag eerder was langsgeweest.
Toch kan ik er nog altijd niet echt over praten met bekenden van mijn vader of met mijn moeder.Ik wil niet huilen.Ik wil niet zwak zijn.Maar het went wel steeds meer.En het gaat steeds beter.
Ik zou willen dat hij mij kon vertellen dat hij trots op mij is.Zijn laatste woorden herinner ik mij niet meer.
Ik heb mijn toekomstplannen en mijn leven moeten omgooien.Dat doen wat financieel haalbaar is.Het is niet eerlijk maar dit is mijn weg.
Ik heb een heel verleden gehad,Ben op school gepest geweest,depressie gehad.Ik ben niet teruggevallen in een depressie na de dood van mijn vader.En ik ben ervan overtuigd dat God mij door alles heen draagt.
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat alles mij sterker gemaakt heeft.Dat ik nu weet wat ik aan kan en mezelf leer kennen.Weet tot hoever ik kan gaan met mezelf.
Morgen is de tweede jaardienst in de kerk.Zijn naam word dan genoemd.Als een afronding van het tweede jaar zonder hem.
Ik weet niet of het ooit zal wennen.
Mijn vader is 2 jaar geleden overleden.Plotseling.En hij was niet ziek.Er was werkenlijk niets aan de hand.Tot die ene dag in juni 2 jaar geleden.Zijn dossier is kwijt gekomen en ik weet nu nog steeds niet waaraan hij is overleden.En ik ben te bang om het nu nog na te gaan..Ik weet niet of het wel zin heeft.
Ik woonde op kamers toen.Ik wilde op bezoek gaan naar mijn vader.Had nog inkopen gedaan.Bedacht onderweg watik tegen hem wilde zeggen enzo,
Ik maakte de deur open en vond mijn vader dood in huis liggen.Ik belde meteen 112.En ik ging bidden en vroeg God om hulp.Niet dat die er iets aan kon doen.
Toen ik mijn vader zo zag liggen wist ik meteen dat hij dood was.Raar is dat.
Omdat ik enigskind ben moest ik de begrafenis en alles zelf regelen.Naatuurlijk was er familie .Van die mensen die je bijna nooit ontmoet,er wel voor je willen zijn maar toch zo ver van je af staan.
Ik voelde verdriet,schaate maar vooral schuld.Ik wilde zo graag nog zoveel zeggen.En de relatie met hem verbeteren.Ik wilde zoveel.Ik wilde zeggen dat ik van hem hield.
Ik was toen net klaar met mijn examen en had de uitslag nog niet.Ik had zo mijn best gedaan dat hij trots op mij zou kunnen zijn.Maar dat zat er niet meer in.
Ik was 20 Ik voelde me veel te jong om mijn vader te verliezen.
Nu ben ik 22 jaar.En sinds de dood van mijn vader is er zoveel veranderd in mijn leven.Financieel gezie is het voor mij moeilijk.Ik moet nu alles zelf bekostigen.Ik woon eindelijk op mezelf sinds kort.En dit voelt echt als een nieuwe start.Het huis waar mijn vader woonde was mijn thuis eerst.maar omdat dit niet zijn eigendom was moesten we het 3 maanden na zijn dood aan de woningbouwvereniging terug geven.Ja,en toen voelde echt alsof alles van hem en van vroeger verloren ging.
Nu weet ik dat ik herinneringen nooit krijt raak.Maar ik blijf achter met een soort van schuldgevoel waarom de relatie niet beter kon zijn.En waarom ik nieteen dag eerder was langsgeweest.
Toch kan ik er nog altijd niet echt over praten met bekenden van mijn vader of met mijn moeder.Ik wil niet huilen.Ik wil niet zwak zijn.Maar het went wel steeds meer.En het gaat steeds beter.
Ik zou willen dat hij mij kon vertellen dat hij trots op mij is.Zijn laatste woorden herinner ik mij niet meer.
Ik heb mijn toekomstplannen en mijn leven moeten omgooien.Dat doen wat financieel haalbaar is.Het is niet eerlijk maar dit is mijn weg.
Ik heb een heel verleden gehad,Ben op school gepest geweest,depressie gehad.Ik ben niet teruggevallen in een depressie na de dood van mijn vader.En ik ben ervan overtuigd dat God mij door alles heen draagt.
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat alles mij sterker gemaakt heeft.Dat ik nu weet wat ik aan kan en mezelf leer kennen.Weet tot hoever ik kan gaan met mezelf.
Morgen is de tweede jaardienst in de kerk.Zijn naam word dan genoemd.Als een afronding van het tweede jaar zonder hem.
Ik weet niet of het ooit zal wennen.
vrijdag 5 juni 2009 om 23:45
Het is inderdaad vreselijk als iemand die je dierbaar is overlijd. Mijn oma, die een groot deel van mijn opvoeding op zich heeft genomen en dus voor mij als een moeder was, is overleden toen ik 19 was. Nu ben ik 30 en heb nog steeds momenten dat ik haar vreselijk kan missen en dat de tranen me in de ogen schieten. Mijn ervaring is dat de scherpste randjes van het verdriet er af gaan, maar dat je het wel bij je blijft dragen.
Ik wil aan je kwijt dat het geen zwakte is als je verdriet toont en/of huilt. Je bent je vader kwijt en je leven is van het ene op het andere moment compleet omgegooid. Ook dat is een moeilijk proces waarbij je afscheid moet nemen van je vroegere leven en kansen die er toen waren. Ook dat is een rouwproces waar je doorheen moet of hebt gemoeten.
Waarschijnlijk ben je lang bezig geweest (misschien nog wel) met overleven. Wanneer je in wat rustiger vaarwater komt merk je juist dat er dan ook weer ruimte is om verdriet te voelen. Juist dan komt dat heftiger naar voren is mijn ervaring.
Ik denk dat je er voor jezelf vanuit moet gaan dat hij trots op je is/was/zou zijn. Je hebt geen makkelijke dingen meegemaakt en je redt jezelf. Je bent niet bij de pakken neer gaan zitten, maar hebt je leven omgegooid en gedaan wat mogelijk is.
Reken het jezelf niet aan dat de relatie met je vader niet beter was. Je kan niet veranderen wat toen was en je hebt destijds gehandeld met de kennis en inzichten die je toen had. Wellicht dat je met de kennis en inzichten die je nu hebt andere keuzes zou maken, maar dat is nu. Het heeft echt geen enkele zin om het jezelf kwalijk te nemen. Het enige wat je kan doen is het jezelf vergeven als je echt vind dat je zoveel fouten hebt gemaakt. Je mag echt wel compassie voor jezelf voelen.
Heel veel sterkte!
Ik wil aan je kwijt dat het geen zwakte is als je verdriet toont en/of huilt. Je bent je vader kwijt en je leven is van het ene op het andere moment compleet omgegooid. Ook dat is een moeilijk proces waarbij je afscheid moet nemen van je vroegere leven en kansen die er toen waren. Ook dat is een rouwproces waar je doorheen moet of hebt gemoeten.
Waarschijnlijk ben je lang bezig geweest (misschien nog wel) met overleven. Wanneer je in wat rustiger vaarwater komt merk je juist dat er dan ook weer ruimte is om verdriet te voelen. Juist dan komt dat heftiger naar voren is mijn ervaring.
Ik denk dat je er voor jezelf vanuit moet gaan dat hij trots op je is/was/zou zijn. Je hebt geen makkelijke dingen meegemaakt en je redt jezelf. Je bent niet bij de pakken neer gaan zitten, maar hebt je leven omgegooid en gedaan wat mogelijk is.
Reken het jezelf niet aan dat de relatie met je vader niet beter was. Je kan niet veranderen wat toen was en je hebt destijds gehandeld met de kennis en inzichten die je toen had. Wellicht dat je met de kennis en inzichten die je nu hebt andere keuzes zou maken, maar dat is nu. Het heeft echt geen enkele zin om het jezelf kwalijk te nemen. Het enige wat je kan doen is het jezelf vergeven als je echt vind dat je zoveel fouten hebt gemaakt. Je mag echt wel compassie voor jezelf voelen.
Heel veel sterkte!
zaterdag 6 juni 2009 om 08:08
Ik ben genoeg mensen verloren in mn jonge leventje ( 4 jaar ouder als jij) dus verlies kan ik over meepraten helaas.
Maar je vader op zo'n manier te moeten verliezen maakt het nog even moeilijker.
Ga jezelf geen schuldgevoel aanpraten.
Dingen lopen zoals ze lopen en zelfs al was je een dag eerder bij hem langs gegaan of als jullie relatie beter was geweest was hij nog gestorven.
Probeer het een plaatsje te geven en wat rust te vinden.
En als daar een goede huibui bij hoort doen.. het lucht op en het is echt geen teken dat je zwak bent.
Wij mensen hebben het huilen nou eenmaal soms nodig om even alles van ons af te gooien.
Ik heb zelf niks met het geloof maar als jij daar je kracht en steun in kan vinden moet je dat vooral doen.
Misschien kun je bij de kerk een sterke schouder vinden waar je je verhaal kwijt kunt en die je kan helpen het schuldgevoel een plaatsje te geven?
Maar je vader op zo'n manier te moeten verliezen maakt het nog even moeilijker.
Ga jezelf geen schuldgevoel aanpraten.
Dingen lopen zoals ze lopen en zelfs al was je een dag eerder bij hem langs gegaan of als jullie relatie beter was geweest was hij nog gestorven.
Probeer het een plaatsje te geven en wat rust te vinden.
En als daar een goede huibui bij hoort doen.. het lucht op en het is echt geen teken dat je zwak bent.
Wij mensen hebben het huilen nou eenmaal soms nodig om even alles van ons af te gooien.
Ik heb zelf niks met het geloof maar als jij daar je kracht en steun in kan vinden moet je dat vooral doen.
Misschien kun je bij de kerk een sterke schouder vinden waar je je verhaal kwijt kunt en die je kan helpen het schuldgevoel een plaatsje te geven?
zaterdag 6 juni 2009 om 08:53
Ik herdenk met je mee.
Mijn vader is 10 jaar geleden overleden en ik heb het er ook vaak nog heel moeilijk mee.Vooral als ik kijk naar mijn oudste die twee weken na het overlijden van mijn vader is geboren.
Wat had ik graag gewild dat hij zijn opa gekend had.
Ik vindt mijn steun in het geloof dat mijn vader ergens is en van boven meekijkt hoe we het doen.
Juist op de momenten die voor ons belangrijk zijn krijg ik even een teken van hem.Maar dat neemt niet weg dat het verdriet er nog steeds is en ook altijd zal blijven.
Mijn vader is 10 jaar geleden overleden en ik heb het er ook vaak nog heel moeilijk mee.Vooral als ik kijk naar mijn oudste die twee weken na het overlijden van mijn vader is geboren.
Wat had ik graag gewild dat hij zijn opa gekend had.
Ik vindt mijn steun in het geloof dat mijn vader ergens is en van boven meekijkt hoe we het doen.
Juist op de momenten die voor ons belangrijk zijn krijg ik even een teken van hem.Maar dat neemt niet weg dat het verdriet er nog steeds is en ook altijd zal blijven.
