Psyche
alle pijlers
30 jaar en last van een midlifecrisis??
zondag 25 oktober 2009 om 00:42
Ik ben al een poosje niet zo happy met mijzelf. Ik twijfel ineens aan alles! Maar ik twijfel ook weer niet......wat zit een mens toch vreemd in elkaar. Ik ben getrouwd en gelukkig met mijn man. Ik heb twee prachtige kinderen en heb een leuke baan. Ik heb een superlieve familie en een superlieve schoonfamilie en een geweldig clubje vrienden om mij heen.
Maar dan toch is de twijfel toegeslagen.....geen twijfel over alleen mijn relatie of alleen mijn baan, maar algehele twijfel over mijn leven.
Heb ik er tot nu toe alles uitgehaald wat erin zit? Wat kan ik er nog meer uithalen? Heb ik het allemaal wel goed gedaan, doe ik het allemaal wel goed? Had ik het anders moeten doen? Kan ik het anders doen? Ik voel mij onzeker......en dat snap ik dan weer niet omdat ik weet wat ik heb en blij ben met wat ik heb.
Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden.........als ik informatie op zoek, dan ben ik 10 jaar te jong voor een midlifecrisis, maar als ik de omschrijvingen en ervaringen lees ben ik overtuigd!
Is er iemand met ervaring? Hoe kom ik uit die onzekerheid?
Maar dan toch is de twijfel toegeslagen.....geen twijfel over alleen mijn relatie of alleen mijn baan, maar algehele twijfel over mijn leven.
Heb ik er tot nu toe alles uitgehaald wat erin zit? Wat kan ik er nog meer uithalen? Heb ik het allemaal wel goed gedaan, doe ik het allemaal wel goed? Had ik het anders moeten doen? Kan ik het anders doen? Ik voel mij onzeker......en dat snap ik dan weer niet omdat ik weet wat ik heb en blij ben met wat ik heb.
Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden.........als ik informatie op zoek, dan ben ik 10 jaar te jong voor een midlifecrisis, maar als ik de omschrijvingen en ervaringen lees ben ik overtuigd!
Is er iemand met ervaring? Hoe kom ik uit die onzekerheid?
zondag 25 oktober 2009 om 00:51
Nog even ter aanvulling....ik heb ook een ander topic geopend bij relaties omdat ik steeds verliefd was op een andere vent....dat begreep ik niet goed. Want ik wist dat ik gelukkig was in mijn relatie.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb die man op afstand gehouden, omdat ik er niets mee wilde doen. Dat is ook altijd gelukt en sinds kort heb ik die man beter leren kennen (hij is een collega met wie ik in principe niet veel te maken had en door omstandigheden moesten we samenwerken waar ik vreselijk tegenop zat). Goed, nu heb ik die man dus beter leren kennen en ik ben daar zo blij om, want nu ben ik erachter dat het niet mijn type man is en dat die verliefdheid volslagen onzin was. Mijn verliefdheid is weg en ben er nu achter denk ik dat ik deze verliefdheid had omdat ik me ze onzeker voel over alles.
Hmmmm, ben ik een beetje te volgen? Ik kon die verliefdheid totaal niet plaatsen, ik denk dat ik die verliefdheid gebruikte om mijn onzekerheid te onderdrukken. Om te onderdrukken wat ik hierboven omschrijf........om weg te stoppen wat er daadwerkelijk aan de hand is.
Dus wat dat betreft ben ik enorm opgelucht......ik heb niets met die verliefdheid gedaan, THANK GOD, en ik kan nu eindelijk eerlijk tegen mezelf zijn en dus ook tegen mijn man. Dat is echt een opluchting.....maar dat neemt niet weg dat ik op dit moment (en dus eigenlijk al veel langer) even niet zo happy ben met mezelf......terwijl ik het toch ook weer wel ben....VERWARREND!!!!
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb die man op afstand gehouden, omdat ik er niets mee wilde doen. Dat is ook altijd gelukt en sinds kort heb ik die man beter leren kennen (hij is een collega met wie ik in principe niet veel te maken had en door omstandigheden moesten we samenwerken waar ik vreselijk tegenop zat). Goed, nu heb ik die man dus beter leren kennen en ik ben daar zo blij om, want nu ben ik erachter dat het niet mijn type man is en dat die verliefdheid volslagen onzin was. Mijn verliefdheid is weg en ben er nu achter denk ik dat ik deze verliefdheid had omdat ik me ze onzeker voel over alles.
Hmmmm, ben ik een beetje te volgen? Ik kon die verliefdheid totaal niet plaatsen, ik denk dat ik die verliefdheid gebruikte om mijn onzekerheid te onderdrukken. Om te onderdrukken wat ik hierboven omschrijf........om weg te stoppen wat er daadwerkelijk aan de hand is.
Dus wat dat betreft ben ik enorm opgelucht......ik heb niets met die verliefdheid gedaan, THANK GOD, en ik kan nu eindelijk eerlijk tegen mezelf zijn en dus ook tegen mijn man. Dat is echt een opluchting.....maar dat neemt niet weg dat ik op dit moment (en dus eigenlijk al veel langer) even niet zo happy ben met mezelf......terwijl ik het toch ook weer wel ben....VERWARREND!!!!
zondag 25 oktober 2009 om 06:27
Je hoort wel vaker dat je op of rond je 30e een soort van moment krijgt dat je denkt is dit het nou?
Ik heb dat ook gehad, alleen ik zat toen al in een niet zo fijn huwelijk, wist het niet meer met mijn werk noem maar op.
Ben minder gaan werken en ben eens goed gaan nadenken wat ik wilde......vlak voor mijn 32 e heb ik besloten dat wat ik had ik dus niet wilde...wat dan wel?
Geen idee, ik stelde mezelf voor de keuze....ofwel doorgaan met dit huwelijk ( baan had ik inmiddels opgezegd) en accepteren dat het niet goed was, of gaan en in het diepe springen.
Ik ben gesprongen..........en ben daar nog steeds heel blij om.
Makkelijk was het niet oh God nee, maar toen ik eenmaal die "muur"had doorbroken zag ik wat een uitzicht ik had!
Maar ja jou situatie is totaal anders....je huwelijk is goed en dan tja misschien een opleiding gaan doen.....een cursus iets gaan doen wat je altijd wilde gaan doen maar waar je nooit de tijd voor had?
Gooi het roer om, praat je er over met je man?
Misschien heeft hi jhet zelfde en kunnen jullie samen iets "veranderen"
Ik heb 't hier eens over gehad met de vriendin van mijn vader, en zij zei: het is zo herkenbaar, zij is inmiddels 54 en heeft dat natuurlijk niet meer het lijkt wel een beetje bij het 30+ zijn te horen....je bent nog jong om dingen te veranderen, en je "denkt"dat je dat ook misschien nog moet gaan gaan doen..nu het nog kan zeg maar.
Ik kan je verder geen zinnig advies geven maar kijk hoe je iets binnen je zoals je zelf zegt "goede"leven kan veranderen zodat je je weer helemaal goed zal voelen.
Je staat op een soort kruispunt maar weet niet welke kant je op moet.......maar misschien sta je al met je neus in de goede richting?
Sterkte x
Ik heb dat ook gehad, alleen ik zat toen al in een niet zo fijn huwelijk, wist het niet meer met mijn werk noem maar op.
Ben minder gaan werken en ben eens goed gaan nadenken wat ik wilde......vlak voor mijn 32 e heb ik besloten dat wat ik had ik dus niet wilde...wat dan wel?
Geen idee, ik stelde mezelf voor de keuze....ofwel doorgaan met dit huwelijk ( baan had ik inmiddels opgezegd) en accepteren dat het niet goed was, of gaan en in het diepe springen.
Ik ben gesprongen..........en ben daar nog steeds heel blij om.
Makkelijk was het niet oh God nee, maar toen ik eenmaal die "muur"had doorbroken zag ik wat een uitzicht ik had!
Maar ja jou situatie is totaal anders....je huwelijk is goed en dan tja misschien een opleiding gaan doen.....een cursus iets gaan doen wat je altijd wilde gaan doen maar waar je nooit de tijd voor had?
Gooi het roer om, praat je er over met je man?
Misschien heeft hi jhet zelfde en kunnen jullie samen iets "veranderen"
Ik heb 't hier eens over gehad met de vriendin van mijn vader, en zij zei: het is zo herkenbaar, zij is inmiddels 54 en heeft dat natuurlijk niet meer het lijkt wel een beetje bij het 30+ zijn te horen....je bent nog jong om dingen te veranderen, en je "denkt"dat je dat ook misschien nog moet gaan gaan doen..nu het nog kan zeg maar.
Ik kan je verder geen zinnig advies geven maar kijk hoe je iets binnen je zoals je zelf zegt "goede"leven kan veranderen zodat je je weer helemaal goed zal voelen.
Je staat op een soort kruispunt maar weet niet welke kant je op moet.......maar misschien sta je al met je neus in de goede richting?
Sterkte x
zondag 25 oktober 2009 om 06:48
Of het nu midlife is of iets anders: Het is heel herkenbaar. Mijn dochter is inmiddels 37, maar rond haar 30e had ze dit ook. Helaas woont ze in het buitenland, dus even koffie drinken en haar knuffelen ging niet....
30 jaar is nog jong, je staat als het ware nog aan het begin van je leven en je denkt: Wat nu? In de eerste plaats denk ik dat je eens met je man zou moeten praten, over deze "twijfels"...wie weet herkent hij dit ook en kunnen jullie sámen (ook) iets nieuws ondernemen.
Maar ze had ongeveer hetzelfde (alleen geen kinderen) en inmiddels is ze gtrouwd en is op zoek naar een andere baan. Ze is een cursus gaan doen, op yoga les gegaan.
30 jaar is nog jong, je staat als het ware nog aan het begin van je leven en je denkt: Wat nu? In de eerste plaats denk ik dat je eens met je man zou moeten praten, over deze "twijfels"...wie weet herkent hij dit ook en kunnen jullie sámen (ook) iets nieuws ondernemen.
Maar ze had ongeveer hetzelfde (alleen geen kinderen) en inmiddels is ze gtrouwd en is op zoek naar een andere baan. Ze is een cursus gaan doen, op yoga les gegaan.
zondag 25 oktober 2009 om 11:35
Hoi Regenjas,
Een mooie naam is misschien quarterlife crisis..
Los van het etiket. Ik vermoed uit je post dat je ook op zoek bent naar zingeving. Natuurlijk geeft een gezin en een voldoening gevende baan zin, maar er zijn ook altijd de 'diepere levensvragen'; waarom ben ik hier etc. En als je dan opeens opmerkt dat de tijd voorbij vliegt dan kunnen die vragen meer aandacht vragen.
De vragen die jij jezelf stelt, 'doe ik het allemaal goed, moet ik er meer uit halen etc', hangen volgens mij namelijk ook weer samen met het 'niet-weten wat nou de bedoeling is van dit alles' (met 'dit alles' bedoel ik ons bestaan, het leven).
Misschien heb ik het mis hoor, maar dat denk ik een beetje uit jouw post op te kunnen maken. Als het anders is, probeer het uit te leggen. Zo krijg je zelf ook weer meer grip op waar je onzekerheden en twijfels vandaan komen.
Een mooie naam is misschien quarterlife crisis..
Los van het etiket. Ik vermoed uit je post dat je ook op zoek bent naar zingeving. Natuurlijk geeft een gezin en een voldoening gevende baan zin, maar er zijn ook altijd de 'diepere levensvragen'; waarom ben ik hier etc. En als je dan opeens opmerkt dat de tijd voorbij vliegt dan kunnen die vragen meer aandacht vragen.
De vragen die jij jezelf stelt, 'doe ik het allemaal goed, moet ik er meer uit halen etc', hangen volgens mij namelijk ook weer samen met het 'niet-weten wat nou de bedoeling is van dit alles' (met 'dit alles' bedoel ik ons bestaan, het leven).
Misschien heb ik het mis hoor, maar dat denk ik een beetje uit jouw post op te kunnen maken. Als het anders is, probeer het uit te leggen. Zo krijg je zelf ook weer meer grip op waar je onzekerheden en twijfels vandaan komen.
zondag 25 oktober 2009 om 11:50
Ik had het toen ik een jaar of 36 was. Ik kreeg toen van een vriendin een boekje met het motto "ik denk dus ik besta". Dat was voor mij een eyeopener. Nu ben ik de 40 gepasseerd, ik heb lang niet alles wat ik zou willen maar ik ben wel heel erg dankbaar voor wat ik heb.
Het klinkt als een dooddoener maar stoppen met denken en dankbaar zijn is "het enige" wat je hoeft te doen.
Het klinkt als een dooddoener maar stoppen met denken en dankbaar zijn is "het enige" wat je hoeft te doen.
zondag 25 oktober 2009 om 13:59
Als je jong bent wacht je altijd op later. Want dan...
Je eerste vriendje, diploma, huis, huwelijk of samenwonen, kind(eren) etc. etc. (ff snel door de bocht en in willekeurige volgorde)
Als je dat eenmaal hebt, is het ''later'' en denk je is dit het dan? En dan behoor je dankbaar te zijn, want dat wilde je toch allemaal in later.
De tijd gaat dan ook 3 x zo snel lijkt wel.
Berusten in het feit dat het nou eenmaal zo gaat en is, komt niet één, twee, drie.
Maar zoals Paloma al schreef: "Het klinkt als een dooddoener maar stoppen met denken en dankbaar zijn is "het enige" wat je hoeft te doen."
Je eerste vriendje, diploma, huis, huwelijk of samenwonen, kind(eren) etc. etc. (ff snel door de bocht en in willekeurige volgorde)
Als je dat eenmaal hebt, is het ''later'' en denk je is dit het dan? En dan behoor je dankbaar te zijn, want dat wilde je toch allemaal in later.
De tijd gaat dan ook 3 x zo snel lijkt wel.
Berusten in het feit dat het nou eenmaal zo gaat en is, komt niet één, twee, drie.
Maar zoals Paloma al schreef: "Het klinkt als een dooddoener maar stoppen met denken en dankbaar zijn is "het enige" wat je hoeft te doen."
zondag 25 oktober 2009 om 18:07
Ik vind het heerlijk om jullie reacties te lezen en ik denk ook echt dat ik iets totaal nieuws wil gaan doen. En dan niet wat betreft mijn gezin, maar een opleiding of cursus!!
Alleen dan komt de volgende: wat dan????? Maargoed, daar kom ik vast wel uit.
Ik had gisteravond (of eigenlijk meer vannacht) eea opgezocht en kwam inderdaad uit bij de dertigersdip. Kwam ook diverse testjes tegen en daaruit kwam bij allemaal overduidelijk dat dat het ook echt is.
Het gekke is, dat ik weet wat het is lost het niet op, maar het lucht me wel zo enorm op!!! Want nu weet ik echt zeker dat ik echt gelukkig ben met wat ik heb.....alleen soms ff niet, maar dan zit dat wel in mijn achterhoofd. Ik weet dat het niet aan mijn man ligt of aan mijn kinderen....het is iets wat bij mij in de war is en dat moet overgaan. Ik moet ff kijken wat voor mij de beste manier is om mijn weg hier doorheen te vinden....maar ik weet wat het is en door alles wat ik heb gelezen en van jullie lees, weet ik dat ik er niets aan kan doen. Ik kan er natuurlijk wel wat aan doen om het op te lossen, maar dat het er is, daar kan ik niets aan doen.
Er was een aanrader voor een boek in een van de reacties....daar ga ik zeker naar kijken! Ben de naam ff kwijt nu.
Maar heel erg bedankt voor de reacties!! En meer ervaringen en tips zijn nog steeds welkom!!
Alleen dan komt de volgende: wat dan????? Maargoed, daar kom ik vast wel uit.
Ik had gisteravond (of eigenlijk meer vannacht) eea opgezocht en kwam inderdaad uit bij de dertigersdip. Kwam ook diverse testjes tegen en daaruit kwam bij allemaal overduidelijk dat dat het ook echt is.
Het gekke is, dat ik weet wat het is lost het niet op, maar het lucht me wel zo enorm op!!! Want nu weet ik echt zeker dat ik echt gelukkig ben met wat ik heb.....alleen soms ff niet, maar dan zit dat wel in mijn achterhoofd. Ik weet dat het niet aan mijn man ligt of aan mijn kinderen....het is iets wat bij mij in de war is en dat moet overgaan. Ik moet ff kijken wat voor mij de beste manier is om mijn weg hier doorheen te vinden....maar ik weet wat het is en door alles wat ik heb gelezen en van jullie lees, weet ik dat ik er niets aan kan doen. Ik kan er natuurlijk wel wat aan doen om het op te lossen, maar dat het er is, daar kan ik niets aan doen.
Er was een aanrader voor een boek in een van de reacties....daar ga ik zeker naar kijken! Ben de naam ff kwijt nu.
Maar heel erg bedankt voor de reacties!! En meer ervaringen en tips zijn nog steeds welkom!!
