Psyche
alle pijlers
20 jaar en moeder overleden..
donderdag 11 oktober 2018 om 00:41
Hoi allemaal,
Ik ben een dame van 20 jaar heb sinds (bijna) 3 jaar een relatie en ben ook zeer vroeg zwanger geraakt maar wij zijn er gelukkig mee ons leven leek een blij liefdevol en gelukkig leven, mijn moeder liet een maagverkleining doen omdat ze gezond wou zijn voor zowel mij als mijn dochter want ze was nog al zwaarlijfig ik was zo trots op haar! (NOG Trots op haar!) tot dit jaar april.. mijn moeder kon niet meer eten maar ook niet drinken.. alles kwam er weer uit en eerder al had ze een periode dat ze bloed spuugde maar doordat ze een scheurtje in haar middenrif had dacht ze dus dat een adertje gescheurd was door al dat maagzuur wat omhoog kwam.. tot ze dus naar de dokter ging in april ze werd meteen door gestuurd maar het ziekenhuis voor een slikfoto en toen begon de nachtmerrie.. ze bleek slokdarmkanker te hebben maar ondanks dat bleven we hoop houden op genezing door chemo’s en bestralingen maar we moesten dus eerst weten of er geen uitzaaiingen waren, tot dus de volgende klap kwam.. ze scheen al onder de kanker te zitten en er was niks meer voor haar te doen.. mijn vriend en ik besloten meteen een huwelijk te regelen en zouden 21 september dit jaar trouwen maar omdat mijn moeder dus zo gauw achteruit ging hebben we die 2 weken eerder vervroegd we hebben een super dag gehad! Maar 25 september is ze dus aangesloten op infuus met slaapmiddel ze heeft nog kunnen zeggen: I love you en daarna was ze al gauw in slaap.. en is ze dus ook binnen 24 uur overleden haar lichaam was op er was ook niks meer van haar over zo mager ik dacht dat ik er vrede mee had ik ben sterk gebleven heb bij haar gezeten tot de laatste adem en ben netjes geweest bij de crematie wat me eerder nooit gelukt is maar nu zijn we 2 week verder van overleden en 1 week van de crematie maar ik begin gewoon echt gek te worden zij was alles voor mij en ik ben van mezelf al heel eenzaam verder mijn man werkt en mijn dochter gaat naar de psz en ik zit elke dag thuis omdat ik afgekeurd ben de muren komen op me af en ik doe heel raar en gemeen tegen mijn man terwijl ik normaal nooit zo ben ?! Ik weet dus ook totaal niet wat ik met mezelf aan moet om het mezelf het wat makkelijker te maken omdat ik mijn moeder echt Zo verschrikkelijk mis.. ik belde haar elke dag en als ik haar echt miste en dat was vaak dan vroeg ik of ze op visite kwam en dat alles kan nu niet meer.. die gedachten alleen al maakt me gewoon gek..
Wat moet ik hiermee? Iemand zinvolle tips? Ik weet het echt niet meer
Ik ben een dame van 20 jaar heb sinds (bijna) 3 jaar een relatie en ben ook zeer vroeg zwanger geraakt maar wij zijn er gelukkig mee ons leven leek een blij liefdevol en gelukkig leven, mijn moeder liet een maagverkleining doen omdat ze gezond wou zijn voor zowel mij als mijn dochter want ze was nog al zwaarlijfig ik was zo trots op haar! (NOG Trots op haar!) tot dit jaar april.. mijn moeder kon niet meer eten maar ook niet drinken.. alles kwam er weer uit en eerder al had ze een periode dat ze bloed spuugde maar doordat ze een scheurtje in haar middenrif had dacht ze dus dat een adertje gescheurd was door al dat maagzuur wat omhoog kwam.. tot ze dus naar de dokter ging in april ze werd meteen door gestuurd maar het ziekenhuis voor een slikfoto en toen begon de nachtmerrie.. ze bleek slokdarmkanker te hebben maar ondanks dat bleven we hoop houden op genezing door chemo’s en bestralingen maar we moesten dus eerst weten of er geen uitzaaiingen waren, tot dus de volgende klap kwam.. ze scheen al onder de kanker te zitten en er was niks meer voor haar te doen.. mijn vriend en ik besloten meteen een huwelijk te regelen en zouden 21 september dit jaar trouwen maar omdat mijn moeder dus zo gauw achteruit ging hebben we die 2 weken eerder vervroegd we hebben een super dag gehad! Maar 25 september is ze dus aangesloten op infuus met slaapmiddel ze heeft nog kunnen zeggen: I love you en daarna was ze al gauw in slaap.. en is ze dus ook binnen 24 uur overleden haar lichaam was op er was ook niks meer van haar over zo mager ik dacht dat ik er vrede mee had ik ben sterk gebleven heb bij haar gezeten tot de laatste adem en ben netjes geweest bij de crematie wat me eerder nooit gelukt is maar nu zijn we 2 week verder van overleden en 1 week van de crematie maar ik begin gewoon echt gek te worden zij was alles voor mij en ik ben van mezelf al heel eenzaam verder mijn man werkt en mijn dochter gaat naar de psz en ik zit elke dag thuis omdat ik afgekeurd ben de muren komen op me af en ik doe heel raar en gemeen tegen mijn man terwijl ik normaal nooit zo ben ?! Ik weet dus ook totaal niet wat ik met mezelf aan moet om het mezelf het wat makkelijker te maken omdat ik mijn moeder echt Zo verschrikkelijk mis.. ik belde haar elke dag en als ik haar echt miste en dat was vaak dan vroeg ik of ze op visite kwam en dat alles kan nu niet meer.. die gedachten alleen al maakt me gewoon gek..
Wat moet ik hiermee? Iemand zinvolle tips? Ik weet het echt niet meer
donderdag 11 oktober 2018 om 09:29
Rouwen, dat is het enige dat helpt. Ik was van jouw leeftijd toen mijn vader overleed en het is gewoon te vroeg en het verdriet van een ouder verliezen, zeker als je zo jong bent, is gewoon heel heftig.
Over een tijdje wordt het langzamerhand beter en gaandeweg slijt het en beperkt het zich tot soms een moeilijk momentje. Je vindt je weg weer in het leven. Maar dat is nu nog niet meis, het is nog veel te vroeg.
Schrijf hier van je af, huil, praat erover met mensen, ga erop uit met familie/vrienden om wat afleiding en frisse lucht te krijgen, maar bovenal: geef jezelf de tijd. Iemand verliezen doet pijn en het gemis is die eerste periode verschrikkelijk.
Veel sterkte en een dikke knuffel
Over een tijdje wordt het langzamerhand beter en gaandeweg slijt het en beperkt het zich tot soms een moeilijk momentje. Je vindt je weg weer in het leven. Maar dat is nu nog niet meis, het is nog veel te vroeg.
Schrijf hier van je af, huil, praat erover met mensen, ga erop uit met familie/vrienden om wat afleiding en frisse lucht te krijgen, maar bovenal: geef jezelf de tijd. Iemand verliezen doet pijn en het gemis is die eerste periode verschrikkelijk.
Veel sterkte en een dikke knuffel
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 11 oktober 2018 om 09:43
Heel veel sterkte mvrm...
Het heeft tijd nodig en komt uiteindelijk goed, maar daar heb je nu natuurlijk niks aan en voelt ook niet zo. Probeer het verdriet niet weg te stoppen en neem de tijd.
Als je behoefte hebt om even te praten met een vreemde die hetzelfde heeft meegemaakt heb je een berichtje van me
Het heeft tijd nodig en komt uiteindelijk goed, maar daar heb je nu natuurlijk niks aan en voelt ook niet zo. Probeer het verdriet niet weg te stoppen en neem de tijd.
Als je behoefte hebt om even te praten met een vreemde die hetzelfde heeft meegemaakt heb je een berichtje van me
vrijdag 12 oktober 2018 om 11:10
Hee mvrm,
Wat ontzettend moeilijk voor je meid. Het is ontzettend verdrietig en je bent aan het rouwen. Het is een groot verlies.
Ik denk wel dat je er baat bij hebt om met iemand te gaan praten.
Bijvoorbeeld een psycholoog. Vertel wat er in je omgaat, hoe je bent naar je man toe op het moment etc.
Praat erover, uit je verdriet, je zorgen, je gemis.
Het is belangrijk om dit te doen.
Wat ontzettend moeilijk voor je meid. Het is ontzettend verdrietig en je bent aan het rouwen. Het is een groot verlies.
Ik denk wel dat je er baat bij hebt om met iemand te gaan praten.
Bijvoorbeeld een psycholoog. Vertel wat er in je omgaat, hoe je bent naar je man toe op het moment etc.
Praat erover, uit je verdriet, je zorgen, je gemis.
Het is belangrijk om dit te doen.
zaterdag 13 oktober 2018 om 16:57
